Ήταν λίγο πριν την έλευση του 20ου αιώνα όταν ο Λόρδος Kelvin, πολυβραβευμένος επιστήμονας για την έρευνα του πάνω στη θερμοδυναμική, δήλωνε ευθαρσώς και με περισσή σιγουριά πως η κατασκευή ιπτάμενων σκαφών βαρύτερων του αέρα ήταν αδύνατη και ότι οι ακτίνες Χ δεν ήταν παρά μία φάρσα.
«Η διαφορά μεταξύ κάθε επαρκώς προηγμένης τεχνολογίας
και της μαγείας είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτη!»
Arthur Clarke
Την τιμητική του έμοιαζε να έχει και το ραδιόφωνο μιας και πριν την ανακάλυψη του πλήθος ΜΜΕ ακύρωναν κάθε πιθανότητα ύπαρξης του με δηλώσεις όπως «Όσοι έχουν την απαραίτητη παιδεία, γνωρίζουν πως είναι αδύνατη η μετάδοση φωνής μέσω καλωδίων» (Boston Post, 1865), ενώ αμέσως μετά διακεκριμένοι επιστήμονες όπως ο Thomas Edison (1922) έσπευσαν να το καταδικάσουν με δηλώσεις όπως «η τρέλα του ραδιοφώνου θα σβήσει σύντομα» .
Μισό αιώνα περίπου αργότερα, το 1911, ο επιστήμονας που ανακάλυψε την ύπαρξη του πυρήνα των ατόμων, Ernest Rutherford, υποστήριζε με περισσή σιγουριά πως η κατασκευή ατομικής βόμβας ήταν αδύνατη. Και δεν ήταν ο μόνος… ο Albert Einstein δήλωνε στην Pittsburgh Post-Gazette (29 Δεκεμβρίου 1934) πως «δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι η ατομική ενέργεια θα μπορέσει ποτέ να αξιοποιηθεί από τον άνθρωπο» .
Και οι παραπάνω επιστήμονες συγκαταλέγονται ανάμεσα στους πιο λαμπρούς της παγκόσμιας ιστορίας, αποτελώντας το επιστημονικό status quo της εποχής τους. Η γνώμη τους ήταν κανόνας για κάθε άνθρωπο, με αποτέλεσμα όσοι πίστευαν σε κάτι που αυτοί είχαν κατονομάσει αδύνατο στην καλύτερη των περιπτώσεων χαρακτηρίζονταν δεισιδαίμονες και πνεύματα πλανημένα. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όπως αυτό των μετεωριτών στις αρχές της Αναγέννησης όταν και η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών υποστήριζε πως «οι πέτρες δεν πέφτουν από τον ουρανό» με αποτέλεσμα κάθε σχετική μαρτυρία να χαρακτηριζόταν εξαρχής ως λαϊκός μύθος!
Τι Σημαίνει Τελικά “Αδύνατο”;
Και τα παραπάνω δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος της μακράς ιστορίας των επιστημονικών «αδυνάτων» που έγιναν «δυνατά», κάτι που έχει ωθήσει την επιστημονική κοινότητα σε μία επιφυλακτική διαλλακτικότητα ως προς τι εστί επιστημονικά αδύνατο και τι όχι. Έτσι, οι δηλώσεις του Λόρδου Kelvin εν έτη 1900 πως «Δεν έχει μείνει τίποτα στη Φυσική που να μην έχει ανακαλυφθεί» έχουν σταδιακά δώσει τη θέση τους σε άλλες εκ διαμέτρου αντίθετες όπως «Εκτός και αν υπάρχει κάποιος φυσικός νόμος που να απαγορεύει την ανάπτυξη μίας τεχνολογίας, τότε η τεχνολογία όχι μόνο είναι δυνατή αλλά και σίγουρο ότι θα αναπτυχθεί στο μέλλον!» που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ο Dr. Michio Kaku, καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης, εν έτη 2008!
Κάπως έτσι, απόλυτες φράσεις όπως «το ταξίδι στο χρόνο είναι αδύνατο γιατί ο χρόνος είναι γραμμικός» ή ότι «η τηλεπάθεια είναι αδύνατη γιατί ο εγκέφαλος μας δεν εκπέμπει μήτε δέχεται σήματα» χρησιμοποιούνται πλέον όλο και λιγότερο, μιας και γίνεται σταδιακά κατανοητό πως το αδύνατο του σήμερα δεν μπορεί να αναφέρεται στην αιωνιότητα.
Πάρτε για παράδειγμα την τηλεμεταφορά, ένα κλασσικό επιστημονικό αδύνατο, που πλέον έχει περάσει στη σφαίρα του δυνατού χάρη στα πειράματα δύο ανεξάρτητων ερευνητικών ομάδων. Εν έτη 2004 κατάφεραν για πρώτη φορά να τηλεμεταφέρουν μεμονωμένα άτομα, με αποτέλεσμα σήμερα ανάλογα πειράματα να αποτελούν καθημερινότητα σε πλήθος εργαστηρίων ανά την υφήλιο!
«Είμαστε πλέον σε θέση να τηλεμεταφέρουμε κατά βούληση, πατώντας απλά ένα κουμπί!»
Καθηγητής Rainer Blatt,
Πανεπιστήμιο του Innsbruck
Κάτι παρόμοιο λοιπόν συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις των επιστημονικών αδυνάτων. Μετά από περαιτέρω ανάλυση αποδεικνύεται ότι το αδύνατο του σήμερα θα γίνει δυνατό στο μέλλον, μιας και αυτό που συνήθως λείπει είναι η κατάλληλη τεχνολογία. Και από τη στιγμή που κάτι δεν πάει κόντρα στους νόμους της φυσικής, τότε δεν αποτελεί παρά ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα μηχανικής!
Ποια επομένως από τα κλασσικά «αδύνατα» που συναντάμε στα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας αναμένεται να γίνουν πραγματικότητα στο άμεσο ή απώτερο μέλλον;
«Είχα κάνει κάποτε μία λίστα με τις φαινομενικά εξωτικές τεχνολογίες που συναντώνται στα
μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας και έμεινα έκπληκτος όταν συνειδητοποίησα ότι οι
περισσότερες εξ αυτών δεν είναι σε καμία περίπτωση αδύνατες γενικά παρά μόνο για την ώρα!»
Dr. Michio Kaku,
Πανεπιστήμιο City στη Νέα Υόρκη
Η Ιεραρχία του Αδυνάτου
Έχει μόλις λίγους μήνες που ο Dr. Kaku πρότεινε μέσα από το βιβλίο του Physics of the Impossible μία κατηγοριοποίηση σχετικά με το τι εστί αδύνατο και τι όχι. Πιο συγκεκριμένα, διαχώρισε τα επιστημονικά αδύνατα σε τρία επίπεδα: στο επίπεδο 1 όπου βρίσκονται όσα κατά πάσα πιθανότητα θα γίνουν πραγματικότητα μέσα στις επόμενες δεκαετίες ή το πολύ μέσα σε έναν αιώνα, στο επίπεδο 2 όπου βρίσκονται όσα θα χρειαστεί αιώνες, χιλιετίες ή ίσως και περισσότερο και τέλος στο επίπεδο 3 όπου βρίσκονται όλα όσα η πραγματοποίηση τους καταπατάει βασικούς νόμους της Φυσικής και δεν αναμένεται να γίνουν δυνατά στο μέλλον.
Στο τρίτο επίπεδο, όσο περίεργο και αν ακούγεται, βρίσκονται μόλις δύο περιπτώσεις: οι μηχανές ελεύθερης ενέργειας και η προμνησία. Στο δεύτερο επίπεδο συναντάμε το ταξίδι στο χρόνο και την είσοδο σε παράλληλα σύμπαντα, φαινόμενα που αν και δεν καταπατούν νόμους της φύσης χρειάζεται να τα κατανοήσουμε καλύτερα σε θεωρητικό επίπεδο.
Τέλος, και εδώ βρίσκεται το πλέον εντυπωσιακό, τα «αδύνατα» του πρώτου επιπέδου είναι τα περισσότερα! Ανάμεσα τους φιγουράρουν οι συσκευές αορατότητάς, τα force fields, η ψυχοκίνηση, οι μηχανές αντιύλης, η τηλεπάθεια και η τηλεμεταφορά, ενώ το μόνο που απομένει για την υλοποίηση τους σύμφωνα με τον Dr. Kaku είναι η ανάπτυξη της κατάλληλης τεχνολογίας ή η βελτίωση κάποιας υπάρχουσας!
Ποιος Θέλει να Γίνει Αόρατος;
Και αν τα παραπάνω σας φαίνονται κάπως υπερβολικά, ας προσπαθήσω να σας εξηγήσω με τρόπο απλό -αλλά καθ’ όλα επιστημονικό- τι εννοώ ξεκινώντας από το φαινόμενο της αορατότητάς. Πριν όμως μιλήσουμε για το αόρατο, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι είναι… ορατό.
Κάθε αντικείμενο και κάθε επιφάνεια αντανακλά μέρος της ακτινοβολίας του φωτός που πέφτει πάνω του (από τον ήλιο ή κάποια τεχνητή πηγή). Όταν λοιπόν η ανακλώμενη ακτινοβολία έρθει σε επαφή με την κόρη του ματιού μας, το εκάστοτε αντικείμενο γίνεται ορατό σε εμάς. «Άρα», θα σκεφτεί κάποιος, «αν το αντικείμενο απορροφήσει όλη την ακτινοβολία ώστε να μην αντανακλά τίποτα, θα γίνει αόρατο» . Δυστυχώς το πρόβλημα της αορατότητας δεν είναι τόσο απλό, μιας και στην παραπάνω περίπτωση το αποτέλεσμα θα είναι να βλέπουμε απλά ένα μαύρο αντικείμενο.
Επομένως, πως είναι δυνατόν να επιτευχθεί η αορατότητα; Το μόνο που χρειάζεται είναι να εξαναγκάσουμε το φως να περάσει γύρω από ένα αντικείμενο, «όπως ακριβώς το νερό κυλάει γύρω από μία πέτρα» επεξηγεί ο Dr. Kaku. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν είναι σε καμία περίπτωση απλό μιας και σύμφωνα με το νόμο διάθλασης του Snell το φως δεν γίνεται να ταξιδέψει με ταχύτητα μεγαλύτερη της ταχύτητας του φωτός (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) ώστε να καμπυλωθεί με τέτοιο τρόπο γύρω από ένα αντικείμενο καθιστώντας το αόρατο.
Όλα αυτά όμως μέχρι πριν λίγα χρόνια, όταν σειρά πειραμάτων στα πανεπιστήμια Duke της North Carolina και Imperial College του Λονδίνου έδειξαν πως το αδύνατο είναι τελικά… δυνατό. Χρησιμοποίησαν ένα μετα-υλικό (τεχνητά κατασκευασμένο υλικό) με αφύσικες οπτικές ιδιότητες για να καλύψουν ένα αντικείμενο, κατάφεραν ούτε λίγο ούτε πολύ να το καταστήσουν αόρατο σε μία συγκεκριμένη ακτίνα μικροκυμάτων!
Η αντίδραση των ΜΜΕ ήταν άμεση και υπερβολική με τίτλους όπως «Η πρώτη επίδειξη κάπας αορατότητας είναι γεγονός!» και αναφορές στον ήρωα της J. K. Rowling, στο Star Wars και το Star Trek. Η πραγματικότητα όμως, όπως συμβαίνει συνήθως, ήταν πολύ πιο πεζή. Αυτό που είχαν επιτύχει στην πραγματικότητα ήταν η κατασκευή μίας συσκευής που μπορούσε να κάνει αόρατο ένα αντικείμενο από έναν ανιχνευτή μικροκυμάτων συγκεκριμένων μόνο συχνοτήτων, ενώ αφορούσε μόνο όντα δύο διαστάσεων. Όπως και να’ χει, είχε γίνει το πρώτο βήμα.
Όπως δήλωσε ο D. Smith, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας του Duke: «Γνωρίζουμε θεωρητικά τι ιδιότητες πρέπει να έχει ένα υλικό για να είναι αόρατο, η πρόκληση πλέον είναι να το κατασκευάσουμε» , για να συμπληρώσει ο J. Pendry του Imperial College πως «Οι πρώτες συσκευές αορατότητας θα γίνουν πραγματικότητα την επόμενη δεκαετία!»
Τα τελευταία λόγια αποδείχθηκαν προφητικά, μιας και μόλις το 2006 δύο ερευνητικές ομάδες στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Pasadena (Καλιφόρνια) και στο Πανεπιστήμιο της Karlsruhe (Γερμανία) κατάφεραν να κάνουν το δεύτερο βήμα κατασκευάζονταν ένα μεταυλικό ικανό να καμπυλώσει ακτίνες lazer πράσινου και κόκκινου φωτός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, επιτυγχάνοντας για πρώτη φορά αορατότητα στο ορατό φάσμα του φωτός!
Έχετε ένα T(elepathy)-Mail!
Στο ίδιο περίπου κομβικό σημείο βρίσκεται σήμερα και η προσπάθεια για την επίτευξη πραγματικής τηλεπάθειας μεταξύ δύο απομακρυσμένων ανθρώπων. Μέχρι πριν λίγα χρόνια μία τέτοια πιθανότητα αποκλείονταν δίχως δεύτερη κουβέντα, όσο όμως οι συσκευές μαγνητικής τομογραφίας (MRI) αποκτούν μεγαλύτερη ακρίβεια τόσο το εν λόγω επιστημονικό «αδύνατο» έρχεται πιο κοντά στην πραγματικότητα. Τι θέλω να πω;
Η αρχή έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Pennsylvania στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, όπου χρησιμοποιώντας μαγνητικό τομογράφο κατάφεραν να εντοπίσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα που καταγράφεται σε έναν εγκέφαλο όταν ένας άνθρωπος ψεύδεται. «Τι σχέση όμως μπορεί να έχει κάτι τέτοιο με την τηλεπάθεια;» θα με ρωτήσετε δικαιολογημένα.
«Δεν θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη» θα σας απαντήσω άμεσα, μιας έτσι και βρέθηκε ο τρόπος χαρτογράφησης των διάφορων καταστάσεων του εγκεφάλου. Επόμενο βήμα πλέον είναι η δημιουργία ενός «λεξικού σκέψεων», μίας λίστας δηλαδή με τις μία προς μία συνδέσεις μεταξύ εγκεφαλικών δραστηριοτήτων και σκέψεων, η οποία σε μία δεκαετία θα έχει ολοκληρωθεί σύμφωνα με τους πλέον αισιόδοξους!
Αυτή ακριβώς η πληροφορία θα μπορούσε να μεταδοθεί τεχνητά μεταξύ δύο (ή και περισσοτέρων) ανθρώπων, με την κατάλληλη τεχνολογία να βρίσκεται ακόμα σε φάση ανάπτυξης. Η αρχή έγινε από μία ομάδα νευρολόγων στο πανεπιστήμιο Βrown του Rhodes Island των ΗΠΑ, όπου κατάφεραν να εμφυτεύσουν κατάλληλα ηλεκτρόδια συνδεδεμένα με υπολογιστή στον εγκέφαλο ενός παράλυτου. Σύντομα, ο ασθενής βρισκόταν σε θέση χρησιμοποιώντας μόνο τη σκέψη του να κινεί τον κέρσορα στην οθόνη ενός υπολογιστή, να παίζει απλά video games και να στέλνει emails!
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η προσθετική νευρώνων εξελίσσεται ραγδαία, τότε καταλαβαίνουμε ότι σε λίγα χρόνια πλήθος παράλυτων θα μπορεί να επικοινωνεί με τρόπους που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε αδύνατους. Τι εννοώ; Πάρτε για παράδειγμα την εταιρία Ambient Corporation, η οποία αυτή την περίοδο αναπτύσσει μία συσκευή ικανή να μετατρέπει τις ανθρώπινες σκέψεις σε απεικονίσεις μαγνητικού τομογράφου. Με τη βοήθεια κατάλληλων αισθητήρων, θα μπορεί να μετατρέπει τις σκέψεις μας και σε κείμενο βάζοντας τον πρώτο λίθο στην ανάπτυξη του T-mail (Telepathy-Mail)!
Η Τηλεμεταφορά σε Εργαστήρια Είναι Ήδη Γεγονός!
Για το φαινόμενο της τηλεμεταφοράς αναφερθήκαμε ήδη παραπάνω μέσα σε άκρες. Πρωτοεμφανίστηκε ως όρος το 1931 στο βιβλίο Lo! του γνωστού Αμερικανού συγγραφέα και πατέρα του παράξενου Charles Fort, ώστε σύντομα να χρησιμοποιηθεί από πλήθος λογοτεχνών του φανταστικού.
Κάπως έτσι, εξαιτίας της μεγάλης προβολής που δέχθηκε μέσω αναφορών σε χιλιάδες βιβλία, αποτέλεσε εξαρχής ένα από τα πλέον δημοφιλή επιστημονικά «αδύνατα» του 20ου αιώνα. Στις 17 Ιουνίου του 2004 όμως κάτι άλλαξε, χάρη σε έρευνες του Πανεπιστημίου του Innsbruck (Αυστρία) και του Κρατικού Εργαστηρίου του Los Alamos (ΗΠΑ), έτσι ώστε πλέον η τηλεμεταφορά να αποτελεί ένα από τα κυριότερα πεδία έρευνας της σύγχρονης Φυσικής.
Σήμερα, η τηλεμεταφορά φωτονίων σε απόσταση έως και 600 μέτρα είναι καθημερινό φαινόμενο, ενώ έχει επιτευχθεί τηλεμεταφορά και ολόκληρων ατόμων, όπως καισίου και βηρυλλίου. Επιπλέον, πιστεύεται ότι μέσα σε μία δεκαετία θα έχει επιτευχθεί τηλεμεταφορά ολόκληρων μορίων, ενώ σε λίγες δεκαετίες ολόκληρων σκελών DNA και ιών!
Ωραία ακούγονται όλα αυτά, πως όμως εξηγείται ένα τόσο εξωγήινο -για τα δικά μας δεδομένα- φαινόμενο μέσα από τη συμβατική επιστήμη; Ακούγοντας τον όρο τηλεμεταφορά είναι δυνατόν ο μέσος άνθρωπος να σκεφθεί χίλια δυο πράγματα, όμως αυτό που στην πραγματικότητα επιτυγχάνεται είναι η μεταφορά της κβαντικής πληροφορίας που περιέχεται σε ένα φωτόνιο ή άτομο σε κάποιο άλλο απομακρυσμένο φωτόνιο ή άτομο, κάτι που επί της ουσίας σημαίνει μεταφορά του φωτονίου ή ατόμου αυτού καθ’ αυτού!
Το φαινόμενο ονομάζεται κβαντική τηλεμεταφορά και στηρίζεται σε μία εξωτική ιδιότητα των μορίων, την κβαντική εμπλοκή (quantum entanglement). Σύμφωνα με αυτήν, όταν δύο μόρια συντονίζονται πλήρως (δηλαδή οι κβαντικές κυματικές τους λειτουργίες δονούνται σε ενότητα) δημιουργείται ένα είδος αόρατου ομφάλιου λώρου ανάμεσα τους που τα ενώνει ακόμα και όταν βρίσκονται σε μεγάλες αποστάσεις. Σε αυτή την κατάσταση όταν ένα μόριο διαταραχθεί διαταράσσεται με τον ίδιο τρόπο ταυτόχρονα και το άλλο, μιας και η εν λόγω πληροφορία μεταφέρεται αυτόματα!
Στην πράξη τώρα, η κβαντική εμπλοκή αποτελεί μία εξαιρετικά ευαίσθητη ιδιότητα μιας και ο δεσμός μεταξύ των μορίων μπορεί να σπάσει με το παραμικρό. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η κβαντική τηλεμεταφορά δεν έχει επιτευχθεί ακόμα για μεγάλα αντικείμενα, μιας και πρακτικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτύχεις πλήρη συντονισμό πολλών ατόμων. Όσο για τον άνθρωπο, έχετε απλά κατά νου ότι αποτελείται από τρισεκατομμύρια άτομα, οπότε και θα χρειαστεί αιώνες τεχνολογικής εξέλιξης έως ότου γίνει δυνατή η τηλεμεταφορά του…
Ταξίδι στο Χρόνο: Εφικτό Αλλά Θα Χρειαστεί να Περιμένετε
Κάπου εδώ, είμαι σίγουρος ότι περιμένετε να ακούσετε σε τι επίπεδο ανάπτυξης βρίσκεται σήμερα η τεχνολογία για την επίτευξη ταξιδιών στο χρόνο. Λοιπόν, έχω δύο νέα για εσάς… και όπως πάντα το ένα είναι θετικό και το άλλο αρνητικό.
Ξεκινώντας από το θετικό, όπως σας έχω ήδη αναφέρει, η επιστημονική κοινότητα είναι πεπεισμένη ότι το ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό και άρα θα γίνει πραγματικότητα στο μέλλον. Το αρνητικό είναι ότι ανήκει στα επιστημονικά «αδύνατα» επιπέδου 2, κάτι που σημαίνει πως θα χρειαστούν αιώνες -ίσως και χιλιετίες- έως ότου υλοποιηθεί.
Γυρνώντας πίσω στη δεκαετία του ’90, ο πολυβραβευμένος Βρετανός θεωρητικός φυσικός Stephen Hawking προσπάθησε να εντοπίσει κάποιον νόμο της Φυσικής που να απαγορεύει τα ταξίδια στο χρόνο. Μετά από χρόνια ερευνών δίχως επιτυχία δήλωσε πως το ταξίδι στο χρόνο είναι πιθανό αλλά εξαιρετικά δύσκολο στην υλοποίηση του.
Γιατί όμως; Μελετώντας τις εξισώσεις της θεωρίας της σχετικότητας του A. Einstein βλέπουμε ότι αν συγκεντρώσουμε τεράστιες ποσότητες ενέργειας τότε θα είναι δυνατό το άνοιγμα μίας χωροχρονικής μαύρης τρύπας που θα ενώνει το παρόν με το παρελθόν. Έτσι, θεωρητικά πάντα, αν κάποιος θελήσει να εισέλθει στην τρύπα αυτή δύναται να συναντήσει τον εαυτό του να βγαίνει πριν καν την πλησιάσει! Στην πράξη βέβαια, υπάρχουν αρκετά προβλήματα μηχανικής φύσης προς επίλυση. Κατ’ αρχήν πως είναι δυνατόν να συγκεντρώσουμε τις αστρονομικές ποσότητες ενέργειας που απαιτούνται για το άνοιγμα μίας χωροχρονικής τρύπας; Επιπλέον, για να τη διατηρήσουμε ανοικτή και σταθερή απαιτείται αρνητική ενέργεια (φαινόμενο κατά το οποίο κβαντικές διακυμάνσεις ωθούν την ενεργειακή πυκνότητα υπό το μηδέν) ίση με τη μάζα του πλανήτη Δία (317.8 φορές τη μάζα της γης), κάτι αδύνατο για την ώρα μιας και σε εργαστήρια έχει επιτευχθεί παραγωγή μικροσκοπικών μόνο ποσοτήτων. Τέλος, σε περίπτωση που θελήσουμε να χρησιμοποιήσουμε μία από τις ήδη υπάρχουσες μαύρες τρύπες, τότε το πρόβλημα έγκειται στο πως θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε τις τεράστιες αποστάσεις που μας χωρίζουν από αυτές.
Αν και για την ώρα όλα τα παραπάνω φαντάζουν εξαιρετικά δύσκολα, είναι κοινώς αποδεκτό επιστημονικά ότι το όποιο πρόβλημα έγκειται στην ανάπτυξη της κατάλληλης τεχνολογίας. Και αν σήμερα δεν είμαστε σε θέση να την ανακαλύψουμε, τι θα γίνει σε λίγους αιώνες ή ίσως μία χιλιετία; Εφόσον ο πολιτισμός μας συνεχίσει να αναπτύσσεται με τους ρυθμούς των τελευταίων αιώνων, τότε το ταξίδι στο χρόνο δεν θα αργήσει να μπει στην ανθρώπινη καθημερινότητα!
Γιατί Επομένως να Μην Υπάρχει Ελεύθερη Ενέργεια και Προμνησία;
Έχοντας δει όμως μέχρι τώρα τόσα θαυμαστά και μέχρι πρότινος αδύνατα να έρχονται όλο και πιο κοντά στην πραγματικότητα, είναι λογικό να αναρωτηθούμε για ποιον λόγο αποκλείουμε φαινόμενα όπως οι μηχανές ελεύθερης ενέργειας ή η προμνησία. Όπως ανέφερα και παραπάνω, διότι πολύ απλά έρχονται σε ευθεία ρήξη με βασικούς νόμους της Φυσικής.
Για παράδειγμα, η πρόγνωση του μέλλοντος καταπατάει τη θεμελιώδη αρχή του αίτιου και του αιτιατού, σύμφωνα με την οποία η ενέργεια προηγείται του αποτελέσματος της. Θα σκεφτεί όμως κάποιος πως ως φαινόμενο η προμνησία ενυπάρχει και μέσα στο ταξίδι στο μέλλον. Οπότε, πως γίνεται το ένα να είναι δυνατό ενώ το άλλο όχι;
Σ’ αυτό το σημείο, οι φυσικοί έδωσαν μία εξαιρετικά ευρηματική απάντηση. Ταξίδι στο χρόνο υφίσταται, αλλά όταν ανοίγεται ένα παράθυρο στο παρελθόν ή στο μέλλον στην πραγματικότητα ανοίγεται ένα παράθυρο στο παρελθόν ή στο μέλλον ενός παράλληλου σύμπαντος. Οπότε, η δυνατότητα προμνησίας αποκλείεται εξαρχής!
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τις μηχανές ελεύθερης ενέργειας, η ύπαρξη των οποίων έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον θεμελιώδη νόμο της διατήρησης της ενέργειας στο σύμπαν, έναν από τους λιγοστούς φυσικούς νόμους που μπορούμε να ελέγξουμε βασιζόμενοι σε δεδομένα δισεκατομμυρίων ετών. Τι θέλω να πω;
Ας πάρουμε για παράδειγμα το… φως! Αν αναλύσουμε το φως που έρχεται από κάποιον γαλαξία απομακρυσμένο δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη γη, θα εντοπίσουμε τις ίδιες ακριβώς φασματικές γραμμές που συναντάμε όταν αναλύουμε το φως της λάμπας του δωματίου μας. Τι σημαίνει κάτι τέτοιο; Ότι οι σχετικοί με την ατομική φυσική νόμοι δεν έχουν αλλάξει για δισεκατομμύρια έτη και άρα η ενέργεια που υπήρχε κατά τη γέννηση του σύμπαντος διατηρείται αναλλοίωτη έως σήμερα. Άρα, η κατασκευή μίας μηχανής ελεύθερης ενέργειας θα καταπατούσε δεδομένα δισεκατομμυρίων ετών, λόγος για τον οποίο κατά γενική ομολογία ανήκει στα επιστημονικά αδύνατα επιπέδου 3.
Γιατί Όμως Να Πιστεύουμε στην Επιστήμη;
Κάπως έτσι, είδαμε ότι η κατηγοριοποίηση των επιστημονικών «αδυνάτων» σε πραγματικά αδύνατα και δυνατά γίνεται με βάση ένα κριτήριο: αν έρχονται σε αντίθεση με κάποιο βασικό νόμο της φυσικής. Σήμερα, δύο είναι οι βασικότεροι για τους οποίους μάλιστα δεν έχει βρεθεί κάποια απόκλιση: η κβαντική μηχανική και η θεωρία της γενικής σχετικότητας.
Για να συνεχίσουμε λοιπόν να υποστηρίζουμε πως η τηλεπάθεια, η τηλεμεταφορά, η αορατότητα, τα ταξίδια στο χρόνο, κ.λπ. είναι αδύνατα ή ότι οι μηχανές ελεύθερης ενέργειας και η προμνησία είναι δυνατά πρέπει να αμφισβητήσουμε τα θεμέλια της σύγχρονης Φυσικής. Να υποστηρίξουμε με λίγα λόγια ότι είναι λανθασμένα ή ελλειπή…
Και ναι, δεν θα είμαστε τελείως λάθος αν λέγαμε κάτι τέτοιο, μιας και η θεωρία της γενικής σχετικότητας δεν μπορεί να εξηγήσει τα φαινόμενα που έλαβαν χώρα κατά το Bing Bang ή λαμβάνουν ακόμα χώρα στο κέντρο μίας μαύρης τρύπας, ενώ η κβαντική μηχανική δεν μπορεί να εξηγήσει κάτι το αυτονόητο… την ύπαρξη δηλαδή της βαρύτητας!
Προσοχή όμως, μην βιαστείτε να ακυρώσετε την επιστήμη ως κάτι το δογματικό και λανθασμένο. Όπως αναφέρει και ο Dr. Kaku: «Στην αναζήτηση μας σχετικά με το τι μέλει γενέσθαι, πρέπει να κρατήσουμε ανοικτό το μυαλό ως προς τα «αδύνατα» επιπέδου 1 και 2. Οτιδήποτε σήμερα φαντάζει άπιαστο, σε λίγες δεκαετίες ή αιώνες ίσως γίνει πραγματικότητα. Ακόμα και έτσι όμως, πρέπει να χαράξουμε κάπου τη γραμμή ώστε να πατάμε γερά στη γη… στους γνωστούς νόμους της Φυσικής δηλαδή. Όπως και να’ χει, αποτελούν τον καλύτερο -με διαφορά- οδηγό που έχουμε στα χέρια μας» .
Και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του. Η αναζήτηση του «αδύνατου», του μυστηρίου δηλαδή που όντως υπάρχει γύρω μας, δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν στηριζόμαστε σε αστήρικτους ισχυρισμούς αυτοαποκαλούμενων ερευνητών (που δόξα τους θεούς υπάρχουν αμέτρητοι στην Ελλάδα). Αναζήτηση του παράξενου σημαίνει να πατάμε γερά στη γη, έχοντας παράλληλα πνεύμα ανοικτό. Θέλει κρίση αυτό το ταξίδι και οι άκριτοι αναγνώστες μας τελείωσαν κύριοι εδώ και κάποια χρόνια…
Πηγές:
* Achenbach, J. (2008), At the Heart of All Matter – The hunt for the God particle, National Geographic Magazine (αγγλική έκδοση), Μάρτιος 2008.
* Aymar, R. (2008), A word from the Director General: The home straight, Cern The Bulletin, Issue No. 14-15/2008, 31 Μαρτίου 2008.
* Brooks, M. (2008), Welcome to Year Zero, περιοδικό NewScientist, 9 Φεβρουατίου 2008.
* CERN (2006), LHC the Guide, booklet, CERN faq, Οκτώβριος 2006.
* MailOnline (2008), The World’s first time machine? Tunnel to the past could open door to future within three months, say Russians, 7 Φεβρουαρίου 2008.
* Marshall, M. (2008), 10 Impossibilites conquered by science, NewScientistTech.com, Απρίλιος 2008.
* Kaku, M. (2008a), Impossible Physics: Never Say Never, περιοδικό NewScientist, 5 Απριλίου 2008.
* Kaku, M. (2008b), Physics of the Impossible, εκδόσεις Alen Lane.
* Rincon, P. (2004), Teleportation breakthrough made, BBC News Online, 16 Ιουνίου 2004.
Τι Συμβαίνει με τις Συσκευές Ελεύθερης Ενέργειας;
Η περίπτωση των συσκευών ελεύθερης ενέργειας αποτελεί μία ιδιαίτερα πονεμένη ιστορία για τους υποστηρικτές της, μιας και χαρακτηρίζεται από δεκάδες απάτες που έλαβαν χώρα τους τελευταίους 13 αιώνες. Όλες οι ανάλογες κατασκευές που αποδείχθηκαν απάτη ακολουθούσαν ένα παρόμοιο σκεπτικό λειτουργίας: μία ρόδα ή κάποιο είδος αλυσίδας περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό του και στο τέλος κάθε πλήρους περιστροφής μία μικροσκοπική ποσότητα ενέργειας παραγόταν φαινομενικά από το πουθενά! Κάπως έτσι, ο εκάστοτε εφευρέτης υποστήριζε πως μετά από αμέτρητες περιστροφές μπορούσε θεωρητικά να παραχθεί απεριόριστη ενέργεια.
Σαφώς και δεν υπάρχει λόγος να απαριθμήσουμε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις εξαπάτησης, αρκεί μόνο να αναφέρουμε την πλέον διαδεδομένη. Ήταν το 1872 όταν ο John Keely κατάφερε να αποσπάσει το ποσό των 5 εκατομμυρίων δολαρίων από χορηγούς για την ανάπτυξη της υποτιθέμενης μηχανής του, ένα πρωτότυπο της οποίας είχε εγκαταστήσει στο σπίτι του για λόγους επίδειξης. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, η μηχανή παρήγαγε ενέργεια από τον «αιθέρα», μιας και δεν υπήρχε κάποια άλλη εμφανή πηγή ενέργειας με την οποία να συνδεόταν.
Τελικά, καταδικάστηκε για απάτη εκτίοντας μάλιστα κάποια χρόνια στη φυλακή, περνώντας όμως το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στην πολυτέλεια. Μετά το θάνατο του η οικία του κατεδαφίστηκε, αποκαλύπτοντας κάτω από την υποτιθέμενη μηχανή ελεύθερης ενέργειας σωλήνες πεπιεσμένου αέρα που την τροφοδοτούσαν με την απαραίτητη ενέργεια.
Συγγραφέας: Νικόλαος Κουμαρτζής
Πηγή: metafysiko.gr
