Είναι γενικότερα γνωστό ότι οι σημαντικές αναφορές και κύριες πηγές για την Ατλαντίδα δεν υπάρχουν επειδή η ιστορία της ή ο μύθος της καλύτερα χάνεται στα βάθη του χρόνου. Από εκεί που μπορούμε να αντλήσουμε τα στοιχεία μας είναι οι μύθοι και οι παραδόσεις όλων σχεδόν των λαών όπου άλλοτε φανερά κι άλλοτε κρυφά περιέχουν σημαντικές πληροφορίες.
Από την αρχή σχεδόν της γνωστής ιστορίας υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για κάθε λαό που έχει εμφανιστεί. Οι πολιτικοί θεσμοί, οι θρησκευτικές πίστεις, τα ήθη και τα έθιμα έχουν μελετηθεί και ταξινομηθεί. Η ιστορία της ατλάντειας φυλής πρέπει να περιλαμβάνει την ιστορία πολλών εθνών και να καταγράφει την ακμή και την παρακμή πολλών πολιτισμών.
Μεγάλες καταστροφές τέτοιες που στην δική μας γνωστή ιστορία δεν υπάρχουν, συνέβησαν αρκετές φορές κατά την διάρκεια του πολιτισμού τους. Η εξαφάνιση της Ατλαντίδας ολοκληρώθηκε με μια σειρά καταστροφών ποικίλου είδους, από την απλή καθίζηση μέχρι τους μεγάλους κατακλυσμούς που αφάνισαν ολόκληρες περιοχές και πληθυσμούς. Υπάρχουν αναγνωρισμένες πηγές που χωρίζονται σε 5 μεγάλες κατηγορίες :
Πρώτη κατηγορία : Η ένδειξη βυθομετρήσεων του πυθμένα του ωκεανού. Χάρη στις διάφορες εξερευνητικές αποστολές ο πυθμένας ολόκληρου του ατλαντικού ωκεανού χαρτογραφήθηκε με αποτέλεσμα να αποδειχθεί η ύπαρξη μιας τεράστιας υφαλο-ράχης μεγάλου ύψους στη μέση του ατλαντικού. Αυτή υψώνεται σχεδόν κατακόρυφα σε ύψος 2.750 μ. από το επίπεδο του βυθού ενώ οι Αζόρες , τα νησιά Σαιν Πωλ, και άλλα αποτελούν την κορυφή της ξηράς αυτής. Το βάθος του κυμαίνεται από 6.400μ στα βαθύτερα σημεία ενώ τα πιο ρηχά φτάνουν μερικές δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και οι έρευνες έδειξαν ότι ολόκληρη η υφαλοράχη καλύπτεται από ηφαιστειακό υλικό.
Δεύτερη κατηγορία : Η αποδεδειγμένη ύπαρξη ταυτοσήμων ειδών χλωρίδας και πανίδας στις ηπείρους που χρίζονταν από τον ωκεανό που αν κάποτε υπήρχε ένας κρίκος ανάμεσά τους , θα επέτρεπε την μετανάστευση ζώων και φυτών.
Ετσι μια από τις γενικότερες υποθέσεις είναι ότι κάθε είδος ζώου ή φυτού κατάγεται από ένα μέρος της υφηλίου και από εκεί σταδιακά διαδίδεται σε άλλους τόπους. Να σημειώσουμε ότι εξαίρεση αποτελούν η μπανάνα και το σιτάρι.
Οσον αφορά την μπανάνα είναι μυστήριο με ποιο τρόπο μεταφέρθηκε στην Αμερική. Ένα γηγενές φυτό της Αφρικής που είναι δίχως σπόρους, χωρίς βολβούς, ρίζες και δεν μπορεί να διαδοθεί με κομμένα κλαδιά. Για να μεταφερθεί απαιτείται ειδική φροντίδα και δεν μπορεί να αντέξει σε μεγάλες μετακινήσεις. Ενώ όσο αφορά το σιτάρι όπως το ξέρουμε είναι το μοναδικό φυτό που δεν υπήρξε ποτέ σε άγρια κατάσταση γι αυτό και δεν το έχουμε βρει ποτέ σε απολιθώματα.
Τρίτη κατηγορία: Από την πανίδα και την χλωρίδα πηγαίνουμε στον άνθρωπο
Γλώσσα : Η γλώσσα των Βάσκων έχει πολύ λίγες ομοιότητες με εκείνες των Ευρωπαϊκών λαών ενώ η δομή της πλησιάζει περισσότερο με τις γλώσσες των ιθαγενών της υπερατλαντικής ηπείρου. Ταυτόχρονα με το φοινικικό αλφάβητο υπάρχουν αναφορές ότι οι Μάγια του Γιουκατάν χρησιμοποίησαν το φωνητικό αλφάβητο την ίδια περίπου χρονολογικά εποχή. Ο συγγραφέας Ωγκιστ Λε Πλοζόν (1826-1908) έγραφε : « το ένα τρίτο της γλώσσας της Μάγια είναι καθαρά ελληνικά , ποιος έφερε την γλώσσα του Ομήρου στην Αμερική ? Ή ποιος έφερε στην Ελλάδα την γλώσσα των Μάγια?» Τα δεκατρία γράμματα του αλφαβήτου των Μάγια έχουν σχέση με τα ιερογλυφικά σημάδια των αιγυπτίων που αποδίδουν τα ίδια τα γράμματα. Η μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στην εβραϊκή γλώσσα και στην γλώσσα των Τσιαπενέκ οι οποίοι αποτελούν ένα κλάδο της φυλής των Μάγια. Ετσι φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξη παρόμοιων γλωσσών ανάμεσα σε φυλές που τους χωρίζουν οι μεγάλες αποστάσεις του ωκεανού είναι σίγουρα επιχείρημα υπέρ της καταγωγής του από μία μοναδική φυλή που κατείχε μια ήπειρο .
Εθνολογικοί τύποι : Στην Ατλαντίδα λέγεται ότι κατοικούσαν όλες οι φυλές ερυθρές, κίτρινες, λευκές και μαύρες. Το ίδιο και στην αρχαία Αμερική , πολλά από τα μνημεία της είναι διακοσμημένα με νέγρικα χαρακτηριστικά. Το ιερό βιβλίο Ποπουλ Βουχ λέει για την πρώτη πατρίδα της Γουατεμάλα ότι «μαύροι και λευκοί ζούσαν σε εκείνη την ευτυχισμένη χώρα μιλώντας μία γλώσσα». Η ποικιλία που παρουσιάζει η αρχαία Αμερική αποτελεί ένα μόνιμο πρόβλημα για τους εθνολόγους. Ετσι έχουμε από τις φυλές Μενομίνε, Ντακότα , Μάνιαν και Ζούνι με πυρόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια μέχρι τις φυλές Κάρος του Κανσάν και τις φυλές της Καλιφόρνιας με μαύρο χρώμα να παρουσιάζονται όλες οι αποχρώσεις του ερυθροκάστανου , χάλκινου, ελαιόχρου, κανελί και μπρούτζινου.
Τέταρτη κατηγορία : Οι μεγάλες ομοιότητες που βρήκαν οι Ισπανοί κατακτητές στην Αμερική σε σχέση με τον δικό τους ευρωπαϊκό κόσμο. Θρησκευτικές πίστεις, τελετές και εμβλήματα, τα βρήκαν πλέον επίσημα αναγνωρισμένα στην αμερικάνικη ήπειρο ενώ οι Ισπανοί ιερείς τα θεώρησαν έργο του διαβόλου. Η λατρεία του σταυρού ήταν πολύ διαδεδομένη σε οικοδομήματα και σε λειτουργίες ενώ το νόημα που κρυβόταν κάτω από το σύμβολο ήταν παρόμοιο . Δηλαδή ο σταυρός ήταν το σύμβολο της ζωής τόσο της φυσικής όσο και της αιώνιας. Επίσης υπήρχε η λατρεία του ηλιακού δίσκου ή κύκλου καθώς και του φιδιού, ενώ παρόμοια ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσε για το Θεό, που είναι Τεό ή Ζεό. Επίσης υπήρχαν ομοιότητες στις τελετές του βαπτίσματος εξομολόγησης, άφεσης αμαρτιών , νηστείας, γάμων ενώπιον των ιερέων καθώς και ευχαριστιών. Υπήρχαν μοναχικά τάγματα αντρικά και γυναικεία όπου τα μέλη τους τηρούσαν αυστηρούς όρκους τους οποίους όταν παραβιάζαν τιμωρούνταν με θάνατο. Είχαν τη δική τους παρθένο μητέρα που ο γιος της ήταν ο κύριος του φωτός και τον ονομάζανε σωτήρα. Οι τελετές ηλιολατρείας και πυρολατρείας έμοιαζαν πάρα πολύ με των Κελτών ενώ οι ίδιοι διακήρυτταν ότι ήταν παιδιά του Ηλιου.
Άλλο ένα σύμβολο είναι η κιβωτός που έτρεφαν μεγάλο σεβασμό γι αυτήν και θεωρείται ότι έπρεπε να αγγίζεται μόνο από τους ιερείς. Είναι βέβαια πασίγνωστο ότι στην αρχιτεκτονική κυριαρχούσε η πυραμίδα ενώ από τις μελέτες πηγάζει ότι τη θεωρούσαν σαν ένα από τα αρχαιότερα ιερά κτίρια που συνδεόταν με κάποια θρησκευτική ιδέα ή ιδεολογία. Τα τεράστια μνημεία στο Μεξικό και στο Γιουκατάν μοιάζουν με τα τεράστια μνημεία της Αιγύπτου στο Καρνάκ. Οι ψευδοαψίδες , οι οριζόντιες σειρές λίθων που η μια επικαλύπτει την άλλη μοιάζουν με τα μνημεία της αρχαίας Ελλάδας. Τέλος, οι κατασκευαστές και των δυο ηπείρων έφτιαχναν παρόμοιους τύμβους και στους έκλειναν σε παρόμοια λίθινα φέρετρα.
Πέμπτη κατηγορία : Υπάρχουν αναφορές για την Ατλαντίδα στον λατίνο συγγραφέα Κλαύδιο Αιλιανό (200 π.Χ), στον Έλληνα ιστορικό Θεόπομπο (378-300π.Χ.), στον ρωμαίο στρατηγό Μάρκο Κλαύδιο Μάρκελλο (268-208 π.Χ), στον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πρόκλο (419-485 μ.Χ), στον έλληνα ιστορικό Διόδωρο το Σικελό και φυσικά στην μεγαλύτερη αυθεντία, τον Πλάτωνα που στο βιβλίο του «Τίμαιος» αναφέρεται σε μια μεγάλη ήπειρο πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες και στον «Κριτία» που αναφέρει λεπτομέρειες για τον πολιτισμό εκείνης της ηπείρου. Πλήθος παραδόσεων υπάρχουν τόσο στους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς όπως Κέλτες, Γαλάτες και άλλους όσο και από την άλλη πλευρά του ατλαντικού όπως Τολτέκοι, Μαγιας, Αζτέκα , Ινδιάνοι Βόρειας Αμερικής και άλλοι. Για παράδειγμα αναφέρουμε την μεξικάνικη Κουερτζαλκοατλ που περιγράφεται σαν λευκός με μακριά γένια που ήρθε από την ανατολή και δίδαξε τις τέχνες , τα γράμματα, τον πολιτισμό, ενώ είναι γνωστό ότι όλοι εκείνοι οι λαοί δεν έχουν γένια. Εκείνο όμως που είναι εκπληκτικό είναι η ομοιομορφία των θρύλων για τους κατακλυσμούς σχεδόν σε όλα τα μέρη της υφηλίου.
Ο θρύλος στα βασικά του μέρη είναι ίδιος, έτσι είτε πρόκειται για την απόδοση της ίδιας της χαμένης ατλαντίδας είτε είναι η απόδοση κάποιας κοσμικής παραβολής που διδάχτηκαν από κάποιο κοινό κέντρο και διατήρησαν με σεβασμό μέσα στο χρόνο. Πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια η Ατλαντίδα βρισκόταν στην ακμή της και εκτεινόταν από λίγες μοίρες ανατολικά της Ισλανδίας μέχρι νότια στην περιοχή που κατέχεται από το Ρίο Ντε Τζανέιρο. Περιλαμβάνοντας το Τέξας , το Κόλπο του Μεξικού και από την άλλη πλευρά τις περιοχές της Σκοτίας και το νησί της Ιρλανδίας. Πριν από 800.000 χρόνια γίνεται η πρώτη μεγάλη καταστροφή κατά την οποία αποκόβονται οι βόρειες περιοχές της Ατλαντίδας και χωρίζεται από την αμερικάνικη ήπειρο , συνεχίζει όμως να κατέχει μεγάλο μέρος του Ατλαντικού από 50 μοίρες βόρεια μέχρι λίγες μοίρες νότια του ισημερινού. Η επόμενη καταστροφή έγινε πριν από 200.000 χρόνια περίπου , ήταν λιγότερο δυνατή , περιγράφεται στο ιερό βιβλίο Πόπουλ Βουχ των κατοίκων της Γουατεμάλας και η Ατλαντίδα χωρίζεται σε δυο μεγάλα νησιά με τα ονόματα Ρούτα και Νταίτγια στα 80.000 με 75.000 χρόνια παίρνει χώρα μια μεγάλη γεωλογική αναστάτωση στην οποία η Ντάιτγια το νοτιότερο και μικρότερο νησί εξαφανίζεται και μένει μόνο η Ρούτα που αργότερα ο Πλάτωνας μιλάει γι αυτό και το ονομάζει Ποσειδωνία. Τελικά στα 9564 π.Χ. καταβροχθίζεται κι αυτό ενώ τα περιγράμματα των δυο ηπείρων έχουν ήδη διαμορφωθεί χοντρικά όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.
Ετσι κατά την εσωτερική παράδοση η ατλάντια φυλή χωρίζεται σε 7 υποφυλές.
Ρμοάχαλ είναι η πρώτη υποφυλή, ξεκίνησαν πριν από 4-5 εκατομμύρια χρόνια και προήλθαν από μεγάλα τμήματα που υπήρχαν στο νότιο τμήμα της προηγούμενης ηπείρου της Λεμούριας. Η περιοχή αυτή εντοπίζεται στη σημερινή ακτή Ασάντι, νότια της Ακτής Ελεφαντοστούν. Ηταν μια θερμή και υγρή χώρα με μεγάλα προκατακλυσμιαία ζώα γεμάτη καλαμιές και πυκνά δάση. Οι Ρμοάχαλ ήταν μια σκουρόχρωμη φυλή με εβένινο πρόσωπο. Το ύψος τους έφτανε τα 3 με 3,5 μέτρα ήταν δηλαδή μια φυλή γιγάντων που αργότερα το ανάστημά τους μίκρυνε βαθμιαία .
Τλαβατλι, γενέτειρά τους ήταν ένα νησί στις δυτικές ακτές της Ατλαντίδας αλλά αργότερα επεκτάθηκαν προς τις κεντρικές περιοχές της ηπείρου και έφτασαν μέχρι την Γροιλανδία. Ηταν πάντα ένας οροσίβιος λαός ζούσαν πάντα στα ορεινά διαμερίσματα του εσωτερικού της Ατλαντίδας με οικισμούς που ήταν ορεινοί. Μια δυνατή σκληρή φυλή ερυθροκάστανου χρώματος χωρίς να είναι τόσο ψηλοί όσο οι Ρμοάχαλ κατόρθωσαν τελικά να νικήσουν τους δεύτερους.
Τολτέκοι, είναι η τρίτη υποφυλή και θεωρούνται ο μεγαλειώδης κλάδος της ατλάντιας φυλής. Κυβέρνησαν την ήπειρο για χιλιάδες χρόνια με μεγάλη ειδική δύναμη και αίγλη. Τόση ήταν η δύναμη και η ζωτικότητά τους που η επιμειξία με τις επόμενες φυλές δεν τους επηρέασαν καθόλου. Εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια βρίσκουμε τους μακρινούς φυλετικούς κλάδους τους να εξουσιάζουν το Μεξικό και το Περού μέχρι να κατακτηθούν από τα ορμητικά φύλα των Αζτέκων. Το χρώμα τους ήταν επίσης ερυθροκάστανο αλλά κάπως πιο κοκκινωπό ή χαλκόχροο από των Τλαβάτλι. Το ύψος τους ήταν γύρω στα 2,5 μέτρα και αργότερα βαθμιαία μειώθηκε στο σημερινό κοινό ανάστημα. Γενέτειρά τους ήταν οι δυτικές ακτές της Ατλαντίδας όπου σήμερα βρίσκεται έξω από τις ακτές της Καλιφόρνιας, αλλά η επικράτειά τους επεκτάθηκε σχεδόν σε όλη την ήπειρο όπου από την πρωτεύουσα της Ατλαντίδας στις ανατολικές ακτές ασκούσαν την σχεδόν παγκόσμια εξουσία τους.
Τουράνιοι, είναι η 4η υποφυλή, ξεκίνησαν από την ανατολική περιοχή της Ατλαντίδας και ενώ ήταν αποικιστές δεν έγιναν ποτέ κυρίαρχη φυλή, παρόλο που ορισμένοι κλάδοι τους υπήρξαν πανίσχυροι. Οι μεγάλες κεντρικές περιοχές της ηπείρου που βρισκόταν στα νότια και στα δυτικά της χώρας των Ταλαβάτλι ήταν δική τους αλλά όχι αποκλειστική πατρίδα.
Οι αρχαίοι Σημίτες, είναι η 5η υποφυλή και αποτελεί πρόβλημα για τους εθνολόγους επειδή τα στοιχεία που υπάρχουν είναι ανεπαρκή. Πατρίδα αυτής της υποφυλής βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι η Σκοτία και η Ιρλανδία. Ηταν μια ορεινή χώρα, το λιγότερο ελκυστικό μέρος της ηπείρου αλλά παρόλα αυτά η φυλή άκμασε για αιώνες διαφυλάττοντας την ανεξαρτησία τους απέναντι στους επιθετικούς βασιλιάδες του νότου. Αργότερα ήρθε η ώρα που έφτιαξαν τις αποικίες τους αλλά παρόλα αυτά παρέμειναν μια ανυπότακτη και ανικανοποίητη φυλή που βρισκόταν πάντα σε πόλεμο με τους γείτονές της.
Οι αρχαίοι Ακκάδιοι, είναι η 6η υποφυλή και ήρθε σε ύπαρξη πολύ μετά την καταστροφή που έγινε πριν 800.000 χρόνια. Εμφανίστηκε στα ανατολικά της Ατλαντίδας το μέρος όπου σήμερα βρίσκεται έξω από τις ανατολικές ακτές της Κορσικής. Δεν περιορίστηκαν πολύ στην γενέτειρά τους αλλά εξόρμησαν προς την περιορισμένη τώρα Ατλαντίδα . Συγκρούστηκαν κυρίως με τους αρχαίους Σημίτες σε πολλές μάχες τόσο στην ξηρά όσο και στην θάλασσα, χρησιμοποιώντας πολυάριθμους στόλους και από τους δυο πλευρές. Τελικά οι αρχαίοι Ακκάδιοι πριν από 100.000 χρόνια νίκησαν ολοκληρωτικά και τότε υψώθηκε μια ακκαδική δυναστεία σε σημητική πρωτεύουσα που κυβέρνησε σοφά για πολλές χιλιετίες. Ηταν έμποροι , θαλασσοπόροι , εγκατέστησαν πολλές αποικίες και κέντρα επικοινωνίας σε μακρινές χώρες.
Οι Μογγόλοι, είναι η 7η υποφυλή και δεν είχε καμιά επαφή με την μητρική ήπειρο. Προήλθε από τις πεδιάδες της Ταρταρίας και αναπτύχθηκε άμεσα από τους απόγονους της Τουράνειας Φυλής, η οποία βαθμιαία περιορίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της Ασίας. Αν και πολλαπλασιάστηκε γρήγορα οι πιο πολλοί κάδοι της είναι επηρεασμένοι από επιμιξίες με άλλες φυλές.
Οι πρώτες 3 ατλάντιες υποφυλές ονομάστηκαν «κόκκινες» και υπήρξαν πολύ λίγες επιμιξίες με τις επόμενες φυλές που ονομάστηκαν «κίτρινες», παρόλο που οι αρχαίοι σημίτες και ακκάδιοι ήταν συγκριτικά λευκοί
ΛΕΜΟΥΡΙΑ
Οπως ο Ατλαντικός Ωκεανός υποθέτουμε με μεγάλη βεβαιότητα ότι ήταν η Ατλάντια ήπειρο έτσι βασική υπόθεση είναι ότι ο Ειρηνικός Ωκεανός αποτελούσε κάποτε μια ήπειρο και τα αναρίθμητα νησιά που βρίσκονται σκορπισμένα σε αυτόν ήταν απλώς οι ψηλότερες κορυφές βουνών που υπήρχαν σε εκείνη την ήπειρο. Ο ινδικός Ωκεανός, αποτελούσε μια ήπειρο όπου άρχιζε από τα νησιά Σούντα (μεταξύ Σουμάτρας και Ιάβας) , κάλυπτε τις νότιες ακτές της Ασίας έως τις ανατολικές ακτές της Αφρικής. Αυτήν την αρχαϊκή ήπειρο ο Αγγλος επιστήμονας Σκλέιτερ την ονόμασε Λεμούρια από το είδος των πιθηκοειδών ζώων που την κατοικούσαν. Για την επιστήμη αποτελεί μεγάλης σπουδαιότητας ανακάλυψη γιατί ίσως να αποτελεί ενδιάμεσο κρίκο μεταξύ της ανθρώπινης φυλής και των πιθήκων. Με την βοήθεια της μελέτης των ενδείξεων της πανίδας και της χλωρίδας βρέθηκε ότι το σημερινό αρχιπέλαγος της Μαλαισίας αποτελείται από δυο εντελώς διαφορετικά τμήματα. Το δυτικό τμήμα με τις μεγάλες νήσους Μπόρνεο, Ιάβα και Σουμάτρα συνδεόταν κάποτε μέσω της Μαλαισίας με την ασιατική ήπειρο και πιθανόν με την Λεμουριακή ήπειρο από την άλλη μεριά το ανατολικό τμήμα αποτελούμενο από τα νησιά Νέα Γουινέα, Σολομώντα και άλλα που συνδέονται άμεσα με την Αυστραλία. Τα δυο τμήματα ήταν αρχικά δυο ήπειροι που χωρίζονταν από ένα ισθμό που κατά το μεγαλύτερο μέρος βρίσκονται τώρα βυθισμένα ενώ η θέση τώρα αυτού του ισθμού υπολογίζεται κάπου ανάμεσα στα νησιά του Μπαλί και του Λομπόκ. Μπορούμε να συνοψίσουμε τις επιστημονικές ενδείξεις σε έξι απόψεις.
1.- Τα φυτοφόρα στρώματα των ινδικών οροσειρών από την αρχή της Πέρμιας περιόδου μέχρι το τέλος της Ιουρασσικής περιόδου δείχνουν την αδιάλειπτη συνέχει ξηράς και συνθηκών γλυκού νερού.
2.- Στην αρχή της Πέρμιας περιόδου όπως και στην Μεταπλειόκαινη περίοδο επικράτησε ένα ψυχρό κλίμα και στα δυο ημισφαίρια. Λόγω αυτού του ψύχους η πανίδα και η χλωρίδα διαδόθηκε στην Αφρική, στην Ινδία και στην Αυστραλία
3.- Η Ινδία , η νότιος Αφρική και η Αυστραλία συνδέονταν με μια ινδο-ωκεάνια ήπειρο και παρέμειναν έτσι μέχρι το τέλος της Μειόκαινη περιόδου.
4.- Κύριος ορισμός για την θέση αυτής της ξηράς είναι μια σειρά κοραλλιογενών νησίδων και υφάλων που σήμερα υπάρχουν ανάμεσα στην αραβική θάλασσα και την ανατολική Αφρική.
5.- Εως το τέλος της Νουμμιλιτικής περιόδου καμιά άμεση σύνδεση δεν υπήρχε ανάμεσα στην Ινδία και την δυτική Ασία.
6.- Το νησί της Μαδαγασκάρης με βάση τις ζωολογικές εκτιμήσεις χωρίς να κοιτάξει κανείς την γεωγραφική του θέση δεν θα μπορούσαμε να το ταξινομήσουμε ούτε στην ασιατική ούτε στην αφρικανική ήπειρο γιατί είναι διαφορετικό και από τις δυο ηπείρους . Θα λέγαμε ότι αυτό από μόνο αποτελεί μια ήπειρο που έχει περισσότερες ομοιότητες με την Ινδία παρά με την Αφρική που είναι πιο κοντά.
Κατά τα αρχαϊκά αρχεία ενώ η περίοδος ζωής τη Ατλαντίδας υπολογίζεται στα 4 –5 εκατομμύρια έτη, η διάρκεια ζωής της Λεμουρία δεν μπορεί να υπολογιστεί ούτε κατά προσέγγιση παρά μόνο μια ένδειξη αποτελούν οι γεωλογικές εποχές που έχει θέσει η σύγχρονη επιστήμη. Σύμφωνα με τα αρχεία αυτά φαίνεται ότι ήταν μια ήπειρος που περίζωνε όλη την υφήλιο. Εκτείνονταν από τα νησιά Κ. Βέρντε, λίγα μίλια από την ακτή της Σιέρρα Λεόνε και με νοτιοανατολική κατεύθυνση περνούσε από την Αφρική, την Αυστραλία και από τις ενδιάμεσες θάλασσες φτάνοντας πάνω από τον ειρηνικό μέχρι το ακρωτήριο Χορν και μέρη της Παταγονίας.
Μία ήπειρο με κλειστές θάλασσες, με εξαιρετική στενότητα πορθμών που χώριζαν μεγάλα τμήματα ξηράς. Αξιοσημείωτο είναι το μέρος ή νησί που υπήρχε στο βόρειο δυτικό άκρο αυτής της ηπείρου, στα δυτικά των σημερινών ακτών της Ισπανίας, το οποίο παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια ύπαρξης της Λεμουρίας καθώς και μετέπειτα σε όλη τη διάρκεια ύπαρξης της Ατλαντίδας μέχρι που αποτέλεσε το τελευταίο λείψανό της με την τελική καταβύθισή του το 9.564 π.Χ. Οι άνθρωποι της Λεμούριας εποχής έζησαν στην εποχή των ερπετών και των Πευκόνων με τα αμφίβια θηρία και τις γιγάντιες φτέρες να είναι σε πλήρη ανάπτυξη. Το κλίμα ήταν θερμό και υγρό, ευνοώντας την ανάπτυξη αυτών των ερπετών που έφταναν μέχρι τα 12-15 μέτρα. Τα θηλαστικά έρχονται στο προσκήνιο με τους πρώτους εκπροσώπους τους που είναι τα μαμούθ κα τα μαστόδοντα. Ενώ στο φυτικό βασίλειο το πεύκο και ο φοίνικας αρχίζουν να αντικαθιστούν τις γιγαντιαίες φτέρες . Κατά την επιστήμη το ανθρώπινο βασίλειο δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει εκείνη την εποχή αλλά κατά την εσωτερική παράδοση υπάρχει ένα υποτυπώδες ανθρώπινο βασίλειο όπου εκπρόσωποι της Λεμούριας ή 3ης φυλής, ειδικά στις πρώτες υποφυλές μπορούν να θεωρηθούν περισσότερο σαν ζώα παρά σαν άνθρωποι.
Τα αρχαϊκά αρχεία μας λένε ότι σε εκείνη την φυλή το ανθρώπινο σώμα υπέστη τις μεγαλύτερες φυσικές αλλαγές ενώ η διαδικασία αναπαραγωγής άλλαξε δυο φορές. Όπως αναφέρεται η πρώτη και η δεύτερη ριζική φυλή ήταν αόρατες στο σημερινό μάτι , επειδή ήταν φτιαγμένες από αστρική ύλη. Από την αιθερική δεύτερη φυλή προήλθε η τρίτη ή Λεμούρια που σαν επίτευγμα εξέλιξης , είχε σταθερό υλικό σώμα όπου τα αέρια τα υγρά και τα στερεά αποτελούσαν τις τρεις κατώτερες υποδιαιρέσεις του φυσικού πεδίου. Τα αέρια και τα υγρά όμως συνέχιζαν να κυριαρχούν. Τα οστά τους ήταν μαλακά σαν των σημερινών μωρών, η σπονδυλική τους στήλη δεν είχε ακόμα σταθεροποιηθεί γι αυτό και δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι, αλλά σερνόταν. Τα όργανα της όρασης ήταν σε χονδροειδή κατάσταση και υπήρχε ένα τρίτο μάτι στο πίσω μέρος της κεφαλής που είναι γνωστό σαν επίφυση. Κάπου στο τέλος της Λεμούριας περιόδου απέκτησαν κανονική οστέινη δομή, μπορούσαν να σταθούν όρθιοι και τότε τα δυο μάτια έγιναν το κύριο μέσο της όρασης ενώ διατήρησαν το τρίτο μάτι. Γι αυτό είχαν την ιδιότητα να περιπατούν προς τα πίσω το ίδιο καλά όπως και προς τα μπροστά . Σαν περιγραφή ο Λεμούριος άνθρωπος κυρίως προς τις τελευταίες υποφυλές μπορούμε να πούμε ότι το ανάστημά του ήταν 3,65-4,55 μέτρα με δέρμα πολύ σκοτεινό , καστανοκίτρινου χρώματος. Ειχε ένα μακρύ κάτω σαγόνι , τα μάτια του ήταν μικρά διαπεραστικά, και μακριά το ένα από το άλλο για να βλέπουν στα πλάγια εξίσου καλά όπως και προς τα μπρος. Δεν είχε μέτωπο αλλά μια πτυχή σάρκας, το κεφάλι του έγερνε πίσω και πάνω ενώ τα άκρα του ήταν μακρύτερα από τα δικά μας και δεν ευθυγραμμίζονταν τελείως με τους αγκώνες και τα γόνατα. Οι παλάμες και τα πέλματα ήταν υπερμεγέθη ενώ οι φτέρνες του εξείχαν προς τα πίσω με άχαρο τρόπο. Κρατούσε στο χέρι του ένα κοντάρι στο ύψος του σώματός του και στο άλλο του χέρι κρατούσε ένα σκοινί που κατέληγε σε ένα τεράστιο εξημερωμένο σαυροειδές ζώο.
Σε αυτή τη φυλή γίνεται ο διαχωρισμός των φύλων και εκείνοι που δεν είχαν το νοητικό σπινθήρα ζευγάρωσαν με θηλυκά ζώα που γέννησαν μια φυλή παραμορφωμένων κοκκινότριχων τεράτων που ήταν βουβά και περπατούσαν στα τέσσερα. Αυτά τα τέρατα με το πέρασμα των αιώνων έγιναν πιο φυσικά στο μέγεθος και αναπτύχθηκαν σε μια φυλή πιθήκων που είναι γνωστά σαν ανθρωποειδής πίθηκοι και μπερδεύουν τους επιστήμονες που βάση των θεωριών τους νομίζουν ότι βρίσκουν το συνδετικό κρίκο εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Το μέρος όπου πήρε χώρα αυτή η αφύσικη κατάσταση πρέπει να βρισκόταν περίπου στο σημερινό νησί της Μαδαγασκάρης. Οι οικισμοί τους αρχικά ήταν καλύβες από αδούλευτους κορμούς δέντρων ενώ κατά τη διάρκεια της 6ης και 7ης υποφυλής χτίστηκαν οι πρώτες πολιτείες που ήταν κυκλώπειας αρχιτεκτονικής με χαρακτηριστικά απομεινάρια που είναι τα γιγαντιαία αγάλματα του νησιού του Πάσχα που μερικά από αυτά έχουν μήκος 8,2 μέτρα και πλάτος 2,4 μ. Ως εκείνη την εποχή η γεωργία ήταν άγνωστη και η χρήση του πυρός δεν είχε ανακαλυφθεί ενώ η τροφή τους όταν προχωρούσαν σκυφτά ήταν ότι μπορούσαν να βρουν στην επιφάνεια του εδάφους ή κάτω από αυτό. Αργότερα όταν άρχισαν να περπατούν όρθιοι οι καρποί των άγριων δέντρων και τα μούρα ήταν τροφή τους ενώ η κυριότερη τροφή γι αυτούς σε όλη τη διάρκεια ζωής τους ήταν η σάρκα των ζώων και των ερπετών που σκότωναν.
Η ήπειρος της Λεμουρίας χάθηκε από ηφαιστειακή δραστηριότητα, σκεπάστηκε από φλεγόμενες και πυρακτωμένες στάχτες που προήλθαν από αναρίθμητα ηφαίστεια. Οι Λεμούριοι καταδικάστηκαν στο πυρ και στην ασφυξία ενώ η Λεμουρία κατατρωγόταν αργά από τα εσωτερικά πυρά όπου η δράση τους δεν σταμάτησε ποτέ και οι ηφαιστειακές δραστηριότητες ήταν ακατάπαυστες πότε στο ένα μέρος της ηπείρου και πότε στο άλλο.
Στο πέρασμα των εκατομμυρίων ετών, οι ανακατατάξεις ανάμεσα σε ξηρά και θάλασσα δεν έπαψαν ποτέ ενώ ακόμη και τώρα γίνονται χιλιοστό με χιλιοστό , μέτρο με το μέτρο. Τελειώνοντας θα θέλαμε να παραθέσουμε ένα απόσπασμα το χειρόγραφο Τροάνο που γράφτηκε από τους Μάγια του Γιουκατάν πριν 3,5 χιλιάδες χρόνια περίπου :
"Στο έτος έξι Καν , την 11 Μουλούκ του μηνός Ζακ έγιναν τρομεροί σεισμoi που συνέχισαν χωρίς διαλείμματα μέχρι τις 13 Τσουέν.Η χώρα των χωμάτινων λόφων, η χώρα Μου, θυσιάστηκε δυο φορές, ανασηκώθηκε και ξαφνικά εξαφανίστηκε κατά την διάρκεια της νύχτας, ενώ η περιοχή συνεχώς ταρασσόταν από ηφαιστειακές δυνάμεις. Αυτές ανάγκασαν την ξηρά να ανυψωθεί πολλές φορές. Τελικά η επιφάνεια εξαφανίστηκε και δεκάδες χώρες κομματιάστηκαν και διαχωρίστηκαν. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τη δύναμη αυτών των γήινων αναστατώσεων αυτές βυθίστηκαν μαζί με τα 64.000.000 κατοίκους τους, 8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου".
Πηγή: nea-acropoli-athens.gr
