Monday 26 August 2013

Βιβλίο: Τα παιδιά του Χούριν - Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν





Υπάρχουν ιστορίες της Μέσης-γης που μιλούν για εποχές πολύ πριν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Τέτοια είναι και η ιστορία αυτού του βιβλίου, που εκτυλίσσεται στη μεγάλη χώρα πέρα από τα Γκρίζα Λιμάνια στη Δύση, σε περιοχές που κάποτε διάβαινε ο Δεντρογένης, αλλά που στη συνέχεια πλημμύρισαν από το μεγάλο κατακλυσμό που έβαλε τέλος στην Πρώτη Εποχή του Κόσμου.

Εκείνον το μακρινό καιρό ο Μόργκοθ, ο Σκοτεινός Άρχοντας, ζούσε στο πελώριο φρούριο της Άνγκμπαντ, στην Κόλαση του Σιδήρου στο Βορρά. Και η τραγωδία του Τούριν και της αδελφής του της Νίενορ διαδραματίζεται κάτω από τη σκιά του φόβου της Άνγκμπαντ και του πολέμου που έκανε ο Μόργκοθ ενάντια στα Ξωτικά.

H σύντομη και παθιασμένη ζωή τους καθορίζεται από το απύθμενο μίσος που έτρεφε εναντίον τους ο Μόργκοθ επειδή ήταν παιδιά του Χούριν, του ανθρώπου που τόλμησε να τον αψηφήσει και να τον χλευάσει κατάμουτρα. Έτσι στέλνει εναντίον τους τον πιο τρομερό υπηρέτη του, τον Γκλάουρουνγκ, ένα ισχυρό πνεύμα με μορφή τεράστιου άπτερου δράκου που ξερνά φωτιά. O Σκοτεινός Άρχοντας και ο Δράκοντας επιδιώκουν τους σκοπούς τους σε μια εποχή βαρβαρότητας και καταστροφών, γεμάτη κρησφύγετα, καταδιώξεις, και απέλπιδες προσπάθειες αντίστασης. Αδίστακτος και πανίσχυρος, ο Γκλάουρουνγκ καθόρισε τη μοίρα του Τούριν και της Νίενορ με δόλια και διαβολικά ψέματα, εκπληρώνοντας έτσι την κατάρα του Μόργκοθ. 
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Το χαμένο σύμβολο - Νταν Μράουν





Το ‘’Χαμένο Σύμβολο’’ είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα το οποίο κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 2009. Για ακόμη μια φορά συναντάμε έναν παλιό γνώριμο από τον ΄΄Κώδικα Ντα Βίντσι’’ και από τους ‘’Πεφωτισμένους’’, τον καθηγητή αρχαιολογίας Ρόμπερτ Λάνγκτον ο οποίος πρωταγωνιστεί και μπλέκεται σε περίεργες και επικίνδυνες καταστάσεις. Η δράση του βιβλίου ξεκινάει με μια μυστηριώδη μύηση, της οποίας τα μυστικά αποκαλύπτονται στον αναγνώστη πολύ παρακάτω, και συνεχίζει φέρνοντας στο προσκήνιο τον καθηγητή Λάνγκτον ο οποίος δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον γραμματέα ενός φίλου του που τον καλεί για να δώσει μια διάλεξη στο Καπιτώλιο. Ο Λάνγκτον δέχεται και όταν καταφτάνει στην Ουάσιγκτον και στην αίθουσα του Καπιτωλίου διαπιστώνει ότι όλα ήταν μια καλοστημένη παγίδα για να τον οδηγήσουν εκεί και τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν όταν ακούγεται μια κραυγή από το κέντρο του κτιρίου και καθώς ο Λάνγκτον καταφτάνει στον χώρο ανακαλύπτει ένα κομμένο χέρι που ο καθηγητής αντιλαμβάνεται αμέσως ότι ανήκει στον διακεκριμένο φίλο του και επίσης καθηγητή Πίτερ Σόλομον  από του οποίου τον γραμματέα είχε δεχτεί το τηλεφώνημα για να παραβρεθεί στην διάλεξη. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο όταν καταφθάνει το FBI και ο Λάνγκτον ανακαλύπτει πάνω στο χέρι κάποια σύμβολα που τον παραπέμπουν σε μυστικιστικές διδασκαλίες και αρχαίες γνώσεις. Και τότε έρχεται και ένα τηλεφώνημα που αποδιοργανώνει τελείως τον καθηγητή. Στο τηλέφωνο είναι ο υποτιθέμενος γραμματέας του Σόλομον και του ανακοινώνει ότι αν θέλει να δει τον φίλο του ξανά ζωντανό πρέπει να λύσει γρίφους και να ανακαλύψει μυστικά χαμένα στον χρόνο τα οποία οδηγούν στην υπέρτατη σοφία. Και από εκείνη την στιγμή ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου για τον Λάνγκτον που θα τον οδηγήσει σε μυστικές κρύπτες, υπόγειες στοές και τόσο κοντά στον θάνατο όσο ποτέ άλλοτε. Καθώς με την ροή του βιβλίου ξεδιπλώνονται αρχαία μυστικά και γνώσεις  ξετυλίγεται και το κουβάρι της ζωής ενός πανίσχυρου εχθρού του καθηγητή που καραδοκεί για να του δώσει το τελειωτικό χτύπημα.

Συνέχεια. . . »

Wednesday 14 August 2013

Οι Κοσμικές Ενέργειες: Κουνταλίνι, Πράνα και Φοχάτ

Τα Κοσμικά επίπεδα εκδήλωσης είναι δέκα, από τα οποία τα 7 είναι γνωστά στον άνθρωπο, συν τα 3 ανώτερα κοσμικά, το Μάνας Ταϊγιάσι, το Ανουπαδάκα και το Αδι.Το 8ο επίπεδο είναι ο κοσμικός νους, Μαχάτ ή Μάνας Ταϊγιάσι, που έχει την ίδια φύση με το ανθρώπινο Άτμα, το οποίο βρίσκεται ενσωματωμένο εκεί. Αν και θεωρούνται δύο διαφορετικά επίπεδα, σοφοί όπως ο Πυθαγόρας τα είχαν εντάξει σε ένα μόνο. Το 9ο επίπεδο ονομάζεται Ανουπαδάκα, που σημαίνει «ο χωρίς Πατέρα». Το 10ο λέγεται Αδι, που σημαίνει το Πρώτο.


Υπάρχει μια τριπλή διαίρεση της ενέργειας στην φύση, της οποίας οι όψεις είναι :

 ΦΟΧΑΤ δηλαδή Ηλεκτρισμός, Μαγνητισμός, φως, θερμοκρασία, ήχος, κίνηση
        
ΠΡΑΝΑ δηλαδή Ζωτικότητα
       
ΚΟΥΝΤΑΛΙΝΙ ή Οφιούχο Πυρ

Αυτές οι Ενέργειες πηγαίνουν από τον Ηλιακό Λόγο προς την Γη.

Είναι διαφορετικές μεταξύ τους και δεν μπορεί να μεταλλαχθεί η μια στην άλλη, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο της ύπαρξης.

Η Κουνταλίνι είναι μια Κοσμική σφαίρα, μια κοσμική Δύναμη. Σχετίζεται με τον 1ο Λόγο ή Παγκόσμια Βούληση.

Το Πράνα συσχετίζεται με την Παγκόσμια Ζωή και τον 2ο Λόγο και

το Φοχάτ είναι ένα είδος δημιουργικής ώθησης, Παγκόσμιας Διάνοιας ή Παγκόσμιας Δραστηριότητας.



ΦΟΧΑΤ

Ο 3ος Ηλιακός Λόγος εκπορεύει μια ζωτική εκδήλωση που κατεβαίνει μέσα από όλα τα επίπεδα, διαφοροποιώντας τα άτομα των κατωτέρων επιπέδων, τα οποία θα αναζωογονηθούν από μια δύναμη που ονομάζεται ΦΟΧΑΤ. Ύστερα τα άτομα θα συγκεντρωθούν σε μόρια και σε πιο περίπλοκους συνδυασμούς, μέχρι να σχηματίσουν τα 7 υποεπίπεδα του κάθε επιπέδου.

Η ενέργεια Φοχάτ τα διαιρεί, στρωματοποιεί, σχεδιάζει, οργανώνει την Πρωταρχική Ύλη. Το Φοχάτ είναι ένα είδος δημιουργικής ώθησης, Παγκόσμιας Διάνοιας ή Παγκόσμιας δραστηριότητας. Η Ε.Π.Μπ. την συσχετίζει με το Μπλε χρώμα.

Σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση όλα τα επίπεδα του Σύμπαντος αποτελούνται από ορισμένο αριθμό διαφορετικής ποιότητας φυσαλίδων τα οποία δημιουργήθηκαν από την Πνοή μιας Δύναμης που στον αποκρυφισμό λέγεται ΦΟΧΑΤ, ενεργειακή εκδήλωση του Μαχαπουρούσα. Αυτή η δύναμη δημιούργησε τα ενεργειακά πεδία που σχημάτιζαν χωροχρονικές παραμορφώσεις και στροβίλους στον χώρο και έκαναν τις φυσαλίδες να σχηματίζουν σπείρες σε διάφορους σχηματισμούς, χορδές και ενεργειακές κλωστές. Αυτές παλλόμενες και συστρεφόμενες σπειροειδώς, περιστρέφονταν γύρω από τον εαυτό τους και περιφέρονταν οι μικρότερες γύρω από τις μεγαλύτερες δημιουργώντας τις ατομικές υλικές υποστάσεις των διαφόρων Κοσμικών επιπέδων, από το Ανουπαδάκα ως το Αιθεροφυσικό των γνωστών σωματιδίων της Ατομικής Φυσικής.

Έτσι η Δύναμη του Λόγου (η πρώτη Ηχητική Δόνηση - Φοχατική- των Διαμέτρων Χορδών στον Χώρο του Κοσμικού Αυγού ή αλλιώς η πληθωρισμένη φυσαλίδα) διέθεσε τις μικρότερες μονάδες φυσαλίδων σε σπείρες ανά επτά, σχηματίζοντας έλικες πρώτης τάξης,. Αυτές συνθέτουν και ορίζουν το Χώρο του Κοσμικού Αυγού ή το Επίπεδο Αδι, που είναι η Πρωταρχική Μεγάλη Πομφόλυξ όπου μέσα της ξετυλίγεται το Σύμπαν.

Ο Λόγος ύστερα συστρέφει 7 μικρότερες σπείρες γύρω απ’ αυτές της πρώτης τάξης και έτσι σχηματίζονται σπείρες δεύτερης τάξης που θα αποτελέσουν την Κοσμική υπόσταση του Δεύτερου Κοσμικού Επιπέδου, του Ανουπαδάκα με 49 φυσαλίδες στο κάθε άτομο ή Πομφόλυγγα του (Η αιθεροφυσική εκδήλωσή τους είναι οι 49 Μεγάλες ομάδες Γαλαξιών).

Οι έλικες δεύτερης τάξης περιτυλίγονται από άλλες σπείρες που σχηματίζουν την πιο τραχιά ύλη του τρίτου Κοσμικού Επιπέδου ή Μαχάτ, δηλ. της Παγκόσμιας Διάνοιας, όπου ενσωματώνονται οι Μονάδες Άτμα. Εκεί, οι σπείρες αυτές τρίτης τάξης συγκροτούν τις πολλαπλές Ατμικές Μονάδες ή Πομφόλυγες με 2401 φυσαλίδες η καθεμία που αποτελούν την Νοητική ρίζα του Σύμπαντος.

Η διαδικασία συνεχίζεται ώσπου να σχηματιστούν οι σπείρες έκτης τάξης που συγκροτούν τα αναρίθμητα αιθεροφυσικά άτομα -( Αυτά τα αιθεροφυσικά άτομα δεν είναι τα κανονικά άτομα των χημικών στοιχείων, αλλά τα ακρογωνιαία-σωματίδια συστατικά τους, δηλ. τα λεγόμενα Φερμιόνια με τις παραλλαγές τους των Κουάρκ και των λεπτονίων)- ή Πομφόλυγες του 7ου φυσικού Επιπέδου, το καθένα από τα οποία αποτελείται από σχεδόν 14.000 εκατομμύρια πρωταρχικές φυσαλίδες. Αυτές δηλ. τις φυσαλίδες που γεννήθηκαν στο ομογενές κβαντικό ψευτοκενό του Κοσμικού Χώρου ΑΔΙ μέσα στο Μεγάλο Αυγό Ιρανυαγκάρμπα αμέσως μετά την Πληθωρισμική έκρηξη.

Έτσι, η Πρωταρχική Δύναμη του Μαχαπουρούσα με το «φύσημα» δημιουργεί σ’ όλο το Αυγό διάφορους μικρούς στροβίλους, Πομφόλυγες, ο καθένας από τους οποίους συγκεντρώνει μέσα του 49 φυσαλίδες, σχηματίζοντας τα άτομα του 2ου Επιπέδου.

Σε μια δεύτερη φάση της Δύναμης αυτή αιχμαλωτίζει σχεδόν το σύνολο των ατόμων - αφήνοντας μόνο μερικά για να θεμελιώσουν το Επίπεδο Ανουπαδάκα- τα διασπάει στις φυσαλίδες που τα συνθέτουν και ύστερα δημιουργεί ξανά στροβίλους - Πομφόλυγες καθένας από τους οποίους σαν Ατμικά άτομα περιέχει μέσα του 492 φυσαλίδες και ούτω καθεξής. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβάνεται μέχρις ότου η έκτη Δύναμη να φτιάξει τα άτομα ή στροβίλους - Πομφόλυγες του 7ου Επιπέδου.

Η εικόνα μοιάζει με δίνες νερού που αναταράσσονται από τον αέρα και δημιουργούν χιλιάδες φυσαλίδες που ενώνονται και μεγαλώνουν, χωρίζονται και διασπώνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Τα άτομα ή οι στρόβιλοι του κάθε επιπέδου συνδυάζονται με διάφορους τρόπους, σε διάφορα σχήματα και ποσότητες για να σχηματίσουν τα Υποεπίπεδά τους.

Το Εκδηλωμένο Σύμπαν διαποτίζεται από την δυαδικότητα, η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο η ίδια η ουσία της Ύπαρξής του σαν εκδηλωμένο.

Αλλά όπως ακριβώς όπως οι αντίθετοι πόλοι του υποκειμένου και αντικειμένου, του πνεύματος και της ύλης δεν είναι παρά όψεις της Μιας Μονάδας στην οποία συντίθενται, έτσι και στο εκδηλωμένο Σύμπαν υπάρχει «Εκείνο» που συνδέει το πνεύμα με την ύλη, το υποκείμενο με το αντικείμενο. Αυτό το κάτι ονομάζεται από τους αποκρυφιστές Φοχάτ. Είναι η «γέφυρα» μέσω της οποίας οι ιδέες που υπάρχουν στην «Θεία Σκέψη», εντυπώνονται πάνω στην Κοσμική ύλη σαν «Νόμοι της Φύσης».

Είναι η δυναμική ενέργεια της Κοσμικής Ιδεοπλασίας ή από άλλη μεριά είναι το νοήμον μέσο, η καθοδηγητική δύναμη κάθε εκδήλωσης, η θεία σκέψη μεταβιβασμένη και εκδηλωμένη μέσω των Ντχγιάνι-Τσοχάν (Αρχάγγελοι, Σεραφείμ), των δημιουργών του ορατού κόσμου. Έτσι από το Πνεύμα ή Κοσμική Ιδεοπλασία, προέρχεται η Συνείδηση μας, από την Κοσμική Ουσία προέρχονται οι διάφοροι φορείς στους οποίους αυτή η συνείδηση ατομικοποιείται και φτάνει στην αυτοσυνείδηση. Ενώ ο Φοχάτ, στις διάφορες εκδηλώσεις του, είναι ο Μυστηριώδης δεσμός ανάμεσα στον Νου και στην Ύλη, η εμψυχώνουσα αρχή που ηλεκτρίζει κάθε άτομο και του δίνει ζωή.

Όπως στην αρχαιότατη Ελληνική Κοσμογονία, που διαφέρει πολύ από την μετέπειτα μυθολογία, ο Έρως είναι το τρίτο πρόσωπο της πρωταρχικής τριάδας: Χάος, Γαία, Έρως, έτσι και ο Φοχάτ είναι άλλο πράγμα στο ακόμα ανεκδήλωτο Σύμπαν και άλλο στο φαινομενικό κοσμικό σύμπαν. Σε αυτό το τελευταίο είναι η απόκρυφη, ηλεκτρική ζωτική δύναμη, η οποία κάτω από την Θέληση του Δημιουργικού Λόγου, ενώνει και συγκεντρώνει όλες τις μορφές, δίνοντας τους την πρώτη ώθηση που με τον καιρό γίνεται Νόμος. Αλλά στο Ανεκδήλωτο Σύμπαν ο Φοχάτ δεν είναι πια αυτό, ακριβώς όπως ο Έρως δεν είναι το μετέπειτα όμορφο φτερωτό αγγελούδι. Είναι απλώς εκείνη η λανθάνουσα δημιουργική δύναμη μέσω της δράσης της οποίας το Νοούμενο όλων των μελλοντικών πραγμάτων διαιρείται, θα λέγαμε, για να ξαναενωθεί με μια υπεραισθητική πράξη και να εκπορεύσει την δημιουργική ακτίνα.

Είναι η κινητήρια Δύναμη, η ενεργός δύναμη, που αναγκάζει το ΕΝΑ να γίνει ΔΥΟ και ΤΡΙΑ στο Κοσμικό επίπεδο της εκδήλωσης.

Το τριπλό ΕΝΑ διαφοροποιείται στα πολλά και τότε ο Φοχάτ μετατρέπεται σε εκείνη την δύναμη που συγκεντρώνει τα στοιχειακά άτομα και τα κάνει να συσσωρευτούν και να συνδυαστούν. Από το Χάος γεννιέται το Έρεβος και η Νύκτα και κάτω από την δράση του Ερωτά γεννούν με την σειρά τους τον Αιθέρα και την Χίμαιρα., το φως των ανώτερων και το φως των κατώτερων γήινων περιοχών.

Ο Φοχάτ λοιπόν είναι η προσωποποιημένη ηλεκτρική ζωτική δύναμη, η υπερβατική συνδετική Μονάδα όλων των Κοσμικών Ενεργειών, τόσο στα Αόρατα, όσο και στα Εκδηλωμένα πεδία, η δράση της οποίας -σε μια άπειρη κλίμακα- μοιάζει με εκείνη μιας ζωντανής Δύναμης δημιουργημένης από την ΘΕΛΗΣΗ στις εκδηλώσεις εκείνες που το φαινομενικά υποκειμενικό δρα πάνω στο φαινομενικά αντικειμενικό και το ωθεί σε δράση. Ο φοχάτ δεν είναι μόνο το ζωντανό σύμβολο και το δοχείο της δύναμης, αλλά από τους Αποκρυφιστές θεωρείται σαν μια Οντότητα, η οποία δρα πάνω σε δυνάμεις που είναι κοσμικές, ανθρώπινες και γήινες και ασκούν την επιρροή τους αντίστοιχα σε όλα τα πεδία. Στο γήινο επίπεδο η επιρροή του γίνεται αισθητή στην μαγνητική δύναμη και την ενεργό δύναμη που γεννιέται από την ισχυρή επιθυμία του μαγνητιστή. Στο Κοσμικό ενυπάρχει στην κατασκευαστική δύναμη, η οποία στο σχηματισμό των πραγμάτων -από το πλανητικό σύστημα μέχρι μια απλή μαργαρίτα- εκτελεί το σχέδιο που βρίσκεται στο νου της Φύσης , ή στην Θεία σκέψη, σχετικά με την ανάπτυξη και την εξέλιξη του κάθε ιδιαίτερου πράγματος. Μεταφυσικά είναι η αντικειμενοποιημένη σκέψη των θεών, ο Λόγος που έγινε σάρκα και ο αγγελιοφόρος των Κοσμικών και ανθρώπινων Ιδεοπλασιών, η ενεργός δύναμη στην συμπαντική Ζωή. Στην δευτερεύουσα όψη του είναι οι 4 γνωστές μορφές ενέργειας.


Προοπτικές της Φυσικής

Από την μελέτη της ύλης, έχει διαπιστωθεί ότι υπάρχουν τέσσερις διαφορετικοί τύποι συμπεριφοράς που πιστεύεται ότι προκαλούνται από 4 διαφορετικά είδη δυνάμεων. Η ισχυρή πυρηνική δύναμη που είναι η ισχυρότερη από όλες και που εξασκείται π.χ. μεταξύ των πρωτονίων και των νετρονίων που συγκροτούν τον πυρήνα. Η ηλεκτρομαγνητική δύναμη, που ασκείται ανάμεσα σε σώματα που φέρνουν ηλεκτρικό φορτίο. Σ’ αυτήν οφείλεται η συγκρότηση του ατόμου. Την ασθενή πυρηνική δύναμη στην οποία οφείλεται η διάσπαση των σωματιδίων, όπως είναι η β διάσπαση των πυρήνων. Την βαρυτική δύναμη, που εξασκείται μεταξύ των μαζών και που είναι υπεύθυνη π.χ. για τις κινήσεις των άστρων. Αν στην βαρυτική δύναμη αποδώσουμε τιμή 1, τότε η ασθενής πυρηνική δύναμη έχει τιμή 1028, η ηλεκτρομαγνητική δύναμη έχει τιμή 1038 και η ισχυρή πυρηνική δύναμη έχει τιμή 1040.

Από την εποχή του Εμπεδοκλή που πρώτος μίλησε για τα βασικά συστατικά τα οποία πίστευε ότι συγκροτούν το σύμπαν (αήρ, ύδωρ, πυρ, γη), το όνειρο του ανθρώπου είναι η κατανόηση της πολυπλοκότητας της φύσης με όσον το δυνατόν λιγότερους ενοποιούς όρους. Από την άποψη αυτή στην ιστορία της φυσικής στέκουν μαζί τρία ονόματα Newton, Maxwell, Einstein, ως οι μεγαλύτεροι συνθέτες και ενοποιοί όλων των εποχών.

Πριν 300 περίπου χρόνια ο Newton ταύτισε και ενοποίησε την γήινη βαρύτητα (την δύναμη που κάνει τα μήλα να πέφτουν) με την ουράνια βαρύτητα (την δύναμη που συγκρατεί τους πλανήτες σε τροχιά γύρω από τον ήλιο) Διακόσια χρόνια αργότερα ο Maxwellενοποίησε τις δυνάμεις του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού. Το 1905 ο Einsteinενοποίησε τον χώρο και τον χρόνο και 11 χρόνια αργότερα κατάφερε να δείξει ότι η Νευτωνική βαρύτητα είναι εκδήλωση της τολμηρής αυτής ενοποίησης. Το μεγάλο όνειρο των φυσικών είναι η ενοποίηση των δυνάμεων της φύσης

Πρόσφατες θεωρίες έχουν ενοποιήσει την ασθενή πυρηνική δύναμη και την ηλεκτρομαγνητική, σε μια δύναμη την ηλεκτρασθενή. Η θεωρία που περιγράφει τις αλληλεπιδράσεις μέσω της ισχυρής πυρηνικής δύναμης είναι η κβαντική χρωματοδυναμική. Νέες δημοφιλείς θεωρίες, όπως οι μεγαλειώδεις ενοποιημένες θεωρίες προσπαθούν να συζεύξουν την κβαντική χρωματοδυναμική με τις ηλεκτρασθενείς δυνάμεις. Ο 4ος αιθέρας είναι αυτό που φωτογραφίζει η μηχανή κίρλιαν, είναι η ηλεκτρομαγνητική εκπομπή ενός αντικειμένου. την έχουν όλα τα αντικείμενα άσχετα αν είναι ζωντανά ή όχι. Τον 4ο αιθέρα αιθεροφυσικό-Κάμα Μάνας μπορούμε να τον συγκρίνουμε με την ατομική ενέργεια. Μετά έχουμε τον 3ο, αιθεροφυσικό - Μάνας. Αυτό στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα της επιστήμης θα αντιστοιχούσε με ελεύθερα σωματίδια, πρωτόνια, ποζιτρόνια, δηλ. αφού διασπαστεί το άτομο.


Πράνα

Εκτός από την Φοχάτ ή τα ενοποιημένα πεδία δύναμης, που ευθύνεται για την Δομή, τις αλληλεπιδράσεις και την Μορφολογία του Σύμπαντος, υπάρχει μια δεύτερη δύναμη η JIVA, ή JIVA- PRANAM, στα σανσκριτικά, που σημαίνει Ζωή. Είναι η Ζωογόνος Δύναμη όλων των Κόσμων, που αποτελεί την Δεύτερη Όψη ή υπόσταση του Παγκόσμιου Λόγου ή Θεού. Ενώ η πρώτη δύναμη, η Φοχάτ, κατασκευάζει τους κόσμους και δομεί τα Επίπεδα και Υποεπίπεδα, η δεύτερη Δύναμη Πράνα, εμπνέει Ζωή στις μορφές. Προέρχεται από τον 2ο Λόγο και απορροφάται από όλους τους ζωντανούς οργανισμούς ώστε να είναι τέτοιοι. Χωρίς Πράνα δεν υπάρχει ζωή.

Το Ηλιακό Πράνα είναι ένα φωτεινό Πράνα όχι μόνο μεταφυσικά, αλλά και στο φυσικό επίπεδο. Το Σεληνιακό Πράνα είναι αντίθετο, αλλά συμπληρωματικό του ηλιακού. Οταν στις λαμπερές μέρες δεχόμαστε τις ηλιακές ακτινοβολίες αισθανόμαστε μεγαλύτερη κλίση για πνευματικές δράσεις. Αντίθετα κάτω από την επίδραση της σελήνης αισθανόμαστε πιο ισχυρά τα κατώτερα πάθη, τα ένστικτα. και οι δύο είναι ζωτικές, ενεργειακές ωθήσεις, που έχουν όμως διαφορετική ποιότητα, πολικότητα. Υγεία υπάρχει όταν υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στα 2 πράνα. Μπορούμε να πούμε ότι συνεχώς μας επηρεάζει ένα ηλιακό θετικό πράνα και ένα σεληνιακό αρνητικό πράνα. Το πρώτο μας ανυψώνει, μας καθαρίζει. Το δεύτερο είναι σαν μια κατοπτρική αντανάκλαση της ζωής, δηλ. κάτι που δεν είναι φυσικό, αλλά τεχνητό. Στην Ιστορία της ανθρωπότητας πάντα βρίσκουμε την Σελήνη και την επίδραση της, συσχετισμένη με τον έρωτα, το σεξ τα χαμηλά πάθη, τα βίτσια. αντίθετα ο ήλιος συσχετίστηκε πάντα στους αρχαίους πολιτισμούς με την δύναμη, την ανδρεία, την διάνοια και την αρετή. Το σεληνιακό πράνα είναι αρνητικό γιατί είναι ενέργειες που προέρχονται από έναν νεκρό πλανήτη 3ης αλυσίδας, είναι ζωικές ενέργειες. Το ηλιακό φως που διοχετεύει το ηλιακό πράνα είναι πιο άμεσο στην δράση πάνω στον άνθρωπο. Το αισθανόμαστε πολύ και άμεσα όταν ενεργεί πάνω στο αιθεροφυσικό σώμα. Το σεληνιακό πράνα μπαίνει από το αστρικό και Κ-Μ σώμα.

Από ένα γαλαξία ως ένα ηλεκτρόνιο η ζωή διεισδύει παντού και εκδηλώνεται σε διαφορετικές διαβαθμίσεις, μερικές από τις οποίες εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε, όπως π.χ. την ζωή ενός ορυκτού ή ενός αστερισμού (γιατί διακρίνουμε από την σχετική μας θέση, ένα πολύ μικρό φάσμα της ζωής, αυτό που λέμε «βιοχημεία του άνθρακα»).

Η Συμπαντική Μια-Ζωή ή Χίβα-Πράναμ δεν έχει ακόμη εντοπιστεί σαν ξεχωριστή Δύναμη από την σημερινή επιστήμη, αν και υποψιάζονται την ύπαρξή της με την Οργόνη που ανακάλυψε ο Β. Ράιχ. Η ενέργεια Πράνα, ή Ghiή Ki για τους Κινέζους σοφούς, δεν ανήκει στο πλαίσιο των τεσσάρων γνωστών δυνάμεων της φυσικής, που οι επιστήμονες προσπαθούν να ενοποιήσουν σε ένα μόνο πεδίο δύναμης. Η Βιοενέργεια, σαν εκπόρευση του 2ου κοσμικού Λόγου, ωθεί την εξέλιξη της συνείδησης από το ατομικό επίπεδο των χημικών στοιχείων, ως το Μοναδικό Επίπεδο του Αδι, όπου η συνείδηση «βυθίζεται» στο ΕΝΑ-ΠΑΝ, στον Ωκεανό του Πρωταρχικού Χώρου. Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε αόρατη μορφή ως τις λεπτότερες είναι γεμάτη, «φουσκωμένη» από Ζωή.

Κουνταλίνι

Αυτό το Κύμα Ζωής αφού φτάσει στα κατώτερα σημεία υλοποίησης θ’ αρχίσει να ανεβαίνει, για να επιστρέψει στα ύψη από όπου προήλθε. Η δύναμη σε δρόμο ανάβασης και επιστροφής προς την Αρχή, που χρειάζεται την Εμπειρία και την Βούληση του Οντος ονομάζεται ΚΟΥΝΤΑΛΙΝΙ.

Η Κουνταλίνι είναι μια Κοσμική σφαίρα, μια κοσμική δύναμη. Συσχετίζεται με τον 1ο Λόγο ή Παγκόσμια Βούληση. Η Κουνταλίνι συσχετίζεται με το κόκκινο χρώμα. Ονομάζεται και Φιδίσιο Πυρ, Πύρινο Φίδι ή Μητέρα του Κόσμου Δύσκολα αναγνωρίζεται στην Φυσική Φύση και πιο εύκολα στην Ατμική. Είναι η εκδήλωση του 1ου κύματος Ζωής του 3ου Λόγου, που στην κάθοδο είναι φοχάτ και στην άνοδο μεταλλάσσεται σε Κουνταλίνι (Βούληση + Εμπειρία).

Η ενέργεια Κουνταλίνι υπάρχει και στον άνθρωπο. Αυτή η ανθρώπινη Κουνταλίνι είναι που μαζί με την βούληση του ανθρώπου, δηλαδή το πιο μυστικό του όπλο «να - διαρκεί- μέσα- από- το- ξεπέρασμα - των - εμποδίων» του επιτρέπει να ενεργοποιήσει τα τσάκρα του, να αναπτύξει τις αρετές του και να νικήσει καθετί που του στέκεται εμπόδιο μπροστά του. Ο άνθρωπος απορροφά την Κουνταλίνι μέσα από το Βασικό Τσάκρα από το Κέντρο της γης που βρίσκεται μέσα στο «Σιδερένιο μαύρο αυγό» ή κεντρικό Πυρήνα της γης. Είναι μια τεράστια τρομερή δύναμη στην οποία συμμετέχουν εκείνοι που ήδη κατέχουν κάποιο βαθμό Μύησης, δηλ. που αντηχούν στην αρμονία του σύμπαντος.

Στον Αιγυπτιακό Τύπο, όταν ένας Μύστης βλέπει ότι ένας άνθρωπος θέλει το κακό του, δεν πρέπει να του επιτεθεί, αλλά απλώς του αφαιρεί την υποστήριξή του. Αυτή η τόσο σημαντική δύναμη στήριξης είναι η Κουνταλίνι. Το υγρό ενεργειακό Πυρ της Κουνταλίνι κυκλοφορεί σπειροειδώς γύρω και μέσα από την σπονδυλική στήλη, ανεβαίνοντας από τα τρία νάντις Ιντα,(-) Πιγκάλα (+) και Σουσούμνα.

Ο Ιντα είναι η σελήνη και διευκολύνει την κυριαρχία πάνω στα πάθη, Πιγκάλα είναι ο Ηλιος και διευκολύνει την κυριαρχία του νου. Σουσούμνα ο Σείριος και έχει πνευματική φύση. Στην Ινδία συμβολιζόταν με ένα καλάμι μπαμπού με 7 ρόζους και στην Ελλάδα με το Κηρύκειο του Ερμή. KUN:
Πρωταρχικός Ηχος, Πρωταρχική Δύναμη, Πύρινο Φίδι. Αυτή η τεράστια ενέργεια υπάρχει κλειδωμένη στο κεντρικό νευρικό σύστημα Αν απελευθερωθεί από την βάση της σπονδυλικής στήλης μπορεί περνώντας μέσα από τον νωτιαίο μυελό να φτάσει στον εγκέφαλο. Βρίσκεται κοιμισμένη στην βάση της σπονδυλικής στήλης.

Αυτές οι ενέργειες πηγαίνουν από τον Ηλιακό Λόγο προς την Γη. Είναι διαφορετικές μεταξύ τους και δεν μπορεί να μεταλλαχτεί η μία στην άλλη, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο της ύπαρξης. Μεταξύ της ΦΟΧΑΤ και της Κουνταλίνι υπάρχει η ίδια σχέση που έχει ο 3ος με τον 1ο Λόγο. Ο πρώτος Λόγος κυβερνάει την εξέλιξη των Φυλών (Μαχατσόχαν) και ο 3ος (Μανού) τον εφαρμόζει στην πράξη εδώ στην γη γιατί ο Μαχατσόχαν δεν μπορεί να κατέβει παρά στο Βούδι-Μάνας. Ο δεύτερος Λόγος (Βουδισάτβα) βοηθάει τον Μανού σε αυτό το έργο, ζωντανεύοντας τα σώματα που η Φοχάτ διαφοροποίησε.


Πηγή: esoterica.gr
Συνέχεια. . . »

Οι Αρχές της Ερμητικής Διδασκαλίας

Ένα από τα λίγα ερμητικά κείμενα που σώθηκαν από την πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και κατά κάποιο τρόπο θεμελίωσε τις βάσεις των διαφόρων φιλοσοφικο-εσωτερικών ρευμάτων μέχρι τις ημέρες μας, είναι το λεγόμενον  Κυμβάλειον. Περιέχει τις Αρχές του Σύμπαντος, τους επτά Aρχικούς Νόμους που διοικούν τα πάντα και που μετέδωσε στους ανθρώπους σαν Υψηλή Διδασκαλία ο θεός Ερμής. Γι' αυτόν το λόγο το σύνολο των διαφόρων εσωτερικών Διδασκαλιών που βασίζονται σ' αυτές τις Αρχές, από την αρχαία ελληνική εποχή ως σήμερα, λέγεται Ερμητισμός, δηλαδή η Επιστήμη του Ερμή . 


Όμως οι ρίζες του κειμένου αυτού δεν σταματούν στα χειρόγραφα της Αλεξάνδρειας αλλά χάνονται πιο βαθιά στην ομίχλη της ιστορίας. Οι ιστορικές και φιλοσοφικές αναφορές που έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες για το κείμενο του Κυβαλείονα (έτσι τον αποδίδουν), οι Ρωμαίοι και οι μεσαιωνικοί αποκρυφιστές, κατευθύνονται στην Αίγυπτο, πριν από τις Δυναστικές Εποχές, όταν βασίλευε ο θεός Θωτ, ο θεός Πίθηκος που όπως λένε οι μυθικές παραδόσεις μύησε τους ανθρώπους στην Τέχνη και τις Επιστήμες της Φύσης - τον Θωτ τον ταύτισαν οι Έλληνες με το δικό τους Ερμή. 

Όμως δεν πρέπει να δούμε στους θεούς αυτούς μια ανθρωποειδή εικόνα, όπως τους παρουσίασαν οι καλλιτέχνες αργότερα, αλλά μια βαθιά αντίληψη για δονητικά επίπεδα γνώσης που ξεπερνούν την απλή ανθρώπινη Συνείδηση. Η έννοια για τους Θεούς στην Αρχαιότητα ήταν περισσότερο συσχετισμένη με Αόρατες δυνάμεις της Φύσης παρά με συγκεκριμένες εικόνες πάνω στα σύννεφα και με χρωματισμούς. 

Οι εσωτεριστές φιλόσοφοι και Σοφοί όλων των εποχών μίλησαν για τέτοιες αρχές με διαφορετικά ονόματα και Σύμβολα, που ανακεφαλαιώνονται στο Ερμητικό κείμενο του Κυμβαλείονα. Αυτοί έλεγαν  ότι όποιος γνώριζε και τις εφάρμοζε πιστά θα μπορούσε να καταλάβει και να ερμηνεύσει τους Νόμους σ' όλο το φάσμα του Σύμπαντος, στις επτά εκδηλώσεις του επειδή κατείχε το μαγικό κλειδί της Επταπλής Σοφίας. Ας δούμε περιληπτικά ποιες είναι αυτές οι αρχές για τις οποίες μίλησαν, οι αρχαίοι Μύστες-Σοφοί και πώς εκφράζονται και λειτουργούν μέσα στο Σύμπαν μας. 

Αυτοί οι Συμπαντικοί Νόμοι ή Αρχές είναι:

1. Η Αρχή της Νοητικότητας

2. Η Αρχή της Αντιστοιχίας (Αναλογίας)

3. Η Αρχή της Δόνησης

4. Η Αρχή της Πολικότητας

5. Η Αρχή του Ρυθμού

6. Η Αρχή της Αιτίας και του Αποτελέσματος (Αιτιοκρατία)

7. Η Αρχή της Γέννησης

Η πρώτη Αρχή περικλείει την αλήθεια ότι τα πάντα έχουν μια νοητική Αξία: "Το Σύμπαν είναι Νοητικό" ή "η Ρίζα του Σύμπαντος είναι Νοητική" λέει το κείμενο του Ερμή, δηλαδή όλα τα πράγματα του Εκδηλωμένου Σύμπαντος είναι η αντανάκλαση της θείας Σκέψης. Το Σύμπαν είναι μια σκέψη που ανέφεραν οι Ιερείς όλων των εσωτερικών θρησκειών. 

Από τον πρωτοπόρο της ορθολογιστικής σκέψης, τον Κάντ, μέχρι τις πιο επαναστατικές αντιλήψεις της σύγχρονης πυρηνικής Φυσικής βγάζουμε τα ίδια συμπεράσματα, με τους αρχαίους εκείνους Σοφούς. 

"Όπως επάνω έτσι και κάτω" εκφράζει η δεύτερη αρχή της Αντιστοιχίας, πάντα υπάρχει μια αναλογία και αλληλουχία μέσα στους Νόμους για τα φαινόμενα των ποικίλων καταστάσεων του Όντως και της ζωής. Το ηλιακό σύστημα αντανακλάται στο άτομο. Ο Μακρόκοσμος του Σύμπαντος αντανακλάται στον Μικρόκοσμο του Ανθρώπου, και όποιος γνωρίζει το ένα, γνωρίζει αναλόγως και το άλλο. Συσχετίζεται με την απόκτηση της Σοφίας ανάμεσα στην Σύγκριση, και της Γνώσης για το "Κάτω" και για το "Επάνω". 

Η αρχή της Δόνησης λέει: "Τίποτα δεν είναι σταθερό, όλα κινούνται, όλα δονούν". Από το ηλεκτρόνιο και το άτομο μέχρι τους κόσμους και τους γαλαξίες, όλα βρίσκονται σε δόνηση. Τίποτα δεν είναι ακίνητο, και υπάρχει μία ισορροπία μεταξύ Ύλης και Ενέργειας που προκαλεί ένα είδος χορού μέσα στα διάφορα συστήματα που θα παραγάγει μία αρμονία και θα μετατραπεί σε μία στατιστική ισορροπία. Αυτό το διαπιστώνει κάθε φορά περισσότερο η σύγχρονη επιστήμη με τις πρόσφατες ανακαλύψεις της. Αυτή η Αρχή της Δόνησης εξηγεί τις διαφορές μέσα στις ποικίλες εκδηλώσεις της ύλης των δυνάμεων, του νου, ακόμα και του ίδιου Πνεύματος, κάθε τι που είναι το αποτέλεσμα διαφορετικών δονητικών καταστάσεων της Αρχικής ουσίας. Από το πνεύμα ως την πιο συμπυκνωμένη ύλη, όλα δονούν - όσο μεγαλύτερη είναι η δόνηση τόσο υψηλότερη είναι η θέση του όντος στην εξελικτική Σκάλα. Η δόνηση του Πνεύματος έχει μια τόσο άπειρη ένταση και ταχύτητα (μαθηματικά τείνει προς το άπειρο) που μπορούμε να πούμε πως βρίσκεται σε ακινησία. Στον αντίθετο πόλο της Σκάλας υπάρχουν μορφές ύλης τόσο συμπυκνωμένες, των οποίων η δόνηση είναι τόσο αδύνατη που φαίνεται πως βρίσκονται και αυτές σε ακινησία. Μεταξύ και των δύο πόλων υπάρχουν δισεκατομμύρια βαθμοί δονητικής εντάσεως, που ρυθμίζονται και ταξινομούνται από την αρμονία του αριθμού και της αναλογίας. 

Τέταρτη αρχή είναι αυτή της Πολικότητας, που λέει: "Όλα είναι διπλά, όλα έχουν δύο πόλους, όλα έχουν το δικό τους ζευγάρι αντίθεσης: το όμοιο και το αντίθετο είναι το ίδιο, τα αντίθετα είναι όμοια στη φύση τους αλλά διαφορετικά στο Ρυθμό, στα άκρα συναντώνται όλες οι αλήθειες, όλα τα παράδοξα μπορούν να συνδιαλλαγούν". Εξηγεί λοιπόν η 4η Αρχή του κειμένου ότι σε κάθε τι υπάρχουν δύο πόλοι, δύο απόψεις, δύο αντίθετα, τα οποία δεν είναι στην πραγματικότητα παρά μόνο τα δύο άκρα του ίδιου πράγματος, της ίδιας ουσίας, και η διαφορά υπάρχει μόνο στην ποικιλία ρυθμού μεταξύ τους. 

Για την Αρχή του Ρυθμού λέει ο "Κυμβαλείων": Όλα ρέουν, όλα αποσύρονται, όλα έχουν τις δικές τους περιόδους ανόδου και πτώσης, όλα ανεβαίνουν και κατεβαίνουν όλα κινούνται όπως ένα εκκρεμές, το μέτρο της κινήσεώς τους προς τα δεξιά είναι η αμοιβή. Αυτή η αρχή εκφράζει την αλήθεια ότι τα πάντα εκδηλώνονται ανάμεσα σε μία εναλλασσόμενη Ροή-Αποσύρωσις, Άνοδο-Κάθοδο, μια ταλάντευση μεταξύ των δύο πόλων που υπάρχουν σύμφωνα με την Αρχή της Πολικότητας. Αυτός ο Νόμος της Προχώρησης και Υποχώρησης ισχύει και για τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους, τους πολιτισμούς με τις περιόδους και τις παρακμές τους, τους γαλαξίες κλπ. Είναι ο νόμος της Ζωής, της Εισπνοής και της Εκπνοής. 

Η Αρχή της Αιτίας και του Αποτελέσματος λέει: Κάθε αιτία έχει το δικό της αποτέλεσμα, κάθε αποτέλεσμα έχει τη δική του αιτία. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με τον Συμπαντικό Νόμο. Η τύχη δεν είναι παρά το όνομα που δίνεται σ' ένα άγνωστο Νόμο. "Η σύμπτωση είναι η μεγαλοφυΐα της τύχης". Υπάρχουν πολλά επίπεδα αιτιότητας, αλλά τίποτα δεν ξεφεύγει από το Νόμο. Αυτό είναι το Κάρμα.

Η Αρχή της Γέννησης, η τελευταία Αρχή των Επτά Νόμων-Κλειδιών του Σύμπαντος λέει: "Η γέννηση υπάρχει παντού. Όλα έχουν τη δική τους αρσενική και θηλυκή αρχή. Η γέννηση εκδηλώνεται σ' όλα τα επίπεδα ύπαρξης". Δηλαδή τα πάντα βρίσκονται σ' ένα συνεχές ρεύμα γεννήσεων, και αυτό δεν γίνεται μόνο στο φυσικό επίπεδο αλλά και στα ψυχολογικό, διανοητικό, καθώς και τα πνευματικό. Ο Νόμος της Μετενσάρκωσης είναι μια εκδήλωση της Αρχής αυτής. 

Ο "Κυμβαλείων" όμως δε σταματά εκεί που τελειώνει η τελευταία Αρχή, οι Ερμητικές Διδασκαλίες μας μεταδίδουν ακόμα φοβερά βαθιές γνώσεις και διδάγματα, των οποίων η πράξη και η εφαρμογή επιτρέπει στον άνθρωπο να πλησιάσει πραγματικά το μυστικό του Όντος, τόσο του δικού του σαν εαυτού όσο και του Σύμπαντος. 

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να βιώνει  αυτές τις διδασκαλίες μέσα και έξω του, τότε και όχι πριν, μπορεί να πει ότι βαδίζει το Δρόμο που οδηγεί στη Σοφία.

Σαν επίλογο μεταφράζουμε μερικά άλλα αποσπάσματα του ιερού Κειμένου του "Κυμβαλείωνα", των οποίων την εξήγηση και κατανόηση την αφήνουμε στην επεξεργασία του ίδιου του αναγνώστη. 

"Πιο πέρα από τον Κόσμο, από το Χρόνο και το Χώρο, απ'όλα όσα κινούνται και αλλάζουν βρίσκεται η Ουσιώδης πραγματικότητα, η Θεμελιώδης Αλήθεια".

"Είναι αλήθεια ότι τα πάντα βρίσκονται στο ΠΑΝ, αλλά είναι και αλήθεια ότι το ΠΑΝ βρίσκεται παντού στα πάντα. Αυτός που καταλαβαίνει αυτό σωστά, έχει αποκτήσει μεγάλη σοφία".

"Ο Ρυθμός μπορεί να εξουδετερώνεται ανάμεσα στην Τέχνη της Πολικότητας". 

"Ο ατελής σοφός, αναγνωρίζοντας τη σχετική μη παραγματικότητα του Σύμπαντος, φαντάζεται ότι μπορεί να προκαλεί τους νόμους του. Αυτός δεν είναι παρά ένας ματαιόδοξος και παράτολμος ηλίθιος που θα συντριφθεί στα βράχια και θα ισοπεδωθεί από τα στοιχεία, λόγω της τρέλας του. Ο αληθινός Σοφός που γνωρίζει τη Φύση του Σύμπαντος, χρησιμοποιεί τον ΝΟΜΟ ενάντια στους Νόμους: τους ανώτερους ενάντια στους κατώτερους Νόμους, και ανάμεσα στην Αλχημεία μετατρέπει ό,τι δεν είναι επιθυμητό σε πολύτιμο και μ' αυτό τον τρόπο νικάει. Η Μύηση είναι όχι φαντασίες, ανώμαλα όνειρα ή φαντασμαγορικά οράματα, αλλά η σοφή χρήση των Ανωτέρων Δυνάμεων ενάντια στις κατώτερες, ξεφεύγοντας έτσι από τον πόνο στα κατώτερα επίπεδα ανάμεσα στην συνειδητική δόνηση στα Ανώτερα. Η μετατροπή (όχι η παράτολμη άρνηση) είναι το Όπλο του Δασκάλου.


Πηγή: Esoterica.gr
Συνέχεια. . . »

Monday 12 August 2013

Βιβλίο: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών - Η Επιστροφή του Βασιλιά





Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά είναι το τρίτο βιβλίο της τριλογίας Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν και αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας μετά από τα βιβλία Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού και Οι Δύο Πύργοι. Καθώς ο Σάουρον κάνει την υπέρτατη προσπάθεια να κατακτήσει την Μέση Γη, ο Γκάνταλφ με τον Βασιλιά του Ρόχαν, Θέοντεν, επιστρατεύουν τις δυνάμεις τους για να υπερασπιστούν την πρωτεύουσα της Γκόντορ, Μίνας Τίριθ. Ο Άραγκορν διεκδικεί τον θρόνο της Γκόντορ και καλεί έναν στρατό από φαντάσματα να τον βοηθήσουν να νικήσει. Έτσι μένει ο Φρόντο και ο Σαμ να κουβαλήσουν το βαρύ φορτίο του Δαχτυλιδιού και να αντιμετωπίσουν το Γκόλουμ. Μετά από ένα μεγάλο ταξίδι φτάνουν στη Μόρντορ και προσπαθούν να καταστρέψουν το Δαχτυλίδι στο μόνο μέρος που μπορεί να καταστραφεί, στο Βουνό του Χαμού.
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών - Οι Δύο Πύργοι





Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Οι Δύο Πύργοι είναι το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (The Lord of the Rings) του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν και αποτελεί συνέχεια του βιβλίου Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού (The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring). Το βιβλίο συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το πρώτο. Ο Φρόντο και ο Σαμ συνεχίζουν το ταξίδι τους για να καταστρέψουν το Ένα Δαχτυλίδι στη Μόρντορ και γνωρίζουν το Γκόλουμ, τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του Δαχτυλιδιού. Οι Άραγκορν, Λέγκολας και Γκίμλι συναντούν τον αναγεννημένο Γκάνταλφ και μαζί περνούν από το Ρόχαν και πολεμούν στη Μάχη του Χελμς Ντιπ. Οι Μέρι και Πίπιν καταφέρνουν να αποδράσουν από τους Ορκ, συναντούν τον Δεντρογένη και σχεδιάζουν να επιτεθούν στο Άιζενγκαρντ.
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών - Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού





   Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (The Lord of the Rings) του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.  Τοποθετημένη στην Μέση Γη, η ιστορία δείχνει τον Σκοτεινό Άρχοντα Σάουρον να ψάχνει το Ένα Δαχτυλίδι, το οποίο τώρα βρίσκεται στην κατοχή του Φρόντο Μπάγκινς. Η μοίρα της Μέσης Γης κρέμεται από το Χόμπιτ Φρόντο και τους έξι συντρόφους που όλοι μαζί σχηματίζουν την Συντροφιά του Δαχτυλιδιού και ξεκινούν το ταξίδι για το Βουνό του Χαμού στη Μόρντορ, το μόνο μέρος όπου το δαχτυλίδι μπορεί να καταστραφεί.
Συνέχεια. . . »

Wednesday 7 August 2013

Σανάτ Κουμάρα

Σύμφωνα με την εσωτερική γνώση, ο Σανάτ Κουμάρα είναι ένα ον που πριν από 18.5 εκατομμύρια χρόνια ενσαρκώθηκε στο αιθερικό πεδίο της γης. Στο Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή, η Alice Bailey μας λέει τα εξής για αυτόν: “Ο Πλανητικός Λόγος της γήινής μας διάταξης, ένα από τα Επτά Πνεύματα ενώπιον του Θρόνου, έλαβε φυσική ενσάρκωση και υπό τη μορφή του Σανάτ Κουμάρα, του Αρχαίου των Ημερών και του Κυρίου του Κόσμου, κατήλθε στον πυκνό αυτό φυσικό πλανήτη και παραμένει έκτοτε μαζί μας. Λόγω της ακραίας αγνότητας της φύσης Του και του γεγονότος ότι είναι (από την ανθρώπινη σκοπιά) σχετικά αναμάρτητος και συνεπώς ανίκανος να ανταποκριθεί σε οτιδήποτε επί του φυσικού πεδίου, ήταν αδύνατο να λάβει πυκνό φυσικό σώμα σαν το δικό μας και πρέπει να λειτουργεί στο αιθερικό Του σώμα. Είναι ο μέγιστος όλων των αβατάρ ή ερχόμενων.



O Arthur Powell, στο βιβλίο του Εσωτερική σύσταση του Ηλιακού Συστήματος αναφέρει τα εξής: “Σανάτ Κουμάρα, ο Νέος των δεκαέξι ανοίξεων, ο αιώνιος παρθένος. Το όνομα Κουμάρα είναι τίτλος που σημαίνει πρίγκηπας ή κυβερνήτης. Μαζί με άλλους, Αυτός ήρθε στη σφαίρα της Γης από το σχήμα εξέλιξης της Αφροδίτης, στη μέση της τωρινής τέταρτης περιστροφής και της τρίτης μητρικής φυλής, της λεμουριανής. Οι λόγοι της άφιξής Του ήταν να τονώσει τη νοητική εξέλιξη, να ιδρύσει τη μυστική ιεραρχία της Γης, να αναλάβει τη διεύθυνση της γήινης σφαίρας.”

Μαζί με τον Σανάτ Κουμάρα, ήρθαν και άλλες οντότητες από τη σφαίρα της Αφροδίτης, περίπου 105 στον αριθμό, που αποτέλεσαν τον πυρήνα της Μυστικής Ιεραρχίας, το φυσικό κέντρο της οποίας (στο αιθερικό επίπεδο) είναι η μυθική Σαμπάλλα στην έρημο Γκόμπι. Ο ίδιος ο Σανάτ Κουμάρα θεωρείται ότι βρίσκεται σε διαρκή τηλεπαθητική επικοινωνία με τον Ηλιακό Λόγο, του οποίου αποτελεί αντανάκλαση και από τον οποίο δέχεται και διανείμει τις Επτά Ακτίνες, τόσο στους υπόλοιπους Κυρίους της Φωτιάς όσο και στην ανθρωπότητα.

O Αρχαίος των Ημερών, παρά το ότι η ηλικία Του μετράει μερικά εκατομμύρια χρόνια, έχει την εμφάνιση νεαρού αγοριού 16 ετών και είναι ο Μεγάλος Μυσταγωγός που επιθέτει τη Ράβδο σε εκείνους που λαμβάνουν τις ανώτερες μυήσεις, δηλαδή από την 3η μύηση και έπειτα.

Κάθε χρόνο, στην Πανσέληνο του Μαϊου, ο Σανάτ Κουμάρα και η υπόλοιπη Ιεραρχία λαμβάνουν μέρος στο λεγόμενο “φεστιβάλ του Βεσάκ” κάπου στο νότιο Θιβέτ, μια τελετή κατά την οποία διοχετεύεται η ενέργεια του Ηλιακού Λόγου στην ανθρωπότητα.

Η κάθοδός Του στη Γη συνοδεύτηκε από τη μετατροπή των ζωανθρώπων σε νοήμονες ανθρώπους αλλά υπήρξε μια γενικότερη επιτάχυνση της Εξέλιξης στα 4 βασίλεια της Γης. Ο Σανάτ Κουμάρα είναι Θεός στην επικράτειά του αλλά δεν είναι παρά η αντανάκλαση του Ηλιακού Λόγου, ο οποίος κι αυτός με τη σειρά Του δεν είναι παρά η αντανάκλαση κάποιου ασύλληπτα μεγαλύτερου ακόμη κι από Αυτόν και όλοι μαζί δεν είναι παρά “μόρια σκόνης μπροστά στο Απόλυτο Ον”.


Συνέχεια. . . »

Dion Fortune

Η Violet Mary Firth Evans, γνωστότερη ως Dion Fortune γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 1890 στο Bryn y Bia της Ουαλίας. Το ψευδώνυμό της το εμπνεύστηκε από ένα λατινικό ρητό που συνήθιζαν να λένε οι γονείς της, το Deo non fortuna, δηλαδή Θεός, όχι τύχη. Οι γονείς της ήταν ενημερωμένοι γύρω από αποκρυφιστικά ζητήματα, δεδομένου ότι ασκούσαν την πρακτική της πνευματικής θεραπείας (spiritual healing), που ήταν της μόδας εκείνο τον καιρό.Η μικρή Dion, από την ηλικία των πέντε ετών, ισχυριζόταν ότι είχε οράματα από την Ατλαντίδα και αργότερα ανέπτυξε πλήρως τις ψυχικές της δυνάμεις.



Τα πρώτα της βήματα στον αποκρυφισμό

Το καλοκαίρι του 1911 οι γονείς της μικρής Dion την έγραψαν σε ένα Κολέγιο που ασχολούνταν με την κηπευτική, στο οποίο Διευθύντρια ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα, η γιατρός Lillias Hamilton. Λίγο καιρό αργότερα, η Dion έγινε μέλος του προσωπικού αλλά γρήγορα απογοητεύτηκε εξαιτίας ορισμένων ατασθαλιών στις οποίες εμπλεκόταν η Διευθύντρια, οπότε και αποφάσισε να φύγει. Ανακοινώνοντας την απόφασή της στη γιατρό, πάντα σύμφωνα με την ίδια τη Dion, δέχτηκε μια τρομακτική ψυχική επίθεση, κατά την οποία η γιατρός χρησιμοποιούσε τεχνικές yoga και υπνωτισμού. Το αποτέλεσμα ήταν η μικρή Dion να υποστεί ισχυρό νευρικό κλονισμό, ο οποίος διήρκεσε τρία ολόκληρα χρόνια στα οποία η μικρή προσπάθησε να ανακτήσει τη σωματική και ψυχική της υγεία και για το σκοπό αυτό αποφάσισε να παρακολουθήσιε μαθήματα Ψυχολογίας και Ψυχανάλυσης στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Συμπτωματικά και εξαιτίας ενός τυχαίου γεγονότος, ήρθε σε επαφή με τη Θεοσοφική Εταιρεία όπου, παρακολουθώντας κάποια διάλεξη, εντυπωσιάστηκε τόσο που αρχικά έγινε μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας και ταυτόχρονα πήρε μέρος στο Ναό του Άλφα και του Ωμέγα του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής.

Μάλιστα, απασχολούνταν ταυτόχρονα στην επιστήμη της όσο και στα μαθήματα της Θεοσοφικής Εταιρείας και είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει στην πράξη τα αποτελέσματα του αποκρυφισμού, όπως αρχικά της διδάχτηκε από τον Moriarty καθώς και από τα γραπτά και τις διδασκαλίες της Annie Besant, η οποία ήταν Πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας και είχε διατελέσει μαθήτρια της πασίγνωστης Έλενας Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ. Εκείνη την περίοδο η Dion ήρθε σε επαφή με τη δοξασία ότι υπήρχαν πεφωτισμένοι Δάσκαλοι σε διαφορετικό επίπεδο από το υλικό, οι οποίοι παρακολουθούσαν την εξέλιξη της ανθρωπότητας και βοηθούσαν εκείνον που πραγματικά ήθελε να επεκτείνει τους ορίζοντές του ώστε να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. Η Dion παθιάστηκε με αυτή την ιδέα και για πολύ καιρό επιθυμούσε να τους συναντήσει ώσπου κάποτε η επιθυμία της έγινε πραγματικότητα. Μέσα από ένα όραμα, είδε ότι βρισκόταν στα Ιμαλάια, όπου και δύο από αυτούς τους Δασκάλους της εμφανίστηκαν και την ενημέρωσαν ότι είχε γίνει δεκτή ως μαθήτρια.Έτσι, το 1919, η Dion Fortune έγινε μαθήτρια του Theodore Moriarty, τον οποίο σεβόταν κι εκτιμούσε βαθύτατα. Εκείνο το διάστημα μάλιστα άλλαξε το βαπτιστικό της όνομα, χρησιμοποιώντας πλέον το Dion Fortune.


Τα επόμενα χρόνια

Σύντομα η Dion απογοητεύτηκε από το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής και τις πρακτικές του. Τώρα πλέον, όπως η ίδια έλεγε, το Τάγμα αποτελούνταν από χήρες και ηλικιωμένους που καβγάδιζαν. Ένιωσε ότι ασφυκτιούσε εκείνη που, περισσότερο από οτιδήποτε, ήθελε να διεισδύσει στα μυστήρια της Γνώσης. Έτσι, αποφάσισε να ιδρύσει το δικό της Τάγμα, το οποίο και ονόμασε Αδελφότητα του Εσωτερικού Φωτός. Το 1924 η Αδελφότητα απέκτησε τα δικά της γραφεία κοντά στο Glastonbury. Τρία χρόνια αργότερα η Dion παντρεύτηκε τον Δόκτωρ Thomas Penry Evans. Την ίδια χρονιά αντιμετώπισε δυσκολίες με το Τάγμα του Άλφα και του Ωμέγα της Χρυσής Αυγής, του οποίου διευθύντρια ήταν η χήρα του ιδρυτή του Τάγματος της Χρυσής Αυγής, Moina Mathers. Το πρόβλημα έγινε ακόμη χειρότερο όταν η Dion Fortune άρχισε να δημοσιεύει τα δικά της αποκρυφιστικά κείμενα. Η Mathers θεώρησε προσβολή να κοινοποιούνται οι μυστικοί συμβολισμοί και έτσι την απέβαλε από το Τάγμα, με τη δικαιολογία ότι δεν είχαν εμφανιστεί τα κατάλληλα σύμβολα στην αύρα της. Μια δικαιολογία που η Fortune δεν αποδέχτηκε ποτέ, ωστόσο το πρόβλημα λύθηκε, αφού τον επόμενο χρόνο η Moina Mathers άφησε αυτό τον κόσμο στην ηλικία των 63 ετών.Το 1927 ήταν μια ιδιαίτερα παραγωγική χρονιά για τη Dion Fortune. Η Αδελφότητα του Εσωτερικού Φωτός άρχισε να αναπτύσσεται και η ίδια ξεκίνησε να γράφει και να δημοσιεύει τα πασίγνωστα έργα της. Πασίγνωστη παραμένει η ιστορία σχετικά με την υλοποίηση μιας σκεπτομορφής από την ίδια. Οραματιζόταν τον Φενρίρ, ένα μυθικό τέρας με τη μορφή λύκου, όταν ξαφνικά ένας μεγάλος γκρίζος λύκος υλοποιήθηκε μπροστά της. Την περίοδο εκείνη ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε τον τρόπο με τον οποίο κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί, ωστόσο κατάφερε να διαλύσει τη σκεπτομορφή, οραματιζόμενη ότι του στερούσε την ενέργεια διαμέσου ενός λώρου που τη σύνδεε μαζί του.


Το συγγραφικό της έργο και τα χαρακτηριστικά του

Μελετώντας κανείς τα κείμενα της Dion Fortune, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει τη σαφήνεια και απλότητα του λόγου της, ικανότητες με τις οποίες καθιστά σαφείς και ευκολονόητες τις δυσκολότερες έννοιες του Εσωτερισμού, ακόμα και σε εκείνον που δεν έχει εντρυφήσει σε παρόμοια θέματα. Αυτό γίνεται εξαιρετικά προφανές στα μυθιστορηματικά της έργα αλλά και στις υπόλοιπες πραγματείες.Η Dion Fortune πρωτίστως εξετάζει τον υλικό κόσμο αλλά και τα εσωτερικά πεδία με βάση τη λογική. Επιστήμονας η ίδια, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όρους και ιδέες από τον Γιούνγκ και το Φρόυντ και, σε αντίθεση με ορισμένους άλλους, θεωρεί ότι η Επιστήμη είναι ένας δρόμος της Γνώσης αν και όχι ο μοναδικός ή ο πλέον αλάνθαστος.Στα γραπτά της διαπιστώνει κανείς τη μετριοπάθεια και την έμπρακτη αποδοχή και κατανόηση, μαζί με άφθονα μυστικά και πρακτικές του Εσωτερισμού, τις οποίες η ίδια θεωρούσε ότι αναβίωνε με βάση τα αρχαία μυστήρια.



Συνέχεια. . . »

Helena Blavatsky

Η Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκι, ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας, θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες μορφές της Εσωτερικής Σκέψης. Γεννήθηκε το 1831 στο Αικατερινοσλάβ της τότε Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Ο πατέρας της ήταν στρατιωτικός ευγενούς καταγωγής από τη Γερμανία, ενώ η μητέρα της ήταν γνωστή συγγραφέας που πέθανε πρόωρα. Η οικογένεια της Έλενα και ο ευρύτερος συγγενικός της κύκλος αποτελούνταν από μορφωμένα και καλλιεργημένα άτομα που κατείχαν κρατικές θέσεις και αξιώματα.



Στην ηλικία των 17 ετών η Έλενα παντρεύτηκε τον κατά 23 χρόνια μεγαλύτερό της Νικηφόρο Μπλαβάτσκι, αντικυβερνήτη του Εριβάν αλλά τρεις μήνες αργότερα το έσκασε με ένα άλογο και ξεκίνησε την περιπλάνησή της στον κόσμο, η οποία κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια. Ανάμεσα σε άλλους προορισμούς, επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη, την Ελλάδα, την Αίγυπτο, τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά, τη Γερμανία, το Μεξικό, τη Νότια Αμερική, την Ινδία, τη Σρι Λάνκα και το Θιβέτ, όπου πέρασε δυο χρόνια μελετώντας το μοναχισμό, ασπαζόμενη τελικά το Βουδισμό. Επιστρέφοντας στη Ρωσία, σχετίστηκε με έναν τραγουδιστή της όπερας και φήμες θέλουν να απέκτησε μαζί του ένα παραμορφωμένο παιδί, το οποίο πέθανε σε ηλικία 5 ετών και έκτοτε η Έλενα έπαψε να πιστεύει στο Θεό των χριστιανών. Πάντως η ίδια ισχυρίστηκε πως μετά τον αποτυχημένο γάμο της, ο οποίος ήταν ουσιαστικά λευκός, η ίδια παρέμεινε παρθένα σε ολόκληρη τη ζωή της.

Το 1873 μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη, όπου και εντυπωσίασε τους ανθρώπους με τις υποτιθέμενες ψυχικές της δυνάμεις οι οποίες εκτός των άλλων περιλάμβαναν και υλοποιήσεις (τα γνωστά εκτοπλάσματα). Παντρεύτηκε δεύτερη φορά αλλά ξαναχώρισε μετά από λίγους μήνες. Το Σεπτέμβριο του 1875, μαζί με τον Henry Steel Olcott και άλλους ίδρυσαν τη Θεοσοφική Εταιρεία, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα είχε γράψει το διάσημο βιβλίο της “Αποκαλυμμένη Ίσιδα”.

Το 1879 έζησε στην Ινδία, όπου τρία χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε η έδρα της Θεοσοφικής Εταιρείας, ενώ στη συνέχεια πέρασε μερικά χρόνια στη Γερμανία, γράφοντας το πρώτο μέρος από το έργο της “Το Μυστικό Δόγμα”, το οποίο ισχυρίστηκε ότι έλαβε κατά τη διάρκεια ενός οράματος. Άρρωστη από γρίπη και υποφέροντας από την καρδιά της, πέθανε τελικά το 1891 και αποτεφρώθηκε, με ένα μέρος από τις στάχτες της να ρίχνεται στον ποταμό Γάγγη στην Ινδία. Διάδοχός της στην Ηγεσία της Θεοσοφικής Εταιρείας ορίστηκε η γνωστή Annie Besant.


Το έργο της

Τα γνωστότερα στο ευρύ κοινό έργα της είναι η “Αποκαλυμμένη Ίσιδα” και η “Μυστική Δοξασία”. Σε αυτά η Μπλαβάτσκι προσπαθεί να δώσει μια κοσμογονία και εξήγηση του φυσικού κόσμου, της θρησκείας και των ιερών της κειμένων καθώς και πολλών άλλων πραγμάτων μέσα από τη σκοπιά του Εσωτερισμού. Η Θεοσοφία δέχεται πως η Αλήθεια δεν είναι προνόμιο κανενός αλλά βρίσκεται σε όλες τις θρησκείες και σε όλες τις διδασκαλίες σε σπερματική μορφή, μέσα από συμβολισμούς και κώδικες που εάν αποκαλυφθούν και ενωθούν μεταξύ τους, μπορούν να οδηγήσουν σε μια μεγαλύτερη κατανόηση τόσο του φυσικού όσο και του αόρατου κόσμου και μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη φώτιση και στη Θέωση, που είναι και ο σκοπός της ύπαρξης.

Το έργο της σε πολλά σημεία είναι δυσνόητο και μπορεί να προκαλέσει τη λογική σας σε έντονο βαθμό αλλά αυτό φαίνεται πως είναι μια “ιδιότητα” των πρωτοπόρων και η Μπλαβάτσκι ήταν πρωτοπόρος στον τομέα της, καθώς μεταξύ άλλων ήταν κι εκείνη που προσπάθησε να συνδέσει τον Ανατολικό με το Δυτικό Μυστικισμό, δείχνοντας ότι όλοι οι λαοί έχουν τη Γνώση της όποιας αλήθειας μπορεί να κατακτηθεί στο υλικό πεδίο. Εξαιτίας αυτής της πρωτοπορίας και του ριζοσπαστισμού των ιδεών της αποτελεί μια από τις περισσότερο αμφολεγόμενες προσωπικότητες του Εσωτερισμού. Ακόμη και σήμερα δέχεται σφοδρές επιθέσεις και μια μικρή αναζήτηση στον παγκόσμιο ιστό θα σας βεβαιώσει για του λόγου το αληθές. Σε ό,τι δε αφορά στο ελληνικό παράρτημα του διαδικτύου η κατάσταση είναι ως συνήθως τραγική. Έχει δεχτεί σφοδρές επιθέσεις για την κριτική της στις θρησκείες (σε μια ελληνική ιστοσελίδα μάλιστα την αποκαλούν ψευδοθρησκειολόγο), καθώς και για το απόφθεγμά της ότι η Αστρολογία είναι μια επιστήμη αλάνθαστη εξίσου με την Αστρονομία, αρκεί οι λειτουργοί της να είναι αλάνθαστοι επίσης. Ενώ είμαι βέβαιος ότι και η ίδια είχε υποπέσει σε λάθη όπως και όλοι μας είμαι εξίσου βέβαιος ότι σε πάρα πολλά σημεία, στα περισσότερα μάλιστα, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Χωρίς να εγκαταλείπουμε τους κανόνες της λογικής, ένα ευρύτερο πνεύμα δεν θα μας έβλαπτε καθόλου και δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι η αρχαία Σοφία διαθέτει περισσότερη… Σοφία από όση νομίζουν οι σύχρονοι. Διότι εάν η επιστήμη εξετάζει τη φυσική πορεία της δημιουργίας του κόσμου, η Εσωτερική Σκέψη εξετάζει την πνευματική του δημιουργία. Εάν οι δυο σχολές διαθέτουν επαρκές πνεύμα, μπορούν εύκολα να καταλάβουν ότι αλληλοσυμπληρώνονται, καλύπτοντας η μια τα κενά της άλλης και απαντώντας η μία στα ερωτήματα που η άλλη θέτει.

Μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί η Μπλαβάτσκι είναι εξίσου απαραίτητη με τον Αϊνστάιν, ο καθένας από τη δική του πλευρά.



Συνέχεια. . . »

Μαθητεία και Υπηρεσία

Υπάρχει μια εσφαλμένη άποψη, κατά την γνώμη μου, που λέει ότι το να κοιτάμε τον εαυτό μας είναι εγωισμός. Νομίζω όμως ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, διότι όποιος δεν φροντίζει τον εαυτό του δεν μπορεί να φροντίσει και τους άλλους. Μπορούμε να δώσουμε μόνο ότι έχουμε. Αυτό που έχουμε πρέπει όμως να το αποκτήσουμε. Και για να το αποκτήσουμε πρέπει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, με την πρόοδό μας και με τις ανάγκες μας.


Είναι ζήτημα ισορροπιών. Να προσφέρουμε στους άλλους, που είναι η φιλανθρωπική μας δραστηριότητα, και να προσφέρουμε στον εαυτό μας, που είναι η εσωτερική εργασία με την στενή έννοια του όρου. Πράγματι η προσφορά στους άλλους είναι ταυτόχρονα μεταμόρφωση του εαυτού μας και η εργασία με τον εαυτό μας είναι έμμεση προσφορά, διότι αυτό που δίνουμε κατά βάθος είναι αυτό που είμαστε.

Όταν δίνουμε αλλάζουμε γιατί συνηθίζουμε σε μια δραστηριότητα κεντρόφυγο, μεταβάλλεται η νοοτροπία μας και τα αισθήματά μας. Συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να προσφέρουμε χωρίς να ζημιώνεται η προσωπική μας ζωή, χωρίς να θίγονται τα "συμφέροντά" μας, που τόσο πολύ αγαπάμε και που τόσο πολύ τα χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία.

Με την εσωτερική εργασία αποβάλλουμε όλα εκείνα τα ξένα στοιχεία που η κοινωνική ζωή, η οικογένεια και η ίδια μας η φύση, έχουν βάλει μέσα μας με την μορφή κάποιου προσωπείου, ή εξάρτησης, που μας εμποδίζει να είμαστε ο εαυτός μας. Ποιος όμως είναι ο εαυτός μας; Θα ακουστεί τετριμμένο αλλά ο εαυτός μας είναι ένας καλός, αυθεντικός και ελεύθερος άνθρωπος. Η καλοσύνη αυτή εμποδίζεται από τα προσωπεία. Όταν όμως αυτά καταρρεύσουν η έμφυτη σε όλους ανεξαιρέτως καλοσύνη ξεπροβάλλει και εκδηλώνεται με την μορφή της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο.

Έχουμε λοιπόν σε ταυτόχρονο συνδυασμό την ΜΑΘΗΤΕΙΑ και την ΥΠΗΡΕΣΙΑ. Αυτά τα δύο αποτελούν τον λεγόμενο εσωτερισμό. Και πρέπει να λήξει επιτέλους η παρεξήγηση ότι ο εσωτερισμός είναι μόνο η μαθητεία, η μελέτη θεωριών και ιστορικών στοιχείων παραδόσεων, η μεταφυσική, οι τελετουργίες και οι ασκήσεις. Ο εσωτερισμός είναι η σύνθεση της μαθητείας (κοινώς γνωστή σαν εσωτερική εργασία, αυτό που τώρα θεωρούμε σαν τον εσωτερισμό) και της υπηρεσίας (γνωστή σαν φιλανθρωπική δραστηριότητα, που εσφαλμένα πιστεύουμε ότι είναι κάτι ξέχωρο).

Αυτός που ασχολείται μόνο με ένα από τα δύο βαδίζει σε επικίνδυνα μονοπάτια γιατί μπορεί να αναπτύξει την αλαζονεία, ή να γίνει ένας αφελής που πιστεύοντας ότι βοηθάει τον συνάνθρωπο στην πραγματικότητα τον ζημιώνει, γιατί δεν χρησιμοποιεί τους ορθούς τρόπους προσφοράς με διάκριση.

Οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνται με τον εσωτερισμό πιστεύουν ότι αυτό που ονομάσαμε μαθητεία, είναι ολόκληρος ο εσωτερισμός. Στην πραγματικότητα είναι μόνο η μια πλευρά και συνεπώς κάτι το ημιτελές και εν δυνάμει επικίνδυνο. Η φιλανθρωπική δραστηριότητα, η εθελοντική προσφορά στον συνάνθρωπο, συμπληρώνει και μετουσιώνει την μαθητεία σε κάτι το ολοκληρωμένο και βαθύ. Σε κάτι που δεν έχει μεγάλη σχέση με αυτό που τώρα εμείς θεωρούμε σαν εσωτερική εργασία. Σκεφθείτε την εικόνα που έχει για την ζωή ένα παιδάκι του δημοτικού και ένας ενήλικας. Η διαφορά είναι τεράστια. Το παιδάκι ζει απλώς στον κόσμο του, έχοντας ελάχιστη επαφή με την σκληρή πραγματικότητα. Αυτή είναι η αναλογική σχέση του καλούμενου εσωτερισμού και του πραγματικού εσωτερισμού, αυτού που προκύπτει από την συγχώνευση της μαθητείας με την υπηρεσία.

Οι ορίζοντες του πνεύματός μας θα διευρυνθούν με αυτή την ολοκληρωμένη εργασία και θα μπορέσουμε να εισχωρήσουμε στα βάθη του εαυτού μας. Διαφορετικά πέρα από τις καλές μας προθέσεις, μας περιμένει στην καλύτερη περίπτωση η θλιβερή στασιμότητα και η απογοήτευση. Την στασιμότητα αυτή προσπαθούμε να την αναπληρώσουμε με θεωρία, ή με συμμετοχή σε διάφορες οργανώσεις. Διαβάζουμε και αποστηθίζουμε διδασκαλίες που δεν τις ζούμε παρά μόνο στην φαντασία μας, απομνημονεύουμε απόψεις και θεωρίες, ξεγελιόμαστε με φανταχτερές ασκήσεις, χωρίς όμως να έχουμε την πραγματική σχέση με αυτά που ισχυριζόμαστε ότι πιστεύουμε, και έτσι ο βαθύτερος εαυτός μας δεν θα μας αποκαλυφθεί ποτέ και το εσωτερικό κενό δεν θα γεμίσει, όσο και αν εμείς παραγεμίζουμε τον νου μας με αυτά που είπαν οι άλλοι.

Με τον συνδυασμό της μαθητείας με την υπηρεσία αλλάζει τρόπον τινά η συχνότητά μας και αποκτά βάθος ο χαρακτήρας μας. Διαφορετικά θα κινηθούμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και ενδέχεται ο εγωκεντρισμός μας να αυξηθεί. Όταν η μαθητεία λειτουργεί μόνη της δεν φέρνει τις ποθητές μεταμορφώσεις και καταφεύγουμε, όπως είπαμε, σε διαδικασίες αναπλήρωσης με θεωρία και φαντασιώσεις.

Γνωρίζω ότι οι σημερινοί "εσωτεριστές" είναι δύσκολο να αποδεχθούν αυτές τις απόψεις, αλλά γιατί όμως; Γιατί δεν μας απασχολεί ο ανθρώπινος πόνος, παρά μόνο θεωρητικά και με στείρους συναισθηματισμούς; Γιατί δεν υπάρχει από μέρους μας πρακτική δράση, παρά μόνο συζητήσεις; 

Η πραγματική διεύρυνση της συνειδητότητας δεν είναι μόνο η καλούμενη διαίσθηση, να επικοινωνούμε με άλλα επίπεδα, να βλέπουμε οράματα, αλλά κυρίως να μπορούμε να μπαίνουμε κυριολεκτικά στην θέση του άλλου. Από εκεί προκύπτει η αληθινή συμπόνια. Χρειάζεται λοιπόν και η μαθητεία και η υπηρεσία. Διαφορετικά αυταπατόμαστε. Και όπως είχε πει κάποιος, είμαστε: "Χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζων…"



Πηγή: innerwork.gr
Συνέχεια. . . »

Το Ασυνείδητο

Θα κάνουμε μια σύντομη έρευνα ορισμένων μηχανισμών, που σχετίζονται με την δημιουργία, την λειτουργία και την μετατροπή του ασυνείδητού μας σε συνειδητό. Το ασυνείδητο είναι όλα όσα υπάρχουν μέσα μας και δεν τα αντιλαμβανόμαστε, ή ακόμα δεν θέλουμε να αντιληφθούμε.


Οι παράγοντες που μετατρέπουν ένα γεγονός ή ένα στοιχείο του χαρακτήρα μας σε ασυνείδητο, μπορεί να ποικίλουν ξεκινώντας από την απλή αφηρημάδα ή την αδιαφορία, έως τον φόβο και τις ενοχές. Στο σημείο επαφής μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου υπάρχει ένα θα λέγαμε όριο, ένα «σύνορο». Ίσως θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε μηχανισμό εικονικής πραγματικότητας. Ένας παραμορφωτικός φακός από σκέψεις ο οποίος παραλλάσσει, ή αποκρύπτει από την αντίληψή μας, το περιεχόμενο του ασυνείδητου χώρου μέσα μας.

Πως κάτι, ένα γεγονός, μια ιδιότητά μας, καταβυθίζεται στο ασυνείδητο; Γιατί έχει πλέον χαθεί από το οπτικό μας πεδίο και δεν μπορούμε να την διακρίνουμε; Εξακολουθεί όμως να υφίσταται και να επιδρά επάνω μας και στην ζωή μας, μόνο που αυτή η επίδραση δεν μπορεί να ελεγχθεί.

Υποθέστε ότι κάποια στιγμή συμπεριφέρεστε άσχημα στους γονείς σας. Αυτό είναι ένα δυσάρεστο πλήγμα για την αυτοεικόνα σας, διότι πως είναι δυνατόν «ένας καλός άνθρωπος όπως εγώ να κάνω κάτι τέτοιο;». Έχετε λοιπόν στην συνέχεια δύο επιλογές: Να αλλάξετε την άποψη που έχετε για τον εαυτό σας, παραδεχόμενοι ότι δεν είστε το ιδεώδες άτομο όπως θέλατε έως τώρα να πιστεύετε, ή να εξαφανίσετε εντελώς από το συνειδητό σας το περιστατικό που υποσκάπτει την αυτοεικόνα σας, ή έστω να το αλλοιώσετε διατηρώντας τις προσωπικές σας αυταπάτες.

Να το επεξεργαστείτε με έναν ανάλογο τρόπο με τον οποίο οι εθνικώς αυτοπροσδιοριζόμενοι ιστορικοί, παρουσιάζουν μια δική τους εκδοχή των ιστορικών γεγονότων, κατά την οποία το δικό τους έθνος είναι συνεχώς το θύμα, ποτέ ο θύτης, και πάντοτε έχει το "δίκιο" με το μέρος του. Πως τώρα είναι δυνατόν όλη αυτή η «τελειότητα», όλο αυτό το δίκιο, να έχει συγκεντρωθεί σε έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, σε έναν και μόνο λαό, μένει να μας το εξηγήσουν οι ως επί το πλείστον ημιμαθείς αναγνώστες αυτών των συγγραμμάτων, οι οποίοι με περισσή όρεξη καταπίνουν αμάσητο ότι τους σερβίρουν αρκεί να τους κολακεύει.

Επιλέγετε λοιπόν να ξεχάσετε το περιστατικό, ή να το δικαιολογήσετε με κατάλληλα επιχειρήματα ξεχνώντας ταυτόχρονα ορισμένες δυσάρεστες για το άτομό σας λεπτομέρειες. Η πρώτη ενέργεια καταβυθίζει ολοκληρωτικά το περιστατικό στο ασυνείδητο, η δεύτερη κάνει επίσης το ίδιο, κρατάει όμως στο συνειδητό μια βολική διασκευή των γεγονότων που δεν έχει παρά μόνο μακρινή σχέση με την αλήθεια, κυρίως την εξωτερική. Η πραγματικότητα όμως έχει ξεχαστεί.

Στο όριο μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου εγκαθίσταται τότε ένας «φύλακας», ο οποίος εμποδίζει την ανάδυση του γεγονότος και την συνειδητοποίησή του από εμάς. Αυτό είναι ένα τείχος από σκέψεις. Είναι η δημιουργική (αλλά και πονηρή επίσης) πλευρά της φαντασίας μας. Η συνεχής εσωτερική μυθοπλασία.

Κάθε φορά λοιπόν που ένα οποιοδήποτε ερέθισμα ανακαλεί στην μνήμη μας το απωθημένο γεγονός, ο «φύλακας» ενεργοποιείται και παράγει τις απαραίτητες μυθοπλασίες προκειμένου να αλλοιώσει τις αναμνήσεις μας, αναμιγνύοντάς την φαντασία με την πραγματικότητα, ή απλώς επιχειρεί να στρέψει την προσοχή μας αλλού. Αρχίζουμε δηλαδή μια ατέρμονη και ουσιαστικά εκτός ελέγχου συζήτηση με τον εαυτό μας, που ως σκοπό έχει την αποκοίμιση της συνειδητότητάς μας ώστε αυτή να μην ανακαλέσει το επίμαχο περιστατικό.

Έχετε ποτέ προσέξει το περιεχόμενο των σκέψεών σας; Όχι των συλλογισμών που αφορούν τα τεχνικά θα λέγαμε ζητήματα, όπως τι θα φάμε το μεσημέρι, από ποιο δρόμο θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας και τέτοια, αλλά όλων των υπόλοιπων σκέψεων που αποτελούν το 90% της διανοητικής μας δραστηριότητας. Δηλαδή των φαντασιώσεών μας. Θα δείτε ότι αυτές δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να ανασκευάζουν το παρελθόν μας, να προβάλλουν τις επιθυμίες μας στο μέλλον και γενικώς να συντηρούν το εγώ μας. Σκεφτόμαστε δηλαδή για τον εαυτό μας, ακόμα και όταν απασχολούμε την σκέψη μας με άλλους. Εμείς είμαστε κάπου εκεί στο παρασκήνιο, κάπου στο βάθος.

Οι μυθοπλασίες αυτές είναι το υλικό με το οποίο κατασκευάζουμε τον εικονικό μας εαυτό, τον ψεύτικο εαυτό μας και επίσης αποτελούν την δραστηριότητα υποστύλωσης και αναπαλαίωσης του υπό κατάρρευση εγώ μας.

Πως θα μπορούσαν να λειτουργήσουν όλα αυτά στο προαναφερθέν παράδειγμα; Θα επινοήσουμε κατ’ αρχήν μια δικαιολογία για την άσχημη συμπεριφορά μας. Η δικαιολογία αυτή ενδεχομένως να είναι βάσιμη και όσο πιο βάσιμη είναι τόσο μεγαλύτερη είναι και η ικανότητά της να παραπλανά την κρίση μας. Αφού έχουμε το «δίκιο» με το μέρος μας καλά κάναμε λοιπόν και συμπεριφερθήκαμε έτσι. Πως είναι όμως αυτό το «έτσι»; Εδώ η φαντασία μας αναπλάθει το περιστατικό ξανά και ξανά, κάνοντας τις απαραίτητες διορθώσεις. Π.χ. η έκφραση του προσώπου μας είναι ενδεχομένως ένα στοιχείο που απουσιάζει από την ανάπλαση του γεγονότος. Δεν θυμόμαστε καθόλου το πόσο είχαμε ασχημύνει, ή το πόσο δυσαρμονική και δυνατή είχε γίνει η φωνή μας, το πως χειρονομούσαμε χωρίς κανένα έλεγχο.

Εγκαθιστούμε λοιπόν την «διορθωμένη» αυτή εκδοχή των γεγονότων στο συνειδητό μας, υποστηρίζοντάς την με τις απαραίτητες δικαιολογήσεις, προστατεύοντας την εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας. Τι συμβαίνει όμως με το πραγματικό περιστατικό και το νόημά του; Αυτό βρίσκεται στο ασυνείδητο πλέον. Η διορθωμένη αυτή  εκδοχή είναι ο φύλακας, στον οποίο έχουμε αναθέσει την αποστολή να κρατήσει την αλήθεια καλά κρυμμένη από τα μάτια μας. Κάθε φορά που κάτι την ανακαλεί αυτός ενεργοποιείται, (είναι ένας παγιωμένος μηχανισμός) και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε. Σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, για το τι κάναμε, το τι μας είπαν, το τι θα μπορούσαμε να είχαμε πει, πως θα έπρεπε να ήταν τα πράγματα, γινόμαστε ήρωες, θύτες ή θύματα. Θα κατηγορήσουμε τους γονείς μας, την κυβέρνηση, το σύστημα, ή τον εαυτό μας.

Σκεφτόμαστε όμως για τα γεγονότα, δεν τα θυμόμαστε. Ούτε παρατηρούμε τις αντιδράσεις μας. Αν αυτές τις σκέψεις προσπαθήσουμε να τις σταματήσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι ο νους μας δεν έχει καμία διάθεση να μας υπακούσει. Δεν έχουμε κανένα απολύτως έλεγχο. Σε περίπτωση όμως που αυτές οι σκέψεις σταματήσουν θα μας αρέσει η αλήθεια η οποία θα ξεπροβάλλει από πίσω τους;

Προσπαθούμε να διαλογιστούμε. Οι σκέψεις δεν λένε να σταματήσουν. Έχουμε την αίσθηση ότι πρέπει οπωσδήποτε να τις σκεφτούμε, ότι έχουν για μας ζωτική σημασία. Με αυτό τον τρόπο συντηρούμε το εικονικό μας εγώ. Την ψευδή αίσθηση του εαυτού μας που αποτελείται από το σύνολο των φαντασιώσεών μας. Αυτή δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αν σταματήσουν οι σκέψεις μας, τότε η εικονική πραγματικότητα που έχουμε κατασκευάσει για τον εαυτό μας θα καταρρεύσει και θα αρχίσουμε να βλέπουμε αμερόληπτα την αλήθεια για το άτομό μας. Τα γεγονότα ξερά, έτσι όπως είναι, χωρίς επιδέξιους σχολιασμούς και μυθοπλασίες. Χωρίς επιβραβεύσεις ή αυτοκατάκριση.

Για να μπορέσουμε να διαλογιστούμε πρέπει να εξουδετερωθούν αυτοί οι «φύλακες», όπως τους ονομάσαμε. Πρέπει να τους δούμε σε λειτουργία, να τους κοιτάξουμε κατά πρόσωπο, να τους ξεμπροστιάσουμε, χωρίς να μιλάμε και πολύ στον εαυτό μας. Να τους δούμε, όχι να τους συμπεράνουμε με την βοήθεια βιβλίων που διαβάσαμε. Τότε θα δούμε τον ρόλο τους, καθώς και τι προσπαθούν να καλύψουν, ή να συντηρήσουν. Θα αρχίσουμε να διακρίνουμε τι συμβαίνει μέσα μας.

Η τεχνική είναι απλή. Ενώ ζούμε ένα γεγονός, οτιδήποτε, σημαντικό ή καθημερινό, πρέπει να παρακολουθούμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ τις προσωπικές μας αντιδράσεις. Τι σκεφτόμαστε, τι αισθανόμαστε και πως κινούμαστε. Μας λέει κάποιος κάτι. Εμείς παρακολουθούμε τι μας λέει, αλλά και τι σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε την ώρα που αυτός μας μιλάει. Αν ενεργοποιηθεί μέσα μας κάποιος μηχανισμός αυτοπροστασίας του ασυνείδητού μας, θα τον εντοπίσουμε και θα διαπιστώσουμε τον ακριβή τρόπο λειτουργίας του. Από την εσωτερική μας ανταπόκριση θα καταλάβουμε αν κρύβεται κάτι στο ασυνείδητό μας. Θα έχουμε τέλος πάντων μια συνεχόμενη εποπτεία του εαυτού μας.

Κατόπιν θα πρέπει να αναρωτηθούμε το ΓΙΑΤΙ; Γιατί αντέδρασα έτσι, γιατί αισθάνθηκα έτσι; Η απάντηση που θα δώσουμε δεν πρέπει να είναι βεβιασμένη, ή να την αντλήσουμε από βιβλία. Δεν αρκεί να είναι λογική, πρέπει να είναι πραγματική. Τόσο πραγματική ώστε να δείχνει ακόμα και κοινότυπη. Μίλησα άσχημα; Άρα είμαι αγενής. Εδώ δεν χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία. Η ανακάλυψη της αιτίας της αγένειας είναι ένα δεύτερο στάδιο, όμως θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ίδια αφοπλιστική αμεσότητα. Και προπαντός λιτότητα σκέψης. Η παρατεταμένη συζήτηση με τον εαυτό μας πιστεύω ότι είναι ύποπτη.

Αυτή η διαρκής αυτοσυγκέντρωση απαιτεί να διαθέτουμε πολλή ενέργεια, γιατί οι εν λόγω μηχανισμοί είναι ισχυρότατοι και διακυβεύονται πολλά. Για τον πλαστό εαυτό μας είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι όλη αυτή η προσπάθεια είναι κουραστική. Είναι όμως ένας θεωρητικός ισχυρισμός από ανθρώπους που δεν έχουν προσωπική εμπειρία του ζητήματος. Αν εκτελεστεί σωστά, χωρίς πιέσεις προς τον εαυτό μας και χωρίς διανοητικοποίηση, θα διαπιστώσετε ότι μάλλον ξεκουράζει και μας φορτίζει με ενέργεια.

Ας δούμε τώρα κάτι άλλο. Ένα μικρό παιδί έχει χαμηλότερο βαθμό αυτοσυνειδησίας. Είναι λιγότερο συνειδητό από έναν ενήλικα. Θα λέγαμε ότι λειτουργεί υποσυνείδητα. Το ανώτερο στάδιο της συνειδητότητάς του, βρίσκεται κάπου μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου. Είναι ονειρώδες, πράγμα που εξηγεί και την ζωηρότατη φαντασία που εκδηλώνουν τα παιδιά στα παιχνίδια τους. Με την πάροδο του χρόνου το επίπεδο αυτό εξελίσσεται και έτσι εμφανίζονται και συνειδητές στιγμές.

Όταν ένα περιστατικό υποπέσει στην αντίληψή μας, αυτό καταγράφεται στο τρέχον επίπεδο της συνειδητότητάς μας. Στην περίπτωση ενός μικρού παιδιού αν το γεγονός αυτό καταγραφεί, με την πάροδο του χρόνου και με την ταυτόχρονη ανύψωση του επιπέδου της συνειδητότητας, προστίθενται διάφορα καινούργια «στρώματα» συνειδητότητας. Έτσι το περιστατικό βρίσκεται πλέον στο ασυνείδητο του ενήλικα, σε κάποια βαθύτερα στρώματα. Αυτό εξηγεί το γιατί τα γεγονότα της παιδικής μας ηλικίας σφραγίζουν την ζωή μας με έναν τρόπο που δύσκολα γίνεται αντιληπτός. Καθώς μεγαλώνουμε νέα γεγονότα έρχονται να προστεθούν στην αντίληψή μας έτσι ώστε τα παλαιότερα, που έχουν εγγραφεί σε στρώματα χαμηλότερης συνειδητότητας, «καθιζάνουν» στο ασυνείδητό μας. Υπάρχουν όμως και δρουν.

Το ίδιο συμβαίνει αν όταν δεχόμαστε μια εντύπωση είμαστε αφηρημένοι. Το επίπεδο της συνειδητότητάς μας είναι ήδη χαμηλό, και η νέα εντύπωση καταγράφεται σε αυτό το χαμηλό επίπεδο. Πράγμα που σημαίνει απουσία λογικής επεξεργασίας, απουσία κρίσης και αυτοελέγχου. Περνάει μέσα μας χωρίς κανένα έλεγχο. Δηλαδή το καταπίνουμε αμάσητο, όπως λέμε.

Δεν πρέπει να αυταπατόμαστε ότι είμαστε συνειδητοί, επειδή λειτουργούν τα αισθητήριά μας και επειδή σκεφτόμαστε. Μην νομίζετε ότι οι συνειρμοί μας ακολουθούν πάντα τους κανόνες της λογικής. Τα αυθαίρετα άλματα και συμπεράσματα είναι πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε και οι παραποιήσεις της πραγματικότητας είναι ο κανόνας. Οι πραγματικά συνειδητές στιγμές ίσως είναι πολύ λίγες. Με την αυτοπαρατήρηση όμως και με την επεξεργασία του εσωτερικού περιεχομένου μας αρχίζουμε να δημιουργούμε συνειδητά κομμάτια του ψυχισμού μας, και τότε το πραγματικό μας συνειδητό διευρύνεται. Το χτίζουμε κομμάτι κομμάτι, με την προσωπική μας εργασία. Δεν θα «φυτρώσει» από μόνο του. Το συνειδητό μας δεν αναπτύσσεται με ευχολόγια, ούτε με αποστήθιση γνώσεων (που δημιουργούν ψευδαίσθηση συνειδητότητας - την αίσθηση του «εγώ ξέρω»), αλλά με την αυτοπαρατήρηση και με το να θέτουμε στον εαυτό μας απλά αλλά καίρια ερωτήματα.

Καλό είναι να προσέξουμε το εξής: Πολλοί από εμάς έχουμε λάβει μια παιδεία που στρέφει την κρίση μας προς την αυτοκατάκριση. Προέρχεται από την θρησκευτική νοοτροπία της αμαρτωλότητας του ανθρώπου και από κακούς χειρισμούς εκείνων των γονιών που δεν διστάζουν να πληγώσουν τα παιδιά τους, λέγοντας ότι δεν αξίζουν, ότι είναι κακά και άλλα τέτοια. Όταν λοιπόν παρατηρούμε τον εαυτό μας ΔΕΝ ψάχνουμε οπωσδήποτε για κάτι το κακό, ούτε για κάτι το καλό. Παρατηρούμε τα γεγονότα, χωρίς να τους κολλήσουμε τις ετικέτες του καλού – κακού, ηθικού – ανήθικου και άλλες πολλές.

Μας ενδιαφέρουν τα γεγονότα και όχι η κρίση μας, που μπορεί να είναι καθοδηγούμενη από τους παράγοντες που ήδη αναφέραμε. Το συμπέρασμα μπορεί να επακολουθήσει, αλλά θα πρέπει να είναι συναισθηματικά ουδέτερο. Αν διακρίνουμε μέσα μας κάποια αδυναμία δεν θα πρέπει να αισθανθούμε απογοήτευση, θυμό, ενθουσιασμό, ή οτιδήποτε άλλο. Ο στόχος μας είναι να γνωρίσουμε και αν μπορέσουμε να βελτιώσουμε τα πράγματα, όχι να επιβαρύνουμε την θέση μας με κάποιες ενοχικές συμπεριφορές.

Αυτό είναι ένα πολύ λεπτό σημείο. Παρατήρηση σημαίνει παρατήρηση. Δεν ψάχνουμε για αμαρτίες ώστε να καταδικάσουμε τον εαυτό μας. Αυτό εξ’ άλλου είναι μια ασυνείδητη τάση, που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να μην της επιτρέψουμε να παρεισφρήσει μέσα μας, αλλοιώνοντας έτσι τις προσπάθειές μας.



Πηγή: innerwork.gr
Συνέχεια. . . »

Ο Διαλογισμός στην Καθημερινότητα

Ας υποθέσουμε ότι εκτελέσαμε κάποια άσκηση διαλογισμού και μετά σηκωνόμαστε για να συνεχίσουμε τις δουλειές μας. Σε τι κατάσταση θα βρεθεί ο νους μας; Μοιραίο είναι σταδιακά να επανέλθει στην πρότερη χαοτική του κατάσταση, χάνοντας σχεδόν όλα τα πλεονεκτήματα του διαλογισμού. Προσέξτε όμως: Αν εμείς θεωρούμε ότι ο διαλογισμός είναι κάτι σαν όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητές μας, κάτι που το κάνουμε ή χρησιμοποιούμε, περνώντας μετά σε κάτι άλλο, τότε θα εγκαταλείψουμε την διαλογιστική κατάσταση για να την αντικαταστήσουμε με εκείνη την κατάσταση του νου, που όπως νομίζουμε μας εξυπηρετεί στις επόμενές μας δραστηριότητες. Έτσι δεν θα έχουμε σταθερά αποτελέσματα διότι δεν θα υπάρχει συνέχεια. Όταν είμαι καθιστός με κλειστά τα μάτια με συμφέρει να διαλογίζομαι, όταν όμως προσπαθώ να βγάλω χρήματα ή να απολαύσω το φαγητό μου ο διαλογισμός είναι ανεπιθύμητος. Η έννοια του ανεπιθύμητου σημαίνει ότι θα ξεριζώσω από μέσα μου κάθε κατάλοιπο από την άσκησή μου και τελικά δεν θα καταφέρω ποτέ να διαλογιστώ.



Όταν όμως μέσα μας υπάρχει η πραγματική επιθυμία για διαλογισμό τότε αυτή εξακολουθεί να ισχύει, άσχετα με το τι κάνουμε εκείνη στην στιγμή στην ζωή μας. Κανείς δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει αυτή την επιθυμία. Αν όμως υπάρχει, τότε ο διαλογισμός καθίσταται μια συνεχής ενασχόληση και όχι κάτι το περιστασιακό. Η πραγματική διαλογιστική κατάσταση έχει σχέση με την εσωτερική σιγή, την αυξημένη επίγνωση, την εσωτερική χαλάρωση και την ευαισθησία της καρδιάς. Συνεπώς είναι κάτι που μπορούμε να το ασκούμε συνεχώς και όχι μόνο σε ορισμένες ώρες της ημέρας. Κάτι το οποίο γίνεται εν κινήσει θα λέγαμε και εμποτίζει έτσι όλες μας τις καθημερινές δραστηριότητες, εσωτερικές και εξωτερικές, μεταμορφώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ζωή και τον εαυτό μας.

Για τους περισσότερους αυτό ακούγεται ως κάτι το υπερβολικό, ή τουλάχιστον κουραστικό. Αφού λοιπόν δεν τους ελκύει ας το αφήσουν στην άκρη και ας κάνουν αυτό που επιθυμούν. Ούτως ή άλλως ούτε αυτό θα κρατήσει πολύ. Συνήθως με αυτά τα πράγματα ασχολούνται άτομα νεαρής ηλικίας. Μόλις βρουν γυναίκα, ή άνδρα αντίστοιχα και κάποια δουλειά, σταματούν τον διαλογισμό που τον χρησιμοποιούσαν στην πραγματικότητα σαν θλιβερό υποκατάστατο την έλλειψης καλής ψυχικής επικοινωνίας με κάποιον άνθρωπο του άλλου φύλλου. Δεν θέλουμε να γίνουμε κυνικοί, αλλά η ηλικιακή και κοινωνική σύσταση των μελών πολλών σχολών μεταφυσικής αυτό μας δείχνει. Πάνε εκεί για να καλύψουν ψυχολογικά κενά. Καμία σχέση με εσωτερισμό. Το ίδιο μας δείχνει και η ηλικιακή σύσταση και η κοινωνική κατάσταση των μανιωδώς ασχολούμενων π.χ. με τους υπολογιστές. Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι αν θέλουμε να διαπιστώσουμε την γνησιότητα των μεταφυσικών ενδιαφερόντων μιας γυναίκας, θα πρέπει να περιμένουμε πρώτα να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Αν λοιπόν γίνει μητέρα και διατηρήσει τα ενδιαφέροντά της, σημαίνει ότι αυτά ήταν γνήσια. Αυτό συμβαίνει σπάνια. Φυσικά τα ανάλογα ισχύουν και για τους άνδρες, μόνο που εκεί υπεισέρχεται επίσης η επιτυχία στην ζωή και ορισμένοι ανόητοι παράγοντες, όπως αγορά αυτοκινήτου, κινητού τηλεφώνου και κάτι τέτοια. Τέτοιου είδους πράγματα πρέπει να τα γνωρίζουμε για τον εαυτό μας. Σημασία έχει λοιπόν να είμαστε όσο μπορούμε περισσότερο ξεκαθαρισμένοι, έχοντας αυτογνωσία. Η επιθυμία μας για διαλογισμό είναι επιθυμία για διαλογισμό, ή απλώς δεν έχουμε γυναίκα;

Ας γυρίσουμε τώρα στο θέμα μας. Όταν φροντίζουμε να διαλογιζόμαστε κατά την διάρκεια της ημέρας, αυτό σημαίνει ότι ο εσωτερικός μας κόσμος βρίσκεται σε μια κατάσταση ιδιαίτερης αντιληπτικής ευαισθησίας. Προσλαμβάνει τις εντυπώσεις με τέτοιο τρόπο, που τις αποτρέπει να γίνουν βορά του εγώ μας. Αν κάποιος για παράδειγμα μας επαινέσει ή μας κατηγορήσει, εμείς αντιδρούμε με υπερηφάνεια ή με οργή και απογοήτευση. Αυτή είναι πάντα η αντίδραση του εγώ. Όταν ο νους βρίσκεται σε διαλογιστική κατάσταση, η αυξημένη επίγνωση μας επιτρέπει να διαπιστώσουμε επί τόπου τις αντιδράσεις του εγώ, γιατί δεν είμαστε αφηρημένοι, και τις εξαλείφει χωρίς εμείς να αναγκαστούμε να τις καταπιέσουμε, πράγμα το οποίο θα δημιουργούσε παραμορφώσεις μέσα μας. Όταν δεν σκεφτόμαστε δεν μπορούμε φυσικά να τροφοδοτήσουμε την οργή μας με σκέψεις... Αλλάζει έτσι η συμπεριφορά μας και η στάση μας απέναντι στην ζωή και στον εαυτό μας. Κάτι τέτοιο ενδέχεται να μην μας είναι ιδιαίτερα επιθυμητό. Ίσως να βολευόμαστε με έναν δεκάλεπτο διαλογισμό ημερησίως, ώστε μετά να έχουμε όλη την μέρα δική μας προκειμένου να ικανοποιήσουμε τα παιχνίδια του εγώ μας. Ο διαλογισμός όμως διαλύει τις διάφορες εμπλοκές πριν ακόμα αυτές καλά καλά δημιουργηθούν, με αποτέλεσμα την άμεση απελευθέρωση του ψυχικού μας κόσμου από τις ξένες επιρροές, τα κατακλυσμικά συναισθήματα, τις ανισόρροπες σκέψεις και τις ανεξέλεγκτες πράξεις. Αν την στιγμή ενός επίμαχου περιστατικού παρουσιάσουμε κάποιες ανεξήγητες αντιδράσεις, αμέσως καθίσταται φανερή η αιτία τους, διότι αυτό που την έκρυβε ήταν η διαδικασία της σκέψης, την οποία το εγώ χρησιμοποιεί όχι μόνο για να πετυχαίνει τους στόχους του, αλλά και για αυτοάμυνα από την ίδια μας την συνείδηση. Αυτό κάνει την διαδικασία της αυτοανάλυσης περιττή, διότι η αλήθεια βρίσκεται μπροστά μας ολοφάνερη.

Ενώ λοιπόν ομιλούμε, τρώμε, εργαζόμαστε, ξεκουραζόμαστε, διασκεδάζουμε, παρακολουθούμε προσεκτικά με συγκέντρωση της προσοχής, τι κάνουμε, τι συμβαίνει έξω μας και μέσα μας. Δηλαδή διαλογιζόμαστε. Αν έχουμε αντιληφθεί την σπουδαιότητα αυτής της κατάστασης τότε δεν θα μας πολεμήσει ο ίδιος μας ο εαυτός και θα σημειώσουμε γρήγορη πρόοδο. Αυτό όμως είναι αρκετά σπάνιο φαινόμενο και αφορά ανθρώπους ιδιαίτερα ξεκαθαρισμένους με τον εαυτό τους. Η συνεχής αυτή αυτοπαρατήρηση διαλύει επί τόπου οτιδήποτε δεν είναι προϊόν της δικής μας συνείδησης. Έμμονες ιδέες, φοβίες, αρνητικά συναισθήματα, ιδεολογίες, συνήθειες κ.λ.π. προσφέροντάς μας έτσι μια ζωή περισσότερο συνειδητή. Η προσοχή δρα μέσα μας με έναν καταλυτικό τρόπο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η κατάσταση είναι το να ζούμε στο εδώ και τώρα. Είναι μια διαδικασία συνειδητής παρουσίας στον εαυτό μας και στην ζωή μας. Αυτές οι εκφράσεις έχουν κακοποιηθεί αρκετά, διότι χρησιμοποιούνται συνεχώς από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν την βαθύτερη σημασία τους. Ζω στο εδώ και τώρα όχι μόνο όταν είμαι προσγειωμένος στην πραγματικότητα, όπως συνήθως λέμε, αλλά όταν ο νους μου δεν σχηματίζει καθόλου σκέψεις και εικόνες (ασφαλώς εκείνες που είναι περιττές και όχι αυτές που μας βοηθούν π.χ. να συνομιλήσουμε, να εργαστούμε, ή να επιλέξουμε το μεσημεριανό μας γεύμα). Οι σκέψεις είναι πράγματα που συνέβησαν ή που υπολογίζουμε ότι θα συμβούν, αφορούν δηλαδή το παρελθόν ή το μέλλον, ή είναι πράγματα που δεν συμβαίνουν εδώ, γιατί για παράδειγμα σκεφτόμαστε κάποιον άλλον άνθρωπο που δεν είναι παρών. Όταν συνομιλούμε με κάποιον πρέπει να δίνουμε όλη μας την προσοχή σε αυτά που λέει και σε αυτά που αισθανόμαστε εμείς. Αυτή είναι η παρούσα πραγματικότητα. Αν όμως εμείς σκεφτόμαστε τις απόψεις μας γι αυτόν τον άνθρωπο που τις σχηματίσαμε από παρελθούσες εμπειρίες, τότε έχουμε μέσα μας κάτι που δεν διαδραματίζεται στο εδώ και τώρα. Ζούμε με μια φαντασίωση, άσχετα με το ότι όλα αυτά κάποτε συνέβησαν και ενδεχομένως έχουν την χρησιμότητά τους. Δεν προσλαμβάνουμε την υπάρχουσα κατάσταση, αλλά την αναμιγνύουμε με τις δικές μας προβολές και προκύπτει έτσι ένα υβρίδιο της πραγματικότητας. Ζούμε σε μια πραγματικότητα δικής μας κατασκευής.

Είναι μεγάλη υπόθεση το να βρίσκεται η προσοχή μας στο εδώ και τώρα. Αυτό απαιτεί μεγάλη διάκριση, συγκέντρωση του νου και ευαισθησία. Να παρακολουθούμε χωρίς να σχηματίζουμε νοητικές εικόνες, ό,τι συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας. Τότε τα πάντα θα ανατραπούν. Κατ΄ αρχήν θα αντικρίσουμε κατά πρόσωπο την ζωή μας και τον εαυτό μας χωρίς ωραιοποιήσεις. Χωρίς να παρεμβάλλονται οι δικής μας κατασκευής εικόνες και οι περιβόητες απόψεις μας, που τόσο πολύ τις αγαπάμε και τις προβάλλουμε. Μόνο η ωμή πραγματικότητα, που έχει την δική της απεριόριστη σοφία. Δεν χρειάζεται τις δικές μας προσθήκες. Η πραγματικότητα είναι αυτάρκης και αυτή είναι που μας διδάσκει. Δεν μας διδάσκουν οι φαντασιώσεις μας, ούτε τα παιχνίδια του μυαλού μας.

Πριν κλείσω θα ήθελα να απαντήσω σε μια ερώτηση την οποία σε αυτές τις περιπτώσεις διατυπώνουν πάντοτε οι συνήγοροι του νου. Μα η σκέψη και το μυαλό δεν χρειάζονται; Ασφαλώς και χρειάζονται, είναι αυταπόδεικτο. Θα ήταν ανεδαφικός όποιος ισχυριζόταν το αντίθετο. Το ζήτημα είναι όμως πως θα τα χρησιμοποιήσουμε. Ο νους μας θα είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητας, ή ο καθρέφτης του εγώ μας;




Πηγή: innerwork.gr
Συνέχεια. . . »

Οι θνήσκοντες θεοί

Κάθε χρόνο καλούμαστε να γιορτάσουμε την ανάμνηση του Θείου Δράματος. Οι απανταχού χριστιανοί συμμετέχουν ευλαβικά στο θεανθρώπινο πάθος και συναισθάνονται με κατάνυξη τους διαχρονικούς συμβολισμούς του. Πόσο διαχρονικοί όμως είναι αυτοί οι συμβολισμοί; Μήπως τα βασικά μοτίβα αυτού του εορτασμού συναντιόνται εδώ και αιώνες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία ;  
Στη συνέχεια θα καταδυθούμε σε αρχαίους μύθους και ιερές παραδόσεις που περιέχουν το στοιχείο του θνήσκοντος θεού και της αναγέννησής του. Φαίνεται πως η παράδοση αυτή ήταν κοινή σε πολλούς λαούς και σε διάφορες χρονικές περιόδους, καθώς σε ένα πρώτο επίπεδο, απηχεί την εναλλαγή βασικών αντιθετικών αρχών του φυσικού μας κόσμου (μέρα-νύχτα, χειμώνας-άνοιξη, ευημερία-κακουχίες). Επίσης, θα δούμε πως στον μύθο πολλών θεοτήτων του αρχαίου κόσμου περιλαμβάνεται η ιστορία του τεμαχισμού του σώματος του θεού και η ακόλουθη περισυλλογή των κομματιών του ώστε αυτό να ανασυσταθεί. Ετσι φαίνεται πως οι ιερές αντιλήψεις του ανθρώπου, όπως αποκαλύπτονται μέσα από τα άδυτα των αρχαίων Μυστηρίων, ελάχιστα έχουν αλλάξει, αλλά μάλλον ακολουθούν μια μεταδιδόμενη, ανασυγκροτούμενη πορεία.    


Ηλιος ο Πρώτος



Ολοι μας έχουμε νιώσει την ευχάριστη διάθεση και την ψυχολογική ανάταση που συνεπάγεται από μία λαμπρή, ηλιόλουστη μέρα. Ταυτόχρονα, όλοι μας γνωρίζουμε την ευεργετική επίδραση που έχει ο ήλιος πάνω στο ίδιο το φαινόμενο της ζωής. Ο ήλιος αποτελεί βασική πηγή ζωής για τον πλανήτη μας και έτσι δεν είναι καθόλου περίεργο που η παρουσία του αποτέλεσε κατά το παρελθόν ένα παγκόσμιο πνευματικό σύμβολο. Η σημαντική επιρροή του έχει αναγνωρισθεί από αρχαιοτάτων χρόνων και αποτυπωθεί στις λατρείες όλων των λαών. Για αμέτρητους αιώνες, οι άνθρωποι λάτρευαν τον μεγάλο θεό που σώζει τον κόσμο κάθε πρωί, καθώς αναδύεται από το σκοτάδι, ως ακτινοβόλο φως των ουρανών.

Το ταξίδι του ήλιου στον ουρανό φαίνεται πως αποτέλεσε μία από τις παλαιότερες και πιο ισχυρές αρχέγονες εικόνες της ανθρωπότητας, όπως τις χαρακτηρίζει ο γνωστός ψυχολόγος Καρλ Γιούνγκ. Ο Γιούνγκ αναφέρει γι’ αυτό: «Νομίζω πως ο μόνος τρόπος για να εξηγήσει κανείς την προέλευσή τους είναι η υπόθεση ότι αποτελούν καταστάλαγμα των εμπειριών της ανθρωπότητας που επαναλαμβάνονται διαρκώς μέσα στους αιώνες. Μία από τις πιο συνηθισμένες και εντυπωσιακές εμπειρίες είναι η καθημερινή φαινομενική τροχιά του ήλιου. Ετσι βρίσκουμε τον μύθο του ήλιου σε όλες τις απειράριθμες παραλλαγές». Αυτός ο μύθος είναι που σχημάτισε το «ηλιακό αρχέτυπο» κατά τον Γιούνγκ : «Οπως ο ήλιος, μέρα με την μέρα, καταβροχθίζεται από την δύση για να ξεκινήσει το νυχτερινό του ταξίδι, προτού ξαναπροβάλλει στην ανατολή αναγεννημένος, την ίδια πορεία ακολουθεί και ο θεός του ήλιου, η αρχέγονη φιγούρα του ηλιακού ήρωα, που δέχεται να καταβροχθιστεί από το πεπρωμένο του για να βιώσει την αναγέννηση και την ανάσταση».


Περί Οσίριδος, Ισιδος και Ωρου

Η ιστορία του θεού Οσιρη της αρχαίας Αιγύπτου είναι μάλλον από τις σημαντικότερες  μέσα στην ιστορία των ιερών παραδόσεων και των θρησκειών. Ο Οσιρης ήταν ένας εκπολιτιστής βασιλιάς-θεός, που δίδαξε στους ανθρώπους την μόνιμη εγκατάσταση, την καλλιέργεια της γης, την ανέγερση ναών και την ανάπτυξη των τεχνών. Επινόησε επίσης δύο είδη αυλών για να συνοδεύουν με άσματα τις τελετές. Στον ναό του στην Αβυδο, στο ιερό όπου ο θεός είχε ταφεί, οι Αιγύπτιοι ιερείς τελούσαν με αναπαράσταση τα πάθη του Οσίριδος.

Ο αδερφός του Οσιρη, ο Σεθ, τον εχθρευόταν και ήθελε να τον εκτοπίσει από τον θρόνο. Ετσι μια μέρα ο Σεθ παγίδευσε τον Οσιρη, τον έκλεισε σε ένα κιβώτιο και το πέταξε στον Νείλο. Μετά από μέρες το κιβώτιο ξεβράστηκε και τα τρυφερά κλαδιά από ένα αρμυρίκι το τυλίξαν. Το φυτό μεγάλωσε, έγινε δένδρο που περιέκλεισε την κασέλα, και αργότερα κόπηκε και μεταφέρθηκε στην αυλή του βασιλιά της Συρίας. Εκεί το ανακαλύπτει η γυναίκα του Οσιρη, η Ισιδα, που όλο αυτό το διάστημα ήταν σε αναζήτησή του και τον ελευθερώνει. Ομως, ο Σεθ επιτίθεται ξανά και αυτή την φορά για να σιγουρευτεί τεμαχίζει τον Οσιρη και κρύβει τα κομμάτια του σε διάφορα σημεία. Η Ισιδα καταφέρνει πάλι να τα εντοπίσει. Τα ενώνει και τα τυλίγει με ένα μακρύ επίδεσμο από λευκό λινό.

Ετσι ο Οσιρης γίνεται η πρώτη μούμια, που με τις τρυφερές φροντίδες της Ισιδας καταφέρνει να της δώσει τον γιό τους, τον Ωρο, τον νέο κυβερνήτη του κόσμου. Στην συνέχεια, ο Οσιρης αποσύρεται ως βασιλιάς των νεκρών, όπου υποδέχεται τις ψυχές των δίκαιων και διδάσκει την ελπίδα της αναγέννησης και της μετά θάνατο ζωής.      


Ο συμβολισμός του μύθου του Οσιρη

Η ιστορία του Οσιρη αναλύεται συμβατικά ως ένας μύθος γονιμότητας που αναφέρεται στην εναλλαγή των εποχών. Τον χειμώνα, ο βασιλιάς πληγώνεται θανάσιμα, κείτεται λαβωμένος και η γη παραμένει στείρα. Την άνοιξη, κάτι μαγικό συμβαίνει, ο Οσιρις ανασταίνεται και γονιμοποιεί πάλι τον κόσμο. Βαθύτερα, όμως, ο μύθος κρύβει ορισμένους πολύ ενδιαφέροντες συμβολισμούς. Ο θεός μισείται για τα καλά που προσφέρει στους ανθρώπους, καταδιώκεται από τις κακές δυνάμεις του κόσμου και θανατώνεται. Από την άλλη, σύμφωνα με τους μελετητές, ο εγκλεισμός στο κιβώτιο και η παγίδευση μέσα στην φύση συμβολίζει ταυτόχρονα την φυλάκιση της ψυχής μέσα στο σώμα και την ύλη.

Ετσι, η επαναφορά του Οσιρη στην ζωή είναι η επαναφορά του στο πνευματικό επίπεδο. Στην συνέχεια, η Ισιδα, αφού ανασυγκροτήσει το τεμαχισμένο του σώμα, γονιμοποιείται από αυτό, οπότε η σύλληψη του γιου τους Ωρου, του νέου βασιλιά του κόσμου, γίνεται από το πνεύμα του θεού, που ταυτόχρονα έχει ανακαινίσει τον κόσμο των νεκρών. Τέλος, στην θρησκεία του Οσιρη αρχίζει να λατρεύεται η εικόνα της μητέρας θεάς και του βρέφους στην αγκαλιά της, που γίνεται το θέμα πολλών αιγυπτιακών αγαλματίδιων και τοιχογραφιών.


 Ορφέας, ο θνητός ιδρυτής μια θρησκείας

Από τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Ορφέας θεωρείται ένας από τους μεγάλους μουσικούς και εφευρέτες της αρχαιότητας. Είναι αυτός που τελειοποίησε την λύρα. Η μουσική του ήταν τόσο όμορφη που μπορούσε όχι μόνο να μαγεύει τους ανθρώπους και τα ζώα, αλλά και να κάνει τα δένδρα και τους βράχους να κινούνται. Θεωρούνταν ακόμη ένας από τους πρωτεργάτες του πολιτισμού, που δίδαξε στην ανθρωπότητα τις τέχνες της γεωργίας, της φαρμακευτικής και της γραφής.

Η σημαντικότερη, όμως, ιστορία στην ζωή του Ορφέα, είναι η κάθοδός του στον Αδη για να ξαναφέρει στην ζωή την αγαπημένη του Ευρυδίκη. Η Ευρυδίκη είχε την ατυχία να πεθάνει την ημέρα του γάμου τους από ένα φίδι που τη δάγκωσε στον αστράγαλο. Αβάσταχτα θλιμμένος ο Ορφέας, αποφάσισε να μην αποδεχθεί αυτή την τάξη της ζωής και του θανάτου και να την φέρει πίσω. Κατερχόμενος όλο και βαθύτερα, ο Ορφέας συνάντησε τον βαρκάρη Χάροντα, τον μάγεψε με την λύρα του και τον κατάφερε να τον περάσει στην αντίπερα όχθη των νεκρών. Επειτα μάγεψε με την λύρα και τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο που φρουρούσε την είσοδο του Αδη. Τελικά έφτασε στο μέρος όπου ο άρχοντας του Κάτω Κόσμου κρατούσε την αγαπημένη του. Με την μουσική του κατάφερε να απαλύνει την καρδιά του Αδη και της Περσεφόνης, οι οποίοι συμφώνησαν να επιτρέψουν στην Ευρυδίκη να επιστρέψει μαζί του στη γη, θέτοντας όμως ως μοναδικό όρο εκείνος να περπατά μπροστά από αυτήν και να μην κοιτάξει πίσω μέχρι να φτάσει στον επάνω κόσμο. Αλλά την τελευταία στιγμή, όταν το φως του ήλιου έπεσε στο πρόσωπό του, ανησυχώντας μήπως ο Αδης τον είχε εξαπατήσει, ο Ορφέας έστρεψε το κεφάλι του. Και είδε την αγαπημένη του να παρασύρεται ξανά προς τα πίσω, στους πέτρινους διαδρόμους που οδηγούσαν στον Κάτω Κόσμο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ορφέας δεν καταφέρνει να ανατρέψει την τάξη της ζωής και του θανάτου, που παραμένει ένας υπέρτατος Νόμος. Επίσης, σε αντίθεση με τους άλλους μυώδεις ήρωες της αρχαιότητας, που έδιναν τον καλό αγώνα επιδεικνύοντας γενναιότητα και μη εγκαταλείποντας ποτέ την μάχη, ο μουσικός Ορφέας αποτυγχάνει λόγω της αμφιβολίας του. Απαρηγόρητος μετά από αυτή την αποτυχία, ο Ορφέας φαίνεται να αποσύρεται από τον κόσμο. Σύμφωνα με μία παράδοση, κατά το τέλος της ζωής του περιφρόνησε την λατρεία όλων των θεών εκτός από εκείνη του Ηλιου.

Ενα πρωινό, που ανέβηκε στο όρος Παγγαίον για να χαιρετήσει τον θεό κατά την ανατολή, οι ιέρειες Μαινάδες του Διονύσου του επιτέθηκαν επειδή δεν τιμούσε τον θεό τους. Τον διαμέλισαν και έριξαν το κεφάλι του μέσα σε ένα ποτάμι. Αλλά οι Μούσες μάζεψαν τα τεμαχισμένα μέλη και τα έθαψαν, ενώ η κεφαλή του τοποθετήθηκε σε ένα σπήλαιο, όπου τα πλήθη συνέρρεαν για να ακούσουν τους χρησμούς του.  

Η θρησκευτική σέκτα των Ορφικών τίμησε τον Ορφέα ως αρχηγό της και του απέδωσε την μυστική διδασκαλία για την διπλή φύση του ανθρώπου (θεϊκή και τιτάνια) και για την μεταθανάτια τύχη της ψυχής. Ο Πλάτωνας αναφέρει για τους Ορφικούς : «Μερικοί λένε ότι το σώμα είναι τάφος της ψυχής, η οποία παραμένει θαμμένη κατά την ζωή. Μάλιστα οι Ορφικοί ονόμασαν το σώμα σήμα (τάφο) γιατί κατά την γνώμη τους η ψυχή ζει περιβεβλημένη από το σώμα σαν σε φυλακή». Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής θρησκείας συναντούμε έναν ιδρυτή θρησκείας που πεθαίνει ως μάρτυρας της πίστης του.


Ο θρήνος για τον Αδωνη και η καρδιά του Διονύσου

Ενας ακόμη αρχαίος θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται είναι ο Αδωνης. Σύμφωνα με την παράδοση, ήταν τόσο πανέμορφο βρέφος που μόλις τον είδε η θεά Αφροδίτη τον ερωτεύτηκε και έτσι τον έβαλε σε μία λάρνακα και τον εμπιστεύθηκε στην Περσεφόνη, την θεά του κάτω κόσμου. Ομως, όταν ο Αδωνης μεγάλωσε, η Περσεφόνη θαμπωμένη και αυτή από την ομορφιά του αρνήθηκε να τον επιστρέψει. Τότε η Αφροδίτη ζήτησε την συνδρομή του Δία. Ο πατέρας των Θεών έδωσε τον όμορφο νέο τα 2/3 του χρόνου του στην Αφροδίτη και το 1/3 στην Περσεφόνη. Η Αφροδίτη εγκατέλειψε τον Ολυμπο και ακολούθησε τον όμορφο νέο στην Γη. Όμως λίγο αργότερα, σε ένα από τα κυνήγια που συμμετείχε, ο Αδωνης σκοτώθηκε από έναν αφηνιασμένο κάπρο. Η Αφροδίτη απαρηγόρητη και με δάκρυα στα μάτια, ζήτησε από την Περσεφόνη πίσω τον όμορφο νέο και εκείνη αποφάσισε να τον μοιράζονται για έξι μήνες τον χρόνο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, προς τιμή του θεού Αδωνη, κάθε χρόνο γιορτάζονταν τα Αδώνια. Η πρώτη μέρα των εορτασμών, που λεγόταν «Αφανισμός», ήταν ημέρα πένθους όπου στολίζονταν οι «Κήποι του Αδώνιδος», ένα είδος επιταφίου. Η δεύτερη μέρα, η «Εύρεσις», ήταν μέρα χαράς για την ανάσταση του θεού και την ανάληψή του δίπλα στην Αφροδίτη για το μισό του χρόνου. Ο Αδωνης είναι ίσως ο μοναδικός αναστημένος θεός της αρχαιότητας που δεν βιώνει τον θάνατο διαμελιζόμενος.

Ωστόσο, αυτή η τύχη επιφυλάχθηκε σε έναν ακόμη θεό. Ο Πλούταρχος ταυτίζει τον Οσιρη, τον τελευταίο θεό-βασιλιά των Αιγυπτίων, τον Διόνυσο, τον τελευταίο των Ολύμπιων θεών. Οπως και ο Δίας πριν από αυτόν, ο Διόνυσος απειλήθηκε με θάνατο εν τη γενέσει του. Οι Τιτάνες, που παραμόνευαν έξω από το λίκνο του, στο βάθος μιας σπηλιάς, όρμισαν στον Διόνυσο και τον διαμέλισαν. Η Αθηνά, όμως, που είχε καταφέρει να διεισδύει απαρατήρητη στην σπηλιά, πρόλαβε να διασώσει την καρδιά του βρέφους και την παρέδωσε στον Δία, ο οποίος άνοιξε μια οπή στον μηρό του και την τοποθέτησε μέσα. Ετσι, ύστερα από ένα διάστημα, ο Διόνυσος γεννήθηκε πάλι, πλήρως ανεπτυγμένος από τον μηρό του Δία.


Η μυστική παράδοση και η θυσία του Ιησού

Είναι καλό να έχουμε στο νου μας ότι οι αρχαίες μυθολογίες και οι ιερές παραδόσεις, μερικές από τις οποίες εξετάσαμε συνοπτικά σε αυτό το άρθρο, κινούνται σε δύο επίπεδα νοήματος: ένα εξωτερικό και ένα εσωτερικό. Από την μία πλευρά περιλαμβάνουν μια ιστορία του φυσικού κόσμου, της εξέλιξης και των αλλαγών του. Και, από μία άλλη πλευρά, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, περιλαμβάνουν την ιστορία του πνευματικού κόσμου, όπως γινόταν αντιληπτή από τους ανθρώπους, και μια ιστορία για την εξέλιξη της ανθρώπινης συνειδητότητας. Την εποχή του Ιησού Χριστού, οι άνθρωποι δεν βίωναν πλέον την παρουσία των θεών μέσα στον κόσμο, στην καθημερινότητά τους, και έτσι ήταν αναγκαίο ο θεός Ηλιος, ο Λόγος, ο υιός του Θεού, να κατέλθει στην Γη. Η ιστορία της θείας αναγέννησης και γονιμοποίησης του κόσμου θα επαναλαμβανόταν, φέρνοντας μαζί της μια σημαντική αλλαγή.

Ο Ιησούς Χριστός εμφανίζεται ως ένας θεός εξατομικευμένος, δεν ταυτίζεται απόλυτα με τις φυσικές διεργασίες του κόσμου, δεν πεθαίνει και αναγεννάται απλώς, αλλά αγωνίζεται, χαίρεται, διδάσκει, μελαγχολεί, επιλέγει. Εισάγει ένα νέο είδος αγάπης, την συμπονετική αγάπη, που βασίζεται στην ενσυναίσθηση. Ταυτόχρονα, είναι αυτός που εμφυτεύει τον σπόρο της εσωτερικής ζωής για κάθε άνθρωπο. Εισάγει την αίσθηση ότι ο καθένας μάς έχει μια προσωπική ιστορία, ο καθένας μας μπορεί να εκπέσει όπως εξέπεσε η ανθρωπότητα, να βιώσει κρίσεις αμφιβολίας, και μπορεί να βρει την προσωπική του εξιλέωση μέσα από την ελεύθερα επιλεγμένη αγάπη. Και έτσι, η θυσία του καινούριου θεού Ηλιου, αποτελεί μια καινούρια ευθύνη για όλους μας, για την πνευματική ανάσταση της ανθρωπότητας και του πλανήτη.



Βιβλιογραφία

 1. Πλούταρχος, Ίσις και Όσιρης, εκδόσεις Ζήτρος
 2. Δρόμοι της Γνώσης, συλλογικό, εκδόσεις Αρχέτυπο
 3. JonathanBlack, Η Μυστική Ιστορία του Κόσμου, εκδόσεις Bell
 4. Κ. Γιούνγκ, Αναμνήσεις, Σκέψεις, Όνειρα, εκδόσεις Σπαγειρία



Συγγραφέας: Δημήτρης Αργασταράς
Πηγή: Metafysiko.gr
Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...