Friday 29 November 2013

C. Castaneda, Το ξεγέλασμα του Αετού

Κάθε φορά που θέλουμε να φτάσουμε σ' ένα μέρος, θέλουμε ένα χάρτη με συγκεκριμένα και καθαρά σημεία αναφοράς, για να μη χαθούμε. Δεν μπορούμε να βρούμε τίποτα χωρίς τη βοήθεια του χάρτη. Αυτό που συμβαίνει τελικά είναι ότι το μόνο πράγμα που βλέπουμε είναι ο χάρτης. Αντί να δούμε αυτό που υπάρχει για να δούμε, εγκαταλείπουμε κοιτώντας το χάρτη που μεταφέρουμε μέσα μας. Άρα η ύστατη διδασκαλία του Δον Χουάν είναι να σπάσουμε αυτή τη βεβαιότητα που μας παρέχει ο χάρτης, να κόψουμε επισταμένα τα δεσμά που μας κρατούν στα γνωστά σημεία αναφοράς...



Το βιβλίο που κρατούσε η μορφή που στεκόταν απέναντι μου, έκλεισε με δύναμη κι ο κόσμος γύρω μας τρεμούλιασε ελαφρά. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου κι άρχισα να περπατώ στο δωμάτιο, καταμετρώντας σιωπηλά μέσα μου όλα τα αντικείμενα που για μια στιγμή θέλησαν να θρυμματιστούν.

Η μορφή που κρατούσε το βιβλίο -την είχα δει φευγαλέα θεωρώντας την σαν ένα κομμάτι του δωματίου- μού ζήτησε να της μιλήσω για τον Καστανέντα. Τι να πει όμως κανείς για τον παράξενο αυτόν άνθρωπο, αυτό το ζωντανό μυστήριο που ακόμα και η πρώην γυναίκα του παραδεχόταν πως ούτε κι οι πιο στενοί του φίλοι δεν ήταν σίγουρα για το ποιος πραγματικά ήταν;

Τι μπορεί να πει κανείς για έναν άνθρωπο που μπορούσες να συναντήσεις, να μιλήσεις μαζί του για μια στιγμή και να τον ξεχάσεις μετά, χωρίς να καταλάβεις πως συνάντησες τον παράξενο Κάρλος; Τι μπορείς να πεις για έναν άνθρωπο που απαρνήθηκε τα πάντα για να γίνει ένα με τα πάντα; Τι μπορεί να πει κανείς, που να μην είναι φτωχό και ανάξιο μπροστά σ' αυτόν το χαοτικό κόσμο που άφησε πίσω του;

Το μόνο που έχω στα χέρια μου γι' αυτόν είναι τα βιβλία που άφησε πίσω του και μια ανακοίνωση από την εταιρία Cleargreen, σύμφωνα με την οποία «ο Κάρλος Καστανέντα άφησε αυτόν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που το έκανε ία ο Δάσκαλος του, ο Δον Χουάν Μάτους: σε πλήρη και ολική συνειδητότητα. Η αντίληψη του κόσμου της καθημερινής πραγματικότητας και ζωής δεν παρέχει μια περιγραφή για ένα φαινόμενο σαν κι αυτό»!!!

Οπότε μένω και πάλι μόνος με τα βιβλία του.

Αισθάνομαι μάλιστα καλύτερα έτσι, μια και γνώρισα για πρώτη φορά τον Καστανέντα, σαν συγγραφέα. Ένα συγγραφέα που έγραφε για το ακατανόητο που πλανιέται γύρω μας και είναι η αρχή και το τέλος αυτής της «κατασκευής», που ονομάζουμε «ζωή» και που κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει το αίνιγμά της.

Διαβάζοντας τα βιβλία του, είχα πάντοτε την εντύπωση πως, αν μπορούσε κανείς να συγκεντρώσει και να ανακατέψει όλες τις λέξεις των βιβλίων του σ' ένα σεντόνι και τίναζε το σεντόνι αυτό από το μπαλκόνι του, θα σχηματιζόταν ξαφνικά μπροστά του η λεπτομερής κατασκευή του κόσμου και των ονείρων του -ένα αραβούργημα όπου εκτός από αυτό που ονομάζουμε και αναγνωρίζουμε ως κόσμο, θα περιείχε τη μαγική διδασκαλία των Τολτέκων μάγων, το σκληρό κι αποτρόπαιο ενεργειακό σύμπαν που μας περιβάλλει, τους Βολαδόρες, τις Γρήγορες Σκιές, τον Δον Χουάν, τον Αετό, την Τέχνη του Ονειρέματος, το Τονάλ, το Ναγκουάλ, την Τέχνη της Απόδρασης, τη Σιωπή...

Και μη σας περάσει από το μυαλό, πως όλο αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μια συγγραφική ιδέα. Αν αναλογιστεί κανείς εκείνο το «Εν αρχή ην ο Λόγος» της Γενέσεως, μπορεί να νιώσει πως κάτι περίεργο θα συνέβαινε γύρω μας, αν κατάφερνε κανείς να δημιουργήσει τους κατάλληλους συσχετισμούς και συνδέσεις ανάμεσα στις λέξεις (αλήθεια, τι ακριβώς είναι οι λέξεις;) και τα περιεχόμενά τους.

Κι αν ένοιωθε κανείς αυτό το περίεργο «κάτι», δεν θα είχε φοβερό ενδιαφέρον, αν μάθαινε πως όλοι αυτοί οι σχηματισμοί και οι συνδέσεις των λέξεων και των εννοιών, που μπορούν να δημιουργήσουν κόσμους και κόσμους γύρω μας, συμβαίνει ήδη αυτήν τη στιγμή που μιλάμε; Και πως όλοι μας είμαστε μάγοι, που συνθέτουμε αυτό που λέμε «πραγματικότητα» μέσα μας: εκεί που δημιουργείται ο κόσμος.

Δεν ξεχνάω πως γνώρισα τον Καστανέντα σαν συγγραφέα που έγραφε για κάποια παράξενη μαγική παράδοση αιώνων, δεν ξεχνάω όμως επίσης πως εκείνος αρνιόταν πεισματικά το χαρακτηρισμό του συγγραφέα μέχρι το τέλος της «ζωής» του.

«Κι όταν δεν ξέρεις τίποτα για κάποια μαγική παράδοση», ψιθύρισε η μορφή που κρατούσε το βιβλίο, «πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για τις δυνατότητές της, την αλήθεια ή το ψέμα της;»



ΟΙ ΤΟΛΤΕΚΟΙ ΚΑΙ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥΣ- Σύμφωνα με τον Καστανέντα, η λέξη Τολτέκος δεν αναφέρεται απλά στους δημιουργούς του αρχαίου εκείνου πολιτισμού που αναπτύχθηκε στην κεντρική Αμερική, αλλά δηλώνει συνάμα κι ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό της φυλής αυτής, όπως δημοκράτης ή φιλόσοφος.

Οι Τολτέκοι αντιπροσωπεύουν φυσικά τον πολιτισμό των ιθαγενών του κεντρικού και νότιου Μεξικού, αλλά ο ίδιος ο Καστανέντα προσθέτει πως υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα, οι ιθαγενείς αυτοί να ήταν φορείς μιας πολύ παλαιότερης -και άγνωστης πια- παράδοσης που έφτασε στην Αμερική με τη μετανάστευσή τους δια μέσου του Βερίγγειου Πορθμού πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια. Γράφει λοιπόν:

Τολτέκος είναι αυτός που γνωρίζει τα μυστικά της Δεύτερης Όρασης και του Ονειρέματος. Σχετίζεται με μια μικρή ομάδα ανθρώπων που γνώριζαν πώς να διατηρούν ζωντανή μια παράδοση πιο παλιά από το 3000 π.Χ. Το έθνος των Τολτέκων συντηρεί μια παράδοση, που χωρίς αμφιβολία είναι πολύ παράδοξη για το σημερινό δυτικό κόσμο. Ο Δον Χουάν μου έχει διηγηθεί επανειλημμένα για τους παλιούς μάγους, εκείνους τους Ανθρώπους της Γνώσης που οι Ισπανοί κατακτητές δεν μπόρεσαν να καταστρέψουν, διότι δεν ήξεραν τίποτα για την ύπαρξη τους, ούτε γνώριζαν για τις αδιανόητες ιδέες του κόσμου τους. Υπάρχει ακόμη μια ομάδα στην περιοχή Chiapas στο νότιο Μεξικό. Αποτελείται από 14 μέλη. Αν και ο βασικός πυρήνας είναι οκτώ άτομα, είναι όλοι τους αναντικατάστατοι στο έργο που κάνει ο καθένας τους. Αν ο καθένας τους είναι αρκετά άψογος, ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων μπορούν να βοηθηθούν. Το «8» είναι μαγικός αριθμός...

Ο Δον Χουάν Μάτους, έλεγε πως οι Ναγκουάλ -οι Τολτέκοι μάγοι που επέζησαν από τις αναταραχές που προκάλεσαν οι Ισπανοί κονκισταδόρες- απομονώθηκαν από τον κόσμο και από τους μαθητές τους χρησιμοποιώντας τις μαγικές τους τεχνικές, στα τέλη του 16ου αιώνα. Οι μάγοι που επιβίωσαν, ήταν αυτοί που είδαν την ευκαιρία να «κρυφτούν» (με την τεχνική της παραφύλαξης) από τους κατακτητές σαν μια μαγική πρόκληση: «Ξέρουμε πως τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει περισσότερο με πάθος το πνεύμα ενός Πολεμιστή, όσο η πρόκληση να αντιμετωπίσει απίθανους ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας».

Οι καινούριοι σοφοί, συνεχίζει ο Δον Χουάν, δεν ενδιαφέρονται τόσο για Δύναμη όσο για τη Γνώση που μπορούν να κερδίσουν για τον κόσμο γύρω τους: ο λόγος ύπαρξης όλων των ευαίσθητων ανθρώπων είναι να γοητευτούν από τη Γνώση.

Κατά κάποιο τρόπο, οι σοφοί αυτοί άνθρωποι έχουν τη δύναμη να σβήσουν πολλές από τις μνήμες της εκπαίδευσης των μαθητών τους ή -για να το πούμε καλύτερα- να τους απελευθερώσουν από την εκπαίδευσή τους, όταν οι μαθητές βρίσκονται σ' ένα πολύ υψηλό επίπεδο γνώσης. Οι μνήμες που παράγονται σ' αυτό το υψηλό επίπεδο, δεν είναι συνήθως διαθέσιμες από τη συνείδηση.

Αυτή η ανικανότητα του να θυμηθεί κανείς, υψώνει μπροστά στον Πολεμιστή ένα ανυπέρβλητο φράγμα και του δημιουργεί την ανάγκη να προσπαθήσει να θυμηθεί και να 

θέλει να συνεχίσει παραπέρα. Μόνο μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών και πειθαρχίας, μπορούν οι Πολεμιστές να θυμηθούν ξανά την εκπαίδευση τους. Μέχρι τότε οι σκέψεις και οι διαδικασίες, που είχαν διδαχθεί, έχουν αποκτήσει μια υποκειμενικότητα, που σημαίνει πως ο αρχικός σκοπός των σοφών έχει επιτευχθεί.

ΤΟΝΑΛ ΚΑΙ ΝΑΓΚΟΥΑΛ: ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ

Είμαστε φωτεινά όντα. Είμαστε δέκτες αντιλήψεων. Είμαστε μια συνείδηση. Δεν είμαστε αντικείμενα. Είμαστε απεριόριστοι. 

Δον Χουάν

Οι έννοιες του Τονάλ και του Ναγκουάλ αποτελούν τη βασική έκφραση του δυϊσμού στη μυστική παράδοση των Τολτέκων μάγων και η σύνθεσή τους -ή μάλλον η επίγνωση της σύνθεσής τους- αποτελούν τα Πάντα.

Το Ναγκουάλ είναι πέρα και έξω από τις λέξεις. Όλες οι πιθανές αισθήσεις, οντότητες και εαυτοί, επιπλέουν μέσα του αιώνια σαν βαρκούλες, ειρηνικά και αναλλοίωτα. Μετά η ενοποιητική δύναμη της ζωής συνδέει κάποια από αυτά και δημιουργεί έτσι ένα πλάσμα, μια ύπαρξη. Η ύπαρξη αυτή χάνει τις αισθήσεις της και τυφλώνεται από τη λάμψη και τις φωνές του Τονάλ, εκεί που υφίστανται όλοι οι ενοποιημένοι οργανισμοί.

Αυτή η ενοποίηση είναι η Φυσαλίδα της Αντίληψης. Το μυστικό του διπλού βρίσκεται μέσα στη φυσαλίδα αυτήν. Μέσω του Ναγκουάλ η ενότητα των αισθήσεων μπορεί να επαναπροσδιοριστεί σε οποιαδήποτε μορφή και να συναρμολογηθεί αυτόματα οπουδήποτε. Με άλλα λόγια, κάποιος μπορεί να αντιλαμβάνεται το «εδώ» και το «εκεί» ταυτόχρονα. Το Ναγκουάλ επιβεβαιώνεται με τη Θέληση και το Τονάλ με τη Λογική.

Το Τονάλ δεν είναι παρά μια αντανάκλαση αυτού του απερίγραπτου αγνώστου που διακρίνεται από την τάξη, ενώ το Ναγκουάλ δεν είναι παρά η αντανάκλαση αυτού του απερίγραπτου κενού που περιέχει τα πάντα.

Ο Καστανέντα περιγράφει στα βιβλία του ένα σύμπαν πολωμένο ανάμεσα σε δυο άκρα: τη Δεξιά Πλευρά και την Αριστερή Πλευρά. Η Δεξιά αντιστοιχεί ο αυτό που ο Δον Χουάν ονόμαζε Τονάλ και η Αριστερή στο Ναγκουάλ. Αναφερόμαστε σ' ένα «μικροκοσμικό» και σ' ένα «μακροκοσμικό» σχήμα.

Ακολουθούν τα δυο ημισφαίρια της Φυσαλίδας της Αντίληψης, που αντιστοιχούν στο ενεργειακό σώμα. Ο μάγος «καθαρίζει» από τα «σκουπίδια» ένα μέρος της Φυσαλίδας και έπειτα αναδιοργανώνει ό,τι απομένει, στην άλλη πλευρά. Εργάζεται «χωρίς οίκτο» και μαθαίνει, ώσπου όλο το όραμα του κόσμου γι' αυτόν να απομείνει στο ένα ημισφαίριο.

Το καθαρό ημισφαίριο αναμορφώνεται από κάτι που οι μάγοι ονομάζουν Θέληση. Η μεγάλη δυσκολία είναι πως από το σημείο αυτό και μετά, η γλώσσα δεν μπορεί να μας βοηθήσει καθόλου. Από το σημείο αυτό και μετά είναι το ίδιο το σώμα που πρέπει να δράσει, να πάρει την κατάσταση στα «χέρια» του, το μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει τίποτε πέρα από εκεί.

Είναι φανερό πια, νομίζω, πως κάθε φορά που γίνεται λόγος για το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου δεν αναφερόμαστε στο ανθρώπινο σώμα που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, αλλά σ' ένα άλλο: στο πραγματικό μας σώμα σύμφωνα με τους μάγους.

Αυτό το πραγματικό ανθρώπινο σώμα είναι ένα φωτεινό αυγό, που η συνοχή του κρατιέται από ένα σημείο συναρμολόγησης. Ένα σημείο που συναρμολογεί τη στατική πραγματικότητα γύρω από τον ένοικο αυτού του φωτεινού αυγού. Το σημείο αυτό είναι κλειδωμένο και δεν κινείται. Όταν κινείσαι μέσα στο φωτεινό αυτό αυγό, είναι σαν να πεθαίνεις, γιατί ο κόσμος θα πάψει να σε βλέπει όπως σε είχε συνηθίσει. Θα είσαι νεκρός γι' αυτούς.

Οι μάγοι της γραμμής των Τολτέκων δεν πεθαίνουν στην πραγματικότητα -ό,τι κι αν σημαίνει «πραγματικότητα»- μετατοπίζουν απλώς τη θέση τους μέσα στο φωτεινό αυγό κι αντιμετωπίζουν μια άλλη πραγματικότητα. Το κυριότερο μέλημά τους είναι να Ανακεφαλαιώσουν τη ζωή τους και να προσφέρουν την Ανακεφαλαίωση αυτήν ως υποκατάστατο αντί για τη συνείδησή τους στον Αετό.

Μια σημαντική πρακτική εξάσκηση των μάγων λοιπόν είναι η εξάσκηση της μνήμης που βοηθάει στο να μπορούν να είναι σε θέση, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, να κάνουν μια πλήρη και απόλυτη Ανακεφαλαίωση της ζωής τους. Να ξεγελάσουν τον Αετό, να του προσφέρουν ένα υποκατάστατο της συνείδησης τους και να γλιστρήσουν προς την αριστερή του πλευρά.

Η διδασκαλία του Δον Χουάν προσπαθεί να μεταμορφώσει το σώμα σ' ένα ζωντανό σκάνερ, που θα ανιχνεύει τους παράξενους σχηματισμούς ύλης που περιφέρονται στο μαγικό σύμπαν. Εκτός από τον Αετό, στο σύμπαν περιφέρονται και οι μυστηριώδεις Γρήγορες Σκιές, οντότητες που η σύλληψή τους μπορεί να γίνει μόνο με τη βοήθεια της ανθρώπινης ανατομίας, οντότητες που μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες να γίνουν Σύμμαχοι μας.

Πρόκειται για Ανιχνευτές-Εισβολείς από αδιανόητους κόσμους που χρησιμοποιούν τη συνειδητότητα σαν θάλασσα για τις εξερευνήσεις τους. Τα ανθρώπινα όνειρα -όπου μπορούν να γίνουν αντιληπτά τα ανόργανα αυτά πλάσματα- θα πρέπει να μοιάζουν σαν νησάκι στο πέλαγος για αυτούς. Από τη στιγμή που βρίσκεις μια τέτοια οντότητα μέσα σε κάποιο όνειρο, μπορείς να την πείσεις να σε ταξιδέψει στον κόσμο της, χρησιμοποιώντας με τον τρόπο αυτόν την ενέργειά της. Αυτός είναι ο τρόπος για να ταξιδέψει κανείς σ' ένα δίδυμο με το δικό μας σύμπαν. Μαγικό, αδιανόητο κι άφατο.

Εκτός από τις Γρήγορες Σκιές όμως στο μαγικό αυτό σύμπαν, μπορεί να βρει κανείς και πς τρομερές οντότητες που λέγονται Βολαδόρες και είναι οι συνοδοί του Αετού.

Οι Βολαδόρες είναι ένα είδος ανόργανων οντοτήτων του σύμπαντος, που τρέφονται με την ανθρώπινη συνείδηση. Οι ακόλουθοι αυτοί του Αετού, τρέφονται με την καθημερινή ανθρώπινη εγωιστική αναπόληση και την ανθρώπινη μεμψιμοιρία. Παρ' όλα αυτά ο άνθρωπος μπορεί να τους διώξει, αν αναπτύξει ένα συγκεκριμένο είδος επίγνωσης μέσω της πειθαρχίας, που για τους Βολαδόρες είναι γευστικά αδιάφορη.

Η επίγνωση που κατάφερε να αναπτύξει ο Καστανέντα κάλυπτε ολόκληρο το σώμα του, ενώ η επίγνωση της Τάισα Αμπελάρ -που ανήκε στην ομάδα του- που απλωνόταν από τα πόδια μέχρι την κνήμη της, επέτρεπε να αντιλαμβάνεται φανταστικούς κόσμους.

Οι Βολαδόρες είναι ουσιαστικά, σχηματισμοί απρόσωπης ενέργειας και εξαιρετικά αρπακτικοί όπως όλα τα πλάσματα του σύμπαντος. Το σημαντικό είναι πως η ιστορία με τους Βολαδόρες δεν αποτελεί κάποιο είδος μεταφοράς: πρόκειται -όπως υποστηρίζει και η ίδια η Αμπελάρ- για ένα πραγματικό γεγονός. Έχει μάλιστα στην κατοχή της τρεις φωτογραφίες (οι δυο αποτελούν μεγεθύνσεις της πρώτης), όπου απεικονίζεται ένα από τα αρπακτικά αυτά πλάσματα να αιωρείται σαν μαύρη σκιά πάνω από τα βουνά του Μεξικού.

Η σκιά της φωτογραφίας τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια ενός ανοιξιάτικου φεστιβάλ, όπου πήραν μέρος χιλιάδες Θιβετιανοί Βουδιστές και Χριστιανοί κι έδειχνε να ανήκει σε άνθρωπο, με τα χέρια ενωμένα και τα γόνατα λυγισμένα στη στάση της προσευχής. Φαίνεται πως η ποσότητα της επίγνωσης που δημιουργήθηκε στο χώρο εκείνο, ήταν τόσο μεγάλη που το αρπακτικό εκείνο πλάσμα έγινε ορατό στο φωτογραφικό φιλμ.


Πηγή: ikanlis.com
Συνέχεια. . . »

O Θεός είναι μέσα μας ή κάπου ψηλά στον ουρανό ?

Ο Θεός είναι μια πραγματικότητα τόσο στις ανατολικές όσο και τις αποκαλούμενες δυτικές θρησκείες, μια και ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και ο Μουσουλμανισμός τουλάχιστον γεωγραφικά είναι γέννημα θρέμμα της Ανατολής. Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα νοείται διαφορετικά στην Ανατολή, όπου μέσω της επίδρασης του Ζεν κυρίως αντιμετωπίζεται ως αρχή και όχι ως πρόσωπο, όπως συμβαίνει κυρίαρχα στις θρησκείες του Βιβλίου, στις παρυφές της Ανατολής και στη Δύση.



«Η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας». Αυτή είναι μία όψη του Χριστιανισμού, την οποία οι Μεταρρυθμιστές στο σύνολό τους αγνόησαν. Η έμφαση μετατοπίστηκε από τον θεό μέσα μας, στον Θεό «έξω εκεί» ή «πάνω εκεί», τον Θεό της κρίσης και της δικαιοσύνης. Ο Προτεσταντικός Χριστιανισμός (εκτός από τους Κουάκερους και παρόμοιες ετερόδοξες σχισματικές ομάδες) έτεινε να διαχωρίσει τον Θεό από τον άνθρωπο και μακροπρόθεσμα έκανε τον Θεό άσχετο με τον άνθρωπο. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος γιατί ο Προτεσταντικός Χριστιανισμός υποχωρεί παντού και γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά ψηλαφητά μια μορφή θρησκείας, η οποία θα επανενώσει τον Θεό με τον άνθρωπο, την αιωνιότητα με τον χρόνο. 

Οι θρησκείες του κόσμου μπορούν να χωριστούν σε δύο τύπους, τις προφητικές και τις μυστικιστικές. Κάθε τύπος προέρχεται τελικά από ένα έθνος, ο προφητικός-αποκαλυπτικός από τους Εβραίους, ο μυστικιστικός από την Ινδία. Επιπρόσθετα, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και ένα ανεξάρτητο θρησκευτικό φαινόμενο, το οποίο, όμως, ανήκει στον ινδικό «τύπο» από τον οποίο και επηρεάστηκε βαθιά. 

Στον προφητικό τύπο θρησκείας ανήκει ο ίδιος ο Ιουδαϊσμός και οι θυγατρικές του θρησκείες, όπως ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός. Όλες αυτές οι θρησκείες προήλθαν από την Εγγύς Ανατολή. Ο Χριστιανισμός διαδόθηκε κυρίως σε όλη την Ευρώπη. Το Ισλάμ επεκτάθηκε στη Μικρά Ασία και τη Βόρειο Αφρική, αλλά η μεγαλύτερή του εξάπλωση έλαβε χώρα προς την Ανατολή όταν αντικατέστησε τον Ζωροαστρισμό στην Περσία και ρίζωσε στην Ινδία και πιο πέρα. Εάν μιλάμε για «προφητική» θρησκεία ως «Δυτική», πρέπει να θυμόμαστε ότι το Ισλάμ αποτελούσε ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του «Δυτικού» μπλοκ, όχι του «Ανατολικού».


 Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι θρησκειολογικά ο μεγάλος διαχωρισμός δεν γίνεται με τον Βόσπορο, ο οποίος χωρίζει την Ευρώπη από την Ασία, αλλά το Ινδοκούς ή Παροπαμισάδες, οροσειρά που χωρίζει τα εδάφη του μουσουλμανικού ιρανικού έθνους από την Ινδία, και την έρημο Γκόμπι, η οποία τα διαχωρίζει από την Κίνα. Συνεπώς, εάν επιμένουμε στη χρήση των λέξεων «ανατολικός» και «δυτικός», πρέπει να καταλάβουμε ότι στο θρησκευτικό γενικό πλαίσιο εννοούμε ως Δύση την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή και ως Ανατολή την Ινδία και την Άπω Ανατολή.

Ο Θεός ως Αυτός ή Αυτό 

Στις προφητικές ή αποκαλυπτικές θρησκείες η πρώτη υπόθεση είναι εκείνη ενός προσωπικού Θεού, ο οποίος κυβερνά το σύμπαν και κοινωνεί το θέλημά του προς τον άνθρωπο μέσω Προφητών και Νομοθετών. Αυτός ο Θεός ασχολείται άμεσα και προσωπικά με το δικαίωμα να εντέλλεται αυτόν τον κόσμο και με το δικαίωμα των «ενάρετων» σχέσεων που επιθυμεί να υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων: ως εκ τούτου είναι ο κατ’ εξοχήν Νομοθέτης, λειτουργώντας στον χρόνο και στον χώρο σε μια συγκεκριμένη περίσταση, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Ο ίδιος είναι Αιώνιος και συνεπώς εξαιρείται από όλες τις συνθήκες που επιβάλλονται από τον χωρόχρονο, εκδηλώνοντας απλώς τον εαυτό του στην πράξη. Όπως είπε ο Πασκάλ, «αυτός είναι ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, ο Θεός του Ιακώβ, όχι των φιλοσόφων και των μορφωμένων». Είναι ένας προσωπικός και «ζων» Θεός, ο οποίος εκδηλώνει τη θέλησή του στην ιστορία. 

Ο Θεός της «ανατολικής» θρησκείας είναι ο Θεός των φιλοσόφων, τόσο κυριολεκτικά, ώστε η λέξη Θεός κινδυνεύει να γίνει παραπλανητική. Ο Θεός δεν είναι πρόσωπο, είναι μια αρχή: είναι η αρχή της απαράλλακτης Ύπαρξης, η οποία είναι ωστόσο η πηγή όλων όσων θα γίνουν, η ακινησία που είναι παρόλα αυτά η πηγή όλης της δραστηριότητας, το ‘Ένα από το οποίο εκπορεύεται η πολλαπλότητα. Στα Κινεζικά, ονομάζεται το Ταό, ο «Δρόμος», στις ινδικές γλώσσες είναι ο «Μπράχμα», ο απαράλλακτος, ο Ένας, που δεν εξαρτάται από τίποτε, ο ελεύθερος. 

Όλες οι θρησκείες στοχεύουν στη «σωτηρία» κάποιου είδους, και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάτι ή κάποιος, που μπορεί να «λυτρωθεί» και επίσης κάτι από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί. Για την αποκαλυπτική θρησκεία αυτό το «κάτι» είναι συνήθως η αμαρτία ή το κακό. Για τις μυστικιστικές θρησκείες είναι η ανθρώπινη κατάσταση όπως την ξέρουμε, που υπόκειται στη γέννηση και τον θάνατο, τη μεγάλη ηλικία και τη φθορά, την τυραννία του χρόνου και του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Αυτή η επιθυμία να ολοκληρωθούμε με τη ζωή, όπως τη ζούμε και τη βιώνουμε πάνω στη γη, εκφράζεται σε μια αρχαία ινδική προσευχή: 


«Από το μη πραγματικό οδήγησέ με στο πραγματικό!
Από το σκοτάδι οδήγησέ με στο φως!
Από το θάνατο οδήγησέ με στην αθανασία!»


Η αθανασία και το «πραγματικό» είναι ένα και το αυτό. Δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, γιατί η αλήθεια δεν μπορεί να μεταβληθεί. Η λέξη «αθανασία» δε σημαίνει «ζωή παντοτινή», όπως την εννοούμε από την ανθρώπινη οπτική γωνία, γιατί δε διαρκεί καθόλου, απλά υπάρχει. Είναι το πραγματικό συγκρινόμενο με το μη πραγματικό, το αιώνιο συγκρινόμενο με το εφήμερο. Η ουσιαστική εμπειρία είναι εκείνη της «λύτρωσης» ή μάλλον της «απελευθέρωσης» της ψυχής από τα δεσμά του χρόνου, του χώρου και της ύλης. 

Ποιά είναι, λοιπόν, η φύση της ψυχής, εάν με αυτή τη λέξη καταλαβαίνουμε την έννοια του Θεού μέσα στον άνθρωπο; Δεν είναι εκείνο το στοιχείο στον άνθρωπο το οποίο μπορεί να «σωθεί» ή να «καταδικαστεί», επειδή η σωτηρία και η καταδίκη είναι η ανταμοιβή ή η τιμωρία που ορίζεται σε αυτούς που κάνουν καλές ή κακές πράξεις. Η «ψυχή» ή, όπως οι Ινδουιστές προτιμούν να την ονομάζουν, ο «εαυτός», δεν μπορεί να σωθεί ή να καταδικαστεί, επειδή δεν έχει σε τίποτε να κάνει με το «πράττειν», μόνο με την «ύπαρξη». «Το πράττειν» στα Σανσκριτικά είναι κάρμα, και είναι το κάρμα το οποίο σε δένει σε έναν ατελείωτο γύρο παροδικής ύπαρξης. «Απελευθέρωση» σημαίνει να έχεις τελειώσει με το «πράττειν» και το «έχειν» με σκοπό να μπορείς απλά να «είσαι».




Ο Χώρος Μέσα στην Καρδιά 

Ο Μπράχμα είναι Ύπαρξη, ο Μπράχμα είναι συνείδηση, ο Μπράχμα είναι χαρά. Έτσι, λοιπόν, ο εσωτερικός άνθρωπος είναι Ύπαρξη, συνείδηση και χαρά. Δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό, επειδή αγνοούμε την αληθινή φύση των πραγμάτων. Ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το σώμα, τις αισθήσεις, τον νου, το «εγώ», ή ακόμη, με αυτό που εμείς στη Δύση ονομάζουμε «ψυχή», της οποίας η συνείδηση είναι ένα ουσιαστικό τμήμα. Αυτό σημαίνει αποτυχία στην κατανόηση των πραγμάτων όπως πραγματικά είναι. Συνεπώς, απελευθέρωση σημαίνει λύτρωση, από τη λανθασμένη άποψη των πραγμάτων. 

Ο Μπράχμα είναι η ίδια απαράλλακτη αρχή που διαποτίζει το σύμπαν και ενοικεί στη συνείδηση κάθε ανθρώπου. Για να «γίνεις Μπράχμα», χρειάζεται να αντιληφθείς ότι η αληθινή ύπαρξη κάποιου είναι ανεξάρτητη από αυτόν τον κόσμο, από τον νου, το συναίσθημα και την αίσθηση, ακριβώς όσο και από το σώμα και τις επιθυμίες του. Για να γίνει κανείς «Μπράχμα», σημαίνει να αντιληφθεί ότι το σημείο χωρίς μεγαλείο μέσα στην ανθρώπινη καρδιά είναι το ίδιο όπως το έδαφος του κόσμου:


«Όσο πλατύς είναι ο χώρος γύρω μας, τόσο πλατύς είναι αυτός ο χώρος μέσα στην καρδιά.
Σε αυτήν και ουρανός και γη συγκεντρώνονται, 
και πυρ και άνεμος, και ήλιος και σελήνη, αστραπή και άστρα, 
αυτό που ένας άνθρωπος κατέχει εδώ στη γη και αυτό που δεν κατέχει: 
όλα σε αυτόν το χώρο τον μικρό μες στην καρδιά μαζεύονται.»


Τα παραπάνω αποκαλούμε συνήθως πανθεϊσμό. Τούτο δε σημαίνει ότι καθετί είναι αδιακρίτως θεϊκό, αλλά ότι όλα τα πράγματα είναι θεϊκά υπό την έννοια ότι το ίδιο αιώνιο πνεύμα, ο Μπράχμα, είναι πλήρως παρών σε όλα αυτά. «Απελευθέρωση» σημαίνει να βιώνει κανείς την παρουσία αυτής της απαράλλακτης ύπαρξης και μέσα στον εαυτό του και σε όλη τη Φύση. Ως εκ τούτου είναι δυνατόν να πούμε ότι ο εσώτερος εαυτός και ο ανώτατος Μπράχμα είναι ένα. 

Ο «Ανώτερος Εαυτός» συνήθως θεωρούμε ότι υπερβαίνει οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί προσωπικότητα. Η εμπειρία της ταύτισης με αυτό το απρόσωπο απόλυτο σημαίνει απώλεια αυτού που ονομάζεται «εγώ». Είναι η διάλυση των σκληρών περιγραμμάτων της προσωπικής ύπαρξης μέσα στην πλατιά έκταση της απόλυτης ύπαρξης, ακριβώς όπως ένα ποτάμι χάνει την ταυτότητά του άπαξ και ξεχυθεί στον χωρίς χαρακτηριστικά ωκεανό. Ωστόσο, στα αρχαία Ινδουιστικά κείμενα ο Μπράχμα δεν γίνεται πάντα αντιληπτός απλά ως απαράλλακτος. Είναι ο Ένας πίσω από τους πολλούς που πάντα αλλάζουν, ο «Κύριος» του Σύμπαντος. 


«Αυτός είναι πράγματι ο μεγάλος αγέννητος Εαυτός, ο οποίος αποτελείται από κατανόηση…
Στον χώρο μέσα στην καρδιά βρίσκεται ο Κυβερνήτης όλων, ο Κύριος όλων, ο Βασιλεύς όλων.
Ούτε αυξάνει από τα καλά έργα ούτε ελαττώνεται από τα κακά…
Γιατί είναι αυτός ο οποίος δημιουργεί εκείνον που θα εγερθεί από τους κόσμους για να εκτελέσει καλά έργα,
και είναι αυτός πάλι ο οποίος δημιουργεί εκείνον που θα συρθεί για να εκτελέσει κακά έργα.
Είναι ο φύλακας των κόσμων, ο υπέρτατος των κόσμων, ο παγκόσμιος Κύριος.
Αφήστε τον άνθρωπο να γνωρίζει: 
Αυτός είναι ο Εαυτός μου.»


Η ταύτιση της ουσίας του ανθρώπου και του Απόλυτου, του Θεού, είναι πλήρης. Δεν είναι ο ιουδαιοχριστιανικός Θεός, ο οποίος εποπτεύει ως κριτής, δεν είναι ούτε η «Βασιλεία του Θεού» που «ενοικεί» μέσα μας. Είναι ένας Θεός που υπερβαίνει όλους τους προσωπικούς θεούς και ωστόσο είναι ταυτόσημος μαζί μας στην αιωνιότητα. Κάτι τέτοιο ακούγεται πιθανώς αφηρημένο, αλλά είναι μια εμπειρία που αποδεικνύεται καθαρά σε όλη τη γη και σε όλα τα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης. Από τη στιγμή που θα βιωθεί το όραμα της μίας αθάνατης πραγματικότητας πίσω από όλα όσα πρόκειται να έρθουν και περνούν, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Έστω και αν το έχει δει κανείς φευγαλέα, και μόνο για ένα λεπτό, παρέχει την πεποίθηση ότι ο ίδιος ο θάνατος είναι ανύπαρκτος. Ο μοναδικός «κίνδυνος» είναι ότι εισάγει την ύπαρξη σε έναν κόσμο όπου η δράση υπερβαίνεται και στον οποίο συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καλό ούτε κακό. Αυτή είναι η εμπειρία που ονομάζουν οι Βουδιστές «Φώτιση». 

Οι Ινδουιστές ήταν και είναι αθεράπευτα μεταφυσικοί. Αν και όλοι παραδέχονται ότι αυτή η εμπειρία δεν είναι εύκολο να αποδοθεί με λόγια, αυτό δεν τους εμποδίζει από το να προσπαθούν να την εξηγήσουν φιλοσοφικά. Ορισμένοι λένε ότι όλα είναι αδιαχώριστα και η πολλαπλότητα είναι πλάνη. Άλλοι πήγαν στο άλλο άκρο και ισχυρίζονται ότι υπάρχουν δύο τάξεις ύπαρξης, η αιώνια και η εφήμερη, και ότι η απελευθέρωση δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά τον τελικό χωρισμό του αιώνιου στοιχείου, από όλα όσα δεν είναι αιώνια. Όλα αυτά ο Βούδας τα απέρριψε ως άσχετα με την ίδια τη λυτρωτική εμπειρία, η οποία για αυτόν σήμαινε το «σβήσιμο» (Νιρβάνα) της εγκόσμιας ύπαρξης και την πραγματική εμπειρία «αυτού που είναι αγέννητο, δε γίνεται, δε φτιάχνεται ή συντίθεται». 

Αυτή η Νιρβάνα, το σβήσιμο της φλόγας της ζωής και ό,τι ονομάζουμε «εαυτό», είναι η αντίληψη του Αιώνιου. Είναι μια εμπειρία που μπορεί να την έχουμε εδώ σε αυτήν τη ζωή: είναι κάτι το οποίο είναι παρόν για όλους μας. Για τους περισσότερους από εμάς είναι κρυμμένη έτσι ώστε ούτε που υποψιαζόμαστε την ύπαρξή της. Ο Βούδας, ωστόσο, είναι εκεί για να μας δείξει την οδό, την Ευγενή Οκταπλή Ατραπό, ή τον μόνο σίγουρο δρόμο δρόμο προς τον σκοπό που τρέφουμε ενδόμυχα και ο οποίος είναι βασισμένος σε μια αυστηρή ηθική μη εγωισμού και αυταπάρνησης. 

Η Φυλακή του Κόσμου 

Και ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός βλέπουν τη λύτρωση ως απελευθέρωση από αυτόν τον κόσμο σε μια ανεξάρτητη μορφή ύπαρξης καθώς όλη η αλλαγή και όλη η δράση υπερβαίνονται. Αυτό γίνεται επειδή πιστεύουν στη μετεμψύχωση, την αιώνια επανάληψη των ζωών λίγο-πολύ δυστυχισμένων στις οποίες, χωρίς την πιθανότητα της «απελευθέρωσης», δε θα υπάρχει τέλος που μπορεί να προβλεφθεί. Η τάση τους είναι να βλέπουν αυτόν τον κόσμο ως φυλακή, από την οποία το πνεύμα του ανθρώπου πρέπει να δραπετεύσει. 

Η Υπέρτατη αρχή είναι το Ταό, ο «Δρόμος», ο «τρόπος» που δουλεύουν τα πράγματα. Η σωτηρία του ανθρώπου έρχεται όταν συντονίσει τον εαυτό του και τον ενώσει με το Ταό. Αφού το Ταό είναι η αρχή που κάνει τα πράγματα έτσι όπως αυτά είναι, ο άνθρωπος δεν πρέπει να του αντιστέκεται. Όπως ο Μπράχμα, το Ταό είναι η μοναδική πραγματικότητα που λειτουργεί σε όλα τα πράγματα, αν και παραμένει ακίνητη και αδιατάρακτη. Ως εκ τούτου η ταύτιση με όλα τα πράγματα είναι ταύτιση με το Ταό και μέσω του Ταό μοιράζεται κανείς την αθανασία του. Για τους Ταοϊστές η Φύση και το Πνεύμα είναι ένα. Δεν πρέπει να απαρνηθεί κανείς τη Φύση, μόνο τον ατομικό του «εαυτό». Από τη στιγμή που θα γίνει κάτι τέτοιο δείτε η Φύση μεταμορφώνεται ως εκ θαύματος στο αιώνιο φως του Ταό. 

Όταν ο Βουδισμός ήρθε στην Κίνα, μεταμορφώθηκε ο αρχικός αυστηρός διαχωρισμός της αιωνιότητας από τον υπόλοιπο κόσμο. Το αποτέλεσμα ήταν το Ζεν, στο οποίο η «φώτιση» αντιμετωπίζεται ως αντίληψη της εσωτερικής αλληλοσύνδεσης όλων των πραγμάτων στο Απόλυτο. Η φώτιση μπορεί να έρθει μετά από μακρά εξάσκηση είτε βαθμιαία ή ξαφνικά. Η εμπειρία, όπως με τον Ινδουισμό, είναι εκείνη της χαράς της Ύπαρξης και της εξυψωμένης συνείδησης. Σε τούτη την αντίληψη δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε οποιοσδήποτε Χριστιανός να αναγνωρίσει ως Θεό. 



Είναι απλά η ανακάλυψη μιας απαράλλακτης αρχής μέσα στον άνθρωπο. Είναι η δική του αληθινή ύπαρξη, την οποία κανείς, ούτε ακόμη και ο Θεός, δεν μπορεί να του αφαιρέσει. Η «Σωτηρία» βρίσκεται ξεκάθαρα στα χέρια του ανθρώπου και σε αυτό σίγουρα έγκειται η έλξη του Ζεν και όλη η «Ανατολική» παράδοση στον μεταχριστιανικό άνθρωπο. Στην Κίνα αυτή η μυστικιστική ροπή, η κεντρική ιδέα της οποίας είναι πάντα η ενότητα, άφησε το σημάδι της την επίσημη θρησκεία της Κίνας, τον Κομφουκιανισμό, ο οποίος παρά τις επιρροές του δεν έπαψε να ενδιαφέρεται κυρίως για τη δίκαιη κατηγοριοποίηση της κοινωνίας σε αυτόν τον κόσμο παρά για την ατομική απόδραση από αυτόν. 


Συγγραφέας: R. C. ZAEHNE 
Πηγή: ikanlis.com
Συνέχεια. . . »

Tuesday 26 November 2013

Τα φιλοσοφικά συστήματα της Ινδίας

"Πουθενά αλλού η τάσις της φιλοσοφίας δεν ήτο τόσον ζωηρά, όσον εις τας Ινδίας".

                                        Will Durant, Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού
  

           Πραγματικά, ίσως δεν υπάρχει άλλος λαός στον κόσμο με τόσο έντονο φιλοσοφικό πνεύμα όσο ο λαός της Ινδίας. Και μάλιστα η φιλοσοφική του στάση δεν εκφράζεται μόνο με μια θεωρητική και διανοητική απασχόληση με τα φιλοσοφικά θέματα, αλλά και με μία πρακτική στάση, με έναν τρόπο ζωής. Το πιο γνωστό παράδειγμα για τους Δυτικούς αυτής της "πρακτικά εφαρμοσμένης" φιλοσοφικής στάσης είναι ο Γκάντι. 


            Όμως από πού ξεκινά η ινδική φιλοσοφία; Πού βρίσκονται οι απαρχές της; Και πώς εξελίχτηκε και εκφράστηκε με το πέρασμα των αιώνων; 

            Ο χώρος της ινδικής φιλοσοφίας καλύπτει ένα τεράστιο φάσμα τόσο μέσα στο χρόνο όσο και στους τρόπους έκφρασης. Έτσι θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια σκιαγράφηση και κατόπιν εξαρτάται από τον καθένα αναγνώστη να ανατρέξει και σε άλλες πηγές που ασχολούνται με το θέμα όσο και στα ίδια τα ινδικά κείμενα-βάσεις που μπορεί να βρει. Καταρχήν να επισημάνουμε ότι η ινδική φιλοσοφία έχει την τιμή να θεωρείται ως η αρχαιότερη στον κόσμο. Ίσως η ελληνική φιλοσοφία να έχει γίνει περισσότερο γνωστή και να έχει επηρεάσει περισσότερο τη Δύση, αλλά υπάρχουν ινδικά φιλοσοφικά κείμενα (Ουπανισάδ) αρχαιότερα από οποιοδήποτε γνωστό κείμενο ελληνικής φιλοσοφίας. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο Πυθαγόρας, ο μεγαλύτερος πρωτοπόρος της φιλοσοφίας στη Δύση, μαθήτευσε στην Ινδία. Επίσης έχει επισημανθεί η ομοιότητα της πλατωνικής φιλοσοφίας με την ινδική -και κυρίως με τις Ουπανισάδ- καθώς και της φιλοσοφίας του Πλωτίνου ο οποίος, επίσης χωρίς αποτέλεσμα, προσπάθησε να φτάσει στην Ινδία. Ένα ακόμη σημαντικό και μυστηριώδες πρόσωπο ταξίδεψε και διδάχτηκε στην Ινδία. Πρόκειται για τον Απολλώνιο τον Τυανέα, η ζωή και η δράση του οποίου μοιάζει με των Ινδών φιλοσόφων αλλά και του ίδιου του Χριστού. 

            Όμως ας ξεκινήσουμε με την πηγή και την αφετηρία της ινδικής φιλοσοφίας: πρόκειται για τις Βέδες, τα αρχαιότερα και τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κείμενα της Ινδίας αλλά και του κόσμου. Επί αιώνες διατηρήθηκαν προφορικά και κάποια στιγμή καταγράφτηκαν και διατηρήθηκαν έτσι μέχρι σήμερα. Χωρίζονται σε τέσσερα τμήματα: τη Rig-Veda, τη Yajur-Veda, τη Sama-Veda και την Atharva-Veda. Αυτά τα κείμενα αποτελούν τις Βέδες με την ανώτερη έννοια. 

            Όμως, σε μία ευρύτερη έννοια περιλαμβάνουν και ένα άλλο πολύ μεγάλο σύνολο κειμένων τα οποία ασχολούνται με το σχολιασμό, την εμβάθυνση και την ανάπτυξη του τεράστιου, σύνθετου, συμβολικού περιεχομένου των Βεδών. Πρόκειται για τις Βραχμάνας, τα Αρανύακας και τις Ουπανισάδ. Όλα αυτά τα κείμενα με τον τεράστιο όγκο τους αποτελούν την πηγή και την αφετηρία της ινδικής φιλοσοφικής σκέψης αλλά και όλου του ινδικού πολιτισμού γενικότερα.  Βρίσκουμε σε αυτά ερωτήσεις και απαντήσεις για πάμπολλα μεταφυσικά, θεολογικά, ανθρωπολογικά, κοσμολογικά, γνωσιολογικά, οντολογικά και άλλα θέματα. Εδώ ας προσθέσουμε ότι οι Βέδες -όπως η Βίβλος για το χριστιανικό κόσμο του Δυτικού πολιτισμού- θεωρούνται ως έργα θείας έμπνευσης και αποκάλυψης. Μάλιστα, τα φιλοσοφικά συστήματα που αναπτύχθηκαν στην Ινδία χωρίζονται σε δύο μέρη: 

            Αυτά που δέχονται τη θεία προέλευση και το κύρος των Βεδών και αυτά που δεν τα δέχονται. Ούτως ή άλλως δεν γίνεται να αγνοηθούν οι Βέδες, γιατί η επίδρασή τους στη ζωή, τη σκέψη και την εξέλιξη του ινδικού λαού και πολιτισμού είναι τεράστια και αναμφισβήτητη. 

            Όμως εκτός από τις Βέδες υπάρχουν και άλλα έργα που τροφοδοτούν με εμπνεύσεις και επηρεάζουν την ινδική φιλοσοφία. Ακόμη δε περιέχουν φιλοσοφικές αντιλήψεις πολύ ενδιαφέρουσες και πολύ υψηλές -όπως στην περίπτωση της Μπαγκαβάτ Γκίτα- και γι' αυτό δεν γίνεται να αγνοηθούν. Πρόκειται για τις Σούτρες, τις Σάστρας, τις Πουράνας και τα μεγάλα έπη Μαχαμπάρατα και Ραμαγιάνα καθώς και το μεγαλύτερο φιλοσοφικό-θρησκευτικό κείμενο όλων των εποχών, την Μπαγκαβάτ Γκίτα. 

            Αφού λοιπόν αναφέραμε από άποψη κειμένων τα πλαίσια μέσα στα οποία αναπτύσσεται και εκφράζεται η ινδική φιλοσοφία, θα προχωρήσουμε στην παρουσίαση των κυριότερων ινδικών φιλοσοφικών συστημάτων. Καταρχήν έχουμε τις έξι Δαρσάνας ή ορθόδοξες σχολές της ινδικής φιλοσοφίας. Πρόκειται για έξι σχολές οι οποίες αποτελούν αυτοτελή συστήματα φιλοσοφικής σκέψης τα οποία δέχονται τις Βέδες και προσφέρουν το καθένα το δικό του τρόπο θεώρησης των αιώνιων φιλοσοφικών προβλημάτων, όπως τι είναι ο Θεός, ο Κόσμος και ο Άνθρωπος. Τα φιλοσοφικά αυτά συστήματα γενικά παρουσιάζονται με την ακόλουθη σειρά:

 Το σύστημα Nyaya

             Πρόκειται για ένα σύστημα Λογικής.    Εξετάζει τις μεθόδους με τις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να    φτάσει στην ορθή γνώση μέσω των σωστών συλλογισμών,    απορρίπτοντας τους λανθασμένους. Μοιάζει πολύ με την    αριστοτελική φιλοσοφία (κυρίως τη Λογική) και είχε κάποια    επίδραση στην ινδική σκέψη όπως ο Αριστοτέλης στη    Δύση. Έδωσε στα διάφορα άλλα φιλοσοφικά συστήματα ένα    εργαλείο για να διατυπώσουν τις απόψεις τους και τα    επιχειρήματά τους. Άλλωστε η ίδια η λέξη Νυάγια σημαίνει    "επιχείρημα". Ιδρυτής του συστήματος θεωρείται ο Γκοτάμα    (3ος αι. π.Χ.). Σε αυτόν αποδίδεται το κύριο έργο της    σχολής, το Νυάγια Σούτρα, το οποίο χωρίζεται σε 5 βιβλία. Εκ πρώτης όψεως θα έλεγε κανείς ότι το σύστημα αυτό διοχετεύει τον ορθό τρόπο σκέψης και έκθεσης λογικών συμπερασμάτων. Όμως στόχος του είναι, όπως και όλων των φιλοσοφικών συστημάτων της Ινδίας, η λύτρωση του ανθρώπου από την άγνοια και το ψέμα όπου βρίσκεται βυθισμένος. Είναι ένα αναλυτικό σύστημα φιλοσοφίας το οποίο δίνει απαντήσεις σε γνωσιολογικά, ορθολογικά και θεολογικά προβλήματα. Εκτός από την αριστοτελική λογική που συναντούμε σ' αυτό το σύστημα, μπορούμε να πούμε ότι είναι πρόδρομος και του πραγματισμού του Ουίλιαμ Τζέιμς καθώς και της Σημειωτικής που βρίσκεται σε εξέλιξη στις μέρες μας.

Το σύστημα Βεσεσίκα (Vaishesika) 

            Πρόκειται για ένα κοσμολογικό φιλοσοφικό σύστημα. Μας θυμίζει τις αντιλήψεις του Δημόκριτου και του Λεύκιππου στην αρχαία Ελλάδα. Ιδρυτής του θεωρείται ο Κάναντα, ο οποίος παρουσιάζει αυτή τη φιλοσοφία στο έργο του Βεσεσίκα Σούτρα. Η ονομασία του συστήματος προέρχεται από τη λέξη Βισέσα (Vishesha) που σημαίνει διαφορά, ιδιομορφία, το μερικό. Οι έννοιες του ατόμου και της ποικιλίας βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της σχολής, η οποία εξετάζει την ειδοποιό διαφορά που κάνει κάθε πράγμα του κόσμου να διαφέρει από το άλλο, έχοντας έτσι τη δική του "ατομικότητα". 

            Στο θέμα της γνωσιολογίας το Βεσεσίκα δεν διαφέρει από το Νυάγια, μάλιστα τα δύο συστήματα θεωρούνται ως συμπληρωματικά ή ως δύο όψεις ενός φιλοσοφικού συστήματος. Θέμα του Βεσεσίκα είναι η κοσμολογία, το τι είναι και από τι αποτελείται ο κόσμος και εκθέτει τη λεγόμενη ατομική θεωρία, όπως θα λέγαμε σήμερα. Δηλαδή, ότι ο κόσμος αποτελείται από τα άτομα τα οποία είναι οι έσχατες αρχές στις οποίες μπορούμε να φτάσουμε. Από τους συνδυασμούς των ατόμων προέρχονται τα στοιχεία Γη, Νερό, Φωτιά και Αέρας και δημιουργείται ο κόσμος. Μπορούμε να πούμε ότι κάτω από την περιπλοκότητα του κόσμου, αυτό το σύστημα ωθεί τον ανθρώπινο νου να διαισθανθεί την ύπαρξη μιας μοναδικής αιώνιας ουσίας. Οι πολύ απλές ουσίες είναι αιώνιες, οι σύνθετες είναι πρόσκαιρες. Η σύνθεση και κατ' επέκτασιν η ύπαρξη του σύμπαντος και η διάλυση διαδέχονται η μία την άλλη αέναα.

            Έτσι έχουμε την παρουσίαση για τους αιώνιους κύκλους των Μανβάνταρα -Εκδήλωση του Σύμπαντος- και Πραλάγια -Διάλυση. Στη φάση της Διάλυσης τα άτομα διαχέονται στο χώρο ο οποίος αποτελεί τον "ωκεανό των ατόμων". Πρόκειται για ένα περίπλοκο σύστημα κοσμολογίας, γιατί περιέχει συνεχείς παρουσιάσεις "σειρών" από απλά και σύνθετα στοιχεία. Οι απλές και αιώνιες ουσίες είναι: η Γη, το Νερό, ο Αέρας, η Φωτιά, ο Αιθέρας, ο Χρόνος, ο Χώρος, η Ψυχή και το Πνεύμα. Στην κατάσταση Πραλάγια παραμένουν ο Χώρος, ο Χρόνος και ο Αιθέρας μαζί με τα απλά άτομα. Σε αυτή την έκθεση των ουσιών συναντούμε την αντίληψη για τα τέσσερα στοιχεία από τα οποία αποτελείται ο κόσμος και το πέμπτο στοιχείο, τον Αιθέρα (Ακάσα). Έτσι, μέσω αυτού του συστήματος θυμόμαστε, εκτός από τους "ατομικούς" φιλοσόφους, και τον "Τίμαιο" του Πλάτωνα με την κοσμολογία που περιέχει. Η Ψυχή και το Πνεύμα αναφέρονται στις ανώτερες αρχές του ανθρώπου και ο Χώρος και ο Χρόνος στο Σύμπαν. 

            Όταν τα άτομα βρίσκονται σε διάλυση ωθούνται ξανά στην ένωση και στη δημιουργία εξαιτίας μιας εσώτερης δύναμης που διαπερνά τα πάντα και ονομάζεται από την Βεσεσίκα, Αδρίστα. Αυτό το σύστημα θεωρείται υλιστικό, όπως και φαινομενικά παρουσιάζεται. Όμως η ενασχόλησή του με λεπτές και άυλες ουσίες καθώς και με ηθικά θέματα και την τελική απολύτρωση του ανθρώπου, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα πνευματικό φιλοσοφικό ιδεώδες που αναζητά έναν αιώνιο τρόπο ύπαρξης πέρα από τα περίπλοκα φαινόμενα που προκαλούν οι πρόσκαιρες "σχέσεις των ατόμων".

 Το σύστημα Σαμκύα (Samkhya)

            Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά συστήματα της Ινδίας. Η ονομασία του σημαίνει "απαρίθμηση" και ακριβώς το Σαμκύα εξετάζει και απαριθμεί τις βασικές πραγματικές αρχές από τις οποίες αποτελείται ο κόσμος, το Σύμπαν. Ιδρυτής του θεωρείται ο Καπίλα (7ος αι. π.Χ.) στον οποίο αποδίδεται το Σαμκύα Σούτρα, που όμως σώζεται με βάση μία μεταγενέστερη εκδοχή του. Άλλο σημαντικό σύγγραμμα για τη φιλοσοφία Σαμκύα είναι το έργο Σαμκύα-Καρίσμα του Ισβαρακρίσνα. Θεωρείται ως ο αντίποδας του συστήματος της Βεδάντα, γιατί είναι ένα δυαδιστικό σύστημα, ενώ η Βεδάντα πρεσβεύει τον μη δυϊσμό, όπως θα δούμε παρακάτω. 

            Κατά το Σαμκύα, δύο είναι οι βασικές συμπαντικές Αρχές: ο Πουρούσα και η Πρακρίτι -το Πνεύμα και η Ύλη. Η Πρακρίτι ως πρωταρχική ύλη κάτω από την επίδραση του Πουρούσα, μέσα από μία εξελικτική διαδικασία, φέρνει στο φως τα Τάτβας, τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται ο κόσμος. Στην εξελικτική πορεία κατά την οποία από το Πνεύμα-Πουρούσα και την Υλη-Πρακρίτι φτάνουμε στον εκδηλωμένο πολλαπλό κόσμο, το Σαμκύα αφ' ενός μεν απαριθμεί τα στοιχεία που συνθέτουν τον κόσμο, αφ' ετέρου δε αναπτύσσει τις λειτουργίες και τις σχέσεις τους. Μέσα σε αυτή την "απαρίθμηση" των εξελικτικών σκαλοπατιών της Πρακρίτι-Υλης εξετάζεται βέβαια όχι μόνο το Σύμπαν αλλά και ο Άνθρωπος, καθώς και οι δρόμοι μέσα από τους οποίους μπορεί να φτάσει στη λύτρωση. Συναντούμε και μέσα στο Σαμκύα την περιγραφή των στοιχείων που συνθέτουν τον Κόσμο και τον Άνθρωπο, όπως στο Βεσεσίκα, αλλά και την παρουσίαση των διδασκαλιών για τις ιδιότητες της Φύσης, τις λεγόμενες τρεις Γκούνας, τον Εσωτερικό Άνθρωπο, το Κάρμα (το νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος) και τη Μετενσάρκωση.

            Ο χρόνος είναι σχετικός, κατά το Σαμκύα. Ο άνθρωπος φτάνει στην απελευθέρωση αν κατορθώσει να αποσπάσει το πνεύμα του (θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ατομικό Πουρούσα) από τα δεσμά του με την ύλη. Αυτή η κατάσταση -στόχος του Σαμκύα- ονομάζεται κατάσταση Κεβαλάγια. Πώς όμως ο άνθρωπος θα φτάσει από την Ύλη στο Πνεύμα, από τη γήινη ύπαρξη στο Θεό; Τον τρόπο εξετάζει και παρουσιάζει το επόμενο φιλοσοφικό σύστημα, το οποίο είναι συμπληρωματικό του Σαμκύα. Το σύστημα της Γιόγκα. 

Το σύστημα της Γιόγκα (Yoga)

            Πρόκειται για το φιλοσοφικό σύστημα που έγινε γνωστό περισσότερο από όλα τα άλλα που αναφέρουμε, στη Δύση. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο σύστημα, το οποίο συστηματοποιήθηκε στις λεγόμενες Γιόγκα Σούτρα του Πατάντζαλι. Σημαντική αναφορά για τη Γιόγκα -καθώς και για τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του σαμκύα που αναφέραμε πιο πάνω- γίνεται και στην Μπαγκαβάτ Γκίτα. Η λέξη Γιόγκα σημαίνει ένωση και υποδηλώνει το στόχο του ίδιου του φιλοσοφικού αυτού συστήματος που είναι η ένωση του ανθρώπου με ό,τι ανώτερο υπάρχει μέσα του, με το Σύμπαν και το Θεό. Η Γιόγκα όπως έγινε γνωστή στη Δύση τα τελευταία χρόνια δεν αντιπροσωπεύει το πραγματικό φιλοσοφικό σύστημα της Γιόγκα, αλλά την "εισαγωγή" στο δρόμο της Γιόγκα, γνωστή ως Χάθα Γιόγκα. 

Η Γιόγκα χωρίζεται σε 4 κύρια είδη ή στάδια, τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο:

Κάρμα Γιόγκα: είναι η Γιόγκα της Δράσης και μάλιστα της ορθής δράσης έτσι όπως παρουσιάζεται στην Μπαγκαβάτα Γκίτα: Δράση ανιδιοτελής, από καθήκον και όχι για προσωπικά οφέλη.

Μπάκτι Γιόγκα: Είναι η Γιόγκα της Αφοσίωσης, της Αγάπης και της Λατρείας. Μέσα από την αγνή αφοσίωση σε μία θεότητα (που συμβολίζει το ιδεώδες που θέλει να κατακτήσει ο λάτρης) ο λάτρης προσφέρει τον εαυτό του για το καλό της Ανθρωπότητας.  Η αγνή αγάπη για όλα τα όντα αποτελεί την κατάκτηση αυτού του σταδίου.

Γνιάνα Γιόγκα: Είναι η Γιόγκα της Γνώσης. Εδώ ο αναζητητής πρέπει να προσπαθήσει να κατακτήσει την ορθή γνώση και να ξεπεράσει την άγνοια. Να αποχωριστεί από το ψέμα και να ενωθεί με την Αλήθεια.

Ράγια Γιόγκα: Είναι η Βασιλική Γιόγκα, η κορωνίδα όλων των άλλων. Αφού ο γιόγκι έχει ξεπεράσει τα προηγούμενα στάδια, φτάνει τώρα, μέσα από τη συνεχόμενη χρήση της Αλήθειας την οποία έχει κατακτήσει, στη Σοφία που εκφράζεται σαν ένωση με τον πραγματικό εαυτό του, το Σύμπαν, το Θεό, το Απόλυτο που βρίσκεται πέρα από τα πάντα.

            Πριν από την ενασχόληση του ασκούμενου με τα είδη της Γιόγκα που αναφέραμε παραπάνω -η οποία, σημειωτέον, πάντα πρέπει να γίνεται με την καθοδήγηση ενός πεπειραμένου δασκάλου- υπάρχει ένα προπαρασκευαστικό στάδιο κατά τη διάρκεια του οποίου εξαγνίζει και προετοιμάζει τον εαυτό του για το δρόμο της Γιόγκα. Πρόκειται για τη λεγόμενη Χάθα Γιόγκα, η οποία περιλαμβάνει ένα σύνολο προκαταρκτικών ασκήσεων μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται ασκήσεις αναπνοής ή στάσεων του σώματος που εναρμονίζουν τις ενέργειες που κυκλοφορούν μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Σαν ένα είδος γυμναστικής, είναι η πιο γνωστή Γιόγκα στη Δύση και λανθασμένα ταυτίζεται με το σύνολο της Γιόγκα.

            Το τελικό στάδιο της Γιόγκα είναι το Σαμάντι, η Ένωση με τα πάντα, κάτι πολύ δύσκολο να περιγραφεί. Είναι πολύ σημαντικό εδώ να αναφέρουμε ότι μέσα στο σύστημα της Γιόγκα διατηρήθηκε ένα ολοκληρωμένο συγκρότημα γνώσεων για τη φυσιολογία των λεπτότερων σωμάτων του ανθρώπου. Ο ασκούμενος στη Γιόγκα μπορεί, μέσα από ειδικές ασκήσεις, να συνειδητοποιήσει και να ενεργοποιήσει τα λεπτότερα σώματα μέσω μιας μυστηριώδους δύναμης, της Κουνταλίνι, που λέγεται ότι κατοικεί μέσα στο ανθρώπινο σώμα στη βάση της σπονδυλικής στήλης.

            Όταν αφυπνιστεί, ανεβαίνει προς τα πάνω ενεργοποιώντας 7 κέντρα ενέργειας τα οποία βρίσκονται μέσα στο σώμα και ονομάζονται Τσάκρα. Η όλη διαδικασία όμως περικλείει και κινδύνους, κυρίως αν ο άνθρωπος δεν είναι αγνός και ανιδιοτελής. 

    "Δεν υπάρχει γνώση ανώτερη από το Σαμκύα ούτε δύναμη ανώτερη από τη Γιόγκα"     

Το σύστημα Πούρβα Μιμάμσα

            Πρόκειται για το λιγότερο γνωστό σύστημα. Τα υπόλοιπα συστήματα, παρά την παραδοχή των Βεδών, θεωρείται ότι οδηγούν σε μία αναζήτηση πιο πολύ φιλοσοφική. Χωρίς να απορρίπτουν, απομακρύνουν από το λατρευτικό δρόμο της Βέδας και στηρίζουν τον αναζητητή στις δικές του εσωτερικές δυνάμεις. Ο ιδρυτής αυτού του συστήματος, ο Τζαϊμίνι, προτείνει μία επιστροφή στο λατρευτικό και τελετουργικό τρόπο ζωής των Βεδών και προτρέπει τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην παράδοση των τελετουργιών, οι οποίες γι' αυτόν έχουν θείο κύρος. Επειδή τα υπόλοιπα συστήματα αλλά και ο ανερχόμενος βουδισμός δεν ευνοούσαν αλλά μάλλον απομάκρυναν από τις βραχμανικές παραδόσεις, η Πούρβα Μιμάμσα εξετάζει ξανά τις Βέδες και προσπαθεί να στηρίξει φιλοσοφικά τις αρχές τους και να ερμηνεύσει τον εσωτερικό συμβολισμό των τυπικών λατρείας. 

            Προώθησε, δηλαδή, ένα είδος "φιλοσοφικής πίστης" στις Βέδες, στις Βραχμάνας, στα παραγγέλματα και στα τυπικά τους. Στόχος και αυτού του συστήματος -το οποίο, εκτός των άλλων, περιλαμβάνει τη λογική και γνωσιολογία- είναι η λύτρωση (Moksa).

Το σύστημα Βεδάντα

            Πρόκειται για το σημαντικότερο φιλοσοφικό σύστημα της Ινδίας, που πηγάζει από τις Ουπανισάδ. Βασίζεται στη Βεδάντα Σούτρα ή Βραχμασούτρα του Μπανταραγιάνα. Πρόκειται για ένα περίπλοκο και πολύ συμβολικό κείμενο το οποίο αποδίδεται από μερικούς στον Βυάσα, τον σοφό ποιητή συγγραφέα της Μαχαμπάρατα. Περιέχει 555 αφορισμούς -σύντομες φράσεις- που χωρίζονται σε 4 κεφάλαια από τα οποία το καθένα χωρίζεται σε 4 μέρη. Στόχος της Βράχμα Σούτρα είναι "να γνωρίσουμε το Βράχμαν", όπως σημειώνει το κείμενό της αρχίζοντας. Ακολούθησαν πολλά σχόλια πάνω στο σκοτεινό, συμβολικό κείμενο της Βράχμα Σούτρα. Τα κυριότερα ανήκουν στους Ινδούς φιλοσόφους του Μεσαίωνα Σανκάρα, Ραμανγιάνα,  και άλλους. Από αυτούς ο μεγαλύτερος είναι ο Σανκάρα, ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών.

            Τι είναι όμως το Βράχμαν; Πρόκειται για μία ουσία η οποία είναι πιο πέρα και πιο πάνω από τον Πουρούσα και την Πρακρίτι, τις δύο αρχές της Σαμκύα. Έτσι, σύμφωνα με αυτό το σύστημα ξεπερνιέται ο δυαδισμός του Σαμκύα. Αλλά ταυτόχρονα δεν θεωρείται μονιστικό σύστημα, γιατί δέχεται και τις δύο αρχές τις οποίες ενώνει κατόπιν στο Βράχμαν. Έτσι, αποκαλέστηκε μη δυιστικό σύστημα ή σύστημα μη δυιστικού μονισμού. Ανάλογα με τον τρόπο έκφρασης αυτού του συστήματος και την τοποθέτηση απέναντι στον δυισμό, έχουμε τρεις σχολές της Βεδάντα: του Δυισμού (Ντβάιτα Βεδάντα), του Σχετικού Μη Δυισμού (Βισισταντβάιντα Βεδάντα) και του απόλυτου Μη Δυισμού (Αντβάιντα Βεδάντα). Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη φιλοσοφία, τα πάντα είναι μία και μοναδική ουσία: το Βράχμαν. Πουρούσα - Πνευματική Πρακρίτι -Υλη καθώς και όλες οι άλλες ουσίες, πραγματικότητες και φαινόμενα που αντιλαμβανόμαστε, τότε, τι είναι; Πρόκειται για εκφράσεις της ίδιας ουσίας που εκδηλώνεται μέσα από την πολλαπλότητα, αν και κατά τον Σανκάρα η μία ουσία, το Βράχμαν, παραμένει μία και δεν αλλάζει. Η πολλαπλότητα και η φαινομενικότητα οφείλονται στην περιορισμένη μας αντίληψη που μας εμποδίζει να διακρίνουμε την ενότητα πίσω από την πολλαπλότητα. Κύριος αίτιος για την περιορισμένη αντίληψη είναι η άγνοια, την οποία πρέπει να καταπολεμά ο άνθρωπος. Ο Σανκάρα ή Σανκαρατσάρυα μπορούμε να πούμε ότι είναι ο μεγαλύτερος εκφραστής αυτής της φιλοσοφίας. Αν και πέθανε νέος -39 χρονών- πραγματοποίησε ένα τεράστιο πνευματικό έργο. Μπορούμε να πούμε ότι επιτρέπει την κατανόηση και το συνδυασμό των φαινομενικά αντίθετων φιλοσοφικών συστημάτων των Ουπανισάδ, του Σαμκύα και του Βουδισμού. Όμως δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο σε αυτό.

            Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα 6 ορθόδοξα όπως ονομάζονται φιλοσοφικά συστήματα της Ινδίας. Όμως, εκτός από αυτά, υπάρχουν και τα λεγόμενα μη ορθόδοξα φιλοσοφικά συστήματα

            Αυτά είναι ο χώρος των Υλιστών, ο Βουδισμός και ο Τζαϊνισμός. Ο Βουδισμός σήμερα είναι μία θρησκεία, όμως πρέπει να τονίσουμε ότι ξεκίνησε ως φιλοσοφικό σύστημα και οι αρχές του ακόμη και σήμερα αναγνωρίζεται ότι είναι περισσότερο φιλοσοφικές παρά θρησκευτικές.  Βούδας, ο Φωτισμένος όπως αποκαλέστηκε αργότερα, ήταν ένας Ινδός πρίγκιπας ο οποίος αρνήθηκε το βασίλειό του και έψαξε να βρει την Αλήθεια η οποία θα απάλλασσε την ανθρωπότητα από τον πόνο της ύπαρξης. Λέγεται ότι κατόρθωσε μετά από πολλά χρόνια ασκητισμού να φτάσει στη Φώτιση και κατόπιν άρχισε να περιοδεύει στις Ινδίες για να διδάσκει. Δεχόταν μαθητές άντρες και γυναίκες, ανεξάρτητα από κάστες και αντέδρασε στο μεγάλο τυπικισμό και την εξωτερική λατρεία όπου είχαν ξεπέσει οι Βραχμάνοι, κάτι ανάλογο με την αντιμετώπιση του Χριστού προς τους Φαρισαίους στην Ιουδαία. 

            Η διδασκαλία του Βούδα περικλείεται σε ένα μεγάλο σύνολο έργων, όμως μπορούμε να τη συνοψίσουμε στις 5 Μεγάλες Αλήθειες και στην Ευγενή Οκταπλή Ατραπό της Απελευθέρωσης. Οι ηθικές του διδασκαλίες θεωρούνται αξεπέραστες. Εξαιρετικής λαμπρότητας είναι αυτές που περιλαμβάνονται στο Δαμαπάντα. Ακόμη τόνισε την απάτη του υλικού κόσμου, τη λεγόμενη Μάγια, στην οποία μας οδηγούν οι ίδιες οι αισθήσεις μας, μια και συλλαμβάνουν ένα μόνο τμήμα της πραγματικότητας, αδυνατούν δε να συλλάβουν το σύνολο και την Αλήθεια. 

            Γενικά θεωρείται ο φιλόσοφος της απάρνησης των εγκόσμιων, της αυταπάρνησης, του καθήκοντος και της ανώτερης βούλησης. Ο ίδιος ήταν το καλύτερο παράδειγμα της φιλοσοφίας του. Λέγεται ότι έφτασε στη Νιρβάνα -μία κατάσταση η οποία θεωρείται από πολλούς σαν εκμηδένιση, κάτι πολύ λανθασμένο, γιατί Νιρβάνα σημαίνει "πέρα από το δάσος", δηλαδή πέρα από τις πολυπλοκότητες της γήινης ζωής. Η φιλοσοφία του μετατράπηκε σε θρησκεία, όμως μέσα στις διάφορες σχολές που αναπτύχθηκαν περικλείονται σημαντικές εσωτερικές φιλοσοφικές διδασκαλίες. 

            Ο Τζαϊνισμός είναι το άλλο μη ορθόδοξο φιλοσοφικό σύστημα. Ιδρυτής του είναι ο Μαχαβίρα που έζησε τον 6ο αι. π.Χ. και πήρε την επωνυμία Τζάινα, που σημαίνει Νικητής. Η φιλοσοφία του είναι δυαδιστική, γιατί τονίζει την ύπαρξη δύο στοιχείων στο Σύμπαν: του Πνεύματος και της Ύλης. Σκοπός και σε αυτόν το δρόμο σκέψης είναι η απελευθέρωση της Ψυχής από την ύλη και αυτό πετυχαίνεται όταν η Ψυχή κατακτήσει την ορθή Γνώση και απαλλαχτεί από τις μετενσαρκώσεις. Παράλληλα με τις υλικές πράξεις συμβαίνουν και οι αντίστοιχές τους στο αόρατο, στον ψυχικό κόσμο. Είναι η αρχή της ψυχοσωματικής λειτουργίας του κόσμου, με άλλα λόγια. 

            Η φιλοσοφική στάση ζωής που διαποτίζεται από την αρχή της Αχίμσα, δηλαδή της μη βίας προς οποιοδήποτε άλλο ζωντανό ον, είναι μία από τις αρχές του Τζαϊνισμού. Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε υιοθετήσει την αρχή αυτή και κατόρθωσε να προσανατολίσει και όλο τον ινδικό λαό να αντιδράσει στη βρετανική κατάκτηση με τη μη βία. Το ασκητικό ιδεώδες στον Τζαϊνισμό είναι πολύ έντονο και συνδυάζεται με την Αχίμσα, τη χορτοφαγία και την ολοκληρωτική απάρνηση των εγκόσμιων. 

            Ο Τζαϊνισμός δέχεται την παλιά παράδοση των ινδικών κειμένων, ότι ο Θεός κατέρχεται διαδοχικά για να σώσει τον κόσμο, όταν το κακό υπερισχύσει. Στον Ινδουισμό γενικά αυτή η αντίληψη εκφράζεται με τους Αβατάρα (λέξη σανσκριτικά σημαίνει κάθοδος) και στον Τζαϊνισμό με τους Τιρθανκάρας που κατέρχονται για να σώσουν τους ανθρώπους με τη διδασκαλία και το παράδειγμά τους. Ένας τέτοιος θεωρείται ότι ήταν και ο ιδρυτής του Τζαϊνισμού. Ο Τζαϊνισμός όπως και ο Βουδισμός μετατράπηκε σε θρησκεία και σήμερα αριθμοί ένα μεγάλο ποσοστό πιστών σε σχέση με το σύνολο του ινδικού πληθυσμού.  

Οι Υλιστές (Τσαρβάκας)

            Μέσα στη μεγάλη ποικιλία των φιλοσοφικών σχολών της Ινδίας υπάρχει και μία ομάδα υλιστών άθεων και σκεπτικιστών. Δεν έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ινδική σκέψη. Θα λέγαμε ότι ήταν περιθωριακές μορφές σκέψης που αρνούνταν την ιερότητα των Βεδών, την ύπαρξη Θεού, Ψυχής και άλλων ανώτερων κόσμων ή αρχών όπως π.χ. του πέμπτου στοιχείου, του αιθέρα. Γι' αυτούς υπάρχει μόνο ο υλικός κόσμος και η ανθρώπινη ζωή τελειώνει με το θάνατο με τον οποίο το σώμα διαλύεται στα "εξ ων συνετέθη". 

            Η υλιστική σχολή φαίνεται ότι υπήρχε από αρκετά παλιά και εξακολούθησε να υπάρχει μέχρι τις μέρες του Μ. Αλεξάνδρου. Μάλιστα ο σκεπτικισμός τους αντανακλάται στη σχολή του Πύρρωνα του Σκεπτικού μετά, στην Ελλάδα. Υπήρχαν οι "Ναστίκα", οι αρνητές, οι μηδενιστές, οι οποίοι τα απέρριπταν όλα εκτός από την ήρεμη ζωή, και οι "Παριμπατζάκα", οι περιπλανώμενοι, οι οποίοι περιφέρονταν στη χώρα και προσπαθούσαν με δεξιοτεχνία να νικήσουν στις διάφορες συζητήσεις όπου επιχειρούσαν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει Θεός, Ψυχή κ.τ.λ.  Μάλιστα υποστήριζαν ότι μπορούν να αποδείξουν και να αρνηθούν οτιδήποτε, παρόμοια με τους σοφιστές στην Αρχαία Αθήνα.  Πρόσφεραν όμως και θετικά στοιχεία: υποβοήθησαν την ανάπτυξη κριτικού πνεύματος απέναντι στον τυπικισμό και την εμπορευματοποίηση των ιεροτελεστιών από τους Βραχμάνους, κάτι παρόμοιο με την αντίδραση ενάντια στα "συγχωροχάρτια" στην Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα. 

            Η φιλοσοφική σκέψη λοιπόν άκμασε στην Ινδία πρωτύτερα και περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Η επέκταση του Μουσουλμανισμού περιόρισε την Ινδία και την απομόνωσε και από τη Δύση. Οι δρόμοι που είχαν οι Πέρσες, η αυτοκρατορία που δημιούργησε ο Αλέξανδρος και συνέχισαν οι Ρωμαίοι χάθηκαν και ξεχάστηκαν. Η φιλοσοφία στην Ινδία έπεσε στο σχολαστικισμό και μόνο κάποιοι πυρήνες διατηρούσαν τη γνώση των μεγάλων συστημάτων άθικτη. Σιγά σιγά όμως εμφανίστηκαν κάποια πρόσωπα τα οποία δημιούργησαν ξανά ένα ρεύμα μελέτης και φιλοσοφικής αναζήτησης. Με την κυριαρχία της Ινδίας από τους Άγγλους, η ινδική σκέψη γίνεται γνωστή στη Δύση και πολλοί Ευρωπαίοι φιλόσοφοι και διανοητές εκφράζουν με αμεσότητα το θαυμασμό τους στη φιλοσοφική σκέψη της Ινδίας, ενώ η επίδραση της ινδικής φιλοσοφίας στο έργο τους είναι μεγάλη. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Φίχτε, Σοπενχάουερ, Σέλινγκ, Μπέρξον, Καίσερλινγκ και τους Θεοσοφιστές. Οι τελευταίοι με τη μεγάλη προσωπικότητα της Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκι στην αρχή και της Αννι Μπέζαντ αργότερα έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην αναγέννηση της Ινδίας και στην επανάσταση κατά των Άγγλων, της οποίας ηγήθηκε τελικά η μεγάλη μορφή του Γκάντι. Η ινδική φιλοσοφία απόκτησε ξανά σημαντικούς εκπροσώπους στα νεότερα χρόνια, όπως τον Ραμακρίσνα, και τον φιλόσοφο ποιητή Ραμπιντανάθ Ταγκόρ, τον Ραντακρίσναν και άλλους όπως τον Βιβεκανάντα, που έπαιξαν το ρόλο του πρεσβευτή της ινδικής Σοφίας στη Δύση, η οποία σιγά σιγά αρχίζει να αναγνωρίζει τη μεγάλη βαθύτητα και σημασία της ινδικής φιλοσοφίας. Πέρα από το έντονο θρησκευτικό στοιχείο με το οποίο είναι συνυφασμένη η ινδική φιλοσοφία, τον έντονο συμβολισμό της και τη βαθύτητά της, είναι η πιο εσωτερική φιλοσοφία στον κόσμο μαζί με την κινεζική. Έτσι, πάρα πολλά στοιχεία του εσωτερισμού διασώζονται μέσα στα ινδικά συστήματα της Σαμκύα, της Γιόγκα και στα ινδικά φιλοσοφικά κείμενα γενικά. Πρέπει να αναγνωρίσουμε στην ινδική φιλοσοφία τα ανώτερα πετάγματα της ανθρώπινης σκέψης.


Πηγή: esoterica.gr
Συνέχεια. . . »

Σούφι: Δερβίσηδες - Οι μυστικοί της Ανατολής

Η προέλευση του σουφισμού, σαν εσωτερικού ρεύματος μέσα στους κόλπους του ισλαμισμού, είναι σκοτεινή και αμφιλεγόμενη, όπως συμβαίνει συνήθως με κάθε εσωτερικό ρεύμα.

                                  
"για τους Σούφι, που πάντα αρέσκονται να μιλούν με παραβολές και με ποιητική και συμβολική γλώσσα, η διδασκαλία τους, το «κρασί» τους, όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν, υπήρχε από πολύ παλιά και ταυτίζεται με την έννοια των Μυστηρίων, που συναντώνται σε όλα τα παραδοσιακά εσωτερικά συστήματα" Γιατί η Διδασκαλία είναι Μία!

Η προέλευση του σουφισμού, σαν εσωτερικού ρεύματος μέσα στους κόλπους του ισλαμισμού, είναι σκοτεινή και αμφιλεγόμενη, όπως συμβαίνει συνήθως με κάθε εσωτερικό ρεύμα. Αν και οι σούφι υποστηρίζουν ότι ο σουφισμός είναι μια εσωτερική διδασκαλία στα πλαίσια του Ισλάμ, που συμβιβάζεται με την ορθοδοξία του Κορανίου, είναι επίσης παραδεκτό ότι πίσω του βρίσκεται μια πανάρχαια εσωτερική παράδοση, που μερικοί σοφοί σούφι την συνδέουν με τον Πυθαγόρα και ακόμα με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο ή Θωτ των αρχαίων Αιγυπτίων. Ετσι, για μερικές σχολές του σουφισμού ή για μερικά τάγματα, η σειρά διαδοχής των δασκάλων τους φτάνει μέχρι τον Μωάμεθ, για άλλες μέχρι τον Ουβάις ελ Καρνί, που πέθανε τον 7ο αιώνα και δεν συνάντησε ποτέ τον Μωάμεθ και για άλλες δεν προέρχεται από κάποια συγκεκριμένη πηγή και υποστηρίζουν ότι οι εσωτερικές τους διδασκαλίες είναι χιλιάδων χρόνων και αντιστοιχούν και συνδέονται με τα ρεύματα του Τρισμέγιστου, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα και άλλων αρχαίων σοφών. Λέει σχετικά ο μεγάλος δάσκαλος σούφι Ιμπν ελ Φαρίντ (1181-1235): «Το κρασί μας υπήρχε πριν από αυτό που εσείς ονομάζετε <σταφύλια> και <αμπέλια>» και μετά «εμείς ήπιαμε προς τιμήν του Φίλου, μεθώντας πριν δημιουργηθεί το αμπέλι».

Σε παραβολές των σούφι το κρασί συμβολίζει την διαχρονική εσωτερική διδασκαλία που, κατά τους ίδιους, είναι η ίδια με όλων των άλλων εσωτερικών συστημάτων, γιατί η Διδασκαλία είναι μία. Και το αμπέλι και το σταφύλι είναι τα συστήματα, τα εξωτερικά κανάλια, τα θρησκευτικά σώματα και τα φιλοσοφικά σχήματα. Για τους σούφι, στους οποίους πάντα αρέσει να μιλούν με παραβολές και με ποιητική και συμβολική γλώσσα, η διδασκαλία ή το κρασί τους υπήρχε από πολύ παλιά και ταυτίζεται με την έννοια των Μυστηρίων σε άλλους παραδοσιακούς πολιτισμούς. Γι'αυτό και δεν μπορεί να θεωρηθεί ο σουφισμός προϊόν του ισλαμισμού. Απλώς ενσωματώθηκε σ' αυτόν χρησιμοποιώντας τον ως φορέα, εφόσον αποδείχθηκε κατάλληλος εξαιτίας της ανεξιθρησκείας του, μια και σύμφωνα με τα ίδια του λόγια του προφήτη στο Κοράνι, κάθε άλλος προφήτης ή σοφός ιδρυτής θρησκείας ή φιλοσοφικής σχολής θεωρείται απεσταλμένος του Θεού, του Αλλάχ, του Ακατονόμαστου. Τη λέξη «σούφι» την χρησιμοποιούσαν στην Αραβία και πριν από τον Μωάμεθ και οι παραδόσεις μιλούν για την ύπαρξη του σουφισμού στην 2η χιλιετία π.Χ.

Σύμφωνα με τις πιο αποδεκτές απόψεις, η λέξη «σούφι» σημαίνει «μαλλί», δηλαδή το μάλλινο ρούχο ή χιτώνα που φορούσαν οι σοφοί, οι αναχωρητές και οι δάσκαλοι σούφι. Άλλες όμως εκδοχές την συσχετίζουν με το Αϊν Σοφ των καββαλιστών και βρίσκουν μεγάλη σχέση ανάμεσα σ' αυτά τα δύο εσωτερικά ρεύματα. Ετσι, στην «Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια» αναφέρεται ότι οι Εβραίοι σοφοί της Καββάλα θεωρούν ότι η παράδοσή τους και η παράδοση των μυημένων τους έχει την ίδια προέλευση με τον σουφισμό. Οι σούφι όμως αρνούνται ότι η δική τους προέρχεται από κάποια συγκεκριμένη πηγή και δεν περιορίζονται στην αντιστοιχία με την Καββάλα ή με άλλο παρόμοιο εσωτερικό ρεύμα, αλλά θεωρούν την παράδοσή τους καθολικής διάχυσης.

Στην διδασκαλία των σούφι είναι σημαντικό να προσέξουμε ότι διατηρείται η συμβολική χρήση της γλώσσας, όπως στα αρχαία μυστήρια, ώστε μόνο οι «έτοιμοι» και οι μυημένοι να μπορούν να καταλάβουν. Γι' αυτό, όταν μεταφράζεται σε ξένη γλώσσα μια πραγματεία ή ένα ποίημα των σούφι, το μόνο που μένει είναι η σκέτη εξωτερική φλούδα, όμορφες λέξεις, βαθιά ίσως φιλοσοφικά νοήματα, αλλά χωρίς το πραγματικό εσωτερικό και πολυδιάστατο μήνυμά του.

Μέσα στη διδασκαλία των σούφι, που καλύπτει όλο το ανθρώπινο φάσμα εκφράσεων, διακρίνουμε, για παράδειγμα, την εξελικτική θεωρία πολύ πριν από τον Δαρβίνο και την θεωρία ότι το ανθρώπινο ον προήλθε από τη θάλασσα, όπως έλεγε και ο Αναξίμανδρος στην προσωκρατική Ελλάδα. Η διδασκαλία τους προχωρεί περισσότερο και ισχυρίζεται ότι το ον εξελίσσεται από ορυκτό σε φυτό, από φυτό σε ζώο, μετά σε άνθρωπο, ύστερα σε άγγελο, μέχρις ότου συγχωνευθεί στη θεία συνείδηση, όπως λένε οι εσωτερικές ανατολικές διδασκαλίες, όταν μιλούν για κύκλους εξέλιξης μέσα σε πλανητικές αλυσσίδες, γύρους και μπαλόνια ή για κόσμους ύπαρξης σε διάφορες συνειδησιακές διαστάσεις.

Ο σουφισμός στον δυτικό μεσαίωνα είχε μεγάλη επίδραση. Όπως είναι γνωστό, η αρχαία κλασική φιλοσοφία ξαναήρθε στη μεσαιωνική Δύση μέσω των Αράβων μεταφραστών και σχολιαστών, που είχαν κεντρική έδρα στην Ευρώπη, την Ισπανία, που κατέκτησαν τον 8ο αιώνα. Για παράδειγμα, ο μοναχός Ρογήρος Βάκων (1214-1294) ο μεγάλος μύστης και θεμελιωτής της εμπερικής μεθόδου, είχε σπουδάσει στην Ισπανία των Σαρακηνών και είχε έρθει σε επαφή με μύστες σούφι, τους οποίους και αναφέρει στα φιλοσοφικά του έργα ως «ανατολίτες φιλοσόφους». Ο Βάκωνας πιθανόν μυήθηκε στη σχολή της Κόρντοβα, της οποίας σημαντικός δάσκαλος υπήρξε ο Μπεν Γκάμπιρον ή Αβισεβρών, που άσκησε ζωτική επίδραση στην ίδρυση του φραγκισκανικού τάγματος από τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, στο οποίο εισήλθε ο Βάκωνας το 1247. Επίσης, ο μεγάλος εσωτεριστής φιλόσοφος Ραϋμόντ Λουλ παραδέχεται ότι έγραψε το περίφημο ποιήμα του «Το βιβλίο του Εραστή και της Αγαπημένης του» (1283) βασιζόμενος σ' ένα σουφικό πρότυπο.

Εκεί όμως που είναι πιο φανερές οι σχέσεις και οι επιδράσεις του σουφισμού στη Δύση, είναι στο τάγμα των Ναϊτών. Μερικοί από τους εννέα αρχικούς ιππότες-ιδρυτές του τάγματος λέγεται ότι ήταν μύστες σούφι, όπως ο αρχηγός τους, ο Ουγκε ντε Πεϋν και ο Γοδεφρείδος ντε Σαιντ-Ομέρ. Οι επαφές των Ναϊτών στους Αγίους Τόπους με ορισμένους σούφι και με τα μυστικά τάγματά τους, είναι πλέον εξακριβωμένες ιστορικά, από τα πρακτικά της δίκης εναντίον του ναϊτικού τάγματος, που προκάλεσε την εξαφάνισή τους. Πολλά ιπποτικά εσωτερικά τάγματα που ιδρύθηκαν μετά, φέρνουν τη σφραγίδα τους και συνεπώς την επίδραση του σουφισμού. Οι μεσαιωνικές γνώσεις περί αστρολογίας, αλχημείας, μαγείας κ.λπ. εισήλθαν στη Δύση μέσω των Αράβων και των Εβραίων καββαλιστών και των διδασκάλων σούφι, οι διδασκαλίες των οποίων επιβίωσαν ανάμεσα στις διάφορες εσωτερικές ομάδες της Ευρώπης, από τον μεσαίωνα ως την σύγχρονη εποχή.

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΛΑΣΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΟΥΦΙΣΜΟΥ

Ένα από τα κύρια χαρακτηρστικά του σουφισμού είναι η ποικιλία των εκφράσεων με την οποία μπορούν να μεταδώσουν τις διδασκαλίες τους οι δάσκαλοι σούφι. Μέσα από τη μουσική, το τραγούδι και τον χορό, όπως στην περίπτωση των δερβίσηδων (υποψήφιοι σούφι ειδικής σχολής), μέσα από την ομαδική εργασία, από τη χρήση συμβόλων, σημείων, παραβολών, μέσα από αισθητηριακές εντυπώσεις, από ποιήματα, παραβολές, αφηγήσεις, μέσα από υψηλές μεταφυσικές ή φιλοσοφικές έννοιες κ.α., ο διδάσκαλος σούφι καταφέρνει να μεταδώσει στον μαθητή του, σύμφωνα με ό,τι αυτός χρειάζεται, μια διδασκαλία και μια πιο υψηλή πνευματική κατάσταση συνείδησης. Αυτές οι διάφορες μέθοδοι, παρόλο που χρησιμοποιούνται ελεύθερα από κάθε δάσκαλο ανάλογα με την περίπτωση και την ανάγκη, αποτέλεσαν με την πάροδο του χρόνου διάφορες σχολές ή τάγματα που εξειδικεύθηκαν και ανέπτυξαν περισσότερο κάποια από αυτές τις μεθόδους. Τέσσερα είναι τα κλασικά τάγματα των σούφι, αν και υπήρχαν πολλοί φημισμένοι δάσκαλοι και μύστες σούφι που δεν ανήκαν σε κανένα από αυτά και χρησιμοποιούσαν τα δικά τους συστήματα, τα οποία όμως δεν κατόρθωσαν να αποκρυσταλλωθούν σε κάποια συγκεκριμένη παραδοσιακή σχολή μετά τον θάνατό τους.

Το τάγμα «Χίστι», που είναι το παλαιότερο, ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα από τον δάσκαλο Αμπούτ Ισάκ Χίστι, απόγονο του Μωάμεθ και χρησιμοποίησε τη μουσική και τον χορό για τις ασκήσεις του. Οι δερβίσηδες αυτού του τάγματος έμπαιναν στις πόλεις, τραγουδούσαν κι έπαιζαν μουσική χορεύοντας, για να συγκεντρώνουν και να γοητεύουν τους ανθρώπους και ύστερα τους διηγούνταν μια ιστορία ή έναν μύθο που είχε διδακτική και μυητική σημασία. Εκείνοι που καταλάβαιναν και «ξυπνούσαν», τους ακολουθούσαν. Γρήγορα, όμως, οι Χίστι απολιθώθηκαν, όπως έγινε αργότερα και με άλλα τάγματα σούφι και οι τεχνικές τους περιορίστηκαν σε μια απλοϊκή αγάπη για την μουσική και σε μια επιφανειακή χορευτική δεξιοτεχνία, όπου η συγκινησιακή διέγερση που προκαλείται με τις ασκήσεις αυτές, συγχέεται με την αληθινή πνευματική εμπειρία. Οι μουσικοί και οι χορευτές τους όμως χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στον ισλαμικό κόσμο και κυρίως στις Ινδίες.

Ένα πιο εσωτερικό και φιλοσοφικό τάγμα είναι αυτό που ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα, από τον Αμπντούλ Καντίρ, στα νότια της Κασπίας θάλασσας. Ειδικεύθηκε στο να προκαλεί πνευματικές καταστάσεις τύπου έκστασης, όπως το ινδικό σαμάντι. Η διδασκαλία του χρησιμοποιούσε ορολογίες, παραβολές και συστήματα που μοιάζουν μ' εκείνα που χρησιμοποίησαν αργότερα στην Ευρώπη οι Ροδόσταυροι.



Το τρίτο είναι το τάγμα «Σουχραβάρντι», που ιδρύθηκε επίσης τον 12ο αιώνα από τον δάσκαλο Ζιζαουντίν Σουχραβάρντι. Οι τεχνικές του είναι ποικίλες και περιλαμβάνουν σχεδόν όλες όσες αναφέραμε προηγουμένως, όπως τη μυστικιστική έκσταση μέσω στροβιλικών χορευτικών κινήσεων ή τον διαλογισμό σε απόλυτη ηρεμία και σιωπή, για την επίτευξη της «αντίληψης του Πραγματικού». Η διδασκαλία τους εκφράζεται μέσα από φαινομενικά παράλογες ιστορίες, που κρύβουν βαθιά συμβολικά σημεία και νοήματα, προσιτά μόνο σε όσους έχουν ξύπνιο το πνευματικό στοιχείο μέσα τους. Οι οπαδοί αυτού του τάγματος επηρέασαν βαθιά άλλες μυστικιστικές ομάδες εξαπλωμένες στην Ινδία, Περσία και Αφρική.

Το τέταρτο κλασικό τάγμα είναι αυτό του «Νακσμπάντι», που ιδρύθηκε από τον Μπαχαουντίν Νακσμπάντ τον 14ο αιώνα στην κεντρική Ασία και είναι το πιο εσωτερικό και ολοκληρωμένο από όλα τα σουφικά τάγματα. Σ' αυτό διαμορφώθηκε ο μεγάλος σούφι μύστης Χουτζβίρι, που έγραψε στα περσικά, για τον σουφισμό και τα τάγματά του, το βιβλίο «Αποκάλυψη του Κρυμμένου», το οποίο θεωρείται μοναδικό στο είδος του.

Από αυτό το τάγμα εμφανίστηκαν αργότερα πολλές άλλες σχολές και μερικοί το θεωρούν σαν την πιο παλιά μυστικιστική «αλυσσίδα διαδοχής», παρόλο που ιδρύθηκε μετά από τα άλλα. Μόνο οι δάσκαλοι-σεϊχηδες του τάγματος Νακσμπάντι έχουν εξουσία να μυούν μαθητές σε όλα τα άλλα τάγματα δερβίσηδων, γιατί η διδασκαλία τους τρεφόταν από τις αρχαίες και τις πιο εσωτερικές ασκήσεις του σουφισμού, οι οποίες χαρακτηρίζονται για την μεγάλη τους αυστηρότητα και δυσκολία εκτέλεσης.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία του, κοινή σε όλους τους σούφι, υπάρχουν τέσσερα μεγάλα Ταξίδια, που μπορούμε να θεωρήσουμε σαν στάδια μύησης. Το πρώτο ταξίδι αποσκοπεί στην εναρμόνιση της συνείδησης με την αντικειμενική πραγματικότητα, επιτυγχάνοντας έτσι την «εκμηδένιση» του υποκειμενικού και ψεύτικου εγώ. Υστερα ο σούφι περνάει στο δεύτερο ταξίδι, όπου γίνεται αληθινά τέλειος άνθρωπος και σταθεροποιεί την αντικειμενική του γνώση για την πραγματικότητα. Σ' αυτή τη μυητική φάση ο σούφι γίνεται δάσκαλος, με τον τίτλο «κουτόμπ», δηλαδή «κέντρο ή σημείο προς το οποίο στρέφονται όλοι». Στο τρίτο ταξίδι ο δάσκαλος αποκτά καθολικότητα και μπορεί να οδηγήσει πνευματικά οποιονδήποτε τύπο ανθρώπου, ανεξάρτητα από θρησκεία, χαρακτήρα ή πολιστικό περιβάλλον, πλαίσια στα οποία περιορίζεται ο δάσκαλος του δεύτερου ταξιδιού.



Τέλος, το τέταρτο ταξίδι σημαίνει ότι ο δάσκαλος ή τέλειος άνθρωπος είναι σε θέση να οδηγεί τους μαθητές του πέρα από τα όρια των φυσικών διαστάσεων του ορατού κόσμου και να τους βοηθάει πέρα από αυτό που θεωρείται φυσικός θάνατος. Στο τέταρτο ταξίδι η συνείδηση συνεχίζεται και μετά τον θάνατο, ο σούφι έχει πλήρη απόδειξη της ύπαρξης της ψυχής και της αθανασίας της και συνεχίζει να εργάζεται συνειδητά και συνεχώς, ταξιδεύοντας σε ανώτερες διαστάσεις, μέχρι να ξαναέρθει στον κόσμο σε μια νέα μορφή ζωής.


Του Γ.Α.ΠΛΑΝΑ
Ιδρυτή και Διευθυντή του
Πολιτιστικού και Φιλοσοφικού Οργανισμού "Νέα Ακρόπολη"
Πηγή: ning.com


Συνέχεια. . . »

Τρεις, εννιά ή... επτά διαστάσεις έχει ο κόσμος μας ;

Σε διάφορους πολιτισμούς - οι αριθμοί 3 και 7 θεωρούνταν ιεροί και βασικοί για τη δόμηση του κόσμου μας.Στο επίκεντρο της αναζήτησης της θεωρητικής Φυσικής υπάρχει πάντα η δημιουργία και η δομή του Σύμπαντος. Η πλέον διάσημη θεωρία για την κατασκευή του είναι αυτή του "Big Bang" («Μεγάλη Έκρηξη»). Μια άλλη εναλλακτική θεωρία, αυτή των Υπερχορδών, παρουσιάζει το Σύμπαν μας (στην πιο δημοφιλή εκδοχή της) σαν ένα «κουβάρι» εννέα (9) διαστάσεων. Τώρα δύο αμερικανοί επιστήμονες έρχονται να συμπληρώσουν και να διευκρινίσουν ότι η «Δημιουργία» αρέσκεται να ξεδιπλώνει άλλοτε σε τρεις και άλλοτε σε επτά από τις διαστάσεις!


Πέρα από την θεωρητική τοποθέτηση για την κατασκευή του Σύμπαντος το μεγάλο ερώτημα για τους Φυσικούς είναι: γιατί εμείς αντιλαμβανόμαστε μόνο τρεις διαστάσεις αντί για 4, 6 ή 9; Έχει να κάνει με την αντιληπτική μας ικανότητα ως όντων ή με την ίδια την κατασκευή του Σύμπαντος;

Απάντηση στο ερώτημα αυτό επιχειρούν να δώσουν ο Andreas Karch και η Lisa Randall, καθηγητές Φυσικής στα πανεπιστήμια της Ουάσιγκτον και του Χάρβαρντ αντίστοιχα. Οι δυο τους πιστεύουν ότι καθώς το Σύμπαν άρχισε να ξετυλίγει τις αρχικά «κουλουριασμένες» και ανεκδήλωτες διαστάσεις του και παράλληλα «αραίωνε» (σύμφωνα με την λεγόμενη «Αρχή της χαλάρωσης»("relaxation principle"), δημιούργησε σχηματισμούς με 3 και 7 διαστάσεις, αποφεύγοντας «κατά προτίμηση» κάποιο άλλο πλήθος.

Οι δύο αμερικανοί συνεργάτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα αυτό μετά την αποπεράτωση της επεξεργασίας μαθηματικών μοντέλων που χρησιμοποίησαν για να περιγράψουν τη θεωρία των Υπερχορδών. Τα μαθηματικά δείχνουν λοιπόν ότι το Σύμπαν μας εκδηλώθηκε αποκλειστικά είτε σε τρισδιάστατες είτε σε επταδιάστατες μορφές.

Ξεκινώντας από την υπόθεση ότι το Σύμπαν ακολούθησε έναν ομαλό σχηματισμό σχηματίζοντας μορφές που αποκαλούνται «μεμβράνες», κατέληξαν στο ότι καθώς οι μεμβράνες αυτές «ξεδιπλώνονταν» κατέληξαν σε σχηματισμούς 3 ή 7 διαστάσεων.

Επιπλέον οι Karch και Randall τονίζουν ότι αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν Σύμπαν δεν είναι απαραίτητα «όλο το Σύμπαν» !!! Μέσα στο Σύμπαν θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν και άλλες πραγματικότητες τριών ή επτά διαστάσεων τις οποίες θα ήταν αδύνατο να αντιληφθούμε.

Επίσης υποστηρίζουν ότι αν και το Σύμπαν μας είναι τρισδιάστατο ή επταδιάστατο, υπάρχουν άλλοι κόσμοι που είναι πιθανόν πέντε ή εννιά διαστάσεων. Απλά εμείς δεν ζούμε σε αυτούς !!!

Όλα λοιπόν στο Σύμπαν μας υπακούουν στους νόμους των τριών διαστάσεων. Δυνάμεις, όπως ο ηλεκτρομαγνητισμός λειτουργούν στον τρισδιάστατο αυτό κόσμο και μόνο σε αυτόν. Άλλες πάλι δυνάμεις, όπως η βαρύτητα, θα μπορούσαν να προεκτείνονται και πέρα των τριών διαστάσεων, αν και όπως βεβαιώνουν τα μαθηματικά μοντέλα που περιγράφουν τη θεωρία των Karch και Randall, αν η δύναμη της βαρύτητας λειτουργούσε σε επτά «μεμβράνες», θα ελαττώνονταν τόσο ραγδαία ώστε δεν θα μπορούσε να συντελέσει στη δημιουργία π.χ. ενός ηλιακού συστήματος όπως το δικό μας, καθώς οι τροχιές των πλανητών δεν θα μπορούσαν να έχουν σταθερότητα και θα κατέρρεαν !

Πάντως, άσχετα από το αν η θεωρία αυτή «στέκει», σίγουρα φέρνει συνειρμούς από το παρελθόν καθώς - σε διάφορους πολιτισμούς - οι αριθμοί 3 και 7 θεωρούνταν ιεροί (μαζί με άλλους) και βασικοί για τη δόμηση του κόσμου μας. Ας σκεφτούμε απλά ότι 3 είναι τα βασικά χρώματα στη φύση, αλλά αναλύονται σε 7 χρώματα της ίριδας! Και πολλά άλλα παραδείγματα που καθιστούν τους αριθμούς 3 και 7 «μαγικούς».

Όσο για την ίδια τη θεωρία των Karch and Randall, αρκεί να περιμένουμε λίγο ακόμα καθώς θα δημοσιευτεί μέσα στον Οκτώβριο σε έκδοση της «Αμερικανικής Εταιρίας Φυσικής».

Πηγές & Σχετικά Links:

- http://www.eurekalert.org/pub_releases/2005-09/uow-psu092805.php
- "Οι μαθηματικές αρμονίες του Σύμπαντος", του Γ.Α.Πλάνα - Οργανισμός Νέα Ακρόπολη, http://www.esoterica.gr/articles/contributions/sciences/matharm/matharm.htm
- "Ο καθρέφτης μέσα στον καθρέφτη", της Ευφροσύνης Τσακίρη, http://www.esoterica.gr/articles/contributions/sciences/selfsimilar/selfsimilar.htm


Πηγή: asxetos.gr
Συνέχεια. . . »

Οι μαθηματικές αρμονίες του Σύμπαντος

"Δεν μπορεί κανείς να μελετήσει την θαυμάσια ηλεκτρομαγνητική θεωρία του φωτός του Μάξουελ, χωρίς να έχει το συναίσθημα ότι, μια ειδική ζωή και μια ειδική διάνοια βρίσκονται μέσα στους μαθηματικούς τύπους, σαν να είναι πιο έξυπνοι από μας, ακόμα, περισσότερο κι από τον εφευρέτη τους." Η. HERTZ 

Από την μακρινή αρχαιότητα ο άνθρωπος προσπάθησε να ανακαλύψει το μυστήριο της ύπαρξης. Μέσα απ' την έκπληξη που προκαλεί το σύμπαν και ο εσωτερικός του μικρόκοσμος, ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει το κλειδί που εξηγεί το μυστήριο, να βρει το κέντρο όπου ενώνονται το άπειρο και το ιερό σημείο γνώσης.

Είτε μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, είτε μέσα στην ίδια την καρδιά του κέντρου του γαλαξία, ο ανθρώπινος νους προσπαθεί να κατακτήσει και να ξεπεράσει τους περιορισμούς του χρόνου και του χώρου, της θέσης και της ροής, για να αποκαλύψει το μυστήριο του Όντος. Φιλοσοφίες, θρησκείες, εσωτερισμός, επιστήμες διάφορες έχουν εξερευνήσει τους δρόμους προς τα μέσα και προς τα έξω. Όμως, από παλιά, υπάρχει ένα κοινό σημείο που τουλάχιστον πλησιάζει, αν δεν είναι, την καρδιά του μυστηρίου: ο Αριθμός, παντού και πάντα ο αριθμός. Θρησκείες, φιλοσοφίες, επιστήμες, άνθρωποι και άστρα, κρύσταλλα και γαλαξίες, άτομα και ήλιοι βυθίζονται στον αριθμό.

Ο Πυθαγόρας, ο ιερέας των αριθμών στη Δύση, υπήρξε μόνο ο εκλαϊκευτής μιας αρχαίας σοφίας, που έκρυβε τα μυστικά της στους ναούς των αρχαίων πολιτισμών, των οποίων μόνο τα ίχνη γνωρίζουμε. Ας μην υποτιμούμε τίποτα. Όποιος υποτιμά, κλείνει την πόρτα στην γνώση. Ας αναζητούμε. Ακόμα και μέσα σ' έναν κόκκο άμμου κρύβονται ολόκληροι κόσμοι.

Υπάρχουν αναλογίες και μαθηματικές αρμονίες που ρυθμίζουν το σύμπαν, από το απειροστό ως το άπειρο, από τα ατομικά υποσωματίδια ως τους γαλαξίες. Αυτές οι αναλογικές σχέσεις, φτιαγμένες με μαθηματική ομορφιά, δεν μπορεί να είναι καρπός της τύχης αλλά, αντίθετα, μιας παγκόσμιας υπέρ-διάνοιας που λειτουργεί μέσα από τους αριθμούς.

Το σύμπαν δεν παίζει ζάρια, δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει Κάτι σαν διάνοια που το έχει φτιάξει, που το έχει σκεφτεί με βάση μαθηματικές ιδέες, που ακόμα κι ο πιο ευφυής μαθηματικός δεν θα μπορούσε να συλλάβει. Αυτόν τον συμπαντικό αρχιτέκτονα τον έλεγαν στα παλιά χρόνια θεό, πρώτη αιτία, πνεύμα του κόσμου κ.α. Αλλά, πέρα από τα διάφορα ονόματα, το βέβαιο είναι πως κάτι υπάρχει, που οργανώνει φοβερά έξυπνα και όμορφα την ύλη και δεν είναι ούτε η τύχη, ούτε η ίδια η ύλη, αλλά μια αόρατη διάνοια που βρίσκεται πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων. Είναι αόρατη, άυλη, δηλαδή πνευματική, αλλά τα ίχνη της φαίνονται, όταν έχει κανείς τα μάτια του ανοιχτά και ψάχνει με πραγματική εσωτερική ελευθερία. Ποια είναι αυτά τα ίχνη; Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Υπάρχουν δύο είδη μονάδων που επιτρέπουν να μετρήσει κανείς τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα: το ένα από αυτά τα δύο συστήματα είναι βασισμένο στον ηλεκτρισμό και το άλλο στον μαγνητισμό. Συνδέονται από τον αριθμό 3χ1010. Το 1857 ο φυσικός Κιρτσώφ κατάλαβε ότι αυτή η σχέση είναι ακριβώς η ταχύτητα του φωτός σε εκατοστά / δευτερόλεπτο. Έπρεπε να υπάρχει κάποιος λόγος γι' αυτήν την σύμπτωση. Ο Ρέμιαν είπε πως δεν μπορούσε να είναι τυχαίο.

Χρόνια αργότερα αυτή η ανακάλυψη, μαζί με τις έρευνες του Μάξγουελ, οδήγησαν τον Αϊνστάιν στον πασίγνωστο τύπο του Ε=Μc2, που έσπασε τους φραγμούς της σχετικής σκέψης για τον χρόνο και τον χώρο. Υπάρχει μια αρμονική σχέση μεταξύ της ταχύτητας του φωτός και του ηλεκτρομαγνητισμού. Η ενέργεια εμφανίζεται με διάφορες μορφές κι εκφράζεται μέσα από αναλογίες τέλεια οργανωμένες. Όπως είπε ο Πυθαγόρας εδώ και 2600 χρόνια, ο Θεός είναι Αριθμός και ο Θεός δεν μας κοροϊδεύει.

Αλλη μια σύμπτωση ανακαλύφθηκε το 1885, όταν ο φυσικός Βάλμερ έδειξε ότι, τα μήκη κύματος των διάφορων εκπομπών φωτός από το άτομο υδρογόνου αντιστοιχούν με μια απλή αριθμητική σειρά. Αργότερα, ο Ν. Μπορ, ο Ντιράκ και ο Πάουλι έδωσαν την εξήγηση στη θεωρία των "κβάντα", όπου πάλι ήταν παρούσα στην ύλη μια "φυσική" διανοητική τάξη και αρμονία, που θα μπορούσε να την διαθέτει μόνο ένα υπέρ-έξυπνο Ον. Ο Πλάτωνας μας μίλησε για τα κανονικά στερεά, σαν κλειδιά της δομής του κόσμου.

Για τους αρχαίους φιλοσόφους, τα λεγόμενα "παιχνίδια του Διόνυσου", δηλαδή τα πλατωνικά στερεά, έκρυβαν τα μυστήρια της δημιουργίας. Και αυτό δεν είναι φαντασία γέρων τρελών. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ο χαρακτηριστικός αριθμός των ιδιοτήτων του οκτάεδρου είναι 108, ο σημαντικός αριθμός του εικοσάεδρου είναι 1728. Αν προσθέσουμε τους δύο αυτούς αριθμούς, έχουμε το 1836. Τι είναι όμως το 1836; Είναι η σχέση μεταξύ της μάζας του πρωτονίου κι αυτής του ηλεκτρονίου! Δηλαδή, αυτή η σχέση μεταξύ του αρνητικού και του θετικού ηλεκτρισμού (ο αρνητικός εμφανίζεται σαν ηλεκτρόνιο και ο θετικός σαν πρωτόνιο) που είναι ένα από τα κλειδιά της δομής του σύμπαντος, βρίσκεται κρυμμένη στις αναλογίες των δύο αυτών πλατωνικών στερεών! Μήπως οι γεωμετρικές μορφές κρύβουν τα κλειδιά του μυστηρίου του σύμπαντος; Πού είναι, λοιπόν, οι άχρηστες φαντασίες των αρχαίων φιλοσόφων;

Ο δρ. Ιρβιν Γκουντ του πανεπιστημίου του Princeton των Η.Π.Α. έχει ανακαλύψει ότι οι αριθμοί, οι χαρακτηριστικοί των μαζών των υποσωματιδίων του ατόμου, ρυθμίζονται από μια απλή μαθηματική αναλογία. Οι αριθμοί δεν σχετίζονται στα τυφλά, η δομή της ύλης δεν είναι τυχαία φαίνεται πως υπάρχει κάτι σαν αόρατο δάκτυλο που οργανώνει τα πάντα σύμφωνα με μαθηματικούς νόμους μια διάνοια που εκφράζεται μέσα από ωραίες εξισώσεις, μια διάνοια που δεν είναι ανθρώπινη.

Αλλη μια τρομερή αναλογία που ίσως μεταδίδει την ουσία του μυστηρίου της φύσης και που αποκαλύπτει το μυστικό του παγκόσμιου Μαθηματικού, που είναι αυτό που λέμε "Θεό". Η σχέση ανάμεσα στην ηλεκτροστατική δύναμη που υπάρχει μεταξύ δύο ηλεκτρονίων και στην ελκτική δύναμη της βαρύτητας είναι ένα φυσικό μέτρο εξαιρετικής σημασίας. Είναι η μοναδική γνωστή σταθερά που ενώνει τον μακρόκοσμο με τον μικρόκοσμο. Η ηλεκτροστατική δύναμη είναι απωστική και είναι υπεύθυνη για τα φαινόμενα της χημείας και της βιολογίας, η δύναμη της βαρύτητας, της έλξης, λειτουργεί στον σχηματισμό των πλανητών, των άστρων και των γαλαξιών. Η σχέση μεταξύ τους είναι θεμελιώδης κι εκφράζεται σαν 4,14χ1042.

Αλλά, οι βασικότεροι αριθμοί που ρυθμίζουν τη φύση στη θεμελιώδη λειτουργία της, που είναι ο αριθμός "π" (εκφράζει τη σχέση ανάμεσα στη διάμετρο και την περιφέρεια του κύκλου), ο αριθμός e (βάση των νεπέριων λογάριθμων που ρυθμίζουν την εκθετική αύξηση των ζωντανών όντων) και ο αριθμός 137 (που χαρακτηρίζει τη σταθερά της λεπτότερης δομής της ύλης στη θεωρία των φωτεινών φασμάτων και είναι κλειδί αυτής της θεωρίας), σ' έναν ορισμένο συνδυασμό εκφράζουν την ίδια εκείνη αναλογία μεταξύ των δύο βασικών δυνάμεων της έλξης και του ηλεκτροστατισμού, δηλαδή 2137χπχe. Η πιθανότητα να οφείλεται στην τύχη αυτή η θαυμάσια μαθηματική αναλογία κοσμικής αρμονίας είναι μία στις 1042, δηλαδή σχεδόν μηδενική.

Ακόμα έχουμε τον νόμο του Μπόντε, ενός σοφού που, το 1747, "ανακάλυψε" μια απλή γεωμετρική πρόοδο που ρυθμίζει τις αποστάσεις των πλανητών από τον ήλιο. Έτσι εμφανίστηκε μια διανοητική σκοπιμότητα στην θέση των πλανητών, που δεν οφείλεται στην τύχη, αλλά σε μια μαθηματική αρμονία, προϊόν μιας κοσμικής διάνοιας. Αυτός ο νόμος του ηλιακού συστήματος, που δίνει τις αποστάσεις των πλανητών, σχηματίζεται με το να προσθέσει κανείς 4 σε κάθε όρο της σειράς 0, 3, 6, 12, 24, 48, 96, 192 Εκείνη την εποχή δεν ήταν γνωστό ότι μεταξύ Αρη και Δία υπάρχει μια ζώνη αστεροειδών, σαν απομεινάρια έκρηξης κάποιου πρώην πλανήτη. Όμως στον τύπο του Μπόντε υπάρχει μια κενή θέση ακριβώς σ' αυτή την απόσταση, δηλαδή στον αριθμό της απόστασης όπου δεν αντιστοιχεί κανένας ορατός πλανήτης. Ας δούμε την πρόοδο:

· Ερμής .......................... 4 + 0 = 4
· Αφροδίτη ......................4 + 3 = 7
· Γη ............................... 4 + 6 = 10
· Αρης .............................4 + 12= 16
· ; (ζώνη αστεροειδών)..... 4 + 24= 28
· Δίας .............................4 + 48= 52
· Κρόνος .........................4 + 96=100
· Ουρανός .......................4+192=196

Παίρνοντας την απόσταση Γης - Ήλιου σαν μονάδα (διαιρώντας τα ποσά δια δέκα η Γη γίνεται μονάδα, 10:10=1), δηλαδή μία μονάδα = 149χ106 km, βγαίνουν εύκολα οι άλλες αποστάσεις, πολλαπλασιάζοντας αυτήν σε χιλιόμετρα, επί την αναλογική στη σειρά της προόδου.

Για τους πλανήτες που βρίσκονται πέρα από τον Ουρανό δεν ισχύει ο νόμος, κάτι που δείχνει ότι από λειτουργικής άποψης δεν είναι όπως οι άλλοι πλανήτες, όπως έλεγαν οι αρχαίοι εσωτεριστές και αστρολόγοι-αλχημιστές που δεν έβαζαν τέτοιους πλανήτες στους υπολογισμούς τους, παρ' όλο που είχαν γνώριζαν την ύπαρξή τους, όπως φαίνεται σε αρχαίες αιγυπτιακές, σουμεριακές, αμερικάνικες κ.α. γραφές.

Πιο θαυμαστό ακόμα είναι ότι, αν συνεχίσουμε την πρόοδο με αρνητικούς αριθμούς, δηλαδή κάνουμε τον υπολογισμό 4+(-3), τότε βγαίνει η απόσταση που υπάρχει από τον ήλιο ως τον πρόσφατα ανακαλυμμένο μαθηματικά πλανήτη, που βρίσκεται πριν από τον Ερμή.

Μέσα απ' όλα αυτά φαίνεται καθαρά ότι, υπάρχει πράγματι κάτι σαν κοσμική διάνοια που ρυθμίζει και οργανώνει τα πάντα. Και πραγματικά μπορούμε να πούμε, μαζί με τους αρχαίους εσωτεριστές φιλοσόφους, ότι το σύμπαν είναι η σκέψη μιας υπέρ-διάνοιας που λέγεται "Θεός".

Κάποτε ρώτησαν την Ε. Π. Μπλαβάτσκυ γιατί δεν πίστευε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε τυχαία και όχι από μια θεία διάνοια. Κι εκείνη απάντησε ότι θα το πίστευε αν της έδειχναν ότι, πετώντας στον αέρα διάφορα κομμάτια από μέταλλο, ξύλο κλπ. θα πέσουν σχηματίζοντας ένα μουσικό όργανο που θα παίζει μουσική του Μπαχ, χωρίς κανείς και τίποτα να έχει επέμβει κατά την πτώση τους.

Και πράγματι, βλέποντας το σύμπαν, όπου όλα τα πράγματα βρίσκονται σε τόσο θαυμαστή αρμονία και όπου υπάρχουν τόσο θαυμάσιες και υπέρ-έξυπνες μαθηματικές σχέσεις και αναλογίες, δεν είναι δυνατόν να σκεφτεί κανείς πως δεν υπάρχει Κάτι ή Κάποιος που τα έχει φτιάξει, μια Ενέργεια, ένας Λόγος που λειτουργεί μέσα από Ιδέες, Αρχέτυπα και Σκέψεις ακόμα πιο υψηλές από αυτές που ο άνθρωπος έχει αναπτύξει. Και οι ιδέες, μαθηματικές και αρμονικές Ιδέες που εκφράζουν μια παγκόσμια Ομορφιά, εκδηλώνονται στη Δημιουργία και στον τρόπο κατασκευής του δικού μας σύμπαντος. Κι αν δεν υπήρχε ο κόσμος, αυτές οι ιδέες θα υπήρχαν, οι μαθηματικοί λόγοι της ομορφιάς, αφού υπήρχαν πριν από αυτόν. Όπως υπήρχε ο νόμος της βαρύτητας πριν τον συλλάβει μαθηματικά ο άνθρωπος, όπως υπάρχει η ιδέα του αγγείου πριν φτιαχτεί από τον αγγειοπλάστη, έτσι υπήρξε και η Ιδέα, η Σκέψη του σύμπαντος, πριν φτιαχτεί υλικά. Στην ύλη έχουμε τα ίχνη, τα αποτελέσματα της δράσης της Παγκόσμιας Διάνοιας.

Όμως ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται μόνο με ίχνη, θέλει τις ίδιες τις Ιδέες απελευθερωμένες από ύλη, θέλει την Αλήθεια γυμνή, θέλει το κλειδί του μυστηρίου της ύπαρξης θέλει να πιει το Νερό της αιωνιότητας. Και η πηγή του βρίσκεται στον Αριθμό, που είναι τα ενδύματα που καλύπτουν τον Θεό.

 


Συγγραφέας: Γεώργιος Α. Πλάνας, Διευθυντής του φιλοσοφικού οργανισμού "Νέα Ακρόπολη" 
Πηγή: asxetos.gr 
Συνέχεια. . . »

Ο υπολογιστής των Αντικυθήρων

Το 1900 κάποιοι σφουγγαράδες από τη Σύμη ανακάλυψαν κοντά στα Αντικύθηρα που βούτηξαν για σφουγγάρια σε βάθος 42 μέτρων ένα αρχαίο ναυάγιο μήκους περίπου 50 μέτρων στο βυθό γεμάτο μπρούτζινα και μαρμάρινα αγάλματα. 


 .Μέρος αυτού του αρχαιολογικού θησαυρού ήταν και ο ονομαζόμενος "υπολογιστής των Αντικυθήρων", ένα σύνολο από διαβρωμένα γρανάζια που θύμιζαν κατάλοιπο μηχανισμού .Aπό την ανακάλυψη του έως και σήμερα αρκετοί ερευνητές ασχολήθηκαν με τον μηχανισμό, μεταξύ των οποίων και ο καθηγητής Νόλα Πράις που αφιερώθηκε κυριολεκτικά σ'αυτό. Ο Πράις μετά από πιο διεξοδικές έρευνες και δημοσιεύει το 1974 το περίφημο σύγγραμμα "Gears from Greeks" (Οδοντωτοί τροχοί από τους Έλληνες) στο οποίο προσπαθεί να διευκρινίσει τον περίπλοκο αυτόν μηχανισμό:

"Ο μηχανισμός μπορεί πια να θεωρηθεί ως ημερολογιακό υπολογιστικό μηχάνημα του Ήλιου και της Σελήνης, που μπορεί να κατασκευάστηκε γύρω στο 87 π.Χ. και να χρησιμοποιήθηκε ένα δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων του έγιναν αρκετές επισκευές. Ίσως να κατασκευάστηκε από μηχανικό που να είχε κάποια σχέση με τη σχολή του Ποσειδώνιου στη νήσο Ρόδο, και να βρέθηκε στο ναυάγιο του πλοίου που κατευθυνόταν για τη Ρώμη, περίπου την εποχή που ο Κικέρωνας επισκέφθηκε τη σχολή εκείνη, γύρω στα 78 π.Χ. Το σχέδιο του μηχανισμού μοιάζει να ακολουθεί ακριβώς την παράδοση που είχε ξεκινήσει ο Αρχιμήδης στην κατασκευή των Πλανηταρίων.

Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε στη σχολή της Ρόδου, μεταδόθηκε στο Ισλάμ, όπου κατασκευάστηκαν παρόμοια μηχανήματα με οδοντωτούς τροχούς και τελικά άνθησε στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα με την παράδοση των μεγάλων αστρονομικών ρολογιών και συναφών μηχανικών οργάνων, που υπήρξαν ζωτικά για την μεταγενέστερη επιστημονική και βιομηχανική επανάσταση.

Η πιο εντυπωσιακή ίσως πλευρά του μηχανισμού είναι ότι περιέχει το πιο περίπλοκο σύστημα ενός διαφορικού γραναζιού που δέχεται δύο διαφορετικές περιστροφές και θα πρέπει να υποθέσουμε πως ένα τέτοιο περίπλοκο σύστημα οδοντωτών τροχών είναι πολύ πιο χαρακτηριστικό του υψηλού επιπέδου της ελληνορωμαϊκής μηχανικής απ' όσο νομίζονταν μέχρι τώρα με βάση μόνο τα κείμενα που υπάρχουν. Έτσι, το περίεργο αυτό τεχνούργημα, το αρχαιότερο μηχανικό όργανο που διασώθηκε από την αρχαιότητα, αλλάζει ριζικά τις απόψεις μας σχετικά με τους Έλληνες και φανερώνει μία πολύ μεγαλύτερη συνοχή στην ιστορική εξέλιξη ενός από τους σημαντικότερους επιστημονικούς κλάδους που οδήγησαν στη δημιουργία του σύγχρονου πολιτισμού μας"
και συνεχίζει ....

"Μολονότι το διαφορικό γρανάζι μπορεί να πρωτοεμφανίστηκε στο μηχάνημα των Αντικυθήρων στη προσπάθεια να επιδειχτούν οι κινήσεις του Ήλιου και της Σελήνης σε τέλειο συνδυασμό με τις φάσεις της Σελήνης δεν παύει να είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ένα τόσο περίπλοκο εξάρτημα παρουσιάζεται τόσο νωρίς. Πρέπει σίγουρα να καταχωρηθεί σαν μία από τις σημαντικότερες βασικές μηχανικές εφευρέσεις όλων των εποχών"

Σήμερα από τον σπανιότατο αυτόν μηχανισμό διασώζονται τέσσερα τμήματα, τα οποία μπορεί να δει σήμερα ο επισκέπτης στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας τοποθετημένα σε διαφανές πλεξιγκλάς.

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω τη σκέψη του Πράις ότι ακόμα και αν τα κομμάτια των Αντικυθήρων δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μερικούς μπρούτζινους τροχίσκους και γρανάζια, δεν παύουν να αποτελούν ένα αρχαιολογικό εύρημα τεράστιας σημασίας και ενδιαφέροντος, που μας δείχνει ότι επιστημονικά όργανα, γνώσεις και περίπλοκα μηχανήματα δεν είναι αποκλειστικότητα των δικού μας πολιτισμού αλλά χρησιμοποιήθηκαν και στην αρχαιότητα από σοφούς κύκλους, μέρος των γνώσεων που χάθηκαν για να ξαναανακαλυφτούν αρκετά χρόνια αργότερα όπως και πολλές άλλες σύγχρονες "εφευρέσεις".




Πηγή: asxetos.gr

Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...