Thursday 29 October 2015

Γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου;

Σήμερα είναι πολλοί οι άνθρωποι που νιώθουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ατελείωτες καθημερινές τους υποχρεώσεις. Έχουν την αίσθηση ότι ο χρόνος δεν είναι αρκετός, οι απαιτήσεις είναι υπερβολικές και εκείνοι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν. Λογαριασμοί μπορεί να μένουν απλήρωτοι, χρέη να διογκώνονται, σπουδές να μένουν ατελείωτες και όνειρα ανεκπλήρωτα. Ποιοι κινδυνεύουν όμως περισσότερο να κυριαρχήσουν στη ζωή τους η αποδιοργάνωση και το χάος; Aς δούμε τα βασικά στοιχεία που φαίνεται ότι χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να βάλουν σε τάξη τη ζωή τους.




1. Όταν φταίει πάντα κάποιος άλλος 

Δεν είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή μας, αλλά το πώς εμείς ανταποκρινόμαστε σε αυτές.
 Για να ξεφύγουμε από την αποδιοργάνωση, πρέπει πρώτα να σταματήσουμε να κατηγορούμε τις περιστάσεις, τις κακές συνθήκες και τους άλλους. Aυτή η διαδικασία μπορεί να είναι πολύ επώδυνη, ειδικά όταν επί χρόνια αποδίδαμε τα προβλήματά μας στα ελλείμματα των άλλων και στις ατυχείς συνθήκες της ζωής μας. H αλήθεια όμως είναι ότι δεν είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή μας, αλλά κυρίως το πώς εμείς ανταποκρινόμαστε σε αυτές. Aρκεί κανείς να αναλογιστεί ακόμη και δημόσια πρόσωπα που, ενώ έχουν τα πάντα -πλούτη, ταλέντα και υγεία-, έχουν μείνει στην ιστορία για τη μελαγχολία που τους διέκρινε. Aντίθετα, όλοι έχουμε συναντήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ή μια προσωπική τραγωδία, και όμως μας έχουν εντυπωσιάσει με το κουράγιο και τη μαχητικότητά τους απέναντι στη ζωή. Eπομένως, η ανάληψη της ευθύνης για τη ζωή μας μας αναγκάζει να παραιτηθούμε από τη φαντασίωση ότι κάποιος άλλος θα έρθει μια μέρα να μας σώσει, ότι κάτι θα γίνει έξω από μας και τα πράγματα θα αλλάξουν. Kαμία προσπάθεια όμως δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα αν δεν προϋπάρξει αυτή η αίσθηση, ότι όλα εξαρτώνται από τη δική μας πρωτοβουλία και μόνο!

2. Όταν δεν ξέρουμε ποιες είναι οι πραγματικές μας επιθυμίες 

H οργάνωση της ζωής μας προϋποθέτει να ξεκαθαρίσουμε τι επιθυμούμε πραγματικά και ποιοι είναι οι στόχοι μας, τι θέλουμε να πετύχουμε, τι επιθυμούμε πραγματικά από τη ζωή μας. Aυτό το ξεκαθάρισμα είναι εφικτό μονάχα αν αντιληφθούμε τον εαυτό μας ως ξεχωριστό και διαφοροποιημένο από τους άλλους, ακόμα και από αυτούς που αγαπάμε και είμαστε βαθιά δεμένοι μαζί τους.
 Άλλες φορές είναι πολύ συνηθισμένο να εμπλεκόμαστε σε μια συνεχή δραστηριότητα, χωρίς όμως πρώτα να έχουμε ξεκαθαρίσει ποιοι είναι πραγματικά οι στόχοι μας, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά προσπαθούσαμε προς τη λάθος κατεύθυνση. Έτσι, μπορεί να φαινόμαστε συνεχώς πολύ απασχολημένοι, χωρίς όμως να οδηγούμαστε πουθενά. Tα αποτελέσματα έρχονται και οι προσδοκίες υλοποιούνται μόνον όταν έχουμε προσδιορίσει πού θέλουμε να φτάσουμε.


H διευθέτηση του χρόνου μας: Mύθοι και πραγματικότητα 

Όταν έχουμε ασαφή αίσθηση του εαυτού μας, παρασυρόμαστε από παρορμήσεις της στιγμής.

• Aπό τότε που οι ρυθμοί τής ζωής έχουν ενταθεί, φέρνοντας σε απόγνωση πολλούς από μας, έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς διάφορες εκφράσεις, αντικείμενα και τεχνικές (time management, organizers) που προτείνουν τρόπους για τη σωστή διευθέτηση του χρόνου, μέσα από μία σειρά πολύπλοκα σχεδιαγράμματα και προγραμματισμό, τα οποία θα μας φέρουν την επιτυχία. Για κάποιο λόγο φαίνεται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που επιχειρούν να εφαρμόσουν τις τεχνικές αυτές δεν βλέπουν σημαντικά αποτελέσματα που να έχουν διάρκεια στο χρόνο. Aυτό συμβαίνει γιατί ό,τι στρατηγικές και τακτικές και να επιστρατεύσουμε, εάν δεν αναλάβουμε ως προσωπική μας υπόθεση τα ζητήματα που μας αφορούν, αυτές είναι καταδικασμένες μακροπρόθεσμα να αποτύχουν.

• Πώς να πούμε «όχι» στους φίλους μας που μας φωνάζουν τελευταία στιγμή να βγούμε έξω, όταν οι εξετάσεις για τις οποίες διαβάζουμε στην ουσία δεν είναι καν για μια σχολή της επιλογής μας; Πώς να βάλουμε τα οικονομικά μας σε τάξη όταν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας αν πραγματικά θέλουμε να ενηλικιωθούμε και να αναλάβουμε τον προϋπολογισμό του σπιτιού μας; Γιατί να επιμείνουμε σε μια προσπάθεια μέσα στην εταιρεία όπου δουλεύουμε όταν πιστεύουμε ότι, έτσι και αλλιώς, η επιτυχία δεν εξαρτάται καθόλου και από μας τους ίδιους; Γιατί να συνεχίσουμε να προσπαθούμε όταν δεν βρισκόμαστε καν στον επαγγελματικό χώρο που επιθυμούμε;

• Όταν παραμένουμε με μια ασαφή αίσθηση του εαυτού μας, είναι σχεδόν αδύνατον να μην παρασυρθούμε από παρορμήσεις της στιγμής, που μας αποσπούν από αυτό που υποτίθεται ότι θέλουμε να πετύχουμε. Όταν -αντίθετα- ξέρουμε τι θέλουμε, τότε ο προγραμματισμός όχι μόνο αποκτά ουσιαστικό νόημα, αλλά είναι και αποτελεσματικός. Mπορούμε πια να θέσουμε τις δικές μας προτεραιότητες και να αρνηθούμε κάποιες δραστηριότητες. Tο «όχι» αυτό μπορεί να ειπωθεί με έναν πειστικό τρόπο μόνον όταν υπάρχει ένα μεγαλύτερο «ναι» που μας «καίει». Λέμε, π.χ., «όχι» σε κάποιες δευτερεύουσας σημασίας κοινωνικές επαφές, γιατί έχουμε πραγματικά μια συνειδητοποιημένη και σαφή επιθυμία να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο σώμα μας, που εδώ και χρόνια το παραμελούμε, αλλά τώρα αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε κάτι γι’ αυτό.


Bγαίνοντας από το καθημερινό χάος

Όταν «η Aλίκη στη Xώρα των Θαυμάτων» ρωτάει ένα από τα περίεργα πλάσματα που συναντά στο διάβα της ποιος είναι ο συντομότερος δρόμος, παίρνει την απάντηση ότι αυτό εξαρτάται βέβαια από το πού θέλει να πάει. Αλλά για να μάθει κανείς «πού θέλει να πάει», πρέπει να κατανοήσει ορισμένες βασικές πτυχές του εαυτού του. Βασισμένος κανείς στην αποδοχή των συναισθημάτων του, στις εμπειρίες του, στα πράγματα εκείνα που του προκαλούν ευχαρίστηση και τον ενδιαφέρουν, μπορεί να βρει τους στόχους του. Όταν δεν ξέρουμε ποια είναι η πραγματική μας επιθυμία, τι εμείς θέλουμε να πετύχουμε, καμία προσπάθεια δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Aντίθετα, όταν ξεκαθαρίσουμε τους πραγματικούς προσωπικούς μας στόχους, τότε η αυτοπειθαρχία και η αποτελεσματικότητα προκύπτουν αβίαστα και φυσικά. Eίναι το εσωτερικό μας κίνητρο που μας οδηγεί, σχεδόν μας «καίει», να επιμείνουμε και να προσπαθήσουμε μέχρι να πετύχουμε τους στόχους μας. Mόνον όταν το κίνητρό μας είναι ξεκάθαρο, μπορούμε να πούμε τα μικρά «όχι» που απαιτούν η τάξη και η καλή οργάνωση.

Όταν μας οδηγεί το εσωτερικό μας κίνητρο μπορούμε να επιμείνουμε μέχρι να πετύχουμε τους στόχους μας


Η κ. Αμίνα Μοσκώφ είναι συμβουλευτική ψυχολόγος.
ΠΗΓΗ: http://www.vita.gr/
Συνέχεια. . . »

Saturday 24 October 2015

Νίκησε τον Φόβο μέσα σου !

Φόβος. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης αυτής, πολλοί θα έφεραν στον νου τους διάφορες εικόνες από καταστάσεις που τους προκαλούν αυτό το πανίσχυρο συναίσθημα.
Πριν μιλήσουμε για τον φόβο θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε οτι δεν είναι κάτι κακό, καθώς αποτελεί έναν μηχανισμό αυτοσυντήρησης των ζωντανών οργανισμών. Αυτό τον καθιστά αναγκαίο. Και δε θα μιλήσουμε για φόβους λογικούς. Είναι φυσιολογικό όλοι να φοβηθούν αν τους βάλουμε αντιμέτωπους με ένα λιοντάρι ή αν τους αναγκάσουμε να ισορροπήσουν σε ένα σχοινί 100 μέτρα πάνω από το έδαφος. Η ζωή τους θα βρίσκεται σε κίνδυνο, επομένως ο φόβος είναι εκείνο το καμπανάκι που χτυπάει για να σε προϊδοποιήσει για μια επερχόμενη απειλή.


Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το καμπανάκι χτυπάει αρκετά συχνα και πολλές φορές για ψύλλου πήδημα.


Οι φόβοι που βασανίζουν τους περισσότερους ανθρώπους και μπορούν να τους οδηγήσουν σε μια ζωή κενή και μονότονη, είναι ψυχολογικής φύσης και μπορούμε να τους χωρίσουμε σε δύο μεγάλες κατηγορίες.




  1. Φόβος στο άγνωστο
Θεωρούμε χαζό που τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι, όταν κι εμείς φοβόμαστε πάλι ένα "σκοτάδι" που δεν εξαφανίζεται όμως με το φυσικό φως. Το "σκοτάδι" που φοβόμαστε μεταφράζεται σε αμφιβολίες, ανασφάλειες, άγχοι κλπ. Μέσα στην καθημερινότητα δεν σταματάμε να κάνουμε υποθέσεις και σενάρια για το μέλλον. To μόνο που απασχολεί το υπερδραστήριο μυαλό σου είναι τι θα συμβεί μετά. Και φυσικά, αυτό που πιστεύεις πως θα συμβεί, θα είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί επί 100 φορές πιο φοβερό και τρομερό. Δε ζεις στο τώρα, αλλά σε μια φανταστική πραγματικότητα που δημιουργείς. Αυτό ονομάζεται τρέλα αλλά φαντάζομαι αυτή η μορφή της θεωρείται κοινωνικά αποδεκτή και δεν αντιμετωπίζεται στα ψυχιατρεία.
Φοβόμαστε τον θάνατο. Και εγω σε ρωτάω. Αν δεν υπάρχει τίποτα μετά τον θάνατο, αφού δε θα υπάρχεις, τι φοβάσαι ; Αν από την άλλη υπάρχει κάτι μετά τον θάνατο, αφού θα συνεχίσεις ζεις, τι φοβάσαι ;
     
     2.   Φόβος στην αποτυχία

Ένα παράδειγμα κοινού που επηρεάζεται από αυτόν τον φόβο είναι οι ντροπαλοί άνθρωποι. Φοβούνται να μιλήσουν σε άλλους ανθρώπους γιατι υποσυνείδητα πιστεύουν ότι θα κάνουν κάποιο λάθος και  εκείνοι θα τους περιφρονήσουν και θα γελάνε μαζί τους δείχνοντας τους με το δάχτυλο. Αν ο φόβος αυτός σε κυριεύσει, θα πάψεις να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα. Θα μείνεις στάσιμος και θα χάσεις κάθε ίχνος αυθορμητισμού και ενθουσιασμού. Η αρχή ενός αργού θανάτου. Αν φοβάσαι οτι θα αποτύχεις συνήθως καταλήγεις να μην προσπαθείς καν. Και σε ρωτάω : Αυτό δε σημαίνει πως έχεις κι όλας αποτύχει ;
Όταν ρωτήσανε τον Τόμας Έντισον πως ένιωσε που χρειάστηκε να αποτύχει 1000 φορές πριν εφεύρει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα, αυτός απάντησε:  " Δεν απέτυχα, απλά βρήκα 1000 τρόπους που δε δουλεύουν".


Οι γυναίκες φοβούνται να μείνουν μόνες κι έτσι ζητούν να τις αγαπούν σε οποιαδήποτε τιμή.

Οι άντρες φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, κι έτσι κρύβονται πίσω από μια μάσκα σκληρότας.


Πρέπει να γίνεις ένας άξιος αντίπαλος για τον φόβο σου. Γι' αυτό χρειάζεσαι τα κατάλληλα όπλα. Το σπαθί σου θα είναι το θάρρος και η ασπίδα σου η επιμονή. Σφίξε τη γροθιά σου, κάρφωσε το βλέμμα σου στο στόχο και χαμογέλασε ήρεμα στο φόβο. Κάνε ένα βήμα μπροστά. Και μετά άλλο ένα..και άλλο ένα...Και θα δεις όσο θα πλησιάζεις πως αυτό που από μακρυά φαινόταν αιμοδιψής δράκος, είναι την πραγματικότητα μια μικρή σαύρα που πλέον θα παίζει στα πόδια σου. Ο φόβος μπορεί να βρίσκεται μέσα σε όλους αλλά το ίδιο ισχύει και για το θάρρος. Να θυμάσαι : Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις κρύβει τον θησαυρό που επιθυμείς.

Θα τα πούμε στη μάχη.

-Ένας Φιλόσοφος του Δρόμου


Συνέχεια. . . »

Thursday 22 October 2015

Σε φωνάζει ο ιδεαλισμός

Συχνά μου λένε πως είμαι ιδεαλίστρια. Συνήθως συνοδεύεται από ένα ειρωνικό «τς» στην αρχή, κι ένα απαξιωτικό κούνημα του κεφαλιού του συνομιλητή μου. Έψαχνα τη ρίζα αυτού του τρομερού προβλήματος. Γιατί να είμαι έτσι; Μήπως είμαι εκτός πραγματικότητας; Φταίει ότι είμαι νέα; Ή ότι δεν έχω εισέλθει ακόμα στον αληθινό κόσμο; Διαβάζω τα νέα, βλέπω ειδήσεις. Πόλεμος στη Γάζα, βομβαρδισμοί στο Ιράκ, κυβερνήσεις πέφτουν, ισχυρές χώρες προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβληθούν σε αδύναμες. Ύστερα κοιτάω γύρω μου, τη χώρα που μεγάλωσα, την πατρίδα μου. Η οικονομία καταρρέει συνεχώς τα τελευταία έξι χρόνια. Από παντού ακούω πως δεν υπάρχει ελπίδα. Οι δικοί μου παλεύουν στα 60+ χρόνια τους έχοντας ήδη δουλέψει μια ζωή, να τα φέρουν βόλτα, να ζήσουν κι εμένα. Άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους. Άνθρωποι αυτοκτονούν, αρρωσταίνουν, τρελαίνονται. Μένουν στους δρόμους και ζουν από τους κάδους σκουπιδιών. Κι αυτοί που μας κυβερνούν; Ένα μάτσο ανήμποροι πολιτικάντες, χωρίς πάθος για τους ανθρώπους και την Ελλάδα που δεν μπορούν να βρουν ούτε τη δύναμη και τα κότσια να υπερασπιστούν έναν λαό που έχει χάσει την ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή. Σαν να μη φτάναν αυτά, βάλαμε στη Βουλή κι ανθρώπους των οποίων την «ιδεολογία» οι παππούδες μας πολέμησαν, μια «ιδεολογία» βασισμένη στο μίσος, τη βία, τη μη ανοχή του διαφορετικού που μετατρέπει ανθρώπους σε τέρατα, δολοφόνους και τα θύματά της μπορεί να είσαι εσύ, εγώ, ο μετανάστης και ο ντόπιος... Άλλωστε, γι' αυτούς η ζωή του άλλου δεν έχει καμιά αξία.

Δεν θέλω να πιστεύω πως οι αγώνες των παππούδων μας για να εξασφαλίσουν ελευθέρια και αξιοπρέπεια για εμάς πήγαν στράφι. Είμαι ιδεαλίστρια γιατί πιστεύω πως τα πράγματα θ' αλλάξουν και πως μια μέρα θα ξαναπάρουμε τη ζωή στα χέρια μας – όλοι μας. Μαζί και την αξιοπρέπειά μας. Ούτε πιστεύω πως όλοι είναι διεφθαρμένοι, πως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι λουφάρουν, πως κανείς μας δεν νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του και πως όλοι κοιτάμε την πάρτη μας.

Με λένε ιδεαλίστρια. Κι αν θες να με πεις κι εσύ, το καταλαβαίνω. Θα σου πω μάλιστα πως δεν πιστεύω σε Θεό. Πιστεύω, όμως, με όλο μου το είναι, στους ανθρώπους. Πιστεύω στον «αθάνατο ελληνάρα». Γιατί ο ελληνάρας είναι έτσι για κάποιον λόγο. Το κράτος δεν τον βοήθησε ποτέ, δεν τον εμπιστεύτηκε ποτέ και ποτέ, μα ποτέ δεν του έδωσε αυτά που του υποσχέθηκε. Μήπως όμως δεν είμαι ιδεαλίστρια; Η ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή θα έπρεπε να θεωρείται ιδεαλισμός; Θα έπρεπε να είναι τόσο εξωπραγματικό; Οι άνθρωποι πρέπει να πιστέψουμε στη δύναμή μας. Τη δύναμη να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να κάνουμε όλα αυτά που μας έχουν πείσει πως είναι αδύνατα.

Κλείνοντας, θέλω να σου πω πως εγώ πιστεύω σε σένα και σ' αυτόν τον τόπο. Νομίζεις ότι είναι ουτοπικό. Θα μου πεις: «Σιγά μην αλλάξω εγώ τον κόσμο»... ΝΑΙ, ΕΣΥ θα τον αλλάξεις! Μαζί θα τον αλλάξουμε. Απεγκλωβίσου από την αδράνεια που νομίζεις ότι είσαι καταδικασμένος. Την ιστορία τη γράφουν ένα μάτσο άνθρωποι που αγωνίζονται για κάτι καλύτερο. Άρχισε να ξυπνάς, γιατί έρχεται η ώρα μας... Θα τα ξαναπούμε...

*Η Έλλη Τσουγκράνη, 20 ετών, είναι φοιτήτρια Νομικής


ΠΗΓΗ: protagon.gr
Συνέχεια. . . »

Thursday 15 October 2015

Γιατί φοβόμαστε την αλλαγή;


Επιθυμούμε συχνά και επιδιώκουμε συνειδητά τις προσωπικές αλλαγές. Θέλουμε να αλλάξουμε κακές συνήθειες, να αλλάξουμε τους τρόπους συμπεριφοράς μας, να αλλάξουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Σχεδόν κάθε άνθρωπος θέλει κάτι να αλλάξει σε σχέση με τον εαυτό του.

Η επιθυμία για αλλαγή δεν είναι απλή υπόθεση. Εμπεριέχει την συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν είναι λειτουργικό στον τρόπο που σκεφτόμαστε και ενεργούμε και την αποδοχή της ευθύνης ότι αυτό το κάτι υπόκειται στον δικό μας έλεγχο. Συχνά η επιθυμία για αλλαγή υποκινείται από την πεποίθηση ότι οφείλουμε να είμαστε αρεστοί ή βολικοί στους σημαντικούς ανθρώπους γύρω μας.
Χρεώνουμε στον εαυτό μας λάθη επειδή διαπιστώνουμε ότι τρόπος που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και εν τέλει ενεργούμε δυσκολεύει τη ζωή του συντρόφου μας και κατά συνέπεια τη δική μας. Ωστόσο η μετατροπή της θέλησης σε πράξη αποδεικνύεται στην πράξη ένα αρκετά δύσκολο ή περίπλοκο εγχείρημα. Οι λόγοι είναι πολλοί.

Δεν έχουμε εντοπίσει τι πρέπει να αλλάξουμε

Το συναίσθημα μας είναι σχεδόν πάντα η σημαντικότερη ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά. Είμαστε μονίμως αγχωμένοι, κατά κύριο λόγο δυστυχισμένοι, χωρίς διάθεση να κάνουμε πράγματα. Όταν τα συναισθήματα μας είναι σε μεγάλο βαθμό αρνητικά, δυσάρεστα και ανυπόφορα αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε και να προβληματιζόμαστε για το τι πάει στραβά. Το ότι θέλουμε όμως να βελτιωθεί η διάθεση μας προς το καλύτερο δεν σημαίνει ότι έχουμε εντοπίσει τις αιτίες.
Φταίνε οι γύρω μας για τον τρόπο που μας φέρονται, οι συνάδελφοι στην δουλειά που είναι μίζεροι, τα οικονομικά μας που είναι περιορισμένα, ο σύντροφος μας που μας επικρίνει διαρκώς, οι γονείς μας που δεν μας καταλαβαίνουν; Οι παράγοντες που συμβάλουν στην τωρινή μας κατάσταση μπορεί να είναι αμέτρητοι, οι αιτίες όμως βρίσκονται συνήθως μέσα μας. Αν προσπαθούμε να αλλάξουμε τα λάθος δεδομένα και με τους λάθους τρόπους απλώς διαιωνίζουμε τη δυστυχία μας και εντείνουμε την ανημποριά μας.

Δεν ξέρουμε πώς να είμαστε κάτι άλλο

Ακόμα όμως και αν φτάσουμε στο σημείο να εντοπίσουμε επακριβώς την πηγή των προβλημάτων μας και να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών μας, δεν σημαίνει πως έχουμε λύσει το πρόβλημα. Μπορεί να ξέρουμε για παράδειγμα πως πρέπει να γίνουμε πιο διεκδικητικοί και να μην υποχωρούμε πάντα στις επιθυμίες και τις επιταγές των άλλων. Δεν το κάνουμε όμως από φόβο μήπως γίνουμε δυσάρεστοι στους άλλους και δεν μας αποδέχονται πλέον αλλά και γιατί δεν ξέρουμε πώς να είμαστε διεκδικητικοί.
Αν έχουμε υπάρξει όλη μας τη ζωή υποχωρητικοί δεν έχουμε καλλιεργήσει την δεξιότητα του να διεκδικούμε και δεν ξέρουμε κατά συνέπεια πώς να συμπεριφερθούμε έτσι. Αυτό σημαίνει πως χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας σε νέες συμπεριφορές για να αποχωριστούμε σταδιακά τις παλιές.

Η πιθανή αναταραχή των σχέσεων μας

Η αλλαγή ωστόσο, διαπιστώνουμε σταδιακά όσο την πλησιάζουμε, δεν είναι η γη της επαγγελίας. Το να αλλάξουμε στάση ή συμπεριφορά συνεπάγεται και πιθανές αλλαγές στην στάση των άλλων απέναντι μας. Η υποχωρητικότητα μας και το να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα μας μπορεί να είναι πλέον ένα πρόβλημα για μας αλλά αν έχουμε δομήσει τις σχέσεις με τους γύρω μας πάνω σε αυτό το χαρακτηριστικό, η σταδιακή αλλαγή μας ίσως να συνεπάγεται και ρήξη στις σχέσεις μας.
Θα αποδεχτούν οι άλλοι γύρω μας – ο σύντροφος μας, τα παιδιά μας, οι κολλητοί μας – τις αλλαγές;
Αν μας προτιμούσαν υποχωρητικούς τότε τι γίνεται; Το αν θα ρισκάρουμε ή όχι να προχωρήσουμε σε αλλαγές έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με το αν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε τι όποιες πιθανές αλλαγές προκύψουν στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Οι αλλαγές αυτές δεν είναι απαραίτητο να είναι αρνητικές. Μπορεί οι σχέσεις μας να εξελιχθούν και προς το καλύτερο. Σίγουρα ωστόσο θα πρέπει οι σχέσεις αυτές να επανατοποθετηθούν σε νέες βάσεις και μας φέρουν προ των ευθυνών μας να τις δουλέψουμε ξανά προκειμένου να γίνουν λειτουργικές και υγιείς.
Θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος, πως είναι δυνατόν να θέλεις τόσο πολύ να αλλάξεις, να βρεις τον τρόπο να το κάνεις και όμως την τελευταία στιγμή να κάνεις πίσω; Φαίνεται οξύμωρο και αντιφατικό. Είναι σαν να πεθαίνεις της δίψας και μόλις φτάσεις στην πηγή να φεύγεις χωρίς να πιεις μια γουλιά νερό. Πολλοί άνθρωποι μιλάνε με τόση λαχτάρα για την επιθυμία τους να ήταν κάτι διαφορετικό στη ζωή τους, να ήταν οι ίδιοι πιο ευτυχισμένοι, λιγότερο αγχωμένοι, να είχανε περισσότερο χρόνο, να ήτανε ο σύντροφος τους πιο εκφραστικός κτλ, που είναι δύσκολο να αμφισβητήσεις την ένταση με την οποία το επιθυμούν

Οι νέες ευθύνες

Όσο όμως πλησιάζουμε στην αλλαγή, όσο καλλιεργούμε τις δεξιότητες και τον τρόπο σκέψης που θα την καταστήσουν εφικτή, τόσο αλλάζει το τοπίο μπροστά μας. Ενώ πριν βλέπαμε μόνο τον εαυτό μας, αποδεσμευμένο από άγχη και στεναχώριες, τώρα βλέπουμε όλη την εικόνα. Το να αλλάξουμε, το να αποβάλουμε προβληματικές συμπεριφορές και συνήθειες, σημαίνει ότι αλλάζουν και οι ευθύνες της ζωής μας. Οι αρρώστιες μας – ψυχικές ή σωματικές – οι δεσμεύσεις και τα αδιέξοδα μας, δικαιολογούν συχνά την αδράνεια μας ή την ελάχιστη προσπάθεια που καταβάλουμε.
Η πεποίθηση «Γιατί να προσπαθήσω; Αφού τίποτα δεν αλλάζει» γίνεται στάση ζωής. Αν όμως, για παράδειγμα, ξεπεράσω την κατάθλιψη μου, βρίσκομαι μπροστά στην ευθύνη να διαχειριστώ την προβληματική σχέση με την μητέρα μου. Αφού η κατάθλιψη δεν θα δικαιολογεί πλέον την ανημπόρια μου έχω ευθύνη να μιλήσω, να βάλω τα όρια μου, να διεκδικήσω, να αποδεχθώ σκληρές αλήθειες και να χαράξω ο ίδιος την ζωή μου.

Η δύναμη της συνήθειας

Ακούγεται παιδιαρώδες ίσως να μιλάμε για την δύναμη της συνήθειας. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που το παράδειγμα τόσων ανθρώπων δείχνει ότι οι συνήθειες σπάνε αν το βάλουμε στόχο. Αυτό είναι αλήθεια αλλά το δύσκολο πολλές φορές είναι να κωδικοποιήσουμε έναν αριθμό συμπεριφορών και αντιδράσεων κάτω από τον όρο συνήθεια. Η συνήθεια, ας μην ξεχνάμε, περιγράφει ένα σύνολο συμπεριφορών που προκαλούνται με βάση ένα ερέθισμα. Από την ονυχοφαγία όταν κάποιος αγχώνεται μέχρι τις διαρκείς ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, μπορούμε να μιλήσουμε για συνήθειες.
Δεν αλλάζουμε και προτιμάμε τις συνήθειες μας επειδή α) δεν έχουμε καν καταλάβει ότι αυτός ο τρόπος αντίδρασης μας έγινε συνήθεια (π.χ. θα φωνάξουμε, θα μαλώσουμε με τον σύντροφο μου, θα κλειστώ στο δωμάτιο μου θα κλαίω και θα έρθει να με παρηγορήσει και θα τα βρούμε) β) μας είναι τόσο οικείες που λειτουργούν με αυτόματο πιλότο, δεν χρειάζεται δηλαδή να δαπανήσουμε χρόνο και κόπο για να σκεφτούμε και να πράξουμε κάτι διαφορετικό. Οι συνήθειες στην ουσία μοιάζουν με δρόμο που τον έχουμε διανύσει πολλές φορές, προχωράμε χωρίς να σκεφτόμαστε ιδιαίτερα που και πως θα πάμε.

Η δυσκολία της αλλαγής (κόπος, χρόνος, προσπάθεια)

Όλα τα προαναφερόμενα καθιστούν ιδιαίτερα ξεκάθαρη την δυσκολία που συνοδεύει την όποια απόφαση να προβούμε σε αλλαγές σε προσωπικό επίπεδο. Από το να κόψουμε το κάπνισμα, μέχρι να βελτιώσουμε την σχέση με τον σύντροφο μας, από το να νικήσουμε την κατάθλιψη και τις κρίσεις πανικού μέχρι να ξεκινήσουμε την αναζήτηση εργασίας. Όλα συνοδεύονται από το φόβο του άγνωστου, από την καλλιέργεια νέων δεξιοτήτων, πιθανώς από την απόκτηση νέων γνώσεων αλλά και από την επαναδιαπράγματευση των σχέσεων μας.
Θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τις δυσκολίες. Οι αλλαγές απαιτούν προσωπικό κόπο και δουλειά με τον εαυτό μας. Απαιτούν χρόνο καθώς δεν εδραιώνονται μέσα σε μια νύχτα. Απαιτούν επίσης συνειδητή προσπάθεια. Πρέπει να θέλουμε να αλλάξουμε και να προσπαθούμε για αυτό. Το ότι είναι δύσκολες, δεν σημαίνει ότι είναι ανέφικτες. Είναι όμως σίγουρα κάτι το οποίο θα μας δώσει δύναμη να διαχειριστούμε και άλλες δυσκολίες της ζωής.


ΠΗΓΗ: enallaktikidrasi.com
Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...