Λένε ότι Αλήθεια σημαίνει κάτι που δεν ξεχνιέται (στερητικό «-α» και «λήθη»). Εφόσον αναφερόμαστε σε λήθη, η Αλήθεια απαιτεί ικανότητα ανθρώπινης Νόησης και εφόσον δεν ξεχνιέται, υπερβαίνει τον ίδιο τον άνθρωπο και αφορά και το Όλον. Για να εντοπίσουμε την Αλήθεια πρέπει να αναζητήσουμε τα σημεία που τέμνονται η ανθρώπινη Νόηση και η Καθολικότητα μέσα στο «Είναι». Η ανθρώπινη Νόηση δεν κινείται αυθαίρετα αλλά πάνω σε συγκεκριμένες ράγες, στα τρία βασικά ένστικτα της Επιβίωσης, του Ανήκειν και της Διαιώνισης, εκκινώντας από το Αισθητό παλινδρομεί μεταξύ «Μη ´Όντος» και «Όντως Όντος».
Οι ράγες αυτές τέμνονται με την Καθολικότητα στους διαμετακομιστικούς σταθμούς της Νόησης όταν αυτή αλληλεπιδρά με τον περίγυρο. Θα δείξουμε ότι υπάρχουν 3 συνιστώσες υποκειμενικής αλήθειας και άλλες 3 συνιστώσες συλλογικής αλήθειας. Οπωσδήποτε η συνισταμένη Αλήθεια δεν είναι διαχειρίσιμη από τον φύσει ελλειμματικό ανθρώπινο νου στην σύλληψη της Καθολικότητας.
Στο πλαίσιο του ενστίκτου της Επιβίωσης η Νόηση παίρνει την μορφή της Υπέρβασης των περιορισμών είτε της Φύσης (Άτομο), είτε της Κοινωνικής Συμβίωσης (Εταίρος), σε αναζήτηση πάντα της Ελευθερίας. Το Άτομο συναντά την Καθολικότητα μέσα στους περιορισμούς του Περιβάλλοντός του. Η Αλήθεια του προκύπτει από την Ανάλυση του Περιβάλλοντος, την διάσπασή του σε μικρότερα κομμάτια που μπορούν να είναι μετρήσιμα και κατανοητά. Η Αλήθεια για το Άτομο είναι μια ρητή Επιβεβαιωμένη Πρόβλεψη, της αρχικής του υπόθεσης και των αποτελεσμάτων της ανάλυσής του. Το Άτομο διαθέτει την Επιθυμία που είναι η ατμομηχανή του βίου, απομυθοποιεί όμως πλήρως την ζωή και αυτό δεν του επιτρέπει να φανταστεί ότι το όλον είναι κάτι διαφορετικό από το άθροισμα των μερών, καταστρέφοντας έτσι την ποιότητα ζωής του προς χάριν του βιοτικού επιπέδου του. Ο Εταίρος συναντά την Καθολικότητα μέσα από τους Νόμους οι οποίοι είναι αποτέλεσμα των κοινά αποδεκτών Ιστορικών Εθισμών. Η Αλήθεια για τον Εταίρο είναι η Ιστορική Εμπειρία. Η γνώση αυτής της Αλήθειας κάνει τον Εταίρο ικανό να αλλάζει την Ιστορία, χωρίς όμως να μπορεί να αλλάζει τον ρου της. Μάστορες της Αλήθειας της Επιβεβαιωμένης Πρόβλεψης και της Ιστορικής Εμπειρίας είναι οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί.
Στο πλαίσιο του ενστίκτου του Ανήκειν η Νόηση παίρνει την μορφή της Συσχέτισης είτε με τον Άλλον (Πρόσωπο), είτε με την Κοινότητα (Πολίτης), σε αναζήτηση πάντα της Πληρότητας. Το Πρόσωπο συναντά την Καθολικότητα μέσα από τους Γνωστούς του. Η Αλήθεια του προκύπτει από την Αφαίρεση των επιμέρους χαρακτηριστικών των Γνωστών του και την αναγωγή τους στην άρρητη Προσωπική Ουσία τους που είναι σταθερή και αναλλοίωτη. Η Αλήθεια για το Πρόσωπο είναι η Προσωπική Ουσία. Για παράδειγμα, ο καλλιτέχνης που θέλει να παραστήσει την ερωμένη του, φαντάζεται όλες τις ερωμένες που γνωρίζει, αφαιρεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και αυτό που μένει είναι η ουσία της Θηλυκότητας. Έτσι δημιουργήθηκε η Αφροδίτη της Μύλου για την Θηλυκότητα, οι Κούροι της αρχαιότητας για την Αρρενωπότητα, ο Ηνίοχος των Δελφών για την Ηγεσία, η Βυζαντινή εικόνα για την Αγιοσύνη κ.λ.π. Οι εικαστικές Τέχνες στην περίπτωση του Προσώπου μπορούν να αναδείξουν την άρρητη Αλήθεια. Ο Πολίτης συναντά την Καθολικότητα στα Αρχέτυπα της Κοινότητας, τα οποία είναι προσβάσιμα μόνο μέσα από τον Μύθο και τον Ενάρετο βίο. Η Αλήθεια για τον Πολίτη είναι τα Μυθικά Αρχέτυπα, προσεγγίσιμα μέσω της τέχνης της Ποίησης. Η γνώση αυτής της Αλήθειας τον κάνει ικανό να αλλάζει την ζωή των ανθρώπων επεμβαίνοντας στην πραγματικότητα του Χώρου τους, χωρίς όμως να μπορεί να τους προσδώσει Μορφή και να τους εντάξει στον Χρόνο. Μάστορες της Αλήθειας της Προσωπικής Ουσίας και των Μυθικών Αρχέτυπων είναι οι Γάλλοι και οι Έλληνες.
Στο πλαίσιο του ενστίκτου της Διαιώνισης η Νόηση παίρνει την μορφή της Ιεράρχησης των όντων είτε του Επιστητού (Σοφία), είτε του Ιερού (Αξιωματούχος), σε αναζήτηση πάντα του Νοήματος. Η Σοφία συναντά την Καθολικότητα μέσα από τον Κόσμο των όντων. Η Αλήθεια της προκύπτει από την Αντίληψη της θέσης των όντων μέσα στον Κόσμο κυρίως μέσω Έμπνευσης. Σε αντίθεση με το Άτομο η Σοφία δεν διασπά το αντικείμενο μελέτης της αναλύοντάς το, αλλά προσπαθεί να το εντάξει ατόφιο στην γενικότερη Κοσμική Τάξη και να το Ιεραρχήσει σε σχέση με τα υπόλοιπα όντα. Η Αλήθεια για την Σοφία είναι η Κοσμική Εξέλιξη των όντων, δηλαδή η συνάρτηση της αέναης Εξέλιξης των όντων στον Κοσμικό χρόνο. Ο Αξιωματούχος συναντά την Καθολικότητα μέσα από τις Αξίες του Ιερού, οι οποίες είναι τα κοινωνικά αποδεκτά κριτήρια ιεράρχησης των ατομικών καθηκόντων, φανερώνοντας έτσι τον Λόγο που συνέχει την συλλογικότητα του Ιερού αλλά και τον επί γης «εκπρόσωπό» του. Η Αλήθεια για τον Αξιωματούχο είναι ο Ηγετικός Λόγος, δηλαδή η ιδεολογία που εκπορεύεται από συγκεκριμένο άνθρωπο. Η γνώση αυτής της Αλήθειας τον κάνει ικανό να αλλάζει την αντίληψη περί Θείου των ανθρώπων επεμβαίνοντας στο σύστημα Αξιών τους, χωρίς όμως να μπορεί να τους προσδώσει την απαιτούμενη Επιθυμία που είναι η ατμομηχανή του βίου. Μάστορες της Αλήθειας της Κοσμικής Εξέλιξης και του Ηγετικού Λόγου είναι οι Γερμανοί και οι Ρώσοι.
Κάποιες από τις συνιστώσες της Αλήθειας μπορεί σε κάποιες κοινωνίες να μην καλύπτουν το αναγκαίο ελάχιστο. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα η Αλήθεια της Ιστορικής Εμπειρίας για την δημιουργία κρατικών Θεσμών πάσχει, επί δύο χιλιετίες απέχαμε από το συγκεκριμένο άθλημα. Αντίστοιχα, στο Ισραήλ η Αλήθεια των Μυθικών Αρχετύπων τους έχει αλλοτριωθεί από τους Εβραίους της διασποράς, επί δύο χιλιετίες απέχανε από τον ιστορικό Τόπο τους. Οι Έλληνες θα μπορούσαν να διδάξουν την αναγέννηση των Ισραηλινών Μυθικών Αρχετύπων και για αντάλλαγμα να διδαχθούν την μετάλλαξη της Ελληνικής Ιστορικής Εμπειρίας για την δημιουργία κρατικών Θεσμών. Η Αλήθεια στον Χώρο του Μύθου είναι εξίσου σημαντική με την Αλήθεια στον Χρόνο της Ιστορίας. Η Ελληνοϊσραηλινή πολιτιστική συναναστροφή θα βοηθήσει στους Έλληνες να ενταχθούν ως Κράτος στην Ιστορία και τους Ισραηλινούς να αλλάξουν τον ρου της δικής τους Ιστορίας. Η Ελλάδα για δεκαετίες εισήγαγε Γαλλική Αλήθεια ως πλεονάζοντα μηδενισμό ο οποίος λόγω πολιτιστικής εγγύτητας ήταν κοινωνικά αφομοιώσιμος και συσσώρευσε πολλά δεινά στην Ελλαδική κοινωνία. Ενώ οι εισαγόμενες Αμερικανικές και Γερμανικές Αλήθειες (μεταφρασμένες ως μηδενιστικές) απλά εκφυλίστηκαν σε οικονομική και διοικητική αναποτελεσματικότητα αντίστοιχα. Η Αλήθεια είναι διδακτή, ανταλλάξιμη και εμπορεύσιμη.
Εν κατακλείδι, η Αλήθεια είναι η τομή της ανθρώπινης νόησης με την Καθολικότητα. Στο πλαίσιο της ανθρώπινης Μοναδικότητας η Αλήθεια φανερώνεται ως Επιβεβαιωμένη Πρόβλεψη, Προσωπική Ουσία και Κοσμική Εξέλιξη. Στο Πλαίσιο της ανθρώπινης Συλλογικότητας η Αλήθεια φανερώνεται ως Ιστορική Εμπειρία, Μυθικά Αρχέτυπα και Ηγετικός Λόγος. Ανάλογα με τον Πολιτισμό που αναφερόμαστε οι συντελεστές βάρους των συνιστωσών της Αλήθειας μεταβάλλονται επηρεάζοντας την τελική συνισταμένη Αλήθεια. Κριτήρια Αληθείας μπορούν να υπάρξουν ως προς τις επιμέρους συνιστώσες, ποτέ όμως ως προς την συνολική Αλήθεια.
Συγγραφέας: Δημήτρης Ζιαμπάρας
Πηγή: antifono.gr
