Ο Βίος του Πλωτίνου

Ο Πλωτίνος γεννήθηκε στην Λυκόπολη της Αιγύπτου το 204μ.χ  .Το έτος αυτό ήταν το δωδέκατο έτος της βασιλείας του Σεπτίμιου Σεβήρου . Ο Σεβήρος στέφθηκε αυτοκράτορας το 192 μ.χ  μετά την δολοφονία του Κόμοδου γιου του Μάρκου Αυρήλιου ενός από του μεγαλύτερους Στωικούς φιλοσόφους και αυτοκράτορα της ρώμης . Καταπονημένος από της φροντίδες του αξιώματος του ο Μάρκος  Αυρήλιος πέθανε κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας εναντίον των φυλών του Δούναβή. Τον διαδέχτηκε ο γιος του Κόμοδος , ένας διεφθαρμένος άνθρωπος που κρατήθηκε στον θρόνο για δώδεκα χρόνια , κατά την διάρκεια των οποίων δολοφόνησε την αδελφή του και διάφορους επικριτές του και έζησε στην ακολασία με της 300 πόρνες του . Αυτή την φοβερή βασιλεία τερμάτισε η συνομωσία που εξύφανε ο αρχηγός των πραιτοριανών , η οποία κατέληξε στον στραγγαλισμό του αυτοκράτορα.

Επακολούθησε ένα κωμικοτραγικό διάλειμμα τον θρόνο ανέλαβε ο Πόπλιος 'Ελβιος Περτίναξ  λέγοντας ότι δεν ήταν και τόσο ελκυστική η πρόταση . Έκανε όμως το λάθος να αποκαταστήσει τον έλεγχο πάνω στους πραιτοριανούς οι οποίοι τον δολοφόνησαν . Ο Θρόνος μπήκε σε πλειστηριασμό και τον αγόρασε ο πλούσιος συγκλητικός Δίδιος Ιουλιανός .Όταν η στρατιώτες στα σύνορα πληροφορήθηκαν τα σχετικά με τον πλειστηριασμό βγήκαν εκτός ελέγχου . Τότε ο Σεπτίμιος Σεβήρος διοικητής των λεγεώνων του Δούναβή βάδισε με τον στρατό του κατά της Ρώμης . Ο τρομοκρατημένος αυτοκράτορας επτασφράγισε της πύλες της Ρώμης και αποσύρθηκε στον κοιτώνα του όπου ένας στρατιώτης με μία κίνηση του ξίφους έθεσε  τέρμα σε όλη αυτή την ιστορία . Ήταν μια εποχή καμπής για την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ο Σεπτίμιος Σεβήρος δεν είχε αυταπάτες ως το που στηριζόταν η δύναμη του και η δύναμη της αυτοκρατορίας για αυτό αύξησε την αμοιβή των στρατιωτών και το 211 μ.χ ετοιμοθάνατος την μοναδική συμβουλή που έδωσε στους γιους του ήταν: " Πλουτίστε τους στρατιώτες και περιφρονείστε τους άλλους". Παρά όλες τις στρατιωτικές του ικανότητες δεν μπόρεσε να απωθήσει τους Πάρθους ούτε και να ολοκληρώσει την υποταγή της Βρετανίας πέθανε στην μέση ενός μακροχρόνιου πολέμου με τις φυλές της Σκοτίας .

Όταν ο Πλωτίνος ήταν 28 χρόνων επισκέφθηκε την σχολή του Αμμώνιου Σακκά ενθουσιάστηκε λέγοντας ότι αυτό ήταν που έψαχνε τόσο καιρό και αφοσιώθηκε στην φιλοσοφία εκείνη την εποχή δηλ το έτος 232 μ.χ στο ανώτατο αξίωμα της Ρώμης ήταν ο Αλέξανδρος Σεβήρος ο οποίος δεν είχε καμία συγγένεια με τον Σεπτίμιου . Ο Αλέξανδρος Σεβήρος  έγινε αυτοκράτορας της Ρώμης το 220 μ.χ . Ήταν μια εποχή έντονων πιέσεων στα σύνορα της Αυτοκρατορίας κυρίως από τον βορρά και την ανατολή η οποία συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του . Στην Ανατολή κάποιος ευγενής Ανδρασίρ το 230 μ.χ αφού ένωσε τους Πάρθους κάτω από την ηγεμονία του επιτέθηκε στις ρωμαϊκές επαρχίες της Μεσοποταμίας και της Συρίας. Οι Ρωμαίοι συγκρότησαν τρεις στρατιές. Στον πόλεμο εναντίον του Ανδρασίρ ο Αλέξανδρος Σεβήρος το μόνο που κέρδισε ήταν μία ανάπαυλα . Αλλά μόλις κατάφερε να κάνει ανακωχή με τους Πέρσες χρειάστηκε να σπεύσει στον βορρά όπου η Αλαμαννοί είχαν διαβεί τον Ρήνο σε αυτή την εκστρατεία έχασε την ζωή του . Τον σκότωσαν οι ίδιοι οι στρατιώτες του το 235 μ.χ . Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Σεβήρου η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πέρασε μισό αιώνα στρατιωτικής αναρχίας . Σε αυτό το διάστημα ανέβηκαν στον θρόνο της Ρώμης 26 αυτοκράτορες και μόνο ένας από αυτούς είχε φυσικό θάνατο . Οι περισσότεροι Επιθυμούσαν το καλό της αυτοκρατορίας αλλά εμποδιζόταν από ένα στρατό στασιαστών έτσι οι αυτοκράτορες ήταν αναγκασμένοι να παραμελούν την ασφάλεια και την ακεραιότητα της αυτοκρατορίας , προκειμένου να προφυλαχτούν οι ίδιοι από αντιπάλους , τους οποίους οι στρατιώτες ανάγκαζαν , συχνά με την βία , να διεκδικήσουν τον θρόνο . Με τέτοια κατάσταση στο εσωτερικό η αυτοκρατορία δεν είχε την δυνατότητα να αντιμετωπίσει νικηφόρα εξωτερικούς εχθρούς . Σε κάθε σημείο των συνόρων γινόταν εισβολές . Είναι εποχή που σχηματίζονται ισχυρές συμμαχίες γερμανικών φύλων με σκοπό την κατάληψη των ρωμαϊκών επαρχιών της Ευρώπης . Οι Σάξονες την ίδια εποχή λεηλατούν τα παράλια  της Βρετανίας και της Γαλατίας . Την Γαλατία απειλούν στο βόρειο τμήμα οι Φράγκοι , στο κεντρικό και νότιο οι Αλαμανοί και οι Μαρκομάνοι θέτουν σε κίνδυνο τις επαρχίες του Δούναβη . Τέλος η δυναστεία των Σασσανιδών στην Περσία κατέλαβε την θέση του Παρθικού βασιλείου που είχε παρακμάσει και βρισκόταν σε αποσύνθεση εξελίσσεται για την Ρώμη απειλητικός εχθρός .

Ο  Πλωτίνος μετά από 10 χρόνια μαθητείας κοντά στον Αμμώνιο Σακκά κατατάσσεται στο στρατό του Γορδιανού του Γ στην εκστρατεία κατά των Περσών το 242-243 μ.χ με σκοπό να περάσει στην Ινδία για να γνωρίσει τους Γυμνοσοφιστές . Είναι εποχή που στον θρόνο της Περσίας βρίσκεται ο Ανδρασίρ και ο Σαπώρ ο Α το 243 πεθαίνει ο Ανδρασίρ και βασιλέας των Περσών γίνεται ο Σαπώρ ο Α . Το 244 μ.χ πεθαίνει ο Γορδιανός ο Γ και τον Θρόνο της Ρώμης αναλαμβάνει ο Φίλλιπος ο Άραβας είναι και η χρονιά που ο Πλωτίνος εγκαθίσταται στη Ρώμη . Είναι 40 χρονών . Εκεί έιναι που ανοίγει την σχολή του και αρχίζει μια σειρά σεμιναρίων το 246 μ.χ στο 3ο έτος της Βασιλείας του Φίλλιπου του Άραβα έρχεται στην σχολή του Πλωτίνου ο Αμέλιος ένας από τους κύριους μαθητές του Πλωτίνου. Στην μεγαλύτερη κατάπτωση έφτασε η αυτοκρατορία κατά την εποχή του Βαλλεριανού και του γιου του Γαλλιηνού  που κυβέρνησαν από το 253 έως το 268 μ.χ . Το 254 μ.χ στο πρώτο έτος της βασιλείας του Γαλλιηνού ο Πλωτίνος σε ηλικία 49-50 ετών αρχίζει το συγγραφικό του έργο . Το 260 μ.χ ο Γαλλιηνός γίνεται ο μόνος αυτοκράτορας αφού ο πατέρας του Βαλλεριανός συλλαμβάνετε από τον Σαπώρ τον Α ο οποίος είχε προσαρτήσει την Αρμενία και είχε εισβάλει με τον στρατό του στην Μεσοποταμία και στην Συρία . Ο στρατός του Βαλλεριανού αποδεκατισμένος από μια επιδημία δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει απέναντι σε αυτή την μάχη για αυτό ο αυτοκράτορας προτίμησε να εξαγοράσει τους πέρσες , ο Σαπώρ όμως ήθελε να έιναι και ο αυτοκράτορας παρών και όταν εμφανίστηκε τον συνέλαβε προδοτικά και τον κράτησε ως το τέλος της ζωής του.

Το 263 μ.χ στο 10ο έτος της βασιλείας του Γαλλιηνού έρχεται στην σχολή του Πλωτίνου ο Πορφύριος ένας από τους μεγαλύτερους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους και συντάκτης του βίου του Πλωτίνου και των έργων του .Είναι εποχή που λοιμός ξεσπά στην Ρώμη και παρά πολλοί πολίτες πεθαίνουν από αυτόν. Το 268 μ.χ στο 15ο έτος της βασιλείας του ο Γαλλιηνός πεθαίνει από το χέρι των αξιωματικών του .Ο Πλωτίνος είναι 63 ετών και είναι η ημερομηνία που ο Πλωτίνος προτείνει στον Πορφύριο να αλλάξει κλίμα μετά από ψυχολογική κατάπτωση και αυτός φεύγει για την Σικελία . Μέσα σε αυτό το διάστημα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ώθησε τις επαρχίες της Γαλατίας και της Συρίας  να αναλάβουν οι ίδιες την υπεράσπιση τους και να οργανώσουν τις περιοχές τους ως ανεξάρτητα βασίλεια . Το  258 μ.χ  ο Μάρκος Κάσσιος Λατίνιος Ποστούμος ανακηρύσσεται ηγεμόνας της Γαλατίας αλλά ένα χρόνο μετά δολοφονείται από τους ίδιους του τους στρατιώτες.   Στην Συρία ο Οδέναθος ένας εκρωμαισμένος άραβας ευγενής αυτοανακηρύσσεται βασιλιάς της Παλμύρας και απωθεί τις περσικές δυνάμεις του Σαπώρ του Α  το παράδειγμα του ακολούθησε αργότερα η χήρα του Ζηνοβία . Ουσιαστικά ο Γαλλιηνός στις σκοτεινές μέρες της βασιλείας του είχε ουσιαστικά τον έλεγχο ενός μόνο τμήματος της παλιάς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας : της Ιταλίας , της Ιλλυρίας και της παραλιακής ζώνης της Αφρικής. Στην συνέχεια τον θρόνο της Ρώμης ανέλαβε ο Κλαύδιος ο ονομαζόμενος Γοτθικός που κυβέρνησε από το 268 μ.χ έως το 270 μ.χ . Το 270 μ.χ στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Κλαύδιου ο Πλωτίνος μεταβαίνει στην Καμπανία όπου και πεθαίνει σε ηλικία 66 ετών . 

Πηγή: www.esoterica.gr

Συνέχεια. . . »

Ο Ιπποτισμός στον Δον Κιχώτη

Ο Δον Κιχώτης, ένα έργο κλασσικό, άρχισε να γράφεται μέσα στην φυλακή από ένα ήρωα του πολέμου, τον Μ. Θερβάντες, στα τέλη του 16ου αιώνα. Εκείνη την εποχή που οι αξίες ήταν κρυμμένες από το πρόσωπο της Ευρώπης, γράφτηκε αυτό το έργο-μνημείο. Ένα μνημείο αθάνατο, ιστορικό ντοκουμέντο για τον  ιπποτισμό της εποχής του.

Ποιος κρύβεται πίσω από την τραγελαφική φυσιογνωμία του Δον Κιχώτη; Πίσω από τις μάσκες των αλληγοριών; Ο ήρωας μας είναι ένας ονειροπόλος μεσήλικας ευγενής ενός χωριού της Μάντσας, στην Ισπανία. Παρασυρμένος από τις ιδέες που πρεσβεύουν τα ιπποτικά διηγήματα που διαβάζει και δίνει την περιουσία του για να τ΄ αποκτήσει, παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει την ανιαρή ζωή του και να γίνει ένας περιπλανώμενος ιππότης. Όπως και τα πρότυπα του, οι ιππότες των περασμένων γενεών. Όπως οι ηλιακοί ήρωες των παγκόσμιων μύθων. Αποφασίζει να μπει στην υπηρεσία της ανθρωπότητας για την υπεράσπιση των αδυνάτων.

Ο Δον Κιχώτης, όπως κάθε ήρωας ακούει το κάλεσμα και αναλαμβάνει το καθήκον προς τους συνανθρώπους του που είναι βυθισμένοι στα δίχτυα της ύλης. Τον καλεί ο Εσωτερικός του εαυτός. Το αθάνατο στοιχείο μέσα του. Ο δρόμος εμφανίζεται μπροστά του. Κακοτράχαλος ανήφορος. Με συναίσθηση του χρέους του, αψηφά το νου. Είναι έτοιμος να ριχτεί στο αόρατο, το Μυστήριο.  

Ξεθάβει τη στολή κάποιου προπάππου του από μια γωνιά της αποθήκης που ήταν πεταμένη. Τη γυαλίζει και την επισκευάζει. Παίρνει ασπίδα, για δόρυ ένα στύλο από το κοτέτσι και σπαθί. Μαζεύει το άλογο του από τους αγρούς, κοκαλιάρικο και τεμπέλικο. Του δίνει όνομα μεγαλοπρεπές, αλλάζει και το δικό του. Αυτός θα γίνει ένας ιδανικός ιππότης. Ο πιο ένδοξος και φημισμένος που υπήρξε ποτέ.

Παίρνει την απόφαση. Έχει διαλέξει το δρόμο. Θυσιάζει το υλικό και πρόσκαιρο για κάτι το πνευματικό και αιώνιο. Ξεφεύγει από τη μάζα, δεν αποδέχεται το ρόλο του σαν χειραγωγούμενου άβουλου όντος και μετατρέπεται σε ηθοποιό (ο ποιών τα ήθη), σε ιππότη για αποστολές και έργα θεμελιωδώς ηθικά, μεγάλα και ευγενή. Φέρνει στο φως τις δυσκολίες και τα προβλήματα, αναζητώντας την περιπέτεια, ώστε αφού τα λύσει να απελευθερώσει την ενέργεια της γνώσης που κρύβουν μέσα τους. Τα όπλα του πολεμιστή είναι οι αρετές, ξεχασμένες και παραγκωνισμένες από την μικροαστική ζωή. Το άλογο συμβολίζει την προσωπικότητα, αφημένη και μαλθακή. Η ανάγκη του πολέμου κάνει την μορφή να αλλάξει για να δεχτεί το αθάνατο πνεύμα.

Το μόνο που έμενε για να ξεκινήσει ήταν να βρει μια αγαπημένη για να της αφιερώνει τις νίκες του. Και αυτή δεν είναι άλλη από την Δουλτσινέα, μια άσχημη χωριατοπούλα, που στα μάτια της καρδιάς του ήταν η βασίλισσα του. Η ομορφιά της προξενεί τον μεγάλο του έρωτα. Σε αυτήν θα αφιερώνει τις νίκες του, σε αυτήν θα στείλει όλους τους ιππότες που θα νικήσει για να την προσκυνήσουν. Η Ντάμα είναι το σύμβολο της αθάνατης Ψυχής του Ιππότη. Ποτέ δεν ξεχνά το χρέος του απέναντι της. Σε εκείνη απευθύνεται πριν τη μάχη για να πάρει δυνάμεις. Η δόξα του είναι δική της.

Δεν έβλεπε τη στιγμή που θα χριόταν ιππότης. Και στο πρώτο χάνι που βρίσκει στο δρόμο του, κάστρο στα δικά του μάτια, καλεί τον χανιάτορα, βασιλιά, να του δώσει επίσημα το χρίσμα. Βιαζόταν πολύ να το κάνει, γιατί ο κόσμος ζημιωνόταν από την άργητα του.

Η πορεία του Δον Κιχώτη είναι η πορεία του ανθρώπου για την ανάκτηση της Ψυχής του. Ο δρόμος, όπως στον μύθο, είναι γεμάτος γίγαντες, δαίμονες, δράκους και πονηρούς ανθρώπους που λεηλατούν τη χώρα. Στα μάτια του ήρωα μας είναι έτσι. Στα μάτια των πολλών που ακολουθούν την εύκολη οδό, ο Κιχώτης είναι ένας αλλοπαρμένος και ονειροβάτης.

Μετά τη χρίση του, ο Ιππότης φεύγει ανυπόμονος απότο χάνι με σκοπό να επιβάλλει το Δίκαιο. Όχι πολύ μακριά, βρήκε στο δρόμο του την πρώτη αδικία. Ένας κακός αφέντης μαστίγωνε τον δούλο του. ΄΄Κακότροπε ιππότη, άπρεπο είναι να χτυπάς ένα ανυπεράσπιστο΄΄,  του λέει. Είναι μεγάλη αδικία να χτυπάς ένα ανυπεράσπιστο. Είναι ένδειξη δειλίας και αδυναμίας. Ένας Ιππότης ποτέ δεν ξεχνά αυτόν τον κανόνα, γιατί είναι βαπτισμένος στα ιερά νερά της δικαιοσύνης και της ανδρείας. Και έτσι, με την ευφράδεια και την αποφασιστικότητα του, ο Δον Κιχώτης σώζει τον άτυχο υπηρέτη από τα χέρια του αφέντη του, έστω και για λίγο.

Στη συνέχεια βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, όπου πρέπει να επιλέξει το δρόμο που θα πάρει. Σαν άλλος Ηρακλής ανάμεσα στην Αρετή και την Κακία. Η διάκριση είναι μια σημαντική αρετή για τον Ιππότη. Να ξέρει να επιλέγει το σωστό την κατάλληλη στιγμή.

Επιστρέφει λοιπόν στο σημείο εκκίνησης, το χωριό του, για να πάρει εφόδια και να βρει ιπποκόμο, όπως κάθε Ιππότης. Και βρίσκει τον Σάντσο, φιλήσυχο οικογενειάρχη, άνθρωπο χωρίς βούληση, φοβητσιάρη αλλά με όνειρα για λάφυρα και κατακτήσεις. Και εδώ συναντάμε την σχέση Ιππότη-ασπιδοφόρου, όπως είναι στην Ιλιάδα και σε κάθε Ιπποτικό τάγμα. Ο Ιππότης είναι ο καλύτερος πολεμιστής, ο πιο ανδρείος, που εμψυχώνει και καθοδηγεί. Ο ασπιδοφόρος αντιστοιχεί στον ψυχισμό του ήρωα, στις κατώτερες επιθυμίες και τα χαμηλά κίνητρα.

Ακολουθεί η περιπέτεια του Κιχώτη με τον Σάντσο στους ανεμόμυλους. Νομίζοντας τους για γίγαντες, ο Κιχώτης όρμησε για να τους κατατροπώσει, αφού ζήτησε από την Ντάμα του να τον βοηθήσει. Όμως ο μύλος με μια στροφή τον σήκωσε στον αέρα και τον έριξε στο έδαφος, κατατσακισμένο. Ο Σάντσο ανησύχησε για τον Ιππότη του, όμως ο Κιχώτης δεν παραπονέθηκε, αφού αυτό δεν άρμοζε στην ιπποτική φύση του. Ο αληθινός Ιππότης αντέχει σαν το ατσάλι.

Ο δρόμος του Ιππότη είναι ένας δρόμος βούλησης και αποφασιστικότητας. Η σκέψη μπαίνει στην άκρη και αντικαθίσταται με την φρόνηση. Χρειάζεται τόλμη, αντοχή στις κακουχίες και τους χλευασμούς, σκληρότητα, σταθερότητα αλλά και ετοιμότητα και ευελιξία.

Αλλά και ο ασπιδοφόρος αναπτύσσει θετικά χαρακτηριστικά μέσα από την υπηρεσία του στον Ιππότη. Αυτά είναι η φιλία, η συντροφικότητα, η αυτοθυσία, η αγάπη.

Η πορεία συνεχίζεται, ο κύκλος καμπυλώνει. Νέες δοκιμασίες βρίσκονται στον δρόμο των φίλων μας. Το σπαθί βγαίνει από τη θήκη. Το ακόντιο εκτοξεύεται. Η ασπίδα προστατεύει. Η βούληση ατσαλώνει κι΄ άλλο.

Όσο και να προσπαθούν να το κάνει να αλλάξει μυαλά οι ΄΄καθώς πρέπει΄΄ άνθρωποι του χωριού τόσο αυτός εφευρίσκει ιδέες να τους ξεφεύγει και να επιτελεί το καθήκον του. Αγέρωχος, ονειροπόλος, επιβεβαιωμένος μπροστά στα πειράγματα των αδαών και των χυδαίων. Βαδίζει το δρόμο προς τα αστέρια, λαμπρό παράδειγμα Βούλησης για την ανθρωπότητα.

Ο ήρωας είναι εκείνος που δίνοντας την μάχη με το σκότος βγαίνει πάντα ο τελικός νικητής, προάγγελος μιας νέας τάξης πραγμάτων που ακολουθεί κάθε Μεσαίωνα. Νικά τις δυνάμεις του χάους που τον δοκίμασαν και καταλύει το υπάρχον φθαρμένο και παρεικμασμένο σύστημα. Οργανώνει το χάος, κοσμοποιεί και θεσμοποιεί το νέο Νόμο και τη νέα τάξη πραγμάτων.

Η αγάπη του Δον Κιχώτη για την Ντάμα του και η αποφασιστικότητα του στον πόλεμο της ύλης με το πνεύμα, ας δώσει το στίγμα στον σύγχρονο τεχνοκράτη άνθρωπο, για τον δρόμο που έχει να βαδίσει στη σκάλα της εξέλιξης. 

Βιβλιογραφία

1.    «Το ιπποτικό στοιχείο στον Δον Κιχώτη» Νοητική εργασία του Κωστίνη Πέτρου, Δεκέμβριος 1988

2.    «Ο ήρωας» Νοητική εργασία του Βιτάλη Μιχάλη, Φεβρουάριος 1994

3.    Ο Δον Κιχώτης, Μ θερβάντες, Μετάφραση Σ. Πατατζή

Πηγή: nea-acropoli-athens.gr

Συνέχεια. . . »

Η επίδραση της Έλενας Π. Μπλαβάτσκυ στην επανάσταση του 20ού αιώνα

Στην πλειοψηφία των εκλαϊκευμένων και μη δημοσιεύσεων, εξακολουθεί κανείς να διαβάζει την ίδια στερεότυπη πια δυσφήμιση για την αινιγματική φυσιογνωμία της Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, ιδρύτριας της σύγχρονης Θεοσοφίας. Εξακολουθούν να βασίζονται στο εξευτελιστικό και συκοφαντικό ντοκουμέντο που προπαγάνδισε η "Εταιρία Ψυχολογικών Ερευνών" (Psycological Research Society) του Λονδίνου, το 1885, στο οποίο ισχυριζόταν ότι οι εξαιρετικές παραψυχολογικές ικανότητες της Ε.Π. Μπλαβάτσκυ δεν υπήρχαν. Την αποκαλούσε «τσαρλατάνα» και έλεγε ότι είχε εφεύρει με τη φαντασία της τα ανατολικά κείμενα, στα οποία βασίζεται ένα μεγάλο μέρος των ερευνών και μελετών της, οι οποίες δημοσιεύθηκαν στο μνημειώδες λογοτεχνικό, φιλοσοφικό και επιστημονικό έργο της, τη Μυστική Δοξασία.

Αυτή η λονδρέζικη Εταιρία, η παλαιότερη και πιο έγκυρη του είδους, αναγνώρισε το λάθος της έναν αιώνα αργότερα: το 1986 δημοσιεύθηκε μια επίσημη δήλωση στην οποία, εκτός του ότι εκφράζει μια πολύ καθυστερημένη δικαιολογία, ομολογεί ότι, τόσο τα υπεύθυνα άτομα στην παλιά εκείνη έρευνα, όσο και οι μαρτυρίες που προσκομίστηκαν, οι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν -ή η παντελής έλλειψή τους- καθώς και τα συμπεράσματα που βγήκαν, δεν είχαν επιστημονική σοβαρότητα ούτε πιστότητα. Ήδη το γεγονός ότι ο σημερινός Δαλάι Λάμα έγραψε τον πρόλογο της νέας έκδοσης της "Φωνής της Σιγής" το 1993, θα ήταν αρκετό για να διασκεδάσουμε κάθε αμφιβολία σχετικά με την αυθεντικότητα των κειμένων που χρησιμοποίησε η Ε.Π.Μπ. Η ίδια έλεγε ότι αυτά τα κείμενα έβγαιναν για πρώτη φορά στο φως έξω από τα μοναστήρια, στα οποία χρησιμοποιήθηκαν επί αιώνες, αποκλειστικά από δασκάλους και μαθητές, μυημένους σε μια πανάρχαια και χιλιόχρονη Σοφία. Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που δεν είχαν γίνει γνωστά νωρίτερα.

Επίσης, μετά την επανέκδοση των έργων της διάσημης συγγραφέως και ταξιδιώτισσας Αλεξάνδρας David-Neel, που τιμήθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών, στο Πανεπιστήμιο της οποίας η Ε.Π.Μπ. έκανε μαθήματα μπροστά σε σημαντικούς καθηγητές, ανθρωπολόγους και φιλοσόφους, δε μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει την αλήθεια εκατοντάδων στοιχείων και ισχυρισμών της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, σχετικά με τα μυστηριώδη ταξίδια της και τις επαφές με δασκάλους και άλλα πρόσωπα, φαινομενικά «θρυλικά». Η Α. David-Neel δεν ήταν θεόσοφος, αλλά δεν αρνείται ότι σε πολλές περιπτώσεις δέχτηκε βοήθεια από μέλη της Θεοσοφικής Εταιρείας.

Η ΝΕΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Η Ε. Π. ΜΠ. ΕΜΠΝΕΥΣΤΡΙΑ ΤΟΥ «ΝΑΖΙΣΜΟΥ»;

Τελευταία, και αφού φαίνεται ότι δεν ισχύουν πια τα προαναφερθέντα και άλλα παρόμοια επιχειρήματα ενάντια στην εντιμότητα και την ιδιοφυΐα της Ε.Π.Μπ., εμφανίστηκαν διάφορα δημοσιεύματα και τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, τα οποία αναφέρουν ότι οι ιδέες της Ε.Π.Μπ. αποτέλεσαν τη βάση για ιδεολογίες και ομάδες, που ήταν πρόδρομοι του Ναζισμού ή άλλων ρατσιστικών εθνικισμών. Αποσιωπούν ύπουλα μια ζωή αποκλειστικά αφιερωμένη στην ένωση των λαών, των ιδεών, των πίστεων, των φυλών των ανθρώπων. Για να το καταφέρει αυτό πλήρωσε το τίμημα των συκοφαντιών και εξευτελισμών, εφόσον ενεργούσε και έγραφε χωρίς προκαταλήψεις των καστών, των κοινωνικών τάξεων διαμαχών ανάμεσα στις καθιερωμένες εκκλησίες. Αποσιωπείται για παράδειγμα το γεγονός όταν ο Χίτλερ έφτασε στην εξουσία, απαγόρευσε και έκλεισε όλες τις στοές των Θεόσοφων Ανθρωποσόφων, τα μέλη των οποίων διώχτηκαν, ενώ μερικά κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι κυνηγοί μαγισσών έχουν αλλάξει επιχείρημα αλλά δεν πτοούνται στη μάχη τους. Τα γραπτά της Ε. Π. Μπ. ενέπνευσαν τις πιο καθαρές διάνοιες εδώ και έναν αιώνα, προκαλώντας τεράστιες αλλαγές στον τομέα της επιστήμης, της τέχνης, της κουλτούρας και της κοινωνικοπολιτικής της σύγχρονης εποχής.

Με την ευκαιρία της εκατοστής επετείου του θανάτου της Ε.Π.Μπ. βγήκαν στο φως της δημοσιότητας αλλά βιβλία και εξαντλητικές μελέτες πηγών και ντοκουμέντων, που αποδεικνύουν την τεράστια επίδραση της Ε.Π.Μπ, τόσο στον τομέα της επιστημονικής επανάστασης, όσο και στην πιο σύγχρονη κοινωνική μας θεωρία σχετικά με την ανεκτικότητα ανάμεσα στους λαούς, τις φυλές και τις θρησκευτικές πίστεις. Σαν παραδείγματα αναφέρουμε μερικά ονόματα, στοιχεία και ανέκδοτα. Για όσους ενδιαφέρονται να εμβαθύνουν σ’ αυτό το θέμα συνιστούμε την ανάγνωση της νέας και πιο πλήρους βιογραφίας της Ε.Π.Μπ., που δημοσιεύθηκε το 1993 στη Νέα Υόρκη από την Sylva Cranston με τίτλο «Η εξαιρετική ζωή και η επίδραση της Ε.Π.Μπ., ιδρύτριας της σύγχρονης Θεοσοφικής Κίνησης», καθώς και το βιβλίο που δημοσιεύθηκε το 1991 στο Παρίσι από το Noel Richard-Nafarre με τίτλο «Η Έλενα Π.Μπλαβάτσκυ ή Σφίγγας».

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ, ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΧΩΡΟ

Μπορούμε να πούμε, χωρίς φόβο ανακρίβειας, ότι πολλές από τις σημερινές πίστεις που αφορούν τη συναδελφοσύνη των λαών, των φυλών θρησκειών είναι καρποί της πρωτοβουλίας Θεοσόφων ή αυτού του κινήματος οι οποίοι, στα τέλη του περασμένου αιώνα, συνεργάστηκαν για τη γέννηση οργανισμών και ιδρυμάτων διεθνούς χαρακτήρα με οικουμενική έμπνευση στο θρησκευτικό επίπεδο και με ανεκτικότητα, κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη στο πολιτικό πεδίο.

Θ’ αναφέρουμε εδώ μόνο δύο παραδείγματα. Είναι πολύ γνωστό το γεγονός της ανάμειξης γνωστών προσωπικοτήτων, μελών της Θ.Ε., στη μάχη για την ανεξαρτησία της Ινδίας. Ο ίδιος ο Γκάντι έλεγε ότι απέκτησε πολλές από τις ιδέες του ερχόμενος σ’ επαφή με τα έργα της Ε.Π.Μπ. και τη Θεοσοφία. Το 1893, στα πλαίσια του εορτασμού της 400ης επετείου της ανακάλυψης της Αμερικής, ιδρύθηκε στο Σικάγο η «Παγκόσμια Βουλή των Θρησκειών». Οι δημοσιεύσεις για αυτό το συμβάν τονίζουν παρουσία μιας ενεργούς πλειοψηφίας Θεόσοφων και θεοσοφικής σκέψης, τόσο ανάμεσα στους ακροατές όσο και στους ομιλητές. Μεγάλη σημασία είχε η δραστηριότητα ενός από τους πιο ιδιοφυείς Θεόσοφους του 20ου αι. Πρόκειται για τον Ρώσο ζωγράφο, επιστήμονα, αρχαιολόγο και φιλόσοφο Nicholas Roerich, ο οποίος υπήρξε υποψήφιος για το «Νόμπελ Ειρήνης» επειδή ξεκίνησε το λεγόμενο Σύμφωνο Roerich και ίδρυσε την Εταιρεία «Ειρήνη για την Κουλτούρα». Το σύμφωνο αυτό είχε σαν χοροστασία, σε διεθνές επίπεδο, των πολιτιστικών αγαθών, ειδικά σε καιρούς πολέμου. Υπογράφτηκε στο Λευκό Οίκο, στις 15 Απριλίου του 1935, παρουσία του Προέδρου D.S.Roosevelt, από τις ΗΠΑ και άλλα 20 Κράτη της Λατινικής Αμερικής, που υποχρεούνταν να σεβαστούν, τόσο σε καιρό ειρήνης, όσο και πολέμου, κάθε εκπαιδευτικό, ακαδημαϊκό, καλλιτεχνικό, θρησκευτικό και επιστημονικό οργανισμό και ν’ αποφύγουν την καταστροφή και την εξαφάνισή τους για χάρη της ανθρωπότητας. Αυτό το Σύμφωνο χρησίμευσε ως βάση και κατέληξε στη «Συνθήκη της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Haag», στις 14 Μαΐου του 1954, η οποία προσδιόρισε οριστικά τις διεθνείς συνθήκες

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΤΟΜΕΑ.

Πολλοί επιστήμονες και επαναστατικοί εφευρέτες παγκοσμίως γνωστοί, είχαν επαφές με τη Θεοσοφία ή πήραν από τα γραπτά της Ε.Π.Μπ. (ειδικά από τη «Μυστική Δοξασία» της) ιδέες που χρησίμευσαν ως βάση για τις θεωρίες και τις ανακαλύψεις.

Αναφέρουμε πρώτα τη λιγότερο γνωστή, αλλά πιο εκπληκτική περίπτωση του A. Einstein. Είναι γνωστός ο διακριτικός και εσωστρεφής χαρακτήρας του, και γι’ αυτό μαθαίνουμε για το ενδιαφέρον του για τα γραπτά της Ε.Π.Μπ. χάρη σε ένα τυχαίο συμβάν: Το 1960 παρουσιάστηκε στη Θ.Ε. στην Αδυάρ μια νεαρή κυρία για ν’ ακούσει μια ομιλία. Συζητώντας με την ομιλήτρια, την Eunice Layton, είπε ότι δεν γνώριζε τη Θ.Ε. ούτε τις ιδέες της, αλλά ήξερε με βεβαιότητα ότι ο θείος της είχε πάντα στο γραφείο εργασίας του, όπου κι αν βρισκόταν, ένα αντίτυπο της «Μυστικής Δοξασίας». Η νεαρή αυτή κυρία ήταν ανιψιά του A. Einstein. Αναμφίβολα ο Einstein ανακάλυψε τη Μ.Δ. μέσα από τις επαφές του με τον καλό του φίλο και συνάδελφο Gustav Stromberg (1882-1962, αστροφυσικό του παρατηρητηρίου Mount Wilson στο Λος Άντζελες), ενεργό Θεόσοφο στην Καλιφόρνια και πιθανόν μέσα από τη σχέση του με τον Robert Millikan (διευθυντή του Εργαστηρίου Norman-Bridges στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Pasadena), έναν από τους ανθρώπους που βοήθησαν στην εγκατάσταση του A.Einstein στις ΗΠΑ. Σημαντικές διάνοιες όπως Thomas A. Edison, Camille Flammarion, William Crookes ή Gaston Maspero θαύμαζαν τα έργα της Ε.Π.Μπ και «συμπαθούσαν» ή ήταν μέλη της Θ.Ε.

Πιο κοντά στις μέρες μας, θα μπορούσαμε ν’ αναφέρουμε έναν ενδιαφέροντα κατάλογο μεγάλων επιστημόνων, των οποίων οι θεωρίες και ανακαλύψεις ξεκινούν από τη γνώση ιδεών που παρουσιάζονται στη Μ.Δ., όπως για παράδειγμα ο Herbert S.Turner (εφευρέτης του ομοαξονικού τηλεφωνικού καλωδίου). Ο παγκοσμίως γνωστός και επαναστατικός βιοχημικός Rupert Sheldrake, πατέρας της θεωρίας των Μορφογενετικών Πεδίων, είναι μέλος της Θ.Ε. της Αγγλίας και έχει παραδεχτεί δημόσια ότι εμπνέεται από τα περιεχόμενα των διδασκαλιών που παρουσιάζονται στη Μ.Δ. Eν πάση περιπτώσει οι πιο σημαντικές ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης επαληθεύουν τη βάση της Μ.Δ. και ο δρόμος που ακολουθεί σήμερα η επιστήμη και η φιλοσοφία καταλήγει με απίστευτη καθαρότητα στα αξιώματα που παρουσιάζονται σ’ αυτό το καταπληκτικό έργο. Από αυτήν την άποψη συνιστάμε στους αναγνώστες το αναφερόμενο βιβλίο της Silvia Cranston, στο οποίο παρουσιάζεται μια λεπτομερής εργασία αποδεικνύοντας αυτόν τον ισχυρισμό.

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός που καταγράφει η συγγραφέας: οι εκδοτικοί οίκοι που εκδίδουν τη Μ.Δ. δέχονται συνέχεια παραγγελίες από Καθηγητές πανεπιστημίων και Ακαδημαϊκών για τις βιβλιοθήκες τους. Σε άλλες περιπτώσεις οι παραγγελίες επαναλαμβάνονται με τακτικότητα γιατί, με λίγους μόνο μήνες χρήσης, τα βιβλία μένουν μισοκατεστραμμένα και γεμάτα σημειώσεις των αναγνωστών, που τα καταντούν δυσανάγνωστα. Υπάρχουν ανέκδοτα, όπως για παράδειγμα ότι το 1982 γεννήθηκε, ανάμεσα στους φοιτητές Χημείας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασσαχουσέτης, το σχέδιο ν’ αναλυθεί και να μελετηθεί η Μ.Δ. σε σχέση με τα επιστημονικά μαθήματα που διδάσκονταν. Ο Dr.Philip Perchion, ένας από τους επιστήμονες που συνεργάστηκαν στη δημιουργία της πυρηνικής βόμβας, γνωστοποίησε ότι οι Καθηγητές και φοιτητές αυτού του Ινστιτούτου έχουν ιδρύσει μια εταιρεία για τη μελέτη της Αλχημείας, στην οποία συγκεντρώνονται τακτικά για να μελετήσουν μαζί τη Μ.Δ.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, 

ΤΩΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Πριν αναφέρουμε ονόματα πολύ σημαντικών προσώπων της καλλιτεχνικής και πολιτιστικής επανάστασης του αιώνα μας, παρουσιάζουμε ένα γεγονός που πρόσφατα έγινε γνωστό και με εκπληκτικά χαρακτηριστικά.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το Κίνημα των Χίππυς ξεκίνησε από την επαφή με διάφορες ανατολικές φιλοσοφίες και για παράδειγμα οι Beatles είχαν γοητευτεί από την Ανατολική Φιλοσοφία. Αλλά πολύ λιγότερο γνωστό είναι το ενδιαφέρον του Elvis Presley για τα μεταφυσικά θέματα. Ο Αlbert Goldman αναφέρει στη βιογραφία του Elvis τα βιβλία που αυτό το είδωλο της μουσικής μελετούσε εντατικά επί χρόνια. Στην πρώτη και δεύτερη θέση βρίσκονται η Μ.Δ. και η «Φωνή της Σιγής», μετά έργα του Κρισναμούρτι, του Roerich και άλλων Θεοσόφων. Ο Goldman αναφέρει στο βιβλίο του: «Το διάβασμα με το οποίο ασχολήθηκε ο Elvis Presley για το υπόλοιπο της ζωής του προερχόταν από τη δεκαετία του ’70 του περασμένου αιώνα, από ένα της γνωστής και γοητευτικής Μαντάμ Μπλαβάτσκυ. Ο Elvis πάντα είχε κοντά του τα έργα της, και ειδικά αγαπούσε πολύ ένα μικρό βιβλίο, απ’ ότι φαίνεται ένα κείμενο θιβετανικών ρούνων, πολύ παλιό, μεταφρασμένο από τη Μπλαβάτσκυ, με τίτλο «Φωνή της Σιγής». Το αγαπούσε τόσο πολύ, που μερικές φορές ανάφερε αποσπάσματα του κειμένου όταν έπαιζε στη σκηνή. Μάλιστα, είχε ονομάσει τη μουσική του ομάδα Gospel «Φωνή». Η γυναίκα του η Priscilla Presley εξηγεί λεπτομερώς στο βιβλίο της «Ο Elvis και εγώ» πώς και που γεννήθηκε αυτό το ενδιαφέρον στον Εlvis. Επίσης δεν είναι πολύ γνωστό το γεγονός ότι ο Walt Disney ήταν Θεόσοφος. Ένα από τα φαινόμενα που παρουσιάζονται μπροστά στη μελέτη της ανάπτυξης της Θ.Ε. είναι η ισχυρή παρουσία προσωπικοτήτων ιρλανδικής προέλευσης στην αρχική φάση της ίδρυσής της. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι πιο διακεκριμένοι συγγραφείς ήταν Θεόσοφοι ή είχαν επαφή με τη Θ.Ε. Αναφέρουμε τον σημαντικότερο από αυτούς, που πήρε Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1921, το W.B. Yeats και άλλους εξίσου σημαντικούς όπως James Joyce, G.Russell, D.H.Lawrence, T.S. Eliot & H. Miller, όλοι τους εκπρόσωποι της λεγόμενης "Ιρλανδικής αναγέννησης".

Στον τομέα της συγκριτικής μελέτης των Επιστημών της Θρησκείας, μιας ύλης που έλαβε πρόσφατα αυτήν την ονομασία, καθώς έγινε ανεξάρτητη από την Ανθρωπολογία, μπορούμε ν’ αναφέρουμε ειδικά αντιπροσωπευτικά ονόματα που ποτέ δεν αρνήθηκαν το ενδιαφέρον τους για τη Θεοσοφία, όπως π.χ. C.G.Jung, M.Eliade Joseph Campbells. Στις ανακαλύψεις τους φάνηκε μια επιβεβαίωση αυτών των διδασκαλιών.

Ένας από τους σημαντικότερους ειδικούς του Βουδισμού, ο Christmas Humphreys (1901-1983) ήταν ενεργό μέλος της Θ.Ε. του Λονδίνου και ιδρυτής (1922) μιας θεοσοφικής Στοάς για τη μελέτη αυτής της θρησκείας. Επίσης ο Dr.Suzuki είχε άλλες επαφές με τη θεοσοφική λογοτεχνία. Στον τομέα της ζωγραφικής μπορούμε ν’ αναφέρουμε για παράδειγμα τους ιδρυτές της μοντέρνας αφηρημένης ζωγραφικής, τον W.Kandinsky & P.Monn, και οι δυο δηλωμένοι «φίλοι» των θεοσοφικών διδασκαλιών, αλλά και τον P.Klee και τον P.Gaugin. Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τους μεγάλους μουσικοσυνθέτες, G. Mahler, J. Sibelius και A. Skrjabin.

Αναφερθήκαμε με συντομία στη μεγάλη επίδραση της Ε.Π.Μπ. στον 20ο αι. Αυτή τόλμησε να παρουσιάσει στο κόσμο πριν 100 χρόνια επαναστατικές ιδέες, που μας αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο όχι μόνο προφητικές αλλά και πρωτοπόρες της μεγάλης επανάστασης και πρόκλησης που αποτελεί ο 21ος αι. και η έναρξη της 3ης χιλιετίας. Βγαίνουν αληθινά τα γνωστά λόγια της, ότι το περιεχόμενο και το νόημα των έργων που συνέλεξε, θα γινόταν κατανοητό μονάχα από τις επόμενες γενιές στις πύλες της επόμενης χιλιετίας!

Πηγή: www.esoterica.gr

Συνέχεια. . . »

Ο μονομάχος

Μια καθαρά χολυγουντιανή ταινία, που αναφέρεται σε μια πολύ σημαντική εποχή-μεταίχμιο της ιστορίας: στην αρχή της πτώσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έρχεται να μας θυμίσει για λίγο τη λάμψη της Ρώμης, πολύ πριν αμαυρωθεί στην ιστορία από την πένα των Χριστιανών ιστοριογράφων, οι οποίοι περισσότερο την κατηγόρησαν για την πτώση της, παρά την ύμνησαν για την εποχή της ακμής της. Αυτός είναι και ο λόγος που, ενώ ιστορικά η ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι από τους πολιτισμούς που εντάξανε την ανεξιθρησκία μέσα στο κοινωνικό τους πλαίσιο (στη Ρώμη υπήρχαν μιθραϊκοί, ελληνορωμαϊκοί και  αιγυπτιακοί ναοί), έμεινε στην ιστορία ως διώκτης των Χριστιανών. Αποσιωπάται βέβαια το γεγονός ότι η νέα τότε θρησκεία θέλησε να επιβληθεί πάνω σε όλες τις άλλες (κάτι που ήταν αντίθετο με το πνεύμα της ανεξιθρησκίας) και επίσης, για να το καταφέρει, χρησιμοποίησε μεθόδους χειραγώγησης του απλού λαού με στόχο την πολιτική αστάθεια.

Ήταν μια μάχη εξουσίας.  Αλλά, ό,τι ήταν να γίνει έγινε, και η ιστορία μας αποδεικνύει ότι πάντα υπάρχουν λόγοι πίσω από τις αιτίες. Έτσι, η πραγματική αιτία της πτώσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν η διαφθορά που άρχισε να μεγαλώνει μέσα σε αυτούς που θα έπρεπε να είναι οι στυλοβάτες της.  Μια από τις τελευταίες προσωπικότητες που ανήκει στη δοξασμένη σειρά των στωικών φιλοσόφων-αυτοκρατόρων της ήταν ο Μάρκος Αυρήλιος. Στην ταινία τον βλέπουμε να γράφει στη σκηνή του, στο πεδίο της μάχης, το πιο βαθύ ίσως ημερολόγιο του κόσμου: «Τα εις εαυτόν». Ένα βιβλίο μέσα στο οποίο φαίνεται καθαρά η ηθική ποιότητα του αυτοκράτορα. Ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε για να διαβαστεί από κάποιους ή για να διδάξει κάποιους, αλλά μόνο για τον ίδιο το συγγραφέα. Γράφτηκε, για να εκφράσει τις σκέψεις του που είναι διδάγματα και παρατηρήσεις προς τον εαυτό του. Γράφτηκε μυστικά, όταν ήξερε ότι κανείς δεν θα τον άκουγε παρά μόνο ο ίδιος του ο εαυτός. Αυτό είναι που κάνει τόσο σημαντικές αυτές τις παρατηρήσεις και τους διαλογισμούς.

Η ταινία τον παρουσιάζει σοφό και δίκαιο, να μεριμνά και να ανησυχεί για τη συνέχεια της αυτοκρατορίας διαισθανόμενος ότι έρχεται η πτώση της. Όλες του τις ελπίδες τις έχει συγκεντρώσει σε ένα πρόσωπο, το οποίο γνωρίζει ότι είναι δίκαιο και ικανό να συνεχίσει το έργο του. Το πρόσωπο αυτό είναι ο στρατηγός Μάξιμος. Ο  Μάξιμος είναι ένας κλασικός ήρωας με ένα προδιαγραμμένο μέλλον, που έρχεται για να τον κάνει να υποφέρει και να τον οδηγήσει τελικά στη δόξα, τη στιγμή που αυτός μόνος του και απαλλαγμένος από φιλοδοξίες ζητά μόνο ένα πράγμα: να ζήσει μια απλή καθημερινή ζωή. Όμως, το «Δάρμα» του, όπως θα έλεγαν στην Ινδία, η Μοίρα του δηλαδή, είναι γραμμένη διαφορετικά. Του ζητά να επιδείξει αρετές, να τις βγάλει από μέσα του, να τις καλλιεργήσει, να τις αναπτύξει σταθερά και, όταν τα πράγματα γίνουν δύσκολα, να τις προσφέρει στους άλλους υπηρετώντας ανώτερους σκοπούς.

Έτσι σιγά σιγά, μεταλλάσσει τον εαυτό του σε υπόδειγμα ηθικής έχοντας για σύνθημά του την παρακάτω πρόταση: «ό,τι κάνεις σ’ αυτήν τη ζωή αντανακλά στην αιωνιότητα».  Όμως, υπάρχει ένα τρίτο πρόσωπο στην ιστορία, αφού πάντα όπου υπάρχει ένας Ήρωας, εκεί κοντά υπάρχει και ένας προδότης. Στην ταινία είναι ο Κόμμοδος, ο υιοθετημένος γιος του αυτοκράτορα. Σαν χαρακτήρας έχει όλες τις ιδιότητες του «κακού». Είναι ανίκανος, διεφθαρμένος, δειλός, φιλόδοξος συκοφάντης. Είναι ο αντίποδας του Ήρωα.  Η ταινία δεν κρατιέται σε αυστηρά ιστορικά πλαίσια, γι’ αυτό ας σημειώσουμε ότι ο ίδιος ο Μονομάχος είναι ένα φανταστικό πρόσωπο. Ο Μάρκος Αυρήλιος δεν δολοφονήθηκε, αλλά πέθανε σε μεγάλη ηλικία. Επίσης, ο Κόμμοδος ήταν ο γιος του, τον οποίο ο ίδιος ο Μάρκος Αυρήλιος ανακήρυξε νέο αυτοκράτορα και αντικαταστάτη του.

Όμως, το ενδιαφέρον στην ταινία αυτή είναι οι συμβολισμοί που βρίσκονται κρυμμένοι μέσα σε κάθε πρόσωπο. Ο προδότης συμβολίζει τα κατώτερα στοιχεία του Ήρωα, με τα οποία πρέπει να έρθει αντιμέτωπος και να τα νικήσει, ακόμα κι αν φαίνονται να έχουν όλη τη δύναμη και την εξουσία. Ο Μονομάχος συμβολίζει τη συνείδηση μέσα σε κάθε άνθρωπο, η οποία θα πολεμήσει με τα κατώτερα στοιχεία της προσωπικότητάς του (που συμβολίζονται από τον Κόμμοδο), παίρνοντας βοήθεια από ένα μεγάλο σύμμαχο και δάσκαλο ταυτόχρονα, που είναι το Ανώτερο ΕΓΩ, το πιο πνευματικό στοιχείο μέσα μας (αυτό συμβολίζεται από το Μάρκο Αυρήλιο).  Έτσι λοιπόν, φαίνεται πως το Χόλυγουντ ίσως να μην μπορεί να μπει στο βάθος μιας Μπαγκαβάτ Γκίτα ή μιας Ραμαγιάνα, αλλά καταφέρνει, αν το θελήσει, να κρατήσει τα κυριότερα στοιχεία αυτών των ηρωικών επών, όπως είναι η ανδρεία, η τιμή, η αξιοπρέπεια, το καθήκον, η προσφορά, η εσωτερική μάχη. Πράγματα που τόσο έχουν υποτιμηθεί στην εποχή μας, αλλά και τόσο ανάγκη τα έχουμε. Αρκεί να θυμόμαστε ότι «ό,τι κάνουμε σε αυτήν τη ζωή αντιστοιχεί στην αιωνιότητα».

Πηγή: nea-acropoli-athens.gr

Συνέχεια. . . »

Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας

Ένας Βουδιστής μοναχός ζει μαζί με το μικρό μαθητή του στη μέση μιας λίμνης πάνω σ’ ένα ξύλινο πλωτό σπίτι-ναό. Όπως αλλάζουν οι εποχές και διαδέχονται η μια την άλλη, έτσι κι ο νεαρός μαθητής θα περάσει από τα αντίστοιχα στάδια της ζωής του για να οδηγηθεί στην ωρίμανση.

Η ταινία είναι ένας ύμνος στη φύση. Ένα ποίημα στη δύναμη της ζωής που κυλά όπως το νερό, άλλοτε ορμητικά ξεσπώντας πάνω σε βράχους και πέφτοντας σε καταρράκτες και άλλοτε γαλήνια και ήρεμα σχηματίζοντας λίμνες και μικρά ρυάκια. Το σίγουρο είναι ότι η ζωή είναι κίνηση, είναι ρυθμός.

Αυτή η κίνηση είναι κλεισμένη μέσα στο διαχρονικό κινέζικο σύμβολο το Γιν-Γιανγκ. Ο κύκλος με τα δύο μισά, το ένα, άσπρο, που περιέχει μέσα του ένα σπόρο μαύρου και η πλευρά η μαύρη που περιέχει ένα σπόρο άσπρου. Οι δύο αυτές πλευρές τείνουν να αγκαλιαστούν μέσα από ένα στροβιλισμό. Είναι το σύμβολο της ισορροπίας, της εσωτερικής κατάκτησης των αντιθέτων. Αυτά τα αντίθετα υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο, που καλείται να τα γνωρίσει και να τα ελέγξει.

Για την Ανατολική Φιλοσοφία δεν υπάρχει καλό και κακό με την ηθική χροιά που έχει αποδώσει η Δύση. Το καλό έχει να κάνει με την εναρμόνιση, τη γνώση, την ισορροπία, τη φώτιση, ενώ το κακό με την απομάκρυνση από αυτά ή την έλλειψη αυτών. Το νόημα της ζωής  σχετίζεται με την αέναη προσπάθεια επιβολής αυτών των δύο δυνάμεων, της δημιουργίας και της καταστροφής, της γέννησης και του θανάτου, της δράσης και της αδράνειας, της αρσενικής και της θηλυκής αρχής, των σεληνιακών και των ηλιακών δυνάμεων. Μέσα από αυτή την πάλη δημιουργείται ο κόσμος και οι αποχρώσεις του.

Ο Άνθρωπος συμμετέχει σ’ αυτό το παιχνίδι της Μάγια, όπως το ονομάζουν οι Ινδοί, με στόχο να εναρμονίσει τις αρνητικές και θετικές δυνάμεις μέσα του.

Για την Ανατολή, ένας σημαντικός δρόμος μαθητείας ήταν ο δρόμος των παραδοσιακών πολεμικών τεχνών. Είναι οι ίδιες αρχές που χρησιμοποιούνται για τη φυσική και νοητική προετοιμασία του πολεμιστή-μαθητή. Βασίζονται στην ενέργεια Τσι που περιέχει το Γιν-Γιανγκ. Επειδή ο δρόμος του πολεμιστή είναι η μάχη μεταξύ του Γιν (το υποχθόνιο, ο εγωισμός, τα πάθη, η αταξία, το μίσος) και του Γιανγκ (το ανώτερο, η γενναιότητα, η ομορφιά, η τάξη) με σκοπό την αυτοπραγμάτωση.

Σ’ αυτόν το δρόμο υπάρχει πάντα ένας δάσκαλος που καθοδηγεί, αλλά δεν μπορεί να βαδίσει το δρόμο αντί για το μαθητή του. Ο Μαθητής υπακούει στο Κάρμα του, που του φέρνει πάντα μπροστά του διάφορα πεδία μάχης, έχει όμως όλη την ελεύθερη Βούληση να υπακούσει ή όχι. Να παρασυρθεί δηλαδή από τις δυνάμεις του Γιν και να ταυτιστεί μαζί τους  ή να αντισταθεί επικαλούμενος τις δυνάμεις του Γιανγκ. Κάθε ζωή είναι μια δοκιμασία και η δοκιμασία κρύβεται μέσα στο κάθε τι.

Άνοιξη…Παιδί. Η γλυκύτητα της φύσης κλεισμένη στο χαμόγελο ενός παιδιού. Μόνο που η άνοιξη μπορεί να είναι σκληρή, γιατί η αθωότητα είναι φαινομενική, δεν βασίζεται στη γνώση αλλά στην άγνοια των νόμων της φύσης. Για να μάθει κανείς χρειάζεται να δει τις συνέπειες των πράξεών του και αυτό δημιουργεί πόνο. Μάθημα πρώτο!

Καλοκαίρι…Έφηβος. Ο Έρωτας αναστατώνει τα πάντα. Φουσκώνει και ξεχειλίζει. «Η φύση φταίει. Το πάθος ξυπνά την επιθυμία της εξουσίας. Η εξουσία την πρόθεση εγκλήματος» Μάθημα Δεύτερο! Όμως τίποτα δεν σκιάζει ακόμη τον ορίζοντα, η γνώση πρέπει να βιωθεί κι έτσι περνάμε στην επόμενη εποχή.

Φθινόπωρο…Άνδρας. Ο Έφηβος πήγε να βρει τη μοίρα του. Οι δυνάμεις του Γιν νίκησαν και επιστρέφει στο ναό. Η επιστροφή όμως δεν είναι επιστροφή μεταμέλειας, αλλά πονηριάς και αποφυγής ευθυνών. Η Οργή κυριαρχεί. Το πάθος κυβερνά ακόμη και η ισορροπία έχει χαθεί. Ο νους σκλαβωμένος μέσα σε σκέψεις τρέλας. Η αυτογνωσία είναι μακριά ώσπου… «Εύκολα αφαιρείς μια ζωή, δύσκολα αφαιρείς τη δική σου». Η φωνή του δασκάλου και πάλι βρίσκει ένα τρόπο για να τιθασευτεί ο νους.  Εργασία και περισυλλογή, χωρίς να επηρεάζεσαι από τις εξωτερικές καταστάσεις. Μάθημα Τρίτο!

Χειμώνας… Ώριμος πλέον. Η επιστροφή είναι πραγματική επιστροφή στο ναό, στις ρίζες. Η γνώση έχει γίνει πια βίωμα. Η μεταμέλεια αρετή. Η υπακοή στο νόμο οδηγεί στην απελευθέρωση. Ο άνθρωπος αποκτά μια θέση στον κύκλο της εξέλιξης. Ο Μαθητής είναι  τώρα Δάσκαλος. Έχει γίνει ένας κρίκος στην αλυσίδα προσφοράς. Μάθημα Τέταρτο!

Όμως ο κύκλος αυτός είναι κομμάτι μιας σπείρας, που είναι η εξέλιξη. Μέσα σε αυτήν την σπείρα κάθε μορφή χάνεται και ξανάρχεται. Κάθε φορά ο Χειμώνας θα παγώνει τα πάντα, κάθε φορά ο ήλιος θα χάνεται και θα αφήνει τις σκιές να κυριαρχούν, αλλά και κάθε φορά η άνοιξη θα ξεπετάγεται με τα μπουμπούκια της ακόμη και μέσα από το χιόνι. Κι όσο πιο μεγάλο το σκοτάδι, τόσο πιο αδύναμο μπροστά στην πρώτη ακτίνα του πρωινού ήλιου. Το πνεύμα είναι το Δυνατό και Αθάνατο! Χρησιμοποιεί την ύλη, και όταν αυτή φθείρεται την αντικαθιστά με μια καινούργια. Μάθημα Πέμπτο!

Πηγή: nea-acropoli-athens.gr

Συνέχεια. . . »

Η μυστηριώδης Ατλαντίδα

Τα νερά του Ατλαντικού ωκεανού φυλάσσουν καλά το μυστήριο που λέγεται Ατλαντίδα. Το Τρίγωνο των Βερμούδων, οι τέσσερις κατακλυσμοί, οι Ατλαντες γίγαντες είναι αινίγματα που αρχίζουμε σιγά-σιγά να λύνουμε. Οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί, στα απομεινάρια του πολιτισμού.  

Ξέρετε ότι η Ατλαντίδα κάλυπτε τον Ατλαντικό ωκεανό και εδάφη της Αμερικής και της Ευρώπης ; Πριν 800.000 χρόνια βυθίστηκαν κάποια μέρη της και απέμειναν μόνο δέκα μεγάλα νησιά που αποτελούσαν μια θαλάσσια ομοσπονδία. Πριν 200.000 χρόνια , στον δεύτερο κατακλυσμό , βυθίστηκαν κι άλλα εδάφη κι απέμειναν μόνο δύο μεγάλα νησιά, η Ρούτα (βόρειο ημισφαίρειo) και η Δάιντα (νότιο ημισφαίριο) ή αλλιώς η Θούλη και η Θωλλάν , ή Βαλλάν και Αβαλον αντίστοιχα. Πριν 80.000 χρόνια, στον τρίτο κατακλυσμό, απέμεινε ένα μεγάλο νησί που οι Έλληνες ονόμασαν ''Ποσειδωνία'' και πριν 12.000 χρόνια περίπου βυθίστηκε και αυτό το τελευταίο απομεινάρι της Ατλαντίδος παίρνοντας μαζί του στα βάθη του Ατλαντικού όλα τα μυστικά των Ατλάντων.

Ξέρετε ότι αυτοί οι κατακλυσμοί δεν είναι μια φανταστική ιστορία αλλά ότι συμπίπτουν χρονικά με το τέλος των τεσσάρων ευρωπαϊκών παγετώνων αφού με τον σταδιακό καταποντισμό της ηπείρου , το θερμό ρεύμα του κόλπου του Μεξικού βρήκε διέξοδο προς τις Βόρειες ακτές της Ευρώπης, άρχισε να τις ζεσταίνει και να λιώνει τους πάγους που την κάλυπταν; Βλέπετε, καθώς ο Ατλάντιος πολιτισμός πέθαινε, ξυπνούσε τα ευρωπαϊκά εδάφη για να φιλοξενήσουν τους επόμενους πολιτισμούς. Έτσι είναι πάντα. Μετά το θάνατο έρχεται πάντα η ζωή.

Ξέρετε ότι οι Ατλαντες ήταν γίγαντες με ύψος από 2,5 έως και 6 μέτρα; Αυτό αποδεικνύεται από πολλά ευρήματα γιγαντιαίων σκελετών που έχουν βρεθεί στο Μεξικό από τον μοναχό Φερνάντο Ντυάζ ντε Καστίλλιο , στην Αρκαδία της Πελοποννήσου όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος , στην Καλιφόρνια το 1833, στη Σάντα Μαρία στην ακτή του Λος Αντζελες , στα βουνά Στρήνγκ Βάλλεϋ κοντά στη Νεβάδα και αλλού, και ότι μερικά από αυτά χρονολογούνται 12.000 χρόνια πριν, δηλαδή στον τελευταίο κατακλυσμό της Ατλαντίδος.

Ξέρετε ότι στην Ατλαντίδα λάτρευαν τον ταύρο; Ότι ο βασιλιάς της Ατλαντίδος αντιμετώπιζε μόνος του ένα ταύρο κάθε 10 χρόνια και ότι το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης έδειχνε αν η βασιλεία του ήταν δίκαιη ή όχι. Ότι αργότερα αυτό έγινε Ιερό Αθλημα στο οποίο γινόταν άλματα πάνω από τον ταύρο. Οι ταυρομαχίες στην Ισπανία, τα ταυροκαθάψια στην Κρήτη , η λατρεία του ταύρου στην Αίγυπτο είναι κατάλοιπα των αρχαίων λατρειών των Ατλάντων, μιας και οι περιοχές αυτές ήταν επίσημες αποικίες της θρυλικής ηπείρου.

Μυστήριο καλύπτει τα παγωμένα μαμούθ της Σιβηρίας που πάγωσαν και πέθαναν ξαφνικά έχοντας χόρτα στο στόμα του και αίμα τους πόρους του δέρματός τους, γεγονός που δείχνει ότι πέθαναν ξαφνικά από ασφυξία που προήλθε από νερό ή καπνό.

Μυστήριο καλύπτει το περίεργο ταξίδι χελιών που ξεκινούν από τα ποτάμια της Ευρώπης και πάνε στην θάλασσα των Σαργασσών, γεννούν τα αυγά τους και επιστρέφουν. Ακολουθώντας ενστικτωδώς τη ροή ενός παλιού ποταμού κολυμπούν τώρα σε θαλάσσιο νερό, και κατευθύνονται στις κοίτες ενός ποταμού που δεν υπάρχει πια.

Μυστήριο καλύπτει την ομαδική ''αυτοκτονία'' ποντικών που πηδούν στην θάλασσα από τις ακτές της Βόρειας Ευρώπης και κολυμπούν προς ένα νησί που θα έπρεπε να βρίσκεται μίλια μακριά. Το νησί μάλλον έχει βυθιστεί και αυτά εξαντλημένα από το κολύμπι πεθαίνουν κατά εκατομμύρια.

Μυστήριο καλύπτει την ομαδική αποδημία πουλιών που από την Ευρώπη πετούν προς τον Ατλαντικό ωκεανό. Τα ραντάρ τα εντοπίζουν στην θάλασσα των Σαργασσών να κάνουν κύκλους και να προσπαθούν να προσγειωθούν αλλά απογοητευμένα και κουρασμένα συνεχίζουν το ταξίδι του προς την Αμερική.

Μυστήριο καλύπτει την κρυσταλλοποιημένη λάβα που βρέθηκε στα βάθη του Ατλαντικού ωκεανού. Απόδειξη ότι κάποτε υπήρχε εκεί ένα νησί ή μια ήπειρος που βυθίστηκε αφού η λάβα κρυσταλλοποιείται μόνο όταν έρθει σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα.

Σκεφτήκατε ποτέ ότι οι μύθοι είναι η ταυτότητα ενός λαού , το πως αντιλαμβάνεται ο λαός αυτός την αλήθεια, την μοίρα του και τον κόσμο;

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς υπάρχουν μύθοι για ένα παγκόσμιο κατακλυσμό;

Αναρωτηθήκατε ποτέ τι σχέση έχουν αυτοί οι μύθοι με τον κατακλυσμό της Ατλαντίδος;

Γνωρίζετε ότι μυστηριωδώς ο Νώε, ο Δευκαλίωνας και η Πύρα , ο Κοξ Κοξ, ο Ουτναπιστιμ,, ο Καράν, ο Μανού, ο Νάμα και η γυναίκα του συμβολίζουν όλοι το ίδιο πρόσωπο του ποιο αγνού, του εκλεκτού του Θεού, που έχει διαφορετικό όνομα σε κάθε πολιτισμό αλλά που πάντα φτιάχνει μια κιβωτό επιβίωσης για να συνεχιστεί η ζωή μετά από μια καταστροφή που συνήθως οφείλεται στον ανθρώπινο εγωισμό;

Γνωρίζετε ότι σε μια μέρα και μια νύχτα στην Ατλαντίδα έγινε μια απότομη μεταστροφή του άξονα της γης ή μια απότομη αλλαγή στην κλίση του και ότι αυτό προκάλεσε τον τρίτο κατακλυσμό στην μυστηριώδη ήπειρο.

Η Ατλαντίδα είναι ένα μυστήριο που σαγηνεύει , όπως όλα τα μυστήρια. Αποδείξεις άπειρες μιλούν για αυτήν κρυμμένες στα βάθη της θάλασσας και του χρόνου. Η ύπαρξη της και η καταστροφή της είναι μια πρόκληση για μας που θέλει κάτι να μας διδάξει. Κάτι για την ανθρώπινη εξέλιξη και τον ανθρώπινο εγωισμό που έχει την τάση να μολύνει και να καταστρέφει ότι αγγίξει. Τον εγωισμό που λέγεται ότι κατέστρεψε τον πολιτισμό της Ατλαντίδας.

Η Ατλαντίδα είναι σήμερα επίκαιρη επειδή και σήμερα είμαστε τρομερά εγωιστές. Επειδή και σήμερα καταστρέφουμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί επιδρώντας στις λεπτές ισορροπίες του.

Το μυστήριο κρύβει πάντα μια γνώση για να ανακαλύψουμε. Το ίδιο και η Ατλαντίδα

Συγγραφέας: Ε. Λευκογιάννη

Πηγή: esoterica.gr

Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Αλχημιστής - Πάολο Κοέλο

(Διαβάστε / Κατεβάστε το βιβλίο σε μορφή PDF)

Ο Αλχημιστής είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο από τον Πάουλο Κοέλιο (Paulo Coelho), το οποίο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1988. Αρχικά γράφτηκε στα Πορτογαλικά, αλλά μέχρι το 2009 έχει μεταφραστεί σε 67 γλώσσες. Το αλληγορικό αυτό μυθιστόρημα, ακολουθεί έναν νεαρό βοσκό από την Ανδαλουσία, τον Σαντιάγκο, στο ταξίδι του στην Αίγυπτο μετά από επαναλαμβανόμενα όνειρα που είχε πως θα βρει εκεί κάποιον θησαυρό.

Το βιβλίο εξελίχθηκε στο να γίνει παγκόσμιο best-seller. Σύμφωνα με γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων, το AFP, έχει πουλήσει πάνω από 65 εκατομμύρια αντίτυπα σε πάνω από 150 χώρες, κάτι που το κάνει ένα από τα πιο διάσημα, σε πωλήσεις, βιβλία στην ιστορία.

Συνέχεια. . . »

Βίντεο: Πλάτων - Η χαμένη Ατλαντίδα και οι Αθηναίοι

Για τους αρχαίους οι μύθοι δεν ήτανε τίποτ'άλλο από κωδικοποιημένη ιστορία που πέρασε από στόμα σε στόμα. Ο Πλάτων στο έργο του μιλάει για την ιστορία της Ατλαντίδας όπως την περιέγραψε ο Σόλων, ο σπουδαιότερος απ'τους 7 σοφούς του αρχαίου κόσμου. Το ερώτημα είναι αν ο Πλάτων περιγράφει ένα πραγματικό γεγονός, μια παραλλαγή του γεγονότος ή αν είναι αλληγορικός.

Συνέχεια. . . »

Βίντεο: Η Γλώσσα του σώματος

Η λαϊκή άποψη θεωρεί ότι, εκτός από τα μάτια, ολόκληρο το σώμα μας «μιλάει» στέλνοντας, ανάλογα με τη στάση του, μηνύματα για τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας σε αυτούς που μας παρατηρούν. Εχει όμως αυτό πραγματική βάση; Μπορεί στ' αλήθεια το σώμα μας να προδώσει τον εσωτερικό μας κόσμο στους γύρω μας και, ακόμη περισσότερο, μπορούμε να «διαβάσουμε» τις προθέσεις και τις διαθέσεις των συνομιλητών μας ερμηνεύοντας τη γλώσσα του σώματός τους; Η επιστήμη δεν έχει αφήσει το πεδίο αυτό ανεξερεύνητο. Μπορεί να σας πει ποιες στάσεις και χειρονομίες περνάνε πραγματικά κάποιο μήνυμα για εσάς στο περιβάλλον σας και ποιες είναι παραπλανητικές. Μπορεί επίσης να σας διδάξει πώς να αλλάξετε τη γλώσσα του σώματός σας έτσι ώστε να επηρεάσετε τον τρόπο με τον οποίο σάς βλέπουν οι άλλοι.

Συνέχεια. . . »

Ταινία: Excalibur - Εξκάλιμπερ

Το Εξκάλιμπερ, σύμφωνα με τον μύθο, ήταν ένα σπαθί το οποίο ήταν καρφωμένο σε έναν βράχο και όποιος ιππότης κατάφερνε να το βγάλει από εκεί θα γινόταν βασιλιάς της Αγγλίας το οποίο σπαθί το έβαλε στο βράχο ο μάγος Μέρλιν.

Το Εξκάλιμπερ στον βράχο το είχε βάλει ο πατέρας του Αρθούρου Ούθερ Πεντράγκον λίγο πριν πεθάνει. Πολλοί ιππότες συνέρρεαν γύρω από αυτό και προσπαθούσαν να το βγάλουν, πολλοί μονομαχούσαν για το ποιος θα το τραβήξει πρώτος.Σε μια τέτοια μονομαχία σπάει το σπαθί ενός ιππότη και αυτός διατάζει τον υπηρέτη του να του φέρει ένα άλλο. Αυτός τότε τράβηξε το Εξκάλιμπερ και το έβγαλε από τον βράχο, ο υπηρέτης ήταν ο Αρθούρος ο οποίος έγινε ο βασιλιάς της Αγγλίας.

Όταν ο Αρθούρος τραυματίστηκε θανάσιμα στη μάχη με τον γιό του Μόρντρεντ ζήτησε από τον ιππότη Μπέντβιρ να το πετάξει στην πρώτη λίμνη που θα συναντούσε μπροστά του, αυτός προσποιήθηκε δύο φορές ότι το έκανε, ο Αρθούρος επέμενε και τελικά το πέταξε. Από τα νερά της λίμνης εμφανίστηκε η κυρά της λίμνης, η νόμιμη κάτοχος του, η οποία το πήρε για πάντα μαζί της. Πιθανά να βρίσκεται στη κοντινότερη λίμνη ή ποταμό που βρίσκεται στο Λονδίνο.

Συνέχεια. . . »

Βίντεο: Κρισναμούρτι - Προβλήματα Ζωής

Ο Τζιντού Κρισναμούρτι γεννήθηκε στις 11 Μαίου 1895 στο Μαντάναπαλι, μία μικρή πόλη στη νότια Ινδία. Ο αδερφός του κι αυτός υιοθετήθηκαν στα νιάτα τους από την Δρ Annie Besant, τότε πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας. Η Δρ Besant και οι άλλοι διακήρυξαν ότι ο Κρισναμούρτι ήταν ο παγκόσμιος διδάσκαλος που οι Θεοσοφιστές είχαν προαναγγείλει τον ερχομό του. Για να προετοιμάσουν τον κόσμο γι’αυτόν τον ερχομό, μία παγκόσμια οργάνωση ονόματι το Τάγμα του Αστέρος ιδρύθηκε στην Ανατολή κι ο νέος Κρισναμούρτι έγινε ο επικεφαλής του.

Εντούτοις, το 1929, ο Κρισναμούρτι αποποιήθηκε το ρόλο που περίμεναν να παίξει, διέλυσε το Τάγμα με τους τεράστιους οπαδούς του, κι επέστρεψε όλα τα χρήματα και την ιδιοκτησία που είχε δωριθεί γι’αυτό το έργο. Έκτοτε, για περίπου εξήντα χρόνια μέχρι το θάνατό του στις 17 Φεβρουαρίου 1986, ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο μιλώντας σε μεγάλα ακροατήρια και σε άτομα για την ανάγκη για μία ριζική αλλαγή στην ανθρωπότητα.

Ο Κρισναμούρτι θεωρείται παγκοσμίως ως ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές και θρησκευτικούς διδασκάλους όλων των εποχών. Δεν ανέπτυξε καμία φιλοσοφία ή θρησκεία, αντιθέτως μίλησε για πράγματα που αφορούν όλους εμάς στην καθημερινή μας ζωή, τα προβλήματα της ζωής στη σύγχρονη κοινωνία με τη βία και τη διαφθορά της, για τα άτομα που αναζητούν ασφάλεια κι ευτυχία, και την ανάγκη της ανθρωπότητας να απελευθερώσει τον εαυτό της από τα εσώτερα φορτία του φόβου, του θυμού, της πληγής, και της θλίψης. Εξήγησε με μεγάλη ακρίβεια τις λεπτές λειτουργίες του ανθρώπινου νου, κι επισήμανε την ανάγκη του να επιφέρουμε στην καθημερινή μας ζωή μία βαθιά διαλογιστική και πνευματική ποιότητα. 

Ο Κρισναμούρτι δεν ανήκε σε καμία θρησκευτική οργάνωση, αίρεση ή χώρα, ούτε ήταν μέλος σε κάποια σχολή πολιτικής ή ιδεολογικής σκέψης. Αντιθέτως, ισχυρίστηκε ότι αυτοί ήταν οι παράγοντες που διαιρούν τα ανθρώπινα όντα κι επιφέρουν σύγκρουση και πόλεμο. Υπενθύμισε στους ακροατές του ξανά και ξανά ότι όλοι είμαστε πρώτα ανθρώπινα όντα κι όχι Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι ή Χριστιανοί, ότι είμαστε όπως όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα κι ότι δεν είμαστε διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον. Ζήτησε να βαδίζουμε ελαφρά πάνω στη γη δίχως να καταστρέφουμε τους εαυτούς μας ή το περιβάλλον. Μετέδωσε στους ακροατές του μία βαθιά αίσθηση σεβασμού για τη φύση. Οι διδασκαλίες του υπερβαίνουν τα ανθρωποκατασκευασμένα συστήματα πίστης, εθνικού συναισθήματος και αιρετισμού. Ταυτόχρονα, δίνουν καινούριο νόημα και κατεύθυνση στην ανθρωπότητα για την αναζήτηση της αλήθειας. Η διδασκαλία του, πέραν του ότι είναι σχετική με την σύχρονη εποχή, είναι άχρονη και παγκόσμια. 

Ο Κρισναμούρτι μίλησε όχι σαν γκουρού αλλά σαν ένας φίλος, και οι ομιλίες και συζητήσεις του δεν βασίζονται στην παράδοση – στη γνώση αλλά στις δικές του ενοράσεις μέσα στον ανθρώπινο νου και στα οράματά του για το ιερό, έτσι πάντα μεταδίδει μία αίσθηση φρεσκάδας και αμεσότητας αν και η ουσία του μηνύματός του παρέμεινε αμετάβλητο όλα τα χρόνια. Όταν απευθυνόταν στα απέραντα ακροατήρια, οι άνθρωποι ένιωθαν ότι ο Κρισναμούρτι μιλούσε στον καθέναν τους προσωπικά, απευθυνόμενος στα ιδιαίτερα προβλήματά του ή της. Στις προσωπικές του συνεντεύξεις, ήταν ένας ευσπλαχνικός διδάσκαλος που άκουγε προσεκτικά τον άνδρα ή τη γυναίκα που τον πλησίαζε με θλίψη, και τους ενθάρρυνε να θεραπεύσουν τους εαυτούς τους μέσω της δικής τους κατανόηση. Οι θρησκευόμενοι μαθητές ανακάλυψαν ότι οι λέξεις του έριχναν νέο φως στις παραδοσιακές αντιλήψεις. Ο Κρισναμούρτι δέχτηκε την πρόκληση των σύγχρονων επιστημόνων και ψυχολόγων και προχώρησε μαζί τους βήμα προς βήμα, συζητώντας τις θεωρίες τους και μερικές φορές τους έκανες ικανούς να διακρίνουν τα όρια εκείνων των θεωριών. Ο Κρισναμούρτι άφησε έναν τεράστιο κορμό λογοτεχνίας υπό μορφή δημόσιων ομιλιών, γραπτών, συζητήσεων με δασκάλους και μαθητές, με επιστήμονες και θρησκευτικές μορφές, συζητήσεις με άτομα, τηλεόραση και ράδιο, συνεντεύξεις και γράμματα. Πολλά απ’αυτά έχουν εκδοθεί σε βιβλία, και κασέτες και βίντεο.

Συνέχεια. . . »

Η μουσική των ουράνιων σφαιρών

Πολλούς αιώνες πριν η ΝΑΣΑ αποδείξει την ύπαρξη την Μουσικής στο Σύμπαν, ο Πλάτων ονόμαζε την μουσική ως την ομορφιά του Σύμπαντος κι έλεγε ότι η «η Μουσική είναι η κίνηση του ήχου για να φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή», ότι «η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα”.

Πιο πριν όμως ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, αυτός ο μέγιστος των μεγίστων φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και μουσικός, είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ευαισθησίας ώστε ν’ ακούει (όχι βέβαια με τα φυσικά αυτιά) τη συμφωνία του ουρανού, τη μουσική των ουράνιων σφαιρών και 6 αιώνες π.Χ. από τον Κρότωνα της Ιταλίας αυτός και οι μαθητές του “ θεμελίωναν την θεωρία τους για τους αριθμούς. «κατὰ δὴ τοὺς Πυθαγορικοὺς πρεσβευτέα τὰ τῶν ἀριθμῶν ὡς ἀρχὴ καὶ πηγὴ καὶ ῥίζα τῶν πάντων». 

Ανακάλυπταν τις αρμονικές σχέσεις των αριθμών στη μουσική και βάσει αυτών ερμήνευσαν τον Σύμπαντα Κόσμο. Η μουσική για τους Πυθαγόρειους ήταν πάνω από όλα μαθηματικά. Η ουσία της ήταν οι αριθμοί και η ομορφιά της η έκφραση των αρμονικών σχέσεων των αριθμών, «τοὺς ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ἁρμονικοὺς λόγους ἐννοῶν καὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἀκουστὸν ἀκούειν ἔλεγε τῆς ἁρμονίας». Η μουσική ήταν ακόμα η εικόνα της ουράνιας αρμονίας. Οι αρμονικές σχέσεις των αριθμών μεταφέρονταν στους πλανήτες. Οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται – δίδασκε – παράγουν διάφορους μουσικούς ήχους, «αρμονία των σφαιρών», που δεν τους ακούμε” : «Εστίν ουν η ουσία των πραγμάτων αρμονία και αριθμός σφαιρών στρεφομένων»!!

2.500+ έτη μετά, στο σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη έχει απόδειξη μέχρι κεραίας όλα όσα έλεγαν ο Πλάτων και ο Πυθαγόρας για την μουσική των ουράνιων σφαιρών.

Όπως μας λέγει ο Ιάμβλιχος, στο «Περί Πυθαγόρειου βίου, 938 – 958», ο Πυθαγόρας χρησιμοποιώντας κάποιον άρρητο και δυσκολονόητο θεϊκό τρόπο, τέντωνε την ακοή του και προσήλωνε τον νου του στις «μεταρσίαις» (υπερκόσμιες) «τοῦ κόσμου συμφωνίαις», ακούοντας μυστικά, όπως έδειχνε, μόνον αυτός και κατανοώντας την καθολική των σφαιρών και των κατ’ αυτάς κινούμενων αστέρων αρμονία, που ήταν κάτι πληρέστερο από εκείνη των θνητών και απέδιδε «κατακορέστερον μέλος». 

Η υπερκόσμια αυτή συμφωνία, έλεγε, είναι αποτέλεσμα «ἐξ ἀνομοίων μὲν καὶ ποικίλως διαφερόντων ῥοιζημάτων ταχῶν τε καὶ μεγεθῶν καὶ ἐποχήσεων» (εξ ανόμοιων μεν και ποικίλων ταχύτατων ήχων και μεγεθών και συνακόλουθων στοιχείων), που έχουν αναμεταξύ τους εναρμονισθεί με κάποια μουσική διάταξη, αποτελούμενη από κίνηση και μελωδικότητα περιστροφή άμα και ποικιλόμορφη ωραιότητα. 

Από την υπερκόσμια αυτή συμφωνία εμπνεόμενος, σαν να είχε βάλει σε τάξη και αυτή λογική του νου του, όπως όταν μιλούμε για άσκηση σωματική, επινοούσε όσο ήταν δυνατόν κάποιες εικόνες ίδιες με αυτές που έβλεπε, τις οποίες παρείχε στους μαθητές του μιμούμενος με τα μουσικά όργανα και την φωνή την υπερκόσμια συμφωνία. Γιατί σε αυτόν μόνον από όλους τους ανθρώπους της γης θεωρούσε ότι ήταν κατανοητοί και μπορούσε να ακουσθούν οι κοσμικοί αυτοί φθόγγοι.

Όπως μας πληροφορεί ο Σιμπλίκιος, στο «Σχόλιά στο Περί Ουρανού» του Αριστοτέλους (7.468.21-469.30), «Οι Πυθαγόρειοι έλεγαν, ότι ένας αρμονικός ήχος παράγεται από την κίνηση των Ουρανίων Σωμάτων, και το συνελογίζονταν αυτό επιστημονικώς από την αναλογία των αποστάσεών τους• πράγματι όχι μόνον οι αναλογίες των αποστάσεων μεταξύ Ηλίου και Σελήνης, και Αφροδίτης και Ερμού, αλλά επίσης και των άλλων αστέρων, ανεκαλύφθησαν απ’ αυτούς. 

Όμως, αν η αποδοθείσα σ’ εμάς αιτία να μην ακούμε αυτήν την Αρμονία, λόγω του ότι έχουμε ανατραφεί με αυτήν και την έχουμε συνηθίσει, επέτρεψε κάποτε στον Πυθαγόρα να την ακούσει, όπως μας διηγούνται οι Πυθαγόρειοι, πολύ θα το θαυμάσω• διότι κι εκείνος είχε ανατραφεί με αυτήν, σαν τους άλλους ανθρώπους. Ίσως, λοιπόν, η ένσταση [του Αριστοτέλη] σ’ αυτήν την μαρτυρία δύναται να λυθεί ως ακολούθως, συμφώνως προς την Φιλοσοφία εκείνων των ανδρών: δεν είναι τα πάντα σύμμετρα το ένα με το άλλο, ούτε το κάθε τι είναι αισθητό σε κάθε τι, ακόμη και σ’ εμάς. Αυτό γίνεται φανερό και από τα σκυλιά, που οσφραίνονται από μακριά τα ζώα, τα οποία οι άνθρωποι δεν τα οσφραίνονται.

Πόσο περισσότερο, επομένως, σε πράγματα που έχουν εκ φύσεως διαχωριστεί σε τέτοιο βαθμό, όσο τα άφθαρτα των φθαρτών, και τα ουράνια των επιγείων, είναι αληθές να πούμε ότι ο ήχος των Θείων Σωμάτων δεν είναι ακουστός στα θνητά αυτιά. Αλλά αν κάποιος, μπορούσε να έχει το φθαρτό τούτο σώμα εξαρτημένο από το φωτεινό και ουράνιο όχημά του, και της αισθήσεις του εξαγνισμένες, είτε εξ’ αιτίας καλής μοίρας είτε καλής ζωής είτε, επιπλέον, της ιερατικής τελεσιουργίας, αυτός θα μπορούσε να δει αυτά που είναι αόρατα στους άλλους, και να ακούσει αυτά που δεν είναι ακουστά στους άλλους, όπως λέγεται για τον Πυθαγόρα.

Όσον αφορά τα Θεία και άυλα σώματα, όμως, αν παράγεται κάποιος θόρυβος εξ’ αυτών, δεν είναι ούτε πληκτικός ούτε καταστρεπτικός, αλλά διεγείρει τις δυνάμεις και τις ενέργειες των γενεσιουργών ήχων, και τελειοποιεί την αίσθηση που είναι σύστοιχος μ’ αυτούς. Έχει, επίσης, μίαν κάποια αναλογία προς τον ήχο που συμπίπτει με την κίνηση των φθαρτών σωμάτων. Αλλά ο ήχος που είναι μ’ εμάς, εξ’ αιτίας της ηχητικής φύσεως του αέρος, είναι μίαν κάποιαν ενέργεια της κινήσεως του απαθούς ήχου τους. 

Αν, λοιπόν, ο εκεί αήρ δεν είναι παθητικός, είναι φανερό, πως ούτε ο ήχος θα μπορούσε να είναι. Ο Πυθαγόρας, όμως, φαίνεται να έχει πει ότι άκουγε εκείνην [την Ουράνια] Αρμονία, σαν να εννοούσε τους αρμονικούς λόγους των αριθμών [των Ουρανίων Σωμάτων], και να άκουγε εκείνο που είναι ακουστό σ’ αυτούς. Κάποιος, όμως, ευλόγως θα απορήσει γιατί τα άστρα είναι ορατά στις ορατικές μας αισθήσεις, αλλά ο ήχος τους δεν είναι ακουστός στις ακοές μας; 

Σ’ αυτό πρέπει να απαντηθεί, ότι δεν βλέπουμε ούτε τα άστρα καθ’ αυτά• διότι δεν βλέπουμε ούτε τα μεγέθη αυτών, ούτε τα σχήματα, ούτε τα υπεραίροντα κάλλη. Ούτε βλέπουμε την κίνηση μέσω της οποίας παράγεται ο ήχος• αλλά βλέπουμε μίαν κάποιαν έκλαμψη αυτών, όπως το φως του Ηλίου περί την Γη, δίχως ο Ήλιος καθ’ αυτός να οράται από εμάς.

Ίσως, επίσης, δεν θα ήταν θαυμαστό, η οπτική αίσθηση, ούσα αϋλοτέρα και έχοντας λάβει υπόσταση μάλλον συμφώνως προς την ενέργεια παρά προς το πάθος, και υπερέχουσα των άλλων αισθήσεων, να είναι άξια της αίγλης και της εκλάμψεως των Ουρανίων Σωμάτων, αλλά οι άλλες αισθήσεις δεν είναι προσαρμοσμένες γι’ αυτόν τον σκοπό». 

Εάν σταθούμε για λίγο στην γεωμετρική και μαθηματική πλευρά του θέματος θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν 5 συμμετρικά πολύεδρα. Ο μέγας Πλάτων έλεγε ότι αυτά τα πολύεδρα είναι οι βασικοί δομικοί κρίκοι, τα πλέον σημαντικά δομικά στοιχεία στην δημιουργία του σύμπαντος. Ο Kepler που μελέτησε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων και ιδιαίτερα του Πλάτωνα παρατήρησε με τις μετέπειτα έρευνές του, ότι οι τροχιές των πλανητών, και φυσικά της Γης, “γράφουν” την περιφέρεια συγκεκριμένων πολυέδρων. Για παράδειγμα η τροχιά του Άρεως γράφει την περιφέρεια ενός τετράεδρου (Πυρ).

Η τροχιά του Διός γράφει την περιφέρεια ενός κύβου (γη). Η τροχιά της Αφροδίτης γράφει την περιφέρεια ενός οκτάεδρου (Αήρ). Η τροχιά της Γης γράφει την περιφέρεια ενός εικοσάεδρου (Ύδωρ). Και τα πράγματα δεν σταματούν εκεί : οι αρχαίου Έλληνες ταύτιζαν τα ουράνια σώματα ή ορθά τις τροχιές του με τις νότες της μουσικής, ήτοι ΝΤΟ, ΡΕ, ΜΙ, ΦΑ, ΣΟΛ, ΛΑ ΣΙ, ΝΤΟ, δηλαδή με τους νόμους της μουσικής. Κάτι που έχει επαληθευθεί από σύγχρονους επιστήμονες, ότι δηλαδή συγκεκριμένες νότες αποδίδουν συγκεκριμένα γεωμετρικά σχήματα – στερεά.

Πηγή: www.ramnousia.com

Συνέχεια. . . »

Ταινία: O Θεραπευτής - The Physician

Η ταινία βασίζεται στο  μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα Νόα Γκόρντον κι έχει  γίνει μπεστ σέλερ στην Αμερική και στην Ευρώπη. Διαδραματίζεται τον 11ο αιώνα, την εποχή που η Ευρώπη ζούσε τον μεσαίωνά της κι η ζωή του ανθρώπου δεν είχε καμία ασφάλεια και αξία.

Ένα μικρό ορφανό παιδί, που έχει χάσει τα πάντα στη ζωή του, ακολουθεί έναν πλανόδιο εμπειρικό γιατρό, ο οποίος τον μυεί σε μια «πρωτόγονη» ιατρική. Μετά από χρόνια γοητεύεται από την προσωπικότητα ενός Εβραίου θεραπευτή, ο οποίος έχει σπουδάσει κοντά στον Αβικέννα, και κάνει στόχο της ζωής του να φτάσει  στον αραβικό κόσμο, για να μαθητεύσει δίπλα του. Η δίψα του για γνώση είναι τόσο μεγάλη, που δεν διστάζει να μεταμφιεστεί σε Εβραίο (κάνει μάλιστα και μόνος του περιτομή), έτσι ώστε να γίνει δεκτός σ’ έναν κόσμο εχθρικό προς τους χριστιανούς. Αργά και σταθερά μαθαίνει τα μυστικά της ιατρικής και παράλληλα ωριμάζει σαν άνθρωπος σ’ ένα περιβάλλον γεμάτο διαμάχες ιδεών μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών δυνάμεων.

Ας δούμε τώρα το ιστορικό πλαίσιο της εποχής:

Τον 7ο με 11ο περίπου αιώνα εμφανίζεται στη σκηνή της ιστορίας ο αραβικός «χρυσός αιώνας». Την ίδια εποχή που η Ευρώπη βρίσκεται στον πιο σκοτεινό μεσαίωνα, οι Άραβες δημιουργούν τη δική τους αναγέννηση αντλώντας  κυρίως από την ελληνιστική  επιστημονική παράδοση και απ’ όλους τους κλάδους της (φιλοσοφία, ιατρική, αστρολογία, μαθηματικά κλπ) αλλά και από τον περσικό ζωροαστρισμό. Όταν στο χριστιανικό κόσμο το διάβασμα θεωρούνταν αιρετικό και στο Βυζάντιο κυριαρχούσαν οι έριδες της εικονομαχίας με τους αυτοκράτορες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων,  να καταστρέφουν την αρχαία ελληνική κληρονομιά, οι Άραβες, όχι μόνο συνέλεγαν τα διαμάντια της ανθρώπινης σκέψης, αλλά επιχειρούσαν και τη «γλωσσική» μεταφορά τους με τη μορφή μιας μαζικής μεταφραστικής δραστηριότητας.  Μάλιστα οι σύγχρονοι ιστορικοί θεωρούν αυτή την πρόσληψη της ελληνικής επιστήμης από το Ισλάμ, ως μια κατ’ εξοχήν σκόπιμη και οργανωμένη δραστηριότητα των Αράβων λογίων, που καθοδηγήθηκε από χαλίφες, αυλικούς αξιωματούχους, πλούσιους εμπόρους και μαικήνες. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν έμειναν στην απλή πρόσληψη της ελληνικής σκέψης, αλλά βασιζόμενοι σ’ αυτήν κατάφεραν να την εξελίξουν και να παράγουν άλλα πρωτότυπα αποτελέσματα.

Στην ταινία υπάρχει μια σχολή ιατρικής, όπου δεν διδάσκονταν μόνο η επιστήμη αλλά και η φιλοσοφική σκέψη, στοιχείο το οποίο είναι εμπνευσμένο από την πραγματικότητα της εποχής.

Ο Αββασίδης χαλίφης Αλ Μαμούν (813-833) δημιούργησε στη Βαγδάτη μια σχολή που την ονόμασε  «ο Οίκος της Σοφίας». Εκτός από τη σχολή, συμπεριέλαβε κι ένα αστεροσκοπείο, μια βιβλιοθήκη κι ένα κέντρο μεταφράσεων,  το οποίο έπαιξε σημαντικό ρόλο στο μεταφραστικό διαφωτιστικό έργο. Στον «Οίκο της Σοφίας» σημαντικό πρόσωπο υπήρξε ο εγκυκλοπαιδιστής Αλ-Κιντί,  ο οποίος μετέφρασε και έγραψε 265 επιστημονικά συγγράμματα. Από τους Άραβες και τους Εβραίους λογίους του αραβικού κόσμου, θα περάσουν και πάλι αργότερα τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων στη Δύση, και θα βοηθήσουν στην Αναγέννηση. Το κίνημα ήταν γνωστό ως «φαλσάφα» (φιλοσοφία) που ασκούνταν από τους «φαϊλάσουφ» (φιλοσόφους).

Η φαρμακευτική εξελίχθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελέσει για πρώτη φορά ξεχωριστή επιστήμη. Ονομασίες, όπως αλκοόλη, αλκάλι, ελιξίριο, σιρόπι, προέρχονται από τα αραβικά. Σημαντικότατη είναι και η εξέλιξη της περίθαλψης με την ίδρυση υψηλού επιπέδου νοσοκομειακών εγκαταστάσεων.

Ο Αβικέννας ήταν ο πιο διάσημος από τους Άραβες ιατρούς. Παράλληλα ήταν φιλόσοφος, μαθηματικός φυσικός, αστρονόμος και συγγραφέας. Το όνομά του ήταν ο εξελληνισμένος τύπος του αραβικού ονόματος Ίμπν Σινά. Έγραψε πάρα πολλά βιβλία, το γνωστότερο εκ των οποίων είναι ο «Κανών», το οποίο ήταν και το βασικότερο βιβλίο ιατρικής σπουδής στην Ευρώπη μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα. Ο Αβικέννας διαχωρίζει τη φιλοσοφία στη λογική (θεωρητική φιλοσοφία, φυσική, μαθηματικά, θεολογία) και στην πρακτική φιλοσοφία (ηθική και πολιτική επιστήμη). Προτείνει τη δημιουργία μιας ιδανικής ισλαμικής κοινωνίας βασιζόμενης στα πλαίσια του νεοπλατωνισμού.

Η ζωή του παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με την ταινία. Είχε έναν ισχυρό προστάτη, το σουλτάνο της Μπουχάρα, ο οποίος ήταν υπέρ των γραμμάτων, αλλά όταν οι Σαμανίδες ηττήθηκαν, δεν του επέτρεψαν να χρησιμοποιεί πια τη βιβλιοθήκη. Την ίδια εποχή πεθαίνει ο πατέρας του, και αρχίζει γι’ αυτόν  μια ζωή περιπλάνησης σε διάφορες πόλεις, όπου εξασκεί την ιατρική τέχνη αλλά συγκεντρώνει κι έναν αριθμό μαθητών σπουδαστών που ενδιαφέρονταν  για φιλοσοφικές συζητήσεις. Παρά την περιπλάνησή του, δεν καταφέρνει να γλιτώσει από τους πολιτικούς του αντιπάλους και φυλακίζεται για ένα διάστημα ως πολιτικός κρατούμενος. Πεθαίνει σε μια στρατιωτική εκστρατεία, όπου συνόδευε ως ιατρός τον προστάτη του, σουλτάνο. Όσον αφορά το θάνατό του, έχουμε μια διαφοροποίηση από την ταινία.

Αξίζει να επισημάνουμε ότι ο Αβικέννας στο περίφημο βιβλίο του για την ιατρική θεωρεί, όπως κάποτε και ο Ιπποκράτης, ότι η πολιτική είναι η φυσική απόληξη της ιατρικής και στοχάζεται πάνω στο ζήτημα της ορθής διακυβέρνησης και της υγιούς πολιτείας.

Ένα άλλο στοιχείο της ταινίας,  που παρουσιάζει μια ιστορική αλήθεια, σχετίζεται με το δύσκολο και απάνθρωπο    τρόπο ζωής των ανθρώπων της μεσαιωνικής Ευρώπης.

Στη φτώχεια, τις  ασθένειες, και την έλλειψη κράτους πρόνοιας για τους δεινοπαθούντες, έρχεται να προστεθεί και ο φόβος που δημιουργεί η άγνοια. Η θεραπευτική θεωρείται τέχνη του διαβόλου! Ο θεός δίνει την αρρώστια, άρα η ίασή της είναι κάτι διαβολικό. Οι θεραπευτές θεωρούνταν αμαρτωλοί μάγοι, που ενεργούν ενάντια στη φύση. Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, ο πονεμένος καταφεύγει, όπου  μπορεί να βρει γιατρειά, ακόμη και σε μέρη που σήμερα θα φαίνονταν αδιανόητα.

Οι ιατροί την εποχή εκείνη ανήκαν στον κλήρο και εξαιτίας της ενασχόλησής τους με τις εκκλησιαστικές σπουδές, δεν καταδέχονταν τον απλό λαό ή οι υπηρεσίες τους  ήταν πολύ ακριβές και απρόσιτες για τους φτωχούς. Από την άλλη, η δυτική εκκλησία τους είχε απαγορέψει να έρχονται σ’ επαφή με το αίμα των ασθενών θεωρώντας την επαφή αυτή ως αμαρτία. Μία ακόμα αλήθεια που παρουσιάζεται στην ταινία είναι ότι και στον ισλαμικό κόσμο απαγορευόταν η ανατομία.

Έτσι οι κουρείς χειρούργοι έγιναν  οι ιατροί του φτωχού λαού,  παρόλο που το επάγγελμά τους δεν είχε και πολύ επιστημονικές βάσεις. Η πρακτική τους εκτεινόταν από την περιποίηση του σώματος μέχρι τη θεραπεία με καταπλάσματα στα μάτια, το κόψιμο της βεντούζας, την αφαίμαξη, την εξαγωγή δοντιών και τους αναγκαίους ακρωτηριασμούς. Αυτά  ήταν τα πολύ δημοφιλή και διαδεδομένα προληπτικά μέτρα και θεραπευτικές αγωγές για κάθε είδους νόσο και προέρχονταν από τις ιατρικές θεωρίες της αρχαιότητας. Αυτοί οι μπαρμπέρηδες γιατροί αποτελούσαν κατώτερη κοινωνική τάξη,  τις πρακτικές της οποίας ασκούσαν και οι δήμιοι, που επιμελούνταν τις  σωματικές κακώσεις από τα  βασανιστήρια.

Ένα άλλο σημείο στην ταινία αφορά την εμφάνιση της πανώλης ή «πανούκλας», της μεταδοτικής ασθένειας  που εξαφάνισε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων κι έφερε πολλές κοινωνικές αλλαγές. Η αλήθεια είναι ότι η εμφάνισή της θα γίνει περίπου 3 αιώνες αργότερα και ο Αβικέννας δεν θα έχει καμία σχέση με την καταπολέμησή της.

Όμως είναι γνωστό ότι από τον 6ο αιώνα και σε όλον το Μεσαίωνα εκδηλώνονταν μεγάλες επιδημίες, με αποτέλεσμα να παραμένουν μόνιμα ενδημικές εστίες. Η πιο γνωστή είναι η μεγάλη επιδημία του 14ου αιώνα, η οποία ονομάστηκε «Μαύρος Θάνατος» και μεταφερόταν στον άνθρωπο από το τσίμπημα ψύλλων που παρασιτούσαν πάνω σε αρουραίους, κάτι που παρουσιάζει και η ταινία.

Γενικότερα όμως η ταινία, χωρίς να έχει κρατήσει μια πιστή βιογραφική ιστορική διαδρομή, μας δίνει ωστόσο μια θαυμάσια ευκαιρία να ρίξουμε φως σε μια δραματική εποχή αλλαγών και προκλήσεων και μεγάλων ιδεολογικών συγκρούσεων. Η φιλοσοφία και η επιστήμη της αρχαίας εποχής αναδύονται δειλά δειλά  μέσα από ένα σκοτεινό κόσμο και πολύ σύντομα η σκυτάλη από τον αραβικό πολιτισμό θα περάσει στα πανεπιστήμια και στους λαούς της χριστιανικής Ευρώπης.

Γι’ αυτό τη συνιστούμε ως ένα ενδιαφέρον ταξίδι γνώσης και ανακάλυψης αυτού του περάσματος, το οποίο βοήθησε στη δημιουργία του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού.

Συνέχεια. . . »

Αθεϊσμός και Αθρησκεία

Αθεϊσμός

Όπως προκύπτει και από την λέξη, Αθεϊσμός είναι η πίστη στην ανυπαρξία θεότητας («α» στερητικό + «θεός» = άθεος = αυτός που αρνείται την ύπαρξη Θεού)

Υπάρχει μεγάλη σύγχυση και παρερμηνεία του όρου «αθεϊστής», μιας και πολύ συχνά άνθρωποι αυτο-αποκαλούνται «αθεϊστές» ή τους αποκαλούν «αθεϊστές», ενώ ουσιαστικά είναι άθρησκοι ή αγνωστικιστές (που θα αναλύσουμε παρακάτω τι σημαίνουν).

Ένα μεγάλο μέρος ευθύνης γι αυτήν την παρερμήνευση, ανήκει στους αρχαίους Ρωμαίους, που ήταν οι πρώτοι που εμφάνισαν τον όρο «άθεος» και τον χρησιμοποιούσαν για τους πρωτο-Χριστιανούς, επειδή αρνούνταν την πίστη και την ύπαρξη των αρχαίων Θεών. Με τα χρόνια όμως τα πράγματα αντιστράφηκαν και πλέον «άθεος» ήταν αυτός που αρνούνταν την ύπαρξη του Χριστιανού Θεού ή ακόμα και την Θεϊκή υπόσταση του Χριστού. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, όπως είναι προφανές, ο όρος χρησιμοποιούνταν (και χρησιμοποιείται) λανθασμένα.

Πραγματικός άθεος είναι ο άνθρωπος που αρνείται την ύπαρξη Θεϊκού Όντος και φυσικά αρνείται την οποιαδήποτε θρησκεία, είτε αυτή είναι ο Χριστιανισμός, είτε είναι ο Παγανισμός κ.ο.κ. 

Πολλά φιλοσοφικά ρεύματα χαρακτηρίστηκαν «Αθεϊσμός», άλλα δικαίως άλλα αδίκως. Τα γνωστότερα είναι ο Ουμανισμός και ο Ρασιοναλισμός:

Ουμανισμός: 

Ο Ουμανισμός λέγεται και Ανθρωπισμός, αλλά για να μην δημιουργηθεί σύγχυση με τον όρο «ανθρωπιστής» που εννοεί και τον άνθρωπο που αγαπά και βοηθά τον συνάνθρωπό του, καλύτερα να διατηρήσουμε τον όρο «Ουμανισμός».

Ο Ουμανισμός λοιπόν, είναι κοσμική φιλοσοφία που υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος και μόνο ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την ζωή του και την πορεία της. Κατ’ επέκταση, κάθε τι ζωντανό, είτε αυτό είναι άνθρωπος είτε είναι ζώο είτε είναι φυτό, υπάρχει, λειτουργεί και αλληλεπιδρά το ένα στο άλλο, υπό καθαρά φυσικούς νόμους και κανόνες, με πλήρη απουσία κάποιου υπερφυσικού όντος. Επιπλέον, ο Ουμανισμός δεν δέχεται την πιθανότητα μεταθανάτιας ζωής, ούτε φυσικά την πιθανότητα μετενσάρκωσης. Κάθε άνθρωπος ζει μονάχα μια φορά και δεν διαχωρίζεται σε σώμα και ψυχή, μα ο νους, το σώμα και ο χαρακτήρας (υποσυνείδητο) λειτουργούν ενωμένα ως μονάδα. 

Ίσως αυτή η φιλοσοφία να δίνει την εντύπωση ατομικισμού και εγωκεντρισμού, μα δεν είναι, μιας και ο Ουμανιστής στοχεύει στην αυτο-βελτίωση και στον αυτο-σεβασμό και τονίζει ότι το άτομο οφείλει να ζει και να δρα με βάση τις ικανότητές του, συλλογικά και ατομικά, βελτιώνοντας το προσωπικό του μέλλον, αλλά ταυτόχρονα και το μέλλον της κοινωνίας του, αφήνοντας πίσω του έναν κόσμο καλύτερο για τις επόμενες γενιές. Κατευθύνει στην υπομονή και την ανεκτικότητα για τους συνανθρώπους, καθώς επίσης στην δικαιοσύνη και στις δίκαιες για όλους διαδικασίες μέσα στην κοινωνία.    

Πατέρες του Ουμανισμού θεωρούνται ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, μα ως ρεύμα με την μορφή που σήμερα γνωρίζουμε, εμφανίστηκε κατά την περίοδο της Αναγέννησης στην Ιταλία. Πολλοί διάσημοι επιστήμονες, όπως ο Αϊνστάιν, ο Φρόυντ, η Μαρί Κιουρί και άλλοι, χαρακτηρίστηκαν (και χαρακτηρίζονται) άθεοι, ενώ στην ουσία υπήρξαν ουμανιστές.

Ρασιοναλισμός:

Ο Ρασιοναλισμός (από το λατινικό «ratio» που σημαίνει «λογική») είναι φιλοσοφία που επικεντρώνεται στην λογική διαδικασία για την απόκτηση γνώσης. 

Πατέρας του Ρασιοναλισμού θεωρείται ο Γάλλος επιστήμονας και φιλόσοφος Ren? Descartes του 17ου αιώνα, ο οποίος, επηρεασμένος από τον φιλόσοφο Σπινόζα και τον μαθηματικό Λέιμπνιζ, υποστήριξε πως με την λογική και μαθηματική συνέχεια και σκέψη, μπορεί ν’ ανακαλυφθεί η οποιαδήποτε αλήθεια, είτε αυτή είναι επιστημονική, είτε είναι φιλοσοφική.

Η άποψη των Ρασιοναλιστών για τον Θεό είναι λίγο πολύπλοκη: Ο Λέιμπνιζ υποστήριξε ότι υπάρχουν άπειρες βασικές (πρωταρχικές) μονάδες, οι οποίες αν και λειτουργούν αυτόνομα, αποτελούν μια πρωταρχική ουσία, από την οποία τα πάντα προήλθαν και η οποία έχει μερική συνείδηση. Ο Σπινόζα χαρακτήρισε αυτήν την ουσία «Θεό», χωρίς όμως να της αποδώσει υπερφυσικές ιδιότητες και νοημοσύνη που να επιβλέπει την πορεία του κόσμου. Κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και η πρωταρχική ουσία «Θεός» ευθύνεται μονάχα για τις πρώτες και βασικές ηθικές και ζωτικές αρχές του ανθρώπου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι Ρσιοναλιστές είναι μεν «άθεοι» με την ευρεία έννοια του όρου, μιας και απορρίπτουν την υπερφυσικότητα που έχει αποδοθεί στο Υπέρτατο Ον, δεν απορρίπτουν όμως απόλυτα την έννοια «Θεός», μα απλά της δίνουν άλλες ιδιότητες, «μορφή» και ρόλο. 

Πέραν του Ουμανισμού και του Ρασιοναλισμού, συναντάμε κι άλλα φιλοσοφικά ρεύματα που γενικεύοντας μπορούμε να τα αποκαλέσουμε «Αθεϊσμός», αλλά εξετάζοντάς τα προσεχτικότερα, παρατηρούμε ότι οι θέσεις τους δεν είναι και τόσο... άθεες, όπως επίσης παρατηρούμε ότι υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των ρευμάτων. Ένα απ’ αυτά, είναι ο Εμπειρισμός, που, αντίθετα με τον Ρασιοναλισμό, υποστηρίζει ότι η γνώση είναι απόρροια της εμπειρίας και με αυτήν την βάση μπορεί να βρεθεί η οποιαδήποτε αλήθεια. Άλλο γνωστό ρεύμα είναι αυτό των Υπαρξιστών, των οποίων η «γραμμή» μεταξύ θεϊσμού και αθεϊσμού, είναι πολύ λεπτή και όχι ευδιάκριτη.

Αυτά λοιπόν περί Αθεϊσμού. Ας δούμε τώρα 2 άλλες έννοιες που εντελώς λανθασμένα εντάσσονται στον Αθεϊσμό, μιας διαφωνούν κάθετα στην πρωταρχική θέση του Αθεϊσμού, δηλαδή στην απόρριψη της ύπαρξης Θεού:

Αγνωστικισμός

Ο Αγνωστικισμός «στέκεται» στην μέση μεταξύ Θεϊσμού και Αθεϊσμού. Όπως προκύπτει κι από την ίδια την λέξη: α-γνωστικός, δηλαδή «αυτός που δεν γνωρίζει», είναι εκείνος ο οποίος ούτε δέχεται μα ούτε και απορρίπτει την πιθανότητα ύπαρξης Υπέρτατου Όντος (Θεού). Θα μπορούσε να πει κανείς ότι διατηρεί μια ουδέτερη και σκεπτική στάση στο θέμα, ίσως μάλιστα γι αυτό συχνά στο παρελθόν οι αγνωστικοί χαρακτηρίστηκαν σκεπτιστές. Ένας από τους γνωστότερους αγνωστικούς είναι ο Γερμανός φιλόσοφος Καντ.

Αθρησκεία

Παρόλο που από την λέξη και μόνο μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε την θέση του άθρησκου, λίγοι είναι εκείνοι που πραγματικά συνειδητοποιούν ότι είναι άθρησκοι. 

Άθρησκος είναι εκείνος ο οποίος αποδέχεται την ύπαρξη Υπέρτατου Όντος, μα δεν ενστερνίζεται καμία από τις γνωστές θρησκείες του κόσμου. Για να το πούμε πιο απλά, ο άθρησκος έχει διαμορφώσει την προσωπική του φιλοσοφία και πίστη για το Υπέρτατο Ον, για το τι είναι, για το πως δρα, το πως αλληλεπιδρά στην ζωή του ανθρώπου και στην ανθρωπότητα εν γένει, το πως επικοινωνεί ο άνθρωπος μαζί Του κλπ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Αθρησκεία είναι «αδελφάκι» του Πανθεϊσμού, αλλά αυτό που διαχωρίζει τις 2 έννοιες είναι αφ’ ενός το ότι ο Πανθεϊσμός έχει διαμορφωμένες πεποιθήσεις για το Υπέρτατο Ον, ενώ η Αθρησκεία όχι, κι αφ’ ετέρου το ότι η Αθρησκεία είναι προσωπική και μόνο φιλοσοφία του άθρησκου, γι αυτό και δεν μπορεί επ’ ουδενί να χαρακτηριστεί «ρεύμα».

Συγγραφέας:  Νεφέλη

Πηγή: www.artofwise.gr

Συνέχεια. . . »