Ένας πολύ σημαντικός θεσμός που τον συναντούμε σε όλους τους αρχαίους μυητικούς πολιτισμούς είναι ο θεσμός των Μυστηρίων. Τα Μυστήρια ήταν ένα είδος «βιωματικού πανεπιστημίου», που μετάλλασσε όποιον «σπούδαζε» σ’ αυτά. Ο Μαθητής κατακτούσε γνώση σε διάφορα επίπεδα. Η θεωρητική άσκηση συμβάδιζε με την πρακτική και οι δοκιμασίες ήταν κατά κάποιον τρόπο οι εξετάσεις. Ο στόχος ήταν να γνωρίσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και τους νόμους της φύσης για να προχωρήσει ένα παραπάνω βήμα στην εξελικτική του πορεία.
Στην Ινδική φιλοσοφία η Ανθρωπότητα αντιμετωπίζεται ως ένα ζωντανό Ον σε εξέλιξη και θεωρείται ότι η Ιστορία έχει κάποια σκοπιμότητα. Υπάρχει μια πορεία που θα οδηγήσει όλη την ανθρωπότητα με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταφέρει να ανυψωθεί σπάζοντας τις αλυσίδες που την κρατούν δέσμια στην ύλη. Είναι η θεωρία της πνευματικής εξέλιξης μέσα από τις ενσαρκώσεις (ας μην ξεχνάμε ότι η διδασκαλία της μετενσάρκωσης είναι καθοριστική στις διδασκαλίες του Ινδικού εσωτερισμού).
Κάθε άνθρωπος αποτελεί μια ξεχωριστή μονάδα και γι’ αυτό δεν υπήρχαν μαζικές μυήσεις. Αυτή η μονάδα είναι σε αλληλεξάρτηση με διάφορα σύνολα, τα οποία διαμορφώνει και διαμορφώνεται η ίδια από αυτά. Μπορεί να υπάρχει το προδιαγεγραμμένο, αλλά υπάρχει και η Βούληση. Τίποτα δεν είναι τυχαίο για τους Ινδούς.
Το «τυχαίο», είναι ένας νόμος που δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούσε να ονομάσουμε. Πιστεύουν ότι όλα προέρχονται από μια αιτία και κάθε δράση επιφέρει ένα αποτέλεσμα. Είναι ο νόμος του Κάρμα που διέπει τα πάντα, είναι ο τρόπος που περπατά κανείς στην οδό της ζωής, δεν είναι όμως η πορεία. Αυτήν την ονομάζουν Δάρμα.
Το Δάρμα είναι ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τα ελαστικά τοιχώματα αυτού του δρόμου. Για παράδειγμα, ένα πουλί έχει διαφορετικό Δάρμα από έναν άνθρωπο όπως επίσης ένα φυτό από έναν άγγελο και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Έχοντας λοιπόν κάθε ον το δικό του Δάρμα, ο τρόπος που θα πορευτεί καθορίζει το Κάρμα του. Γιατί, όπως είπαμε, κάθε δράση δημιουργεί μια αντίδραση. Ακόμα κι αν αναφέρει κάποιος μια καλή πράξη που έκανε, δημιουργεί κάρμα. Αυτό σημαίνει, δηλαδή, ότι συνεχίζει να είναι εγκλωβισμένος μέσα στο νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Πώς μπορεί λοιπόν να απελευθερωθεί; Μόνο με την Ορθή Δράση.
Ορθή Δράση σημαίνει να δρας χωρίς να επιθυμείς τους καρπούς των δράσεων σου. Είναι αυτό που η λαϊκή σοφία ονομάζει «κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό». Στα Μυστήρια δεν δίδασκαν για έναν προσωπικό θεό που μισεί και τιμωρεί κάποιον ή που αγαπά και συγχωρεί. Δίδασκαν ότι ο άνθρωπος είναι καθ’ ολοκληρίαν υπεύθυνος για τις πράξεις του και ότι συμμετέχει σε ένα συμπαντικό σχέδιο.
Στον Ινδικό Εσωτερισμό, υπάρχει η Πρώτη Δύναμη και πίσω από αυτήν υπάρχει η αιτία της (έως εδώ υπάρχει ο δυαδισμός) και μετά υπάρχει η Αιτία δίχως Αιτία, η Αλήθεια, ο Μη-Αριθμός, «Μη-δεν», που είναι η αρχή όλων των αριθμών και στα σανσκριτικά λέγεται ΔΑΡΜΑΝ.
Το Δαρμάν είναι ο ολοκληρωμένος Νόμος, μέσα στον οποίο εμπεριέχονται όλα τα Δάρμα. Μόνο όταν ο μαθητής περπατά στην οδό της εξέλιξης με ορθή Δράση, μόνο τότε δεν δημιουργεί επιβαρυντικό Κάρμα. Αυτή η ευθεία πορεία του ανθρώπου μέσα στις διάφορες ενσαρκώσεις ορίζεται με τον σανσκριτικό όρο ΣΑΝΤΑΝΑ.
Μόνο η ορθή δράση μπορεί να απαλλάξει τον άνθρωπο από τον κύκλο των ενσαρκώσεων, δηλαδή τον τροχό της ΣΑΜΣΑΡΑ. Μόνο η Ορθή Δράση μπορεί να οδηγήσει στην έσχατη απελευθέρωση του μαθητή, μέσω της Βούλησης.
«….Για τα έργα μόνο να νοιάζεσαι, ποτέ για τους καρπούς τους. Κίνητρό σου να μην είναι ο καρπός του έργου, μα ούτε κι η προσκόλληση σου να είναι στην απραξία. Σταθερός να εκτελείς τα έργα εγκαταλείποντας κάθε προσκόλληση και μένοντας ίδιος και στην επιτυχία και στην αποτυχία….»
Μπαγκαβάτ Γκίτα
Βιβλιογραφία:
1) Μυστική Διδασκαλία, Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος
2) Μπαγκαβάτ Γκίτα, Εκδόσεις Καρδαμίτσα
3) Τα 3 κέντρα του Μυστηρίου, Γ. Πλάνας, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη
4) Η απόκρυφη εξέλιξη της Ανθρωπότητας, Τζιναραχαντάσα, Εκδόσεις Θεοσοφικές Μελέτες
Πηγή: nea-acropoli-athens.gr
