Σ’ αυτό το βιβλίο βρίσκουμε επί το έργω μια «υπόγεια» ύπαρξη, μια ύπαρξη που διατρυπά, σκάβει και συνταράζει τη γη. Τη βλέπουμε – αν παραδεχτούμε ότι έχουμε μάτια για μια τέτοια δουλειά σε βάθος, - όπως προχωρεί αργά, επιφυλακτικά, με ήρεμη ακαμψία, δίχως να προδίνει πολύ τη δυσφορία που φέρνει μαζί της κάθε στέρηση από αέρα και φως. Θα πίστευε κανείς σχεδόν πως αυτός ο υποχθόνιος είναι ευτυχισμένος με τη σκοτεινή δουλειά του. Δεν φαίνεται αλήθεια, ότι μια πίστη τον οδηγεί, ότι μια παρηγοριά τον ανταμείβει; Ότι θέλει ίσως να έχει δικό του ένα μακρύ σκοτάδι, πράγματα καθαρά δικά του, ασύλληπτα κρυμμένα, αινιγματικά, επειδή ξέρει τι θα έχει σαν αντάλλαγμα: το δικό του πρωί, τη δική του λύτρωση, την Αυγή του;
