Thursday 23 February 2017

Η σκοτεινή πλευρά των ζωδίων...

Πολλά πολλά άρθρα έχουν γραφτεί για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να καταλάβουν τα χαρακτηριστικά των ζωδίων και τα περισσότερα από αυτά αναφέρονται στα θετικά στοιχεία του κάθε ζωδίου.

Άλλα όπου υπάρχει καλό, υπάρχει και κακό. Δε θα μπορούσαμε να καταλάβουμε το κρύο αν δεν είχαμε την ζέστη. Δε θα αναγνωρίζαμε την αγάπη αν δεν βιώναμε ποτέ το μίσος. Υπάρχουν αντίθετα χαρακτηριστικά, προφανή σε κάθε ζώδιο.

Κριός (21/3-20/4)

Το μότο του Κριού πρέπει να είναι «Τώρα! Τώρα! Τώρα!». Είναι το πιο παρορμητικό και ανυπόμονο ζώδιο.

Αν δεν είναι ιδέα ενός Κριού, τότε ο Κριός δεν νοιάζεται καθόλου για αυτήν.

Όντας το νεότερο ζώδιο του του Ζωδιακού, ο Κριός μπορεί να είναι πραγματικά ανώριμος.

Ταύρος (21/4-20/5)

Κτητικός και υλιστής, μερικές φορές φαίνεται σαν ο Ταύρος να έχει χάσει τα «προσχολικά μαθήματα του» να μοιράζεσαι!

Καλή τύχη στο να κάνετε ένα Ταύρο να αλλάξει γνώμη σε μια διαφωνία. Είναι οδυνηρά πεισματάρης.

Τεμπέλης και μαλθακός, μπορεί να είναι εξίσου δύσκολο να τον κάνετε να κουνηθεί από τον καναπέ.

Δίδυμοι (21/5-21/6)

Οι Δίδυμοι έχουν τόσες πολλές διαφορετικές προσωπικότητες, που ποτέ δεν ξέρετε ποια θα βρείτε.

Όταν μιλάτε σε έναν Δίδυμο μην περιμένετε ποτέ να σταυρώσετε κουβέντα. Του αρέσει να ακούει τον εαυτό του να μιλάει.

Ασχολούνται με την ποίηση. Τον χορό. Την μπαρόκ αρχιτεκτονική. Τον προγραμματισμό υπολογιστών. Οι Δίδυμοι έχουν τόσα πολλά ενδιαφέροντα και χόμπι που δυσκολεύονται να αφοσιωθούν σε ένα.

Καρκίνος (22/6-22/7)

Δεν μας κάνει καμιά έκπληξη ότι το σύμβολο του Καρκίνου είναι το καβούρι ( crab στα αγγλικά, που σημαίνει επίσης και τσαντίλας-ευέξαπτος). Είναι κυκλοθυμικός με Κ κεφαλαίο.

Επιφυλακτικός και άτολμος, μπορεί να πάρει χρόνια για να καταφέρετε να ξεκουνήσετε τον Καρκίνο από τη ζώνη άνεσής του.

Οι Καρκίνοι είναι τόσο ευαίσθητοι που και το παραμικρό θα μπορούσε να τους προσβάλλει. Για παράδειγμα, αυτό το άρθρο! (Συγγνώμη!)

Λέων (23/7-23/8)

Ένας Λέων δεν συνάντησε ποτέ έναν καθρέφτη που δεν αγάπησε.

Να προσέχετε την σαγήνη του Λέοντα. Αν θέλει κάτι από εσάς, τότε πιθανώς θα το πάρει.

Η ανάγκη ενός Λέοντα να είναι το κέντρο της προσοχής , μπορεί να είναι προβληματική. Πιστεύετε ότι ο κόσμος κινείται γύρω από τους Λέοντες; Γιατί αυτοί σίγουρα το πιστεύουν αυτό!

Παρθένος (24/8-22/9)

Να είστε επιφυλακτικοί όταν κάνετε παρέα με έναν Παρθένο. Ποτέ δεν ξέρετε για ποιο πράγμα θα σας κρίνει.

Προσηλωμένος στην λεπτομέρεια και τελειομανής, ένας Παρθένος ποτέ δεν θα ακούσει τι λέτε αν υπάρχει μια στραβή κορνίζα μέσα στο δωμάτιο.

Οι Παρθένοι είναι τόσο απαισιόδοξοι που αν νιώθουν λίγο πεσμένοι, ο κόσμος μπορεί να τελειώσει για αυτούς.

Ζυγός (23/9-22/10)

Προσπαθείτε να κανονίσετε δείπνο με έναν Ζυγό; Μπορεί ακόμα και για το πρωινό να περιμένετε επειδή θα χρειαστεί τουλάχιστον τόσο πολύ για αυτούς να «ζυγίσουν» κάθε πιθανή επιλογή.

Ένας Ζυγός θα εγκαταλείψει τις αξίες του για να κάνει οποιονδήποτε άλλο χαρούμενο και να διατηρήσει την ηρεμία.

Το έντονο ενδιαφέρον του Ζυγού για την ομορφιά, σημαίνει ότι σπαταλάει απίθανα πολύ χρόνο για να ετοιμαστεί και να στολιστεί ώστε να είναι όμορφος.

Σκορπιός (23/10-22/11)

Μην τολμήσετε να βλάψετε έναν Σκορπιό. Δε θα το ξεχάσει ποτέ και θα κάνει τη ζωή σας μια ζωντανή κόλαση.

Οι δυνάμεις χειραγώγησης του Σκορπιού, μπορούν πολύ σοβαρά να πειράξουν την ψυχική σας υγεία.

Δεν υπάρχει για τον Σκορπιό η απλή άσχημη διάθεση. Μόνο μια ατελείωτη σπείρα μέσα στα βάθη του σκοταδιού και της απόγνωσης.

Τοξότης (23/11-21/12)

Οι Τοξότες είναι ειλικρινείς και ωμοί μέχρι το σημείο να γίνονται αγενείς και οδυνηροί.

Η φράση «τα ξέρω όλα» βγήκε πιθανώς για να περιγράψει έναν Τοξότη.

Αν δεν πρόκειται για μια καινούργια και συναρπαστική περιπέτεια, τότε ο Τοξότης πιθανότατα θα βαρεθεί.

Αιγόκερως (22/12-20/1)

Οι Αιγόκεροι είναι τόσο ελεγχόμενοι που οι φράσεις «άστο να φύγει» και «ακολουθώ το ρεύμα» είναι απόλυτα ξένες για αυτούς.

Ένας Αιγόκερως δεν θα το σκεφτεί δύο φορές όταν πρόκειται να χρησιμοποιήσει κάποιον για δικό του όφελος.

Οι Αιγόκεροι τα πάνε πολύ καλά με την αρνητικότητα. Μια γρήγορη κουβέντα για την κακή τους μέρα μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε εκτεταμένο παραλήρημα που αφορά οτιδήποτε έχει πάει στραβά στη ζωή τους.

Υδροχόος (21/1-19/2)

Στους Υδροχόους αρέσει να είναι αντικειμενικοί και λογικοί, που σημαίνει ότι συχνά βιάζονται να κρίνουν.

Ζουν τόσο πολύ μέσα στο κεφάλι τους που μπορούν να γίνουν αποστασιοποιημένοι και υπερβολικά επίσημοι.

Πάντα πρόθυμοι να δώσουν συμβουλές. Οι Υδροχόοι συχνά δεν καταφέρνουν να καταλάβουν τι προσπαθείτε να πείτε στην πραγματικότητα.

Ιχθύες (20/2-20/3)

Η «πάω με το ρεύμα» στάση τους, μπορεί να μετατραπεί σε μια μείζονα απουσία κατεύθυνσης.

Απόμακροι και αδιάφοροι, οι Ιχθύες συχνά αποτυγχάνουν να παρατηρήσουν τις ανάγκες των άλλων.

Παρόλο που οι Ιχθύες υποτίθεται ότι είναι το πιο παλιό και σοφό ζώδιο, είναι παραδόξως αφελείς/ευκολόπιστοι.

Μετάφραση: awakengr.com via The Minds Journal 
Συνέχεια. . . »

Sunday 10 April 2016

Η ζωή ενός Ήρωα: Γιλγαμές


Οι θεοί έπλασαν τον Γιλγαμές, τον άρχοντα της Ουρούκ, για να βασιλέψει στους ανθρώπους. Μια που κατά τα δύο τρίτα ήταν θεϊκός, είχε απαράμιλλη ομορφιά, γενναιότητα και σοφία. Ήταν περήφανος σαν νεαρός ταύρος.
Ο Γιλγαμές διέσχισε τον ωκεανό κι έφτασε στα πέρατα της ανατολής. Ταξίδεψε μακριά για να βρει τα μυστικά του κόσμου και να φέρει πίσω την ιστορία της εποχής πριν από τον Κατακλυσμό. Έχτισε την πόλη Ουρούκ όπου η ιστορία του Γιλγαμές είναι χαραγμένη σε πέτρινες πινακίδες.
Τόσο λαμπρή ήταν η δόξα του Γιλγαμές που κανένας άντρας δεν μπορούσε να παραβγεί μαζί του και καμιά γυναίκα δεν μπορούσε να του αντισταθεί.
Η Αρούρου, η θεά της δημιουργίας, αποφάσισε να φτιάξει ένα σύντροφο για τον Γιλγαμές. Έφτυσε στις παλάμες της, πήρε λίγο πηλό και τον έριξε στην ερημιά. Έτσι δημιούργησε τον Ενκιντού, τον πολεμιστή, το γιο της σιωπής, το ρωμαλέο. Το σώμα του ήταν τριχωτό σαν ζώου και ο Ενκιντού δεν ήξερε τίποτε για το ανθρώπινο γένος.
Μια γυναίκα από το ναό της Ιστάρ, της θεάς του έρωτα, τον δάμασε, ξετρελαμένη με αυτό τον άντρα που γεννήθηκε στα βουνά σαν πεφταστέρι. Αυτή αφύπνισε τον ανδρισμό του. Τον πήρε μαζί της στην Ουρούκ, για να προκαλέσει το μεγάλο Γιλγαμές. «Εγώ είμαι ο πιο δυνατός», κραύγασε ο Ενκιντού. Πάλεψαν σαν ταύροι, αλλά τελικά ο Γιλγαμές τον νίκησε. Μέσα από την πάλη τους γεννήθηκε μια φιλία, πιο δυνατή από τον έρωτα.
Ο Γιλγαμές και ο Ενκιντού περιπλανήθηκαν μαζί στον κόσμο, επειδή ο Γιλγαμές ήταν ανήσυχο πνεύμα. Η Ιστάρ ποθούσε τον Γιλγαμές. «Γίνε άντρας μου», του είπε, «και θα έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου». Όμως ο ήρωας αρνήθηκε λέγοντας της: «Πότε ήσουν πιστή σε κάποιον εραστή;»
Ο πόθος της Ιστάρ μετατράπηκε σε μίσος. Πήγε στον Άνου, τον πατέρα της, και στην Άντουμ, τη μητέρα της. «Ο Γιλγαμές με περιφρόνησε», τους είπε. «Πατέρα, φτιάξε μου έναν Ταύρο του Ουρανού να αφανίσω τον Γιλγαμές. Αν δεν το κάνεις, θα ανοίξω τις πύλες της κόλασης και θα αφήσω τους νεκρούς να φάνε μαζί με τους ζωντανούς».

«Αν κάνω έναν Ταύρο, θα έχουμε εφτά χρόνια ξηρασία».

«Κάνε τον!» αποκρίθηκε η Ιστάρ.

Η Ιστάρ πήρε στα χέρια της τα χαλινάρια του Ταύρου του Ουρανού και τον οδήγησε στην Ουρούκ. Ο Ταύρος προσγειώθηκε πλάι στο ποτάμι. Μούγκρισε κι άνοιξε ένα χάσμα στο οποίο έπεσαν εκατό νέοι. Μούγκρισε ξανά κι άλλοι εκατό νέοι χάθηκαν στο νέο χάσμα. Μούγκρισε τρίτη φορά και άνοιξε κι άλλο χάσμα. Εκατό, διακόσιοι, τριακόσιοι νέοι της Ουρούκ γκρεμίστηκαν στο βάραθρο. Ο Ενκιντού άρπαξε τον Ταύρο από τα κέρατα. Καθώς το ζώο τού έφτυνε αφρούς κατάμουτρα, φώναξε: «Γιλγαμές, αδελφέ μου, χτύπα με το ξίφος σου!» Ο Γιλγαμές βύθισε το ξίφος του στο λαιμό του Ταύρου, τον έσφαξε και πρόσφερε την καρδιά του στον Σάμας, το θεό ήλιο.

Καθώς πέθαινε ο Ταύρος, η Ιστάρ έμπηξε μια κραυγή πόνου και καταράστηκε τον Ενκιντού και τον Γιλγαμές. Κάλεσε όλες τις ιέρειες του ναού της να πενθήσουν τον Ταύρο του Ουρανού. Την άλλη μέρα ο Ενκιντού είπε στον Γιλγαμές- «Αδελφέ μου, είδα ένα όνειρο. Είδα τους θεούς να συσκέπτονται. Εκεί ήταν ο Άνου και ο Σάμας, μαζί με τον Ενλίλ, το θεό της γης και του αέρα, και τον Εα, το θεό του νερού. Ο Άνου είπε πως, επειδή σκοτώσαμε τον Ταύρο του Ουρανού, ένας από μας πρέπει να πεθάνει. Ο Άνου, ο Ενλίλ και ο Έα υποστήριξαν ότι πρέπει να πληρώσω με τη ζωή μου. Ο Σάμας προσπάθησε να με σώσει, αλλά ήταν ένας εναντίον τριών. Επομένως πρέπει να πεθάνω». Την ίδια , μέρα ο Ενκιντού έπεσε άρρωστος βαριά.

Ο Ενκιντού χαροπάλευε πολύ καιρό και ο Γιλγαμές ήταν συνέχεια στο πλευρό του. Μια μέρα ο Ενκιντού είπε στον Γιλγαμές: «Ονειρεύτηκα το θάνατο μου. Το Μαύρο Πουλί του θανάτου με άρπαξε με τα νύχια του και με μετέφερε στο Σπίτι της Σκόνης, στο παλάτι της Ερκάλας, της Βασίλισσας του Σκότους». Με αυτά τα λόγια, ο Ενκιντού ξεψύχησε.

Πάντα θρηνώντας για τον Ενκιντού, ο Γιλγαμές περιπλανήθηκε μακριά. «Γιατί να πεθαίνουμε;» αναρωτιόταν. «Οι θεοί ζουν για πάντα, αλλά η ζωή των θνητών κρατά όσο μια ανάσα. Θα ρωτήσω τον προγονό μου, τον Ουτναπίστιμ, που οι θεοί έσωσαν από τον Κατακλυσμό και του χάρισαν ζωή αιώνια».

Ο Γιλγαμές πέρασε από πεδιάδες και Βουνά ώσπου έφτασε στις δίδυμες κορφές του Μάσου, που φυλάνε τον ήλιο στην ανατολή και τη δύση του. Στην πύλη του Μάσου στέκονταν οι τρομεροί Σκορπιοί, μισοί άνθρωποι και μισοί δράκοι, που η ματιά τους σκοτώνει. Όμως ο Γιλγαμές ήταν κατά τα δύο τρίτα θεός.

«Γιατί ήρθες σε αυτό το απαγορευμένο μέρος;» τον ρώτησαν. «Γυρεύω τον προγονό μου, τον Ουτναπίστιμ», τους αποκρίθηκε. «Θέλω να τον ρωτήσω μερικά πράγματα για τη ζωή και το θάνατο».
«Κανένας άνθρωπος, κανένα θνητό πλάσμα δεν έχει διαβεί αυτό το δρόμο», του είπαν. «Είναι ο δρόμος του απόλυτου σκοταδιού. Δε φοβάσαι;» «Πρέπει να μπω μέσα κι ας φοβάμαι», απάντησε ο Γιλγαμές. Και οι Σκορπιοί άνοιξαν την πύλη. Ο Γιλγαμές βρέθηκε μέσα στο σκοτάδι. Το σκοτάδι πλημμύρισε το στόμα και τα μάτια του. Άπλωσε το χέρι του να γραπώσει το σκοτάδι, αλλά αυτό γλιστρούσε ανάμεσα στα δάχτυλα του. Συνέχισε να βαδίζει, ενώ έξω ο ήλιος ανέτειλλε και έδυε. Ώσπου επιτέλους ο Γιλγαμές βγήκε στο φως, στον κήπο του ήλιου. Εκεί, στην άκρη μιας πικρής θάλασσας, βρήκε τη θεά της σοφίας, τη Σιντούρι, και η Σιντούρι του είπε: «Είσαι κουρασμένος και στην καρδιά σου έχεις την απόγνωση. Ποτέ δε θα βρεις την αιώνια ζωή». Όμως ο Γιλγαμές της απάντησε: «Θα μιλήσω με τον Ουτναπίστιμ κι ας είμαι κουρασμένος». «Κανείς θνητός δεν έχει διαβεί αυτή τη θάλασσα του θανάτου», είπε η Σιντούρι. «Μονάχα ο Σάμας, ο ήλιος, μπορεί να διαβεί τον ωκεανό. Μην προσπαθείς. Γύρισε σπίτι. Φάε, πιες, γλέντα. Ο άνθρωπος πεθαίνει, μα η ζωή είναι γλυκιά». «Πού είναι η γλύκα της ζωής, αφού ο Ενκιντού είναι νεκρός;» ρώτησε ο Γιλγαμές.
«Τράβα τότε στο δάσος», είπε η Σιντούρι, «και βρες τον Ουρσαναμπί, το βαρκάρη, που θα σε περάσει από την άλλη μεριά της θάλασσας, στον Ουτναπίστιμ. Αλλά μην αγγίξεις τα νερά του θανάτου».


Επιτέλους ο Γιλγαμές έφτασε στο σπίτι του Ουτναπίστιμ, του προγόνου του. «Είμαι ο Γιλγαμές, ο άρχοντας της Ουρούκ», του είπε. «Έρχομαι από μακριά, πέρασα από το άδειο σκοτάδι και διάβηκα το πικρό νερό για να σε ρωτήσω γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι. Ο Ενκιντού, ο φίλος μου, είναι νεκρός και μ’ έχει καταλάβει ο φόβος του θανάτου. Μήπως πρέπει να τον ανταμώσω στο Σπίτι της Σκόνης; Κάποτε ήσουν κι εσύ άνθρωπος σαν κι εμένα. Πες μου την ιστορία σου, Προγονέ μου».
«Ό,τι αναπτύσσεται, σαπίζει», απάντησε ο Ουτναπίστιμ. «Όλοι πεθαίνουν, και ο σοφός και ο μωρός. Η λιβελούλα χαίρεται τη λιακάδα και μετά χάνεται Ο άνθρωπος μεγαλώνει σαν το καλάμι στην ακροποταμιά που κάποιος το κόβει. Ο θάνατος είναι σαν τον ύπνο, έρχεται σε όλους. Οι θεοί δίνουν τις μέρες της ζωής και τις μέρες του θανάτου. Όμως θα σου πω την ιστορία μου.

«Κάποτε ζούσα στην πόλη Σουρουπάκ, στις όχθες του Ευφράτη, και ήμουν πιστός υπηρέτης του σοφού θεού Έα.»

Η πόλη γέρασε και οι θεοί γέρασαν – ο Άνου ο πατέρας και τα παιδά του ο Ενλίλ, ο Εα, ο Νινούρτα, ο Ενουγγί, η Ιστάρ και τα υπόλοιπα.»

Η Ιστάρ προκαλούσε προβλήματα στους ανθρώπους, πολέμους και συμφορές. Τόσο μεγάλη ήταν η αναστάτωση που οι θεοί δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Ώσπου τελικά ο Ενλίλ, ο πολεμιστής, είπε στους θεούς: «Άς τρέξουν τα νερά του κόσμου κι ας πνίξουν αυτό το συρφετό που δε μας αφήνει να ησυχάσουμε». Και οι θεοί συμφώνησαν.

«Ακόμη και ο Έα δεσμεύτηκε από την απόφαση των θεών. Δεν μπορούσε να προειδοποιήσει τους ανθρώπους για τον κατακλυσμό, αλλά ψιθύρισε το μυστικό στο καλαμένιο σπίτι μου και ο άνεμος που φυσούσε στις καλαμιές μου το ψιθύρισε στον ύπνο μου: «Άνθρωπε της Σουρουπάκ, χάλασε το σπίτι σου και φτιάξε ένα καράβι».

«Υπακούοντας στο θεό, έφτιαξα ένα καράβι, μακρύ φαρδύ και σκεπαστό, κι έβαλα μέσα τα σπέρματα όλων των ζωντανών πραγμάτων. Πήρα την οικογένεια και τα υπάρχοντα μου, κι ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό από όλα τα πλάσματα στον κόσμο, ήμερα και άγρια.
«Έξι μέρες και έξι νύχτες λυσσομανούσε η καταιγίδα. Άγριος άνεμος και βροχή έπνιξαν τον κόσμο. Την έβδομη μέρα η καταιγίδα κόπασε. Από το καράβι κοίταξα έξω και είδα μόνο νερό. Τότε έκλαψα, μα τα δάκρυα μου δεν ήταν παρά νερό.

«Τελικά το καράβι σκάλωσε στην κορυφή του Βουνού Νισίρ. Για να δω αν χαμήλωσαν τα νερά, λευτέρωσα πρώτα ένα περιστέρι, μετά ένα χελιδόνι και μετά ένα κοράκι. Το περιστέρι και το χελιδόνι ξαναγύρισαν, όχι όμως και το κοράκι – σημάδι ότι κάπου είχε βρει στεριά. Γεμάτος χαρά, έκανα θυσία στους θεούς. Μόλις ο Ενλίλ μύρισε τον ευωδιαστό καπνό της θυσίας μου, θύμωσε πολύ. «Μήπως γλίτωσαν μερικοί από αυτούς τους ενοχλητικούς θνητούς; Έπρεπε να ‘χαν πεθάνει όλοι. Κάποιος θα τους προειδοποίησε!»

«Όμως ο σοφός Έα απάντησε: Ή πλημμύρα ήταν μια πολύ σκληρή τιμωρία για όλο το ανθρώπινο γένος. Αυτός ο άνθρωπος, τουλάχιστον, δεν έπρεπε να πεθάνει. Όμως δεν τον προειδοποίησα εγώ. Το είδε στο όνειρο του».

Με αυτά τα λόγια, η οργή του Ενλίλ καταλάγιασε. Μ’ έπιασε από το χέρι κι έβαλε στο πλάι μου τη γυναίκα μου. Γονατίσαμε, κι αυτός μας άγγιξε στο μέτωπο. «Μέχρι τώρα ο Ουτναπίστιμ ήταν θνητός. Τώρα αυτός και η γυναίκα του θα είναι σαν τους θεούς»».

Ο Ουτναπίστιμ έριξε μια διαπεραστική ματιά στον Γιλγαμές. «Και τώρα, Γιλγαμές, πώς θα πείσεις τους θεούς να σου χαρίσουν την αιώνια ζωή;» «Δεν κάνω πίσω», είπε ο Γιλγαμές.
«Τότε, πρέπει να μείνεις ξάγρυπνος έξι μέρες κι εφτά νύχτες». Πριν ο Ουτναπίστιμ αποσώσει τα λόγια του, ο ύπνος τύλιξε τον Γιλγαμές σαν την ομίχλη. Κοιμήθηκε έξι μέρες κι εφτά νύχτες. Κάθε μέρα η γυναίκα του Ουτναπίστιμ ακουμπούσε ένα φρέσκο ψωμί στο πλευρό του. Τελικά ο Ουτναπίστιμ τον ξύπνησε. «Μόνο ένα λεπτό με πήρε ο ύπνος», διαμαρτυρήθηκε ο Γιλγαμές. «Ψεύτη», είπε ο Ουτναπίστιμ. «Κοίταξε αυτά τα ψωμιά πλάι σου. Το σημερινό είναι φρέσκο, αλλά τα άλλα είναι ξερά και μπαγιάτικα».

«Μα δεν μπορώ να κάνω κάτι για να γίνω αθάνατος;» φώναξε ο Γιλγαμές. «Ο θάνατος με παίρνει σαν τον ύπνο». «Δεν κέρδισες τίποτα με το ταξίδι σου ως εδώ», απάντησε ο Ουτναπίστιμ, «γι’ αυτό και θα σου δώσω ένα δώρο να το πάρεις στην πατρίδα. Στην πέρα ακτή της θάλασσας του θανάτου φυτρώνει ένα φυτό με αγκάθια μυτερά σαν ρόδο. Όποιος το φάει, ξαναβρίσκει τη νιότη του».
Ο Γιλγαμές δεν άργησε να βρει το φυτό που το ονόμασε «Το Ξανάνιωμα του Γέροντα». Το πήρε μαζί του στην Ουρούκ, αποφασισμένος να το δοκιμάσει πρώτα στους γέροντες της πόλης και μετά στον εαυτό του. Όταν όμως κοντοστάθηκε σε μια λιμνούλα για να πλυθεί, ένα φίδι έφαγε το φυτό. , ,, Από τότε τα φίδια χάνουν το πουκάμισο τους και ξανανιώνουν. Αλλά η ανθρωπότητα δεν ξαναβρήκε ποτέ το φυτό της αιώνιας νιότης.

Πηγή: http://www.diakonima.gr
Συνέχεια. . . »

Wednesday 30 March 2016

Το μυθικό ταξίδι του Ζίγκφριντ



Η σπουδαία μορφή του του Ζίγκφριντ είναι γνωστή σε μύθους από την Γερμανία ως την Ισλανδία και αποτελεί την πεμπτουσία του βορειοευρωπαίου με το όνομα Ζιγκουρτν στις ιστορίες απ' την Σκανδηναβία, οι άθλοι του αποτελούν πρώτη ύλη για μερικά από τα καλύτερα επικά ποιήματα του κόσμου. Το κομμάτι της ιστορία που έχει σχέση με το παρακάτω κεφάλαιο είναι η μάχη ανάμεσα στον νεαρό Ζίγκφριντ με τον δράκο Φαφνίρ, που φιλάει το χρυσό των Νιμπελούγκεν.



 Ο Ζίγκφριντ ήταν καρπός της απαγορευμένης σχέσης ανάμεσα στον Σίγκμουντ και στην αδελφή του Σιγκελίντε. Παρ' όλο που και τα δυο αδέλφια είχαν φρικτό τέλος, ο Σίγκμουντ άφησε ένα περίφημο και πανέμορφο ξίφος στο γιο που δε θα συναντούσε ποτέ. Το σπαθί ήταν σπασμένο αλλά, αν επιδιορθωνόταν, ήταν ανίκητο στη μάχη.
Ο ορφανός Ζίγκφριντ ανατράφηκε από τον Νίμπελουγκ (νάνο) Μάιμ, που τον περιποιόταν μάλλον απρόθυμα, ελπίζοντας πως κάποια μέρα ο παντοδύναμος και θαρραλέος νέος θα έβρισκε τη δύναμη να σκοτώσει το δράκο Φαφνίρ και να πάρει ως λάφυρο τη μεγάλη ποσότητα χρυσού που πριν από χρόνια είχε κλέψει ο θεός Βόταν (ο υπέρτατος θεός του πανθέου των γεμανικών μυθολογιών' ταυτίζεται με τον Όντιν των Βορείων Γερμανών και τον Θωρ των Σκανδιναυών) από τους Νιμπελούγκεν. Στη συνέχεια ο Μάιμ είχε σχεδιάσει να σκοτώσει το Ζίγκφριντ και να κρατήσει μόνος του όλο το χρυσάφι.
 Όμως, ο Ζίγκφριντ είχε την εύνοια των θεών, αφού μια μέρα που ο νεαρός περπατούσε στο δάσος άκουσε ένα πουλί να κελαηδά και διαπίστωσε ότι μπορούσε να καταλάβει το τραγούδι του. Το πουλί τον προειδοποίησε όχι μόνο ότι o Μάιμ σχεδίαζε να τον δολοφονήσει, αλλά και γιατί. Όταν ο Ζίγκφριντ επέστρεψε στο σιδηρουργείο του Μάιμ δεν είπε κουβέντα για όσα είχε μόλις ανακαλύψει, αλλά έκανε υπομονή, περίμενε και παρακολουθούσε. Σύντομα ο Μάιμ του ζήτησε να επιδιορθώσει το σπαθί του πατέρα του κι ο Ζίγκφριντ έκανε όπως τον πρόσταξε, χρησιμοποιώντας όλη τη δύναμη και την αντοχή του για το σκοπό αυτό. Ο Μάιμ του είπε για το σωρό το χρυσάφι που ήταν κρυμμένο βαθιά σε μια σπηλιά που τη φυλούσε κοιμισμένος ο δράκος Φαφνίρ. Ανάμεσα στο χρυσό υπήρχε και το Δακτυλίδι του Νίμπελουγκ που έκρυβε πολλές δυνάμεις και το οποίο ο Μάιμ επιθυμούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Στη συνέχεια ο νάνος έδωσε οδηγίες στον Ζίγκφριντ να επιστρέψει σ' αυτόν με το χρυσό. Όμως, ο Ζίγκφριντ είχε πλέον ακούσει αρκετά για την προδοσία του νάνου και τον σκότωσε με το σπαθί του.
 Έπειτα ο νεαρός ήρωας ξεκίνησε αναζητώντας το δράκο Φαφνίρ. Παλιότερα ο δράκος αυτός ήταν γίγαντας, όχι ιδιαίτερα έξυπνος αλλά τρομερά μεγάλος και απειλητικός. Χρησιμοποιώντας τη δύναμη του Δακτυλιδιού ο Φαφνίρ είχε μετατραπεί σ' ένα τεράστιο, απαίσιο φολιδωτό πλάσμα. Ο δράκος αυτός κοιμόταν όλη την ώρα, μόνιμα μαγεμένος από τα όνειρα, στα οποία έβλεπε το χρυσό που βρισκόταν θαμμένος κάτω από το σαν φίδι κουλουριασμένο σώμα του. Το πουλί που την πρώτη φορά είχε πει στο Ζίγκφριντ για την προδοσία του Μάιμ τώρα οδήγησε το νεαρό άντρα στη σπηλιά κι ο Ζίγκφριντ κραδαίνοντας το ξίφος του, σκότωσε το δράκο και βρήκε το σωρό το χρυσάφι. Όμως, ο Ζίγκφριντ αδιαφορούσε τόσο πολύ για τους πειρασμούς του πλούτου, που διάλεξε μόνον δύο πράγματα από το σωρό: ένα κράνος που μπορούσε να τον κάνει αόρατο και το Δακτυλίδι του Νίμπελουγκ του οποίου τις δυνάμεις δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει. Κι έτσι, ξεκίνησε γι ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες.

Πηγή : http://alavastro.blogspot.gr
Συνέχεια. . . »

Monday 8 February 2016

Ημερολόγιο ενός φιλοσόφου: Τι με κάνει Άνθρωπο;

Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα ζώα ; Στα ζώα δεν έχει δοθεί κάποιο χαρακτηριστικό που να μην χρειάζονται. Χρησιμοποιούν στο έπακρο όλα όσα τους έχουν δοθεί και πολλά από αυτά τα κάνουν να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Η φύση του φιδιού το έχει κάνει να σέρνεται, ενώ τον αετό να πετάει για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Το κάθε ζώο δεν αμφισβητεί ό,τι του έχει δοθεί, απλά ενστικτωδώς το ακολουθεί. Τίποτα δεν είναι περιττό ή απλά διακοσμητικό σε ένα τριαντάφυλλο. Οι άνθρωποι τείνουν να μη δίνουν σημασία ή ακόμη και να περιφρονούν πολλά από τα χαρακτηριστικά τους. Αυτά τα χαρακτηριστικά όμως είναι εκείνα που μας κάνουν ανθρώπους και μας ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα είδη. Εάν στραφούμε προς αυτά θα δούμε ότι μας βοηθάνε να επιτελέσουμε τον ρόλο μας. Αυτά, πρέπει να τα εντοπίσουμε και να τα αξιοποιήσουμε.
Ένα από αυτά τα χαρίσματα είναι η δύναμη του Νου. Ανάμεσα στις πολλές δεξιότητες του Νου είναι να αναρωτιέται και να βρίσκει συσχετισμούς και αναλογίες στη φύση και γενικότερα στο περιβάλλον. Παρατηρώντας ένα απλό λουλούδι, μπορεί κανείς να αντιληφθεί το νόημα της ομορφιάς.

Παρατηρώντας την εναλλαγή των εποχών, μπορεί να καταλάβει τους κύκλους της ζωής. Τις ακμές και τις παρακμές, τη ζωή και το θάνατο. Παρατηρώντας το πόσο αρμονικά λειτουργεί το σύμπαν, μπορεί να βρει αυτή την αρμονία μέσα του.

Κάθε πότε όμως ο άνθρωπος αναλογίζεται πραγματικά ;

Πώς χρησιμοποιεί αυτή την ξεχωριστή ικανότητά που του έχει δοθεί από τη φύση ;
Μπορεί δίνοντας σημασία σε αυτή, να καταλάβει τον κόσμο γύρω του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό ;

Μήπως το μυστικό της ζωής κρύβεται αποκλειστικά και μόνο στην παρατήρηση μιας εισπνοής και εκπνοής ;
Ίσως...

-Ένας Φιλόσοφος του Δρόμου
Συνέχεια. . . »

Thursday 26 November 2015

H Πορεία του Ήρωα στο Lord of the Rings και το Harry Potter

«Μην πετάξεις τους ήρωες από την ψυχή σου. Κράτα ιερή την πιο υψηλή ελπίδα σου» Nietzsche

Φιλόσοφοι, καλλιτέχνες και δάσκαλοι όλων των εποχών μίλησαν για ήρωες, έπλασαν τραγούδια, εικόνες, ιστορίες, μύθους, για να εμπνεύσουν τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τα μονοπάτια που άνοιξαν εκείνοι, για να γίνουν περισσότερα από όσα ήταν, πιο φωτεινοί, πιο ελεύθεροι.

Υπάρχουν σήμερα πολλοί νοσταλγοί του χθες, των παλιών εποχών, όταν ο ηρωισμός ήταν πιο προσιτός, πιο φανερός, πιο ένδοξος. Εποχών με ιδανικά και αξίες, με μύθους που διηγούνταν στους ανθρώπους πώς έζησαν οι ήρωες και πώς αυτοί πρέπει να ζήσουν για να τους μοιάσουν. Είναι αλήθεια πως εκείνη η εποχή έχει περάσει; Κι αλήθεια, πόσο μπορούμε να νιώσουμε ότι ο δρόμος του ήρωα δεν ήταν ποτέ προσιτός και όχι πάντα ένδοξος; Κι ακόμα περισσότερο, έχουν χαθεί εκείνοι οι μύθοι;

Ο Yung, o Nietzsche και ο Campbell θα συμφωνούσαν ίσως μαζί μας, αν τολμούσαμε να μιλήσουμε για τους κύκλους των χρόνων και για την αιώνια επιστροφή των αρχετύπων. Και ίσως να συμφωνούσαν ακόμη περισσότερο αν λέγαμε ότι οι μύθοι δεν μπορούν να χαθούν, επειδή είναι παρμένοι από την ίδια και απαράλλαχτη φύση του ανθρώπου, την εσωτερική του περιπέτεια και μάχη, που της δίνει μορφή και εικόνες για να μπορέσει να την καταλάβει. Έτσι και σήμερα υπάρχουν οι ήρωες και οι μύθοι τους. Μόνο που εκφράζονται διαφορετικά, με άλλα μέσα και άλλα λόγια, αλλά με ίδια ουσία και ίδιο μήνυμα.

Υπάρχουν στον κινηματογράφο ιστορίες για ήρωες; Και πόσο εμπνέουν τους ανθρώπους; Η ερώτηση φαντάζει εύκολη και αφελής, καθώς κάθε πρωταγωνιστής μιας ταινίας είναι ο ήρωάς της. Σίγουρα. Όμως υπάρχουν με εκείνη την παλιά έννοια, του κοινού ανθρώπου με τις μεγάλες δυνατότητες, που ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του, το φόβο του, που αψηφά το σκοτάδι του εξωτερικού και του εσωτερικού του κόσμου και πολεμάει με τέρατα μέχρι την τελική του νίκη; Με την έννοια εκείνη των παλιών μύθων που παραδειγμάτιζαν τους ανθρώπους;

Ναι, ο κινηματογράφος βρίθει από τέτοιους ήρωες μέσα από δημιουργίες που κατηγοριοποιούνται ως «ταινίες φαντασίας», «επικές», «περιπέτειες» κ.ά.

Στο πλαίσιο λοιπόν κάποιων ταινιών που μαγνήτισαν το κινηματογραφικό κοινό τα τελευταία χρόνια και συνδυάζουν το φαντασιακό με το επικό στοιχείο, θα επιχειρήσουμε να δούμε τα χαρακτηριστικά του ήρωα όπως εμφανίζονται -ή επανεμφανίζονται- μέσα από τους χαρακτήρες των ηρώων τους. Οι ταινίες που θα εξεταστούν ενδεικτικά είναι «The Lord of the Rings», «Harry Potter». Όλες μοιράζονται κοινά στοιχεία, αλλά τα πιο χαρακτηριστικά είναι αυτά που απαντώνται σύμφωνα με τη σύγχρονη αφηγηματολογία:

1. Ο ήρωας ξεκινά χωρίς συνείδηση της δύναμής του, για να πετύχει ένα σκοπό, να φέρει εις πέρας μια αποστολή, να κατακτήσει μια πόλη ή μια σύντροφο, να λυτρώσει τον εαυτό του και τους άλλους από τον πόνο. Αυτό το καταφέρνει μέσα από μια επώδυνη σειρά δοκιμασιών που τον μεταλλάσουν ολοκληρωτικά από απλό άνθρωπο σε ήρωα.

2. Ο ήρωας έχει πάντα συμμάχους, που του θυμίζουν το σκοπό του κατά τις στιγμές της αδυναμίας και του δείχνουν το δρόμο. Συνήθως αυτοί είναι τριών ειδών:

α. σύντροφοι πορείας, που περνούν τις δικές τους δοκιμασίες μαζί του.

β. ο δάσκαλός του, που του δείχνει τον πραγματικό του εαυτό και τις δυνάμεις του.

γ. μια σύντροφος-ντάμα, που του θυμίζει όλα αυτά για τα οποία αξίζει να παλέψει, που τον εμπνέει και που κάποτε φτάνει στο σημείο να ταυτιστεί με την ίδια την ψυχή του.

«Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά». Γ. Σεφέρης

Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών είναι ένας κατεξοχήν κόσμος ηρώων. Αυτό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι, αν και κεντρικοί ήρωες είναι ο Frodo και ο Aragorn, καθένας από τους χαρακτήρες δίνει την προσωπική του εσωτερική και εξωτερική μάχη ενάντια στην αδυναμία, για να κατακτήσει τη δική του αρετή και το δικό του πεπρωμένο καθώς μόνο με τις ενωμένες κατακτήσεις όλων επέρχεται η συνολική ισορροπία.

Βλέπουμε έτσι:

- Στο Frodo τη νίκη της βούλησης-αγνότητας πάνω στην αδυναμία και τη διαφθορά.

- Στον Aragorn τη νίκη της πίστης και της ανδρείας ενάντια στη μοιρολατρία και την ενοχή. Χαρακτηριστική δοκιμασία του η κάθοδος στους νεκρούς.

- Στον Gandalf και την Galandriel τη νίκη της ορθής χρήσης της σοφίας και της δύναμης για το κοινό καλό ενάντια στο ένστικτο της εξουσίας. Αυτά είναι ιδιαίτερα εμφανή στη δοκιμασία της Galandriel με το δαχτυλίδι και στη νίκη του Gandalf ενάντια στο δαίμονα Balrog με το μυητικό θάνατο, τη μετάλλαξη από Γκρίζο σε Λευκό Μάγο και την ήττα του Saruman, του διεφθαρμένου Κυρίου της Φωτιάς.

- Στην Arwen τη νίκη της αγάπης ενάντια στην αποθάρρυνση και την εγκατάλειψη.

- Στο Sam τη νίκη της φιλίας και της αφοσίωσης ενάντια στην δειλία.

- Στους Merry και Pipin την αποποίηση της παιδικής ανεμελιάς μπρος στην κατάκτηση της ωριμότητας και της ηρωικής ευθύνης.

- Στους Legolas και Gimly τη σταδιακή μεταμόρφωση της διχόνοιας και του διχασμού σε αλληλοσεβασμό και συναγωνισμό.

- Στο Theoden την επανάκτηση του χαμένου ηγετικού του εαυτού και της εμπιστοσύνης στους ανθρώπους.

- Στην Eowin και το Faramir τη νίκη πάνω στην εξωτερική απόρριψη βρίσκοντας το δικό τους δρόμο ως πολεμιστές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο σύμπαν του Tolkien όλα αποκτούν φωνή και πρόσωπο, κι έτσι βλέπουμε επίσης τους αντιήρωες, τις σκοτεινές όψεις των ηρώων, μπροστά μας:

Το Γκόλουμ απέναντι στο Frodo, το Saruman απέναντι στον Gandalf, τον Boromir απέναντι στο Faramir, τον Denethor απέναντι στο Theoden. Ακόμη, τους Orc απέναντι στα Ξωτικά και τους Ent και κυρίως τις σκιές του Aragorn, τους Nazgul και τους νεκρούς πολεμιστές, που μόνο η βούληση του Βασιλιά ενσαρκωμένη στο σπαθί του μπορεί να λυτρώσει. Με τρόπο μοιραίο λοιπόν, όπως ο Κρίσνα κάποτε είπε στον Αρτζούνα, όλοι αυτοί οι αντίπαλοι χάνονται, μαζί τους και το δαχτυλίδι, η σκιά και η δύναμη του Sauron του Σκοτεινού που υπάρχει μέσα στον καθένα.


Η αρχική δοκιμασία: η επιλογή

«Ακόμα και αυτός που νομίζει ότι είναι ο πιο αδύναμος έχει τη δύναμη να αλλάξει την πορεία του κόσμου» Tolkien

Το μοτίβο της αρχικής αδυναμίας είναι χαρακτηριστικό στις ηρωικές ταινίες. Σύμφωνα με τον αφηγηματολόγο Greimas υπάρχει η λεγόμενη «δοκιμασία χαρακτηρισμού», αυτή κατά την οποία τίθεται στο χαρακτήρα η επιλογή ανάμεσα στην ασφάλεια της συμβιβασμένης ζωής του και στην περιπέτεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Frodo και του Harry Potter, οι οποίοι αφήνουν πίσω την ''άνετη'' ζωή τους και επιλέγουν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της μοίρας τους.


Οι σύντροφοι στη μάχη: ο Δάσκαλος και η Ντάμα

«Άντεξε, δεν είσαι μόνος σου» J.A.Livraga

Όπως είπαμε ο ήρωας είναι στην αρχή ένας απλός άνθρωπος, που καλείται να αντιμετωπίσει μια αποστολή, η οποία όμως συχνά ξεπερνάει τις προσδοκίες και τις δεδομένες ικανότητές του. Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είναι μόνος του. Καθορίζεται και ανακαλύπτει τον εαυτό του μέσα από την αλληλεπίδραση με τους συντρόφους του και όσους, μέσα από διαφορετικούς ρόλους, τον στηρίζουν. Έτσι o Frodo και ο Aragorn έχουν τους συναγωνιστές του, το ίδιο και ακόμη περισσότερο ο Harry.

Ένας καθοριστικός παράγοντας διαμόρφωσης του ήρωα στις ηρωικές ιστορίες είναι πάντα ο οδηγός του, ένας δάσκαλος πορείας που του μεταδίδει δυνάμεις αλλά κυρίως αρετή. Η σχέση του ήρωα με το δάσκαλό του γίνεται μια σχέση βαθιάς αφοσίωσης που συχνά περιέχει και τον πόνο. Ο δάσκαλος αφυπνίζει και οδηγεί τον ήρωα μέχρι το σημείο όπου θα πρέπει να τα καταφέρει μόνος του. Τότε είναι που ξαναβρίσκει το δάσκαλο, αλλά αυτή τη φορά δάσκαλος και μαθητής είναι ένα, έχουν εισέλθει και οι δύο στο πνεύμα του ήρωα. Το χαρακτήρα αυτό ενσαρκώνουν στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών o Gandalf για το Frodo και στο Harry Potter ο Dumbledore.

Στις περισσότερες ηρωικές ιστορίες υπάρχουν δύο δυνάμεις που καθορίζουν τον ήρωα: ο πόλεμος-θάνατος και η αγάπη-αφοσίωση. Αν για το πρώτο ο αντίμαχος είναι πάντα εκεί για να το θυμίζει, τον άξονα του φωτός συχνά καθορίζει μια άλλη δύναμη, που συχνά προσωποποιείται σε μια σύντροφο, πλασμένη στο πρότυπο των νταμών των ιπποτικών ιστοριών. Με τη σοφία, τη γενναιότητα και την αγάπη της, η ντάμα προσφέρει στον ήρωα πίστη στον εαυτό του και στον αγώνα του. Είναι αυτή που του θυμίζει τη ζωή και τις αξίες της και συμβολίζει όλα αυτά για τα οποία αξίζει να παλέψει κανείς. Σε τελικό επίπεδο, όπως και στην περίπτωση του δασκάλου, είναι η ίδια του η ψυχή, η φωνή της σιγής, ο φωτεινός του εαυτός. Αυτό το ρόλο για παράδειγμα παίζει η Arwen για τον Aragorn.

Η τελική δοκιμασία

«Αν ένας πολεμιστής νικήσει στη μάχη χίλιους αντιπάλους και ένας άλλος νικήσει τον εαυτό του, εκείνος είναι ο μεγαλύτερος πολεμιστής» Βούδας

Στις ηρωικές ιστορίες η κύρια δοκιμασία του ήρωα, η τελική μάχη του ενάντια στο σκοτάδι, μετατρέπεται σε μια μοναχική μάχη ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, στο φόβο και τη μοναξιά, στη δειλία και τον πόνο. Γίνεται ένας θυσιασμένος για τον κοινό αγώνα και μέσα από τη μάχη του σκοτώνει και ξαναγεννά τον εαυτό του.

Παρόμοια δοκιμασία είναι και αυτή του Harry Potter. Ο Harry μαθαίνει να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του, τη δική του μαγεία μέσα από μια μακρόχρονη πορεία και έτσι ξεπερνά όλα τα εμπόδια. Αυτό όμως που τον δικαιώνει στο τέλος δεν είναι οι ικανότητές του αλλά η ίδια η ποιότητα της ψυχής του που έχει εξαγνιστεί. Έχει καταλάβει την πραγματική ισχύ της υπηρεσίας, της γνώσης και εν τέλει της αγάπης και της αυτοθυσίας μπροστά στο φόβο, την αλαζονεία και τη μοναξιά του Voldemort, του οποίου η μέγιστη δύναμη και ζωή αντλείται από τον ίδιο το Harry. Έτσι αντιμετωπίζει αυτόν και τον ίδιο του τον αφανισμό με τον τρόπο του ήρωα.


Βλέπουμε λοιπόν ότι πάντοτε οι μύθοι και ο δρόμος των ηρώων βρίσκουν τον τρόπο να ενσαρκώνονται και να τραγουδούν στους ανθρώπους τον ύμνο της ίδιας της ψυχής τους, αυτόν που ίσως στο μέλλον θα έχει για στίχους τα λόγια του Joseph Campbell:

«Ο λαβύρινθος είναι γνωστός. Έχουμε μονάχα να ακολουθήσουμε το νήμα του δρόμου του ήρωα. Και εκεί που νομίζαμε ότι θα βρούμε τον εξευτελισμό, θα βρούμε το Θεό. Και εκεί που νομίζαμε ότι θα σκοτώσουμε έναν άλλον, θα σκοτώσουμε τον εαυτό μας. Και εκεί που νομίζαμε ότι ταξιδεύουμε στον κόσμο, θα ταξιδέψουμε ως το κέντρο της ίδιας μας της ύπαρξης. Και εκεί που νομίζαμε ότι θα είμαστε μόνοι, θα είμαστε με ολόκληρο τον κόσμο»

Πηγή: http://www.nea-acropoli-athens.gr
Συνέχεια. . . »

Wednesday 11 November 2015

Δεξί Vs Αριστερό Ημισφαίριο (TEST)

Δύο κόσμοι ενωμένοι σε έναν!



Στα περισσότερα όντα ο εγκέφαλος χωρίζεται σε δύο μισά μέρη – τα Εγκεφαλικά Ημισφαίρια. Ενώ  στα περισσότερα ζώα τα ημισφαίρια είναι όμοια και λειτουργούν συμμετρικά, στον άνθρωπο, τα εγκεφαλικά ημισφαίρια αναπτύσσονται και λειτουργούν ασύμμετρα. Πλήθος ερευνών αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι διαφέρουν στη  σχετική δραστηριοποίηση των δύο ημισφαιρίων.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό όμως και πως επηρεάζει τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου;

Ας δούμε όμως τις βασικές ποιοτικές διαφορές στο τρόπο αντίληψης και λειτουργίας των ανθρώπων ανάλογα με το ποιο απότα δύο Εγκεφαλικά Ημισφαίρια ενεργοποιείται. Οι λειτουργικές διαφορές του Δεξιού και Αριστερού Ημισφαιρίου, πρακτικά εξηγούν γιατί κάποιες φορές αντιλαμβανόμαστε, θυμόμαστε και λειτουργούμε καλύτερα στο κόσμο με συγκεκριμένους τρόπους έναντι κάποιων άλλων.

Πιο συγκεκριμένα: το Αριστερό Ημισφαίριο είναι υπεύθυνο για τη ΛογικήΟρθολογικήΧρονική, Διανοητική, Αναλυτική, Ψηφιακή,  Γραμμική και Λεκτική Αντίληψη του εαυτού μας και του κόσμου. Σε αντίθεση το Δεξί Ημισφαίριο είναι υπεύθυνο για τη Μη Λεκτική, Μη Ορθολογική, Άχρονη, Συνθετική, Αναλογική, Χωροταξική και Ολιστική Αντίληψη του εαυτού και του κόσμου.
Η γνώση που έχουμε μιλώντας ή ακούγοντας τους άλλους, διαβάζοντας ή γράφοντας, επιχειρηματολογώντας, αναλύοντας λογικά ή χρησιμοποιώντας αριθμούς και γεγονότα, είναι λειτουργίες του Αριστερού Ημισφαιρίου.  Αν συστηματικά χρησιμοποιούμε το Αριστερό Ημισφαίριο μας, τότε έχουμε αναπτύξει ιδιαίτερα και είμαστε καλοί στις παραπάνω λειτουργίες.
Από την άλλη πάλι, όταν εκφραζόμαστε δημιουργικά μέσω της τέχνης, της μουσικής, των αισθήσεων και συναισθημάτων μας, όταν χορεύουμε, εκφραζόμαστε με το σώμα μας,  κάνουμε έρωτα, όταν διαισθανόμαστε, οραματιζόμαστε, κάνουμε διαλογισμό ή βλέπουμε όνειρα, αυτές είναι λειτουργίες του Δεξιού Ημισφαιρίου.
Εάν το Δεξί Ημισφαίριο μας λοιπόν είναι ποιο συχνά ενεργό στη ζωή μας, τότε έχουμε μία ανεπτυγμένη ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε και να προσεγγίζουμε το κόσμο με αυτούς τους τρόπους.

Το Αριστερό Ημισφαίριο θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι είναι ‘διανοητικό’ γνωρίζει δηλαδή “τί είναι και τί κάνει” το κάθε πράγμα στο κόσμο, ενώ το Δεξί Ημισφαίριο θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ‘εμπειρικό’ ημισφαίριο καθώς  γνωρίζει “το πως είναι” το κάθε πράγμα. Είναι μια λεπτή διαφορά μεταξύ του να έχει γνώση κανείς (αριστερό ημισφαίριο), έναντι του να γνωρίζει κανείς (δεξί ημισφαίριο) {knowledge vs knowing).

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα μαθησιακά μοντέλα και δη το εκπαιδευτικό μοντέλο που χρησιμοποιείται στο σχολείο είναι αποκλειστικά βασισμένο στη νοημοσύνη του Αριστερού Ημισφαιρίου. Η γλώσσα και η λογικομαθηματική ικανότητα, είναι αυτές που αξιολογούνται, αναπτύσσονται και επιβραβεύονται.
Υπάρχει ελάχιστο ενδιαφέρον και ενίσχυση για την ανάπτυξη των συναισθηματικών και καλλιτεχνικών δεξιοτήτων του μαθητή, όπως η συναισθηματική νοημοσύνη, η φαντασία, η μουσική, η σωματική έκφραση, η ζωγραφική, η ποίηση κ.α.

Για να εμβαθύνουμε ακόμα περισσότερο στη λειτουργία του Δεξιού Ημισφαιρίου, είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη μας ότι κατά το πρώτο έτος της ζωής μας, που δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα η γλώσσα, όλη η αντίληψη και επικοινωνία μας με τους άλλους, γίνεται μέσω των συναισθηματικών αλληλεπιδράσεων (αρχικά με τη μητέρα μας). Αυτή η αντίληψη και επικοινωνία επιτυγχάνεται μέσω της οπτικής επαφής, των εκφράσεων του προσώπου, του ρυθμού, τόνου και ένταση της φωνής και  της κίνησης.

Καταλήγοντας λοιπόν, οι λειτουργίες των δύο ημισφαιρίων είναι διαφορετικοί αλλά εξίσου πολύτιμοι τρόποι να προσεγγίζουμε τον κόσμο και τη ζωή. Οι διαφορές αυτές συνθέτουν τις ατομικές διαφορές στο πόσο ορθολογιστές ή συναισθηματικοί είμαστε / στο πόσο οργανωμένοι ή ‘χύμα’ είμαστε /στο πόσο επιδέξιοι είμαστε στα γράμματα και τους αριθμούς ή στα αισθήματα και τις σχέσεις.
Είναι σημαντικό να αναπτύσσουμε και να κάνουμε χρήση τόσο του Αριστερού, όσο και του Δεξιού Ημισφαιρίου μας. Αυτό μας επιτρέπει να έχουμε μία ισορροπημένη προσωπικότητα που εμπεριέχει τόσο τη λογική και την αντικειμενική τάξη, όσο και το συναίσθημα και υποκειμενικό χάος.
Ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί αποκλειστικά το μυαλό του και παραμελεί το συναίσθημα και την επαφή με το σώμα του, έχει μία μονομερή ζωή, χάνοντας μία πλούσια βιωματική εμπειρία που θα τον έφερνε σε επαφή με τον αυθορμητισμό, τα ένστικτα,  τη καλλιτεχνία και δημιουργικότητα του.
Αντίθετα, ένας άνθρωπος που ζει και λειτουργεί κατά κύριο λόγο ‘αυθόρμητα και ‘καλλιτεχνικά’ –  έξω από νοητικά πλαίσια και λογικούς κανόνες,  συχνά αδυνατεί  να οργανώσει τις εμπειρίες του σε μία τάξη (όπως προϋποθέτει  και ο οργανωμένος λόγος) και χάνει έτσι μία αντίστοιχα πολύτιμη εμπειρία ακεραιότητας του εαυτού του και του κόσμου.
Αν θέλουμε λοιπόν να εμπλουτίσουμε περισσότερο τη ζωή μας (το τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και αλληλεπιδρούμε με το κόσμο), έχουμε πάντα τη δυνατότητα να εξασκηθούμε σε κάτι που μας είναι λιγότερο οικείο, ή κοινώς, δεν είναι το δυνατό μας σημείο. Ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί ευρέως το Δεξί Ημισφαίριο του, μπορεί να εξασκήσει το Αριστερό του Ημισφαίριο με το το να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, να γράφει εκθέσεις ή να διαβάζει επιστημονικά βιβλία.
Ένας άνθρωπος πάλι που χρησιμοποιεί ευρέως το Αριστερό του Ημισφαίριο, μπορεί να εξασκήσει το Δεξί Ημισφαίριο του με το να βάλει στη ζωή του το χορό, τη ζωγραφική ή όποια άλλη δημιουργική δραστηριότητα. Το να δοκιμάζουμε κάτι που μας φαίνεται δύσκολο είναι πάντα μία ευκαιρία για εποικοδομητική αλλαγή  και ανάπτυξη των δυνατοτήτων μας, οι οποίες πραγματικά είναι ανεξάντλητες.

ΘΕΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΜΕ ΠΟΙΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ; ΚΑΝΕ ΤΟ ΤΕΣΤ.

Πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr


Συνέχεια. . . »

Thursday 29 October 2015

Γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου;

Σήμερα είναι πολλοί οι άνθρωποι που νιώθουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ατελείωτες καθημερινές τους υποχρεώσεις. Έχουν την αίσθηση ότι ο χρόνος δεν είναι αρκετός, οι απαιτήσεις είναι υπερβολικές και εκείνοι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν. Λογαριασμοί μπορεί να μένουν απλήρωτοι, χρέη να διογκώνονται, σπουδές να μένουν ατελείωτες και όνειρα ανεκπλήρωτα. Ποιοι κινδυνεύουν όμως περισσότερο να κυριαρχήσουν στη ζωή τους η αποδιοργάνωση και το χάος; Aς δούμε τα βασικά στοιχεία που φαίνεται ότι χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να βάλουν σε τάξη τη ζωή τους.




1. Όταν φταίει πάντα κάποιος άλλος 

Δεν είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή μας, αλλά το πώς εμείς ανταποκρινόμαστε σε αυτές.
 Για να ξεφύγουμε από την αποδιοργάνωση, πρέπει πρώτα να σταματήσουμε να κατηγορούμε τις περιστάσεις, τις κακές συνθήκες και τους άλλους. Aυτή η διαδικασία μπορεί να είναι πολύ επώδυνη, ειδικά όταν επί χρόνια αποδίδαμε τα προβλήματά μας στα ελλείμματα των άλλων και στις ατυχείς συνθήκες της ζωής μας. H αλήθεια όμως είναι ότι δεν είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή μας, αλλά κυρίως το πώς εμείς ανταποκρινόμαστε σε αυτές. Aρκεί κανείς να αναλογιστεί ακόμη και δημόσια πρόσωπα που, ενώ έχουν τα πάντα -πλούτη, ταλέντα και υγεία-, έχουν μείνει στην ιστορία για τη μελαγχολία που τους διέκρινε. Aντίθετα, όλοι έχουμε συναντήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ή μια προσωπική τραγωδία, και όμως μας έχουν εντυπωσιάσει με το κουράγιο και τη μαχητικότητά τους απέναντι στη ζωή. Eπομένως, η ανάληψη της ευθύνης για τη ζωή μας μας αναγκάζει να παραιτηθούμε από τη φαντασίωση ότι κάποιος άλλος θα έρθει μια μέρα να μας σώσει, ότι κάτι θα γίνει έξω από μας και τα πράγματα θα αλλάξουν. Kαμία προσπάθεια όμως δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα αν δεν προϋπάρξει αυτή η αίσθηση, ότι όλα εξαρτώνται από τη δική μας πρωτοβουλία και μόνο!

2. Όταν δεν ξέρουμε ποιες είναι οι πραγματικές μας επιθυμίες 

H οργάνωση της ζωής μας προϋποθέτει να ξεκαθαρίσουμε τι επιθυμούμε πραγματικά και ποιοι είναι οι στόχοι μας, τι θέλουμε να πετύχουμε, τι επιθυμούμε πραγματικά από τη ζωή μας. Aυτό το ξεκαθάρισμα είναι εφικτό μονάχα αν αντιληφθούμε τον εαυτό μας ως ξεχωριστό και διαφοροποιημένο από τους άλλους, ακόμα και από αυτούς που αγαπάμε και είμαστε βαθιά δεμένοι μαζί τους.
 Άλλες φορές είναι πολύ συνηθισμένο να εμπλεκόμαστε σε μια συνεχή δραστηριότητα, χωρίς όμως πρώτα να έχουμε ξεκαθαρίσει ποιοι είναι πραγματικά οι στόχοι μας, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά προσπαθούσαμε προς τη λάθος κατεύθυνση. Έτσι, μπορεί να φαινόμαστε συνεχώς πολύ απασχολημένοι, χωρίς όμως να οδηγούμαστε πουθενά. Tα αποτελέσματα έρχονται και οι προσδοκίες υλοποιούνται μόνον όταν έχουμε προσδιορίσει πού θέλουμε να φτάσουμε.


H διευθέτηση του χρόνου μας: Mύθοι και πραγματικότητα 

Όταν έχουμε ασαφή αίσθηση του εαυτού μας, παρασυρόμαστε από παρορμήσεις της στιγμής.

• Aπό τότε που οι ρυθμοί τής ζωής έχουν ενταθεί, φέρνοντας σε απόγνωση πολλούς από μας, έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς διάφορες εκφράσεις, αντικείμενα και τεχνικές (time management, organizers) που προτείνουν τρόπους για τη σωστή διευθέτηση του χρόνου, μέσα από μία σειρά πολύπλοκα σχεδιαγράμματα και προγραμματισμό, τα οποία θα μας φέρουν την επιτυχία. Για κάποιο λόγο φαίνεται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που επιχειρούν να εφαρμόσουν τις τεχνικές αυτές δεν βλέπουν σημαντικά αποτελέσματα που να έχουν διάρκεια στο χρόνο. Aυτό συμβαίνει γιατί ό,τι στρατηγικές και τακτικές και να επιστρατεύσουμε, εάν δεν αναλάβουμε ως προσωπική μας υπόθεση τα ζητήματα που μας αφορούν, αυτές είναι καταδικασμένες μακροπρόθεσμα να αποτύχουν.

• Πώς να πούμε «όχι» στους φίλους μας που μας φωνάζουν τελευταία στιγμή να βγούμε έξω, όταν οι εξετάσεις για τις οποίες διαβάζουμε στην ουσία δεν είναι καν για μια σχολή της επιλογής μας; Πώς να βάλουμε τα οικονομικά μας σε τάξη όταν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας αν πραγματικά θέλουμε να ενηλικιωθούμε και να αναλάβουμε τον προϋπολογισμό του σπιτιού μας; Γιατί να επιμείνουμε σε μια προσπάθεια μέσα στην εταιρεία όπου δουλεύουμε όταν πιστεύουμε ότι, έτσι και αλλιώς, η επιτυχία δεν εξαρτάται καθόλου και από μας τους ίδιους; Γιατί να συνεχίσουμε να προσπαθούμε όταν δεν βρισκόμαστε καν στον επαγγελματικό χώρο που επιθυμούμε;

• Όταν παραμένουμε με μια ασαφή αίσθηση του εαυτού μας, είναι σχεδόν αδύνατον να μην παρασυρθούμε από παρορμήσεις της στιγμής, που μας αποσπούν από αυτό που υποτίθεται ότι θέλουμε να πετύχουμε. Όταν -αντίθετα- ξέρουμε τι θέλουμε, τότε ο προγραμματισμός όχι μόνο αποκτά ουσιαστικό νόημα, αλλά είναι και αποτελεσματικός. Mπορούμε πια να θέσουμε τις δικές μας προτεραιότητες και να αρνηθούμε κάποιες δραστηριότητες. Tο «όχι» αυτό μπορεί να ειπωθεί με έναν πειστικό τρόπο μόνον όταν υπάρχει ένα μεγαλύτερο «ναι» που μας «καίει». Λέμε, π.χ., «όχι» σε κάποιες δευτερεύουσας σημασίας κοινωνικές επαφές, γιατί έχουμε πραγματικά μια συνειδητοποιημένη και σαφή επιθυμία να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο σώμα μας, που εδώ και χρόνια το παραμελούμε, αλλά τώρα αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε κάτι γι’ αυτό.


Bγαίνοντας από το καθημερινό χάος

Όταν «η Aλίκη στη Xώρα των Θαυμάτων» ρωτάει ένα από τα περίεργα πλάσματα που συναντά στο διάβα της ποιος είναι ο συντομότερος δρόμος, παίρνει την απάντηση ότι αυτό εξαρτάται βέβαια από το πού θέλει να πάει. Αλλά για να μάθει κανείς «πού θέλει να πάει», πρέπει να κατανοήσει ορισμένες βασικές πτυχές του εαυτού του. Βασισμένος κανείς στην αποδοχή των συναισθημάτων του, στις εμπειρίες του, στα πράγματα εκείνα που του προκαλούν ευχαρίστηση και τον ενδιαφέρουν, μπορεί να βρει τους στόχους του. Όταν δεν ξέρουμε ποια είναι η πραγματική μας επιθυμία, τι εμείς θέλουμε να πετύχουμε, καμία προσπάθεια δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Aντίθετα, όταν ξεκαθαρίσουμε τους πραγματικούς προσωπικούς μας στόχους, τότε η αυτοπειθαρχία και η αποτελεσματικότητα προκύπτουν αβίαστα και φυσικά. Eίναι το εσωτερικό μας κίνητρο που μας οδηγεί, σχεδόν μας «καίει», να επιμείνουμε και να προσπαθήσουμε μέχρι να πετύχουμε τους στόχους μας. Mόνον όταν το κίνητρό μας είναι ξεκάθαρο, μπορούμε να πούμε τα μικρά «όχι» που απαιτούν η τάξη και η καλή οργάνωση.

Όταν μας οδηγεί το εσωτερικό μας κίνητρο μπορούμε να επιμείνουμε μέχρι να πετύχουμε τους στόχους μας


Η κ. Αμίνα Μοσκώφ είναι συμβουλευτική ψυχολόγος.
ΠΗΓΗ: http://www.vita.gr/
Συνέχεια. . . »

Saturday 24 October 2015

Νίκησε τον Φόβο μέσα σου !

Φόβος. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης αυτής, πολλοί θα έφεραν στον νου τους διάφορες εικόνες από καταστάσεις που τους προκαλούν αυτό το πανίσχυρο συναίσθημα.
Πριν μιλήσουμε για τον φόβο θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε οτι δεν είναι κάτι κακό, καθώς αποτελεί έναν μηχανισμό αυτοσυντήρησης των ζωντανών οργανισμών. Αυτό τον καθιστά αναγκαίο. Και δε θα μιλήσουμε για φόβους λογικούς. Είναι φυσιολογικό όλοι να φοβηθούν αν τους βάλουμε αντιμέτωπους με ένα λιοντάρι ή αν τους αναγκάσουμε να ισορροπήσουν σε ένα σχοινί 100 μέτρα πάνω από το έδαφος. Η ζωή τους θα βρίσκεται σε κίνδυνο, επομένως ο φόβος είναι εκείνο το καμπανάκι που χτυπάει για να σε προϊδοποιήσει για μια επερχόμενη απειλή.


Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το καμπανάκι χτυπάει αρκετά συχνα και πολλές φορές για ψύλλου πήδημα.


Οι φόβοι που βασανίζουν τους περισσότερους ανθρώπους και μπορούν να τους οδηγήσουν σε μια ζωή κενή και μονότονη, είναι ψυχολογικής φύσης και μπορούμε να τους χωρίσουμε σε δύο μεγάλες κατηγορίες.




  1. Φόβος στο άγνωστο
Θεωρούμε χαζό που τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι, όταν κι εμείς φοβόμαστε πάλι ένα "σκοτάδι" που δεν εξαφανίζεται όμως με το φυσικό φως. Το "σκοτάδι" που φοβόμαστε μεταφράζεται σε αμφιβολίες, ανασφάλειες, άγχοι κλπ. Μέσα στην καθημερινότητα δεν σταματάμε να κάνουμε υποθέσεις και σενάρια για το μέλλον. To μόνο που απασχολεί το υπερδραστήριο μυαλό σου είναι τι θα συμβεί μετά. Και φυσικά, αυτό που πιστεύεις πως θα συμβεί, θα είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί επί 100 φορές πιο φοβερό και τρομερό. Δε ζεις στο τώρα, αλλά σε μια φανταστική πραγματικότητα που δημιουργείς. Αυτό ονομάζεται τρέλα αλλά φαντάζομαι αυτή η μορφή της θεωρείται κοινωνικά αποδεκτή και δεν αντιμετωπίζεται στα ψυχιατρεία.
Φοβόμαστε τον θάνατο. Και εγω σε ρωτάω. Αν δεν υπάρχει τίποτα μετά τον θάνατο, αφού δε θα υπάρχεις, τι φοβάσαι ; Αν από την άλλη υπάρχει κάτι μετά τον θάνατο, αφού θα συνεχίσεις ζεις, τι φοβάσαι ;
     
     2.   Φόβος στην αποτυχία

Ένα παράδειγμα κοινού που επηρεάζεται από αυτόν τον φόβο είναι οι ντροπαλοί άνθρωποι. Φοβούνται να μιλήσουν σε άλλους ανθρώπους γιατι υποσυνείδητα πιστεύουν ότι θα κάνουν κάποιο λάθος και  εκείνοι θα τους περιφρονήσουν και θα γελάνε μαζί τους δείχνοντας τους με το δάχτυλο. Αν ο φόβος αυτός σε κυριεύσει, θα πάψεις να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα. Θα μείνεις στάσιμος και θα χάσεις κάθε ίχνος αυθορμητισμού και ενθουσιασμού. Η αρχή ενός αργού θανάτου. Αν φοβάσαι οτι θα αποτύχεις συνήθως καταλήγεις να μην προσπαθείς καν. Και σε ρωτάω : Αυτό δε σημαίνει πως έχεις κι όλας αποτύχει ;
Όταν ρωτήσανε τον Τόμας Έντισον πως ένιωσε που χρειάστηκε να αποτύχει 1000 φορές πριν εφεύρει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα, αυτός απάντησε:  " Δεν απέτυχα, απλά βρήκα 1000 τρόπους που δε δουλεύουν".


Οι γυναίκες φοβούνται να μείνουν μόνες κι έτσι ζητούν να τις αγαπούν σε οποιαδήποτε τιμή.

Οι άντρες φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, κι έτσι κρύβονται πίσω από μια μάσκα σκληρότας.


Πρέπει να γίνεις ένας άξιος αντίπαλος για τον φόβο σου. Γι' αυτό χρειάζεσαι τα κατάλληλα όπλα. Το σπαθί σου θα είναι το θάρρος και η ασπίδα σου η επιμονή. Σφίξε τη γροθιά σου, κάρφωσε το βλέμμα σου στο στόχο και χαμογέλασε ήρεμα στο φόβο. Κάνε ένα βήμα μπροστά. Και μετά άλλο ένα..και άλλο ένα...Και θα δεις όσο θα πλησιάζεις πως αυτό που από μακρυά φαινόταν αιμοδιψής δράκος, είναι την πραγματικότητα μια μικρή σαύρα που πλέον θα παίζει στα πόδια σου. Ο φόβος μπορεί να βρίσκεται μέσα σε όλους αλλά το ίδιο ισχύει και για το θάρρος. Να θυμάσαι : Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις κρύβει τον θησαυρό που επιθυμείς.

Θα τα πούμε στη μάχη.

-Ένας Φιλόσοφος του Δρόμου


Συνέχεια. . . »

Thursday 22 October 2015

Σε φωνάζει ο ιδεαλισμός

Συχνά μου λένε πως είμαι ιδεαλίστρια. Συνήθως συνοδεύεται από ένα ειρωνικό «τς» στην αρχή, κι ένα απαξιωτικό κούνημα του κεφαλιού του συνομιλητή μου. Έψαχνα τη ρίζα αυτού του τρομερού προβλήματος. Γιατί να είμαι έτσι; Μήπως είμαι εκτός πραγματικότητας; Φταίει ότι είμαι νέα; Ή ότι δεν έχω εισέλθει ακόμα στον αληθινό κόσμο; Διαβάζω τα νέα, βλέπω ειδήσεις. Πόλεμος στη Γάζα, βομβαρδισμοί στο Ιράκ, κυβερνήσεις πέφτουν, ισχυρές χώρες προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβληθούν σε αδύναμες. Ύστερα κοιτάω γύρω μου, τη χώρα που μεγάλωσα, την πατρίδα μου. Η οικονομία καταρρέει συνεχώς τα τελευταία έξι χρόνια. Από παντού ακούω πως δεν υπάρχει ελπίδα. Οι δικοί μου παλεύουν στα 60+ χρόνια τους έχοντας ήδη δουλέψει μια ζωή, να τα φέρουν βόλτα, να ζήσουν κι εμένα. Άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους. Άνθρωποι αυτοκτονούν, αρρωσταίνουν, τρελαίνονται. Μένουν στους δρόμους και ζουν από τους κάδους σκουπιδιών. Κι αυτοί που μας κυβερνούν; Ένα μάτσο ανήμποροι πολιτικάντες, χωρίς πάθος για τους ανθρώπους και την Ελλάδα που δεν μπορούν να βρουν ούτε τη δύναμη και τα κότσια να υπερασπιστούν έναν λαό που έχει χάσει την ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή. Σαν να μη φτάναν αυτά, βάλαμε στη Βουλή κι ανθρώπους των οποίων την «ιδεολογία» οι παππούδες μας πολέμησαν, μια «ιδεολογία» βασισμένη στο μίσος, τη βία, τη μη ανοχή του διαφορετικού που μετατρέπει ανθρώπους σε τέρατα, δολοφόνους και τα θύματά της μπορεί να είσαι εσύ, εγώ, ο μετανάστης και ο ντόπιος... Άλλωστε, γι' αυτούς η ζωή του άλλου δεν έχει καμιά αξία.

Δεν θέλω να πιστεύω πως οι αγώνες των παππούδων μας για να εξασφαλίσουν ελευθέρια και αξιοπρέπεια για εμάς πήγαν στράφι. Είμαι ιδεαλίστρια γιατί πιστεύω πως τα πράγματα θ' αλλάξουν και πως μια μέρα θα ξαναπάρουμε τη ζωή στα χέρια μας – όλοι μας. Μαζί και την αξιοπρέπειά μας. Ούτε πιστεύω πως όλοι είναι διεφθαρμένοι, πως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι λουφάρουν, πως κανείς μας δεν νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του και πως όλοι κοιτάμε την πάρτη μας.

Με λένε ιδεαλίστρια. Κι αν θες να με πεις κι εσύ, το καταλαβαίνω. Θα σου πω μάλιστα πως δεν πιστεύω σε Θεό. Πιστεύω, όμως, με όλο μου το είναι, στους ανθρώπους. Πιστεύω στον «αθάνατο ελληνάρα». Γιατί ο ελληνάρας είναι έτσι για κάποιον λόγο. Το κράτος δεν τον βοήθησε ποτέ, δεν τον εμπιστεύτηκε ποτέ και ποτέ, μα ποτέ δεν του έδωσε αυτά που του υποσχέθηκε. Μήπως όμως δεν είμαι ιδεαλίστρια; Η ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή θα έπρεπε να θεωρείται ιδεαλισμός; Θα έπρεπε να είναι τόσο εξωπραγματικό; Οι άνθρωποι πρέπει να πιστέψουμε στη δύναμή μας. Τη δύναμη να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να κάνουμε όλα αυτά που μας έχουν πείσει πως είναι αδύνατα.

Κλείνοντας, θέλω να σου πω πως εγώ πιστεύω σε σένα και σ' αυτόν τον τόπο. Νομίζεις ότι είναι ουτοπικό. Θα μου πεις: «Σιγά μην αλλάξω εγώ τον κόσμο»... ΝΑΙ, ΕΣΥ θα τον αλλάξεις! Μαζί θα τον αλλάξουμε. Απεγκλωβίσου από την αδράνεια που νομίζεις ότι είσαι καταδικασμένος. Την ιστορία τη γράφουν ένα μάτσο άνθρωποι που αγωνίζονται για κάτι καλύτερο. Άρχισε να ξυπνάς, γιατί έρχεται η ώρα μας... Θα τα ξαναπούμε...

*Η Έλλη Τσουγκράνη, 20 ετών, είναι φοιτήτρια Νομικής


ΠΗΓΗ: protagon.gr
Συνέχεια. . . »

Thursday 15 October 2015

Γιατί φοβόμαστε την αλλαγή;


Επιθυμούμε συχνά και επιδιώκουμε συνειδητά τις προσωπικές αλλαγές. Θέλουμε να αλλάξουμε κακές συνήθειες, να αλλάξουμε τους τρόπους συμπεριφοράς μας, να αλλάξουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Σχεδόν κάθε άνθρωπος θέλει κάτι να αλλάξει σε σχέση με τον εαυτό του.

Η επιθυμία για αλλαγή δεν είναι απλή υπόθεση. Εμπεριέχει την συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν είναι λειτουργικό στον τρόπο που σκεφτόμαστε και ενεργούμε και την αποδοχή της ευθύνης ότι αυτό το κάτι υπόκειται στον δικό μας έλεγχο. Συχνά η επιθυμία για αλλαγή υποκινείται από την πεποίθηση ότι οφείλουμε να είμαστε αρεστοί ή βολικοί στους σημαντικούς ανθρώπους γύρω μας.
Χρεώνουμε στον εαυτό μας λάθη επειδή διαπιστώνουμε ότι τρόπος που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και εν τέλει ενεργούμε δυσκολεύει τη ζωή του συντρόφου μας και κατά συνέπεια τη δική μας. Ωστόσο η μετατροπή της θέλησης σε πράξη αποδεικνύεται στην πράξη ένα αρκετά δύσκολο ή περίπλοκο εγχείρημα. Οι λόγοι είναι πολλοί.

Δεν έχουμε εντοπίσει τι πρέπει να αλλάξουμε

Το συναίσθημα μας είναι σχεδόν πάντα η σημαντικότερη ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά. Είμαστε μονίμως αγχωμένοι, κατά κύριο λόγο δυστυχισμένοι, χωρίς διάθεση να κάνουμε πράγματα. Όταν τα συναισθήματα μας είναι σε μεγάλο βαθμό αρνητικά, δυσάρεστα και ανυπόφορα αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε και να προβληματιζόμαστε για το τι πάει στραβά. Το ότι θέλουμε όμως να βελτιωθεί η διάθεση μας προς το καλύτερο δεν σημαίνει ότι έχουμε εντοπίσει τις αιτίες.
Φταίνε οι γύρω μας για τον τρόπο που μας φέρονται, οι συνάδελφοι στην δουλειά που είναι μίζεροι, τα οικονομικά μας που είναι περιορισμένα, ο σύντροφος μας που μας επικρίνει διαρκώς, οι γονείς μας που δεν μας καταλαβαίνουν; Οι παράγοντες που συμβάλουν στην τωρινή μας κατάσταση μπορεί να είναι αμέτρητοι, οι αιτίες όμως βρίσκονται συνήθως μέσα μας. Αν προσπαθούμε να αλλάξουμε τα λάθος δεδομένα και με τους λάθους τρόπους απλώς διαιωνίζουμε τη δυστυχία μας και εντείνουμε την ανημποριά μας.

Δεν ξέρουμε πώς να είμαστε κάτι άλλο

Ακόμα όμως και αν φτάσουμε στο σημείο να εντοπίσουμε επακριβώς την πηγή των προβλημάτων μας και να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών μας, δεν σημαίνει πως έχουμε λύσει το πρόβλημα. Μπορεί να ξέρουμε για παράδειγμα πως πρέπει να γίνουμε πιο διεκδικητικοί και να μην υποχωρούμε πάντα στις επιθυμίες και τις επιταγές των άλλων. Δεν το κάνουμε όμως από φόβο μήπως γίνουμε δυσάρεστοι στους άλλους και δεν μας αποδέχονται πλέον αλλά και γιατί δεν ξέρουμε πώς να είμαστε διεκδικητικοί.
Αν έχουμε υπάρξει όλη μας τη ζωή υποχωρητικοί δεν έχουμε καλλιεργήσει την δεξιότητα του να διεκδικούμε και δεν ξέρουμε κατά συνέπεια πώς να συμπεριφερθούμε έτσι. Αυτό σημαίνει πως χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας σε νέες συμπεριφορές για να αποχωριστούμε σταδιακά τις παλιές.

Η πιθανή αναταραχή των σχέσεων μας

Η αλλαγή ωστόσο, διαπιστώνουμε σταδιακά όσο την πλησιάζουμε, δεν είναι η γη της επαγγελίας. Το να αλλάξουμε στάση ή συμπεριφορά συνεπάγεται και πιθανές αλλαγές στην στάση των άλλων απέναντι μας. Η υποχωρητικότητα μας και το να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα μας μπορεί να είναι πλέον ένα πρόβλημα για μας αλλά αν έχουμε δομήσει τις σχέσεις με τους γύρω μας πάνω σε αυτό το χαρακτηριστικό, η σταδιακή αλλαγή μας ίσως να συνεπάγεται και ρήξη στις σχέσεις μας.
Θα αποδεχτούν οι άλλοι γύρω μας – ο σύντροφος μας, τα παιδιά μας, οι κολλητοί μας – τις αλλαγές;
Αν μας προτιμούσαν υποχωρητικούς τότε τι γίνεται; Το αν θα ρισκάρουμε ή όχι να προχωρήσουμε σε αλλαγές έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με το αν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε τι όποιες πιθανές αλλαγές προκύψουν στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Οι αλλαγές αυτές δεν είναι απαραίτητο να είναι αρνητικές. Μπορεί οι σχέσεις μας να εξελιχθούν και προς το καλύτερο. Σίγουρα ωστόσο θα πρέπει οι σχέσεις αυτές να επανατοποθετηθούν σε νέες βάσεις και μας φέρουν προ των ευθυνών μας να τις δουλέψουμε ξανά προκειμένου να γίνουν λειτουργικές και υγιείς.
Θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος, πως είναι δυνατόν να θέλεις τόσο πολύ να αλλάξεις, να βρεις τον τρόπο να το κάνεις και όμως την τελευταία στιγμή να κάνεις πίσω; Φαίνεται οξύμωρο και αντιφατικό. Είναι σαν να πεθαίνεις της δίψας και μόλις φτάσεις στην πηγή να φεύγεις χωρίς να πιεις μια γουλιά νερό. Πολλοί άνθρωποι μιλάνε με τόση λαχτάρα για την επιθυμία τους να ήταν κάτι διαφορετικό στη ζωή τους, να ήταν οι ίδιοι πιο ευτυχισμένοι, λιγότερο αγχωμένοι, να είχανε περισσότερο χρόνο, να ήτανε ο σύντροφος τους πιο εκφραστικός κτλ, που είναι δύσκολο να αμφισβητήσεις την ένταση με την οποία το επιθυμούν

Οι νέες ευθύνες

Όσο όμως πλησιάζουμε στην αλλαγή, όσο καλλιεργούμε τις δεξιότητες και τον τρόπο σκέψης που θα την καταστήσουν εφικτή, τόσο αλλάζει το τοπίο μπροστά μας. Ενώ πριν βλέπαμε μόνο τον εαυτό μας, αποδεσμευμένο από άγχη και στεναχώριες, τώρα βλέπουμε όλη την εικόνα. Το να αλλάξουμε, το να αποβάλουμε προβληματικές συμπεριφορές και συνήθειες, σημαίνει ότι αλλάζουν και οι ευθύνες της ζωής μας. Οι αρρώστιες μας – ψυχικές ή σωματικές – οι δεσμεύσεις και τα αδιέξοδα μας, δικαιολογούν συχνά την αδράνεια μας ή την ελάχιστη προσπάθεια που καταβάλουμε.
Η πεποίθηση «Γιατί να προσπαθήσω; Αφού τίποτα δεν αλλάζει» γίνεται στάση ζωής. Αν όμως, για παράδειγμα, ξεπεράσω την κατάθλιψη μου, βρίσκομαι μπροστά στην ευθύνη να διαχειριστώ την προβληματική σχέση με την μητέρα μου. Αφού η κατάθλιψη δεν θα δικαιολογεί πλέον την ανημπόρια μου έχω ευθύνη να μιλήσω, να βάλω τα όρια μου, να διεκδικήσω, να αποδεχθώ σκληρές αλήθειες και να χαράξω ο ίδιος την ζωή μου.

Η δύναμη της συνήθειας

Ακούγεται παιδιαρώδες ίσως να μιλάμε για την δύναμη της συνήθειας. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που το παράδειγμα τόσων ανθρώπων δείχνει ότι οι συνήθειες σπάνε αν το βάλουμε στόχο. Αυτό είναι αλήθεια αλλά το δύσκολο πολλές φορές είναι να κωδικοποιήσουμε έναν αριθμό συμπεριφορών και αντιδράσεων κάτω από τον όρο συνήθεια. Η συνήθεια, ας μην ξεχνάμε, περιγράφει ένα σύνολο συμπεριφορών που προκαλούνται με βάση ένα ερέθισμα. Από την ονυχοφαγία όταν κάποιος αγχώνεται μέχρι τις διαρκείς ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, μπορούμε να μιλήσουμε για συνήθειες.
Δεν αλλάζουμε και προτιμάμε τις συνήθειες μας επειδή α) δεν έχουμε καν καταλάβει ότι αυτός ο τρόπος αντίδρασης μας έγινε συνήθεια (π.χ. θα φωνάξουμε, θα μαλώσουμε με τον σύντροφο μου, θα κλειστώ στο δωμάτιο μου θα κλαίω και θα έρθει να με παρηγορήσει και θα τα βρούμε) β) μας είναι τόσο οικείες που λειτουργούν με αυτόματο πιλότο, δεν χρειάζεται δηλαδή να δαπανήσουμε χρόνο και κόπο για να σκεφτούμε και να πράξουμε κάτι διαφορετικό. Οι συνήθειες στην ουσία μοιάζουν με δρόμο που τον έχουμε διανύσει πολλές φορές, προχωράμε χωρίς να σκεφτόμαστε ιδιαίτερα που και πως θα πάμε.

Η δυσκολία της αλλαγής (κόπος, χρόνος, προσπάθεια)

Όλα τα προαναφερόμενα καθιστούν ιδιαίτερα ξεκάθαρη την δυσκολία που συνοδεύει την όποια απόφαση να προβούμε σε αλλαγές σε προσωπικό επίπεδο. Από το να κόψουμε το κάπνισμα, μέχρι να βελτιώσουμε την σχέση με τον σύντροφο μας, από το να νικήσουμε την κατάθλιψη και τις κρίσεις πανικού μέχρι να ξεκινήσουμε την αναζήτηση εργασίας. Όλα συνοδεύονται από το φόβο του άγνωστου, από την καλλιέργεια νέων δεξιοτήτων, πιθανώς από την απόκτηση νέων γνώσεων αλλά και από την επαναδιαπράγματευση των σχέσεων μας.
Θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τις δυσκολίες. Οι αλλαγές απαιτούν προσωπικό κόπο και δουλειά με τον εαυτό μας. Απαιτούν χρόνο καθώς δεν εδραιώνονται μέσα σε μια νύχτα. Απαιτούν επίσης συνειδητή προσπάθεια. Πρέπει να θέλουμε να αλλάξουμε και να προσπαθούμε για αυτό. Το ότι είναι δύσκολες, δεν σημαίνει ότι είναι ανέφικτες. Είναι όμως σίγουρα κάτι το οποίο θα μας δώσει δύναμη να διαχειριστούμε και άλλες δυσκολίες της ζωής.


ΠΗΓΗ: enallaktikidrasi.com
Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...