Sunday 30 November 2014

Βίντεο: Το θαύμα της αλυσίδας της φύσης

Ζούμε σε ένα κόσμο με άπειρες πιθανότητες! Ένα κόσμο που κάθε κίνηση μετράει, που όλα είναι μία ΕΝΟΤΗΤΑ και που ό,τι κάνουμε έχει αντίκτυπο που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Αν και τα παραπάνω είναι μία θεώρηση που συναντάμε από την αρχαιότητα, η σύγχρονη επιστήμη το έχει υποστηρίξει με τη θεωρία των Fractals και το "Φαινόμενο της πεταλούδας", που απλά δηλώνει ότι μία αλλαγή, όσο ασήμαντη κι αν μας φαίνεται, μπορεί να προκαλέσει μία αλυσίδα γεγονότων και ακόμα να φέρει σημαντικές αλλαγές στη ΖΩΗ.

Η απόδειξη παρακάτω ... Το θαύμα της αλυσίδας της φύσης μέσα από ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει πώς η άφιξη μιας ομάδας λύκων στο πάρκο του Yellowstone στις ΗΠΑ, προκάλεσε αλυσιδωτές αλλαγές στη ζωή του πάρκου αλλά επίσης άλλαξε και την ροή των ποταμών. Το δίχτυ της φύσης στο μεγαλείο του!!! ... Και ας στοχαστούμε ώς ο άνθρωπος έχει παραβιάσει αυτή την ενότητα!




Συνέχεια. . . »

Saturday 29 November 2014

Ταινία: GATTACA

«Αναλογιστείτε το Θείο Έργο. Μπορεί να ορθωθεί ότι έχει στραβωθεί;»
Εκκλησιαστής

«Όχι μόνο παρεμβαίνουμε στη Μητέρα Φύση, αλλά το θέλει και αυτή»
Η ταινία ξεκινάει μεταφέροντας μας στο όχι πολύ μακρινό μέλλον. O Tζέρομ Μόροου, πλοηγός του διαστημικού σταθμού GATTACA φαίνεται να έχει όλα αυτά που θα επιθυμούσε να  κατακτήσει κανείς στη ζωή του: είναι εμφανίσιμος, με υψηλή ευφυΐα και με ένα γενετικό δείκτη απαράμιλλο. Μάλιστα βρίσκεται μόλις ένα βήμα πριν την κατάκτηση της μεγαλύτερης επίτευξης της ζωής του: να είναι ένας από τους λίγους «εκλεκτούς» που θα ταξιδεύσει στον Τιτάνα, τον 14ο δορυφόρο του Κρόνου. Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά, με τον μύθο της σπηλιάς του Πλάτωνα; Έχουν αν ακολουθήσουμε το παρελθόν του ήρωα και την πορεία του μέχρι αυτή τη στιγμή της κορύφωσης, στον αγώνα του να ξεπεράσει τους φραγμούς που οι άλλοι έχουν χτίσει για αυτόν σε έναν προκατασκευασμένο κόσμο. Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή…



Ο Τζέρομ γεννήθηκε από έρωτα με φυσική σύλληψη σε ένα κόσμο που ο ρόλος ανάπλασης των εμβρύων-παιδιών έχει περάσει στα χέρια της γενετικής επιστήμης. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουν οι μέλλοντες γονείς είναι να επιλέξουν εκ των προτέρων από τα καλύτερα στοιχεία τους, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα κάνουν το παιδί τους «επιτυχημένο» στην κοινωνία, εξαλείβοντας τα χειρότερα. Ο Θεός, η μοίρα και κάρμα έχουν περάσει πλέον σε δεύτερο χέρι, όλα βρίσκονται στον έλεγχο του γενετικού επιστήμονα που φέρει το ρόλο του «άρχοντα της σπηλιάς», ενώ στο ρόλο των κομπάρσων εμφανίζονται όλοι εκείνοι που «έτυχε» να γεννηθούν με τον παραδοσιακό τρόπο και με τις τυχόν ατέλειες που τους χάρισαν οι τρεις μοίρες.

Μιλάμε λοιπόν για μία κοινωνία (σπηλιά) όπου η κυρίαρχη τάξη (δεσμώτες) δεν προσδιορίζεται πλέον από το χρώμα του δέρματος ή από τα πλούτη της, αλλά από το αίμα και τα κύτταρα της που αποτελούν και το μοναδικό αληθινό βιογραφικό της. Η διάκριση φαινομενικά είναι παράνομη, αλλά κανείς δεν παίρνει τον Νόμο στα σοβαρά, αφού η διάκριση έχει γίνει επιστήμη και ο νόμος δεν είναι παρά ένα στολίδι στα χέρια των ισχυρών. Αρκεί μία τρίχα, μία χειραψία ή λίγη πιτυρίδα για να προσδιοριστούν οι δυναμική και το μέλλον  που μπορεί κανείς να αναπτύξει. Τα πάντα φαίνονται να είναι προσχεδιασμένα, ακόμη και ο χρόνος και τόπος θανάτου κάποιου.

Σε αυτόν τον κόσμο ο Τζέρομ έρχεται στη ζωή με αναμενόμενες προδιαγραφές: 60% πιθανότητας νευρολογικών παθήσεων και κατάθλιψης, 89% έλλειψης συγκέντρωσης και 99% καρδιακών παθήσεων και με μία πιθανή διάρκεια ζωής ως και 30 χρονών. Στοιχεία που χαράζουν ανεξίτηλα εκ των προτέρων όλη την επόμενη ζωή του. Σε αυτή την κοινωνία, το πιο εύκολο είναι να πιστέψεις  και να γίνεις αυτό που οι άλλοι «βλέπουν» σε σένα, δηλαδή ένα άτομο χωρίς δυνατότητες και προοπτικές. Ποιος θα ήθελε να «επενδύσει» πάνω σου όταν φαίνεται να σε περιβάλλει η αποτυχία;

Όμως ακόμη και σε αυτόν τον κόσμο το γονίδιο της μοίρας δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί Και εδώ ακριβώς έγκειται η δοκιμασία του ήρωα-αναζητητή: να γκρεμίσει τους φραγμούς που οι άλλοι έχουν χτίσει για αυτόν, να αναπτύξει την δική του εσωτερική βούληση και δύναμη, αναγεννώντας τον εαυτό του όπως αυτός τον ονειρεύεται και συνειδητοποιώντας ότι «οι άλλοι δεν είναι τόσο δυνατοί όσο νομίζουν και αυτός τόσο αδύνατος όσο πίστευε». Αυτή η αρχική στιγμή του ξυπνήματος, υπήρξε και η στιγμή που κατέστησε τα πάντα δυνατά οδηγώντας τον ήρωα έξω από τη σπηλιά, στο φως, στο ταξίδι με στόχο τον εαυτό του και τα άστρα.

Πηγή: nea-acropoli-athens.gr

Συνέχεια. . . »

Friday 28 November 2014

Οι Λύσεις της Φιλοσοφίας στην Καθημερινότητα

Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει σ’ έναν κόσμο ιδιαίτερα πιεστικό. Οι ρυθμοί ζωής ειδικά στις μεγαλουπόλεις είναι ιλιγγιώδεις, τα περιβάλλοντα - εργασιακό, κοινωνικό, ακόμη και οικογενειακό-ανταγωνιστικά, η βία, οι εθνικισμοί και η μισαλλοδοξία αναβιώνουν, η κοινωνία στηρίζεται σε θεσμούς που παραπαίουν ή δεν λειτουργούν, το φυσικό περιβάλλον εκπέμπει σήματα συναγερμού και η επιβίωση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Η καθημερινή ζωή χάνει την ομορφιά και τη γοητεία της και κυριαρχούν το άγχος, η μοναξιά, η ρουτίνα, η σκληρότητα, η αδικία και το τοπίο που ξετυλίγεται μπροστά μας μοιάζει ιδιαίτερα ζοφερό. 


Σ’ έναν τέτοιο κόσμο είναι ίσως δύσκολο να μιλήσουμε για φιλοσοφία. Υπάρχει όμως μια αλήθεια που δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι στον κόσμο της ύλης δεν υπάρχει απολυτότητα αλλά πολλαπλότητα, οπότε υπάρχουν τουλάχιστον δυο διαφορετικοί τρόποι για να αντιληφθούμε και να ζήσουμε την καθημερινότητά μας, ένας ζοφερός και ένας φωτεινός.

Κάνοντας ένα ταξίδι στο χρόνο βρίσκουμε στην Πολιτεία του Πλάτωνα ένα μύθο, το «μύθο της σπηλιάς» που αναφέρεται σε αυτούς τους 2 διαφορετικούς τρόπους αντίληψης και βίωσης της ζωής. 

Μας μιλά για μια σπηλιά, μια μικρογραφία του κόσμου μας, που μέσα σ’ αυτήν υπάρχουν 3 κατηγορίες ανθρώπων. Οι περισσότεροι λέγονται δεσμώτες και βρίσκονται αλυσοδεμένοι, και δεμένοι χειροπόδαρα με τέτοιο τρόπο που να μην μπορούν να δουν τίποτα πέρα από μια οθόνη που βρίσκεται μπροστά τους. Στην οθόνη προβάλλονται οι σκιές κάποιων αντικειμένων που μεταφέρονται από το δεύτερο είδος, τα «αφεντικά της σπηλιάς»  και που οι δεσμώτες θεωρούν αληθινά. 

Από καιρού εις καιρόν κάποιοι δεσμώτες καταλαβαίνουν πως αυτό που ζουν δεν είναι η πραγματικότητα και τολμούν να λύσουν τα δεσμά τους και να ξεκινήσουν την έξοδο από τη σπηλιά, την έξοδο προς το φως. Αυτή είναι η τρίτη κατηγορία ανθρώπων, οι φιλόσοφοι. Δεν αρκούνται στο σκοτάδι, στη μίζερη καθημερινότητα, αλλά αναζητούν το φως, αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής τους και τολμούν να την αλλάξουν. Είναι αυτοί που παρότι έχουν βγει από τη σπηλιά επιστρέφουν από αγάπη προς τους υπόλοιπους, για να τους δείξουν τον τρόπο να κάνουν τη ζωή τους φωτεινή και δημιουργούν πραγματικό πολιτισμό.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουμε δείγματα από υψηλούς πολιτισμούς, όπως ο Αιγυπτιακός, ο Ελληνικός, ο Ινδικός, οι Προκολομβιανοί πολιτισμοί της Αμερικής, αλλά και από πολλούς Μεσαίωνες. Ψάχνοντας κοινά στοιχεία στους μεγάλους πολιτισμούς συμπεραίνουμε ότι κάθε πολιτισμός μπορεί να παρασταθεί ως μια πυραμίδα, με πλευρές την Πολιτική, τη Θρησκεία, την Επιστήμη και την Τέχνη και με βάση την Παράδοση ή Φιλοσοφία.

Κάθε πολιτισμός πρέπει να μπορεί να εναρμονίζει τις αντιφάσεις και τα διδάγματα του παρελθόντος και να καλλιεργεί τις θεμελιώδεις πνευματικές αξίες. Στο σημείο αυτό έρχεται η φιλοσοφία, η παράδοση, αυτή που  μπορεί να μας διδάξει το «πώς» και το «γιατί» των ανόδων και των καθόδων των πολιτισμών, ώστε να μπορούμε να ξαναδημιουργήσουμε τα θετικά και να αποφύγουμε τα λάθη.

Η ρίζα της φιλοσοφίας ανάγεται στον αρχαιότατο παγκόσμιο θεσμό των μυστηρίων. Από εκεί πήγασαν οι αλήθειες που στη συνέχεια εξηγήθηκαν και προσαρμόστηκαν στις διαφορετικές ιστορικές στιγμές από φιλοσοφικά συστήματα σε Ανατολή και Δύση και δομούν μια νέα αντίληψη για το σύμπαν, τον άνθρωπο και την κοινωνία, εκφράζοντας αυτό που ο Πλάτωνας ονόμασε Αρχέτυπα.

Καθεμιά από τις πλευρές της πυραμίδας του πολιτισμού σχετίζεται και εκφράζει ένα νοητικό αρχέτυπο, ένα ιδεώδες, καθώς, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και το αιγυπτιακό κείμενο Κυμβάλειο, «Το σύμπαν είναι νοητικό».

Όταν ένας πολιτισμός στηρίζεται σε ένα Ιδεώδες, που ως πνευματικό ον, μπορεί να δράσει σε όλα τα επίπεδα και να μεταλλάξει αυτούς που το ακολουθούν, τότε η φιλοσοφία μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη και η καθημερινή ζωή  να γίνει άκρως ενδιαφέρουσα.

Για να γίνει αυτό χρειάζεται να αλλάξουμε κάποιες αντιλήψεις που έχουμε για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Το Σύμπαν που μας περιβάλλει δεν είναι ένα καλοκουρδισμένο ρολόι που λειτουργεί με φυσικούς νόμους αλλά ένα ζωντανό ον, που όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, με μόνη εξαίρεση το μέγεθος, γεννιέται, αναπτύσσεται και πεθαίνει. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα σε άλλες διαστάσεις, σε παράλληλους κόσμους, όπως ανέφερε ο Ιταλός αναγεννησιακός φιλόσοφος Τζορντάνο Μπρούνο, στα οποία πιθανά υπάρχουν άλλες μορφές ζωής.  

Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα υλικό ον που ζει για να παράγει και να διαιωνίζεται, αλλά κυρίως ένα πνευματικό ον, που μέσα από διαδοχικές ενσαρκώσεις στον κόσμο της ύλης συγκεντρώνει εμπειρίες και εξελίσσεται, όπως καθετί εκδηλωμένο στο σύμπαν. Δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, αλλά μέρος του μυστηρίου που μας περιβάλλει. Και χρειάζεται να φροντίζει όχι μόνο τις υλικές ανάγκες του, που ούτως ή άλλως δεν καλύπτονται ποτέ, αλλά επίσης τις ψυχικές, τις νοητικές και τις πνευματικές. Χρειάζεται επίσης ισορροπία ανάμεσα στη λογική, το συναίσθημα και τη δημιουργική φαντασία για να εκφράσει την πληρότητα της ύπαρξής του και να ζήσει ως ολοκληρωμένο και επιβεβαιωμένο ον.

Η καθημερινή ζωή μπορεί να γίνει πιο απλή αν φροντίσουμε να την αναδιαμορφώσουμε. Στο χώρο της επιστήμης χρειάζεται μια επιστήμη συνδεδεμένη με την εσωτερική σοφία, στην οποία δεν θα έχει σημασία μόνο ο πειραματισμός αλλά και η φαντασία, που να ερευνά τους Νόμους της Φύσης και να προσφέρει τα συστήματα που εξασφαλίζουν μια πραγματική Οικολογία Πρέπει να είναι ανθρωπιστική, να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα συμφέροντα, να ευεργετεί το σύνολο της ανθρωπότητας χωρίς προκαταλήψεις και να στοχεύει στη βελτίωση και την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής.

Στο χώρο του μυστικισμού χρειάζεται να αντιληφθούμε τον άνθρωπο ως μυστικιστικό ον (άνω + θρώσκω = "κοιτάζω προς τα επάνω"), νιώθω βιωματικά το θείο. Χρειάζεται να ξαναβρούμε αυτή την πνευματική σύνδεση με την έννοια του θείου, πέρα από τις διάφορες ονομασίες που κατά καιρούς του αποδίδονται γιατί αυτό είναι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο απ' το ζώο, το οποίο κατά τ' άλλα αναπνέει, έχει συναισθήματα και σε κάποιες περιπτώσεις αρκετά οργανωμένη σκέψη.

Στο χώρο της τέχνης χρειαζόμαστε μια τέχνη που θα συλλέξει τα καλύτερα στοιχεία των κλασικών, συνδυάζοντάς τα με τα σύγχρονα. Χρειάζεται επίσης να είναι κατανοητή, να μπορεί να μιλά στον καθένα στη δική του γλώσσα, να εκφράζει την ομορφιά και να έχει ένα μεταφυσικό μήνυμα, ικανό να ανυψώσει τη συνείδηση και να εμπνεύσει τη ζωή μας.

Απέναντι στην παιδαγωγική χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι η αληθινή παιδαγωγική διδάσκει τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να ξυπνήσουμε την ικανότητα που έχουμε να μαθαίνουμε. Ο Πλάτωνας έλεγε ότι η μάθηση είναι ανάμνηση και ο Αριστοτέλης ότι ξεκινά από την έκπληξη. Μπορούμε να προσθέσουμε ότι είναι η χαρά της ξύπνιας συνείδησης όταν αντιλαμβάνεται την πληθώρα δυνάμεων και δυνατοτήτων που διαθέτει. Για να μπορέσει όμως η συνείδηση να ξυπνήσει δεν πρέπει να στοχεύουμε μόνο στην εκπαίδευση του νου αλλά ταυτόχρονα της καρδιάς και των χεριών, καλλιεργώντας χωρίς διακρίσεις τις λανθάνουσες ιδιότητες και ικανότητες κάθε ανθρώπου και στοχεύοντας στη μόρφωση και όχι στην απλή πληροφόρηση.

Μπροστά στη ζωή και το θάνατο πρέπει να αντιληφθούμε ότι είναι οι δυο πλευρές της μιας ζωής, οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο θάνατος έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει, είναι ένα φάντασμα που το δημιούργησαν τα «αφεντικά της σπηλιάς», του μύθου που παραθέτει ο Πλάτωνας στην πολιτεία, για να μας τρομάζουν. Η ζωή είναι μία με δυο όψεις, δυο πόλους, έναν στην ουράνια και ένα στη γήινη διάσταση. Στην πορεία μας ως όντα, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε ξανά και ξανά, κινούμενοι ανάμεσα στις διαστάσεις, συλλέγοντας εμπειρίες. Και με αυτό τον τρόπο εξελισσόμαστε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο, όπως ακριβώς δεν πρέπει να φοβόμαστε και τη ζωή. Το σημαντικό σε όλες τις διαστάσεις είναι το ύψος της συνείδησής μας και αυτό εξαρτάται από εμάς τους ίδιους.

Αναφορικά με το παρελθόν και το μέλλον χρειάζεται να αντιληφθούμε το παρελθόν μας όχι ως ένα βάρος αλλά ως ένα βάθρο που θα μας βοηθήσει να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Το παρελθόν μας είναι η ιστορία μας, οι εμπειρίες μας που είναι απαραίτητες για την εξέλιξή μας.  Και να ζούμε το παρόν με τον τρόπο των Στωικών που συμβούλευαν «Ζήσε κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία σου», αντιμετωπίζοντας κάθε μέρα σαν μια πρόκληση, σαν μια ευκαιρία που πρέπει να αδράξουμε για να μάθουμε όλο και περισσότερα, να γίνουμε λίγο καλύτεροι. 

Εφαρμόζοντας τη φιλοσοφία στην πράξη διαμορφώνεται ένας νέος άνθρωπος. Είναι αυτός που γνωρίζει ότι το κλειδί της ζωής του και των μυστηρίων που τον περιβάλλουν βρίσκεται μέσα του. Ότι η βελτίωση της κοινωνίας ξεκινά από τη δική του βελτίωση, ότι κανένας δεν θα κάνει αυτό που αντιστοιχεί στη δική του ευθύνη, που δεν περιμένει θαύματα, αλλά πιστεύει στο μυστήριο και ξέρει να ζει κάθε στιγμή με όλες του τις δυνάμεις. Μιλάει περισσότερο με τα έργα παρά με τα λόγια, γιατί όλοι χρειαζόμαστε καλά παραδείγματα. Ξέρει να ζει και να ονειρεύεται. Είναι μια πηγή φωτός και μια ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.


Βιβλιογραφία

Ευάγγελος Παπανούτσος, Πρακτική Φιλοσοφία

Ευάγγελος Παπανούτσος, Το δίκαιο της πυγμής

Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος, Ο σύγχρονος άνθρωπος

Κόνραντ Λόρεντζ, Τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας

Γιοστείν Γκάαρντνερ, Ο κόσμος της Σοφίας, Σπινόζα, Πρακτική Φιλοσοφία

Cossuta Frederic, Η φιλοσοφία και πώς να τη διαβάσουμε

Πλάτωνα, Πολιτεία, εκδ. Ζαχαρόπουλος

Φρίντιχ Νίτσε, Πέρα από το καλό και το κακό, εκδ. Κύκνος

Φρίντιχ Νίτσε, Γενεαλογία της Ηθικής, εκδ. Κύκνος

Umberto Eco, Πέντε Ηθικά κείμενα, εκδ. Κύκνος

Μαύρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν

Λάο Τσε, Τάο τε Κινγκ, εκδ. Σμίλη

Πυθαγόρας, Άπαντα 2, εκδ. Κάκτος

Κικέρων, Περί Φιλίας, εκδ. Ενάλιος

Εδουάρδος Συρέ, Μεγάλοι Μύστες, εκδ. Ιάμβλιχος

Tohn Bennett, Δάσκαλοι Σοφίας, εκδ. Αρχέτυπο

Λιζ Γκρίν, Τζουλιές Σάρμαν-Μπέρκ, Το μυθικό ταξίδι-ο μύθος οδηγός για τη ζωή, εκδ. Κέδρος


Συνέχεια. . . »

Thursday 27 November 2014

Μάρκος Αυρήλιος: ο στωικός φιλόσοφος αυτοκράτορας

Ο Μάρκος Αυρήλιος (121 – 180 μ.Χ) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας. Ήταν ο τελευταίος από τους τελευταίους πέντε καλούς Αυτοκράτορες (Νέρβας, Τραϊανός, Αδριανός, Αντωνίνος, Μάρκος Αυρήλιος) και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς στωικούς φιλοσόφους. Η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από πολέμους στην Ασία απέναντι στην επανακάμπτουσα Παρθική Αυτοκρατορία και με τις γερμανικές φυλές στη Γαλατία και τον Δούναβη, ενώ σημειώθηκε και μία στάση εναντίον του, στην Ανατολή, από τον Αβίδιο Κάσσιο, η οποία απέτυχε.


Ενώ ήταν στις εκστρατείες μεταξύ του 170 και του 180, ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψε «Τα Εις Εαυτόν» στα ελληνικά ως πηγή για τη βελτίωση του χαρακτήρα και του πνεύματός του. Ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν ιερέας στη Ρώμη και παθιασμένος πατριώτης. Είχε λογικό μυαλό και ήταν υποστηρικτής και αντιπρόσωπος του Στωικισμού και της Στωικής Φιλοσοφίας. Η σημασία του θανάτου ήταν πολύ βασική στη φιλοσοφία του Μάρκου Αυρήλιου. Δεν πίστευε στη μετά θάνατο ζωή.

Επισκέφθηκε την Αθήνα, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του προστάτη της Φιλοσοφίας. Ο Μάρκος Αυρήλιος διδάχθηκε από μερικούς από τους καλύτερους διανοούμενους της εποχής του. Ο Ευφωρίων τον δίδαξε λογοτεχνία, ο Γέμινος, το δράμα, ο Άνδρων, τη Γεωμετρία, ο Κάνινος Κέλερ καί ο Ηρώδης ο Αττικός την ελληνική ρητορική. Ο Αλέξανδρος ο Κοτιαίος τον δίδαξε την Ελληνική γλώσσα καί ο Μάρκος Κορνήλος Φρόντο τη Λατινική γλώσσα.

Ο Μάρκος Αυρήλιος πέθανε στις 17 Μαρτίου του 180 στην Βιέννη. Θεοποιήθηκε και οι στάχτες μεταφέρθηκαν πίσω στη Ρώμη, και έμειναν στο Μαυσωλείο του Αδριανού (σημερινό Καστέλ Σαν Άντζελο) μέχρι την καταστροφή της Ρώμης από τους Βησιγότθους το 410. Οι εκστρατείες του εναντίον των γερμανικών φυλών και των Σαρμάτων μνημονεύτηκαν από μία στήλη και έναν ναό που φτιάχτηκε προς τιμήν τους.

Ο θάνατος του Μάρκου Αυρήλιου θεωρείται από πολλούς ως το τέλος της περίφημης Ρωμαϊκής Ειρήνης (Pax Romana).

Απόσπασμα από το έργο του Μάρκου Αυρηλίου Τὰ εἰς ἑαυτὸν

Της ανθρώπινης ζωής η διάρκεια όσο μια στιγμή, η ουσία της ρευστή, η αίσθησή της θολή, το σώμα – από τη σύστασή του – έτοιμο να σαπίσει, και η ψυχή ένας στρόβιλος, η τύχη άδηλη, η δόξα αβέβαιη. Με δυο λόγια, όλα στο σώμα σαν ένα ποτάμι, όλα της ψυχής σαν όνειρο και σαν άχνη, η ζωή ένας πόλεμος κι ένας ξενιτεμός,η υστεροφημία λησμονιά.

Ποιο είναι αυτό που μπορεί να μας δείξει τον δρόμο; Ένα και μόνο: η φιλοσοφία! Κι αυτό σημαίνει να φυλάμε τον θεό μέσα μας καθαρό κι αλώβητο, νικητή πάνω στις ηδονές και τους πόνους, να μην κάνουμε τίποτε στα τυφλά, τίποτε ψεύτικα και προσποιητά, να μην εξαρτιόμαστε από το τι θα πράξει ή τι δεν θα πράξει ο άλλος. Κι ακόμη, να αποδεχόμαστε όσα συμβαίνουν κι όσα μας λαχαίνουν σαν κάτι που έρχεται κάπου από κει απ᾽ όπου έχουμε έλθει και εμείς· και πάνω απ᾽ όλα, να περιμένουμε τον θάνατο με γαλήνια διάθεση, θεωρώντας πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διάλυση των συστατικών στοιχείων από τα οποία είναι συγκροτημένο κάθε ζωντανό πλάσμα.

Πέταξε τα όλα, κράτησε μόνο τούτα τα λίγα· και να θυμάσαι ακόμη ότι καθένας ζει μόνο το παρόν -τούτο το ακαριαίο· τα άλλα ή τα έχει ζήσει πια ή είναι στη σφαίρα του άδηλου. Μικρή λοιπόν η ζωή του καθενός, μικρή και η γωνίτσα της γης όπου την ζει· μικρή ακόμη και η διαρκέστερη υστεροφημία: στηρίζεται κι αυτή σε ανθρωπάκια που διαδέχονται το ένα το άλλο και που αύριο κιόλας θα πεθάνουν και δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους,4 πολύ περισσότερο εκείνον που έχει πεθάνει από καιρό.

Το έργο του Μάρκου Αυρηλίου Τὰ εἰς ἑαυτὸν γράφτηκε μετά το 172 μ.Χ. και ενώ ο συγγραφέας κατείχε ήδη το αυτοκρατορικό αξίωμα (161-180 μ.Χ.). Είναι γραμμένο στην Ελληνική -τη γλώσσα των μορφωμένων Ρωμαίων. 

Τα «Εις Εαυτόν» θεωρείται ένα εξαιρετικό έργο, κλασσικό παράδειγμα της στωικής φιλοσοφίας.  Ακόμη και σήμερα θεωρείται ως έργο μνημείο για μια διακυβέρνηση με γνώμονα το καθήκον και την εξυπηρέτηση του συνόλου. Λέγεται πως δεν σκόπευε ο στωικός αυτοκράτωρ να το δημοσιεύσει, γιατί δεν πίστευε στην υστεροφημία

Ως προς το περιεχόμενο το έργο εντάσσεται στην παράδοση της στωικής φιλοσοφίας με ιδιαίτερα έκδηλη την επίδραση του Επικτήτου (55-120 μ.Χ). Ο Μάρκος Αυρήλιος στο αγωνιώδες ερώτημα της εποχής, πώς μπορεί κανείς να κατακτήσει την ευδαιμονία, απαντά ως γνήσιος στωικός: η απαλλαγή από τα πάθη και τα έντονα συναισθήματα (ηδονή, πόνος), η απάθεια έναντι του εξωτερικού κόσμου, η αδιαφορία για τα υλικά αγαθά συντείνουν στην κατάκτηση της εσωτερικής γαλήνης.

Ένα αίσθημα που ενισχύεται από την πεποίθηση ότι η ζωή του ανθρώπου διέπεται εν τέλει από την ίδια αρμονία που διέπει τον κόσμο ως ολότητα, και η οποία οφείλεται στην ύπαρξη του Λόγου. Από το έργο του δεν απουσιάζουν οι έννοιες της παροδικότητας του χρόνου, του εφήμερου της ζωής, της πλήρους αβεβαιότητας, μόνο που δεν σχετίζονται με μια απαισιόδοξη θεώρηση του κόσμου. Αντίθετα, αποτελούν την παραδοχή από την οποία εκκινεί κανείς για να αναζητήσει μέσω της φιλοσοφίας την ευδαιμονία.

Ο Στωϊκισμός ως γνωστόν η σημαντικότερη κίνηση στην Ελληνιστική Φιλοσοφία, και επίσης εκείνη που άσκησε την μεγαλύτερη επίδραση. Για περισσότερο από 4 αιώνες περιελάμβανε στις τάξεις του μεγάλο αριθμό μορφωμένων ανθρώπων, και η επίδραση του δεν περιορίστηκε στην Κλασική Αρχαιότητα.

«Το χριστιανικό μήνυμα, που επαναλαμβάνεται ατελείωτα στ’ αυτιά μας εδώ και δύο χιλιετίες, είναι ότι η Βασιλεία του Θεού θα έλθει σύντομα. Αντιθέτως, ο Στωϊκισμός εκήρυσσε ότι όλοι ζούμε ήδη μέσα στο Βασίλειο του Θεού, απλώς μόνον ο στωϊκός σοφός μπορεί να το συνειδητοποιήσει…»  -Allen Thornton-
                         

Αποφθέγματα

Αν στα είκοσι δεν μάθεις,  στα τριάντα δεν κάνεις, στα σαράντα δεν έχεις, τότε στα πενήντα ούτε θα μάθεις, ούτε θα κάνεις, ούτε θα έχεις.
Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι.
Όποιος είδε τα τωρινά, τα είδε όλα, κι αυτά που έγιναν από ανέκαθεν κι όσα θα γίνουν στο άπειρο μέλλον. Γιατί όλα είναι ίδια κι όμοια.
Όλα είναι εφήμερα, και η φήμη και ο φημισμένος.
Πηγή: sciencearchives.wordpress.com 
Συνέχεια. . . »

Wednesday 26 November 2014

Το μορφογενετικό πεδίο: Πως η σκέψη και η διατροφή επηρεάζει την υγεία μας


Πέρα από τον γονιδιακό ντετερμινισμό: το μορφογενετικό πεδίο

Εδώ και καιρό γίνεται πολύς λόγος για τα γονίδιά μας, τα οποία θεωρούνται είτε ότι μπορούν να μας «καταδικάσουν» σε θάνατο ή να μας χαρίσουν εξυπνάδα και εξαιρετική υγεία ή ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εμφάνιση καρκίνου, νευρολογικών ασθενειών και διαφόρων άλλων γενετικών ανωμαλιών. Τι θα γινόταν όμως αν υπήρχε κάτι άλλο που μπορεί να καθορίσει τη μοίρα μας; Τι θα συνέβαινε αν τα γονίδιά μας αποτελούσαν απλώς δομικά στοιχεία και κάτι άλλο ήταν υπεύθυνο για το αν μπορούμε πχ να ρίχνουμε μια μπάλα του μπάσκετ από τη γραμμή ελεύθερης βολής χωρίς να βάζουμε καλάθι ή να πεθάνουμε στην ηλικία των 46 ετών όπως κι άλλα μέλη της οικογένειας μας λόγω γενετικής προδιάθεσης για καρδιακή ανακοπή;


Είναι τα γονίδια αποκλειστικά υπεύθυνα για την βιολογική κατάσταση του ανθρώπου;

Ο γονιδιακός ντετερμινισμός είναι η αντίληψη ότι τα γονίδια, ανεξαρτήτως περιβάλλοντος και εμπειριών, καθορίζουν την πορεία ενός οργανισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για την ακραία εκδοχή της φύσης «εναντίον» της ανατροφής, όπου το DNA μας καθορίζει τα πάντα.
Η προαναφερθείσα αντίληψη θεωρεί ότι όλα είναι προγραμματισμένα. Υπάρχει τέτοια εμμονή με τα γονίδια, που εξετάζουμε πλέον τα πάντα – από το γονίδιο BRAC1 και BRAC2 για τον καρκίνο του μαστού ή των ωοθηκών μέχρι τα τεστ DNA που αφορούν τις προγονικές ρίζες μας. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι οι πληροφορίες αυτές δεν είναι χρήσιμες ή ακόμα και διασκεδαστικές, αλλά μπορεί να είναι απατηλά περιοριστικές. Ενώ μπορούμε να μάθουμε αν οι πρόγονοί μας κατανάλωναν ψάρια ή είχαν κόκκινα μαλλιά, μπορούμε επίσης να βρούμε γονίδια που θα μας δώσουν δυσάρεστες πληροφορίες.

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ίαση του εαυτού μας ή ακόμα και την κατανόηση του σύμπαντος, βασίζεται σε αυτή την παραδοχή: ότι τα γονίδιά μας καθορίζουν την πραγματικότητα, τη ζωή και την υγεία μας, τα οποία ακολουθούν μια προκαθορισμένη διαδρομή. Αυτή η υπόθεση βασίζεται σε μία ακόμη πλάνη: ότι είμαστε απλά ένας συνδυασμός μηχανικών, χημικών και ορμονικών αλληλεπιδράσεων, δηλαδή αυτό που η Νευτώνεια επιστήμη θα ονόμαζε «σύγχρονη ιατρική».

Ακόμα και μετά τη χαρτογράφηση 3,2 δισεκατομμυρίων (1) ζευγών βάσεων του DNA του ανθρώπινου γονιδιώματος, δεν καταφέραμε να πλησιάσουμε τη θεραπεία των βλαβών του DNA για έναν λόγο: αν και πολλοί επιστήμονες εξετάζουν τις πρωτεΐνες και τον τρόπο που εκτελούν τις σωματικές λειτουργίες, παρέλειψαν να αφήσουν χώρο και για τη σημασία της συνείδησης.

Συνείδηση, σκέψεις και προθέσεις

Αντί να καθορίζεται η ζωή μας από τα γονίδιά μας, είναι πιο πιθανό να καθορίζεται από αυτό που η επιστήμη ονομάζει πλέον επιγενετική(2). Τα γονίδιά μας εξελίσσονται μέσα σε ένα ισχυρό πεδίο που δημιουργείται από τις σκέψεις και τις προθέσεις μας. Ο Rupert Sheldrake (3), διακεκριμένος βιολόγος και συγγραφέας πάνω από 80 επιστημονικών εργασιών σχετικών με το θέμα, είναι αντίθετος με την κυρίαρχη τάση της επιστήμης και προσπαθεί να αλλάξει το δόγμα της για το συγκεκριμένο ζήτημα εδώ και δεκαετίες:

«Ο μορφικός συντονισμός(4) είναι μια διαδικασία κατά την οποία η αυτο-οργάνωση των συστημάτων κληρονομεί μια μνήμη από προηγούμενα παρόμοια συστήματα. Με άλλα λόγια, ο μορφικός συντονισμός σημαίνει ότι οι νόμοι της φύσης μοιάζουν περισσότερο με συνήθειες. Η υπόθεση του μορφικού συντονισμού οδηγεί επίσης σε μια ριζικά καινούρια ερμηνεία της αποθήκευσης της μνήμης στον εγκέφαλο καθώς και της βιολογικής κληρονομιάς. Η μνήμη δεν χρειάζεται να αποθηκεύεται στον εγκέφαλο με υλική μορφή, η οποία μοιάζει περισσότερο με τηλεοπτικό δέκτη παρά με συσκευή εγγραφής βίντεο που συντονίζεται με επιρροές από το παρελθόν.

Η βιολογική κληρονομιά δεν είναι απαραίτητο να κωδικοποιείται εξ ολόκληρου στα γονίδια ή τις επιγενετικές τροποποιήσεις των γονιδίων. Ένα μεγάλο μέρος της εξαρτάται από τον μορφικό συντονισμό των προγόνων. Έτσι, κάθε άτομο κληρονομεί μια συλλογική μνήμη από τους προγόνους του ενώ συμβάλλει και το ίδιο στη συλλογική μνήμη επηρεάζοντας τις μελλοντικές γενιές».

Ο Sheldrake ονομάζει αυτό το πεδίο «εκτεταμένο νου». Χρειάστηκε να υπερασπιστεί τη θεωρία του ξανά και ξανά από ανθρώπους που τον αποκαλούσαν εκκεντρικό. Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Science Set Free» ασχολείται με τη θεωρία του σε μεγάλο βαθμό, αλλά προς το παρόν θα την εκθέσουμε συνοπτικά.

Ο δρ Bruce Lipton, ένας αμφιλεγόμενος βιολόγος, έχει επισημάνει ότι μια σειρά γονιδίων μπορεί να διαθέτει πάνω από 30.000 διαφορετικούς πιθανούς συνδυασμούς. Σε μελέτες πολλαπλής αποδοχής που πραγματοποιήθηκαν στη δεκαετία του 1880 και του 1990, διαπιστώθηκε ότι στα παιδιά της ίδιας οικογένειας υπάρχει αιτιώδης σχέση στη γονιδιακή έκφραση ανεξαρτήτως από τη βιολογική καταγωγή τους.

Τα γονίδια αποτελούν μόνο ένα κομμάτι του παζλ

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ακόμα και τα παιδιά που δεν είχαν συγκεκριμένους συνδυασμούς γονιδίων ούτε προδιάθεση εμφάνισης ορισμένων μορφών καρκίνου αλλά υιοθετήθηκαν από οικογένειες που είχαν συμπεριφορές ή συναισθήματα που οδηγούσαν σε αυτό το αποτέλεσμα, συχνά εμφάνιζαν τον ίδιο τύπο καρκίνου με την ανάδοχη οικογένειά τους. Το κοινωνικό περιβάλλον (5) έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στο κατά πόσον αυτά τα υιοθετημένα παιδιά ανέπτυξαν κάποιες ασθένειες. Ήταν εκπληκτικά ασυνήθιστο για τα ίδια τα γονίδια να έχουν καθοριστικό ρόλο στην υγεία.

Τα γονίδια δεν είναι κωδικοποιημένα με συγκεκριμένο τρόπο. Η δραστηριότητά τους μπορεί να αλλάξει σε καθημερινή βάση, και αυτό πράγματι συμβαίνει. Η μέχρι τώρα αποδεκτή επιστημονική θεωρία του γονιδιακού ντετερμινισμού έχει ανατραπεί. Ο Lipton εξηγεί σε μια διάλεξή του (6):

«Ο όρος πρωτεΐνη σημαίνει «πρωτογενές στοιχείο». Οι πρωτεΐνες αποτελούν τα κύρια συστατικά όλων των φυτικών και ζωικών κυττάρων. Ένας άνθρωπος αποτελείται από πάνω από 100.000 διαφορετικές πρωτεΐνες. Οι πρωτεΐνες είναι γραμμικές «αλυσίδες» των οποίων η μοριακή σύνδεση αποτελείται από μόρια αμινοξέων. Κάθε ένα από τα 20 διαφορετικά αμινοξέα έχει μοναδικό σχήμα, έτσι ώστε όταν συνδέονται μαζί σε μία αλυσίδα, οι πρωτεΐνες που προκύπτουν βρίσκονται σε πολύπλοκη τρισδιάστατη μορφή. Το μοτίβο των πρωτεϊνών καθορίζεται από την αλληλουχία της σύνδεσης των αμινοξέων.

Η εξισορρόπηση των ηλεκτρομαγνητικών φορτίων κατά μήκος της αλυσίδας των πρωτεϊνών χρησιμεύει στον έλεγχο της «τελικής» μορφής τους. Το μοναδικό σχήμα της μορφής των πρωτεϊνών ονομάζεται «διαμόρφωση». Με τον τρόπο που ταιριάζει το κλειδί στην κλειδαριά, οι πρωτεΐνες παίρνουν το σχήμα των περιβαλλοντικών μορίων (τα οποία περιλαμβάνουν και άλλες πρωτεΐνες). Όταν οι πρωτεΐνες αλληλοσυνδέονται με τα συμπληρωματικά περιβαλλοντικά μόρια, δημιουργούν πολύπλοκες δομές με τον ίδιο τρόπο που μπλέκονται τα γρανάζια για να κατασκευαστεί ένα ρολόι».
Αυτή η ανακάλυψη μαζί με άλλες που έγιναν τα τελευταία 100 χρόνια έκαναν τους επιστήμονες να εναντιωθούν στην επικρατούσα τάση και να καταλάβουν ότι τα «κύρια συστατικά» της ζωής αποτελούνται από κάτι περισσότερο.

Συνδεδεμένοι, αλλά ταυτόχρονα ξεχωριστοί

Η θεωρία του μορφικού συντονισμού υποθέτει ότι συνδεόμαστε μεταξύ μας, ακόμη κι αν εμφανιζόμαστε ως ξεχωριστοί οργανισμοί και σ’ αυτόν τον τομέα πραγματοποιείται η επικοινωνία (μεταξύ των κυττάρων, του DNA, των σωματιδίων κλπ). Ενώ η Νευτώνεια επιστήμη εξήγησε τη θεωρία της βαρύτητας περιγράφοντας την αόρατη δύναμη που κρατά τα πάντα ενωμένα, η ίδια επιστημονική επιχειρηματολογία διαίρεσε επίσης τα πάντα σε ξεχωριστές, μηχανιστικές, υλικές κατηγορίες. Γιατί είναι ένα μήλο διαφορετικό από μια ντομάτα ή μια μέλισσα διαφορετική από έναν λωτό; Πώς το DNA γνωρίζει πώς να δημιουργήσει ένα δέντρο ή ένα μυρμήγκι, έναν άνθρωπο ή μια σαλαμάνδρα;

Η λέξη «μορφικός» έχει την έννοια του σχήματος και το μορφογενετικό πεδίο καθορίζει τον τρόπο που τα πράγματα παίρνουν το σχήμα τους. Δεν είναι υπεύθυνο μόνο για τα έμβια όντα, αλλά και για τα άψυχα πράγματα. Αν και τα γονίδια παίζουν σημαντικό ρόλο στη δομή των πραγμάτων, δεν εξηγούν πώς πραγματοποιείται η ίδια η δομή. Γενετικά, οι πίθηκοι και οι άνθρωποι, οι μύγες και τα σκουλήκια έχουν πολλές ομοιότητες.

Σύμφωνα με τη θεωρία της μορφογένεσης, επιβάλλεται ένα μοτίβο οργάνωσης σε ένα πεδίο, το οποίο οδηγεί στον σχηματισμό συγκεκριμένης μορφής. Αυτά τα πεδία δεν είναι σταθερά, εξελίσσονται. Εν μέρει έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι μπορείτε να δείτε ένα παιδί που ενώ δεν υπάρχει προδιάθεση από τα γονίδιά του να εμφανίσει καρκίνο τελικά να νοσεί όταν εκτεθεί σε ένα «πεδίο», το οποίο οδηγεί στην ασθένεια. Αυτός είναι επίσης και ο λόγος που κάποιοι άνθρωποι με προδιάθεση καρκίνου από τα γονίδιά τους δεν νοσούν καθόλου. Ο Sheldrake πιστεύει ότι αυτά τα μηνύματα του πεδίου έχουν μεταφερθεί μέσω του συντονισμού, τον οποίο όμως οι αρχαίοι αποκαλούσαν συνείδηση.

Σε ένα άλλο ενδιαφέρον πείραμα (7) που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, ανακαλύφθηκε ότι 2 αμφοτερόπλευρα συμμετρικά μάτια προκύπτουν από την πρόσθια νευρική πλάκα στα έμβρυα των σπονδυλωτών. Το γεγονός αυτό θέτει ένα ενδιαφέρον ερώτημα: τα μάτια έχουν κοινή αναπτυξιακή προέλευση ή δημιουργούνται χωριστά; Άραγε μήπως ολόκληρη η φύση δημιουργήθηκε σύμφωνα με τη θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» ή υπάρχει απλώς ως μια πιθανότητα σε μια μεταφυσική σφαίρα που περιμένει να αποκτήσει «πραγματική» υπόσταση;

Οποιαδήποτε κι αν είναι η υποκείμενη αιτία ή το εξελικτικό μοτίβο, έχει παρατηρηθεί ότι το μορφικό πεδίο των κοινωνικών ομάδων συνδέει τα μέλη της ομάδας – ακόμα και όταν βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση – και παρέχει διαύλους επικοινωνίας μέσω των οποίων τα άτομα μπορούν να επικοινωνούν από απόσταση επηρεάζοντας το γονιδίωμα. Αυτό αποτελεί επίσης το θεμέλιο της θεραπείας από απόσταση και εξηγεί το πώς ολόκληρα δάση συνδέονται μεταξύ τους πέρα από το δίκτυο των μυκήτων (8) που βρίσκονται στο δασικό έδαφος. Σε περισσότερες από 61 μελέτες (9) που πραγματοποιήθηκαν για τη θεραπεία από απόσταση μαζί με 120 επιπλέον τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες οι οποίες περιελάμβαναν αποστάσεις χιλιάδων μιλίων, οι αλλαγές στο DNA καθώς και οι αυθόρμητες θεραπείες συνέβησαν κατ’ επανάληψη.

Tο DNA είναι καθορισμένο, αλλά το επιγονιδίωμα είναι ευέλικτο

Το συμπέρασμα είναι ότι ο κώδικας του DNA είναι καθορισμένος, αλλά το επιγονιδίωμα είναι ευέλικτο. Το επιγονιδίωμα αντιδρά σε εξωτερικά ερεθίσματα, όπως η διατροφή και το άγχος. Ακόμη και σε διαφοροποιημένα κύτταρα (10), τα ερεθίσματα ρυθμίζουν τις κυτταρικές λειτουργίες μέσω αλλαγών στη γονιδιακή έκφραση. Ένα ευέλικτο επιγονιδίωμα μας επιτρέπει να προσαρμοζόμαστε στις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας και να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας. Αυτό συμβαίνει τόσο σε μεμονωμένο όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Ο µηχανισµός σηµατοδότησης του επιγονιδιώματος μπορεί να ξεκινήσει από το εσωτερικό ενός κυττάρου, από γειτονικά κύτταρα ή από το περιβάλλον έξω από το κύτταρο.
Στο εμβρυϊκό στάδιο, η διατροφή της μητέρας και η νοητική της κατάσταση βοηθά στην ανάπτυξη του επιγονιδιώματος. Αν είναι γεμάτη με ορμόνες του στρες ή τρώει πολύ λάχανο και σπανάκι, τα γονίδια θα επηρεαστούν.

Καθώς η ζωή προχωρά, διάφορες άλλες περιβαλλοντικές επιδράσεις συντελούν στη διαμόρφωση του επιγονιδιώματος: οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, η σωματική δραστηριότητα, η διατροφή και οι συναισθηματικές αντιδράσεις στα ερεθίσματα.

Καθώς το άτομο φτάνει σε μεγάλη ηλικία, η γενετική δραστηριότητα ενεργοποιείται από όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό περιβάλλον εμποδίζοντας ή δραστηριοποιώντας συγκεκριμένα γονίδια.
Συνοψίζοντας, θα λέγαμε τα εξής: τραφείτε σωστά, δημιουργήστε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και γαλήνη και μην ακολουθείτε τις κοινωνικές επιταγές, αν νομίζετε ότι δεν σας ωφελούν. Τα γονίδιά σας μπορούν με αυτό τον τρόπο να διαφοροποιηθούν.


Συνέχεια. . . »

Tuesday 25 November 2014

Πυθαγόρας: η μυστηριώδης μορφή της αρχαιότητας

Αν από τον Πυθαγόρα (570-495 π.Χ.) έχουμε τόσους μύθους και ελάχιστες συγκεκριμένες πληροφορίες, είναι επειδή ο φιλόσοφος έγινε (ήθελε να γίνει) μύθος, ακόμη και πριν τον θάνατο του. Ξέρουμε ότι γεννήθηκε στο νησί της Σάμου, αλλά γύρω στα σαράντα του έφυγε, ίσως για πολιτικούς λόγους και πήγε στον Κρότωνα, στη Μεγάλη Ελλάδα.
Εκεί ίδρυσε ένα κίνημα, μία πολιτική και θρησκευτική αδελφότητα, η οποία είχε έντονα μυστικιστικά χαρακτηριστικά και σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να κυριαρχήσει σε πολλές αποικίες. Ήταν μία εμπειρία καταστροφική, επειδή η κατά κύριο λόγο αριστοκρατική γενική κατεύθυνση του Πυθαγόρα προκάλεσε έναν σφοδρό λαϊκό ξεσηκωμό, ο οποίος κορυφώθηκε με την καταστροφή της σχολής. Φαίνεται ότι ο φιλόσοφος κατάφερε να σωθεί και πέθανε λίγο καιρό αργότερα στο Μεταπόντιο.


Όπως ο Χριστός, ο Βούδας, και ο Μωάμεθ, έτσι και ο Πυθαγόρας δεν έγραψε ποτέ τίποτε: προτιμούσε να μεταδίδει τη διδασκαλία του είτε μέσω σύντομων αποφθεγμάτων είτε μέσω παραδειγμάτων από τη ζωή. Σε αντίθεση με τους μεγάλους θρησκευτικούς πατριάρχες όμως, καθώς επίσης και με το σύνολο των φιλοσόφων, δεν επιθυμούσε σε καμία περίπτωση να εκλαϊκευθεί η σκέψη του και πολύ περισσότερο να συζητηθεί.

Διατύπωνε τα αποφθέγματα του ή μαθήματα με τρόπο αυταρχικό και οριστικό (σαν δόγματα), επιτρέποντας μόνο στους μαθητές που βρίσκονταν πολύ καιρό κοντά του να θέσουν ερωτήσεις, ενώ οι αρχάριοι (ακροατές) μπορούσαν μόνο να ακούν. Λόγοι μυστικότητας επέβαλλαν να μην κρατά κανείς σημειώσεις και είναι επομένως λογικό ότι μετά τον θάνατο του φιλοσόφου, ήταν αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς τη δική του διδασκαλία από εκείνην των μαθητών του.

Επίσης, πολλά ανέκδοτα παρουσιάζουν μία μορφή, η οποία κατά ένα μέρος ήταν ακόμη δεμένη με την προφιλοσοφική παράδοση. Πίστευε στη μετενσάρκωση της ψυχής (μετεμψύχωση), παρουσιάζοντας τους δικούς του προγόνους μέχρι τον Απόλλωνα και φαίνεται ότι μερικές φορές μιλούσε με κάποιο ζώο, υποστηρίζοντας ότι αναγνώριζε σ’ αυτό την ψυχή κάποιου πεθαμένου φίλου του.

Αν ο Πυθαγόρας κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία της φιλοσοφίας, αυτό οφείλεται στο ότι θεωρούσε τη γνώση το κυριότερο εργαλείο της θρησκευτικής κάθαρσης: μόνο μέσω της αγάπης για τη γνώση μπορούμε να συντονιστούμε με την αρμονία του σύμπαντος(φαίνεται ότι ο όρος φιλόσοφος επινοήθηκε από εκείνον). Μαθαίνουμε από τι συνίσταται η αρμονία για την οποία μιλά ο Αριστοτέλης (Μεταφυσική), στο πρώτο απόσπασμα που παρουσιάζεται: οι λεγόμενοι Πυθαγόρειοι έβλεπαν στον αριθμό την αρχή όλων των πραγμάτων.

ΑΡΙΘΜΟΣ

Ο Πυθαγόρας εντόπιζε στον αριθμό την αρχή, το σημείο εκκίνησης, βάση και αιτία, την
οποία οι Μιλήσιοι είχαν εντοπίσει σε ένα φυσικό στοιχείο. Κάθε γεωμετρική μορφή και επομένως κάθε υπάρχον σώμα, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ολοκληρωμένο και αριθμήσιμο σύνολο από ενιαία στοιχεία, τους αριθμούς. Τα πάντα είναι αριθμός και τα πάντα είναι αριθμητικά. Με αυτή τη βεβαιότητα ο Πυθαγόρας δημιούργησε τα πρώτα μαθηματικά και επεξεργάστηκε μία μεταφυσική, ένα ιδανικό τάξης, ορθολογισμού και παγκόσμιας αρμονίας. Η πυθαγόρεια ιδέα των αριθμών, ωστόσο, είναι διαφορετική από τη σύγχρονη: ο αριθμός δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, αλλά κάτι συγκεκριμένο και αληθινό, μία θεμελιώδης διάσταση των πραγμάτων. Για τον λόγο αυτόν ο πυθαγόρειος αριθμός κατείχε επίσης και μία διάσταση στον χώρο: υπάρχουν τριγωνικοί, τετραγωνικοί και ούτω καθ’ εξής.

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΦΑΤΡΙΑ

Η μορφή του Πυθαγόρα παρουσιάζεται να είναι διασπασμένη ανάμεσα σ’ εκείνην του φιλοσόφου και εκείνην του αρχαίου σαμάνου (ο μάγος ή θεραπευτής των αρχαίων πολιτισμών). Το αποδεικνύει η λίστα των παράξενων κανόνων κάθαρσης που επιβάλλει στους μαθητές του, πραγματικά ταμπού, ή καλύτερα πράξεις απαγορευμένες για θρησκευτικούς λόγους. Αυτοί είναι:

Μην τρώτε κουκιά.
Μη μαζεύετε αυτό που έχει πέσει κάτω.
Μην αγγίζετε έναν λευκό κόκορα.
Μην κομματιάζετε το ψωμί.
Μην πηδάτε τα δοκάρια.
Μη σκαλίζετε τη φωτιά με το σίδερο.
Μη δαγκώνετε ολόκληρο το καρβέλι.
Μην τσαλακώνετε τις γιρλάντες.
Μην κάθεστε πάνω σε μία στάμνα.
Μην τρώτε την καρδιά.
Μην κοιτάζεστε στον καθρέπτη όταν βρίσκεστε κοντά στο φως κεριού.
Να τεντώνετε το σεντόνι σας όταν σηκώνεστε από το κρεβάτι
(προσέξτε ότι ο κανόνας 4 δεν μπορεί λογικά να συνυπάρξει με τον κανόνα 7).

ΚΟΣΜΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Μια από τις ιδέες του Πυθαγόρα, η οποία γνώρισε μεγάλη ιστορική επιτυχία είναι ότι τα αστέρια κατά την κίνησή τους παράγουν μία μουσική τέλεια και θεϊκή, στην κυριολεξία ουράνια. Αν δεν καταφέρνουμε να την ακούσουμε, είναι μόνο εξ αιτίας της συνήθειας, δηλαδή εκείνου του ψυχολογικού φαινομένου που κάνει έναν συνεχόμενο ήχο να περνά απαρατήρητος από την αντίληψή μας.


ΨΥΧΗ

Προτομή του Πυθαγόρα. Το ανατολίτικου στυλ τουρμπάνι υποδηλώνει τα ταξίδια στην Ανατολή (ή στην Αίγυπτο) τα οποία, σύμφωνα με την παράδοση, πραγματοποίησε ο φιλόσοφος από τη Σάμο.

Οι Πυθαγόρειοι πίστευαν ότι ζωή έχουν όλα χα πράγματα που διαθέτουν θερμότητα (επομένως και τα φυτά είναι ζωντανά όντα), και ότι ωστόσο δεν έχουν όλα ψυχή. Πίστευαν ότι η ψυχή είναι ένα μόριο του κρύου αιθέρα και του ζεστού αιθέρα και διαφοροποιείται από τη ζωή, επειδή αποτελείται και από κρύο αιθέρα· και είναι αθάνατη, επειδή αθάνατο είναι αυτό από το οποίο προκύπτει.

Πίστευαν ότι η ψυχή ξεκινά από την καρδιά και φθάνει στο κεφάλι και ότι το μέρος που Βρίσκεται στην καρδιά είναι η ψυχή, εκείνη που Βρίσκεται στο κεφάλι είναι η νόηση και ο νους· και ότι οι αισθήσεις είναι όπως οι στάλες που έρχονται από αυτά τα μέρη- και ότι το λογικό μέρος είναι αθάνατο, ενώ τα άλλα θνητά.

Πίστευαν ότι η ψυχή τρέφεται με αίμα και ότι οι συλλογισμοί είναι ανάσες της ψυχής. Και ότι η ψυχή και το σκεπτικό είναι αόρατα επειδή και ο αιθέρας είναι αόρατος…

Πίστευαν ότι η ψυχή συγκρατείται από τις φλέβες, από τις αρτηρίες και τα νεύρα, αλλά αν έχει δύναμη και αν περιλαμβάνεται μέσα της, τότε την κρατάνε ενωμένη οι συλλογισμοί και τα έργα.

Πίστευαν ότι όταν η ψυχή εξορίζεται από το σώμα, περιπλανιέται στη γη και στον αέρα, όπως ένα σώμα. Και ότι ο Ερμής είναι ο φύλακας των ψυχών και ότι γι’ αυτό ακριβώς ονομάζεται Συνοδός και Θυρωρός και Χθόνιος, επειδή είναι εκείνος που στέλνει τις ψυχές, οι οποίες έχουν βγει από τα σώματα, στα μέρη εκείνα όπου είναι η μοίρα τους να φθάσουν, είτε από τη γη είτε από τη θάλασσα.

Πίστευαν ότι οι εξαγνισμένες ψυχές ανυψώνονται στον ουρανό, ενώ οι ακάθαρτες ούτε μπορούν να τις πλησιάσουν ούτε όμως και να ενωθούν μεταξύ τους, αλλά είναι δεμένες από τις Ερινύες με δεσμά που δεν μπορούν να σπάσουν.

Πίστευαν ότι όλος ο αέρας είναι γεμάτος με ψυχές και ότι τέτοιες ήταν οι δαίμονες και οι ήρωες· και ότι από αυτές αποστέλλονται τα όνειρα στους ανθρώπους και τα σημάδια των ασθενειών, όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στις αγέλες και στα άλλα κοπάδια.

Και ότι γι’ αυτές (για τις ψυχές των δαιμόνων και των ηρώων) υπάρχουν οι καθάρσεις και οι τελετές και όλη η προφητική τέχνη και οι προφητείες και οι χρησμοί και όλα αυτά που ανήκουν σ’ αυτό το είδος.

Πίστευαν ότι το πιο μεγάλο επίτευγμα των ανθρώπων είναι να πείσουν μία ψυχή να στραφεί προς το καλό, απομακρύνοντάς την από το κακό· ότι ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος όταν έχει μία καλή ψυχή, αλλά ότι δεν είναι ποτέ ήσυχος ούτε ακολουθεί πάντα τον ίδιο δρόμο.

Πίστευαν ότι τα ζώα γεννιούνται από τα ζώα μέσω του σπέρματος, και ότι η γη δεν μπορεί να γεννήσει- και ότι το σπέρμα είναι μία σταγονίτσα του κεφαλιού, η οποία περιέχει ζεστό ατμό. Όταν αυτός μπαίνει στη μήτρα, μεταφέρει υγρασία και αίμα από το κεφάλι, και εκεί αυτά αργότερα σχηματίζουν τη σάρκα και τα νεύρα και τα οστά και τα μαλλιά και ολόκληρο το σώμα, ενώ από τον ατμό γεννιούνται η ψυχή και η λογική.

Πίστευαν ότι το παιδί έχει μέσα του όλες τις σχέσεις της ζωής- και ότι αυτές, καθώς είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους, το κρατάνε ενωμένο, ενώνοντας το κάθε μέρος τη δεδομένη στιγμή σύμφωνα με τις σχέσεις της αρμονίας.

Δεδομένου ότι μπορούμε να δούμε ακόμη και μέσα από το νερό, η όραση πρέπει να περιλαμβάνει ένα υγρό πολύ ελαφρύ, όπως έναν ζεστό ατμό.

Πίστευαν ότι οι αισθήσεις γενικώς, και ιδιαιτέρως η όραση, αποτελούνται από έναν ατμό πολύ ζεστό, μέσω του οποίου μπορούμε να δούμε μέσα από τον αέρα και το νερό, επειδή η ζέστη διατηρείται συμπαγής από το κρύο που την περιβάλλει, ενώ αν ο ατμός που βρίσκεται στα μάτια ήταν κρύος, θα διαλυόταν όταν θα ερχόταν σε επαφή με τον αέρα που θα ήταν το ίδιο κρύος. Γι’ αυτό μερικές φορές ονομάζουν τα μάτια πόρτες του ήλιου. Το ίδιο λένε και για τις άλλες αισθήσεις.


Η Τετρακτύς (τετράδα) του Πυθαγόρα, σημαίνει το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών, δηλαδή ο αριθμός 10=(1+2+3+4). Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ως ρίζα και πηγή κάθε δημιουργίας την τετράδα αυτή των αριθμών και αποτελούσε τον μέγιστο και ιερότερο όρκο τους

Ότι η δικαιοσύνη είναι πίστη στους όρκους και ότι γι’ αυτό ο Δίας ονομάζεται προστάτης. Και ότι η αρετή είναι αρμονία, το ίδιο και η υγεία και το καλό και η θειότητα: και ότι γι’ αυτό τα πάντα συνθέτονται σύμφωνα με τους κανόνες της αρμονίας. Ότι η φιλία είναι αρμονική ισότητα.

Πίστευαν ότι είναι ανάγκη να τιμούμε τους θεούς και τους ήρωες, όχι όμως με τον ίδιο τρόπο: τους θεούς με ύμνους, με λευκά ρούχα και καθαρότητα· τους ήρωες από τη μέση της ημέρας και μετά. Ότι μπορούμε να επιτύχουμε την καθαρότητα μέσω των τελετών κάθαρσης, τα λουτρά, το πλύσιμο, με την αποχή από το πένθος και τη σεξουαλική επαφή και από κάθε άλλη μίανση, από την αποχή από το σαπισμένο κρέας και από εκείνο ζώων που έχουν πεθάνει από φυσικό θάνατο και από τα μπαρμπούνια και από τα μελανούρια και από τα αβγά και από τα ζώα που βρίσκονται σε ωοτοκία και από τα κουκιά και από τα άλλα πράγματα από τα οποία καλούνται να απέχουν και αυτοί, οι οποίοι πραγματοποιούν τις μυήσεις στους ναούς.

Είναι θαυμαστή ακόμη και η προσπάθειά τους να διατηρήσουν μυστικές τις διδασκαλίες τους. Επειδή σε τόσες γενιές μέχρι και τον Φιλόλαο, κανείς δεν είχε μνήμες από τους Πυθαγόρειους: ο Φιλόλαος ήταν ο πρώτος που γνωστοποίησε τα τρία διάσημα βιβλία, για τα οποία λέγεται ότι αποκτήθηκαν για εκατό μνες από τον Δυώνη τον Συρακούσιο με εντολή του Πλάτωνα, όταν ο Φιλόλαος βρέθηκε σε μεγάλη και σκληρή φτώχεια. Ο Φιλόλαος ήταν μέλος της φατρίας των Πυθαγόρειων και για τον λόγο αυτόν είναι πιθανόν να κατείχε τα βιβλία.

ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ

Είναι η θεωρία σύμφωνα με την οποία η ψυχή είναι αθάνατη και μετά τον θάνατο ενός σώματος πηγαίνει σε ένα άλλο. Το δόγμα της μετενσάρκωσης, το οποίο πρεσβεύεται στην Ανατολή ακόμη και σήμερα από την Ινδουιστική και Βουδιστική θρησκεία, έφθασε στην Ελλάδα με τη μυστηριακή φατρία των Ορφικών και με τη διδασκαλία του Πυθαγόρα. Η σημασία της στην ιστορία της φιλοσοφίας βρίσκεται στο ότι μετά την πήρε ο Πλάτων και τη χρησιμοποίησε ως μυθικο-φιλοσοφική εξήγηση της ανάμνησης.

Πηγή: tvxs.gr
Συνέχεια. . . »

Monday 24 November 2014

Ο Δρόμος του Εσωτερικού Πολεμιστή στον Στανισλάβσκι

Ο Κωνσταντίν Στανισλάβσκι (ψευδώνυμο του Αλεξέγιεφ), γεννήθηκε το 1863 και πέθανε το 1938. Ρώσος στην καταγωγή, ηθοποιός και θεατρικός σκηνοθέτης στο επάγγελμα, ήταν ο ιδρυτής του ομώνυμου θεατρικού εκπαιδευτικού συστήματος. Ο ίδιος ίδρυσε μαζί με τον Βλαδίμηρ Νεμιρόβιτς-Ντάντσενκο το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας το 1898, ενώ το 1905 ξεκίνησε από εκεί και το Πειραματικό Κέντρο Θεάτρου.


Η μεθοδολογία του Στανισλάβσκι διαφέρει από την παραστατική σχολή (η οποία εφαρμόζει τη μέθοδο αναπαράστασης και όχι την συνειδητή δημιουργία) ως προς το ότι θεωρεί ότι πρέπει να ζεις το ρόλο σου κάθε στιγμή και κάθε φορά που τον επαναλαμβάνεις να τον ζεις από την αρχή συνειδητά σαν να ήταν η πρώτη φορά. Ο μαθητής ηθοποιός θα πρέπει πρώτα απ’ όλα ν’ αναζητήσει ό,τι ωραίο υπάρχει στην τέχνη και να προσπαθήσει να το καταλάβει και συνάμα να καταληφθεί απ’ αυτό. Η δημιουργική τέχνη αρχίζει εκεί όπου δένεται με τη συγκίνηση και αποκλείει την τυποποιημένη ερμηνεία.

Η λεπτότατη εσωτερική και υποσυνείδητη δραστηριότητα για να μπορέσει να εκδηλωθεί, πρέπει πρώτα να υπάρχει πλήρης κυριαρχία και κατάλληλη προετοιμασία, ώστε το σώμα και η προσωπικότητα του ηθοποιού να μπορούν να είναι ένα σωστό εκφραστικό εργαλείο. Ο ηθοποιός πρέπει να εργάζεται συνεχώς πολύ σκληρά για να διαμορφώσει όχι μόνο τον εσωτερικό του κόσμο (ψυχισμό), που θα δώσει ζωή στο έργο αλλά και τον εξωτερικό φυσικό του οργανισμό.

Στη μεθοδολογία Στανισλάβσκι εφαρμόζεται ένα σύστημα εκπαίδευσης του ηθοποιού με σκοπό την ανάπτυξη των δημιουργικών του ικανοτήτων. Το σύστημα αυτό αναπτύσσεται και εξηγείται μέσα από τα τρία έργα του δημιουργού του: 1” Ένας ηθοποιός δημιουργείται”, “Πλάθοντας ένα ρόλο” και “Η ζωή μου στην Τέχνη”.

Μέσα από το πρώτο του έργο ωστόσο ο σκηνοθέτης-δάσκαλος με μαθήματα και ασκήσεις αναλύει σιγά-σιγά την υποκριτική μέθοδο της σχολής και διαμορφώνει έτσι νεαρούς μαθητές, από τους οποίους θα γεννηθούν οι αυριανοί καλλιτέχνες.

Κατά αντιστοιχία ο ηθοποιός είναι, θα λέγαμε, ένας πολεμιστής, που δίνει μάχες με τον εαυτό του και ασκεί τον Εσωτερικό Πόλεμο. Θαρραλέος, πειθαρχημένος, αποφασισμένος, είναι έτοιμος να πεθάνει για την τέχνη του, όπως είναι έτοιμος να δεχθεί τις τιμές της νίκης σχεδόν με αδιαφορία, γιατί ο λόγος της ύπαρξής του είναι αυτή η μάχη (όπως και ο λόγος ύπαρξης της μάχης είναι ο πολεμιστής). Ο ηθοποιός, όπως κάθε άλλος καλλιτέχνης, ζει μέσα από την τέχνη του και ζει για την τέχνη του. Ένας πολεμιστής είναι ένα ον με συνείδηση του παρόντος αλλά και της αμεσότητας του θανάτου. Ο πολεμιστής δεν ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα της πράξης του, απλά νοιάζεται για την ουσία της δράσης του.

Ο πολεμιστής μόνο νικώντας τους φόβους του μπορεί να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πέρασμα ανάμεσα σε δυο κόσμους: τον πραγματικό και τον μη πραγματικό κι αυτό σημαίνει μια αληθινή μεταμόρφωση. Όμοια και ο ηθοποιός έχει ανάγκη να πετύχει αυτή τη μεταμόρφωση και να συνεχίσει να αλλάζει διαρκώς περπατώντας ανάμεσα στους δύο κόσμους: τη σκηνή και το κοινό.

Ο ηθοποιός, σαν ένας αλχημιστής, αναζητά συνεχώς τη δυνατότητα της αποκάλυψης, καθώς και την πιθανότητα που θα του επιτρέψει ν’ αποκαλύψει τον εαυτό του στον κόσμο της τέχνης του.

Πολλοί, όπως οι Βουδιστές μοναχοί, μιλούν για τον έλεγχο του εσωτερικού διαλόγου, επειδή η σιωπή του νου μας επιτρέπει να συνδεθούμε με τα γεγονότα του παρόντος χρόνου.

Ο πολεμιστής-ηθοποιός χρησιμοποιεί αυστηρές τεχνικές για να προετοιμάσει τον εαυτό του, όπως ένας πολεμιστής εξασκείται με τα όπλα του. Στο πεδίο της μάχης όμως μπορεί να συναντήσει το χάος ή το γκρεμό και σ’ αυτές τις περιστάσεις μόνο το ασυνήθιστο θα μπορέσει να τον σώσει.

Στον «πόλεμο» του ηθοποιού συμμετέχουν τρεις: ο ηθοποιός, ο χαρακτήρας και ο θεατής.

Ο πολεμιστής-ηθοποιός πρέπει να προσπαθήσει να κατευθύνει τη δράση του εμπλέκοντας το χαρακτήρα και το κοινό: Είναι μια μάχη κατά την οποία όλοι βρίσκονται σε κίνδυνο.

Ο πολεμιστής-ηθοποιός πρέπει να καταφέρει να εγκαταλείψει το αίσθημα του δυισμού με το οποίο έχουμε εκπαιδευτεί. Είναι αναγκαίο να επιστρέψει στον εαυτό του και να ενσωματωθεί σε μια πιο δυναμική προσέγγιση του κόσμου, μια πορεία που η κίνηση της γέννησης και του θανάτου, της αποκάλυψης και της απόκρυψης συνιστούν την ίδια πράξη όπως στο σύμβολο του Γιν και του Γιανγκ, που είναι διαιρεμένο και παρόλα αυτά κάθε διαιρεμένο κομμάτι εμπεριέχει το σπόρο του άλλου κομματιού, καθώς και τα δυο ζουν στον ίδιο κύκλο και στην ίδια κίνηση.

Έτσι λοιπόν θα μπορέσει να παραιτηθεί από αναρίθμητες εσωτερικές ιδέες και να αλλάξει σε κάτι νέο. Θα μπορέσει να γίνει πιο αληθινός ηθοποιός αλλά και άνθρωπος.

Ο άνθρωπος γενικά ακολουθεί μια γραμμή από τον άνθρωπο στον υπεράνθρωπο κι αυτή η γραμμή, αυτό το μονοπάτι είναι το έργο τέχνης, το έργο του ανθρώπου. Αυτός ο άνθρωπος που παλεύει να αποπειραθεί κάτι τέτοιο αποφασίζει να πετάξει. Τότε ή πετάει… ή πεθαίνει. Όμως το μεγαλείο και η αξιοπρέπεια του εγχειρήματος παραμένει κι αυτό είναι πέρα για πέρα Ανθρώπινο και σχεδόν Θεϊκό.

Κατά τον Στανισλάβσκι ο μαθητής - ηθοποιός πρέπει:

1. Να μελετήσει τις βάσεις της υποκριτικής μεθόδου της σχολής, που είναι το να ζει το ρόλο του.

2. Να αποφεύγει την προσπάθεια απεικόνισης αισθημάτων με γενικότητες, αοριστίες και βιασύνη.

3. Να μη δέχεται ποτέ ν’ απεικονίσει εξωτερικά κάτι αν πριν δεν το νοιώσει εσωτερικά και δεν του προξενήσει ενδιαφέρον.

4. Κυρίως ο ηθοποιός πρέπει να ξεκαθαρίσει μια για πάντα ότι θα υπηρετήσει την Τέχνη και θα κάνει θυσίες γι’ αυτήν και ότι δεν θα την εκμεταλλευθεί ποτέ για προσωπικούς του σκοπούς.

Οι μέθοδοι και τα στοιχεία της ψυχοτεχνικής που επιτρέπουν να αναπτυχθεί και να διαμορφωθεί το εσωτερικό όργανο του μαθητή – ηθοποιού, έτσι ώστε να ζει το ρόλο του είναι: Η Δράση, η Φαντασία, η Συγκέντρωση της Προσοχής, η Χαλάρωση των μυών, οι Ενότητες και Αντικειμενικοί Σκοποί, η Πίστη και Αίσθηση της Αλήθειας, η Μνήμη των Συγκινήσεων, η Επικοινωνία και η Προσαρμογή.

1. Η ΔΡΑΣΗ: Ο ηθοποιός πρέπει πάντοτε να είναι ενεργός στη Σκηνή. Έτσι και ο πολεμιστής που παλεύει εσωτερικά με τον εαυτό του θα πρέπει να κάνει το ίδιο στην καθημερινή του ζωή.

2. Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ: Η Τέχνη είναι ουσιαστικά δημιούργημα της φαντασίας. Ο ηθοποιός είναι αυτός που πρέπει να δημιουργήσει από το έργο μια θεατρική πραγματικότητα. Πρέπει να “ξελογιάζεις” τη φαντασία και να έχεις κάποιο ενδιαφέρον θέμα για να ξεκινήσεις να το σκέφτεσαι ώστε να την ξυπνήσεις. Ο πολεμιστής έχει σαν θέμα τους εσωτερικούς του στόχους, τις βαθύτερες αναζητήσεις του.

3. Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ: Η ανάπτυξη της προσοχής και της συγκέντρωσης πρέπει να υπάρχει και στην πραγματική ζωή, όχι μόνο στη Σκηνή, έτσι θα μπορεί ταυτόχρονα να είναι ανοικτός σε ερεθίσματα αλλά και επιλεκτικός ως προς την έκθεση των αισθήσεων του. Πρώτα - πρώτα ο μαθητής πρέπει να μάθει να παρατηρεί τη φύση, τόσο στην φωτεινή και όμορφη όψη της όσο και στην σκοτεινή γιατί μόνο έτσι θα μπορεί να διαμορφώσει ολοκληρωμένη αντίληψη της ομορφιάς. Εξίσου σημαντική με την εξωτερική είναι και η ανάπτυξη της εσωτερικής προσοχής, δηλαδή ό,τι βλέπει, ακούει, αγγίζει και αισθάνεται ο ηθοποιός σε φανταστικές περιστάσεις. Το ίδιο και ο πολεμιστής χρησιμοποιεί τα εργαλεία της συγκέντρωσης και της προσοχής για να μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα με τον εαυτό του και τον κόσμο.

4. Η ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΥΩΝ: Πρέπει να αναπτυχθεί μέσα στο μαθητή ένας “επόπτης”, που θα φροντίζει κάθε στιγμή να μην υπάρχει πουθενά υπερβολική και περιττή ένταση. Αναπτύσσεται έτσι ένα σύστημα αυτοπαρατήρησης που πρέπει να τελειοποιηθεί τόσο, ώστε να λειτουργεί μηχανικά και υποσυνείδητα συνεχώς. Αυτός ο “επόπτης” πρέπει να γίνει δεύτερη φύση. Ο πολεμιστής βρίσκεται πάντα σε μια συνεχόμενη αυτοπαρατήρηση της δράσης, της συμπεριφοράς και του περιβάλλοντός του και μόνο έτσι μπορεί δημιουργικά να παίρνει αποφάσεις σημαντικών αλλαγών.

5. ΟΙ ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ ΣΚΟΠΟΙ: Ενότητες ενός έργου και ρόλου είναι η ανάλυση στα στοιχεία από τα οποία αποτελούνται.

“Ποιος είναι ο πυρήνας του έργου, αυτό που αν λείψει, τότε το έργο δε μπορεί να σταθεί;” “Τα στοιχεία που συνθέτουν τον πυρήνα του έργου θα αποτελέσουν και τα κέντρα των ενοτήτων”.

Στο κέντρο κάθε ενότητας (υποδιαίρεσης) βρίσκεται ένας “δημιουργικός αντικειμενικός σκοπός”. Αυτός γεννά στον ηθοποιό την πίστη ότι έχει δικαίωμα να βγει στη Σκηνή και να σταθεί εκεί πάνω. Ακριβώς έτσι λειτουργεί και ο πολεμιστής, θέτοντας δημιουργικούς αντικειμενικούς σκοπούς, τέτοιους που ουσιαστικά αντικατοπτρίζουν τις εσωτερικές μάχες που δίνει προσεγγίζοντας τον πυρήνα του έργου του, που είναι η κατάκτηση του εαυτού του.

6. Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: Στην καθημερινή ζωή αλήθεια είναι ό,τι φαίνεται και ξέρει κανείς. Στη Σκηνή όμως η αλήθεια αποτελείται από κάτι που δεν υπάρχει, αλλά θα μπορούσε να υπάρξει. Εδώ η πίστη και η αίσθηση της αλήθειας πηγάζουν από τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του καλλιτέχνη. Η αλήθεια του Θεάτρου είναι μετουσιωμένη από τη δημιουργική φαντασία στο ποιητικό της ισοδύναμο.

Οι υπερβολές κι η ωμή αλήθεια δεν έχουν χώρο στην Τέχνη. Χρειάζεται άγρυπνη προσοχή και έντονη συγκέντρωση για ν’ αναπτύξει ο νέος ηθοποιός τη σωστή αίσθηση της αλήθειας χωρίς υπερβολή, παραμόρφωση και ψευτιά. Έτσι και ο πολεμιστής πιστεύει σε κάτι άυλο, σε μια Ιδέα, σ’ ένα όνειρο, στη βαθιά εσωτερική του φύση. Αυτή η έντονη πίστη του, καθώς και η πεποίθηση πως τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από τις ιδέες του, τον ωθεί όσο τίποτε άλλο προς τους στόχους που θέτει.

7. Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΩΝ: Η μνήμη των συγκινήσεων επιτρέπει να ξαναγεννηθούν μέσα στον ηθοποιό αισθήματα που είχε ο ίδιος κιόλας δοκιμάσει. Η μνήμη των συγκινήσεων, για να είναι δημιουργική, πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά: πλούτο, δύναμη, σταθερότητα και ποιότητα υλικού. Γενικά η έννοια της μνήμης είναι σημαντική και στον πολεμιστή. Αυτή είναι το στήριγμά του για να πηγαίνει μπροστά και όχι να ολισθαίνει συνεχώς στα ίδια λάθη.

8. Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Για να υπάρχει αληθινή επικοινωνία πάνω στη Σκηνή πρέπει ο ηθοποιός να δώσει και να πάρει κάτι. Εδώ ο Στανισλάβσκι αναφέρει την Πράνα, η οποία εκπέμπεται από το ηλιακό πλέγμα.

Ο μαθητής πρέπει:

* Να βρίσκει το πραγματικό αντικείμενο στη Σκηνή και να έρχεται σε ευεργετική επικοινωνία μαζί του.

* Να ξεχωρίζει κάθε πλαστό αντικείμενο, κάθε πλαστή σχέση και να το καταπολεμά και πάνω απ’ όλα.

* Να προσέχει ιδιαίτερα την ποιότητα του πνευματικού υλικού πάνω στο οποίο στηρίζει την επικοινωνία του με τους άλλους. Η αντίστοιχη επικοινωνία του πολεμιστή είναι η επικοινωνία με τον εαυτό του και το περιβάλλον, ξεχωρίζοντας οτιδήποτε είναι περιττό ή ψεύτικο ως προς τη δική του Αλήθεια.

9. Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ: Προσαρμογή είναι η πετυχημένη συμπεριφορά σε περιστάσεις που μας δίνονται έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί κάποιος σκοπός. Η προσαρμογή έχει κάποια χαρακτηριστικά: Μοιάζει με “απάτη”. Αποτελεί μια ζωηρή έκφραση αισθημάτων και σκέψεων.

Ο πολεμιστής πρέπει να είναι προσαρμοστικός και πάντα έτοιμος στα παιχνίδια της πλάνης που τον απομακρύνουν από τους στόχους του. Άλλωστε αυτές είναι και οι μεγαλύτερες μάχες που δίνει.

Κατά τον Στανισλάβσκι “η καλλιτεχνική δημιουργία δεν είναι κανένα θεατρικό τέχνασμα”. Η καλλιτεχνική δημιουργική εργασία είναι σύλληψη και γέννηση ενός νέου ζωντανού όντος: του προσώπου που υποδύεται ο ηθοποιός. Μοιάζει με τη γέννηση ενός παιδιού. Ο συγγραφέας του έργου είναι ο πατέρας, ο ηθοποιός, που μέσα του κυοφορείται ο ρόλος, είναι η μητέρα. Υπάρχει στην αρχή η πρώτη επαφή μεταξύ τους, ακολουθεί η σύγκρουση, μετά έρχεται η συμφιλίωση και τέλος ο γάμος και η σύλληψη, που θα καταλήξει στη γέννηση. Στην πορεία αυτή ο σκηνοθέτης συμμετέχει και βοηθά παίζοντας το ρόλο του «Προξενητή»!

Αφού ο μαθητής αναπτύξει και εφαρμόσει τις 9 παραπάνω μεθόδους, θα χρειαστεί στη συνέχεια το “δεξιοτέχνη”, που θα χειρίζεται αυτό το εσωτερικό όργανο.

Αυτός ο δεξιοτέχνης είναι οι τρεις “Εσωτερικές Κινητήριες Δυνάμεις” του μαθητή:

ΑΙΣΘΗΜΑ - ΝΟΥΣ - ΘΕΛΗΣΗ. Η πρώτη δρα πάνω στον ψυχισμό του και τον ελέγχει, η δεύτερη στις σκέψεις και τις ιδέες του ενώ η τρίτη πάνω στη δράση του στον κόσμο. Αυτές οι Δυνάμεις πρέπει να λειτουργούν αρμονικά και ισορροπημένα μεταξύ τους σαν μια τριάδα.

Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά και ο πολεμιστής που βρίσκεται σε εσωτερική μάχη, όταν συνειδητά ελέγχει το «Πλωτινικό» τρίπολο: ΝΟΥΣ-ΨΥΧΗ-ΣΩΜΑ.

Από την αρχαιότητα η έννοια του Μυητικού Θεάτρου ήταν πολύ γνωστή και διαδεδομένη, επειδή ακριβώς έκρυβε μέσα του αυτήν τη δυναμική μεταμόρφωσης του ηθοποιού-μαθητή-πολεμιστή ή ακόμα πιο σωστά της μετάλλαξής του. Αυτό είναι που προσπαθεί να καταφέρει και ο Στανισλάβσκι μέσα από τη Σχολή και μεθοδολογία του. Όπως ποτέ δεν ήταν εύκολη για τους πολλούς η Μυητική οδός παρά μόνο για λίγες «πολεμικές» φύσεις, έτσι και η αφοσίωση στο δρόμο που προτείνει ο Στανισλάβσκι δεν είναι τόσο εύκολη όσο η παραστατική σχολή που ακολουθεί η πλειοψηφία των ηθοποιών.

Είναι στο κριτήριο του καθενός πάντα πιο μονοπάτι θα ακολουθήσει κι αν θέλει να ζει την πολλαπλή πραγματικότητα των πολλών ή τη φωτεινή Αλήθεια των λίγων...!


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- «ΕΝΑΣ ΗΘΠΟΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ», Κ. ΣΤΑΝΙΣΛΑΒΣΚΙ, Εκδ. ΓΚΟΝΗΣ

- «Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ-ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ», ANDREA COPELIOVITCH

- «TΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΠΠΟΣΣΥΝΗΣ», RAYMOND LLULL, Εκδ. «ΓΚΟΒΟΣΤΗ»

- «ΤΑ 3 ΚΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ», Γ.Α.ΠΛΑΝΑΣ, Εκδ. «ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ»

- «ΠΛΑΘΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΡΟΛΟ», Κ. ΣΤΑΝΙΣΛΑΦΣΚΙ ΙΝΤΕΡΝΕΤ


Συνέχεια. . . »

Sunday 23 November 2014

Βίντεο: Η σχετικότητα του καλού και του κακού

Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάτι που συμβαίνει στη ζωή μας ως "καλό" ή "κακό". Η άπειρη πολυπλοκότητα της ζωής δείχνει πώς μάλλον όχι, όπως υποστήριζε ο Βρετανός φιλόσοφος Allan Watts.

Το παρακάτω βίντεο παρουσιάζει μια κινέζικη παραβολή που δείχνει με απλό τρόπο τη στωικότητα ενός κινέζου αγρότη μπροστά στις "κακοτυχίες" και τις "καλοτυχίες" της ζωής! ... Η σοφία στην πράξη!




Συνέχεια. . . »

Saturday 22 November 2014

Ταινία: Crouching Tiger, Hidden Dragon

Αυτή η ταινία μας δίνει, μέσα σε ένα δίωρο, μια γεύση από το μυστηριακό βάθος του Κινέζικου πολιτισμού. Δεν έχει καμία σχέση με τις ταινίες των «πολεμικών τεχνών» που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας μικρός μύθος, αφού κλείνει μέσα του αρχετυπικά σύμβολα. 

Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο της ταινίας.

Ο τίγρης και ο δράκος είναι σημαντικά σύμβολα της Κίνας. Όταν συναντώνται έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο συμβολισμό. Ο δράκος είναι το πιο ιερό σύμβολο. Είναι ένα είδος φτερωτού φιδιού, που βγάζει φωτιά από το στόμα. Μ’ αυτήν την παράσταση οι Κινέζοι συμβόλιζαν το πνευματικό στοιχείο. Είναι ένα ηλιακό σύμβολο, μια ευεργετική δύναμη. Επίσης συμβολίζει την κρυμμένη γνώση, δηλαδή τη σοφία. Αυτή είναι η πραγματική του δύναμη. Ο τίγρης βρίσκεται ακριβώς στην αντίθετη πλευρά από το δράκο. Συμβολίζει τη δύναμη της ύλης, είναι χθόνιος, σεληνιακό σύμβολο,  Είναι αυτός που μπορεί και βλέπει στο σκοτάδι.


Αυτά τα δύο σύμβολα παρουσιάζονται και σαν έκφραση του αρχέγονου συμβόλου της Κίνας, που είναι το Γιν-Γιάνγκ. Ο κύκλος με τη μαύρη και την άσπρη πλευρά, μέσα σε κάθε μια από τις οποίες υπάρχει και λίγο από το αντίθετό της. Μέσα από αυτήν τη σύγκρουση συνεχίζει ο αέναος κύκλος της δημιουργίας. Η αρσενική και θηλυκή αρχή. Η γέννηση και η καταστροφή. Ο πόλεμος και η ειρήνη.

Οι Κινέζοι πίστευαν ότι αυτή η σύγκρουση υπάρχει και μέσα σε κάθε άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος καλείται να εναρμονίσει αυτά τα δύο στοιχεία του, ακολουθώντας τη δική του εσωτερική μάχη. Οι πολεμικές τους τέχνες ήταν μια μέθοδος γι’ αυτήν την προσπάθεια. Από αυτήν τη μέθοδο οι δυτικοί κατάλαβαν μόνο την εξωτερική μορφή (με λίγες εξαιρέσεις). Όμως για τους Κινέζους ισχύει η διδασκαλία του Βουδισμού, που λέει ότι αν κάποιος σκοτώσει χίλιους εχθρούς στη μάχη, αλλά δεν έχει νικήσει τον εαυτό του, τότε δεν αξίζει τίποτα. Αυτό το βλέπουμε και στην ταινία. Η προσπάθεια τελειοποίησης της εσωτερικής υπόστασης δεν έχει να κάνει με τις κινήσεις, οι οποίες μπορεί να φαίνονται τέλειες. Βλέπουμε ότι το κακό μπορεί να χρησιμοποιεί και αυτό την τεχνική, ποτέ όμως δεν θα καταφέρει να φτάσει στην ουσία. Και ο λόγος που δεν θα τα καταφέρει είναι γιατί ο δρόμος για την ουσία περνά μέσα από την Αρετή. Αυτός ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Όποιος τον βαδίζει, αφήνει πίσω του τις «μικρές απολαύσεις» του «μικρού Ανθρώπου». Είναι ένας δρόμος μοναχικός. Ηρωικός αλλά δύσκολος. Αυτόν το δρόμο διάλεξαν, πριν πολλά χρόνια, οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας. Γι’ αυτό τους αξίζει να έχουν ένα δάσκαλο και να φέρουν ένα σπαθί. Το σπαθί συμβόλιζε πάντα το πνευματικό στοιχείο.

Μάλιστα βλέπουμε τον πρωταγωνιστή στην αρχή της ταινίας, να θέλει να παραδώσει το σπαθί του. Νοιώθει κουρασμένος από την αναζήτηση και νομίζει  ότι έτσι θα βρει λίγη γαλήνη. Τότε όμως ξεκινούν όλα τα προβλήματα. Η κίνηση αυτή φέρνει μια αλυσιδωτή αντίδραση, μια και όπως ακούγεται στην ταινία «… χωρίς το σπαθί «Πράσινο Πεπρωμένο», ο Μουμπάι δεν είναι τίποτα…». Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί το Δάρμα του, δηλαδή δεν μπορεί να βγει από το Δρόμο αφού τον έχει πάρει, ακόμη κι αν τον αφιερώσει (όπως έκανε ο Μουμπάι) στο δάσκαλό του. Αν το κάνει, θα πληρώσει ένα πολύ μεγάλο τίμημα.

Είναι πολλές οι διδασκαλίες που δίνονται σε αυτή την ταινία. Κάποια στιγμή ακούγονται τα εξής λόγια. «… Τα πράγματα που αγγίζουμε δεν έχουν διάρκεια, τίποτα δεν μπορούμε να κρατήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Μόνο όταν τα απαρνηθούμε, αποκτούμε ό,τι είναι αληθινό». Αυτή είναι η διδασκαλία της μη προσκόλλησης. Είναι μια βασική διδασκαλία της Ανατολικής φιλοσοφίας και θρησκείας. Ό,τι αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας είναι ψευδαίσθηση. Εμείς πονάμε επειδή πιστεύουμε για αληθινό και αιώνιο αυτό που είναι προσωρινό, αφού ό,τι γεννήθηκε κάποια στιγμή, θα πεθάνει. Ο Μαθητής πρέπει να αναζητήσει αυτό που βρίσκεται πέρα από τις μορφές. Για να το καταφέρει αυτό, πρέπει να έχει σ’ αυτήν την αναζήτηση ένα Δάσκαλο.

Άλλωστε, για την ανατολική φιλοσοφία οι Αρετές που φτιάχνουν το δρόμο της Μαθητείας είναι τρεις: 
α) Η Αφοσίωση (στον δάσκαλο και στην αναζήτηση) 
β) Η Έρευνα (εσωτερική και εξωτερική της αλήθειας) και 
γ) Η Υπηρεσία (δηλαδή η προσφορά όλων αυτών που έκανε κτήμα του).

Επίσης, σημαντικό είναι να δούμε ότι η Ψυχή δεν έχει φύλο, και οι πολεμιστές  -τόσο οι κακοί όσο και οι καλοί- ανήκουν και στα δύο φύλα. Η Ψυχή είναι αυτή που έχει σημασία.

Καλό είναι να κρατήσουμε από την ταινία μια από τις τελευταίες φράσεις της: «Η Πιστή καρδιά κάνει τις ευχές να βγουν αληθινές». Η προσήλωση στο σκοπό είναι αυτή που κάνει τον πολεμιστή Ήρωα.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι ένας μακρύς δρόμος ξεκινά κάτω από τα πόδια μας, αρκεί να θέλουμε να τον βαδίσουμε. Η θέληση αυτή βρίσκεται κρυμμένη μες στην καρδιά, όπως συνέβαινε με την καρδιά της μικρής πρωταγωνίστριας, που δεν ήθελε τη μοίρα που της προετοίμαζαν, αλλά ονειρευόταν κάτι πιο σημαντικό από την απλή ζωή της προσωπικότητας. Θέλησε να ζήσει τη μαγεία της αναζήτησης, μόνο που κάποια στιγμή η δύναμη που απέκτησε την έκανε εγωίστρια. Έτσι όμως η ισορροπία ανατράπηκε. Ο Μύθος υπαγόρευε λοιπόν ότι  αν δεν πρόσφερε θυσία τον εαυτό της, θα κατέληγε με την πλευρά του κακού. 
Προτίμησε το πρώτο κι αυτό… της έδωσε φτερά.
Συνέχεια. . . »

Thursday 20 November 2014

7 σημάδια που δείχνουν ότι έχετε βρει το σκοπό της ζωής σας

Το να γνωρίζετε τον σκοπό της ζωής σας σας ανακουφίζει πολύ από την ένταση, αλλά δεν είναι κάτι αλάνθαστο. Απορίες μπορεί να εξακολουθούν να υπάρχουν κι όλοι θέλουν να ξέρουν ότι οδεύουν προς τη σωστή κατεύθυνση. Παρακάτω περιγράφονται τα σημάδια που δείχνουν ότι έχετε κάποιον σκοπό στη ζωή σας.


1. Νιώθετε φόβο.

Ακόμα και όταν έχετε συνειδητοποιήσει τον λόγο της ύπαρξής σας, είναι λογικό να φοβάστε. Ο φόβος αυτός ίσως να είναι πολύ ήπιος ή μπορεί να φτάνει ακόμα και στα όρια του τρόμου. Να θυμάστε ότι είναι φυσιολογικό όταν ετοιμάζεστε να υπερβείτε τα όριά σας. Αυτό δείχνει ότι είστε έτοιμοι να επεκτείνετε την αίσθηση της ύπαρξής σας.
Πρέπει να αποδεχτείτε ότι ο φόβος αποτελεί μέρος της διαδικασίας της εξέλιξης. Είναι αναμενόμενο να μην νιώθετε άνετα τις περιόδους που πραγματοποιούνται σημαντικές εξελίξεις. Ο φόβος θα σας ακολουθεί συχνά, αλλά εσείς δεν πρέπει να τον αφήσετε να σας σταθεί εμπόδιο.

2. Ο κύκλος των φίλων σας αλλάζει.

Μερικές φορές, είναι αναγκαίο να προχωρήσετε ένα βήμα παραπέρα και να χάσετε παλιές γνωριμίες. Δεν θέλουν όλοι να εξελιχτούν ούτε έχουν τη δυνατότητα ή την επιθυμία να προχωρήσουν μαζί με σας. Οι στόχοι σας μπορεί να μην περιμένουν τους άλλους να έρθουν μαζί σας. Αν εκείνοι θέλουν να σας ακολουθήσουν θα το κάνουν, αλλιώς θα συναντηθείτε ξανά κάποια άλλη στιγμή.

3. Η ευκαιρία φαινομενικά έρχεται από το πουθενά.

Όταν ακολουθείτε τον σκοπό σας, συχνά συμβαίνουν διάφορα γεγονότα στη ζωή σας. Κανένα υπολογισμένο σχέδιο δεν θα μπορούσε να σας οδηγήσει σε όσα έρχονται στον δρόμο σας. Μπορείτε να κάνετε άλματα χωρίς να χρειαστεί να κάνετε μικρά βήματα στο ενδιάμεσο.

4. Τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους.

Θα ανακαλύψετε ότι οι προηγούμενες εμπειρίες που κάποτε σας φαίνονταν επιπόλαιες θα παίξουν τον ρόλο τους με έναν τρόπο που δεν μπορείτε καν να φανταστείτε. Ίσως πρόκειται για μια ασυνήθιστη ικανότητα που αποκτήσατε κάποτε ή κάποιος άνθρωπος που είχατε γνωρίσει στο παρελθόν. Αυτά τα κομμάτια που πάντα σας φαίνονταν αταίριαστα θα συνθέσουν τελικά το παζλ.

5. Βασίζεστε πολύ στη διαίσθησή σας.

Καθώς ακολουθείτε τον δρόμο σας, θα αρχίσετε να εμπιστεύεστε τη διαίσθησή σας ολοένα και περισσότερο. Θα συνειδητοποιήσετε ότι άλλες δυνάμεις αρχίζουν να αναλαμβάνουν δράση. Παρ’ όλο που η λογική είναι πάντα σημαντική, θα αφήνετε περιθώρια για το ένστικτό σας, το οποίο θα γίνεται συνεχώς πιο ισχυρό και θα ξεκινήσετε να δείχνετε εμπιστοσύνη στην όλη διαδικασία.

6. Νιώθετε μια ευχάριστη κούραση.

Οι προσπάθειες που δεν έχουν νόημα είναι ψυχοφθόρες, αλλά δεν είναι αναγκαίο όλες οι προσπάθειες να απαιτούν μεγάλο αγώνα. Όταν κάτι σας εκφράζει, μαζί με την κούραση νιώθετε και βαθιά ικανοποίηση. Στο τέλος νιώθετε ότι αξίζει τον κόπο. Αυτή η αίσθηση της ολοκλήρωσης εμφανίζεται όταν βρίσκεστε στο κέντρο του αγώνα σας.

7. Νιώθετε ότι είστε γεμάτοι φως.

Τις στιγμές που θα είστε χαλαροί, στον χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στις προσπάθειές σας, θα νιώθετε πιο ανάλαφροι. Δεν θα επιβαρύνεστε με υπαρξιακές αγωνίες. Μπορεί να είστε απασχολημένοι με το πώς θα καταφέρετε να επιτύχετε τα όνειρά σας, αλλά δεν θα προσπαθείτε μανιωδώς να τα κατανοήσετε.

Μια ζωή με σκοπό περιλαμβάνει νίκες αλλά και προκλήσεις. Ακόμα και όταν έχετε βρει το νόημά της, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι ο δρόμος θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Ο σκοπός σας μπορεί να επεκταθεί και να εξελιχθεί ή να αλλάξει τελείως κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής. Γι’ αυτό λοιπόν, τα παραπάνω σημάδια μπορεί να επανεμφανίζονται ξανά και ξανά. Να θυμάστε ότι είστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσετε οτιδήποτε προκύπτει στη ζωή σας. Να είστε βέβαιοι ότι θα σας χρησιμεύσουν την επόμενη φορά που θα αποφασίσετε να κυνηγήσετε τον σκοπό σας.

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Συνέχεια. . . »

Tuesday 18 November 2014

Το Τρίτο Μάτι

«Τρίτο Μάτι» ή Μάτι DEVA έχει ονομαστεί στον εσωτερισμό ο αδένας επίφυση.

Τα ομηρικά έπη, τα ποιήματα του Ησίοδου και οι ινδικές Πουράνες αναφέρονται συμβολικά σ’ αυτό με την περιγραφή Τιτάνων και Κυκλώπων, οι οποίοι είχαν ένα μάτι στο μέτωπο.


Σύμφωνα με την Ε.Π. Μπλάβατσκυ, οι Κύκλωπες ήταν ανθρώπινα όντα με τέσσερα χέρια, ένα κεφάλι και τρία μάτια. Μπορούσαν να βλέπουν μπροστά και πίσω, αφού το ένα μάτι ήταν τοποθετημένο στο πίσω μέρος της κεφαλής. Ανέπτυξαν την υπερφυσική όραση και έβλεπαν τους εσωτερικούς κόσμους χρησιμοποιώντας την υπόφυση και την επίφυση. 

Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, η ανθρωπότητα δεν είχε πάντα την ίδια μορφή με τη σημερινή ούτε τις ίδιες δυνατότητες. Οι αποκρυφιστές πιστεύουν πως η ψυχική και η πνευματική εξέλιξη συμβαδίζουν με τη φυσική και ότι οι εσωτερικές αισθήσεις, οι οποίες ήταν έμφυτες στις πρώτες φυλές των ανθρώπων, ατρόφησαν με την ανάπτυξη των εξωτερικών αισθήσεων. Έτσι σε κάποια μακρινή στιγμή του παρελθόντος, εξασθένησε η πνευματική όραση και το «Τρίτο Μάτι» άρχισε να χάνει τη δύναμή του και βαθμιαία απολιθώθηκε, μέχρι που εξαφανίστηκε. Βυθίστηκε μέσα στο κεφάλι και κρύβεται εκεί προφυλαγμένο και απρόσιτο. 

Αυτό συνέβη προς το τέλος της τέταρτης φυλής, όταν οι θείες ικανότητες του ανθρώπου έγιναν υπηρέτες των φυσιολογικών και ψυχικών παθών, τα οποία άρχισαν να ξυπνάνε μέσα του. 

Σήμερα το «Τρίτο Μάτι» στην πλειοψηφία των ανθρώπων δεν λειτουργεί, αλλά άφησε μάρτυρα της ύπαρξής του ένα μικρό όργανο, το κωνάριο ή επίφυση.

Η εσωτερική παράδοση αναφέρει ότι η λειτουργία της επίφυσης είναι στενά συνδεδεμένη μ’ αυτήν της υπόφυσης και το άνοιγμα του «Τρίτου Ματιού» γίνεται μέσω υπόφυσης. Η υπόφυση δίνει ενέργεια στη θέληση και η επίφυση στην ενορατική αντίληψη.

Σύμφωνα με τη ροδοσταυρική κοσμοθεωρία, αυτός που επιθυμεί πνευματική όραση πρέπει να γίνει ανιδιοτελής, διότι ο ανάξιος άνθρωπος διατρέχει μεγάλο κίνδυνο από την αλόγιστη χρήση αυτής της δύναμης. Γι’ αυτό ο μυημένος δεσμεύεται με τους πιο σοβαρούς όρκους πως δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ αυτή τη δύναμη για το ατομικό του συμφέρον ούτε για να γλιτώσει από τον πόνο. 

Για να αποκατασταθεί η επαφή με τους εσωτερικούς κόσμους, χρειάζεται η επαναφύπνιση της υπόφυσης και της επίφυσης. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί με εσωτερική εκπαίδευση. 

Ο υποψήφιος πρέπει να διάγει ηθική ζωή αφιερωμένη στην πνευματική σκέψη. 

Μετά από ένα χρονικό διάστημα απαραίτητο για την εγκαθίδρυση του ρεύματος της πνευματικής ενέργειας, διδάσκεται κάποιες ασκήσεις που θέτουν την υπόφυση σε κραδασμό. Αυτός ο κραδασμός την ωθεί να προσκρούσει και να παρεκκλίνει ελαφρά από την πληρέστερη γραμμή δύναμης, η οποία με τη σειρά της προσκρούει στην επόμενη γραμμή, και η διαδικασία συνεχίζεται, μέχρι να χαθεί η δύναμη του κραδασμού. Μοιάζει με τον τρόπο που το χτύπημα μιας νότας στο πιάνο προκαλεί μια σειρά αποήχων, οι οποίοι με τη σειρά τους  δημιουργούν κραδασμό στις άλλες χορδές που είναι κουρδισμένες στα κατάλληλα διαστήματα. Όταν μέσω του αυξανόμενου κραδασμού της υπόφυσης, οι γραμμές δύναμης παρεκκλίνουν τόσο, ώστε να φτάσουν στην επίφυση, το αντικείμενο της εργασίας επιτυγχάνεται και γεφυρώνεται το χάσμα μεταξύ των δύο οργάνων. Από τη στιγμή που δομείται ο άνθρωπος, γίνεται διορατικός και μπορεί να κατευθύνει το βλέμμα του όπου θέλει.

Έτσι ο υποψήφιος γίνεται ενορατικός κατά βούληση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να εισέλθει και να λειτουργήσει μέσα σ’ αυτούς τους κόσμους. Απλώς «βλέπει». Παρόλο που εκπαιδεύτηκε, για να διακρίνει τον αληθινό κόσμο από τον ψεύτικο (των επιθυμιών), μοιάζει λίγο με το  φυλακισμένο, ο οποίος μπορεί να δει τον κόσμο από τα κάγκελα της φυλακής, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει σ’ αυτόν.

Ο υποψήφιος πρέπει να επιτύχει τον έλεγχο του νου με τη συγκέντρωση. Κι αυτό γίνεται, όταν δεν υπερλειτουργούν οι εξωτερικές αισθήσεις.  

Κατά τη διάρκεια του ανθρώπινου βίου, τροχοπέδη στην πνευματική ανάπτυξη είναι η έντονη δραστηριότητα των φυσιολογικών αισθήσεων. Στις Ινδίες και στο Θιβέτ ορισμένοι γιόγκι κατοικούν σε μια τρύπα μέσα στη γη. Μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι, στην απόλυτη σιωπή, δεν υπάρχει καμιά τροφή για  τις εξωτερικές αισθήσεις, οι οποίες αποναρκώνονται με το διαλογισμό. Κι όταν πάψουν να λειτουργούν, δεν απορροφούν πια την ψυχική ενέργεια που προορίζεται για τα αιθερικά κέντρα, με αποτέλεσμα αυτά να ξυπνήσουν. Τότε ο γιόγκι αρχίζει να «βλέπει», να «ακούει», να «μυρίζει» και να «αγγίζει» στοιχεία στις ανώτερες περιοχές. Ο νους παύει να διασκορπίζεται κι αποκτά δύναμη.

Ο έλεγχος του νου επιτυγχάνεται με τη δύναμη της θέλησης, γι’ αυτό και το προηγούμενο βήμα είναι η δραστηριοποίηση της υπόφυσης και κατά συνέπεια της επίφυσης.

Η κατάλληλη δίαιτα, η νηστεία, η σωστή αναπνοή και ο διαλογισμός είναι απαραίτητα για το ξύπνημα του «Τρίτου Ματιού».

Οι Ινδοί ψυχοφυσιολόγοι, υποστηρίζουν ότι για την ανάπτυξη ανώτερων ψυχικών διαδικασιών είναι απαραίτητη η κυριαρχία στις λειτουργίες του οργανισμού, όπως της αναπνοής, όπου με τις απαραίτητες ασκήσεις γίνεται δυνατή η άντληση ενέργειας από την ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει. Επίσης είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι οι γενετικοί αδένες, όρχεις και ωοθήκες, ασκούν την πιο μεγάλη επίδραση στη δύναμη και ποιότητα του πνεύματος, η δε αφαίρεσή τους ακόμη και σε ηλικιωμένο άτομο, προκαλεί μεταβολές στην πνευματική κατάσταση. Ταυτόχρονα η προσωρινή κατάργηση των σεξουαλικών ορέξεων είναι απαραίτητη. 

Επομένως η ψυχική ανάπτυξη συμβαδίζει με την παράλληλη ανάπτυξη της κυριαρχίας πάνω στα διάφορα συστήματα του οργανισμού.

Με την ενεργοποίηση και λειτουργία του «Τρίτου Ματιού» επιτυγχάνεται η απόκτηση της έκτης αίσθησης, της διόρασης με την οποία το άτομο συλλαμβάνει αλήθειες χωρίς τη νοητική επεξεργασία, χωρίς δηλαδή αυτές να περάσουν από το φίλτρο της λογικής. Επίσης, επιτυγχάνεται η αντίληψη μορφών κατασκευασμένων από λεπτότερη αιθερική ύλη, όπως είναι, για παράδειγμα, τα στοιχειακά πνεύματα της φύσης. Και τέλος, επιτυγχάνονται η αποστολή σκεπτομορφών και η τηλεπαθητική επικοινωνία (γι’ αυτό, σύμφωνα με τον εσωτερισμό, οι άνθρωποι των πρώτων φυλών δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω του λόγου, αλλά τηλεπαθητι\κά μέσω του «Τρίτου Ματιού» που διέθεταν).

Σύμφωνα πάλι με τη ροδοσταυρική κοσμοθεωρία, η αφύπνιση του «Τρίτου Ματιού» επιτρέπει στον άνθρωπο να επανακτήσει την ικανότητα αντίληψης στους ανώτερους κόσμους, με συνέπεια όλες οι λεωφόροι της γνώσης να είναι ανοιχτές και να έχει στη διάθεσή του ένα τρόπο απόκτησής της, που οι άλλες μέθοδοι έρευνας να φαίνονταν παιδικά παιχνίδια. Ο Μύστης που έχει ενεργοποιήσει το «Τρίτο Μάτι», έχει συνεχόμενη συνείδηση και έχει γεφυρώσει τον κόσμο των νεκρών με αυτόν των ζωντανών.

Στους αρχαίους παραδοσιακούς πολισμούς, όλοι οι πνευματικοί αρχηγοί  και οι πολιτικοί και θρησκευτικοί άρχοντες έπρεπε να έχουν επιτύχει την επαναλειτουργία του «Τρίτου Ματιού».

Στην  Aίγυπτο, το στέμμα  των Φαραώ είχε πάνω του το φίδι (τον Ουραίο). Αυτό συμβολίζει τον αδένα, ο οποίος, όταν ενεργοποιείται, λάμπει και προβάλλει στο αιθερικό σαν φλόγα που έχει το σχήμα φιδιού, όπως οι «γλώσσες» της φωτιάς που μοιάζουν με φίδια. Γι’ αυτό και το φίδι στην εσωτερική παράδοση είναι το σύμβολο του πυρός.

Στην Κίνα, οι Μανδαρίνοι, για να συμβολίσουν τη λειτουργία του «Τρίτου Ματιού», τοποθετούσαν στο κεφάλι τους ένα φτερό από παγώνι. Αλλά και αλλού βρίσκουμε το συμβολισμό αυτό μ’ έναν κόμπο δεμένο στο μέτωπο.

Όσον αφορά τα επτά κέντρα ενέργειας (τσάκρας), το έκτο βρίσκεται στο μυελικό πλέγμα, στο πλέγμα επίφυσης, ανάμεσα στα φρύδια. Είναι το Άτζνα ή Άγκια Τσάκρα. Η ονομασία του δηλώνει εξουσία, διοίκηση, δύναμη χωρίς όρια. Ο πλανήτης-κυβερνήτης του είναι ο Κρόνος, ο οποίος συμβολίζει την ηλιακή αρσενική φύση. Η θεότητά του είναι ο Σίβα-Σάκτι, σύμβολο της βασικής πολικότητας. Ο Σίβα έχει πλήρη εξουσία πάνω σε όλες τις όψεις του εαυτού. Το «Τρίτο Μάτι» του Σίβα είναι το όργανο της διόρασης. Όταν ο Σίβα γίνεται αιώνιος, δεν είναι χωρισμένος από τη Σάκτι. Ο Σίβα είναι ο χορηγός της γνώσης. Η Σάκτι δίνει τη γνώση της απεριόριστης αλήθειας, της επίγνωσης της μη δυαδικότητας.

Όποιος διαλογίζεται πάνω σ’ αυτό το τσάκρα εκριζώνει κάθε αμαρτία και βρωμιά, έχει την προσοχή του προσηλωμένη σ’ ένα σημείο και γίνεται γνώστης του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Βρίσκεται σε μια κατάσταση μη δυαδικής συνείδησης, είναι ικανός να κατανοεί την εσωτερική έννοια της κοσμικής γνώσης και μπορεί να παράγει γραφές. Ενσωματώνει όλα τα στοιχεία στην αγνότερη μορφή ή ουσία τους και κάθε εξωτερική ή εσωτερική αλλαγή παύει να μοιάζει με πρόβλημα.  Στα  αρχαία ινδικά κείμενα αναφέρεται ότι σ’ αυτό το τσάκρα δρουν οι ανώτερες δυνατότητες, όχι μόνο το Μάνας (ανώτερος νους) αλλά και το Βούδι (διαίσθηση).

Μπορούμε να παρομοιάσουμε το Άτζνα Τσάκρα μ’ ένα μάτι, μια κρυστάλλινη σφαίρα ή ένα μαγικό καθρέπτη, που συμβολίζουν τα παράθυρα της ψυχής. Πάνω στον καθρέπτη αντανακλώνται όλα τα γεγονότα του Σύμπαντος. Όταν η δύναμη Κουνταλίνι, η οποία κοιμάται στη βάση του νωτιαίου μυελού, φτάσει στο Άτζνα Τσάκρα, ο Μύστης δέχεται την αρετή της καθαρής όρασης των πραγμάτων, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα στην τελική άνθηση των δυνατοτήτων που φέρει μέσα του. Για να το επιτύχει πρέπει η Κουνταλίνι να φθάσει ως την κορυφή, στο τσάκρα Σαχασράρα. Όταν ο Μύστης κατορθώσει να ενώσει το Άτζνα με το Σαχασράρα, φτάνει στην τελική άνθηση των δυνατοτήτων του και λυτρώνεται.

Ο Καρτέσιος (Descartes) έλεγε πως, αν η ψυχή είναι ενωμένη με όλα τα μέρη του σώματος, θα πρέπει να υπάρχει ένα μέρος στο οποίο θα εξασκεί ειδικότερα τις λειτουργίες της. Και επειδή ούτε η καρδιά ούτε ο εγκέφαλος μπορούν να είναι το ειδικό αυτό μέρος, συμπέρανε ότι αυτό ήταν ένας μικρός αδένας που είναι συνδεδεμένος με τον εγκέφαλο. Επέλεξε δηλαδή την επίφυση σαν έδρα της ψυχής. Αλλά και ο Γαληνός έλεγε πως η επίφυση ρυθμίζει τη ροή των σκέψεων.

Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, θα αντιληφθούμε ότι η γνώση βρίσκεται σκόρπια παντού. Είναι ανάγκη να γίνει μια προσπάθεια όχι μόνο για τη σύνθεση όλων αυτών των κομματιών  αλλά και μια συγκριτική μελέτη μεταξύ τους.

Έχει φτάσει η στιγμή που ο άνθρωπος στη φάση που διανύει, στην εποχή του Υδροχόου, πρέπει ν’ αρχίσει το έργο της ανανέωσής του. Πρέπει ν’ αναπτύξει την ψυχή του, για να ανακτήσει τις χαμένες του δυνατότητες. Υπάρχει ανάγκη για πνευματική ανανέωση, κι αυτό θα γίνει μόνο, αν γνωρίσει ποιος είναι και δει τα «χέρια του Θεού» παντού γύρω του. Είναι ανάγκη να έρθει και πάλι σε επαφή με τον εαυτό του, τη φύση και τους νόμους της.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Λεξικό της Ψυχολογίας, N. Γ.Παπαδόπoυλoς, Αθήνα 1994.

Εγχειρίδιο Φυσιολογίας, Α Despopoulos Ι S. Silbemagl,Ιατρικές εκδόσεις Λίτσας.

Ψυχολογία, Ν .Γ. Παπαδόπoυλος, Αθήνα.

Η Μεταφυσική Δομή του Ανθρώπου,Οmraam Mikhael Aivanhov

Κέντρα και Αιθέρια Σώματα,Εκδόσεις Prosveta. 

Εγκέφαλος, Συνείδηση και Συμπεριφορά, Ε. Καφετζόπουλος, ΕκδόσειςΕξάντας Εκδοτική.

Η Παραψυχολογία,Β.Ν.Πούσκιν Ι Α.Π.Ντούμπροφ,Εκδόσεις Κ.Κακόπουλος.

Oυπανισάντ του Γίογκα, Μεταφρ: Γ.Τζαμαλούας, Εκδόσεις Δωδώνη.

Μυστική Διδασκαλία, Ε.Π.Μπλαβάτσκυ.

Κέντρα Ενέργειας του Σώματος, Ηarish Johari, Εκδόσεις: Διόπτρα.

Η Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία,Μaχ Heindel, Εκδόσεις : Ιάμβλιχος.

Η Ψυχή και ο Μηχανισμός της, Αλίκη Α. Μπέιλη, Εκδόσεις Κέδρος.

Βασική Ενδοκρινολογία, Δ. Α. Κούτρας Ι Δ. Α. _Αδαμόπoυλoς Ι Σ. Α. Pάπτης Ι Α. Μ. Σουβατζόγλου, Επιστημονικές Εκδόσεις Γ. Παρισιάνος.

Κεντρικό Νευρικό Σύστημα και Αισθητήρια, Δ. Βλάχος, Επιστημονικές Εκδόσεις: Παρισιάνος.

Ο Άνθρωπος, αυτός ο Άγνωστος,Aλέξις Κάρρελ, Εκδόσεις Αρίων.

Melatonin and the Pineal  Gland, Editors Yvan Tovitov Ι Josephine Arendt Ι Paul

From Basic Science to Clinical Application, Excerpta Medica 1993


Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...