Monday 30 December 2013

Το Τσι και η Αναπνοή

Η κατοχή της ζωής από τον άνθρωπο, εξαρτάται ολοκληρωτικά από το chi ».
-NEI CHING-

Υπάρχει μια Ζωτική Ενέργεια που διαποτίζει ολόκληρο το Σύμπαν, όπως και όλα τα ΄Οντα που συνυπάρχουν μέσα σε αυτό.  Αυτή η Ζωτική Δύναμη παίρνει διαφορετικές ονομασίες, όπως ΤΣΙ στην Κίνα, ΚΙ στην Ιαπωνία και ΠΡΑΝΑ στην Ινδία. Το ΤΣΙ είναι μια Εσωτερική Δύναμη, που μας επιτρέπει να κινούμαστε, να μιλάμε, να γελάμε, να εργαζόμαστε, να σκεπτόμαστε, να φιλοσοφούμε, να έχουμε όνειρα, και να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να μπορούμε να ζούμε.



Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως, ζουν χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για το κομμάτι του Σύμπαντος που φέρουν μέσα τους. Ο καθένας δηλαδή από εμάς, ακόμη και ο πιο αδύναμος, έχει μέσα του αυτήν την εσωτερική δύναμη του Τσι, που του δίνεται από τη γέννησή του.  Αν και έχουν γίνει αρκετές έρευνες και παρατηρήσεις σχετικά με την ενέργεια του Τσί, οι πιο πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι δύσπιστοι, γιατί δεν μπορούν να δουν αυτήν την ενέργεια, όπως ακριβώς δεν μπορούν να δουν τις ακτίνες Χ ή τα ηχητικά κύματα του ήχου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν.

Υπήρχαν όμως φαινόμενα που έχουν άμεση σχέση με το Τσι. Αυτά είναι κάποιες ψυχικές δραστηριότητες, εξωσωματικές εμπειρίες, ψυχοκίνηση, διόραση και άλλες τέτοιες δυνάμεις. Επίσης υπάρχουν αρκετές θεραπευτικές μέθοδοι που έχουν άμεση σχέση με αυτήν την Εσωτερική Ενέργεια. Αυτή η ενέργεια του Τσι, διοχετεύεται στον άνθρωπο από τη δράση του Ήλιου, κι ακόμα μπορεί να τη συλλέξει από τις τροφές και κυρίως από τη σωστή λειτουργία της αναπνοής. Επομένως, όλα αυτά που θεωρούμε απλά και καθημερινά, είναι πιο ουσιώδη, γιατί τόσο η σωστή διατροφή όσο και η σωστή, ολοκληρωμένη αναπνοή αποτελούν σημαντικούς παράγοντες, για να αναπτύξουμε την Εσωτερική μας Ενέργεια. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής και γενικά αυτά που λανθασμένα μάθαμε από μικροί, δεν μας δίνουν τα περιθώρια να βρούμε έναν πιο φυσικό τρόπο ζωής. Αυτό μας κάνει να αρρωσταίνουμε συχνά, τόσο στο φυσικό όσο και στο ψυχολογικό και στο νοητικό επίπεδο.

Ας αρχίσουμε, έστω και αν νομίζουμε πως είναι αργά, με το να εξασκούμαστε στη σωστή, ολοκληρωμένη αναπνοή, γιατί αυτό θα μας δώσει την ενέργεια που χρειαζόμαστε, ώστε να συνεχίσουμε, αν θέλουμε, σε πιο ανώτερα επίπεδα αυτογνωσίας. Πριν λοιπόν πούμε ότι ασχολούμαστε με τις Εσωτερικές Πολεμικές Τέχνες, θα πρέπει να έχουμε διαβεί τα πρώτα βήματα της κάθαρσης, τόσο του φυσικού μας σώματος, από τις πολλές τοξίνες του σύγχρονου τρόπου ζωής, όσο και του ψυχολογικού –συναισθηματικού επιπέδου, αντιστρέφοντας τα αρνητικά συναισθήματα σε θετικά και δημιουργικά. Τότε μόνο μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή της ανάπτυξης και κυκλοφορίας του Τσι, μέσα στις πολεμικές Τέχνες.

Το να μάθουμε να αναπνέουμε ζωτικά είναι ένα πρωταρχικό στάδιο, που με τη συνεχόμενη πρακτική θα γίνει τρόπος ζωής. Η βαθιά κοιλιακή αναπνοή είναι αυτή που θα μας συνδέσει άμεσα με την εσωτερική ενάργεια και θα μας κάνει να κατανοήσουμε πράγματα, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τον κόσμο γύρω μας. Από τη στιγμή που θα μπορούμε να αποθηκεύουμε την ενέργεια του Τσι, στο κέντρο Χάρα, όπως ονομάζεται, είμαστε στο επόμενο στάδιο, στο οποίο πρέπει να μπορέσουμε να τη διοχετεύσουμε. Σ’ αυτό το στάδιο μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η διοχέτευση γίνεται τόσο για να επιφέρει αποτελεσματικά πλήγματα στον αντίπαλο όσο και για να θεραπεύσει κάποιος τα πλήγματα αυτά. Αυτόματα ο Πολεμιστής γίνεται και θεραπευτής των δικών του τραυμάτων αλλά και των άλλων.

Είναι γνωστό το γεγονός ότι αρκετοί από τους μεγάλους των Πολεμικών Τεχνών έφτασαν μέχρι τα βαθιά γεράματα, ασκώντας την Τέχνη τους με την ίδια δύναμη και αντοχή, λόγο της εξάσκησης του Τσι. Μπορεί έτσι η ενέργεια αυτή του Τσι να γίνει προσιτή στον κάθε ασκούμενο στις Πολεμικές Τέχνες. Είναι όμως πολύ επικίνδυνη αυτή η ανάπτυξη αν κάποιος δεν έχει έναν Δάσκαλο και αν πρώτα δεν έχει ελέγξει  εγωισμούς και κατώτερες επιθυμίες, ώστε να είναι πρώτα ο κυρίαρχος του δικού του εαυτού και μετά αυτών των ενεργειών. Αν γίνει διαφορετικά, μπορεί ακόμη και να τρελαθεί από την λανθασμένη χρήση αυτής της ενέργειας που δεν υπηρετεί κάποια  ανώτερη ιδέα ή την ίδια την  Ανθρωπότητα .


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

•   Ο Εσωτερικός Δρόμος των Πολεμικών Τεχνών. Μ.Εchenigue.
Eκδόσεις: Ν.Ακρόπολη.

•    Το Πνεύμα του Αϊκίντο. Kissomaru Uesiba.
Εκδόσεις : Αλντεμπαράν.

•    Η Τέχνη του Τσι Γκονγκ. Ουονγκ Κιου Κιτ.  
Εκδόσεις : Πύρινος Κόσμος.


Συνέχεια. . . »

Κρύσταλλοι και Θεραπευτικές Δυνάμεις

Αγγίζοντας τον κόσμο των κρυστάλλων είναι σαν να βρισκόμαστε στη θαυμαστή σπηλιά του Αλαντίν, χρώματα αστραποβολούν ψιθυρίζοντας μυστικά γεμάτα θεραπευτικές δυνάμεις, ενώ η λάμψη και η ακτινοβολία τους καλύπτεται με τεράστια αποθέματα σοφίας. 


Οι κρύσταλλοι σαν μια ιδιαίτερη «μαγική» προσφορά της μητέρας φύσης, 

μας γοητεύουν τόσο, ώστε τους χρησιμοποιούμε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, αποδίδοντάς τους αξίες συμβολικές, φιλοσοφικές, αισθητικές αλλά και θεραπευτικές. Ιδιαίτερα οι πιο «καθαροί» από άλλες προσμίξεις κρύσταλλοι, ασκούσαν πάντοτε επάνω μας μια ανεξήγητη έλξη και σε όλες τις εποχές ήταν αντικείμενο θαυμασμού αλλά και μελέτης. 

Από την αρχή της εξέλιξής μας σ’ αυτόν τον πλανήτη, αντιληφθήκαμε ότι η απόκοσμη δύναμή τους μεταδίδεται εξ αιτίας μιας εσωτερικής, κρυμμένης ενέργειας που μεταφέρουν. Αυτή η ενέργεια σχετίζεται με την ικανότητά τους να αντανακλούν το ίδιο το φως, την αγνότητά του, τη δύναμη και τη μαγεία του. Μέσα από χιλιάδες διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές όψεις και σχήματα μας δίνεται η ευκαιρία να μπούμε σε κόσμους φανταστικούς, ονειρικούς, γεμάτους από ομορφιά και αρμονία. Η ομορφιά αυτή του φωτός μας δίνει μια νέα παραμυθένια διάσταση του κόσμου, δίνει φτερά στην φαντασία μας. 

Ας γνωρίσουμε μαζί τι είναι οι κρύσταλλοι, πως σχηματίστηκαν και ποιες οι ιδιότητές τους. Ας δούμε ακόμη, πώς ο άνθρωπος γοητεύτηκε και συνδέθηκε μαζί τους από την πρώτη στιγμή που τους ανακάλυψε. 


Πώς Δημιουργήθηκαν οι Κρύσταλλοι 

Οι περισσότεροι κρύσταλλοι είναι αποτέλεσμα γεωλογικών διεργασιών διάρκειας εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων. Πριν εξορυχτούν, μπορεί να παρέμειναν μέσα στο έδαφος για εκατομμύρια χρόνια, ίσως ακόμη και από τότε που δημιουργήθηκε ο ίδιος ο πλανήτης. Όταν λοιπόν, κρατάμε έναν κρύσταλλο στην παλάμη μας, αγγίζουμε κάτι που ξεπερνά την ιστορία, κρατάμε κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ τη μικρή διάρκεια της ανθρώπινης ζωής. 

Μπορούμε να πούμε πως οι κρύσταλλοι είναι το DNA της Γης, είναι το απτό αποτύπωμα της εξέλιξής της. Λειτουργώντας σαν μικροσκοπικές αποθήκες περιλαμβάνουν αρχεία εκατομμυρίων χρόνων, εμπεριέχουν τη μνήμη των ισχυρών δυνάμεων που τους διαμόρφωσαν. Ορισμένοι σχηματίστηκαν από το μάγμα που υπάρχει στα βάθη του πλανήτη. Αυτό το ρευστό υπέρθερμο υλικό που συχνά ανέρχεται στην επιφάνεια, όταν ωθείται από πιέσεις που δημιουργούνται από την κίνηση των τεκτονικών πλακών. Καθώς, όμως, αυτό το ρευστό προσεγγίζει την επιφάνεια του πλανήτη ψύχεται και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, κρυσταλλοποιείται. Αν η διαδικασία είναι σχετικά αργή, μπορούν να δημιουργηθούν μεγάλοι σε διαστάσεις κρύσταλλοι. Αν αντίθετα είναι γρήγορη, τότε οι κρύσταλλοι είναι μικρότεροι. 

Εκείνο που ουσιαστικά συμβαίνει είναι ότι όταν κάποιες χημικές ενώσεις ή στοιχεία μετασχηματίζονται από αέρια ή υγρή μορφή σε στερεή, αποκτούν αρκετές φορές κρυσταλλική δομή. Αυτή είναι και η διαδικασία της στερεοποίησης ή κρυστάλλωσης, όπου το αρχικό υλικό αναπτύσσεται πάνω σε μια συγκεκριμένη γεωμετρική δομή. Και έτσι βλέπουμε το μικρότερο κομμάτι να παρουσιάζει την ίδια δομή με το μεγαλύτερο, σχηματίζοντας ένα κρυσταλλικό πλέγμα, το οποίο κάθε φορά που προστίθεται σ’ αυτό νέα ποσότητα δομικού υλικού μεγαλώνει. Η γεωμετρία του εκάστοτε κρυσταλλικού πλέγματος, καθορίζει τόσο το σχήμα, όσο και τις φυσικές ιδιότητες του κρυστάλλου. 

Αυτή η χαρακτηριστική γεωμετρική δομή ενός κρυστάλλου ονομάζεται «κρυσταλλικό σύστημα» και εμφανίζεται με επτά μορφές: Κυβική, Τετραγωνική, Εξαγωνική, Τριγωνική, Ορθορομβική, Μονοκλινή και Τρικλινή. Αυτές οι επτά βασικές κρυσταλλικές κατηγορίες είναι «πρότυπα-αρχέτυπα», που εκδηλώνονται στο φυσικό πεδίο μέσω του Βασιλείου των Κρυστάλλων. 

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι κρύσταλλοι σχηματίζονται μέσα από απίστευτα ισχυρές πιέσεις και εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες, ενώ γνωρίζουμε από τις «εσωτερικές παραδόσεις», ότι αυτός είναι και ο τρόπος μέσα από τον οποίο εξελίσσεται το ορυκτό βασίλειο. 

Οποιαδήποτε όμως μορφή και αν πάρουν, η κρυσταλλική δομή τους απορροφά, διατηρεί και μεταδίδει ενέργεια. Και υπάρχουν περιπτώσεις που αυτή η ενέργεια σχετίζεται με ιδιότητες ηλεκτρομαγνητικές. 

Σίγουρα, εάν αποκτούσαμε έναν κρύσταλλο θα μαγευόμασταν από το χρώμα, την υφή και τον κραδασμό του. Θα μπορούσε να συνδεόταν με την καλή μας διάθεση, να γινόταν το γούρι ή το φυλακτό μας ίσως, και αν σιωπούσαμε να μοιραζόταν μαζί μας τα αιώνια μυστικά του και να μας άγγιζε η μαγική του ατμόσφαιρα. 

Οι Κρύσταλλοι από τη Μυθική Ατλαντίδα έως και Σήμερα 

Οι παλαιότεροι θρύλοι και παραδόσεις για τη μαγεία των κρυστάλλων μάς οδηγούν ως τη μυθική Ατλαντίδα. Οι κάτοικοί της, θρυλείται πως χρησιμοποιούσαν κρυστάλλους για να συμπυκνώσουν, να ελέγξουν και να κατευθύνουν την κοσμική ενέργεια. 

Αναφέρεται ότι αυτός ο πολιτισμός χρησιμοποιούσε τους κρυστάλλους ως φάρους φωτός, μέσα από τους οποίους επικοινωνούσε τηλεπαθητικά με τους συμπαντικούς προγόνους μας. 

Πιστεύεται ότι ένας από τους λόγους που αυτή η ήπειρος καταστράφηκε, ήταν ότι η ιερή αυτή γνώση χρησιμοποιήθηκε για εγωκεντρικούς σκοπούς. Ακόμα λέγεται πως, προβλέποντας την καταστροφή κάποιοι σοφοί Ατλάντιοι, θέλησαν να διασώσουν τη Γνώση της φυλής τους. «Προγραμμάτισαν» ή καλύτερα «φόρτισαν» ορισμένους κρυστάλλους αποθηκεύοντας πληροφορίες μέσα τους και στη συνέχεια τους έκρυψαν σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Πίστευαν πως όταν θα ερχόταν ο κατάλληλος χρόνος, οι κρύσταλλοι αυτοί θα αναδύονταν στην επιφάνεια και θα ελκύονταν από άτομα τα οποία θα μπορούσαν να συντονιστούν με αυτούς και να αντλήσουν την αποθηκευμένη σοφία. 

Όσοι επέζησαν από την Ατλαντίδα ξεκίνησαν μια καινούργια αρχή στην Αίγυπτο, στη Νότια Αμερική και στο Θιβέτ. Οικοδόμησαν πυραμίδες, χρησιμοποιώντας τη γνώση τους για τους κρυστάλλους σχεδιάζοντας τις σύμφωνα με τα πρότυπα των μεγάλων ναών της Ατλαντίδας. Η τέλεια γεωμετρική μορφή των πυραμίδων αναπαράγει τους νόμους της φυσικής των κρυστάλλων, ενώ ταυτόχρονα διοχετεύει συμπαντική ενέργεια υψηλής συχνότητας στον πλανήτη. Πιστεύεται ότι η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου είχε στην κορυφή της έναν γιγάντιο κρύσταλλο ο οποίος χρησίμευε στη γείωση και στη χρήση αυτής της κοσμικής ενέργειας. 

Με την πάροδο των αιώνων, η συσσωρευμένη γνώση σχετικά με την ενέργεια και τις δυνατότητες των κρυστάλλων αποκρύφτηκε. Ένα μεγάλο μέρος της σοφίας χάθηκε, αλλά κάποιες πληροφορίες επέζησαν και αναδύθηκαν σε διαφορετικούς πολιτισμούς στο διάβα της ιστορίας. 

Οι κρύσταλλοι χρησιμοποιήθηκαν ως φυλαχτά, πνευματικά και ψυχικά, ακόμα και ιατρικά εργαλεία, από αρχαιοτάτων χρόνων. Ακόμα και σε προϊστορικούς τάφους έχουν βρεθεί πολλά είδη κρυστάλλων. 

Στην Ινδία οι βασιλείς συνέλεγαν τα καλύτερα πετράδια για να προστατεύονται από το κακό. Το πιο δυνατό φυλαχτό που περιγράφεται στα αρχαία Ινδουιστικά κείμενα είναι το «Ναβαράτνα» το κόσμημα με τις εννέα πέτρες. Για την κατασκευή του χρησιμοποιούσαν ένα Ρουμπίνι, ένα Σμαράγδι, ένα Μαργαριτάρι, ένα Κοράλι, έναν Υάκινθο, ένα Μάτι της Τίγρης, ένα Τοπάζι, ένα Ζαφείρι και ένα Διαμάντι, που αντιπροσώπευαν αντίστοιχα τους επτά πλανήτες καθώς και το βόρειο και νότιο κομβικό σημείο της Σελήνης. 

Τα πρώτα αστρολογικά έργα που γράφτηκαν στα σανσκριτικά, περιέχουν εξειδικευμένες παρατηρήσεις για την προέλευση και την δύναμη των λίθων. Εκείνη την εποχή οι αστρολόγοι συμβούλευαν όσους είχαν κακοτυχίες να φορούν διάφορα πετράδια για να εξουδετερώνουν τις αρνητικές επιδράσεις των πλανητών. Αυτή η φιλοσοφία αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο δημιουργήθηκε ο χάρτης των Αστρολογικών Τριάδων. 

Η πανέμορφη πέτρα Λάπις Λάζουλι, με το σκούρο 

ζωηρό μπλε χρώμα είχε μεγάλη αξία στην Κεντρική Ασία, πριν ακόμη αρχίσει η γραπτή ιστορία. Έχει βρεθεί σε τάφους της κοιλάδας του ποταμού Ινδού, που χρονολογούνται 7000 χρόνια πριν. Οι Αιγύπτιοι επίσης συνέδεσαν τον Λάπις Λάζουλι με τη θεά Ίσιδα. 

Οι Κινέζοι είχαν ιδιαίτερη προτίμηση στο Νεφρίτη επί πολλές χιλιετίες. Σήμερα μπορεί να δει κανείς αντικείμενα από Νεφρίτη, από την περίοδο Σονγκ-Τσε (4500-3000 π.Χ.) στο Μουσείο Ιστορίας του Πεκίνου. Ο Νεφρίτης πίστευαν ότι έφερνε υγεία, πλούτο και μακροζωία. 

Σε όλη την ιστορική διαδρομή, οι πολύτιμοι λίθοι και τα πετράδια συνδέονται στενά με την βασιλική ιδιότητα και τοποθετούνται με τέχνη πάνω σε στέμματα, κοσμήματα, θρόνους, σπαθιά και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Πολλοί βασιλείς όταν πέθαιναν θάβονταν μαζί με μια περίτεχνη συλλογή πολύτιμων λίθων. 

Οι Μάγια και οι Ινδιάνοι της Αμερικής χρησιμοποιούσαν κρυστάλλους για τη διάγνωση αλλά και για τη θεραπεία των ασθενειών. Αυτοί οι κρύσταλλοι είναι γνωστοί ως πέτρες Τοτέμ. 

Οι αρχαίοι Κέλτες συνήθιζαν να θάβουν τους νεκρούς τους με ένα κρυστάλλινο Χαλαζία στο στόμα, συνήθεια που συναντάται παραλλαγμένη σε πολλούς λαούς, ακόμη και σήμερα. 

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε και «Τα Λιθικά», κείμενα που γράφτηκαν μετά τον Τρωικό πόλεμο από τους οπαδούς του Ορφέα. Όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας, ο Ορφέας γνώριζε την θεραπευτική δύναμη των λίθων. 

Μία άλλη γραπτή πηγή σχετική με την ιατρική χρήση των κρυστάλλων, είναι η πραγματεία «Περί των Λίθων», του Έλληνα φιλόσοφου Θεόφραστου (372-286 π.Χ.). Ο Θεόφραστος είναι ο πρώτος που επιχείρησε να ταξινομήσει τους κρυστάλλους σε ομάδες και να τους περιγράψει. Τους χώρισε σε «αρσενικούς» και «θηλυκούς» και προσδιόρισε ιατρικές αλλά και μαγικές ιδιότητες σε ορισμένους από αυτούς. 

Στον Μεσαίωνα, οι σχετικές με τους κρυστάλλους παραδόσεις και προλήψεις έφθασαν στο αποκορύφωμά τους, εξ αιτίας των αναζητήσεων των Αλχημιστών της εποχής οι οποίοι συχνά χρησιμοποιούσαν τους πολύτιμους λίθους στις έρευνές τους . 

Πώς και πού Χρησιμοποιούνται οι Κρύσταλλοι 

Οι κρύσταλλοι είναι μερικές από τις απλούστερες και πιο σταθερές δομές του πλανήτη μας, αυτός ίσως να είναι και ο λόγος της δύναμής τους. Φτιαγμένοι από επαναλαμβανόμενα πρότυπα ατόμων ή μορίων συνδέονται και σχηματίζουν μια σταθερή μορφή. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες υλικές φόρμες είναι μια σύνθεση διάφορων μοριακών τύπων που ενώνονται για να σχηματίσουν μια «οντότητα». Θα μπορούσαν άραγε να ήταν άστρα που έπεσαν από τον ουρανό αναζητώντας την αγκαλιά της γήινης μητέρας τους αποκτώντας τη δομή με την οποία τα γνωρίζουμε; 

Πολλοί από αυτούς, ιδιαίτερα ο Χαλαζίας, παρουσιάζουν μια παράξενη ιδιότητα που αναφέρεται από τους επιστήμονες ως «πιεζοηλεκτρικό φαινόμενο». Γενικά, όταν ασκηθεί έντονη πίεση σε έναν κρύσταλλο χαλαζία, τότε, καθώς αυτός παραμορφώνεται ελαφρά, εμφανίζει ηλεκτρικές ιδιότητες (Μία πρακτική χρήση αυτής της ιδιότητας τη συναντάμε σε μουσικά όργανα, όπως για παράδειγμα στην κιθάρα, καθώς έτσι μετατρέπουμε τους ηχητικούς παλμούς του οργάνου σε ηλεκτρικά σήματα, προκειμένου να αναπαράγουμε και να επεξεργαστούμε τον ήχο της). Αντίστροφα, όταν ένας κρύσταλλος χαλαζίας βρεθεί μέσα σε ένα ηλεκτρικό πεδίο τότε το σχήμα του αλλάζει ελαφρά. Όταν μάλιστα βρεθεί μέσα σε ένα εναλλασσόμενο ηλεκτρικό πεδίο, τότε το σχήμα του αλλάζει διαρκώς και ρυθμικά, με τέτοιο τρόπο που το ίδιο το κρυσταλλικό υλικό ταλαντώνεται (Εδώ πρακτικά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, καθώς ένα ηλεκτρικό σήμα, ο ηχογραφημένος ήχος, για παράδειγμα, της κιθάρας μπορεί να γίνει ακουστός με τη βοήθεια ενός κρυστάλλου χαλαζία. Για αυτόν το λόγο, τα κινητά τηλέφωνα αλλά και ορισμένα σταθερά τηλέφωνα χρησιμοποιούν μεγάφωνα κρυστάλλων χαλαζία. Επίσης, πολλοί βομβητές σε θυροτηλέφωνα και σε άλλες συσκευές χρησιμοποιούν τέτοιους κρυστάλλους). Οι κρύσταλλοι χαλαζία χρησιμοποιούνται, ακόμη, σε συσκευές υπερήχων, σε χρονόμετρα υψηλής ακριβείας, σε ραδιοπομπούς, στα ρολόγια και στα τσιπ των υπολογιστών, καθώς και σε πλήθος άλλων ηλεκτρονικών συσκευών. 

Γενικά, στη σημερινή εποχή όπου η πρόοδος της τεχνολογίας είναι ταχύτατη, οι κρύσταλλοι χρησιμοποιούνται για τη μεταβίβαση και ενίσχυση των ενεργειών με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Για παράδειγμα, Τα Ρουμπίνια, τόσο τα φυσικά όσο και τα τεχνητά, χρησιμοποιούνται στα λέιζερ μικροχειρουργικής, ενώ τα Διαμάντια στην κατασκευή τρυπανιών. Κάθε χρόνο εξορύσσονται τεράστιες ποσότητες κρυστάλλων και στη συνέχεια επεξεργάζονται ώστε να γίνουν κατάλληλοι για την ανάλογη χρήση. 

Ιδιαίτερα χρήσιμοι είναι οι αποκαλούμενοι υγροί κρύσταλλοι που είναι μεσοφάσεις μεταξύ κρυσταλλικών, στερεών και ισοτροπικών υγρών. Οι πλέον γνωστές τεχνολογικές εφαρμογές τους αφορούν τις οθόνες των υπολογιστών, τηλεοράσεων, κινητών τηλεφώνων και ρολογιών. Οι υγροί κρύσταλλοι, όμως, δεν αποτελούν φυσική μορφή κρυστάλλων. 

Πέρα, όμως, από τον τεχνολογικό τομέα, μελετώνται σήμερα και άλλες πιθανές χρήσεις των κρυστάλλων. Μέσα από το συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον προς την εναλλακτική ιατρική, επανεκτιμούνται οι παραδόσεις των Ινδιάνων Σαμάνων, των Αβοριγίνων και της Αγιουβερδικής ιατρικής όπως αυτή ασκείται στην Ινδία. Οι επιστημονικές αποδείξεις που υποστηρίζουν αυτές τις ιδέες είναι σχετικά λίγες αλλά η εμπειρία πολλών θεραπευτών και των ασθενών τους, οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα. 

Η χρήση των κρυστάλλων ταιριάζει ιδιαίτερα στον αιώνα μας γιατί μπορεί εύκολα να ενσωματωθεί στον πολυάσχολο τρόπο ζωής μας. Θα βοηθούσε αν μπορούσαμε να αφιερώναμε λίγα λεπτά την ημέρα για να αγγίζουμε τους αγαπημένους μας κρυστάλλους και ίσως να συγκεντρωνόμασταν για λίγο σε αυτή την επαφή νιώθοντας ό,τι έχουν να μας προσφέρουν. Ίσως η σχέση αυτή να εξελιχθεί αθόρυβα προς όφελός μας. Η επαφή με τους κρυστάλλους μπορεί να γίνει συναρπαστική. Ας απελευθερώσουμε τη φαντασία και τη διαίσθησή μας, καθώς οι κρύσταλλοι είναι έτοιμοι να μας δείξουν τα μυστικά τους. 

Η Θεραπευτική Χρήση των Κρυστάλλων σήμερα 

H κρυσταλλοθεραπεία στην εποχή μας 

συγκαταλέγεται σε μια από τις πιο δημοφιλείς σύγχρονες μεθόδους εναλλακτικής θεραπείας, παρόλο που είναι μια πανάρχαια τεχνική ίασης. Οι αρχαίοι πολιτισμοί υποστήριζαν πως οι κρύσταλλοι, προερχόμενοι από τα σπλάχνα της Γης, εκπέμπουν ενέργεια. Σήμερα, επιστημονικές μελέτες επιβεβαιώνουν την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού: Οι περίφημες φωτογραφίες Kirlian απέδειξαν πως οι κρύσταλλοι και τα ορυκτά λειτουργούν πράγματι ως ενεργειακοί πομποί. 

Πολλοί θεραπευτές, διαφόρων εναλλακτικών προσεγγίσεων, χρησιμοποιούν κρυστάλλους για την αποκατάσταση της ενεργειακής ισορροπίας του ανθρώπου αλλά και συγκεκριμένων σημείων του πάσχοντος οργανισμού. Η κρυσταλλοθεραπεία αντιλαμβάνεται τον κρύσταλλο ως ένα είδος «φακού» ή καλύτερα πομποδέκτη όπου εστιάζει τους ενεργειακούς κραδασμούς του θεραπευτή μαζί με την ιδιότητα του κάθε κρυστάλλου, και τους χρησιμοποιεί για να επαναφέρει την ισορροπία στα διαταραγμένα ενεργειακά πεδία του ασθενή. Είναι μια «μαγική» διαδικασία γιατί κάτι που θεωρείται «υλικό αντικείμενο -άψυχο» φέρει μέσα του τόση σοφία όπου ως «θείο» δώρο μπορεί να δοθεί στους ανθρώπους και να γίνει «εργαλείο» για μια ισορροπημένη ύπαρξη. Η επαφή μας και μόνο με τους κρυστάλλους, που κρύβουν μέσα τους τη γνώση πολλών χρόνων, είναι σαν να μας μεταβιβάζουν αυτό που πάντα φυλαγόταν κρυμμένο στους αιώνες στην πορεία της εξέλιξής μας, μια γνώση που τους αποτυπώθηκε και που μπορεί να ταξιδέψει στην εποχή μας μέσω της κρυσταλλικής τους δομής. 

Αρχικά, για να χρησιμοποιηθεί ένας κρύσταλλος για θεραπευτικούς σκοπούς πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο καθαρός από προσμίξεις και να έχει περάσει από μια διαδικασία κάθαρσης με την οποία αποβάλλει την αρνητική ενέργεια που έχει πιθανόν συσσωρεύσει. Αυτό είναι κάτι που μπορεί εύκολα να γίνει με την τοποθέτηση του κρυστάλλου μέσα σε ζεστό νερό με αλάτι ή η κάλυψή του με χοντρό ορυκτό αλάτι, όπου θα παραμείνει για αρκετές ώρες. Άλλοι τρόποι καθαρισμού, πραγματοποιούνται με τη βοήθεια του νερού ή του ηλιακού φωτός, καθώς και με το θάψιμο στο έδαφος. 

Μετά από τον καθαρισμό χρειάζεται η εναρμόνιση του κρυστάλλου με την ενέργεια του θεραπευτή, ο οποίος πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση καλής υγείας και εσωτερικής ισορροπίας. Μια από τις μεθόδους είναι οι κρύσταλλοι να τοποθετηθούν πάνω στο σώμα του πάσχοντα, σε συγκεκριμένα ενεργειακά σημεία, βοηθώντας έτσι στην εξομάλυνση της ροής τους. Το μέγεθος και η εμφάνιση των κρυστάλλων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, όμως η καθαρότητα, το χρώμα καθώς και οι ιδιότητές τους θεωρείται πως επηρεάζουν σημαντικά το αποτέλεσμα. Η τοποθέτηση των κρυστάλλων πάνω ή γύρω από το σώμα για θεραπεία είναι μια διαισθητική διαδικασία που επιτυγχάνεται έλκοντας τη θετική και απωθώντας την αρνητική ενέργεια. 

Μεγάλο μέρος της θεραπείας με κρυστάλλους βασίζεται στη χρήση των ενεργειακών κέντρων του ανθρώπου, τα τσάκρα, που χρησιμοποιεί η παραδοσιακή ινδική αγιουβερδική ιατρική. 

Τα τσάκρα, που σημαίνουν «τροχοί» στα Σανσκριτικά, περιγράφονται ως περιστρεφόμενες ενεργειακές σφαίρες που έχουν συγκεκριμένες θέσεις στο σώμα μας. Οι κρυσταλλοθεραπευτές πιστεύουν πως ο κρύσταλλος είναι ζωντανό υλικό, που έχει την ικανότητα να εκπέμπει και να λαμβάνει συνεχώς ενεργειακά σήματα, ακόμη κι όταν έχει κοπεί σε κομμάτια. 

Σε γενικές γραμμές, ο σκοπός της κρυσταλλοθεραπείας είναι η εξισορρόπηση του φυσικού, νοητικού και συναισθηματικού σώματος των ανθρώπων, ώστε να εξασφαλίζεται εσωτερική αρμονία, ισορροπία καθώς και εξύψωση προς τις πνευματικές ενέργειες. Η κρυσταλλοθεραπεία χρησιμοποιεί τις ανώτερες ενέργειες του φωτός και του χρώματος, οι οποίες επιδρούν στα λεπτότερα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Λέγεται ότι στη διάρκεια των κρυσταλλοθεραπειών μπορεί να διαλυθεί η αυταπάτη του χρόνου και να βιωθεί η πραγματικότητα της αιώνιας στιγμής. 

Οι κρύσταλλοι λειτουργούν καλά με τις λεπτές ενέργειες των διαθέσεων και των συναισθημάτων μας. Μπορούν να μας καθοδηγήσουν όταν αγωνιζόμαστε να βρούμε τον δρόμο μας μέσα στη ζούγκλα των συναισθημάτων και να μας καθησυχάσουν αν πέσουμε σε κατάθλιψη. Διευκολύνουν την καθαρή σκέψη και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξομαλύνουν ή να αναζωογονήσουν την ατμόσφαιρα. 

Η αγνότητα και απλότητα των κρυστάλλων μπορούν να βελτιώσουν την αντίληψή μας για το μυστήριο της ζωής με θετικό τρόπο και να μας βοηθήσουν να συνδεθούμε σωστά με αυτό το μυστήριο. Αφιερώστε λίγο χρόνο για να έρθετε πιο κοντά διαλογιστικά με τον κρύσταλλο της επιλογής σας. Θα ανακαλύψετε μια δόνηση ανάμεσα σε σας και τον κρύσταλλό σας που είναι μοναδική αλλά και επαναλαμβανόμενη. 

Κρύσταλλοι και Ιδιότητες 

Κρύσταλλος από κρύσταλλο διαφέρει. Όπως κάθε υλικό έχει διαφορετικές ιδιότητες, έτσι και κάθε κρύσταλλος είναι διαφορετικός. Ανάλογα με τη χημική τους σύσταση και άλλα, περισσότερο προφανή χαρακτηριστικά, όπως το χρώμα τους, οι κρύσταλλοι είναι «προικισμένοι» με διαφορετικές ιδιότητες, που φαίνεται πως επηρεάζουν ιδιαίτερα το δυναμικό νευρικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, πως οι γαλαζωποί και μπλε κρύσταλλοι διαθέτουν καταπραϋντικές ιδιότητες, ενώ οι κόκκινοι διεγερτικές. Όλοι οι θεραπευτές, ωστόσο, δηλώνουν ομόφωνα πως στην περίπτωση των κρυστάλλων δεν χρειάζεται να ψάχνει κανείς για λογικές εξηγήσεις. Ο καλύτερος τρόπος για να διαπιστώσεις αν η κρυσταλλοθεραπεία έχει αποτέλεσμα, είναι να δοκιμάσεις! 

Ενδεικτικά, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ορισμένες από τις θεραπευτικές ιδιότητες που αποδίδονται στους κρυστάλλους. 

Μια διαφοροποιημένη όραση, εφόσον τοποθετηθούν στο κέντρο του τρίτου ματιού, μπορεί να προκαλέσουν: ο Αμέθυστος, ο Χαλκηδόνιος, ο Αζουρίτης και ο Λουβουλίτης. Ο Αζουρίτης είναι ο πιο ισχυρός λίθος και χρησιμοποιείται όταν είναι κανείς συνειδητά έτοιμος και προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει άμεσα τους προσωπικούς του φόβους. 

Ο ροζ Χαλαζίας και ο πράσινος Αβεντουρίτης είναι δυο από τους καλύτερους λίθους για το κέντρο της καρδιάς.
Ο Μαλαχίτης είναι ο πιο ισχυρός για την κάθαρση των συναισθημάτων.
Το Σμαράγδι για σωματική αλλά και συναισθηματική θεραπεία.
Ο Λάπις Λάζουλι για νοητική διεύρυνση και εναρμόνιση του νου με το συναίσθημα.
Οπάλιος για καλύτερη αντίληψη των πιθανών λύσεων σε μια κατάσταση.
Όνυχας για αλλαγή παλιών συνηθειών και συναισθηματική σταθερότητα.
Ρουμπίνι για άνοιγμα των συναισθημάτων και ξεπέρασμα του φόβου.
Κιτρίνης για τόνωση της ενεργητικότητας.
Ζαφείρι για νοητική καθαρότητα.
Αχάτης για ενδοσκόπηση και γαλήνη.
Ίασπις για αντιμετώπιση του στρες και συντονισμό με την εσωτερική πηγή ενέργειας.
Τοπάζι για χαρά, γενναιοδωρία, αφθονία και καλή υγεία.
Τουρμαλίνης για αυτοπεποίθηση, έμπνευση, συμπόνια και ευημερία.
Τυρκουάζ για την κατάθλιψη, την εξάντληση, εσωτερική ηρεμία, και εξαγνισμό.
Σας προσκαλούμε να εξερευνήσετε τον μαγικό κρυστάλλινο κόσμο και να δείτε πως μπορούν να επηρεάσουν θετικά την ζωή σας. 

Οι κρύσταλλοι, τα πιο συμμετρικά, φωτεινά και πολύχρωμα αντικείμενα της δημιουργίας, μπορούν να μας διδάξουν πώς να ενεργοποιούμε και να ακτινοβολούμε την εσωτερική μας λαμπρότητα και μπορούν να φέρουν τον νου σε μια κατάσταση γαλήνης, χαράς αλλά και πνευματικής εξύψωσης. 


Βιβλιογραφία 

Κατρίνα Ραφαέλ, Κρυσταλλική φώτιση, Πύρινος Κόσμος 
Κατρινα Ραφαελ, Κρυσταλλοθεραπεία, Πύρινος Κόσμος 
Περιοδικό Ανεξήγητο 
Judy Hall, Η βίβλος των Κρυστάλλων, Ισόρροπον 
Τα Ορφικά, εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου 
Κριστίνα Ρόντενμεκ, Κρύσταλλοι, Αλκίμαχον 
Τζορτζ Κουντς, Οι μυστικές δυνάμεις των πολύτιμων λίθων, Πύρινος Κόσμος 



Συγγραφέας: Μ.Μ.
Πηγή: e-zine.gr
Συνέχεια. . . »

Ομοιοπαθητική Ιατρική

Για να κατανοήσει κανείς την ομοιοπαθητική ιατρική χρειάζεται συχνά να ανατρέξει σε πολλά συγγράμματα και πηγές. Στο άρθρο αυτό επιχειρείται μια σφαιρική αλλά συνοπτική επισκόπηση με την οποία μπορεί κανείς να πάρει μια εισαγωγική απάντηση στο ερώτημα τι είναι η ομοιοπαθητική ιατρική.



Οι αρχικές ιδέες και η γέννηση της ομοιοπαθητικής 

Το 1790 στη Λειψία, ο τριανταπεντάχρονος τότε γερμανός γιατρός Κρίστιαν Φρίντριχ Σάμουελ Χάνεμαν (Christian Friedrich Samuel Hahnemann, (10 Απριλίου 1755 – 2 Ιουλίου 1843), ανέλαβε να μεταφράσει μια πραγματεία του William Cullen στη φαρμακολογία. Κατά τη μετάφραση παρατήρησε ότι υπήρχε μια αναφορά πως τα συμπτώματα της χρήσης κινίνης από έναν υγιή οργανισμό έχουν πολύ μεγάλες ομοιότητες με εκείνα των ασθενειών που θεράπευε η κινίνη. Ο Χάνεμαν εκείνη την εποχή έκανε επιστημονικές μεταφράσεις για βιοποριστικούς λόγους. Ήταν επίσης μεταφραστής, μελετητής και θαυμαστής του αρχαίου Έλληνα ιατρού Ιπποκράτη. 

Η παρατήρηση του λοιπόν στη μελέτη της πραγματείας του Cullen, σε συνδυασμό με τις ιδέες του Ιπποκράτη, έτσι όπως αποτυπώνονται στο έργο του «Περί τόπων των κατ’ Ανθρωπον»i, αλλά και οι πειραματικές μελέτες που έκανε ο ίδιος, οδήγησαν τον Χάνεμαν να διατυπώσει τη θεμελιώδη αρχή της ομοιοπαθητικής, σύμφωνα με την οποία «τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια» (λατ. similia similibus curantur), προτείνοντας πως οι ασθένειες θεραπεύονται με τη χορήγηση φαρμάκων που όταν χορηγούνται σε υγιείς οργανισμούς προκαλούν τα ίδια συμπτώματα με αυτά των ασθενών. 

Αξίζει να αναφερθεί ότι οι επιρροές των έργων του Ιπποκράτη οδήγησαν τον Χάνεμαν να αναγνωρίσει το ρόλο της κακής υγιεινής για τη διασπορά των επιδημιών, που μάστιζαν την Ευρώπη (χολέρα, τύφος), να επαναφέρει συνθήκες καθαριότητας και απομόνωσης των ασθενών, αλλά και να δώσει έμφαση στη σωστή διατροφή, την ανάπαυση και τη φροντίδα τους. 

Ο Χάνεμαν θεωρείται επίσης ο θεμελιωτής της πειραματικής φαρμακολογίας, γιατί ήταν ο πρώτος γιατρός που απέδειξε τη δράση φαρμάκων σε ανθρώπους, καθώς μέχρι τότε τα φάρμακα δίνονταν υποθετικά, χωρίς να έχει προηγηθεί πειραματική επαλήθευση. 

Φυσιογνωμία βαθιά ουμανιστική, είχε ενστάσεις για τον απάνθρωπο τρόπο αντιμετώπισης, των ψυχικά πασχόντων και υπέδειξε ανθρώπινες συνθήκες θεραπείας και περίθαλψης τους. 

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο 

Για να μετασχηματίσει ο ακούραστος Χάνεμαν την ιδέα της αρχής των ομοίων σε ιατρική μέθοδο, την ομοιοπαθητική, χρειάστηκε επίπονη εργασία: πραγματοποίησε μια τεράστια σε όγκο πειραματική μελέτη καθώς δοκίμασε πλήθος φαρμακευτικών ουσιών σε υγιή άτομα. «Δηλητηρίαζε» με ολοένα αυξανόμενες δόσεις, χωρίς ποτέ να φθάνει σε τοξικά όρια, εθελοντές. Κατέγραφε κατόπιν τα συμπτώματα που προκαλούσε η χορήγηση των ουσιών αυτών λεπτομερώς. Παράλληλα αξιολόγησε και ταξινόμησε αντίστοιχες καταγεγραμμένες μελέτες που υπήρχαν στην ιατρική βιβλιογραφία. Έτσι συνέγραψε την «Materia Medica», το θεμελιώδες σύγγραμμα της ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας με τη σύνθεση όλων αυτών των πληροφοριών ταξινομημένων. 

Η αρχική του ιδέα ήταν να χορηγεί για φάρμακο την ουσία που προκαλεί παρόμοια συμπτώματα όταν «δηλητηριάζει» έναν υγιή οργανισμό με τα συμπτώματα που έχει ο ασθενής. Για παράδειγμα, αν ο ασθενής, εξαιτίας της αρρώστιας του, νιώθει τα συμπτώματα που προκαλεί το θείο όταν το πάρει κάποιος υγιής, τότε σε αυτόν θα χορηγηθεί το θείο ως φαρμακευτική ουσία. 

Κατόπιν εξέλιξε τη θεωρία με την ιδέα πως ήταν δυνατό να ενισχυθεί η δραστικότητά των ουσιών με τη διαδικασία «δυναμοποίησής» τους. Κατά την ομοιοπαθητική φαρμακολογία, δυναμοποίηση σημαίνει αραίωση και κρούση-δόνηση. 

Συγκεκριμένα οι ουσίες αραιώνονται σε νερό πολλές φορές, αλλά το βασικό είναι ότι μετά από κάθε αραίωση, το διάλυμα αναταράσσεται-δονείται με τέτοιο τρόπο ώστε να μη γίνεται απλή ανάδευση αλλά να χτυπά το υγρό απότομα στα τοιχώματα του δοχείου. 

Μετά από έναν αριθμό δυναμοποιήσεων, δηλαδή αραιώσεων-αναταράξεων, προκύπτει ένα διάλυμα που έχει ελάχιστη πιθανότητα να περιέχει ίχνος από την αρχική ουσία. Αυτά τα διαλύματα είναι που χρησιμοποιούνται ως ομοιοπαθητικά φάρμακα. Μάλιστα σύμφωνα με την ομοιοπαθητική θεωρία και πρακτική όσο υψηλότερη είναι η δυναμοποίηση, δηλαδή όσο περισσότερες αραιώσεις και αναταράξεις έχουν γίνει, τόσο πιο ισχυρή και η δράση του φαρμάκου. 

Επειδή η δυτική αιτιοκρατική επιστήμη απαιτεί εξήγηση της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, εκείνη την εποχή είχε στηριχθεί στο δόγμα του βιταλισμού (ή της «ζωτικής δύναμης»), της πεποίθησης δηλαδή πως οι λειτουργίες των ζωντανών οργανισμών καθορίζονται από μία μη φυσική εσωτερική δύναμη, τη ζωτική δύναμη. 

Σήμερα ακόμη δεν έχει βρεθεί μία ικανοποιητική εξήγηση της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου μέσα στα πλαίσια των μέχρι τώρα αποδεκτών γνώσεων και μεθόδων της ακαδημαϊκής – κλασσικής επιστήμης. Αυτό είναι και το κυριότερο επιχείρημα που έχουν οι πολέμιοι της ομοιοπαθητικής ιατρικής, χαρακτηρίζοντάς την ως ψευδοεπιστήμη. Παρόλα αυτά, οι μελέτες για την εξήγηση της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου συνεχίζονται διαρκώς και διάφορες θεωρίες έχουν προταθεί κατά καιρούς χωρίς, όμως, ακόμα να διατυπωθεί μία στέρεη και αδιαμφισβήτητη πρόταση. Ιδέες όπως η «μνήμη του νερού», οι δεσμοί υδρογόνου ήσαν μεν γοητευτικές θεωρίες που όμως δεν κατάφεραν να αποδείξουν την δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου και ακόμη περισσότερο να πείσουν την επιστημονική κοινότητα. 

Ο ίδιος ο Χάνεμαν, πριν από δύο αιώνες, είχε την πεποίθηση πως οι ασθένειες οφείλονταν σε διαταραχές της άυλης ζωτικής δύναμης που προσδίδει ζωή στο ανθρώπινο σώμα και πως η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι αποτέλεσμα της αντίδρασης της ζωτικής δύναμης στο κατάλληλα επιλεγμένο φάρμακο. Θεωρούσε πως η «δυναμοποίηση» μπορούσε να απελευθερώσει ένας είδος ενέργειας, που ο ίδιος θεωρούσε άυλη και πνευματική. 

Το φαινόμενο placebo 

Υπάρχει μια έντονα κριτική στάση εναντίον της ομοιοπαθητικής που προέρχεται κυρίως από κύκλους ιατρικούς της λεγόμενης αλλοπαθητικής ή κλασσικής ιατρικής. Αυτή η κριτική στάση είναι πιο έντονη σε χώρες όπου η ομοιοπαθητική δεν έχει ακόμη μακρά παράδοση και προσπαθεί να εδραιωθεί. Είναι γεγονός ότι ενώ σε κάποια κράτη υπάρχει η ομοιοπαθητική ειδικότητα στα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία καλύπτουν ομοιοπαθητικές θεραπείες, σε άλλα κράτη η ομοιοπαθητική είναι ακόμη υπό πιεστική αμφισβήτηση από την ιατρική και τη φαρμακευτική κοινότητα. Το βέβαιο είναι ότι υποβόσκει μια μάχη που φαίνεται να έχει ως αίτια κυρίως συντεχνιακά και οικονομικά συμφερόντα. Αυτό μπορεί να το διατυπώσει κανείς με βεβαιότητα αν σκεφτεί ότι στην πάλη για την υγεία δε θα έπρεπε να υπάρχουν αντίπαλα στρατόπεδα μεταξύ των συμμάχων που υπηρεσία τους είναι να θεραπεύουν. Ιατρική είναι μία και είναι κάθε θεραπευτική πράξη που απαλύνει τον πόνο του ανθρώπου και τον βοηθά να ισορροπήσει και να εξελιχθεί. Όμως, είναι γεγονός ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες χάνουν κέρδη με τη διάδοση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, και πολλές ιατρικές ειδικότητες βλέπουν την πελατεία τους να ζητά ανακούφιση στην ομοιοπαθητική ιατρική. 

Καλό είναι όμως να επισημάνουμε τα επιχειρήματα πού στηρίζονται οι εναντιώσεις κατά της ομοιοπαθητικής. Στην ιατρική έρευνα υπάρχει ένα φαινόμενο που ονομάζεται placebo. Κατά την χορήγηση φαρμάκου, κάποιοι ασθενείς παρουσιάζουν βελτίωση ακόμη κι αν το φάρμακο χωρίς να το ξέρουν, είναι απλή ζάχαρη. Οι λόγοι είναι κυρίως ψυχολογικοί, και το φαινόμενο placebo αλλοιώνει τα στατιστικά αποτελέσματα των ιατρικών ερευνών. Έτσι, πάντα οι ερευνητές καταφεύγουν σε μία τεχνική που λέγεται διπλό τυφλό πείραμα, όπου οι ασθενείς - εθελοντές που πρόκειται να δοκιμάσουν ένα φάρμακο, χωρίζονται σε δύο ομάδες. Στη μία ομάδα χορηγείται η πραγματική φαρμακευτική ουσία ενώ στην άλλη απλή ζάχαρη, εννοείται χωρίς να το γνωρίζουν οι εθελοντές. Τα τελικά αποτελέσματα είναι πάντα συγκριτικά, ώστε να εξαλειφθεί η επίδραση του φαινομένου placebo στην έρευνα. 

Οι πολέμιοι λοιπόν της ομοιοπαθητικής διατείνονται ότι η δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, που δεν έχει ακόμη αποδειχθεί επιστημονικά, οφείλεται στο φαινόμενο placebo, επιχείρημα ολότελα εσφαλμένο μια και οι έρευνες στην ομοιοπαθητική ιατρική γίνονται, επίσης, με διπλά τυφλά πειράματα που σαφέστατα αποδεικνύουν τη δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου και την αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής ιατρικής. 

Η διάγνωση, η ιατρική επίσκεψη 

Αλλά ας δούμε πώς εξασκείται η ομοιοπαθητική στην πράξη, πως κάνει δηλαδή διάγνωση και θεραπεία ο γιατρός.
Το πρώτο βήμα είναι ο ενδιαφερόμενος ασθενής να κλείσει ένα ραντεβού σε ομοιοπαθητικό γιατρό. Εκεί την πρώτη φορά γίνεται μια εξονυχιστική συνέντευξη που μπορεί να διαρκέσει αρκετή ώρα. Ο γιατρός κάνει ερωτήσεις και καταγράφει τις απαντήσεις. Οι ερωτήσεις ταξινομούνται σε τρεις βασικούς τομείς: το διανοητικό, το συναισθηματικό και το σωματικό. Κάθε στοιχείο καταγράφεται και κανένα δεν θεωρείται άνευ σημασίας. Στην ομοιοπαθητική ιατρική συμπτώματα ή συνήθειες που στην κλασσική ιατρική θεωρούνται επουσιώδη, είναι σημαντικά. Ο τρόπος που κοιμάται κανείς, οι προτιμήσεις σε γεύσεις, η αίσθηση κρύου-ζέστης, ο τρόπος της αναπνοής, ο τρόπος της σκέψης, η συμπεριφορά κ.ο.κ καταγράφονται σχηματίζοντας το προφίλ, ή αλλιώς, την ιδιοσυγκρασία του ασθενούς. 

Αφού ολοκληρωθεί η συνέντευξη, ο γιατρός μελετάει τα στοιχεία του ασθενούς με σκοπό να μπορέσει να κατατάξει την ιδιοσυγκρασία του και να την ταυτίσει με την κλινική εικόνα συμπτωματολογίας που προκαλεί κάποια ουσία όταν χορηγηθεί σε υγιές άτομο. Ψάχνει δηλαδή να ταυτίσει την εικόνα του ασθενή με την «εικόνα» κάποιου φαρμάκου, κατά την ομοιοπαθητική ορολογία. 

Μόλις εντοπίσει το κατάλληλο «όμοιο» φάρμακο, λαμβάνει υπόψη του την ένταση των συμπτωμάτων που καθορίζουν την εικόνα, το χρονισμό τους, το ρυθμό τους, τη διάρκειά τους, το ποσοστό της ταύτισης της ιδιοσυγκρασίας του ασθενούς με την «εικόνα» του φαρμάκου και τελικά αποφασίζει ποιο είναι το φάρμακο που θα χορηγήσει στον ασθενή και σε τι δυναμοποίηση. Συνήθως η συνταγή δίνεται σε ένα φαρμακείο που παρέχει ομοιοπαθητικά φάρμακα και ο ασθενής παίρνει το φάρμακο από εκεί. Το φάρμακο αυτό λαμβάνεται μια φορά και η δράση του διαρκεί για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, η τιμή του μάλιστα είναι εξαιρετικά χαμηλή. 

Η πιο πάνω περιγραφή, πρέπει να επισημάνουμε ότι αφορά την ιδανική περίπτωση που η ιδιοσυγκρασία του ασθενούς ταυτίζεται με την «εικόνα» του αντίστοιχου φαρμάκου. Όμως στην πράξη τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Συνήθως, η ιδιοσυγκρασία του ασθενούς είναι ένα κράμα από στοιχεία που τα βρίσκει κανείς σε διαφορετικά φάρμακα. Τότε η δουλειά του γιατρού είναι να διαγνώσει ποια είναι η προεξέχουσα «εικόνα» που ταιριάζει και να δώσει αυτό το φάρμακο στον ασθενή. Να εντοπίσει δηλαδή το πιο κατάλληλο όμοιο φάρμακο που αντιστοιχεί στην ιδιοσυγκρασία του ασθενή. 

Η ασθένεια κατά την ομοιοπαθητική ιατρική 

Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη διαγνωστική πράξη χρειάζεται να αναφέρουμε κάποια στοιχεία για το πως η ομοιοπαθητική θεωρεί την ασθένεια.
Κατά την ομοιοπαθητική η ασθένεια εκδηλώνεται μεν, με συμπτώματα που είναι τόσο σε νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό επίπεδο, αλλά ριζώνει σε όλο τον οργανισμό και αρχίζει τη δράση της σε πνευματικό επίπεδο επηρεάζοντας τη λειτουργία της ζωτικής δύναμης. Στη συνέχεια εκδηλώνεται με συμπτώματα που επηρεάζουν καταρχάς τα λιγότερο εσωτερικά και περιφερειακά όργανα, όπως είναι το δέρμα, το μυικό σύστημα κ.α. και σιγά - σιγά προχωράει επηρεάζοντας όλο και πιο ζωτικά, εσωτερικά όργανα, όπως είναι τα σπλάχνα, η καρδιά οι πνεύμονες, το νευρικό σύστημα. Κατά την θεραπεία η ασθένεια ακολουθεί την αντίθετη διαδρομή, καθώς η ζωτική δύναμη του οργανισμού την “σπρώχνει” από τις πιο εσωτερικές στιβάδες προς τα έξω. 

Όταν η διαδικασία ασθένειας -σημαντικής ή ασήμαντης- είναι σε εξέλιξη, μπορεί να υπάρξει κι άλλη δεύτερη και τρίτη κοκ. Τότε, κάθε μια από τις ασθένειες επικάθεται σαν «ίζημα» στον ασθενή. Μπορεί κάποιες ασθένειες έτσι να ιαθούν από τον ίδιο τον οργανισμό, άλλες να είναι σε κατάσταση ακόμη ανεκδήλωτη για το σωματικό επίπεδο, άλλες να εκδηλώνουν ενοχλητικά συμπτώματα ενώ άλλες λιγότερο εμφανή. Υπάρχει δηλαδή μια δυναμική διαδικασία που συντελείται διαρκώς σε κάθε οργανισμό. Ο κάθε ένας μας τελικά μοιάζει με ένα «κρεμμύδι» που κάθε του στρώμα είναι και μια ασθένεια η οποία είτε αυτοθεραπεύεται είτε εγκαθίσταται όλο και πιο βαθιά στον οργανισμό. 

Όταν ο γιατρός καταγράφει τη συνέντευξη, η εικόνα που διερευνά είναι ακριβώς αυτή η διαστρωμάτωση και φροντίζει να δώσει ένα - ένα διαδοχικά τα φάρμακα που βοηθούν τον ασθενή να αποβάλλει αυτά τα στρώματα, τις στοιβάδες του «κρεμμυδιού». Έτσι, στις επόμενες επισκέψεις ο γιατρός σημειώνει κυρίως τις αλλαγές που υφίστανται στην ιδιοσυγκρασία του ασθενή και δίνει το φάρμακο που αντιστοιχεί στην εκάστοτε εικόνα, προχωρώντας τη διαδικασία αποβολής των διαδοχικών στρωμάτων του «κρεμμυδιού». 

Ακριβώς επειδή η ομοιοπαθητική ιατρική αντιμετωπίζει τον ασθενή σαν ολότητα και δεν τον ξεχωρίζει σε αποκομμένα ανεξάρτητα όργανα όπως -μάτι, έντερο, αυτί κλπ-, είναι μια ολιστική ιατρική μέθοδος. Επιπλέον, επειδή δεν εξετάζεται άμεσα η ασθένεια αλλά δίδεται φροντίδα στο να «ξεκλειδωθεί» και να ενεργοποιηθεί η ζωτική δύναμη του ασθενούς με βάση την ιδιοσυγκρασία του, χαρακτηρίζεται το φάρμακό της ως ιδιοσυγκρασιακό φάρμακο. 

Η θεραπεία 

Όταν ο ασθενής πάρει το φάρμακο, αρχίζει συνήθως μια διαδικασία αυτοπαρατήρησης για να εντοπίσει τις αλλαγές που ελπίζει να του συμβούν κατά τη διαδικασία της ίασης. Τα πρώτα σημάδια ότι το φάρμακο λειτουργεί είναι, συνήθως, δύο. Αφενός, μια αίσθηση χαράς κι αισιοδοξίας, σαν ώθηση δύναμης για ζωή που οφείλεται ακριβώς στην ενεργοποίηση της ζωτικής δύναμης η οποία αρχίζει να αναλαμβάνει δράση σε όλα τα επίπεδα του οργανισμού και εκδηλώνεται με αυτό τον τρόπο στις εσωτερικές, πνευματικές και συναισθηματικές πτυχές της ανθρώπινης οντότητας. Αφετέρου, συχνά εμφανίζεται μια επιδείνωση των συμπτωμάτων, το λεγόμενο agravation, που οφείλεται στη διαδρομή που ακολουθεί η ασθένεια προκειμένου να απορριφθεί, αντίθετη από εκείνη την διαδρομή που ακολουθεί κατά την εγκατάσταση της στον οργανισμό. Στη θεραπεία επομένως, η ασθένεια κινείται από τις εσωτερικές πτυχές του οργανισμού προς τις εξωτερικές και κατά την διαδρομή της, καθώς αποβάλλεται, περνά από το σώμα εντείνοντας πρόσκαιρα τα συμπτώματά που προκαλεί. 

Μπορεί κανείς να καταλάβει με όλα τα προαναφερθέντα ότι η ομοιοπαθητική έχει απάντηση για ασθένειες που ταλανίζουν μεγάλα μέρη του πληθυσμού και για τις όποιες η κλασσική ιατρική δεν μπορεί να δώσει κάποια λύση, όπως ψυχοσωματικές εκδηλώσεις, συναισθηματικές διαταραχές κλπ. Τελικά, η επιβεβαίωση της θεραπείας γίνεται με την εξάλειψη των συμπτωμάτων. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι ότι συνήθως ο θεραπευμένος νιώθει πως η ασθένεια θεραπεύτηκε από μόνη της. Αυτό είναι όντως πραγματικό καθότι καμία χημική ουσία δεν επεμβαίνει στον οργανισμό για να προκαλέσει απότομες και έντονες αλλαγές που συνήθως συνοδεύονται από ανεπιθύμητες ενέργειες. Αντίθετα το ομοιοπαθητικό φάρμακο ενεργοποιεί τις ίδιες τις δυνάμεις του οργανισμού «ξεκλειδώνοντας» τη ζωτική ενέργειά του. Οπότε ο οργανισμός ωθείται να αναλάβει ο ίδιος δράση για να αυτοϊαθεί. 

Πρόληψη 

Στην ιατρική, συχνά, λέγεται ότι η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία. Έτσι πολλοί είναι όσοι προστρέχουν με αυτή τη πρόθεση. Όλη η διαδικασία που αναλύθηκε πιο πάνω σχετικά με τη δημιουργία και την πορεία της ασθένειας μπορεί να χρησιμοποιηθεί προληπτικά. Ο ενδιαφερόμενος επισκέπτεται τακτικά, περίπου μια φορά τον μήνα, τον ομοιοπαθητικό γιατρό και εντοπίζουν με συζήτηση τις αλλαγές που συμβαίνουν στην ζωή, στο περιβάλλον αλλά και στην ιδιοσυγκρασία του. Ο γιατρός δίνει ανάλογα με την κρίση του το ιδιοσυγκρασιακό φάρμακο που αποβάλλει τις ιδιοσυγκρασιακές επικαθίσεις εξυγιαίνοντας τον οργανισμό. Παράλληλα, όλη η διαδικασία αυτοανάλυσης και αυτοπαρατήρησης, μαζί με την ώθηση που προέρχεται από το φάρμακο, προλαβαίνει την εδραίωση παθολογικών σκέψεων, νοοτροπίας, στάσεων ζωής κλπ, συμπτωμάτων, συνηθειών που μπορεί να λειτουργήσουν ως αιτίες ασθένειας. Βέβαια η ομοιοπαθητική ιατρική δεν είναι πανάκεια και για αυτό είναι σημαντικό να εξασκείται από γιατρούς που έχουν τη δυνατότητα να διακρίνουν πότε χρειάζεται η συμβολή μιας άλλης ιατρικής μεθόδου ή μιας άλλης ιατρικής εξέτασης.
Εν τέλει, αυτή η διαδικασία αυτοπαρατήρησης και ανάλυσης λειτουργεί αυτογνωσιακά και επομένως αποτελεσματικά, με τη προϋπόθεση κάποιος να είναι πρόθυμος και συνειδητός κι αυτό από μόνο του αποτελεί ένα βασικό βήμα προς την υγεία. 
Ένα ακόμη στοιχείο που κάνει ελκυστική την ομοιοπαθητική στο στίβο της πρόληψης, είναι ο τρόπος που λειτουργεί το ομοιοπαθητικό φάρμακο. Κατά την δράση του αναστέλλει την ασθένεια ωθώντας την έξω από τον οργανισμό δεν καταστέλλει τα συμπτώματα αλλά αντιμετωπίζει την αιτία της. Σε πολλές περιπτώσεις τα κλασσικά φάρμακα δε φτάνουν στο αίτιο της ασθένειας, αλλά καταστέλλουν τα συμπτώματα εξαναγκάζοντας την ασθένεια σε ακόμη βαθύτερη και ανεκδήλωτη διείσδυση στον οργανισμό, μεταμορφωμένη σε άλλα συμπτώματα που μπορεί να εκδηλωθούν μελλοντικά. Έτσι, αυτή η εξάλειψη των αιτιών της ασθένειας γίνεται ένα πολύ ισχυρό εργαλείο για προληπτική ιατρική. 

Η εξέλιξη της ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα. 

Με την πάροδο των χρόνων, όπως όλες οι επιστήμες έτσι και η ομοιοπαθητική εξελίσσεται. Κατά καιρούς έχουν επιχειρηθεί έρευνες και χρήση της με τρόπους που διαφέρουν από την ορθόδοξη κλασσική εξάσκηση της. Κοκτέιλ ομοιοπαθητικών σκευασμάτων, συνταγογραφήσεις χαμηλών δυναμοποιήσεων με πολύ γοργούς ρυθμούς εναλλαγής φαρμάκων, και άλλες πρακτικές έχουν ερευνηθεί. Κάποιες δίνουν ενθαρρυντικά αποτελέσματα, άλλες αποτυγχάνουν. Ακόμη, άλλες ιατρικές προσεγγίσεις όπως είναι η ανθρωποσοφική ιατρική αλλά και οι ανθρωποσοφικές καλλιέργειες, συνδέονται στενά με απόψεις και μορφές ομοιοπαθητικής θεραπείας. 
Το πεδίο είναι ανοιχτό για έρευνα και σίγουρα πολλά ωφέλιμα συμπεράσματα θα προκύψουν στο μέλλον για το καλό της ανθρωπότητας και του πλανήτη μέσα από τις ερευνητικές τάξεις της ομοιοπαθητικής ιατρικής που ως υγιής επιστήμη κι αυτή διαρκώς εξελίσσει το περιεχόμενο και την πρακτική της. 

Όμως, ο φανατισμός είναι πάντα επικίνδυνος. Παρατηρεί κανείς όταν κουβεντιάσει με ομοιοπαθητικούς γιατρούς ότι υπάρχουν κάποιοι που εναντιώνονται εναντίον της κλασσικής ιατρικής όπως επίσης είδαμε ότι συμβαίνει και το αντίθετο. Αυτό κυοφορεί τον κίνδυνο να εξοβελιστεί ένας τεράστιος τομέας γνώσης που υπάρχει για τον άνθρωπο, εξαιτίας παρατάξεων αντιμαχόμενων. Ο ασθενής οφείλει λοιπόν να διατηρεί την απόστασή του από τέτοια φαινόμενα και να διακρίνει ποια είναι η οφειλή που μπορεί να αποκομίσει από την ιατρική, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους. 
Δεν μπορεί για παράδειγμα η ομοιοπαθητική να αντικαταστήσει την ορθοπεδική ανάταξη των σπασμένων μελών, όπως δεν μπορεί να εκτελέσει μπαϊ πας ή άλλες επεμβάσεις που σώζουν ζωές. Ούτε μπορεί ποτέ να αρνηθεί κανείς σε έναν ασθενή τις βασικές εξετάσεις που θα οδηγήσουν σε αποφάσεις σχετικά με την μέθοδο ιατρικής αντιμετώπισης. Άλλωστε, όπως προαναφέρθηκε, η θεραπευτική είναι για να υπηρετεί τον άνθρωπο κι όχι τις εκάστοτε απόψεις. 

Σε ότι αφορά την Ελλάδα, προς το παρόν ισχυρές δυνάμεις εμποδίζουν την ομοιοπαθητική να καλυφθεί από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η φημολογία ότι η ομοιοπαθητική είναι αλμπάνικη μέθοδος κυκλοφορεί ακόμη και σήμερα. Η Ελλάδα μπορεί να μην έχει μακρόχρονη παράδοση στην ομοιοπαθητική ιατρική παρόλα αυτά, η ομοιοπαθητική στη χώρα μας αναπτύσσεται ταχύτατα και πρόσφατα διδάσκεται σε πανεπιστημιακό επίπεδο, στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Υπάρχουν μάλιστα εξαιρετικοί Έλληνες γιατροί και δάσκαλοι της ομοιοπαθητικής, παγκοσμίως, καταξιωμένοι που έχουν συμβάλλει σημαντικά στην εξέλιξη της ομοιοπαθητικής. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα για την εδραίωσή της και την οργάνωσή της, έτσι ούτως ώστε να υπηρετήσει στο μέγιστο την υγεία με την τόσο ουσιαστική, βαθιά κι ενδιαφέρουσα προσέγγισή της. 

Σημειώσεις 

i «διά τα όμοια νούσος γίγνεται και διά τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσευόντων υγιαίνονται (...) διά του εμέειν έμετος παύεται....» [Με τα όμοια δημιουργείται ασθένεια και με τα όμοια (από τα οποία νόσησαν) θεραπεύονται (...) με τον εμετό σταματά ο εμετός]. 


Πηγές 

*http://www.homeopathy.gr/
*http://el.wikipedia.org/wiki/Ομοιοπαθητική
*http://el.wikipedia.org/wiki/Σάμουελ_Χάνεμαν
*http://www.ego.gr/articleals4.html
*http://www.12830.gr/Forum/oikologia/enallaktikh-iatrikh/Page-4.html 
*Άρθρο της Ιωάννας Σουφλέρη: "Μια θέση στα ελληνικά πανεπιστήμια κέρδισε η Ομοιοπαθητική, αφού μεταπτυχιακοί τίτλοι σπουδών της θεραπευτικής αυτής μεθόδου θα παρέχονται εφεξής από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου σε πτυχιούχους των ιατρικών και οδοντιατρικών σπουδών"


Πηγή: e-zine.gr
Συνέχεια. . . »

Ο Μάγος-Γιατρός στους Μεγάλους Πολιτισμούς

Ο μάγος – γιατρός είναι ουσιαστικά ένας ψυχολόγος που διεισδύει στα μύχια του εσωτερικού κόσμου των ανθρώπων, ανακαλύπτοντας έτσι τις αιτίες των ασθενειών. Και κινώντας από εκεί τους κατάλληλους «μοχλούς» μπορεί να δρα αποτελεσματικά παρέχοντας μεθόδους θεραπευτικές που εξασφαλίζουν την εσωτερική ισορροπία και την εναρμόνιση με τη φύση.


Πάνω στο εξελικτικό μονοπάτι ο άνθρωπος μοχθούσε και μοχθεί αέναα να γνωρίσει τον εαυτό του, καθώς και να συλλάβει και να εκφράσει τον εξελικτικό του ρόλο μέσα στον κόσμο. Και ανέκαθεν ο στίβος μέσα στον οποίο ανδρωνόταν συνειδησιακά, ήταν οι ανθρώπινες κοινωνίες. 


Θεραπευτικός τροχός Ινδιάνων

Ζώντας ως κύτταρο μια τέτοιας κοινωνίας, μικρής ή μεγάλης, ο άνθρωπος αποκτά τη δυνατότητα δόμησης μιας ευρύτερης συνείδησης εστιασμένης στη συλλογικότητα, που τον απελευθερώνει από τα στενά ατομικά του όρια, αλλά ταυτόχρονα αναλαμβάνει και την ευθύνη του δικού του δημιουργικού ρόλου μέσα στην κοινωνία. 

Είναι γεγονός ότι από τη χαραυγή της ύπαρξή τους οι ανθρώπινες κοινωνίες στηρίχτηκαν πάνω σε κεντρικούς αρχετυπικούς ρόλους, τους οποίους εξέφραζαν άτομα τα οποία είχαν επιλεχθεί και εκπαιδευθεί κατάλληλα. Τα πλέον χαρισματικά πρόσωπα αναλάμβαναν τους ρόλους του ηγήτορα, του πολεμιστή, του ιερέα, του θεραπευτή, του μάγου και είχαν την ευθύνη της καθοδήγησης των υπολοίπων αλλά και την παροχή προστασίας σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο. 

Ένας από τους σημαντικότερους ρόλους ήταν εκείνος των μάγων –γιατρών οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της θεραπείας, χρησιμοποιώντας παράλληλα τις γνώσεις τους τόσο για τις δυνάμεις της φύσης, όπως που εκείνες αποκόμιζαν, ταξιδεύοντας μέσα σε κόσμους εσωτερικούς. Αν και η δυτική κουλτούρα μας προδιαθέτει αρνητικά απέναντι σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις και πρακτικές, σύγχρονοι επιστήμονες που ερευνούν δίχως προκαταλήψεις ανακαλύπτουν σε αυτά τα πεδία, πολύτιμες αρχαίες γνώσεις που μπορούν να επιστρατευτούν και από την σύγχρονη ιατρική. 

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της θεραπευτικής που αναπτύχθηκε, διαχρονικά, από τους μάγους – γιατρούς είναι η θεώρηση του ανθρώπινου οργανισμού με «ολιστικό» τρόπο. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως μία πολυδιάστατη ενότητα της οποίας οι όψεις αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και η ασθένεια εξετάζεται σε κάθε επίπεδο ύπαρξής (πνευματικό, νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό). Για τον μάγο – γιατρό ο άνθρωπος είναι ένα ζωντανό κύτταρο της φύσης και συνεπώς εξετάζεται και η σχέση του με αυτή. Αναγνωρίζεται δηλαδή η εσωτερική διάσταση, τόσο των ασθενειών, όσο και της θεραπείας. Η ασθένεια αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα εσωτερικής ανισορροπίας και η υγεία ως εκδήλωση εσωτερικής αρμονίας. Ο μάγος – γιατρός δεν επικεντρώνεται στην ασθένεια για να την καταστείλει, αλλά εστιάζεται στην οντότητα – άνθρωπο με σκοπό να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη ισορροπία της. 

Η προσέγγιση του μάγου – γιατρού, πέρα από την έννοια της θεραπείας, εμπεριέχει και την έννοια της προληπτικής ιατρικής, καθώς παρέχει εκείνες τις μεθόδους που εξασφαλίζουν την εσωτερική ισορροπία και την εναρμόνιση με τη φύση. 

Ο μάγος – γιατρός είναι ουσιαστικά ένας ψυχολόγος που διεισδύει στα μύχια του εσωτερικού κόσμου των ανθρώπων, ανακαλύπτοντας έτσι τις αιτίες των ασθενειών. Και κινώντας από εκεί τους κατάλληλους «μοχλούς» μπορεί να δρα αποτελεσματικά. 

Όμως για να μπορέσει η θεραπεία να είναι αποτελεσματική χρειάζεται και η σύμπραξη του ίδιου του ασθενή. Η θέληση και η ενέργεια του θεραπευτή δρουν υποστηρίζοντας προσωρινά εκείνες του ασθενή μέχρι να επανακάμψουν και σε καμία περίπτωση δεν τις υποκαθιστούν. 

Σε αυτό το βαθύτερο επίπεδο ο μάγος- γιατρός δρα ως μαχητής που, βασιζόμενος στις πνευματικές του δυνάμεις, πολεμά τους εσωτερικούς «δαίμονες» και τελικά επιφέρει αρμονία, ισορροπία και λύτρωση. Ταυτίζεται, κατά μία έννοια, με το αρχέτυπο του ήρωα – λυτρωτή που απελευθερώνει την «επικράτεια του βασιλείου» από κάθε αρνητική επιρροή και επιφέρει ξανά την αρμονία. 

Βέβαια η ηρωική πράξη τελικά ανήκει σε κάθε άνθρωπο, καθώς ο καθένας φέρει την ευθύνη της δικής του ζωής και εξέλιξης. Ωστόσο ο μάγος – γιατρός στέκει αρωγός σε όποιον χρειαστεί τη βοήθειά του. 

Όπως αναφέρει ο Μορύα: «Η θεραπεία είναι τέχνη η οποία για να λειτουργήσει καλύτερα, απαιτεί την εσωτερική συγχώνευση της θέλησης του γιατρού με τη θέληση του ασθενή. Ο γιατρός επηρεάζει τον ασθενή του όπως ο καλλιτέχνης πείθει το ακροατήριο του και με αυτό τον τρόπο τόσο ο καλλιτέχνης, όσο και ο θεραπευτής αντλούν τη δύναμη τους από την ίδια Πηγή». 


Ένα Παγκόσμιο Αρχέτυπο 

Γενικά, ο όρος «μάγος - γιατρός» αποδίδεται σε εκείνον που θεραπεύει τις ασθένειες που έχουν προκληθεί από μαγεία. Σε πολλές κοινωνίες το ρόλο αυτόν τον είχαν γυναίκες. 

Ωστόσο, ο μάγος γιατρός δεν ήταν απαραίτητα μάγος ο ίδιος αλλά μάλλον ένα πρόσωπο που είχε τα γιατρικά για να προστατεύσει τους άλλους από τη μαγεία. Ήταν θεραπευτής, γνώστης των μαγικών ιδιοτήτων και των χημικών δοσολογιών διαφόρων ουσιών και έμπειρος στις τελετές μέσω των οποίων χορηγούνταν. Πρόσφερε καθοδήγηση και θεραπεία, φυσική αλλά κυρίως πνευματική. Γνώριζε τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών ενώ ο ίδιος περιπλανιόταν συχνά σε λεπτοφυέστερους κόσμους μέσα σε όνειρα και έπεφτε σε έκσταση προκειμένου να επικοινωνήσει με τα πνεύματα ώστε να τα κάνει βοηθούς στο έργο του. Τα πνεύματα του αποκάλυπταν γνώση και συνεργάζονταν μαζί του. 

Οι μάγοι - γιατροί, θεωρείτο ότι είχαν τη δυνατότητα να βλέπουν στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης και να αντιμετωπίζουν το κακό ακόμη και αν ήταν καλά κρυμμένο πίσω από διάφορα προσωπεία. Οι αρχαίοι αυτοί ψυχοθεραπευτές, κινούνταν σε κόσμους σκέψης όμοιους με εκείνους που επεξεργάζονται οι σύγχρονοι ψυχολόγοι. Προστάτευαν τα πνεύματα και τα σώματα εκείνων που προσπαθούσαν να θεραπεύσουν από εκείνο τον κίνδυνο που σήμερα θα ονομάζαμε «ψυχική προσβολή». 

Αυτοί οι θεραπευτές αναγνώριζαν το γεγονός ότι πολλές αρρώστιες είναι αποτέλεσμα βαθύτατων φόβων. Ο Κάρλ Γκούσταβ Γιούγκ, που εμβάθυνε στο συγκεκριμένο θέμα, αναφέρει σχετικά: «Ο πρωτόγονος άνθρωπος φοβάται συχνά και σε μεγαλύτερο βαθμό την εσωτερική πραγματικότητα, δηλαδή των κόσμο των ονείρων, τα πνεύματα των νεκρών, τους δαίμονες, τους θεούς, τους μάγους και τις μάγισσες, Παρόλο που ο ρασιοναλισμός μας θεωρεί πως έχει βουλώσει αυτή την πηγή του φόβου καθώς αποδεικνύει ότι είναι ανυπόστατη. Πρόκειται όμως για εσωτερικές ψυχικές πραγματικότητες, που ο παράλογος χαρακτήρας τους δεν παραμερίζεται με λογικά επιχειρήματα. Ο πολιτισμένος αντικρίζει με περιφρόνηση την πρωτόγονη δεισιδαιμονία, πράγμα που είναι εξίσου βλακώδες με την περιφρόνηση απέναντι στις πανοπλίες, τα όπλα, τα κάστρα και τους πανύψηλους καθεδρικούς ναούς του μεσαίωνα. Τα πρωτόγονα μέσα είναι κάτω από πρωτόγονες συνθήκες εξίσου αποτελεσματικά όπως ένα αυτόματο όπλο ή το ραδιόφωνο κάτω από σύγχρονες συνθήκες». 

Ενδεικτική είναι η μαρτυρία ενός Εσκιμώου: «Φοβόμαστε! Φοβόμαστε τα στοιχεία, με τα οποία πρέπει να πολεμήσουμε, τη λύσσα τους να αποσπάσουν την τροφή μας απ’ τη γη και τη θάλασσα. Φοβόμαστε το κρύο και το λιμό μέσα στα χιονόσπιτα μας. Φοβόμαστε την αρρώστια που θερίζει καθημερινά ανάμεσα μας. Όχι το θάνατο, αλλά την οδύνη. Φοβόμαστε τις ψυχές των νεκρών ανθρώπων και των ζώων. Φοβόμαστε τα πνεύματα της γης και του αέρα. Δεν είναι αρκετό για ένα σαμάνο να μπορεί να δραπετεύσει από τον εαυτό του και από το περιβάλλον του. Δεν είναι αρκετό, έχοντας την ψυχή μακριά από τα μάτια, τον εγκέφαλο και τα σωθικά, να μπορεί να αποσύρει το πνεύμα απ΄ το σώμα του και έτσι να πραγματοποιήσει τα ‘‘μεγάλα πετάγματα’’ μέσα από το διάστημα και μέσα απ’ τη θάλασσα. Ούτε είναι αρκετό να καταργεί, μέσω της δύναμης του, κάθε απόσταση και να μπορεί να δει όλα τα πράγματα, όσο μακριά και αν είναι αυτά. Γιατί θα είναι ανίκανος να διατηρήσει αυτές τις ικανότητες, εκτός και αν έχει τη βοήθεια των πνευμάτων, που απαντούν στο κάλεσμα του… Όμως, πρέπει να βρει αυτά τα ευεργετικά πνεύματα για τον εαυτό του, πρέπει να τα συναντήσει ο ίδιος. Δεν μπορεί να διαλέξει για τον εαυτό του τι είδη απ΄ αυτά θα έχει. Αυτά έρχονται από μόνα τους, δυνατά και πανίσχυρα». 

Τους αρχέγονους αυτούς φόβους αντιμετώπιζαν οι σοφοί των φυλών και των αρχαίων κοινωνιών, οι οποίοι ήταν εξοικειωμένοι και χρησιμοποιούσαν την ενέργεια που απορρέει από το αρχέτυπο του Μάγου. Οι σαμάνοι, οι μάγοι-γιατροί, οι γητευτές, οι μάγισσες - θεραπεύτριες, οι εφευρέτες, οι επιστήμονες, οι τεχνικοί, όλοι κάνουν χρήση, συνειδητά ή ασυνείδητα, αυτής της δύναμης. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ο άνθρωπος-μάγος είναι σε κάθε εποχή ένας μυημένος στη μυστική και κρυμμένη γνώση. Αυτή η γνώση προσδίδει στο Μάγο σημαντική δύναμη, μέρος της οποίας είναι και η δυνατότητα χειρισμού των φυσικών δυνάμεων. Ήταν οι μάγοι στις αρχαίες κοινωνίες που ανακάλυψαν τα μυστικά της γραφής, τα μαθηματικά, τη μηχανική, την αστρονομία. Ο Τζορντάνο Μπρούνο αναφέρει : «Αρχικά μάγος θεωρούνταν ο σοφός. Σε αυτό το είδος ανήκουν οι ακόλουθοι του Ερμή του Τρισμέγιστου στην Αίγυπτο, οι Δρυίδες των Γαλατών, οι Γυμνοσοφιστές των Ινδών, οι Καββαλιστές των Εβραίων, οι μάγοι των Περσών και οι σοφοί των Ελλήνων και των Ρωμαίων». 


Ο Σαμάνος ως Μάγος – Γιατρός 

Ο σαμανισμός, ως πρακτική, σχετίζεται με εκείνη του μάγου – γιατρού και στις περισσότερες περιπτώσεις ο διαχωρισμός τους είναι ανέφικτος. Ωστόσο, παρόλο που η δράση τους αλληλεπικαλύπτεται μπορούμε να διακρίνουμε κάποιες αδιόρατες διαφοροποιήσεις, κύρια ως προς τη μεθοδολογία που υιοθετείται. Θα μπορούσε, να ειπωθεί ότι ο σαμάνος αποτελεί μια όψη – έκφραση του αρχέτυπου του μάγου – γιατρού αν και ο σαμάνος δεν εστιάζεται μόνο σε αυτόν τον ρόλο. 

Με το γενικό όρο «σαμανισμός» εννοούμε ένα πολύπλοκο λατρευτικό και μαγικο-θρησκευτικό φαινόμενο που διαμορφώθηκε γύρω από την τεχνική της έκστασης. Εξαιτίας της πλατειάς γεωγραφικής του εξάπλωσης-Βόρεια και Νότια Αμερική, Σιβηρία, Ινδονησία, Ωκεανία κ.α.- ο σαμανισμός είναι φυσικό να μην παρουσιάζει ομοιομορφία ως προς την λατρευτική πρακτική του. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο σαμάνος ως ιερέας, μάγος - γιατρός και επικεφαλής της οικογενειακής θρησκείας. Είναι ειδικός της έκστασης στη διάρκεια της οποίας η ψυχή του θεωρείται ότι εγκαταλείπει το σώμα για να επιχειρήσει αναβάσεις στα ουράνια ή καθόδους στην κόλαση. Επιχειρώντας μια ψυχολογική προσέγγιση του όρου ο Τζόζεφ Κάμπελ ορίζει τον σαμάνο ως «άτομο αρσενικού η θηλυκού φύλου που έχει στραφεί στον κόσμο του ασυνείδητου εξαιτίας έντονης ψυχολογικής εμπειρίας». Ο σαμάνος εκτελεί θαύματα και θεραπεύει, επιπλέον δε είναι ψυχοπομπός, ιερέας, μυστικιστής και ποιητής. 

Σε όλο τον κόσμο υπάρχει η δοξασία ότι είναι δυνατόν να αποκτήσει κανείς μαγικο-θρησκευτικές δυνάμεις, τόσο πηγαία (αρρώστια, όνειρο, απροσδόκητη συνάντηση μιας πηγής δύναμης κ.α.), όσο και θεληματικά (αναζήτηση). Όλες οι εκστατικές εμπειρίες που παίζουν ρόλο στην κλήση του μελλοντικού σαμάνου αποτελούν το παραδοσιακό σχήμα μιας μυητικής αλληλουχίας: πόνος, θάνατος, ανάσταση. 

Στον κόσμο του πρωτόγονου ανθρώπου έχει εδραιωθεί ως ουσιαστικό χαρακτηριστικό του μάγου-γιατρού και του σαμάνου κάποια μορφή συναισθηματικής αστάθειας αλλά και ιδιαίτερης ευαισθησίας. Ένας σαμάνος στη Σιβηρία επιλέγεται κατά προτίμηση μεταξύ εκείνων που πάσχουν από «Μένερικ», μια νευρική διαταραχή κατά την οποία ο ασθενής πέφτει σε έκσταση και υπόκειται σε σπασμούς. Ο κόσμος του, ήταν ο κόσμος ενός ανθρώπου επιδεκτικού σε όλες τις εσωτερικές συγκινήσεις, φυσικές και νοητικές. Ενώ οι λιγότερο ευαίσθητοι συνάνθρωποί του εκτίθεντο σε ένα μόνο επιλεγμένο αριθμό συγκρούσεων του εξωτερικού και εσωτερικού κόσμου, εκείνος εκτίθετο σε κάθε πεδίο και έπρεπε να κάνει μια διευθέτηση σε όλους τους κόσμους. Ο πόνος και η οδύνη επιβάλλονταν πάνω του από την ίδια την ιδιοσυγκρασία του εκφράζοντας τις οξείες συγκρούσεις μέσα του. Προσπαθεί να φέρει στο φως της συνείδησης μια ασυνείδητη κατάσταση αποκτώντας κάθε φορά ένα νέο επίπεδο επίγνωσης. Σαν τον άρρωστο ο μάγος προσβάλλεται σε ένα ζωτικό επίπεδο που του αποκαλύπτει κάποια βασικά δεδομένα της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή τη μοναξιά, την προσκαιρότητα, την εχθρότητα του περιβάλλοντος κόσμου. Το σημαντικό όμως είναι, ότι ο πρωτόγονος μάγος - γιατρός δεν είναι απλά ένας άρρωστος: είναι προπάντων ένας ασθενής που κατόρθωσε να θεραπευτεί μόνος του. Γνωρίζει δηλαδή το μηχανισμό, ή ακόμα καλύτερα τη θεωρία της ασθένειας. 

Ο γιατρός είναι μοναδικός στο εσωτερικό της κοινωνίας. Είτε διαλέχτηκε από τους θεούς ή από τα πνεύματα για να είναι ο πληρεξούσιος τους, είτε έχει μια προδιάθεση λόγω μιας φυσικής ιδιορρυθμίας προς μια τέτοια λειτουργία, ή γιατί είναι ο φορέας μιας κληρονομιάς που ισοδυναμεί με μαγικο-θρησκευτική κλίση, ο γιατρός ξεχωρίζει από τον κόσμο των κοινών θνητών ακριβώς γιατί βρίσκεται σε πιο άμεση επαφή με το θείο και χειρίζεται αποτελεσματικότερα τις εκφράσεις του. 

Οι πλέον διαδεδομένες θεωρίες για την αιτία της ασθένειας από την πλευρά του σαμάνου μάγου - γιατρού είναι: α) η εισδοχή ενός ξένου σώματος μέσα στο σώμα και β) η προσωρινή απώλεια της ψυχής. Οι μαγικές πρακτικές και τελετουργίες του καταπιάνονται με μεθόδους πρόκλησης και επιστροφής της ψυχής. Το υπερφυσικό πνεύμα που θεωρείται υπεύθυνο, συχνά δεν εμφανίζεται με τη θέλησή του αλλά κάτω από πίεση συλλαμβάνεται και εξαναγκάζεται να συμβάλει στην επιστροφή της ψυχής. 

Ο σαμάνος είναι θεραπευτής και ψυχοπομπός επειδή γνωρίζει τις τεχνικές της έκστασης. Χρησιμοποιεί όμως και ονειρικά μονοπάτια για να πάρει πληροφορίες. Προκαλεί την ψυχή του να αφήσει το σώμα του για να περπατήσει τα ψυχικά μονοπάτια και να αναζητήσει πληροφορίες σε ένα άλλο επίπεδο συνείδησης. Έχει φτάσει κατά μία έννοια στην καρδιά του κόσμου. Ας αναφέρουμε εδώ ότι ακόμα και στη σύγχρονη εποχή, οι ανώτερες καταστάσεις συνείδησης ή αλλιώς οι μυστικιστικές εμπειρίες ή εμπειρίες κορυφής, αποτελούν τον απώτερο στόχο όλων των εσωτερικών μυητικών συστημάτων, καθώς και των φιλοσοφικών και θρησκευτικών διδασκαλιών. 

Ως αρχαιότεροι θεωρούνται οι Αυστραλοί σαμάνοι και μάγοι – γιατροί, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο ο σαμανισμός εξελίχθηκε κατά την Νεολιθική περίοδο και την Εποχή του Χαλκού. 


Αυστραλοί Σαμάνοι – Άνοδος με το Ουράνιο Τόξο 

Σύμφωνα με τις αρχαίες δοξασίες των Αυστραλών, υπήρξε μια εποχή όπου η επικοινωνία ανάμεσα στον Ουρανό και στη Γη ήταν δυνατή. Μετά από κάποιο γεγονός η επικοινωνία διακόπηκε αλλά οι ήρωες και οι γιατροί κατορθώνουν να την αποκαθιστούν. Οι Αυστραλοί μάγοι - γιατροί όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι σαμάνοι και μάγοι, δεν κάνουν άλλο από το να αποκαθιστούν προσωρινά και μόνο γι’ αυτούς τη «γέφυρα ανάμεσα στο Ουρανό και την Γη». 

Επαναλαμβάνουν, μ’ αυτόν τον τρόπο, κατά βούληση εκείνο που οι πρώτοι άνθρωποι έκαναν τα πολύ παλιά χρόνια. Να ανεβαίνουν στον Ουρανό και να ξανακατεβαίνουν στη Γη. Η ικανότητα του μαγικού πετάγματος είναι σημαντική. Οι κρύσταλλοι του βράχου παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη μύηση του Αυστραλού μάγου - γιατρού εφόσον έχουν ουράνια προέλευση. Ο θεός Μπαιάμ κάθεται σ’ ένα θρόνο από διαφανή κρύσταλλο και πετάει στη Γη κομμάτια του. Οι αποσπασμένοι από το θρόνο κρύσταλλοι είναι «στερεοποιημένο φως». Οι γιατροί φαντάζονται τον Μπαιάμ σαν ένα ον που μοιάζει σε όλα με τους άλλους γιατρούς «με εξαίρεση το φως που ακτινοβολεί από τα μάτια του». Έχουν την αίσθηση δηλαδή ότι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στην κατάσταση του υπερφυσικού και στην αφθονία του φωτός. Ο Μπαιάμ πραγματοποιεί τη μύηση των νέων γιατρών ραντίζοντας τους με «νερό ιερό και παντοδύναμο» που θεωρείται ότι είναι ρευστοποιημένος χαλαζίας. Γίνεται κανείς σαμάνος όταν είναι γεμάτος από στερεοποιημένο φως δηλαδή από κρυστάλλους χαλαζία. Αυτή η ενέργεια αλλάζει τον τρόπο της ζωής του δόκιμου γιατρού, εισάγοντας τον σε μια μυστική σύμπνοια με τον Ουρανό. Έτσι οι γιατροί νιώθουν διαφορετικοί από τους άλλους ανθρώπους χάρη στην αφομοίωση μιας ιερής ουσίας ουράνιας προέλευσης. 

Οι σαμάνοι του Βόρνεο έχουν φωτεινές πέτρες που αντανακλούν ότι συμβαίνει στην ψυχή του αρρώστου και του αποκαλύπτουν πού χάθηκε. 


Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι 

Για τους αρχαίους Αιγύπτιους ο μάγος – γιατρός είχε σε αρκετές περιπτώσεις θεϊκά χαρακτηριστικά. Λάτρευαν πολλούς θεραπευτές γιατρούς με εξέχοντα τον Σέραπι- ελληνικής καταγωγής- Αιγύπτιο θεό που βοηθούσε τους άρρωστους μέσω ονείρων και οραμάτων. Ιδιαίτερα σημαντικός θεραπευτής θεός ήταν ο Θωθ που θεράπευσε τον θεό Ώρο από το δηλητήριο του φιδιού. 

Οι Αιγύπτιοι θεραπευτές - ιερείς είχαν αξιόλογη γνώση ανατομίας και της λειτουργίας των σφυγμών και των πνευμόνων. Αναισθητοποιούσαν τους ασθενείς ρίχνοντάς τους σε υπνωτική έκσταση, προκειμένου να προχωρήσουν σε χειρουργική επέμβαση. Για τη διάγνωση της ασθένειας χρησιμοποιούσαν τεχνικές που στηρίζονταν στη μαντική και στη μαγεία. 

Τα αρχαία ιερατεία αντιμετώπιζαν το ανθρώπινο σώμα με μεγάλο σεβασμό αφού πίστευαν ότι ήταν το κέλυφος, το εξωτερικό ένδυμα του ενοικούντος πνεύματος. 

Αυθεντικές πηγές ιατρικών πληροφοριών είναι κυρίως δύο κείμενα: Ο πάπυρος του Έμπερς, που αποτελείται από 110 στήλες με συνταγές κάθε είδους και φάρμακα για διάφορες ασθένειες, συμβουλές υγιεινής και μια πραγματεία φυσιολογίας. Και ο πάπυρος του Έντγουιν Σμίθ που περιέχει δεκατρείς ιατρομαγικές συνταγές κι ένα κείμενο με 48 παραγράφους αφιερωμένες σε διάφορα είδη τραυμάτων και καταγμάτων και στη θεραπεία τους. Από τους παπύρους βρίσκουμε αξιοθαύμαστα στοιχεία: α) θεραπευτικές και ανατομικές γνώσεις των Αιγυπτίων ιατρών β) την επιστημονική ορολογία των παπύρων που προϋποθέτει μακροχρόνια εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης γ) μαζί με τις θεραπείες που προϋποθέτουν επιστημονική σκέψη, υπάρχουν και συνταγές με καθαρά μαγικό περιεχόμενο. Στο περιεχόμενο των παπύρων συμπυκνώνεται η παράδοση αρχαιοτάτων δεισιδαιμονιών μαζί με τα πορίσματα μακροχρόνιων παρατηρήσεων σ’ ένα μίγμα από το οποίο δύσκολα διαχωρίζεται το επιστημονικό από το μαγικό. 

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν οι πρώτοι που άρχισαν να εξασκούν την ιατρική επιστήμη από το 4.000 π.Χ. Ήταν οι πρώτοι που στήριξαν τις ιατρικές τους γνώσεις στην ενδελεχή παρατήρηση, στη διαδικασία της «δοκιμής και πλάνης», αλλά και στις πρακτικές γνώσεις που αποκτούσαν ταριχεύοντας τους νεκρούς. Απέκτησαν ουσιαστικές γνώσεις για τον τρόπο που λειτουργεί το σώμα εσωτερικά αλλά και για τη λειτουργία κάθε οργάνου. 

Είναι γεγονός ότι η μαγεία διαδραμάτιζε ρόλο στη θεραπευτική διαδικασία, δεδομένου ότι πίστευαν ακράδαντα πως κάποιες ασθένειες προέρχονταν από υπερφυσικές δυνάμεις, δηλαδή θεούς και πνεύματα. Σημαντική είναι η χρήση της μουσικής μέσω της οποίας ο θεραπευτής επικοινωνούσε με τα πνεύματα, καθώς οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι οι φθόγγοι είχαν μαγικές δυνάμεις. Πίστευαν ότι η θεραπευτική είναι τέχνη και πως σκοπός της είναι να φέρει τους ανθρώπους όσο το δυνατόν πιο κοντά στο «Μαάτ»-εξαγνισμό. 


Αρχαία Ελλάδα και Ήρωες Θεραπευτές 

Η πρακτική της μαγείας ήταν πανταχού παρούσα στην κλασική αρχαιότητα. Η δομή του μαγικού κόσμου ήταν τμήμα ενός καλά εγκαθιδρυμένου πλαισίου από τα βάθη των προϊστορικών χρόνων. 

Το φάρμακο σημαίνει «μαγικό ποτό» αλλά και βότανο και παρασκεύασμα θεραπευτικό. Ο μάγος έχει διάφορους τρόπους για να εκφράσει την τέχνη του. Κατά τον Πλάτωνα η υμνωδία (επωδή) είναι η μέθοδος εργασίας του μάγου, μαζί με την επαγωγή (επίκληση). Επωδή σημαίνει «μαγικό άσμα παρηγοριάς» και είχε τη θέση της στο θεραπευτικό οπλοστάσιο αφού τα μαγικά λόγια μπορούσαν να απαλύνουν τον πόνο και δρούσαν συμπληρωματικά ως προς τα μαγικά φίλτρα και τα φάρμακα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Ασκληπιός ήταν συγγενής με το Διόνυσο. 

Στην Ιλιάδα ο γεννήτορας της θεραπευτικής τέχνης δεν θεωρείτο ο Ασκληπιός αλλά ο δάσκαλός του, ο αρχαϊκός κένταυρος Χείρων που του δίδαξε τη θεραπευτική φύση των βοτάνων. 

Ο Χείρων, θεϊκής καταγωγής, γιος του Κρόνου, ήταν το σύμβολο μιας προαιώνιας σοφίας, εκείνης που υπήρχε πριν από τη δημιουργία των θεών. Ενώ όλοι οι άλλοι κένταυροι λειτουργούσαν μόνο μέσα από τον κόσμο της αγριότητας και των ενστίκτων, ο Χείρων, λειτουργούσε ως αγωγός διαβίβασης των ιδιοτήτων του φυσικού κόσμου στον ανθρώπινο πολιτισμό, γεφυρώνοντας μ’ αυτό τον τρόπο το χάσμα μεταξύ της φύσης και του πολιτισμού. Η γνώση του για τη μαγεία του φυσικού κόσμου μεταφέρθηκε μέσα από τους ήρωες - θεραπευτές μαθητές του προς όλο τον κόσμο. 

Μυθολογικά, μαθητής του Χείρωνα ήταν ο Ασκληπιός γύρω από τη λατρεία το οποίου δημιουργήθηκε μια ολόκληρη θεραπευτική παράδοση ευρύτατα διαδεδομένη στον ελλαδικό χώρο. 

Στο ναό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο βρέθηκαν αμέτρητες πλάκες στις οποίες ήταν γραμμένες οι θεραπείες που είχαν επιτευχθεί με μια μέθοδο που σήμερα θα ονομάζαμε ονειρική θεραπεία. Από εκεί προέρχεται ο μυητικός θεραπευτικός τρόπος της «Εγκοίμησης», της διαδικασία του να κοιμηθεί κανείς σ’ έναν ιερό χώρο ώστε να δει κάποιο αποκαλυπτικό όνειρο. Από όλα τα μέρη της Ελλάδας ασθενείς συνέρεαν στα ιερά του Ασκληπιού, τα περίφημα Ασκληπιεία, ώστε να θεραπευτούν με τη συνδρομή της θεότητας. 

Η επαφή με τους λειτουργούς του ναού- θεραπευτηρίου οδηγούσε την ψυχή και το νου σε μια ανάταση. Πραγματοποιούνταν εξαγνιστικά λουτρά με κρύο και θερμό νερό. Η χρήση του τρεχούμενου νερού ήταν πολύ βασική. Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν πηγές σε όλα τα ιερά. Η θεραπευτική αυτή χρήση του νερού παραμένει ακόμα στη μνήμη των λαϊκών μας παραμυθιών στα οποία το φάρμακο, πανάκεια, είναι το αθάνατο νερό. Στην αρχαία Ελλάδα, εκείνοι που έδωσαν στη συνέχεια μεγάλη σημασία στα όνειρα, ήταν οι Πυθαγόρειοι. 

Σταδιακά και καθώς ωρίμαζαν οι συσσωρευμένες θεραπευτικές γνώσεις ήρθε μια νέα εποχή την οποία σηματοδότησε η παρουσία του Ιπποκράτη. Αν και είχε ήδη αποκλίνει από τις μαγικές και τελετουργικές θεραπείες, προς όφελος της ορθολογικής επιστήμης, κατάφερε να συνδυάσει επιτυχημένα τη συνεχιζόμενη λατρεία του Ασκληπιού, χρησιμοποιώντας τα Ασκληπιεία, όπως εμείς οι σύγχρονοι τα νοσοκομεία. Η ιπποκρατική ιατρική διατήρησε και το «θρησκευτικό-μαγικό» στοιχείο, αναγνωρίζοντας τη θεραπευτική δύναμη που κρύβεται μέσα του. 


Κέλτες Δρυΐδες – Σαμάνοι, Μάγοι – Γιατροί 

Στον κόσμο των Δρυίδων τη σημαντικότερη θέση κατείχε η κηδεμονεύουσα θεά της ζωής και της γονιμότητας. Ο κέλτικος μυθολογικός κόσμος χαρακτηριζόταν από ένα πλήθος παράλληλων πραγματικοτήτων, γνωστές ως «Αλλόκοσμος», ο οποίος έτεμνε κάποιες φορές τον φυσικό κόσμο, δημιουργώντας σημεία εισόδου για τα μαγικά όντα και δυνατότητες για θαυμαστά φαινόμενα. Ο Δριϋδισμός συνιστούσε τρόπο ζωής, πνευματικό μονοπάτι και φιλοσοφία. «Δρυίδης» στην κέλτικη παράδοση σήμαινε ο «σοφός των δένδρων». Οι Δρυίδες ήταν τα πιο μορφωμένα άτομα της κέλτικης κοινωνίας, οι διδασκαλίες τους δε, παρουσιάζουν ομοιότητες με εκείνες του Πυθαγόρα. Ο κύριος ρόλος τους ήταν βασικά του ιερέα αλλά οι πλούσιες γνώσεις τους έδωσαν τη δυνατότητα να κατέχουν και άλλες λειτουργίες όπως του μάγου, του θεραπευτή του αστρονόμου και του φιλόσοφου. 

Η σημαντικότερη πηγή θεραπευτικής δύναμης για τους Δρυίδες ήταν τα άγια νερά, σε πηγάδια, πηγές και πίδακες, μέσα στα οποία κατοικούσαν θεοί και πνεύματα. Η όρθια πέτρα που συνήθως σημάδευε το ιερό μέρος των υδάτων αντιπροσώπευε το αντρικό σεξουαλικό όργανο, ενώ η πηγή ή το πηγάδι το γυναικείο. Άντρες και γυναίκες λούζονταν στα ευλογημένα νερά με την ελπίδα να θεραπευτούν και συχνά έβγαιναν από τα νερά απόλυτα θεραπευμένοι σωματικά και πνευματικά. 

Οι πηγές μας όμως για του Δρυΐδες είναι ελάχιστες αφού οι γραπτές αναφορές δεν προέρχονται από τους ίδιους. Όλες οι τελετές λάμβαναν χώρα στα δάση όπου εξασκούσαν τις μαγικές τους δυνάμεις. Ήταν θεραπευτές και κατείχαν τα θεραπευτικά μυστικά της φύσης. Υπήρχαν τρεις τάξεις οι οποίες αν και διαφορετικές μεταξύ τους, ήταν ισότιμες και σεβαστές. Αυτές ήταν ο Βάρδος, ο Οβάτης και ο Δρυίδης. Ο Οβάτης ήταν μάντης, θεραπευτής, ερευνητής, ψυχοπομπός και γιατρός. Η μελέτη του, εμπεριείχε γνώσεις των δένδρων και του δάσους, βοτανοθεραπεία και πρακτικές εφαρμογές. Είχε την ευθύνη για τα μυστήρια του θανάτου και της αναγέννησης, μάντευε το μέλλον και επικοινωνούσε με τους αρχαίους προγόνους. 


Θιβετανοί Θεραπευτές – Λάμα 

Ο Λάμα είναι πάνω απ όλα πνευματικός διδάσκαλος διαθέσιμος προς όλους ώστε να προσφέρει τη σωστή διάγνωση και θεραπεία. Η θεραπεία αρχίζει αμέσως από την ίδια εκείνη στιγμή που ο ασθενής έρχεται στον Λάμα και εμπιστεύεται τον εαυτό του απόλυτα σε εκείνον. Για τον Λάμα δεν έχει καμία σημασία η ασθένεια από μόνη της. Ολόκληρο το σώμα βρίσκεται σε ανισόρροπη κατάσταση και η θεραπεία απαιτεί την αποκατάσταση της ζωτικής ικανότητας του νευρικού συστήματος του τσι (chi) . To Tσι είναι η ενέργεια που προκύπτει από τη λήψη τροφής και την αναπνοή. Όταν ένα άτομο μάθει να ελέγχει αυτή την ενέργεια ζει μακρόχρονη και υγιή ζωή. Η αιτία των ασθενειών άλλα και του πρόωρου θανάτου του σύγχρονου ανθρώπου οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να πάρει την βιοενέργεια Τσι από το σύμπαν αλλά ούτε και από τη φύση το δάσος, τα βουνά, τα τρόφιμα, το νερό. 

Στην παραδοσιακή ιατρική του Θιβέτ υπάρχουν 40 μέθοδοι διάγνωσης και 108 φαρμακολογικές μέθοδοι θεραπείας: μεταξύ άλλων, διόρθωση βιοενέργειας, αποκατάσταση ψυχικής ηρεμίας, μέθοδος τοποθέτησης χεριών στον άρρωστο, ξεμπλοκάρισμα σπονδύλων, θεραπευτικό μασάζ από απόσταση, πιεσοθεραπεία στα σημεία πόνου, θεραπεία με λευκό πηλό, θεραπεία με την σκέψη, θεραπείες που γίνονται την ώρα του ύπνου. Υπάρχει επίσης και η αποκαλούμενη «γιόγκα των ονείρων». Πρόκειται για θεραπεία με τα μάτια η διαβάζοντας ειδικές προσευχές – «μάντραμ» (θεϊκός στίχοι που έλκουν ενέργεια από το σύμπαν ολόκληρο). 

Όταν ο Λάμα φτιάχνει οποιοδήποτε φάρμακο, πρώτα δοκιμάζει μια δόση ο ίδιος. Λαμβάνει μικρές δόσεις διάφορων δηλητηρίων και φαρμάκων σε όλη τη ζωή του. Μια μικροσκοπική δόση δηλητηρίου του Karakurt -είδος δηλητηριώδους αράχνης- θεραπεύει την παράλυση, διάφορα είδη καρκίνου και πολλά άλλα. Ο Λάμα κυρίως καλείται να αλλάξει την οπτική γωνία του ασθενούς. Κάποιοι άνθρωποι φαίνεται πως αγαπάνε ασυνείδητα τις ασθένειες και αρέσκονται συνειδητά να λυπούνται τον εαυτό τους. Οφείλουν λοιπόν να κατανοήσουν ότι ακριβώς αυτή είναι η στάση η οποία έλκει την ασθένεια. 

Το κέντρο της ζωής, σύμφωνα με τους γιατρούς του Θιβέτ – ακούγεται από τους παλμούς της αρτηρίας, που βρίσκεται στο χαμηλότερο τρίτο του αντιβραχίονα , ονομάζεται ο παλμός της ζωής και του θανάτου. Από αυτόν κρίνουν τον παλμό των εσωτερικών οργάνων τόσο των σημερινών όσο και των μελλοντικών ασθενειών αλλά και το προσδόκιμο της ζωής. Ο παλμός βοηθάει τους θιβετανούς γιατρούς να αναγνωρίζουν την αιτία της ασθένειας και να παρατηρούν τα συμπτώματά της. Ακολούθως συνταγογραφούν τη θεραπεία, αβλαβή για τον ασθενή, σύμφωνα με τους αρχαίους κανόνες. Στο οπλοστάσιο των θεραπευτών υπάρχουν πέντε φαρμακευτικές μορφές των φυτών: σκόνες, πλιγούρι, ροφήματα βοτάνων, χάπια και έλαια. 

Επίσης περιλαμβάνονται φάρμακα τέφρας, φαρμακευτικά κρασιά, που φτιάχτηκαν με τη χρήση των πολύτιμων λίθων και μετάλλων, φαρμακευτικά εκχυλίσματα. Η δοσολογία του φάρμακου και πώς πρέπει να εναλλάσσονται με τα τρόφιμα - είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που γίνεται αυστηρά υπό από παρακολούθηση των Λάμα. 


Ινδιάνοι Σαμάνοι – Θεραπευτές 

Οδηγός και εργαλείο του Ινδιάνου σαμάνου είναι ο «θεραπευτικός τροχός». Αντιπροσωπεύει τα τέσσερα βήματα του ανθρώπου προς τη δύναμη και τη γνώση. Κάθε κατεύθυνση αντιπροσωπεύει ένα συγκεκριμένο τομέα. 

Ο Νότος, ο τομέας του φιδιού, είναι το μονοπάτι του θεραπευτή. Το ζητούμενο εδώ είναι η άμεση απόρριψη του παρελθόντος. Όπως ακριβώς το φίδι απαλλάσσεται από το φιδοτόμαρο του μονομιάς, ο σαμάνος αφήνει ακαριαία με μία και μοναδική πράξη δύναμης πίσω του τον πόνο και τις χαρές του παρελθόντος. Συγχωρεί εκείνους που τον έβλαψαν και συμπονά εκείνους που αυτός έβλαψε. Η ψυχολογία προσπαθεί ν’ απελευθερώσει τα άτομα από το παρελθόν τους, ανατέμνοντας τις τραυματικές εμπειρίες της ζωής τους. Ο Ινδιάνος σαμάνος εκδιώκει μονομιάς όλα τα πνεύματα του παρελθόντος, νεκρούς αλλά και ζωντανούς εκείνα που στοιχειώνουν το είναι τους παγιδεύοντας έτσι κάποια κομμάτια μέσα στην ψυχική τους επικράτεια. 

Η επόμενη κατεύθυνση είναι η Δύση, ο δρόμος του πολεμιστή. Συμβολίζεται από τον Ιαγουάρο και εστιάζεται στη δυνατότητα να χτυπά κανείς στιγμιαία και άμεσα. 

Το τρίτο σημείο του θεραπευτικού τροχού είναι ο Βορράς. Συμβολίζεται από τον άσπρο βούβαλο και τον δράκοντα και σηματοδοτεί τον κόσμο της κυριαρχίας. Στον τομέα αυτόν ο σαμάνος κατανοεί τις λειτουργίες της γης και του ουρανού κι αποκτάει τη δύναμη να χειρίζεται τις δυνάμεις της φύσης αλλά και το συλλογικό μας πεπρωμένο. 

Η Ανατολή, τέλος, συμβολίζεται από τον αετό και διδάσκει στο σαμάνο τη χρήση του οράματος. Δίνει έμφαση στο πιθανό και στο πραγματοποιήσιμο. Το όραμα γίνεται πολυτιμότερο από την όραση. Είναι δύναμη της δημιουργίας και του σχηματισμού του μέλλοντος που επιθυμούμε εμείς. Ο Ινδιάνος σαμάνος μας διδάσκει πως οφείλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας, με ψυχική δύναμη, αξιοπρέπεια και τιμή. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να φανταστούμε τον εαυτό μας κατά δέκα χρόνια γηραιότερο να αναρωτιέται: Τι είναι εκείνο που θα ήθελα να είχα προσπαθήσει,- όχι πετύχει- αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν; Τι θα με είχε κάνει να γίνω εκείνο που πάντοτε ήθελα; 

Από τον Wakan-Tanka, το Μεγάλο Μυστήριο, έρχεται όλη η δύναμη. Από εκεί αντλεί ο μάγος γιατρός τη σοφία και τη δύναμη να θεραπεύει και να φτιάχνει φυλαχτά. Όλα τα ιερά θεραπευτικά φυτά προέρχονται από τον Wakan-Tanka. Οι Ινδιάνοι ανέκαθεν αισθάνονταν ως φιλοξενούμενοι της φύσης, γνωρίζοντας ότι από εκεί ζουν, τρέφονται και γιατρεύονται και γι’ αυτό ήταν ευσεβείς με μέτρο και σοφία απέναντί της και όχι κατακτητές και άρπαγες όπως οι λευκοί άνθρωποι που είχαν έρθει πέρα από την μεγάλη θάλασσα. 


Ο Αφρικανός Μάγος – Γιατρός 

Η μαγεία είναι μέρος των διαφορετικών θρησκειών των αφρικανών-αυτοχθόνων. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές αλλά συναφείς πεποιθήσεις σχετικά με τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ του φυσικού και του υπερφυσικού, του ορατού και του αόρατου κόσμου. Λέγεται ότι οι μάγοι και οι μάγισσες έχουν τις ικανότητες να χειριστούν τις σχέσεις μεταξύ των δυο κόσμων. 

Οι θεραπευτές της Νότιας Αφρικής, εξασκούν την παραδοσιακή αφρικάνικη ιατρική. Κατέχουν πολλούς διαφορετικούς ρόλους στην κοινότητα όπως εκείνον της μαντείας, θεραπεύουν φυσικές συναισθηματικές και πνευματικές ασθένειες, κατευθύνουν τις γεννήσεις αλλά και τις τελετουργίες του θανάτου, προστατεύουν τους πολεμιστές, αφηγούνται την ιστορία, την κοσμολογία και τους μύθους της παράδοσής τους. 

Υπάρχουν κυρίως δυο τύποι θεραπευτών της Νότιας Αφρικής, ο μάντης για θεραπευτικούς σκοπούς (sangoma) και ο βοτανολόγος (παρασκευάζει φάρμακα από φυτά και ζώα- (inyanga). Αυτοί οι θεραπευτές είναι αποτελεσματικοί νοτιοαφρικανοί σαμάνοι και είναι ιδιαίτερα σεβαστοί. 

Σήμερα υπολογίζεται ότι οι παραδοσιακοί αυτόχθονες θεραπευτές στην Ν. Αφρική είναι περίπου 200.000 σε σύγκριση με 25.000 γιατρούς εκπαιδευμένους με δυτικά πρότυπα. Το 60% του πληθυσμού συμβουλεύεται αυτούς τους θεραπευτές. 

Οι παραδοσιακοί θεραπευτές πιστεύουν ότι χρειάζεται να δείχνουμε τον σεβασμό μας στους προγόνους μας με ζώα που θυσιάζονται τελετουργικά. Έρχονται σε επαφή με τους προγόνους καίγοντας ιερά φυτά, παίζοντας τύμπανα, χορεύοντας και φωνάζοντας. Δίνουν στους ασθενείς φάρμακα τα οποία συνήθως έχουν ένα πολύ ισχυρό συμβολισμό κατασκευασμένα από φυτά, ζώα και ορυκτά και διαποτισμένα με πνευματικές ενέργειες. Για παράδειγμα, το λίπος του λιονταριού προετοιμάζει τα παιδιά στην απόκτηση θάρρους. Υπάρχουν φάρμακα για κάθε σωματική και ψυχική ασθένεια, την κοινωνική δυσαρμονία, πνευματικές δυσκολίες, μαγικά φίλτρα για την αγάπη και την τύχη. 

Ας σημειωθεί ότι κάθε Αφρικάνικη χώρα έχει τους αντίστοιχους μάγους της. Ενδεικτικά αναφέρουμε: 

Ν’anga στην Ζιμπάμπουε: Παραδοσιακοί θεραπευτές που χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό βότανων, ιατρικής, θρησκευτικής και πνευματικής καθοδήγησης για να θεραπεύουν. Θεωρούνται ότι κατέχουν πνευματικές δυνάμεις ώστε να προβλέπουν το μέλλον, να αλλάζουν την ροή των γεγονότων, να συγχωρήσουν ή ακόμα και να σκοτώσουν ανθρώπους. Παραδοσιακά οι Naga είναι η κύρια πηγή βοήθειας για κάθε θέμα της ζωής σ αυτή την χώρα . 

Nganga στο Κονγκό. Ο όρος Nganga ήταν το όνομα για ένα πρόσωπο που είχε το χάρισμα να επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο, να ανιχνεύει την θεϊκή αιτία της ασθένειας, την κακοτυχία τα άγχη από την επαφή με τους άλλους ανθρώπους και ταυτόχρονα είχε τον τρόπο να τα αντιμετωπίσει με φυσικά αλλά και με υπερφυσικά μέσα. Φόρτιζαν επίσης αντικείμενα, ώστε να γίνονται αποδέκτες πνευματικών δυνάμεων. Στο τέλος του 15ου αιώνα όπου το Κονγκό ασπάστηκε τον Χριστιανισμό ο όρος Nganga χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τους Χριστιανούς ιερωμένους αλλά και τους παραδοσιακούς πνευματικούς οδηγούς. 


Θεραπευτές Σαμάνοι της Μαλαισίας-Bomoh 

Ο κύριος ρόλος τους είναι αυτός του θεραπευτή, ενώ ειδικεύονται σε βάθος στη γνώση των θεραπευτικών βοτάνων και στη γεωμαντεία. Αυτά συμπληρώνονται με σανσκριτικά μάντρας προερχόμενα από αρχαίες Ινδο-Βουδιστικές επιρροές. 

Η κοσμοθεωρία τους λέει ότι το σώμα όπως και το ίδιο το σύμπαν είναι φτιαγμένο από τα τέσσερα βασικά στοιχεία, τη φωτιά, το νερό τη γη και τον αέρα. Οι ασθένειες προέρχονται από την ανισορροπία των στοιχείων. Οι ασθενείς πλένονται με κρύο νερό όπου έχει προστεθεί χυμός λάιμ. Οι Bomoh μπορούν να θεραπεύσουν ασθένειες, να βρουν χαμένα πρόσωπα η τους λόγους της κακής τύχης με την βοήθεια των πνευμάτων με τα οποία έρχονται σε επαφή. Μέσα στη θεραπευτική διαδικασία υπάρχει η μουσική και ο χορός. 

Οι Bomoh παρέμειναν απαράλλακτοι ακόμα και έως το 1970-80 όπου κυριάρχησαν οι Μουσουλμάνοι οι οποίοι τους κατηγόρησαν για τις επικλήσεις των πνευμάτων και μαύρη μαγεία. Από τότε θεωρούνται ύποπτοι αν και ακόμα δίνουν συμβουλές και βοήθεια σ εκείνους που τους τη ζητούν. 


Ο Θεραπευτής της Νέας Εποχής 

Η θεραπευτική προσέγγιση των μάγων – γιατρών παρουσιάζει σε όλο τον κόσμο, μεγάλες διαφοροποιήσεις ανάλογα με τον τόπο, το χρόνο και το εξελικτικό επίπεδο. Όσα προαναφέρθηκαν αποτελούν μια ενδεικτική και σίγουρα επιγραμματική παρουσίαση ορισμένων πτυχών αυτού του απέραντου θέματος. Ωστόσο, μέσα σε αυτήν την ποικιλομορφία των θεραπευτικών τεχνικών μπορεί να διακρίνουμε ως κοινό και βασικό χαρακτηριστικό του Μάγου - Γιατρού, τη χρήση της αποκαλούμενης ψυχικής ενέργειας που θεωρείται από εκείνους που τη χρησιμοποιούν ότι είναι μια λεπτοφυής, αόρατη μορφή ενέργειας με τεράστια θεραπευτική δύναμη, και η οποία ρέει ατέρμονα εμποτίζοντας και διαπερνώντας τα πάντα. 

Αυτό, μεταξύ άλλων, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πολύ ενδιαφέρον πεδίο έρευνας για τη σύγχρονη ιατρική στα πλαίσια της έρευνας για μια αποτελεσματικότερη προσφορά στον άνθρωπο. Ήδη έχουν γίνει τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, τόσο από τις αποκαλούμενες εναλλακτικές μορφές ιατρικής, όσο και από πρωτοπόρους ιατρούς ερευνητές της συμβατικής ιατρικής σε όλο τον κόσμο. Διαρκώς νέες αποκαλύψεις έρχονται στο προσκήνιο και ανοίγονται πύλες για την εξάσκηση μιας πιο εκλεπτυσμένης ιατρικής επιστήμης. 

Ο Γιατρός στις μέρες μας, ως σύγχρονος ιερέας της επιστήμης εξακολουθεί να ανασύρει σε ένα βαθύτερο επίπεδο τις αρχετυπικές δυνάμεις του ρόλου του και έτσι έχει τη δυνατότητα να συμβάλλει καταλυτικά στην ύπαρξη ισορροπημένων ανθρώπων, ζωντανών κυττάρων υγιών κοινωνιών που εξελίσσονται αρμονικά μαζί με όλο τον πλανήτη και το σύμπαν. 


Συγγραφέας: Μ.Μ.
Πηγή: e-zine.gr
Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...