Αντυασάντι: ο νους είναι αναξιόπιστος

Όταν αμφισβητούμε το κέντρο του Εγώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις σκέψεις του νου: “αυτό μου αρέσει”, “αυτό το μισώ”, “δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό”, “δεν έπρεπε να συμβαίνει το άλλο”. Ή, μπορεί την ώρα του διαλογισμού, το κέντρο να σκέφτεται: “δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι τώρα”, “δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι”, “θα έπρεπε να νιώθω πιο ήρεμος”. Αλλά ποιος καθορίζει τι θα έπρεπε να συμβαίνει;

Πού είναι η απόδειξη ότι δεν θα έπρεπε να σκέφτεσαι; Πού είναι η απόδειξη που λέει ότι κάτι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει; Πού είναι οι πραγματικές αποδείξεις, έξω από τον νου, που λένε ότι κάποιος δεν θα έπρεπε να κάνει κάτι που κάνει; Όταν αρχίζουμε να ψάχνουμε για τις αποδείξεις που χρησιμοποιεί ο νους ως επιχειρήματα, βλέπουμε ότι όλα συμβαίνουν μέσα στον νου. Όλα τα επιχειρήματα του νου προέρχονται από τον ίδιο τον νου, όχι από κάτι άλλο έξω από αυτόν.

Είναι σαν μια κλειστή λούπα που επαναλαμβάνεται. Πρώτα ο νους σκέφτεται, μετά πιστεύει αυτά που σκέφτεται και μετά βρίσκει επιχειρήματα στις περαιτέρω σκέψεις που ο ίδιος δημιουργεί, για να στηρίξει αυτά που πιστεύει. Αυτός είναι ο ορισμός της τρέλας, γιατί είναι τρέλα να πιστεύει κανείς αυτά που του λέει ο νους του και να τα δέχεται ως αληθινά. Αν εξετάσουμε τη σκέψη “τι είμαι;” θα δούμε ότι συνοδεύεται από άλλες σκέψεις που αυτοπροσδιορίζονται. Αλλά αν τις εξετάσουμε κι αυτές λίγο, θα δούμε ότι δεν είναι αληθινές και είναι κενές μέσα τους.

Το κέντρο του Εγώ αρχίζει να διαρρηγνύεται με την αμφισβήτηση. Η ταυτότητα, αυτό που νόμιζα ότι ήμουν, ως μια οντότητα, ως κάποιος, καταρρέει και αναδύεται η συνειδητότητα. Τελικά αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν είναι καθόλου αυτό που νόμιζε ότι ήταν. Αλλά το Εγώ δεν εξαφανίζεται έτσι εύκολα και τόσο γρήγορα. Κουβαλάει μέσα του μια κεκτημένη ταχύτητα που προέρχεται από το παρελθόν. Γι’ αυτό ακόμα και αν αφυπνιστούμε απ’ το Εγώ μας, θα εμφανιστούν κι άλλες σκέψεις που θα θέλουν να τις πιστέψουμε. Αλλά οι σκέψεις από μόνες τους είναι εντελώς αδύναμες. Γίνονται όμως παντοδύναμες όταν τις πιστεύουμε ως αληθινές.

Είναι εκπληκτικό να συνειδητοποιήσει κανείς ότι οι σκέψεις του δεν λένε την αλήθεια. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις δυσάρεστες ή τις κακές σκέψεις. Καμία σκέψη δεν είναι αληθινή. Όταν το αντιληφθεί κανείς αυτό, το Εγώ του αρχίζει σιγά-σιγά να εξασθενεί και βλέπει ότι δεν έχει κέντρο. Αν κάποιος θέλει να έχει ένα κέντρο, το κέντρο του είναι παντού γύρω του, δηλαδή δεν είναι πουθενά. Στην αρχή, αυτό θα του προκαλέσει μια αίσθηση αποπροσανατολισμού. Θα χάσει την αντίληψη που είχε για τον κόσμο και για το πώς λειτουργούν τα πράγματα έτσι όπως τα ήξερε. Θα νιώθει σαν να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Τότε ο νους του θα προσπαθήσει να τον πείσει ότι χρειάζεται ένα κέντρο, ένα σύστημα πεποιθήσεων που θα αποτελείται από καλά καθορισμένες απόψεις και πιστεύω. Κατά καιρούς ρωτάω τους ανθρώπους που έρχονται να ακούσουν τις ομιλίες μου, πόσοι θέλουν να ζουν χωρίς κέντρο. Ακούγεται παράλογο να επιθυμεί κάποιος να μην έχει κέντρο, να μην έχει απόψεις, ή τουλάχιστον αν έχει να μην τις πιστεύει ως αληθινές. Όσον αφορά εμένα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν πιστεύω ότι οι απόψεις μου είναι αληθινές. Δεν πιστεύω ότι είναι πιο αληθινές από τις απόψεις οποιουδήποτε άλλου. Κατά μία έννοια είμαι ανίκανος να πιστέψω μια άποψη του νου μου ως αληθινή, γιατί ξέρω ότι όλες οι απόψεις είναι απλά προϊόντα του πολιτισμού και της κοινωνίας στην οποία ζω.

Ο νους τα ερμηνεύει όλα σε σχέση με ένα φανταστικό δίπολο: το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το πρέπει και το δεν πρέπει. Αυτή είναι η διπολική φύση του νου. Το κέντρο λατρεύει να προσκολλάται σε κάποιον από τους δύο πόλους, δηλαδή να ταυτίζεται με μια σκέψη. Και κάθε φορά που εμείς πιστεύουμε τον νου, δημιουργείται μέσα μας ένα σχίσμα που μας προκαλεί άγχος. Μπορείς να νιώσεις μέσα σου την ενέργεια αυτή καθώς πιστεύεις σε μια σκέψη. Όλα δημιουργούνται από τον νου, μέσα στον νου. Και εμείς φυλακίζουμε τους εαυτούς μας μέσα του. Κανένας άλλος δεν μπορεί να μας προκαλέσει πόνο και δυστυχία. Είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχτεί κανείς αυτό. Μόνος μου προκαλώ δυστυχία στον εαυτό μου όταν πιστεύω σε μια σκέψη του νου. Το να ζει κανείς ελεύθερος σημαίνει να μην πιστεύει τις σκέψεις που δημιουργεί ο νους του. Είναι τόσο απλό.

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Συνέχεια. . . »

Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΩΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΗΣ

Μια απλοϊκή παρατήρηση των άστρων στον καθάριο νυχτερινό ουρανό, μας αποκαλύπτει το θαύμα του σύμπαντος και το μυστήριό του. Πώς, τελικά, είναι δυνατή η διαρκής διαστολή του έναστρου χώρου, χωρίς τέλος, κάτι που είναι μια ιδέα τόσο απλή, για κάθε μυαλό. Για το αν αυτό θα έχει ένα τέλος, φανταζόμαστε, πάντα θα υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες. Και για το τι έγινε στο ξεκίνημα, και πριν από αυτό, και άλλα τέτοια. Οι δύο φαινομενικά ακραίες περιγραφές για τις οποίες ο Γάλλος φιλόσοφος και μαθηματικός Blaise Pascal, αποκάλεσε "les deux infinis", τα δύο άπειρα.

Η επιστημονική έρευνα σε αυτό το μυστήριο, σε υποατομικό και κοσμικό επίπεδο, αναζητά στην περιοχή των ορίων την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Αν και από την εποχή του Δαρβίνου, οι δυτικοί επιστήμονες μας έχουν πει, πως η ύλη δημιούργησε την πραγματικότητα, τη ζωή, κι αυτή η πραγματικότητα είναι στέρεα, κάποιος θα έλεγε πεπερασμένη, όμως, το θαύμα του άπειρου αποκαλύφθηκε, παρόλα αυτά, στον έναστρο νυχτερινό ουρανό.

Αλλά στην προσπάθειά τους να ορίσουν την πραγματικότητα, να την περιορίσουν σε ένα νοητικό δοχείο, οι θετικοί επιστήμονες βρέθηκαν στη χώρα του μυστηρίου, ένα βασίλειο που όλοι απέφυγαν να ερευνήσουν στο παρελθόν.

Ερευνώντας βαθιά, επίμονα, μέσα σε κάθε υποατομικό σωματίδιο του σύμπαντος, ορισμένοι περιθωριακοί φυσικοί διαπίστωσαν πως τίποτα δεν ήταν όπως το περίμεναν. Πραγματικά, ανακάλυψαν πως το φυσικό σύμπαν είναι μόλις ένα θρόισμα πάνω σ' έναν ωκεανό άπειρης ενέργειας, αντίθετα με την επίσημη θέση, όπως του Paul Kurtz και της Επιτροπής για τα Αξιώματα της Επιστημονικής Έρευνας του Υπερφυσικού, καθώς και άλλων θετικών επιστημών, που βεβαιώνουν πως δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την ύλη. Μας διαβεβαιώνουν, στην πραγματικότητα, πως η ύλη είναι η έσχατη πραγματικότητα.

Δυστυχώς για τους απόλυτους υλιστές, το ρεύμα στρέφεται λίγα χρόνια πίσω.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Albert Einstein κατέπληξε τον κόσμο με τις ανακαλύψεις του στο χώρο της αστροφυσικής. Με την γενική θεωρία του για τη βαρύτητα, άνοιξε τις πόρτες της επιστήμης προς τον Μυστικισμό. Μας είπε πως ο χώρος και ο χρόνος αλληλοσυνδέονται, στην πραγματικότητα οι σχετικιστικές συντεταγμένες μετασχηματίζουν τον χωρόχρονο σε ένα συνεχές.

Επίσης, πρότεινε πως η ύλη είναι αδιαχώριστη από ένα πανταχού παρών κβαντικό πεδίο ενέργειας, πως είναι μια συμπύκνωση αυτού του πεδίου, και πως αυτό το άγνωστο πεδίο είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο επιπλέουν όλες οι μορφές. Κατά συνέπεια, ο δυτικός πολιτισμός οδηγήθηκε σε πιο βασικές υποθέσεις για το σύμπαν, για την ύλη και για την αντίληψή μας ως προς την καταγωγή του ανθρώπου.

Ο Einstein, όμως, άνοιξε μόνο την πόρτα του μυστικιστικού βασιλείου. Πολύ περισσότερα ακολούθησαν έπειτα.

Η κβαντική θεωρία ανέπτυξε τις αρχικές ανακαλύψεις του Einstein. Οι φυσικοί, στην αναζήτησή τους για τον ορισμό των θεμελιωδών ιδιοτήτων της ύλης, βρήκαν πως τα πιο μικρά σωματίδια στο σύμπαν, τα πρωτόνια, τα ηλεκτρόνια, τα φωτόνια, και άλλα -βασικοί δομικοί λίθοι του υλικού σύμπαντος- ξεπερνούν την τρισδιάστατη πραγματικότητα. Ανακάλυψαν πως τα ηλεκτρόνια δεν είναι ύλη, με όλη της σημασία που αποδίδουμε σ' αυτή τη λέξη. Η διάμετρος ενός ηλεκτρονίου, για παράδειγμα, δεν μπορεί να μετρηθεί: κάθε ηλεκτρόνιο μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν δύο πράγματα σε ένα, ένα κύμα και ένα σωματίδιο, κάθε ένα με διαφορετικά χαρακτηριστικά που μας εμποδίζουν να έχουμε μια καθαρή υλιστική αντίληψη.

Σαν σωματίδια, συμπεριφέρονται σαν μεγαλύτερα ορατά αντικείμενα, όπως μια σφαίρα ή ένας βράχος. Σαν κύματα, όμως, τα ηλεκτρόνια μυστηριωδώς σχηματίζουν τεράστια ενεργειακά νέφη. Επιδεικνύουν μαγικές ιδιότητες, διαστρεβλώνοντας τον χώρο μέσα από τον οποίο διέρχονται επιδεικνύοντας μια ικανότητα στον δυαδισμό. Οι φυσικοί έχουν ανακαλύψει επιπλέον πως αυτές οι μαγικές ικανότητες χαρακτηρίζουν το εσωτερικό υποατομικό σύμπαν, προσθέτοντας άλλη μία διάσταση, και μια ακόμα, αυτή μυστικιστική, στη φύση αυτού του σύμπαντος.

Πολύ πιο εκπληκτικές αποκαλύψεις αναμένονται στον κόσμο της φυσικής. Ο παρατηρητής, είναι ένας σύγχρονα εξοπλισμένος φυσικός, καθορίζει, στην πράξη, τη φύση ενός υποατομικού σωματιδίου. Όταν οι φυσικοί που παρατηρούν σωματίδια σαν σωματίδια, τα βρίσκουν, κατανοούν πως είναι σωματίδια. Όμως, όταν παρατηρώντας τα ίδια σωματίδια σαν κύματα, τα βρίσκουν σαν κύματα, η συνέπεια είναι πως η ύλη ορίζεται με μια ενδιαφέρουσα όψη αντί να είναι καθορισμένη ή πεπερασμένη.

ΜΙΑ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Ο φυσικός David Bohm, ένας προστατευόμενος του Einstein, διερεύνησε ακόμα πιο βαθιά σ' αυτό το μυστήριο. Θεώρησε τη σημασία της νέας φυσικής ακόμη μεγαλύτερη. Διέκρινε πως αν η φύση των υποατομικών σωματιδίων εξαρτάται από την κατάσταση του παρατηρητή, τότε είναι μάταιο να ψάχνουμε για τις αληθινές ιδιότητες των σωματιδίων, όπως θα ήθελε ένας κλασικός επιστήμονας, ή να σκεπτόμαστε πως τα υποατομικά σωματίδια, τα δομικά στοιχεία της ύλης, δεν υπάρχουν πριν κάποιος να μπορέσει να τα παρατηρήσει.

Στα πειράματα με πλάσμα, στο Εργαστήριο Ραδιολογίας του Berkeley, ο Bohm ανακάλυψε πως τα ξεχωριστά ηλεκτρόνια δρουν σαν να είναι μέρος ενός αλληλοσυνδεόμενου συνόλου. Στο πλάσμα, ένα αέριο που αποτελείται από ηλεκτρόνια και θετικά ιόντα σε υψηλή συγκέντρωση, τα ηλεκτρόνια λίγο-πολύ συμπεριφέρονται σαν ένας αυτορυθμιζόμενος οργανισμός, ο οποίος εμφανίζει μια έμφυτη νοημοσύνη. Ο Bohm ανακάλυψε έκπληκτος πως η υποατομική θάλασσα που δημιουργήθηκε, ήταν συναισθανόμενη. Σε προέκταση, το άπειρο της υποατομικής πραγματικότητας, η δημιουργία της ύλης, ίσως να είναι ενδιαφέρον.

Γι' αυτούς που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, ο Bohm εξασφάλισε μια χρήσιμη, αν και περιορισμένη, εισαγωγή, που μπορεί να οδηγήσει την επιστήμη σε μεγάλα κατορθώματα στη σύγχρονη εποχή, αντιμετωπίζοντας τα νέα εμπόδια, πέρα από την αμάθεια, προς μια ζώνη επιστημονικού λυκόφωτος. Πνευματικές παρατηρήσεις, ανατρέπουν το υπομόχλιο της επιστημονικής μεθόδου, από την εποχή του Francis Bacon, μπορούν να έχουν μόνο έναν τόσο μακρινό παρατηρητή.

Σαν κάθε δόγμα, που κάποτε ήταν χρήσιμος οδηγός, έγινε πνιγηρός περιορισμός. Αντίθετα με την αντίληψη για την ικανότητα της ανθρώπινης διανόησης, μοναχής, για εξονυχιστική έρευνα της θεμελιώδους πραγματικότητας, ο Bohm, τότε προκάλεσε τον επιστημονικό κόσμο να ενστερνιστεί μια πιο βαθιά αντίληψη. Η πραγματικότητα, αναφέρει η εργασία του Bohm, έχει μια πιο λεπτή φύση από αυτή που μπορεί να οριστεί από την γραμμική ανθρώπινη σκέψη, την μοντέρνα επιστήμη και τη διανόηση.

Μέσα στη δημιουργία της πραγματικότητας, ο Bohm δεν είδε μόνο ένα φαινόμενο κυματοσωματιδιακού δυϊσμού, όπως παρουσιάσθηκε παραπάνω, αλλά μια αλληλοσύνδεση, μια μη-άπειρη, μη-τοπική πραγματικότητα, μόνο στη μορφή κυμάτων τα οποία υπάρχουν σαν σωματίδια. Ισχυρίστηκε, διαισθητικά ίσως, πως τελικά δεν έχει σημασία να δούμε το σύμπαν σαν συνάθροιση από ασύνδετα μέρη, αφού όλα είναι ενωμένα, ο χώρος και ο χρόνος είναι αλληλοσυνδεόμενα στο ίδιο στοιχείο σαν ύλη.

Ένα υποατομικό σωματίδιο, τότε, δεν αλλάζει ξαφνικά σε κύμα (σε ταχύτητες που μπορεί να είναι πέρα από αυτή τη φωτός, όπως ο δάσκαλός του, ο Einstein, πρότεινε), είναι ήδη κύμα διαμοιρασμένο στον ίδιο μη-χώρο με το σωματίδιο. Οι φυσικοί το αποκαλούν μη-τοπικότητα. Οι μυστικιστές μοναδικότητα.

Σε απάντηση αυτών που διαφώνησαν, ο Bohm ανέπτυξε μια ακόμη πιο βαθιά αντίληψη, πως ένα αλληλοσυνδεόμενο σύνολο από αισθανόμενες οντότητες, όπου όλη η ύλη και τα γεγονότα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ο χρόνος, ο χώρος και η απόσταση είναι μια ψευδαίσθηση σχετικά με την προοπτική.

Παρουσίασε, πράγματι, ένα ολογραφικό μοντέλο του σύμπαντος, όπου το σύνολο μπορεί να βρεθεί στο πιο μικρό μέρος του, ένα φύλλο από γρασίδι ή ένα άτομο, και όπου η ύλη, τροχιά και διάσταση είναι αποτέλεσμα του ολογραφικού προβολέα λεπτής αλλά ισχυρής δέσμης ενέργειας.

Ακριβής εντοπισμός και, κατ' επέκταση, αντίληψη του σχήματος των σωματιδίων, όπως όλα μας δείχνουν, οπωσδήποτε υπάρχει μόνο στο περιβάλλον που σχετίζεται με τη μορφή. Ο Bohm ανακάλυψε πως οτιδήποτε συνδέεται με οτιδήποτε άλλο, παρελθόν, παρόν και μέλλον, τόσο καλά όσο ο χρόνος, ο χώρος και η απόσταση, αφού όλα καταλαμβάνουν τον ίδιο μη-χώρο και μη-χρόνο.

Ο David Bohm τιμήθηκε από τον κόσμο της φυσικής και γενικότερα τον επιστημονικό κόσμο για την αντίληψη πως αναβίωσε το μυστήριο και τη σοφία από τις αρχές του χρόνου. Απορρίπτοντας την ιδέα πως τα σωματίδια δεν υπάρχουν μέχρι να παρατηρηθούν, αυτός, όπως και ο σπουδαίος νομπελίστας φυσικός Brian Josephson, είπε πως οι φυσικοί πρέπει να δουν τη φύση της υποατομικής πραγματικότητας σε έναν νέο δρόμο.

ΙΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ

Οι περισσότεροι φυσικοί συμφωνούν πως σε ένα μόνο κυβικό εκατοστό χώρου υπάρχει περισσότερη ενέργεια από το άθροισμα όλων των ενεργειακών πηγών σε ολόκληρο το υλικό σύμπαν. Ένα σχολείο φυσικής βρήκε αυτόν τον υπολογισμό τόσο απίστευτο που υπέθεσε πως πρέπει να είναι λάθος.

Αλλά για κάποιον σαν τον Bohm, η αρχή αυτή έχει ειδική σημασία. Η ύλη, σύμφωνα με την ελίτ της υποατομικής φυσικής, δεν μπορεί τελικά να διαχωριστεί από αυτό που αποτελεί τον άδειο χώρο. Είναι, αντίθετα, ένα μέρος του χώρου, και μέρος από τη βαθύτητα, αόρατη σκιά για όποιον δεν βλέπει την πραγματικότητα, λεπτή, ευαίσθητη και βίαια, όταν εκδηλώνεται σαν ύλη για να επιστρέψει ξανά στην αόρατή της κατάσταση. Έτσι, ο χώρος δεν είναι άδειος αλλά πλήρης με υψηλής συγκέντρωσης αιθέρια ενέργεια, την πηγή κάθε ύπαρξης.

Στο Ολογραφικό Σύμπαν, μια επεξεργασία του συμπεράσματος της ιδιοφυΐας του Bohm, ο Michael Talbot έδειξε πως όλη η ύλη, μορφοποιήθηκε σαν κυματισμός, σαν αντίγραφο της διέγερσης στο εσωτερικό ενός αφάνταστα τεράστιου ωκεανού. Ο Talbot έσπευσε να πει, παραφράζοντας τον Bohm, πως... "παρά τον φαινομενικό υλισμό και το τεράστιο μέγεθος, το σύμπαν δεν υπάρχει μέσα και έξω από τον εαυτό του, αλλά είναι ο πρόγονος από κάτι πιο απέραντο και πιο ακαθόριστο".

Ο Talbot ανέφερε την ιστορία του Bohm, συμπυκνώνοντας τα συμπεράσματα των ανακαλύψεών του και του αναμφίβολου μηδενισμού των σύγχρονων επιστημόνων. "Ο Bohm", είπε ο Talbot, "πίστευε πως η σχεδόν παγκόσμια τάση για κατακερματισμό του κόσμου και την παράβλεψη της δυναμικής αλληλοσύνδεσης όλων των πραγμάτων ευθύνονται για πολλά από τα προβλήματά μας... πιστεύουμε πως μπορούμε να εξάγουμε τα πολύτιμα μέρη της γης χωρίς να για το σύνολο... να μεταχειριζόμαστε τα μέρη του σώματός μας και να μην αγωνιούμε για το σύνολο... να συμφωνήσουμε... με το έγκλημα, την ανέχεια και τη μανία των ναρκωτικών χωρίς λόγο... κοινωνία σαν ένα σύνολο". Ο Bohm, αναφέρει ο Talbot, πίστευε πως ένας τέτοιος αποκερματισμός μπορεί να επιδράσει στην ολοκληρωτική μας καταστροφή.

Το πρόβλημα, τότε, σύμφωνα με την σύγχρονη επιστήμη, κυρίως με τη σύγχρονη φυσική, με το θαύμα που νοιώθει ένα παιδί που παρατηρεί τον έναστρο ουρανό, τα δύο άπειρα, είναι τα κατάλοιπα ενός δόγματος απόλυτου υλισμού, μη αλληλεπιδράσεων. Ενώ η τάση στρέφεται σε σταθερούς κύκλους μέσα στην επιστημονική κοινότητα, η ύλη, για την οποία ακόμη μιλάμε, είναι η πηγή κάθε μορφής ζωής. Δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες, λένε, αντίθετα με τα πιστεύω του Einstein, ο οποίος εκτιμά πως το μυστήριο βρίσκεται στο κέντρο κάθε αληθινής επιστήμης.

Σε γράμματα προς έναν φίλο, ο Δαρβίνος διαφωνεί έντονα με τον εαυτό του, για χάρη του γκραντουαλισμού, της θεωρίας πως κάθε μορφή ζωής εξελίσσεται αργά και αμείλικτα από πρωτόγονη ύλη μέσα από αλλαγές, αποφεύγοντας να στηριχθεί σε κάθε πιθανή υπερφυσική η βιβλική θεωρία δημιουργίας. Αυτή η προκατάληψη, που τώρα τη βλέπουμε, αποκρυσταλλώθηκε σε τέτοιο βαθμό που ο απόλυτος υλισμός έγινε το ιδρυθέν δόγμα του επιστημονικού και του ακαδημαϊκού κόσμου.

Σύμφωνα με τον Allan Bloom, έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου του Σικάγο, η συζήτηση για την ύπαρξη του Απόλυτου, αν και φιλοσοφική παραλλαγή, αντιμετωπίστηκε με χλευασμό από τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Αποκάλυψε στον επίλογο της Αμερικανικής Σκέψης πως ο Απολυτισμός, όσο μικρός κι αν είναι, αποτελεί ταμπού στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία θεμελιώδης αρχή ή πληροφορία για το σύμπαν, λένε οι ακαδημαϊκοί. Η ελίτ της θεωρητικής φυσικής, οπωσδήποτε, συλλαμβάνει μια νέα όψη της πολύ αρχαίας φιλοσοφικής και μεταφυσικής έννοιας του Απόλυτου.

ΑΡΧΑΙΑ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Πέρα από το Big Bang, το βιβλίο του Paul La Violette πάνω στους αρχαίους μύθους και την "επιστήμη της διαρκούς δημιουργίας", αποκαλύπτει ένα έκτακτο διαρκές μήνυμα, κωδικοποιημένο μέσα από τις αρχαίες μυθολογίες σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα μήνυμα που σήμερα αντηχούν οι κβαντικοί κοσμολόγοι, όπως ο Andre Linde του Πανεπιστημίου του Stanfortd και ο Steven Hawking του Πανεπιστημίου του Cambridge.

Μεταφερόμενοι στη σύγχρονη εποχή από τους μύστες της προϊστορίας, αυτοί οι αρχαίοι μύθοι επαναλαμβάνουν θεμελιώδεις περιγραφές, τις οποίες μόλις τώρα αντιλαμβάνονται οι νεώτεροι των νεώτερων φυσικών, για ένα παγκόσμιο δυναμικό υποβάθρου μέσα σε όλες τις μορφές της ύλης. "Σε όλες τις περιπτώσεις", λέει ο La Violette, "η αρχαιότητα [οι μύθοι] μεταφέρει αποτελεσματικά περιγραφές για το πως ένας αρχικά ομοιόμορφος και χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αιθέρας αυτοδιαιρείται για να παράγει ένα διπολικό... κύμα αντίγραφο".

Οι εργασίες του La Violette, λέγοντάς μας πως μια "αρχαία επιστήμη δημιουργίας" κατήλθε σε εμάς μέσα από τους μύθους, η οποία "εμπεριέχει όλα τα φυσικά όντα, έμψυχα ή άψυχα, για να συντηρείται από μια υπόγεια διαδικασία, μια διακύμανση της ζωτικής ενέργειας που παριστάνεται σε όλες τις περιοχές του διαστήματος... Έτσι η αρχαία επιστήμη της δημιουργίας... συμπεραίνει την παρουσία έμβιας συνείδησης ή πνεύματος σε όλα τα πράγματα, ακόμη και στα άψυχα αντικείμενα όπως οι βράχοι και τα ποτάμια ή η ίδια η γη".

Ενώ υποστηρίζει την υπόθεσή του με αρχές της κβαντικής φυσικής, ο La Violette λέει στους υλιστές που κυριαρχούν στον κόσμο της σύγχρονης επιστήμης, "Αυτή η όψη της απεραντοσύνης, ζώντας σε έντονη αντίθεση με το αποστειρωμένο μηχανιστικό παράδειγμα... το οποίο αρνείται την ύπαρξη ενός αόρατου υπερφυσικού βασιλείου και ξεχνά τη διαφορά ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία".

Μεγάλοι ιερείς της φυσικής όπως ο νομπελίστας Steven Weinberg, και άλλοι αξιόλογοι φυσικοί, ξεκάθαρα αφήνουν ανοιχτή την πόρτα στη Διαρκή Δημιουργία του La Violette, εναρμονίζοντας, σύμφωνα με τον φυσικό Michio Kaku του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, τον Ιουδο-Χριστιανισμό, τον Βουδισμό και τις επιστημονικές κοσμολογίες. Οι μεγάλοι "ιερείς" επίσης εκφράζουν την πιθανότητα για παράλληλα σύμπαντα, ή ένα πολυσύμπαν, στο οποίο η δική μας πραγματικότητα είναι μία από τις πολλές που μπορούν να υπάρξουν στον μη-χρόνο/μη-χώρο, μια αρχή που ακούγεται σαν μια επιστημονική έκδοση μιας υπερφυσικής ύπαρξης.

Στρεφόμενοι στη θεωρία του Big Bang, αδυνατούμε να υπολογίσουμε το τι συνέβαινε πριν από το Big Bang, ο Kaku, σε ένα νέο άρθρο στους London Daily Telegraph, παρουσιάζει τον Weinberg λέγοντας, "Μια σημαντική συνέπεια είναι πως δεν υπήρξε ένα ξεκίνημα... το πολυσύμπαν είχε τις παρουσιαζόμενες συνθήκες οι οποίες ευνοούσαν τη βιολογική ζωή, όπως λέει ο Freeman Dyson του Princeton, πράγμα άσχημο για τους υλιστές, "είναι σαν να ήξερε το σύμπαν πως εμείς θα ερχόμαστε (με έμφαση)".

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

Οι επιστημονικές αρχές τώρα αρχίζουν να δέχονται πως ένα έμφυτα νοήμων σύμπαν, έχει υιοθετηθεί, φυσικά, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αρχαία σανσκριτικά κείμενα παριστάνουν τη φύση του Purusha, την Υπέρτατη Συνείδηση, και του Chittam, ή χάους, σαν θεμελιώδεις για τη φύση της πραγματικότητας. Τα ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο υπάρχουν σαν κατώτερες βαθμίδες της Υπέρτατης Συνείδησης, και το ανθρώπινο βασίλειο είναι υψηλά συναισθανόμενο, συμμετέχει σ' αυτή την ροή απεραντοσύνης με λεπτές αισθήσεις.

Εδώ, η σκέψη είναι μια μινιατούρα του σύμπαντος, και το σύμπαν μια επέκταση της σκέψης. Και ενώ η διαφωνία επεκτείνεται διαρκώς στη δυτική επιστήμη, σε κάθε σημείο η ιστορία συμφωνεί με τις αναφορές της γιόγκα επιστήμης, σαν άμεση βιωματική εμπειρία, την οποία οι υψηλοί ιερείς της φυσικής εξοστρακίζουν από την επίσημη θεωρία. Σε έναν υψηλό βαθμό συνειδητότητας, για παράδειγμα, βρίσκεται ο μεγάλος γιόγκι Paramahansa Yogananda, ο οποίος πέρασε ένα μεγάλο μέρος από τη ζωή του στις Η.Π.Α., ενασκούμενος στην ένωσή του με την κοσμική απεραντοσύνη, έχοντας αφιερώσει τον εαυτό του σ' αυτό το σκοπό για πολλά χρόνια.

Στη φημισμένη αυτοβιογραφία του, ο Yogananda περιγράφει την εμπειρία του: "Η αίσθηση της ταυτότητάς μου ήταν για καιρό συνδεδεμένη με ένα σώμα", αφηγείται, "αλλά αποδεχόμενη τα άτομα του περιβάλλοντός μου... Η συνηθισμένη μου μετωπική όραση είχε τώρα αλλάξει σε μια απέραντη σφαιρική άποψη, σαν να ήταν ευαίσθητη στα πάντα... τα πάντα έλιωναν μέσα σε μια φωτοβόλα θάλασσα. Το ενοποιό φως εναλλάσσεται με τον υλισμό των μορφών".

Μετά την περιγραφή μιας κατάστασης εκστατικής ευτυχίας, ο φημισμένος γιόγκι άρχισε να λέει, "Ένα φούσκωμα δόξας μέσα μου άρχισε να ξετυλίγεται στις πόλεις, στις ηπείρους, στη γη, στα ηλιακά και αστρικά συστήματα, στα νεφελώματα, και στα αιθέρια συστήματα... Ολόκληρος ο κόσμος... ακτινοβολούσε με την απεραντοσύνη του είναι μου". Στη διάλεκτο της σύγχρονης φυσικής, αυτή η εμπειρία μοιάζει με περιγραφή μιας μη-τοπικότητας στην ηλεκτρονική θάλασσα. Στη διάλεκτο της γιόγκα, καλείται Ενότητα με την Υπέρτατη Συνειδητότητα, Ύστατη Ύπαρξη, ή Θεός.

Όπως οι σοφοί, χιλιάδες χρόνια πριν από αυτόν, ο Yogananda περιέγραψε το σύμπαν σαν κάτι συγκροτημένο από απερίγραπτα λεπτό Φως. Περιέγραψε το υλικό σύμπαν σαν συνδυασμό των ίδιων στοιχείων αλλά σε μια ανώτερη μορφή, μια θεμελιώδη αντήχηση μεταξύ του παραδοσιακού μυστικισμού και της σημερινής μοντέρνας φυσικής.

Όσον αφορά την πηγή αυτού του Φωτός, ο Yogonanda δηλώνει, "Η θεία διασπορά των ακτινών ξεχύνεται από μια εσωτερική πηγή, εκτινάσσεται στους γαλαξίες μετασχηματιζόμενη σε απερίγραπτες αύρες. Είδα ξανά και ξανά τις δημιουργικές ακτίνες να συμπυκνώνονται σε αστερισμούς, μετά να διαλύονται στα στοιχεία τους από διάφανες φλόγες. Με κυκλική επανάληψη, 1036 λέξεις μεταφέρθηκαν στις διάφανες φλόγες, μετά η φωτιά επέστρεψε στο στερέωμα".

Ίσως είναι πιο σημαντικό, μας λένε οι σοφοί, η εμπειρία τους για το κέντρο κάθε φωτός και την πηγή κάθε δημιουργίας από ένα σημείο διαισθητικής αντίληψης στην ύπαρξή τους, όχι στο νοητικό τους, ένα σημείο που τονίζει τα όρια της δυτικής επιστημονικής μεθόδου. Και ενώ η δυτική επιστήμη μπορεί να μπλοκάρει μια τέτοια υποκειμενική στάση, η οποία στερείται επιστημονικής επιβεβαίωσης, αυτοί οι μύστες που έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους στην απόλυτη περιγραφή και παντού η ιστορία αναφέρει παρόμοιες εμπειρίες.

Η επιστήμη των γιόγκι, πρακτικά μέσα στο εργαστήριο της ανθρώπινης αλληλοσύνδεσης, είναι πραγματικά η επιστήμη της αλληλοσύνδεσης, την οποία οι φυσικοί σαν τον Bohm θεωρούν πως είναι αδιαχώριστη από την πραγματικότητα και υπεύθυνη για αυτήν.

Στο δικό του μοναχικό δρόμο, η δική μας απλοϊκή πεζότητα κάτω από τα αστέρια, πιθανόν να καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα.

Πηγή: esoterica.gr

Συνέχεια. . . »

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η εσωτερική αναζήτηση είναι προσωπικό ζήτημα του κάθε ανθρώπου και αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του. Το αν ο άνθρωπος θα προβεί σε μια εσωτερική αναζήτηση και σε ποιο επίπεδο θα το κάνει πρέπει να καθορίζεται από παράγοντες που αφορούν τον ίδιο και όχι να είναι απόρροια κάποιας μόδας που πλασάρεται στον τομέα της εσωτερικής αναζήτησης, ενώ από την άλλη δεν θα πρέπει να εμποδίζεται και να μπλοκάρεται από παράγοντες ξένους προς την βούληση του ιδίου του ατόμου.

Ο μελετητής μπορεί να αναζητά μόνο κείμενα, αλλά ο πραγματικός εσωτερικός αναζητητής θα πρέπει να επιζητά και μια παράλληλη πρακτική δραστηριότητα και γι’ αυτό θα χρειασθεί ενδεχομένως κάποια στιγμή να προσχωρήσει σε κάποια οργάνωση για να μπορέσει να προχωρήσει στην αναζήτηση του. Ο άνθρωπος που επιδιώκει μια αυτοβελτίωση και μια εξέλιξη θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη και την πράξη. Ως πράξη δεν νοείται μόνο η πρακτική μέσα από κάποιες διδασκαλίες, αλλά και η εφαρμογή τους στην καθημερινή οικογενειακή, επαγγελματική και κοινωνική του ζωή.

Ο Εσωτερισμός ερευνά τα φαινόμενα που σχετίζονται με την αόρατη πτυχή του ανθρωπίνου όντος και του σύμπαντος, θα μπορούσαμε, ωστόσο, να πούμε επίσης πως είναι η τέχνη ή η επιστήμη της επικοινωνίας του Εσώτερου Εαυτού μας με τον Θεό, το Κοσμικό ή το Απόλυτο.

Τι είναι όμως εκείνο που ωθεί τον άνθρωπο σε αυτό το μονοπάτι της εσωτερικής αναζήτησης; Συνήθως είναι το γεγονός πως δεν παίρνει ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματα που τον απασχολούν. Ίσως το θρησκευτικό δόγμα στο οποίο ανήκει να μην τον καλύπτει, ενώ πολλά από τα δημοφιλή συστήματα σκέψης και διανόησης με τα οποία έρχεται σε επαφή προσεγγίζουν τα θέματα αυτά επιφανειακά και επιδερμικά.

Πώς μπορεί να βρει κάτι αυτός που ψάχνει; Η αναζήτηση μπορεί να γίνει μέσα από τα κείμενα και τα βιβλία, το διαδίκτυο, τα έντυπα, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. 

Σήμερα, παρότι τα πράγματα φαίνονται να είναι πιο εύκολα για τον επίδοξο αναζητητή σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούσαν πριν μερικούς αιώνες, εντούτοις είναι και πολύ πιο επικίνδυνα. Η εσωτερική αναζήτηση θέλει προσοχή ώστε μέσα από τον τεράστιο όγκο πληροφοριών να φιλτράρουμε και να αξιοποιήσουμε εκείνες που είναι πραγματικά χρήσιμες και σωστές. Το ζητούμενο είναι οι επιλογές μας και η αναζήτησή μας να μας προσφέρουν κάτι, να μας εξασφαλίσουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα και να μας πάνε ένα βήμα μπροστά στο μονοπάτι της εσωτερικής αναζήτησης.

Εδώ βέβαια θα πρέπει να διακρίνουμε τους αναζητητές σε δύο κατηγορίες:

1) σε αυτούς που είναι επιφανειακοί και τσαλαβουτούν από εδώ και από εκεί και 

2) σε αυτούς που αναζητούν αργά και μεθοδικά έχοντας συγκεκριμένο στόχο.

Αν το άτομο είναι ώριμο και κατασταλαγμένο και διαθέτει αφαιρετική και κριτική ικανότητα, μπορεί να χειριστεί ικανοποιητικά τις διάφορες καταστάσεις που ενδέχεται να συναντήσει. Διαφορετικά η εσωτερική αναζήτηση μπορεί να αποβεί επικίνδυνη και επιζήμια, καθώς στον σύγχρονο κόσμο ακούμε περισσότερα σχετικά με εκείνους που παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως «εσωτεριστή». Από αυτούς τους πονηρούς και ραδιούργους ανθρώπους προέκυψαν ιδιόμορφες ομάδες, τρόποι συμπεριφοράς και πρακτικές που σαν κύριο σκοπό τους είχαν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και την δημόσια προσοχή. Τέτοια άτομα πολλές φορές απέκτησαν μεγάλη φήμη, καλή ή κακή. Η συνήθης παρερμηνεία των όρων εσωτερισμός, μυστικισμός, αποκρυφισμός και μυστήριο αποτέλεσε την πάγια πρακτική τους. Αυτό έχει ως επακόλουθο ότι πολλές διδασκαλίες και πολλοί χώροι δεν είναι αυτό που πρεσβεύουν και συχνά ο αντικειμενικός τους σκοπός είναι να δημιουργήσουν μία δεξαμενή μελών, τα οποία θα εκμεταλλευτούν με διάφορους τρόπους και με κάθε είδους χειραγώγηση, όπως για παράδειγμα χρησιμοποιώντας τους ως άμισθους υπαλλήλους, αγοραστές για τα προϊόντα τους, απομυζώντας τους έτσι οικονομικά και ενεργειακά.

Πώς λοιπόν κάποιος, που αρχίζει να βαδίζει στο μονοπάτι της αναζήτησης, μπορεί να προστατευθεί στην επιλογή του κατάλληλου χώρου;

Κάποιοι κανόνες βγαλμένοι από την εμπειρία ανθρώπων που περπάτησαν το μονοπάτι πριν από εμάς ίσως μας φανούν χρήσιμοι:

1) Η οργάνωση να είναι παγκόσμια. Να έχει δηλαδή αναπτύξει δραστηριότητα σε πολλά μέρη του κόσμου.

2) Να έχει μια παράδοση και μια διδασκαλία με βαθιές ρίζες στο παρελθόν, χωρίς αυτό να σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει να είναι απολιθωμένη, οστεοπορωμένη και αναχρονιστική.

3) Να έχει διαδοχή και να μπορεί να αποδείξει την μυητική της Άλυσο.

4) Η συμπεριφορά της ηγεσίας και των μελών της να εναρμονίζεται με την δράση, την διδασκαλία και την πρακτική της, έτσι ώστε να μην υπάρχει ασυνέπεια λόγων και έργων.

5) Οι δραστηριότητές της να μην είναι έκνομες, να μην έρχονται δηλαδή σε σύγκρουση με το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους.

6) Να μην ζητά από τα μέλη της τυφλή υπακοή, ούτε και να καλλιεργεί μια δουλική και υποτελή συμπεριφορά.

7) Να μην διατείνεται ότι μόνο αυτή κατέχει την Αλήθεια.

8) Να μην διεκδικεί το αλάθητο για τους ηγέτες της.

9) Να μην αυξάνονται τα χρήματα που απαιτούνται ανάλογα με την πρόοδο του μέλους στους βαθμούς του συστήματος.

Θα πρέπει επίσης να έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως γρήγορες λύσεις και έτοιμες, προκατασκευασμένες συνταγές δεν υπάρχουν και πως ο δρόμος πολλές φορές είναι μακρύς, δύσκολος, ίσως και μοναχικός. Στην πορεία μας πολλούς θα αφήσουμε πίσω και πολλοί θα μας προσπεράσουν. Αυτό δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, εκείνο που μετράει είναι το ταξίδι και οι εμπειρίες που αποκτήσαμε κατά την διάρκειά του – αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει. Και τελικά αυτό είναι το μόνο που είναι πραγματικά δικό μας και που μπορούμε να το πάρουμε μαζί μας. Δεν μπορούμε να είμαστε κλέφτες στον κήπο της γνώσης: ό,τι αποκτηθεί με αυτό τον τρόπο, απλά δεν είναι δικό μας και σίγουρα θα κληθούμε να πληρώσουμε το αντίτιμο για την πράξη μας αυτή.

Επίσης θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι κάποιες οργανώσεις, οι οποίες είχαν τις πόρτες τους κλειστές στον πολύ κόσμο, εξακολουθούν να το κάνουν ακόμα και σήμερα και για να γίνει κάποιος μέλος σε αυτές, θα πρέπει να κληθεί. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να κρύψεις κάτι εκεί που όλα είναι φανερά. Και σίγουρα κάποιες οργανώσεις έχουν εξωτερικούς φορείς, ώστε να μπορούν να επιλέγουν τα υποψήφια μέλη τους με πάρα πολύ σοβαρά και αυστηρά κριτήρια, πράγμα που τους διασφαλίζει την ποιότητα στο παραγόμενο έργο και εγγυάται ότι δεν θα γίνουν χώροι απλής κοινωνικής συνάθροισης, χώροι ικανοποίησης της ματαιοδοξίας και καταξίωσης των μελών τους μέσω της ανόδου τους σε κάποια θέση ή, τέλος, χώροι για να περάσουν τον καιρό τους κάποιοι αργόσχολοι που θέλουν απλά να πάνε κάπου και να πιουν έναν καφέ αμπελοφιλοσοφώντας.

Αν προσπαθήσουμε τώρα να διερευνήσουμε τους τρόπους με τους οποίους προσεγγίζουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα την εσωτερική αναζήτηση αλλά και τους ανάλογους χώρους, θα διαπιστώσουμε πως στην πλειοψηφία τους – δυστυχώς στην συντριπτική – είναι σχεδόν ισοπεδωτικοί.

Η πλειοψηφία των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών, ραδιοφωνικών σταθμών και εντύπων αντιμετωπίζει το θέμα των χώρων της εσωτερικής αναζήτησης με άκρως σκανδαλοθηρική διάθεση. Οι δημοσιογράφοι, μη έχοντας επαρκή γνώση ή, τις περισσότερες φορές, έχοντας αρνητική στάση και θέση, ορμώμενοι συνήθως από κάποιο πραγματικό ή όχι γεγονός που αφορά κάποια μεμονωμένη ομάδα, κατηγορούν συλλήβδην όλους τους φορείς της εσωτερικής αναζήτησης και έτσι, όπως λέει και ο λαός: «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά».

Αυτό συμβαίνει είτε από απλή άγνοια, είτε από φόβο για κάτι που δεν γνωρίζουν και το οποίο δεν έχουν καμία διάθεση να μελετήσουν και να μάθουν. Ή πάλι πιστεύουν ότι το θέμα, παρουσιαζόμενο κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα τους φέρει μεγαλύτερη τηλεθέαση, ακροαματικότητα ή αναγνωσιμότητα και κατά συνέπεια μεγαλύτερα έσοδα από την διαφήμιση. Άλλη μια αιτία είναι ότι θέλουν να τα έχουν καλά με την Εκκλησία, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Τέλος, μπορεί να ανήκουν σε κάποια άλλη ομάδα… Αυτό βέβαια συμβαίνει ιδιαίτερα σε μικρότερα τηλεοπτικά κανάλια και σε περιοδικά έντυπα. Έτσι η εκάστοτε οργάνωση που έχει πρόσβαση σε αυτά ή οι εκάστοτε αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι και οι αυτοχρισμένοι ειδικοί ερευνητές προσπαθούν να «πουλήσουν» την δική τους οργάνωση και να «θάψουν» τις άλλες.

Δεν θα πρέπει ακόμα να λησμονήσουμε τις τηλεοπτικές σειρές και τα κινηματογραφικά έργα, που επίσης προσεγγίζουν και χρησιμοποιούν το θέμα του εσωτερισμού. Τον τελευταίο καιρό, ξόρκια, ξωτικά, τρολ και νάνοι, σκοτεινοί πύργοι και τρένα που πετάνε, μυθικά τέρατα και ανθρωποειδή, αλλά και σέξι ηρωίδες με καμπύλες, καθώς επίσης μανιχαϊστικές διαμάχες και εντυπωσιακές μάχες ξεπήδησαν από βιβλία, από τις κάρτες των επιτραπέζιων παιχνιδιών και τις κονσόλες των παιχνιδιών των ηλεκτρονικών υπολογιστών στοιχειώνοντας για τα καλά τις σκοτεινές αίθουσες. Το πώς προβάλλονται και πλασάρονται τα παραπάνω, διαμορφώνοντας συνειδήσεις, στάσεις και θέσεις, είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να παρακολουθήσουμε και να παρατηρήσουμε με ιδιαίτερη προσοχή στο μέλλον.

Η εσωτερική αναζήτηση μέσω του διαδικτύου ενέχει επίσης κάποιους κινδύνους, αλλά σε αυτή την περίπτωση είμαστε εμείς εκείνοι οι οποίοι επιλέγουμε με ποιον τρόπο και προς ποια κατεύθυνση θα προσανατολίσουμε την αναζήτηση μας και δεν είμαστε απλά παθητικοί καταναλωτές του όποιου πράγματος μάς προσφέρεται ή μας επιβάλλεται. Εν προκειμένω είναι δική μας επιλογή αν θα περάσουμε μέσα από ένα μη οριοθετημένο και χαρτογραφημένο ναρκοπέδιο, μέσα από έναν βρωμερό σκουπιδότοπο που αφήνει να αναδύεται στην ατμόσφαιρά μπόχα σήψης και δυσωδία ή από έναν κήπο γεμάτο ανθισμένα τριαντάφυλλα που σκορπούν παντού το υπέροχο άρωμα τους. Η επιλογή είναι δική μας. Η ευθύνη είναι επίσης δική μας.

Η κοινή γνώμη προσεγγίζει το θέμα της εσωτερικής αναζήτησης έχοντας άγνοια ή ελλιπή γνώση, πράγμα που την κάνει να αντιδρά με φόβο. Επίσης, πάρα πολλές φορές είναι προκατειλημμένη και αντιδρά παρορμητικά λόγω ανεπαρκούς ενημέρωσης. Ελάχιστες φορές έχει πληροφόρηση από κάποιον που κινείται στον χώρο της εσωτερικής αναζήτησης και τις περισσότερες αντιδρά έτσι όπως έχει εκπαιδευτεί μέσα από τον εθισμό και την συνήθεια, απόρροια της κατευθυνόμενης ενημέρωσης των ΜΜΕ, τα οποία δημιουργούν στερεότυπα συμπεριφοράς. Η σχέση ΜΜΕ και κοινής γνώμης είναι μονόδρομος: η κοινή γνώμη καταναλώνει παθητικά ό,τι σκουπίδι τής πλασάρεται.

Σε όλον αυτόν τον κυκεώνα αντιφατικών και αλληλοσυγκρουόμενων πληροφοριών βρίσκεται μόνος και έρημος ο σοβαρός αναζητητής ο οποίος, αφού κληθεί να παλέψει με την Σκύλλα και την Χάρυβδη, προσπαθεί να βγει αλώβητος διατηρώντας την προσωπική του αξιοπρέπεια.

Η εσωτερική αναζήτηση υφίσταται τις συνέπειες της άγνοιας και της προκατάληψης, εξαιτίας των οποίων οι ασχολούμενοι με αυτήν θα στιγματιστούν ως διαφορετικοί από εκείνους που, επιθυμώντας να πάρουν τον ευκολότερο δρόμο, εντάσσονται μέσα στο εκ των προτέρων σχεδιασμένο καθεστώς, αντιπροσωπευτικό του συστήματος στο οποίο προσφεύγουν για καθοδήγηση και νουθεσία.

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, ενώ δεν μελέτησαν ποτέ σοβαρά το θέμα του Εσωτερισμού, έχουν την τάση να κάνουν άστοχα σχόλια ή να δείχνουν μια περιέργεια σχετικά με τα άτομα που έχουν τάσεις εσωτερικής αναζήτησης. Αυτοί που επιδεικνύουν τέτοια συμπεριφορά, συνήθως κατατάσσονται σε μία από τις εξής δύο κατηγορίες: Η πρώτη κατηγορία απαρτίζεται από εκείνους που έχουν τόσο υλιστική νοοτροπία, ώστε δεν μπορούν να συλλάβουν οτιδήποτε βρίσκεται έξω από το βασίλειο των υλικών πραγμάτων και των φυσικών αποκτημάτων τους. Η δεύτερη κατηγορία απαρτίζεται από εκείνους που επιτρέπουν στην προκατάληψη και στην άγνοια να επηρεάζουν την αντίληψή τους.

Η άγνοια μπορεί να συγχωρεθεί, αλλά η προκατάληψη δεν είναι ποτέ συγχωρητέα. Κάποιος άνθρωπος μπορεί να αγνοεί πολλά πράγματα γιατί δεν είχε την ευκαιρία να μάθει. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί, αν έχει τα κατάλληλα κίνητρα ή αν βρεθεί στο κατάλληλο περιβάλλον, να αντικαταστήσει σταδιακά την άγνοιά του με γνώση. Από την άλλη μεριά, η προκατάληψη είναι μια προκατασκευασμένη και εσφαλμένη άποψη. Ο άνθρωπος που εκφράζει μία προκατάληψη, την απόκτησε είτε επιτρέποντας άτοπη επιρροή από κάποιον που δεν είναι καλά πληροφορημένος, είτε αρνούμενος να αποδεχθεί οποιαδήποτε άποψη που δεν συμφωνεί με την δική του. Είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί η προκατάληψη, παρά η άγνοια. Η προκατάληψη θεμελιώνεται πάρα πολύ σταθερά. Συνήθως βασίζεται πάνω στην υιοθέτηση και στην αποδοχή μιας άποψης που θεωρείται πέρα από κάθε αμφισβήτηση κι έτσι εδραιώνεται απόλυτα σαν ένα γεγονός που δεν είναι δυνατόν να κλονισθεί.

Σε όλη την πορεία της ιστορίας της ανθρώπινης σκέψης, εκείνοι που μίλησαν για την εσωτερική αναζήτηση πολλές φορές βρέθηκαν σε διάσταση με τα επίσημα πολιτικά, θρησκευτικά, και κοινωνικά δεδομένα, τα ιστορικά υιοθετημένα πιστεύω και τις δοξασίες της Εκκλησίας. Συνεπώς, υπήρχε συχνή προστριβή ανάμεσα σε εκείνους που στράφηκαν στην εσωτερική αναζήτηση και σε εκείνους που υποστήριζαν το επίσημο δόγμα ενός θρησκευτικού σώματος. Μέσα στα διάφορα θρησκευτικά δόγματα της Εκκλησίας, εκείνοι που ακολουθούσαν την εσωτερική ατραπό λογοκρίνονταν συχνά για τα γραπτά και τα ιδεώδη τους. Πολλοί από αυτούς αργότερα δικαιώθηκαν και αναγνωρίστηκαν ως άγιοι από την Εκκλησία. Από την άλλη μεριά, κάποιοι όχι μονάχα παραγνωρίστηκαν στην εποχή τους, αλλά και μέχρι τώρα δεν έχουν ακόμη λάβει την αναγνώριση που τους οφείλεται.

Ο εσωτεριστής ξεχώρισε για την διαφορετικότητα του. Υπήρξε διαφορετικός λόγω της συμπεριφοράς και των πιστεύω του, χωρίς να είναι όμως απαραίτητα μη λογικός. Στην πραγματικότητα τα γραπτά αυτών των εσωτεριστών υποδηλώνουν πολύ περισσότερη σωφροσύνη από όσο η έλλειψη ανοχής εκείνων που ενδιαφέρονταν μάλλον για το γράμμα του νόμου παρά για το πνεύμα του.

Σε οποιαδήποτε θρησκευτική, πολιτική ή κοινωνική ομάδα όπου επικρατούν αυστηροί νόμοι ή απολυταρχικά καθεστώτα, ο γνήσιος εσωτερισμός αποδοκιμάζεται. Η εσωτερική αναζήτηση και η αυτονομία βαδίζουν χέρι χέρι, γιατί ο πυρήνας της ουσίας του εσωτερισμού είναι να αναπτύξει ο άνθρωπος την έμφυτη ικανότητα να συνδέει τον εαυτό του με τον Δημιουργό του, να συνειδητοποιεί το Απόλυτο Ον και την Απόλυτη γνώση. Φυσικά, αφού οι εσωτεριστές είναι ανθρώπινα όντα, δεν είναι τέλειοι και διαπράττουν σφάλματα. Μερικές φορές τα σφάλματα τους παρεισέφρυσαν στις διδασκαλίες τους.

Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να προσπαθήσει να δημιουργήσει την ιδέα ότι η πρακτική της εσωτερικής αναζήτησης καθιστά το άτομο αντικοινωνικό, ιδιόμορφο, ασυνήθιστα διαφορετικό από τους συνανθρώπους του ή εξέχον, λόγω των πιστεύω ή των πεποιθήσεών του.

Ελάχιστα μη υλικά πράγματα προξενούν μεγαλύτερη καταστροφή από αυτήν που προκαλεί η προκατάληψη. Η ανοχή, που είναι το αντίδοτο της προκατάληψης, είναι στην πραγματικότητα το κλειδί για την λύση πολλών από τα προβλήματα του κόσμου. Αν η ανοχή μπορούσε να αντικαταστήσει την προκατάληψη σε όλον τον κόσμο, τότε η ανθρωπότητα ως σύνολο θα ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει ότι, άσχετα από φυλή, πιστεύω, πίστη ή πολιτισμικό υπόβαθρο, όλα τα άτομα μπορούν να εκφράσουν κάτι καλό. Η ανοχή θα επέτρεπε στις πίστεις κάποιου άλλου ατόμου να λειτουργήσουν δίχως παρέμβαση, δεν θα εξασφάλιζε μονάχα ελευθερία σκέψης για τους άλλους, αλλά και για μας. Όσο η προκατάληψη και η άγνοια θα υπάρχουν στον κόσμο, πολλές πράξεις της ανθρωπότητας θα ερμηνεύονται λανθασμένα και η ελευθερία θα περιορίζεται. Γι’ αυτήν την ανοχή μιλά και η προμετωπίδα του Ροδοσταυρικού Τάγματος AMORC όταν λέει:

«Η πιο πλατιά ανοχή

μέσα στην πιο αυστηρή ανεξαρτησία»

Η ανάκτηση της ελευθερίας που διέθετε ο άνθρωπος ως πνευματικό ον είναι πολύ σημαντική. Είναι ζωτικής σημασίας για μια ειλικρινή και καρποφόρα εσωτερική αναζήτηση σε πείσμα όλων όσων αναφέραμε ως τώρα και αυτό θα πραγματοποιηθεί μόνο αν γίνουμε ένθερμοι και συνειδητοί υπερασπιστές του τρόπου δράσης του Βολταίρου όπως αυτός συμπυκνώνεται μέσα στην φράση: «Διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα έδινα και την ζωή μου ακόμη, ώστε να μπορείς να το λες ελεύθερα».

Πολλοί από τους Νόμους και τις Αρχές που αναφέρθηκαν παραπάνω εκφράζονται μέσα από τις γραπτές και προφορικές διδασκαλίες, τα τελετουργικά δρώμενα, τα τυπικά και τις μυήσεις που διαιωνίζονται μέσα από την παράδοση του Ροδοσταυρικού Τάγματος AMORC. Έτσι, όσοι συμμετέχουν σε αυτά, ωφελούνται σε σημαντικό βαθμό κατανοώντας τις αρχές των Ροδοσταυρικών Διδασκαλιών. Βέβαια η προσωπική πραγμάτωση είναι εκείνος ο κρίσιμος και καθοριστικός παράγοντας που κρίνει πάντοτε τον βαθμό εξέλιξης και ανόδου του καθενός στο μονοπάτι της εσωτερικής αναζήτησης…

Πηγή: esoterica.gr

Συνέχεια. . . »

Επιστήμονες και Εσωτερισμός

ΙΣΑΑΚ ΝΕΥΤΩΝ: Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ

Όταν ο Νεύτωνας πέθανε η ανιψιά του Κατρίν Μπάρτον βρήκε ένα σεντούκι που περιείχε μια τεράστια ποσότητα σημειώσεων του μεγάλου φυσικού. Κάποιες από αυτές αναφέρονταν στην Φυσική και τα Μαθηματικά αλλά οι περισσότερες κατά παράδοξο τρόπο στην Αλχημεία και την Θεολογία. Αμέτρητες σελίδες αφιερωμένες στην μεταστοιχείωση , τη φιλοσοφική λίθο , το ελιξίριο της μακροζωίας , αλλά και αιρετικές θεολογικές απόψεις που εκτείνονταν από την απόρριψη του τριαδικού δόγματος μέχρι την ταύτιση της καθολικής εκκλησίας με το θηρίο της αποκάλυψης και του Παπά με τον Αντίχριστο.

Το σεντούκι αυτό εξαιτίας του περιεχομένου του κλείστηκε και θάφτηκε στον πύργο του Υποκόμη του Λίμιγκτον και όταν ο Αιδεσιμότατος Σαμιουελ Χάρσλει που επιμελήθηκε τα άπαντα του Νεύτωνα άνοιξε το σεντούκι και διάβασε το περιεχόμενο του , τρομοκρατημένος το έκλεισε χωρίς να πει λέξη σε κανένα.

Το 1872 οι μετέπειτα κληρονόμοι έστειλαν τα χαρτιά στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ όπου αφού επέλεξαν αυτά που είχαν επιστημονικό ενδιαφέρον επέστρεψαν τα υπόλοιπα. Αυτά άλλαξαν πολλά χέρια και όταν προσφέρθηκαν στα αμερικάνικα Πανεπιστήμια του Χάρβαρντ , Πρίνστον και Γέιλ και τα τρία αρνήθηκαν την προσφορά. Μόλις το 1969 η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ τα δέχτηκε αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τα μελετήσει.

Πόσο σημαντικές ήταν όμως αυτές οι σημειώσεις;

Αποδεικνύουν ότι ο πραγματικός Νεύτωνας είναι Αλχημιστής και Θεολόγος και ότι ο λογικός πυρήνας της νευτώνειας επιστημονικής μεθόδου καταρτίστηκε μόνο και μόνο για να μπορέσει να ερμηνεύσει την γλώσσα των γραφών και ιδιαίτερα της Αποκάλυψης. Αργότερα ήταν που τον χρησιμοποίησε στη Φυσική. Έφτασε λοιπόν να γράψει τα Principia ένα μεγαλειώδες επιστημονικό έργο για την εποχή του αφού ασχολήθηκε χρόνια με την Αλχημεία , την μαγεία , και την θεολογία.

ΚΕΠΛΕΡ, Ο ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Αν του ζητούσαν να εξηγήσει αν είχε φτάσει δια της επαγωγικής ή της παραγωγικής οδού στους νόμους του η απάντηση θα ήταν:

"Δεν ξέρω τίποτα για οδούς. Εγώ γνωρίζω μόνο την δομή του Σύμπαντος. Νάτη. Την συνέλαβα με το μυαλό μου χρησιμοποιώντας την διαίσθηση και μόνο."

Edgar Alan Poe για τον Κepler

Αν και θεωρείται ο πατέρας της αστρονομίας ωστόσο οι απόψεις του έγιναν αποδεκτές από την επίσημη επιστήμη μισό αιώνα αργότερα. Το απίστευτο στην περίπτωση του Κέπλερ ήταν ότι μπόρεσε να διατυπώσει τους τρεις νόμους του για την κίνηση των ουρανίων σωμάτων ενώ ήταν αδύνατον για αυτόν να κοιτάξει από το τηλεσκόπιο. Ήταν βλέπετε μύωπας και δεν διέθετε όργανα παρατήρησης για να επιβεβαιώνει τις υποθέσεις του.

Στάθηκε βέβαια τυχερός γιατί εργάστηκε επί 18 μήνες με τον Τύχο Μπράχε τον μεγαλύτερο και πιο οξυδερκή παρατηρητή που γέννησε ποτέ η αστρονομία. Ο τρόπος όμως που επεξεργάστηκε τα στοιχεία θύμιζε περισσότερο Καβαλιστή παρά Επιστήμονα με την σημερινή έννοια.

Οι γενικές του αρχές ήταν βασισμένες στον αρχαίο Πυθαγορισμό και για αυτό βάλθηκε να αποδείξει την Θεία αρμονία του Σύμπαντος.

Το 1596 ξεκίνησε με το να αποδείξει πως ο Θεός δημιουργώντας το Σύμπαν είχε κατά νου τα 5 Πλατωνικά στερεά. Αργότερα ήθελε να επιβεβαιώσει επιστημονικά τις αντιλήψεις του Πυθαγόρα για την Μουσική των σφαιρών. Στο έργο του Harmonices Mundi σχεδίασε την παρτιτούρα πάνω στην οποία εκτελούσαν οι Πλανήτες την Συμπαντική τους συναυλία. Ήταν ένα βιβλίο ουράνιας μουσικής παρά αστρονομίας και στο 8ο κεφάλαιο του 5ου βιβλίου αναγράφει:

"Ο Κρόνος και ο Δίας τραγουδούν ως μπάσοι , Ο Άρης ως τενόρος , η Αφροδίτη και η Γη ως κοντράλτο και ο Ερμής ως Σοπράνο."

Ο Ρόμπερντ Φλόυντ και ο Αθ. Κίρχερ πίστευαν επίσης στην αρμονία των σφαιρών άλλα μόνο ο Κέπλερ κατάφερε να διατυπώσει από την θεωρία αυτή επιστημονικά εγκυρότατους αστρονομικούς νόμους.

ΠΙΚΑΡΝΤΙ: Ο ΧΗΜΙΚΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΥΠΟΠΤΕΥΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΑΣΤΡΟΛΟΓΟ

Ο Πικάρντι διετέλεσε καθηγητής φυσικοχημείας στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας ως το 1972 και αν οι ιδέες του είχαν γίνει αποδεκτές θα τον θεωρούσαμε σήμερα πρωτοπόρο της πειραματικής μελέτης των φαινομένων της πολυπλοκότητας και της Θεωρίας του Χάους καθώς και τον πρώτο σοβαρό ερευνητή των μη αναπαραγώγιμων φαινομένων.

Μελετώντας το ενεργοποιημένο ύδωρ (Νερό που διαταράσσεται σε γυάλινη σφαίρα που περιέχει μια σταγόνα υδραργύρου σε περιβάλλον του στοιχείου ΝΕΟΝ υπό χαμηλή πίεση) παρατήρησε ότι η συμπεριφορά του είναι μη προβλέψιμη ή αναπαραγώγιμη με σταθερό τρόπο. Όπως στο "Φαινόμενο της πεταλούδας" υπήρχαν παράγοντες που επηρέαζαν την έκβαση του φαινομένου έστω και αν αυτοί ήταν ελάχιστης ενέργειας .Οι κυριότεροι εξωτερικοί παράγοντες κατά τον Πικάρντι ήταν η δραστηριότητα του ήλιου (Ηλιακές κηλίδες ή ηλιακοί άνεμοι) , η θέση και η ταχύτητα της γης κατά την ελλειπτική της κίνηση σε σχέση με τον γαλαξία και οι σεληνιακές φάσεις.

Οι αστρολόγοι της εποχής δέχτηκαν πολύ θετικά τις έρευνες του Πικάρντι και ειδικότερα το ζεύγος Γκόκελιν που μαχόταν για μια επιστημονική αναθεμελείωση της Αστρολογίας.

Ήταν αυτός ο λόγος που η επίσημη επιστήμη δεν δέχτηκε ποτέ να εξετάσει σοβαρά τις μελέτες του Πικάρντι.

Όπως γράφει ένας μαθητής του :

Οι άλλοι καθηγητές μη μπορώντας να τον αμφισβητήσουν -επειδή ήταν πανεπιστημιακός , μιλούσε και έγραφε τέλεια γαλλικά γερμανικά και αγγλικά σε μια περίοδο που τα προσόντα αυτά ήταν σπάνια και έκανε μελέτες που δε θα μπορούσαν ούτε να τις φανταστούν - υιοθέτησαν απέναντί του μια διπρόσωπη συμπεριφορά.

Όμως το Εθνικό κέντρο ερευνών αρνιόταν συστηματικά να χρηματοδοτήσει τις έρευνες του και μετά τον θάνατό του θα είχαν χαθεί ακόμα και οι σημειώσεις του αν δεν τις συγκέντρωνε η γυναίκα του στο Μουσείο Ιστορίας της επιστήμης της Φλωρεντίας.

Η μοίρα του ωστόσο ήταν λιγότερο σκληρή από αυτή του συναδέλφου του Αλεξάντερ Tσιγεύσκι πρωτοπόρου της Ηλιοβιολογίας που εξορίστηκε για 10 χρόνια στο Καζακσταν επειδή τον υποπτεύθηκαν για αστρολόγο. Η Σοβιετική Ακαδημία τον αποκατάστησε μετά τον Θάνατο του την εποχή του Μπρέζνιεφ.

ΟΥΙΛΙΑΜ ΚΡΟΥΚΣ:Ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΗΣ

Στο μουσείο επιστημών του Λονδίνου στην κύρια είσοδο υπάρχει μια προθήκη με τον γνωστό σωλήνα που εφηύρε ο μεγάλος χημικός και στα σχόλια κάτω από αυτόν τονίζεται ότι ο επιστήμονας στα τελευταία χρόνια της ζωής του παρανόησε ..και άρχισε να ασχολείται με περίεργα αντιεπιστημονικά φαινόμενα.

Ποια όμως πρέπει να είναι η στάση ενός επιστήμονα με τα ανεξήγητα φαινόμενα όπως ο Πνευματισμός; Αρνείται όπως οι κατήγοροι του Γαλιλαίου να κοιτάξει από το "τηλεσκόπιο" χαρακτηρίζοντάς το όργανο του Σατανά η επιδίδονται στην προσπάθεια να το ερμηνεύσουν;

Μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις της σύγχρονης φυσικής ,αυτή των καθοδικών ακτινών οφείλεται σε αυτόν το 1878. Ο Crooks έχοντας την υποστήριξη του φυσικού C.Varley υποστήριξε ότι πρόκειται για την τέταρτη κατάσταση της ύλης. Πίστευε ότι είχε ανακαλύψει μια μέση οδό μεταξύ ύλης και ενέργειας. Έγραφε:

Έχουμε πραγματικά φτάσει στο όριο πάνω από το οποίο η ύλη και η δύναμη μοιάζουν να συγχωνεύονται , στον χώρο μεταξύ γνωστού και άγνωστου που πάντα με γοήτευε ..

Πίστευε ότι είχε βρει την επίσημη εξήγηση των πνευματιστικών φαινομένων. Η βασιλική ακαδημία απέρριψε την ανακάλυψη του υποστηρίζοντας τις απόψεις του ως αιρετικές.

ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΙΝΣΤΑΙΝ: ΤΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα του επιστήμονα με ανοικτό πνεύμα που είναι διατεθειμένος να ερευνήσει το παράδοξο υπήρξε και ο μεγάλος Α.Αινσταιν. Όταν πέθανε στις 18 Απριλίου του στο κομοδίνο , πλάι στο κρεβάτι του στο σπίτι της Μerser street είχε αφήσει ανοικτό ένα βιβλίο που κανείς δεν θα περίμενε ότι θα τον ενδιέφερε. Ήταν το "Κόσμοι σε σύγκρουση" του Βελικόφσκι , ενός Ρώσου γιατρού εβραικής καταγωγής που αποτελούσε εκείνη την εποχή το μαύρο πρόβατο των αμερικάνων επιστημόνων.

Το βιβλίο αυτό σε μια άλλη εποχή θα είχε καεί στην πυρά εξαιτίας των αιρετικών απόψεων του για μια επιστημονική εξήγηση των γεγονότων της Βίβλου. Την εποχή εκείνη όμως το Πανεπιστημιακό κατεστημένο προτίμησε να εκβιάσει τον εκδοτικό οίκο που το εξέδιδε πως δεν θα συνέχιζε να εκδίδει τα επιστημονικά συγγράμματα αν δεν απέσυρε όλα τα βιβλία του συγγραφέα.

Στο έργο αυτό ο Βελικόφσκι είχε προσπαθήσει να συνδέσει δύο πολύ διαφορετικούς χώρους: Τις βιβλικές μελέτες (που τον είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι αναφορές τους συσχετίζονται με την ιστορία του ηλιακού συστήματος και μια σειρά καταστροφών σε αυτό) και την ενοποιημένη θεωρία που ο Αινστάιν άρχισε να σχεδίαζε το 1920.Γι αυτό μετακόμισε το 1978 στο Prinston λίγα τετράγωνα από το σπίτι του μεγάλου φυσικού.

Άρχισαν να κάνουν παρέα και να συζητούν με τις ώρες για την θεωρία της ενοποίησης. Παρ' ότι δεν συμφώνησαν ποτέ ο Αϊνστάιν ένοιωθε μια φυσική συμπάθεια σε όσους συγκρούονταν με το κατεστημένο , αλλά και για ένα λόγο παραπάνω:Τον έτρωγε πάντα η αμφιβολία μήπως ο παράξενος γείτονάς του είχε δίκιο!

Η βασική ιδέα του Βελικόφσκι πως οι αρχαίοι δεν διηγούνταν μυθεύματα αλλά περιέγραφαν με ένα είδος κωδικού μυστικιστικού και μεταφορικού λόγου πραγματικά γεγονότα ήταν για τον Αϊνστάιν μια ενδιαφέρουσα λογική. Σε μια συνέντευξη του στο Scientific American όταν ζητήθηκε η γνώμη του για το βιβλίο ο Αϊνστάιν δήλωσε ότι τον εντυπωσιάζει η συγκριτική ανάλυση μυθολογίας και επιστήμης και πως δεν είναι κακό βιβλίο αλλά απλώς τρελό!

Στην ερώτηση αν μπορούν οι σύγχρονοι ενός επιστήμονα να αποφασίζουν αν αυτός είναι τρελός ή ιδιοφυής όταν τα μοναδικά στοιχεία που διαθέτουν είναι οι αποκλίσεις του από την ορθόδοξη επιστήμη αυτός απάντησε:

"Όχι δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό κριτήριο για να κρίνεις ένα πρωτοπόρο"

ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ...

-Ο RUTHRFORD πατέρας του πλανητικού μοντέλου για την δομή του ατόμου και ο πρώτος που κατάφερε την μεταστοιχείωση του αζώτου σε οξυγόνο συστηνόταν ως Lord Rytherford ο Αλχημιστής και έδωσε σε ένα από τα κυριότερα βιβλία του τον τίτλο The newer Alchemy!

Στο γραφείο του είχε μια ξυλογραφία που απεικόνιζε ένα αλχημικό εργαστήρι και πάνω από αυτό ένα βασικό σύμβολο της Αλχημείας τον δράκο. Ένας από τους πιο κοντινούς μαθητές του ο P.Kapitza σε πολλές επιστολές αποκαλεί τον δάσκαλό του κροκόδειλο εφ΄ όσον κατά τον μεσαίωνα το ζώο αυτό επιλέχτηκε ως σύμβολο της αλχημείας.

-Ο NEILS BOHR επέλεξε ως σύμβολό στην προσωπική του σφραγίδα το Γίν - Γιάνγκ ενώ ο Μ.Gell-Mann που τιμήθηκε το 1969 με το βραβείο Νόμπελ βάφτισε την θεωρία του για τα στοιχειώδη σωμάτια ΟΚΤΑΠΛΟ ΕΥΓΕΝΗ ΔΡΟΜΟ από εκτίμηση προς τον Βούδα και την φιλοσοφία του.

-Η Βρετανική εταιρία Ψυχικών ερευνών που ιδρύθηκε για την μελέτη παραψυχολογικών και πνευματιστικών φαινομένων στο Λονδίνο είχε ως προέδρους μεγάλα ονόματα της επιστήμης ,πολλοί από τους οποίους είχαν τιμηθεί με βραβείο Νόμπελ!

Αυτοί ήταν:

1896-1897 Sir William Crooks καθηγητής Φυσικής στο Δουβλίνο. Ανακάλυψε το στοιχείο Θάλλιον ,εφεύρε το ραδιόμετρο κ.λ.π.

1905 Charles Richet Καθηγητής Ιατρικής. Ανακάλυψε την οροθεραπεία .Βραβείο Νόμπελ το 1913

1913 Ηenry Bergson Kαθηγητής Φιλοσοφίας στην Σορβόνη. Βραβείο Νόμπελ 1927

1919 Lord Rayleigh Καθηγητής πειραματικής φυσικής στο Καίμπριτζ. Ανακάλυψε το Αργόν. Βραβείο Νόμπελ 1904

1923 Camille Flammarion Γάλλος αστρονόμος.

1945 G.Tyrell Φυσικός και μαθηματικός . Συνεργάστηκε με τον Μαρκόνι για την ανάπτυξη της ραδιοφωνίας.

Αυτή η λίστα θα γινόταν πιο αποκαλυπτική αν περιελάμβανε και τους ανώτερους αξιωματούχους της εταιρίας (Όπως π.χ ο J.J.Thomson που ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο) και θα ήταν ικανή να πείσει και τον πλέον επιφυλακτικό ότι η μελέτη της ESP δεν είναι για αφελείς ούτε ευκολόπιστους.

Βιβλιογραφία.

1.Oι ρίζες της σύμπτωσης Α.Καίσλερ- Εκδ. Χατζινικολή

2.Αλλοπαρμένες Μεγαλοφυΐες F.Di Trohio Εκδ.Τραυλός

3.Οι Μάγοι του Μεσαίωνα Α.Πελεγγρίνι Εκδ. Λιβάνη 

Πηγή: esoterica.gr

Συνέχεια. . . »

Το πείραμα της καλής πράξης

Πολλοί δεν δείχνουμε έμπρακτα το ενδιαφέρον μας και τη συμπόνια μας για τους άλλους. Ίσως γιατί δεν νιώσαμε πραγματική αγάπη και ενδιαφέρον για μας από τους γονείς μας και «μάθαμε» ότι η ζωή είναι έτσι, ότι αυτό είναι το φυσιολογικό. Ίσως γιατί φοβόμαστε ότι θα χάσουμε κάτι από αυτά που έχουμε, όπως χρήμα ή χρόνο. Ίσως γιατί ο άλλος «δεν αξίζει» το ενδιαφέρον και τη συμπόνια μας. Ίσως γιατί φοβόμαστε μην «εκτεθούμε», μη δείξουμε «αδυναμία», μην «μπλέξουμε». Ίσως γιατί κανένας γύρω μας ή πριν από μας δεν το έκανε για το συγκεκριμένο άνθρωπο και «γινόμαστε ένα με τη μάζα». Ίσως… ίσως…

Το να νοιάζεσαι για τους άλλους, ατομικά αλλά και συλλογικά, είναι σα να νοιάζεσαι για τον εαυτό σου. Δίνοντας στους άλλους είναι σα να δίνεις σε σένα. Και δεν είναι θέμα ηθικής, πνευματικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων. Το να δίνεις και να βοηθάς πηγάζει από την φυσική τάση του ανθρώπου να συγχρωτίζεται με άλλους και να ανήκει σε ομάδα, αντί να προσπαθεί να επιβιώσει μόνος του (διότι πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια ήταν εντελώς αδύνατο να επιβιώσει κάποιος μόνος του). Ένα από τα μέσα για να το επιτύχει αυτό είναι η προσφορά και η φροντίδα προς τους άλλους. Είναι κάτι μέσα στα γονίδιά σου. Εντελώς φυσικό! Όμως ο προγραμματισμός που έχεις δεχθεί από παιδί μπορεί να σε κάνει να αποφεύγεις αυτή τη φυσική ανθρώπινη τάση.

Κάνε μία καλή πράξη προσφοράς, βοήθειας. Μικρή ή μεγάλη. Όχι απαραίτητα πολύ μεγάλη. Δεν χρειάζεται οι καλές πράξεις να είναι πάντα μεγάλες, εντυπωσιακές, δύσκολες. Αν δεν το έχεις ξανακάνει ή δεν το συνηθίζεις, κάνε το έτσι για δοκιμή, χωρίς ιδιαίτερο λόγο και σκοπό. Σαν ένα πείραμα. Και μόλις την κάνεις, αφουγκράσου τα συναισθήματά σου. Παρατήρησε τις σκέψεις που ήρθαν.

Μπορεί να νιώσεις πολύ όμορφα. Απόλαυσέ το! Βρες το συντομότερο μια ευκαιρία να το κάνεις ξανά. Ή κάτι παρόμοιο.

Μπορεί να μη νιώσεις απολύτως τίποτα. Σκέψου πόσο μπορεί να βοηθήθηκε κάποιος από την πράξη σου. Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του. Αν εξακολουθεί αυτό και σε αφήνει παγερά αδιάφορο, αναρωτήσου τι μπορεί να συμβαίνει, τι είναι αυτό που μπορεί να σε εμποδίζει να νιώσεις κάποια χαρά ή ικανοποίηση από την πράξη σου.

Μπορεί να νιώσεις άσχημα. Ίσως είναι η στιγμή να «μπεις» μέσα σου και να εντοπίσεις τι είναι αυτό από το παρελθόν σου που σε κάνει να νιώθεις έτσι τώρα, αυτό που μπορεί να χρειάζεται φροντίδα ή ακόμα και θεραπεία. Μήπως σου θυμίζει ότι κανείς δεν έκανε κάτι αντίστοιχο για σένα όταν το χρειαζόσουν; Ή κάτι άλλο;

Μερικές μικρές «καλές πράξεις», πράξεις φροντίδας, πράξεις που δείχνουν ότι νοιάζεσαι (είτε με το να κάνεις κάτι, είτε ακόμα και με το να ΜΗΝ κάνεις κάτι, συνειδητά, γιατί αυτό θα κάνει καλό):

- Όταν η ταμίας στο κατάστημα δέχεται «επίθεση» από έναν ανυπόμονο πελάτη (συνήθως μάλιστα χωρίς να φταίει) και βλέπεις ότι ζορίζεται, της λες ένα καλό λόγο αντί να κάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα. Χωρίς να επιτεθείς στον επιτιθέμενο και να ανεβάσεις την ένταση.

- Όταν περνάς δίπλα από έναν ανάπηρο ζητιάνο, του δίνεις ένα ευρώ, χαμογελάς και του εύχεσαι να είναι καλά, αντί να κάνεις ότι δεν τον είδες ή ότι βιάζεσαι.

- Όταν ο ταχυδρόμος κάνει λάθος και φέρνει αλληλογραφία που ανήκει σε άλλη γειτονική διεύθυνση, την πηγαίνεις εσύ στην άλλη διεύθυνση αντί να αδιαφορήσεις ή να κάνεις φασαρία.

- Όταν ο συνάδελφός σου στο γραφείο είχε μία ζόρικη μέρα και φαίνεται να έχει «πιάσει πάτο», του δίνεις λίγο κουράγιο και του λες ότι θα περάσει και αυτή η μέρα. Χωρίς να αρχίσεις να κατηγορείς τους άλλους, τους «κακούς» και να εμπλακείς σε μία συζήτηση απόδοσης ευθυνών (όπου μπορεί να κάνεις και λάθος).

- Όταν ο σύντροφος ή η σύντροφός σου στη ζωή ξεσπάει πάνω σου επειδή έχει νεύρα με κάποιον άλλο, το αφήνεις να σε προσπεράσει, δεν το παίρνεις προσωπικά, δεν κοντράρεις, δεν αντεπιτίθεσαι, μπόρα είναι και θα περάσει.

- Αν πρόκειται να γίνει μία προσπάθεια αναδάσωσης στην περιοχή σου, κάποια εθελοντική δράση δηλώνεις συμμετοχή, ακόμα και αν δεν σου φαίνεται ότι ένα άτομο παραπάνω θα κάνει διαφορά. Τα σπίτια χτίζονται από πολλά μικρά τούβλα, όχι από ένα μεγάλο…

- Αν δεις ένα ατύχημα στο δρόμο και δεν υπάρχουν ήδη άλλοι εκεί, σταματάς και ρωτάς αν χρειάζονται βοήθεια. Χωρίς να το παίζεις έξυπνος σχετικά με το ποιος έφταιγε και ποιος όχι…

Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο πόσο «χρήσιμη» ή πόσο «μεγάλη» μπορεί να είναι η πράξη. Ούτε όμως και κάποιο ελάχιστο «μέγεθος». Μπορείς να κάνεις αυτό που σου φαίνεται πιο εύκολο, πιο λογικό, πιο διασκεδαστικό ή πιο προκλητικό και ενδιαφέρον.

Κάθε καλή πράξη προς τους άλλους είναι μία ευκαιρία, είτε να νιώσεις καλά και πιο κοντά στη φύση σου, είτε να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου κάτι για βελτίωση, είτε ακόμα και τα δύο μαζί!

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Συνέχεια. . . »

Η Εσωτερική προσέγγιση των Μύθων

Η εσωτερική θεώρηση και ερμηνεία των Μύθων βασίζεται στις διδασκαλίες του παγκόσμιου εσωτερισμού. Είναι μία σφαιρική θεώρηση ολιστικού τύπου, η οποία δεν αποκλείει τις άλλες θεωρήσεις, αλλά τις εντάσσει στους κλάδους έρευνας και συμπερασμάτων που συναποτελούν -χωρίς ο κάθε κλάδος να διεκδικεί την αυθεντικότητα της ερμηνείας όπως κάνουν οι διάφορες εξωτερικές σχολές- τη σφαιρική αυτή θεώρηση.

Ο Εσωτερισμός είναι ένα σύνολο πανάρχαιων διδασκαλιών, που παραμένει αμετάβλητο, παρά τις πρόσκαιρες προσαρμογές των οποίων αποτελεί αντικείμενο. Είναι το σύνολο των γνώσεων που αφορούν την ενδότερη ουσία των πραγμάτων του κόσμου και του ανθρώπου, πιο πέρα από την επιφάνεια και την παρουσία τους. Οπως το υποδηλώνει και η ίδια η λέξη έχει σχέση με το εσωτερικό των πάντων, αυτό που καλύπτεται με την εξωτερική εμφάνιση και στην περίπτωση του Μύθου θα είναι ό,τι βρίσκεται μέσα και πίσω από την απλή ιστορία που αφηγείται ο Μύθος.

Να συμπληρώσουμε ότι ο Εσωτερισμός δεν είναι μία διανοητική, ορθολογιστική και θεωρητική γνώση, αλλά μία γνώση διαισθητική, υπέρλογη και υπερβατική. Είναι μία γνώση βιωματική, που επιτρέπει την ολοκλήρωση του ανθρώπου. Επομένως, δεν επιδιώκει να πείσει, αλλά να κάνει κάποιον να βιώσει.

Η εσωτερική γνώση μεταβιβάζεται μέσα από μία χιλιόχρονη παράδοση και στηρίζεται στους μεγαλύτερους σοφούς και φιλοσόφους της ανθρωπότητας. Διαφυλάσσεται μέσω των διάφορων εσωτερικών ταγμάτων και ομάδων μέσα στους αιώνες, που ανάλογα με τις περιστάσεις μπορεί να εξωτερικευθούν ή να τραβηχθούν στη σκιά για ν' αποφύγουν τυχόν διωγμούς κάθε είδους κατεστημένου τύπου "δικών ασεβείας", όπως του Σωκράτη ή τις πυρές της Ιεράς Εξέτασης στο Μεσαίωνα. Ετσι, μπορούμε να διακρίνουμε την εσωτερική επιβίωση της Γνώσης στα Τάγματα του Ιπποτισμού το Μεσαίωνα, όπως των Ναϊτών, των Καθαρών και κυρίως μέσα στο λεγόμενο Μύθο του Αρθούρου που τροφοδοτήθηκε από τον πανάρχαιο Μύθο του Βασιλιά με τους Πολεμιστές του. Μάλιστα υπήρξαν άνθρωποι που τον ενσάρκωσαν μέσα στο σκοτεινό Μεσαίωνα.

Ομως αφού πέρασε ο Μεσαίωνας και η αντίδραση στο δογματικό αλάθητο της Καθολικής Εκκλησίας έσπρωξε τη Δύση στην αγκαλιά του Ορθολογισμού και του θετικισμού (οι οποίοι με τη σειρά τους τροφοδότησαν έναν άκρατο υλισμό) εμφανίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα μια κίνηση, η οποία προωθεί μια διαφορετική θεώρηση του ανθρώπου και της γνώσης. Πρόκειται για την Παγκόσμια Θεοσοφική Εταιρεία. Η ιδρύτριά της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ σε δύο κύρια έργα της, την "Αποκαλυμμένη Ισιδα" και τη "Μυστική Δοξασία" -που αποτελεί γιγαντιαίο έργο-σύνθεση του παγκόσμιου εσωτερισμού- προτείνει μια νέα θεώρηση των Μύθων και δίνει η ίδια το παράδειγμα με το έργο της, όπου εξετάζει ένα πλήθος από αυτούς. Αφιέρωσε τη ζωή της, όπως σημειώνει η ίδια "στη μελέτη του κρυμμένου νοήματος κάθε θρησκευτικού και άλλου μύθου οποιουδήποτε έθνους μεγάλου ή μικρού και κυρίως των παραδόσεων της ανατολής." Συγκρούστηκε σφοδρά με τους υλιστές ερευνητές, επιστήμονες και δημοσιογράφους της εποχής της και επέκρινε σκληρά τους διάφορους ανατολιστές, όπως τον Μαξ Μύλλερ, οι οποίοι θεωρούσαν τη μυθολογία σαν μία ασθένεια της γλώσσας ή τον Φρέιζερ για τις δογματικές επεξηγήσεις των πολυάριθμων μύθων που συνέλεξε.

Το συμπέρασμά της για τη θεώρηση των Μύθων το κλείνει στην παρακάτω φράση: "Κανένας αιγυπτιακός πάπυρος, κανένα ινδικό olla, καμια ασσυριακή πλάκα ή εβραϊκός κύλινδρος δεν πρέπει να διαβάζεται και να γίνεται αποδεκτός κατά γράμμα."

Μέσα από την απέραντη ερευνητική της προσπάθεια (έκανε πολλές φορές το γύρο του κόσμου ερευνώντας αρχαιολογικούς χώρους, αρχεία, βιβλιοθήκες, εσωτερικές ομάδες κ.λπ) κατέληξε ότι οι αρχαίες μυθικές παραδόσεις δεν είναι απλώς δημιούργημα φαντασίας, αλλά ότι κρύβουν μια πολύπλευρη αλήθεια.

Ποιος είναι όμως ο τρόπος έρευνας τον οποίο υποστηρίζει η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ και ποιες είναι οι πλευρές της αλήθειας των Μύθων; Κατά την Ε.Π.Μπλαβάτσκυ οι ομοιότητες ανάμεσα στις παγκόσμιες μυθολογικές παραδόσεις δείχνουν ότι υπήρχε σε αμνημόνευτα χρόνια μια πρωταρχική συμβολική γλώσσα, κοινή για όλη την ανθρωπότητα. Με το πέρασμα των χιλιετηρίδων ξεχάστηκε και χάθηκε. Ελάχιστοι άνθρωποι κατόρθωσαν να διαφυλάξουν τους τρόπους ερμηνείας της. Σύμφωνα με τη συγγραφέα, αυτοί οι τρόποι είναι επτά. Τα επτά κλειδιά ερμηνείας στα οποία θ' αναφερθούμε παρακάτω. Αυτή λοιπόν η γλώσσα φαίνεται ότι χρησιμοποιούσε σύμβολα, όπως εμείς χρησιμοποιούμε τα γράμματα.

Η συμβολική σκέψη προηγείται της γλώσσας και τα σύμβολα επιτρέπουν μια άμεση αντίληψη και πέρασμα σε διαισθητική και όχι διανοητική γνώση. Εδώ ας θυμηθούμε τον Καρλ Γιουγκ με την αντίληψή του για τους Αρχέτυπους και τους περίπλοκους συμβολισμούς, τους οποίους εξετάζει στο έργο του υποστηρίζοντας ότι αποτελούν μέσο έκφρασης του συλλογικού ασυνείδητου. Αλλά και ο Μιρσέα Ελιάντ αναφέρει ότι η ομαδική συνείδηση χρησιμοποιεί κατηγορίες αντί γεγονότα, αρχέτυπα αντί ιστορικές προσωπικότητες. Δε συγκρατεί μεμονωμένα γεγονότα και πραγματικές μορφές. Ετσι, λειτουργεί ταυτίζοντας και συνδέοντας γεγονότα και πρόσωπα με πρότυπα τα οποία προϋπάρχουν στην ανθρώπινη συνείδηση, μια και όπως είπαμε τα σύμβολα προϋπάρχουν της γλώσσας, όπως την εννοούμε σήμερα - γιατί η συμβολική γλώσσα είναι μία κανονική γλώσσα- και έτσι τροφοδοτούνται οι διάφορες μυθικές ιστορίες.

Το περιεχόμενο λοιπόν της συμβολικής γλώσσας είναι Σύμβολα, τα οποία συνδυάζονται σε εμβλήματα και προκειμένου περί των Μύθων έχουμε προφορικά εμβλήματα. Το σύμβολο προέρχεται από το συν-βάλλω και υποκρύπτει την έννοια της μεταφοράς όπως και στη Λατινική: Symbolus - αυτός που μεταφέρει. Κατά κάποιο τρόπο το σύμβολο διασταυρώνει δύο επίπεδα συνείδησης -εδώ ας θυμηθούμε τον φυσικό και υπερφυσικό κόσμο τους οποίους διασταυρώνει ο Μύθος κατά τον Maussl- όπως στη "συμβολή" συναντώνται δύο ποτάμια.

Ακόμη ας υπενθυμίσουμε εδώ ότι ο δικός μας πολιτισμός δεν λειτουργεί με σύμβολα, αλλά με σήματα και ενώ τα σύμβολα είναι πολυδιάστατα και πολυσήμαντα, τα σήματα είναι μονοδιάστατα και μονοσήμαντα. Τα Σύμβολα είναι γέφυρες σε μία υπερβατική πραγματικότητα. Προσδίδουν στη δική μας οριζόντια πραγματικότητα τη διάσταση της καθετοποίησης και έτσι επιτρέπουν στην ανθρώπινη συνείδηση τη δυνατότητα να περάσει σε μία "άλλη πραγματικότητα" που δεν μπορεί να πλησιαστεί με άλλο τρόπο. Πολύ σημαντικό είνα ότι "τα σύμβολα, αν και είναι υπερδιανοητικής φύσης, οργανώνονται σε δομικές σχέσεις που τους επιτρέπουν να αποτελούν μια γλώσσα αλληλουχίας και συστηματικότητας." Και αφού ο Μύθος είναι μία συμπύκνωση συμβόλων, ας θυμηθούμε τον Λεβί Στρώς και τη Δομική Ερμηνεία του Μύθου, που παρομοιάζει το Μύθο με τη γλώσσα και ερευνά τη λογική του.

Η παγκόσμια συμβολική γλώσσα λοιπόν χρησιμοποιούσε σύμβολα σαν δομικούς λίθους. "Τα σύμβολα απεικονίζουν μια απλή, ιδιαίτερη ιδέα." Πολλά σύμβολα αρμονικά συνενωμένα αποτελούν ένα έμβλημα. "Το έμβλημα είναι ένα σύνολο συμβόλων, μια σειρά γραφικών εικόνων θεωρούμενων και εξηγούμενων αλληγορικά, που αναπτύσσουν μια ιδέα σε πανοραμικές όψεις, τη μια μετά την άλλη. Ακόμη και οι παραβολές είναι προφορικά σύμβολα, μια αλληγορική παρουσίαση πραγματικοτήτων, ζωής, συμβάντων, γεγονότων. Οι διάφορες μυθολογίες είναι γραπτά εμβλήματα τα οποία παλιότερα μεταδίδονταν προφορικά."

ΤΑ ΕΠΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

Η Συμβολική γλώσσα λοιπόν ερμηνεύεται με ένα επταπλό κλειδί. Ποια είναι όμως αυτά τα επτά κλειδιά ερμηνείας; Υπήρχαν κάποτε άνθρωποι ή πολιτισμοί που τα κατείχαν;

Η Ε.Π.Μπ. στη "Μυστική Δοξασία" αφιερώνει ένα κεφάλαιο στη χαμένη γλώσσα και τα κλειδιά της. Αλλά και σε πολλά άλλα σημεία του έργου της τονίζει την ύπαρξη των επτά κλειδιών και αναφέρει διάφορους τρόπους ερμηνείας. Ετσι μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για αυτά τα κλειδια. Κατά την Ε.Π.Μπ. "λέγεται ότι η Ινδία (όχι με την τωρινή της έκταση, αλλά περιλαμβάνοντας τα αρχαία όριά της) είναι η μόνη χώρα στον κόσμο η οποία έχει ανάμεσα στους γιούς της, μυημένους που κατέχουν τη γνώση και των επτά υποσυστημάτων και το Κλειδί ολόκληρου του συστήματος. Από την πτώση της Μέμφιδας η Αίγυπτος άρχισε να χάνει ένα ένα τα κλειδιά και η Χαλδαία την εποχή του Βηρωσσού διατηρούσε μόνο τρία. Οσο για τους Εβραίους, σε όλα τους τα κείμενα δεν εμφανίζουν τίποτα άλλο από μία πλήρη γνώση του αστρονομικού, γεωμετρικού και αριθμητικού συστήματος συμβολισμού όλων των ανθρώπινων και ιδιαίτερα των φυσιολογικών λειτουργιών." 

Σ' αυτό το απόσπασμα λοιπόν βλέπουμε να αναφέρονται κάποια από τα κλειδιά: το αστρονομικό, το γεωμετρικό και το αριθμητικό. Σε άλλα σημεία της Μυστικής Δοξασίας αναφέρει άλλες ονομασίες και έτσι μπορούμε να προσθέσουμε το φυσιολογικό, το αστρολογικό, το μεταφυσικό...

Η Αλίκη Μπαίηλυ, στο βιβλίο της "Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός" κάνει επίσης αναφορές στη Μυστική Δοξασία και στα κλειδιά ερμηνείας. Τα κλειδιά που αναφέρει είναι: φυσιολογικό, ψυχολογικό, αστρολογικό, γεωμετρικό.

Φαίνεται λοιπόν ότι τα κλειδιά ερμηνείας συσχετίζονται με τα 7 επίπεδα συνείδησης του ανθρώπου και των 7 κοσμικών επιπέδων. Σύμφωνα με την αντίληψη του εσωτερισμού για τον άνθρωπο και τον κόσμο, τόσο ο κόσμος-Μακρόκοσμος όσο και ο άνθρωπος-Μικρόκοσμος αποτελούνται από επτά επίπεδα. Το κάθε κλειδί λειτουργεί στο επίπεδό του. Ομως, επειδή κάθε επίπεδο εμφανίζεται σαν υποεπίπεδο μέσα στα υπόλοιπα, το ίδιο κάθε κλειδί μπορεί μέσω των υποκλειδιών του να λειτουργήσει σε όλα τα επίπεδα. Ετσι καταλήγουμε σ' ένα σύνολο 343 κλειδιών.

Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε ότι κανένα κλειδί δεν αντιπροσωπεύει τη συνολική γνώση, αλλά ένα μικρό τμήμα της. Πόσο μεγάλο λάθος κάνουν οι διάφορες σχολές ερμηνείας, οι οποίες διεκδικούν η καθεμία τη μοναδικότητα της σωστής προσέγγισης! Το πιο σωστό θα ήταν να πούμε ότι καθεμία από αυτές προσεγγίζει το Μύθο από τη σκοπιά κάποιου υποκλειδιού. Η καθεμία χωριτά δεν έχει δίκιο αν διεκδικεί τα πρωτεία, όλες μαζί όμως αποτελούν μια προσέγγιση, αν κάνουμε μια σύνθεση. Και πάλι όμως δεν καλύπτουν το τεράστιο φάσμα όλων των κλειδιών ερμηνείας.

Παρόλο που η ίδια η Ε.Π.Μπ. έγραφε ότι δεν είναι γνώστης του χειρισμού των 7 κλειδιών, ούτε τα αναφέρει κάπου όλα μαζί, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιες ονομασίες γι' αυτά, έχοντας πάντα υπόψη ότι τυχόν διαφορετικά ονόματα που μπορεί να συναντήσει κανείς απλώς θα αντικαθιστούν κλειδιά με τα υποκλειδιά.

Τα Μεγάλα Κλειδιά είναι τα εξής:

1.- Μεταφυσικό (χαρακτήρες του Οντος) 

2.- Αριθμητικό (εξέλιξη των Ιδεών-αριθμών) 

3.- Γεωμετρικό (οργάνωση των μορφών) 

4.- Αστρολογικό (Αλληλεπιδράσεις Μακρόκοσμου-Μικρόκοσμου) 

5.- Αλχημικό (Σχέσεις της επιθυμίας για ένωση των στοιχείων) 

6.- Βιολογικό (Κλιμακώσεις της Ζωής) 

7.- Φιλολογικό (Σημειωτικές και συμβολικές μορφές των Ιδεών κ.λπ.) *24

Αυτά είναι λοιπόν τα 7 κλειδιά, που μαζί με τα υποκλειδιά τους θα μας επιτρέψουν ν' ανοίξουμε τις πόρτες του Μύθου. Η σωστή χρήση τους μπορεί να οδηγήσει στην αποκρυπτογράφηση του κάθε Μύθου. Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως μπορεί κάποιος να τονίσει ένα κλειδί ερμηνείας. Το θέμα είναι να μην υποστηρίξει ότι είναι το μοναδικό. Ετσι π.χ., όλη η ψυχολογική-ψυχαναλυτική προσέγγιση των μύθων των Φρόυντ, Γιούγκ, Οττο Ρανκ, Πωλ Ντάνιελ και άλλων εντάσσεται στο ψυχολογικό κλειδί, που όμως δεν είναι το μοναδικό. Η προσέγγιση των διάφορων γλωσσολόγων εντάσσεται στο φιλολογικό, ενώ οι υποστηρικτές των "ηλιακών" μύθων αγγίζουν το αστρονομικό-αστρολογικό κλειδί. Μπορούμε ακόμη να συναντήσουμε το γεωγραφικό κλειδί, σχετικά με την Ιερή Γεωγραφία και τις ανακατατάξεις του στερεού φλοιού της Γης, το θρησκευτικό κλειδί σχετικά με τη διαδοχή των διάφορων θρησκειών και των μηνυμάτων τους, το ανθρωπολογικό κλειδί που εντάσσεται στο βιολογικό, το ιστορικό κλειδί που αναφέρεται στα συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία τα οποία κρύβονται πίσω από το Μύθο, το λεξαριθμητικό*25 η γλωσσολογικό κλειδί, που εντάσσονται στο φιλολογικό και άλλα. Ακόμη π.χ. το αριθμητικό και το γεωμετρικό μπορούν ν'αποδοθούν με την ονομασία Μαθηματικό κλειδί. Ομως αυτό που έχει σημασία είναι ότι τώρα έχουμε στα χέρια μας ένα εργαλείο, μία μέθοδο, για ν' ανοίξουμε μία-μία τις σημασιολογικές και συμβολικές πόρτες του Μύθου.

Ομως να προσθέσουμε ότι η Ε.Π.Μπ. αναφέρει ακόμη τρόπους ερμηνείας με τα εξής ονόματα: Πραγματικό, μυστικό, αλληγορικό, ηθικό και κυριολεκτικό, δηλ. τον "κατά γράμμα". Ακόμη προτείνει ότι τα διάφορα αρχαία κείμενα-φορείς της αρχαϊκής, μυθικής σκέψης πρέπει να κατανοηθούν από τ' ακόλουθα σημεία:

1.- Το Ρεαλιστικό πεδίο της σκέψης

2.- Το Ιδεολογικό

3.- Το καθαρά Θείο ή Πνευματικό

Ετσι λοιπόν η Ε.Π.Μπ. έχει την τιμητική θέση του πρωτοπόρου στην εσωτερική έρευνα στα νεώτερα χρόνια και άνοιξε νέους ορίζοντες στην προσέγγιση της Σοφίας των Μύθων.

Ομως, προτού προχωρήσουμε παρακάτων στην αναζήτηση των συμβολισμών της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας, πρέπει να αναζητήσουμε και εμείς -όπως οι κοινωνιολόγοι ερευνητές που πήγαν επιτόπου για έρευνα των μύθων- τη θέση του Μύθου. Και αυτή δεν ήταν άλλη από τα Κέντρα Μυστηρίων της Αρχαιότητας.

Συνέχεια. . . »

Ταινία: The Thirteenth Floor

«Εννοείς ότι υπάρχει και άλλος κόσμος πάνω από αυτόν εδώ;»

H αρχαία παράδοση της Ανατολικής φιλοσοφίας διδάσκει μια βασική αρχή, oτι ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι μια «Μάγια» δηλαδή μια πλάνη , μια ψευδαίσθηση. Όλα γύρω μας καλύπτονται από ένα πέπλο, το οποίο είναι η αιτία για την οποία ο άνθρωπος ποτέ δεν φτάνει να αγγίξει την Αλήθεια. Ένας από τους λόγους που τον εμποδίζουν σε αυτή την γνώση είναι το ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί μόνο συγκεκριμένες διαστάσεις, μια και δεν έχει αναπτύξει ακόμη αισθήσεις για άλλες διαστάσεις. Έπειτα ο νους, που τόσο έχει «θεοποίηση» ο άνθρωπος, δεν μπορεί από μόνος του να τον οδηγήσει στην αλήθεια, θα χρειαστεί και άλλα εργαλεία.

Από την άλλη πλευρά όμως , η σύγχρονη επιστήμη έφτασε πολύ κοντά στην «έκπληξη» στο «δέος» ,μπροστά σε αυτό που μπορεί τελικά να υπάρχει «εκεί έξω» ή «εκεί μέσα» (εξαρτάται από την οπτική γωνία). Ένα παράδειγμα είναι η συνειδητοποίηση της σχέσης μικρόκοσμου και μακρόκοσμου. Γιατί είναι τόσο όμοια η δομή ενός ατόμου (με τον πυρήνα και ηλεκτρόνια) και η δομή ενός ηλιακού συστήματος; Εύλογα από τέτοιου είδους συγκρίσεις  γεννιούνται ερωτήσεις φιλοσοφικής αναζήτησης. «Τι είναι τελικά ο άνθρωπος;», «η ποιους σκοπούς εξυπηρετεί η δημιουργία του;» , «ποιος τον δημιούργησε;», και «ποιος τελικά δημιούργησε τον Θεό;».

Στην συγκεκριμένη ταινία οι απαντήσεις  παρουσιάζονται με έναν πoλύ  ανορθόδοξο τρόπο και πέρα από τις καθιερωμένες και παγιωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις που γνωρίζουμε. Εδώ  οι απαντήσεις συνδέονται με την εποχή που διανύουμε, την εποχή της τεχνολογίας. Κάθε άνθρωπος έχει τους περιορισμούς του. Με αυτόν τον τρόπο ζει εγκλωβισμένος μέσα σε έναν κόσμο του οποίου τα όρια δεν μπορεί να υπερβεί . Είναι τα όρια που του έχει ορίσει ο ίδιος ο δημιουργός του.

Συνήθως σε κάθε μύθο, ο Ήρωας είναι αυτός που καταφέρνει να σπάσει τα όρια, έτσι λοιπόν και εδώ. Όταν κάποια στιγμή όμως καταφέρει να σπάσει λοιπόν αυτά τα όρια και «να φάει από το μήλο της γνώσης», τότε «σοκάρετε» από την αλήθεια,απογοητεύεται από την μικρότητα της ύπαρξής του. (Δεν είναι τυχαίο που η πρώτη πρόταση η οποία ακούγεται στην ταινία είναι «η άγνοια είναι ευτυχία»). Μέσα στην έκπληξή του αυτή ανακαλύπτει ότι όλο αυτό που αυτός διαισθανόταν ως ύπαρξη δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση. Καθώς αναρωτιέται πως δεν τα είχε καταλάβει όλα αυτά και πως είναι δυνατόν να πιστεύει σε ένα ψέμα έρχεται να του απαντήσει ο ίδιος ο δημιουργός του με λόγια σύγχρονης τεχνολογίας: «δεν σε είχα προγραμματίσει για να γνωρίσεις την αλήθεια».

Παρόλα αυτά καθώς η ταινία φτάνει στο τέλος της αφήνει ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Αυτό που θα σώσει τελικά την ύπαρξη αυτού του όντος και θα του δώσει μια αληθινή διάσταση είναι η αυτό-υπέρβαση του. Η επιστροφή της συνείδησης στην πηγή της δημιουργίας και της εκπόρευσής της, με άλλα λόγια, στην ένωση-ταύτιση με το αρχέτυπό της. Ο Ήρωας μας, σαν ένας άλλος ήρωας που είχε κατακτήσει με πολύ κόπο τον Όλυμπο, αφήνει στις μετριότητες την

πίστη ότι ευτυχία είναι η άγνοια, ώσπου κάποια στιγμή και σε αυτές να γεννηθεί η αμφιβολία ...

Συνέχεια. . . »

Ζωή μετά τον θάνατο

Φαίνεται πως οι επιστήμονες έχουν πλέον στη διάθεσή τους βάσιμα στοιχεία ότι υπάρχει ζωή -ή έστω συνείδηση- μετά θάνατον, και συνεπώς τη βάση για περαιτέρω διερεύνηση του κατεξοχήν μυστηρίου της ύπαρξης. 

Στη μεγαλύτερη σχετική έρευνα που έγινε ποτέ, από το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, καταδεικνύεται ότι ασθενείς που είχαν διαγνωστεί κλινικά νεκροί και επανήλθαν στη ζωή μπόρεσαν να ανακαλέσουν πρωτόγνωρες για αυτούς εμπειρίες, αλλά και μνήμες -ακόμα και λεπτομέρειες- από το περιβάλλον τους, ενώ ένα ποσοστό τους ανέφερε ότι χωρίστηκαν από το σώμα τους και έτσι είχαν «οπτική» και «συνείδηση» όλων όσων συνέβαιναν γύρω από το... διαπιστωμένα νεκρό κορμί τους!

"Κλινικά νεκροί ασθενείς που επανήλθαν περιέγραψαν μιας μορφής συνειδητότητα ενώ η καρδιά τους είχε σταματήσει να χτυπάει"

Ερευνητές που συμμετείχαν στο πρόγραμμα «AWARE» («AWAreness during REsuscitation» - «Συναίσθηση κατά την ανάνηψη») δημοσίευσαν σε επιστημονικό περιοδικό το πόρισμα ότι το 40% των ανθρώπων που επανήλθαν στη ζωή ύστερα από κλινικό θάνατο περιέγραψαν μιας μορφής συνειδητότητα πριν αρχίσει η καρδιά τους να χτυπάει ξανά.

Η έρευνα διήρκεσε για τέσσερα χρόνια και περιλάμβανε στοιχεία και περιπτώσεις από 15 νοσοκομεία στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και στην Αυστρία, και περισσότερες από 2.060 περιπτώσεις καρδιοπαθών.

Τα βασικά συμπεράσματα που προέκυψαν είναι τα εξής:

- Οι εντυπώσεις -ή οι εμπειρίες- που σχετίζονται με τον θάνατο έχουν πολύ μεγαλύτερο εύρος... θεματολογίας και εικόνων από ό,τι πιστευόταν μέχρι τώρα.

-Σε ορισμένες περιπτώσεις οι μνήμες της οπτικής συνειδητότητας των κλινικά νεκρών («εξωσωματική εμπειρία») ταυτίζονται με πραγματικά γεγονότα.

-Ένα μεγάλο ποσοστό κλινικά νεκρών που επανήλθαν στη ζωή έζησαν όντως διάφορες επιθανάτιες εμπειρίες, δεν μπορούν όμως να τις ανακαλέσουν λόγω βλάβης του εγκεφάλου ή χρήσης φαρμάκων που χορηγήθηκαν για την επαναφορά τους.

-Απαιτείται επέκταση των ερευνών, καθώς τα μέχρι στιγμής επιστημονικά πορίσματα κρίνονται ως ανεπαρκή.

Ο συντονιστής της έρευνας Dr. Sam Parnia, από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, εξήγησε: «Ξέρουμε ότι το μυαλό δεν λειτουργεί όταν η καρδιά έχει σταματήσει να χτυπάει. Αλλά στις περιπτώσεις που εξετάσαμε η συνειδητότητα συνέχισε να υπάρχει μέχρι και 3 λεπτά μετά τη στιγμή που η καρδιά σταμάτησε να χτυπάει, παρότι ο εγκέφαλος σταματά να λειτουργεί 20-30 δευτερόλεπτα μετά την παύση της καρδιάς. Αυτό είναι παράδοξο».

Η ομάδα του Dr. Parnia εξέτασε 330 ασθενείς που επιβίωσαν από καρδιακό επεισόδιο, εκ των των οποίων οι 140 δέχτηκαν να αφηγηθούν την εμπειρία τους. Από αυτούς, το 39% διατηρούσε αναμνήσεις. «Ένας ασθενής περιέγραψε με ακρίβεια τι συνέβαινε στο δωμάτιο την ώρα που οι γιατροί προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ανακάλεσε δύο ήχους που κάνει το μηχάνημα κάθε τρία λεπτά - έτσι υπολογίσαμε τον χρόνο που διήρκεσε η εμπειρία του. Ό,τι μας περιέγραψε συνέβη έτσι ακριβώς» σχολιάζει ο καθηγητής. «Αυτό είναι συγκλονιστικό, καθώς μέχρι τώρα θεωρούσαμε τις επιθανάτιες εμπειρίες παραισθήσεις που συμβαίνουν είτε προτού σταματήσει η καρδιά είτε μετά την επαναφορά του παλμού της. Τώρα όμως έχουμε περιγραφή γεγονότων ενώ η καρδιά δεν λειτουργεί».

Το τούνελ, οικεία πρόσωπα και ένα λαμπερό φως, είναι η πιο κοινή μαρτυρία κλινικά νεκρών που επανήλθαν στη ζωή

Αναλυτικά, το 46% των ασθενών έζησε μια ευρεία γκάμα από πνευματικές εμπειρίες αλλά και αναμνήσεις, και το 15% βίωσε εξωσωματική εμπειρία (ένιωσε δηλαδή το σώμα του να χωρίζεται από το μυαλό, απέκτησε μια άλλη οπτική και παρατηρούσε τα τεκταινόμενα από ψηλά) κατά την οποία είχε πλήρη συνείδηση.

"Οι επιστήμονες ζητούν επέκταση των ερευνών για τις επιθανάτιες εμπειρίες"  

Από τις μνήμες που ανακάλεσαν οι ασθενείς, οι πιο κοινές ήταν το αίσθημα του φόβου, της βίας και μιας αίσθησης καταδίωξης, ενώ άλλοι περιέγραψαν όμορφες μεταθανάτιες εικόνες, της οικογένειάς τους, ζώων και ενός λαμπρού φωτός.

Οι ερευνητές καταλήγουν ότι το βασικότερο πόρισμα της μελέτης είναι ότι αυτή θα πρέπει να συνεχιστεί και να επεκταθεί. «Υπάρχουν εκατομμύρια μαρτυρίες για μεταθανάτιες εμπειρίες, όμως τα επιστημονικά στοιχεία και οι έρευνες είναι πολύ θολά ως τώρα» εξηγεί ο Dr. Parnia. «Θα πρέπει η έρευνα να συνεχιστεί, χωρίς προκαταλήψεις»...

Πηγή: zougla.gr

Συνέχεια. . . »