Ρατσισμός

Αυτός που γράφει αυτές τις γραμμές έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της πλέον μακριάς του ζωής, στη μελέτη των ιστορικών φαινομένων κι έχει επαληθεύσει ότι αυτά είναι δύο ειδών: μερικά είναι επαναληπτικά και εμφανίζονται και ξαναεμφανίζονται σε διάφορες εποχές χωρίς μεγάλες παραλλαγές. Τα άλλα είναι πιο μεταβλητά και δεν επαναλαμβάνονται ποτέ, καθώς ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της πορείας των καιρών. Αλλά στην κάθε ιστορική στιγμή κινείται ένα εκκρεμές που κυβερνά τα γεγονότα, και τόσο το σταθερό, όσο και το κινητό μέρος του, αποτελούν μια θαυμάσια μηχανή, που δεν είναι και θα είναι παρά μια μηχανή που σηματοδοτεί το ρυθμό της ιστορικής μηχανικής, τους παλμούς μιας καρδιάς που ζεί,επιταχύνεται και επιβραδύνεται,υποφέρει κάποτε από ταχυκαρδίες. Που κάποτε γεννήθηκε και θα καταλήξει να πεθάνει.

Γαία

Ο Κόσμος και η Ιστορία του Κόσμου είναι, λοιπόν, όπως τα αντιλαμβάνονταν οι Νεοπλατωνικοί της Περγάμου και της Αλεξάνδρειας πριν σχεδόν 2.ΟΟΟ χρόνια: είναι ένας "Μακρόβιος", ένα μεγάλο ζωντανό ον στο οποίο είμαστε ενσωματωμένοι σχηματίζοντας τον υπαρξιακό ιστό του, με ξεχωριστή ζωή ο καθένας από μας, με ξεχωριστή ζωή οι διάφορες Κοινωνίες και Πολιτισμοί, αλλά όλα εξαρτημένα στο Μεγάλο Ρυθμό, στο Μυστήριο, στο Ον των όντων. Ενάντια σε αυτόν τον παγκόσμιο ρυθμό τίποτα δεν μπορούν να κάνουν οι διανοητικοί μας διαξιφισμοί. Είναι όπως είναι και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον αντιληφθούμε ή όχι.

Όσοι δεν τον αντιλαμβάνονται, συνήθως δεν αξίζουν το όνομα φιλόσοφος, γιατί μένουν στην επιφάνεια των γεγονότων χωρίς να κάνουν τον κόπο να επαληθεύσουν τις αιτίες και το υπόβαθρό τους. Η αλλοτρίωση, που διαταράσσει το λόγο και την αντίληψη, τους αφήνει στο φαινομενικό παράδοξο της ύπαρξης, και πιστεύουν ότι ο χρόνος τους -αυτός που εκείνοι ζουν- είναι μοναδικός, ότι η πρόοδος είναι συνεχόμενη και γραμμική. Αλλά η Ιστορία -επαρκώς γνωστό μέρος του ανθρώπινου παρελθόντος- είναι κυκλική και ανταποκρίνεται σε απόκρυφους κινητήρες που αποκαλύπτονται μόνο σε αυτούς που διαλογίζονται βαθιά.

Πολυάριθμες μορφές Κουλτούρας και Πολιτισμού έχουν διαδεχθεί μέσα από τις χιλιετίες. Οι αλλαγές είναι πιο πολύ φαινομενικές από πραγματικές και ο άνθρωπος που χειριζόταν ένα ρωμαϊκό τέθριππο άρμα δεν είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που σήμερα οδηγεί ένα τραίνο ή ένα αυτοκίνητο. Έχει αλλάξει η μηχανή, η μηχανική του οχήματος, όχι ο ανθρωπος.

Παίρνοντας για παράδειγμα ένα από αυτά για τα οποία μπορούμε να έχουμε καλύτερη πληροφόρηση, για εκείνους που τότε ζούσαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν αδύνατο να πιστεύουν ότι μπορούσε να πέσει εκείνος ο πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικο-πολιτιστικός κολοσσός. Αλλά έπεσε. Και στη Ρωμαϊκή Αυγουστιαία Ειρήνη που διοικούσε το Δυτικό Κόσμο, αφού εξαντλήθηκε ο ιστορικός της χρόνος και έχοντας ανάγκη ανανέωσης, τη διαδέχθηκε η λεγόμενη περίοδος του Aνω Μεσαίωνα.

Μερικά από τα τμήματα της Αυτοκρατορίας απέκτησαν δική τους δυναμική, και το σύνολό της απειλήθηκε από περιθωριακούς λαούς, που τότε κινήθηκαν προς την καρδιά της.

Στους αιώνες 5ο, 6ο και 7ο παρουσιάστηκαν μεταναστευτικά φαινόμενα με λαούς που με κάποιο τρόπο είχαν βυθιστεί στη μεγάλη σκεπτομορφή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ή που, εκφοβισμένοι από τη δύναμή της, κρατήθηκαν μακριά από αυτήν. Το Ρωμαϊκό Κράτος, η συμφωνία λαών μέσα σε μια ενωμένη μοίρα, άφησε πέρασμα σε πλήθος εθνών και φύλων.

Έτσι εμφανίστηκαν: 

Το Βησιγοτθικό Βασίλειο της Γαλλίας (419-5Ο7) 

Το Βησιγοτθικό Βασίλειο στην Ισπανία (5Ο7-711) 

Το Οστρογοτθικό Βασίλειο της Ιταλίας (489-552) 

Οι Γότθοι (34Ο-375) ~ - Το Βανδαλικό Βασίλειο (435-534) 

Το Λογγοβαρδικό Βασίλειο (από το 568) 

Το Βουργουνδικό Βασίλειο (443-453) 

Οι Ούννοι του Αττίλα (434-453) 

Το Βασίλειο των Φράγκων (από το 486) 

Και... Σάξωνες, Σουάβοι, Αλανοί, Αγγλο-Σάξωνες και άλλοι πολλοί. 

Σήμερα είναι απλά ονόματα για πολλούς αναγνώστες αλλά τότε ήταν υπαρκτές και τρομερές πραγματικότητες. Μικρά φέουδα και συμμορίες εγκαταστάθηκαν κάνοντας ανταρτοπόλεμο ή περιπλανήθηκαν στη θάλασσα, καθώς πήραν τη γενική ονομασία Βίκιγκς, με την οποία πέρασαν αργότερα στην ιστορία.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Ανατολής, χριστιανικοποιημένη μέσα από τη σήμερα λεγόμενη Ορθόδοξη πίστη, με μεγάλα σκαμπανεβάσματα, άντεξε μέχρι την εποχή των Σταυροφοριών και δέχτηκε το τελικό χτύπημα στα μέσα του 15ου αιώνα, στα χέρια ενός τμήματος της αυξάνουσας Ισλαμικής Αυτοκρατορίας. Αναβιώθηκαν τα εθνικά ζητήματα, οι φυλές, με διάφορους κινητήρες: τους θρησκευτικούς, οικονομικούς, πολιτικούς και κυρίως δημογραφικούς... γιατί στο ρολόι της Ιστορίας, η μοιραία ώρα της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε ηχήσει στις κοιλάδες της Ασίας, όταν ακόμη κυβερνούσαν σ'αυτήν οι πρώτοι αυτοκράτορες. Αλλά σαν μπάλες του μπιλιάρδου που αλληλοχτυπιούνται, αυτές που δεν εξαφανίστηκαν, πεθαίνοντας, στις τρύπες του πάγκου, έφθασαν τριακόσια ή και τετρακόσια χρόνια αργότερα στις πύλες της Ρώμης, της Ραβένας και της Κωνσταντινούπολης.

Η υπερήφανη Πρωτεύουσα των Ρωμαίων, αξέχαστο θαύμα που φιλοξενούσε στην εποχή των Αντωνίνων 1.2ΟΟ.ΟΟΟ άτομα, και η εξαίσια αιγυπτιακή Αλεξάνδρεια, όπου ζούσαν ένα εκατομμύριο ψυχές, μετατράπηκαν σε χωριά, σαν "πρωτόγονους" λαούς, που χρησιμοποιούσαν τα ερείπια ως λατομεία. Τον 8ο αιώνα, η Ρώμη δεν είχε πάνω από 3Ο.ΟΟΟ κατοίκους μόνιμους. αλλες σημαντικές πρωτεύουσες της Ευρώπης μετατράπηκαν επίσης σε χωριά με βρώμικους δρόμους, λασπωμένους όπου θέριζε η πανώλη.

Η σημερινή μας έννοια για το "Έθνος" είναι, έξω από το πλαίσιο των τελευταίων αιώνων, κάτι πολύ σχετικό, και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ακόμα και ψεύτικο.

Ας πάμε στην αρχαιότητα. Μέχρι ποιου σημείου υπήρξαν έθνη η Αίγυπτος, η Σουμεριά, η Ελλάδα και η ίδια η Ρωμη; Μήπως ήταν οι Κινέζοι ή οι Ινκας, και η Ινδία ή η Περσία; Πράγματι, εκείνη που πλησίασε περισσότερο την έννοια αυτή ήταν η Ρώμη, γιατί η Αυτοκρατορία της έδωσε μια ενότητα στην Ευρώπη και στην κοίτη της Μεσογείου, όπου, χωρίς να εξαφανιστούν οι τοπικές γλώσσες, έθιμα και νομίσματα, επικράτησε μια κοινή γλώσσα, η λατινική, έθιμα με καλούς τρόπους και ένα επίσημο νόμισμα. Οι υπόλοιπες κοινότητες που αναφέραμε πριν, ποτέ δεν ξεπέρασαν την τελλούρια και χθόνια πραγματικότητα των φυλών τους. Διαφορετικές κουλτούρες και γλώσσες συμβίωναν και συνέπιπταν με τρόπο σύγχρονο, μα όχι συνέποχο.

Αυτή η όψη των εθνών, πυρήνων σχεδόν οικογενειακών που διατηρούν γλώσσες και τρόπους ζωής, θρησκευτικές αντιλήψεις, ή τουλάχιστον μυστικιστικές, έθιμα και ήθη, είναι πολύ σημαντικό να ληφθεί υπ'όψη. Αν και στον Δυτικό κόσμο -και λόγω της επιρροής του και στον Ανατολικό και τον Αμερικάνικο- έχουν θαφτεί μετά από την εποχή του Κάτω Μεσαίωνα, όμως δυναμώθηκαν υπόγεια σιγά-σιγά μέχρι που στους αιώνες 16ο ως 20ο η έννοια έγινε πλέον αξίωμα. Και τώρα μας εκρήγνυται στα χέρια σαν ωρολογιακή βόμβα.

Πραγματικά, ποτέ δεν εξαφανίστηκε, απλώς ισοπεδώθηκε και έμειναν σαν πληγές "ξεπερασμένων" χρόνων, διάφορες "αποικίες", "γκέτο" και "ρεζέρβες".

Οι φιλονικίες των ισχυρών χωρών και η κομμουνιστική, φασιστική και εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση, που είχαν προηγηθεί από άλλες στην Αμερική και την Ασία, οδήγησαν στους δυο πιο μεγάλους πολέμους, σε πλανητικό επίπεδο -μερικές φορές οι ιστορικοί δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτός που συνέβηκε με τον Ναπολέοντα ήταν επίσης ένας παγκόσμιος πόλεμος- στους οποίους οι 'σοφιστικέ' περιπλοκότητες των εξοπλισμών και την επιστήμης που μπήκε στην υπηρεσία της τεχνικής του πολέμου, τάραξαν βίαια τα πιο βαθιά στρώματα της ανθρώπινης κοινωνίας. Ταυτόχρονα ρίχτηκαν κεραυνοί απανθρώπινων αφηρημένων εννοιών, αλυσσίδες ψεμμάτων που γέννησαν νέα βία. Μερικές αποσιωπήθηκαν όπως η κομμουνιστική καταστολή, άλλες τις φούσκωσαν όπως τις ναζιστικές και άλλες μυθικοποιήθηκαν όπως την σχεδόν πρόσφατη του πολέμου του Βιετνάμ, όπου πέθαναν λιγότεροι αμερικανοί πολίτες από αυτούς που πέθαναν σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα στις ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι μεγάλοι και μικροί πόλεμοι, δεν έλυσαν τα πράγματα και η ανεξέλεγκτη δημογραφική αύξηση, μαζί με μυστικές συμφωνίες για "εξαποικισμό" της Αφρικής και της Ασίας, δημιούργησαν τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, στον οποίο σήμερα ζει περισσότερο από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού σε απάνθρωπες καταστάσεις, που οι κοινωνιολόγοι έχουν ονομάσει, κάνοντας επίδειξη αληθινού μαύρου χιούμορ, "χαρακτηριστικές καταστάσεις των χωρών σε ανάπτυξη".

Αλλά το μεγάλο Εκκρεμές, κυβερνημένο από δυνάμεις που αντιστοιχούν στην Κοσμική Ζωτικότητα, δεν ενδιαφέρεται πολύ ούτε λίγο για τη γνώμη των ανθρώπων και ακόμα λιγότερο αν αυτοί είναι ανίκανοι, όχι μόνο για την ομαδική διακυβέρνηση, αλλά ακόμα και για την ατομική. ~Ενας νέος Μεσαίωνας έρχεται καταπάνω στην δική μας πολιτιστική μορφή, αναπόφευκτα και ήδη έχουν αρχίσει οι πρώτες του εκδηλώσεις. Και βέβαια, ξαναεμφανίζονται οι εθνικότητες και οι αιώνιες μορφές του ρατσισμού, που όπως όλοι οι "ισμοί", είναι υπερβολική λατρεία σε μια πραγματικότητα. Γιατί αν και είναι μια πραγματικότητα η ύπαρξη των φυλών, στο σημείο που ένας γιατρός ειδικευμένος στην ανατομία μπορεί να ξέρει αν ο σκελετός ενός ανθρώπου ανήκε σ'έναν λευκό, μαύρο ή κίτρινο, ευρωπαίο ή ασιάτη, αντίθετα ο ρατσισμός όμως δεν είναι μια πραγματικότητα αλλά μια φαντασίωση που μετατράπηκε σε εφιάλτη.

Και όλα αυτά επειδή δεν τόλμησαν να αναγνωρίσουν μια ολοφάνερη αλήθεια: ότι δηλαδή όλοι είμαστε διαφορετικοί, ατομικά και συλλογικά. Το όραμα ενός Μοναδικού Κόσμου που θα μιλούσε την γλώσσα Εσπεράντο, υπήρξε μια απλή ουτοπία της δεκαετίας του '20. Σήμερα κούγεται γελοίο.

Ισως ένας Σταυροφόρος ή ένας άνδρας του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή -οι Αρχηγοί δεν συνηθίζουν να το πιστεύουν πραγματικά- να είχαν σκεφθεί ότι κάποτε όλος ο κόσμος θα μπορούσε να είναι χριστιανικός ή μουσουλμανικός...αλλά όποιος το πιστέψει σήμερα, μπροστά στο θέαμα των συμβάντων που απλώς καθρεπτίζει ο καθημερινός τύπος, είναι ένας καθαρός ανόητος ή ένας φανατικός ξεκομμένος από την επικαιρότητά μας.

Οι ιδέες -καλύτερα, αφηρημένες έννοιες- περί ψευτοδημοκρατίας έχουν βοηθήσει να σφυρηλατηθεί αυτό το είδος αυταπατών και τώρα αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα ότι υπάρχουν τόσες "δημοκρατίες" όσα τα μέρη που εφαρμόζεται. Οι αστοί και οι στρατιωτικοί, οι Ιμάμες και οι Μητροπολίτες, όλοι είναι τώρα "δημοκράτες" χωρίς να πάψουν όμως να είναι, στην πραγματικότητα, αυτό που είναι, με τον τρόπο του καθενός και σύμφωνα με την δύναμη που έχουν γι' αυτό.

Με αυτό το νέο Μεσαίωνα, λογικά, έρχεται ένας νέος ρατσισμός, γιατί τα σύνορα αρχίζουν να ταρακουνιούνται και οι εθνικιστικές ομάδες ξαναεμφανίζονται στην επιφάνεια, με τις θετικές και τις αρνητικές ιδιότητές τους, με τις συγκρούσεις, τους εγωκεντρισμούς και τους αταβισμούς τους. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στο "απαρτχάϊντ" (που υπάρχει στην Νότια Αφρική και στην Κίνα, στο Ισραήλ και στο Ιράκ, όπου περιστάσεις του χρώματος του δέρματος και της πίστης φέρνουν σε σύγκρουση τους ανθρώπους μεταξύ τους), αλλά όλοι λίγο-πολύ υποφέρουμε το σύνδρομο του εθνικισμού και πυρηνονόμαστε σε φυλές γιατρών, δικηγόρων, μουσικών, στρατιωτικών, ανδρών, γυναικών, παιδιών και γερόντων. Είναι, επιμένουμε, ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων. Τα συτήματα που μας διοικούσαν έχουν αποτύχει και τώρα η κτηνώδης φύση -αλλά αυθεντική- αναβλύζει παντού. Οπως στον προηγούμενο ευρωπαϊκό Μεσαίωνα.

Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια: σιγά-σιγά θα επιστρέψουν οι νέοι σκλάβοι, οι μεταναστάσεις και οι ιεροεξεταστές. Αυτοί οι τελευταίοι ήδη βρίσκονται ανάμεσά μας.

Θα μπορούσε κανείς να μου υπενθυμίσει ότι οι σκλάβοι υπήρξαν στον Κλασσικό Κόσμο. Αλλά εγώ σας υπενθυμίζω επίσης ότι η σκλαβιά εξαφανίστηκε στον 10ο αιώνα, και όχι από λόγους ηθικούς, αλλά επειδή υπήρξαν μηχανές που την αντικατέστησαν. Οι εκ των προτέρων δηλώσεις είναι απλώς λογοτεχνία. Ενας άνδρας ή μια γυναίκα δεν είναι σκλάβοι επειδή δεν ψηφίζουν, αλλά είναι όταν χάνουν την ανθρωπιά τους για να μεταμορφωθούν σε πράγματα που αγοράζονται και πουλιούνται ή χαρίζονται και που οι ζωές τους είναι εξαρτημένες από αφεντικά που τους υποτάσσουν και υποβιβάζουν ενάντια σε κάθε λόγο και συναίσθημα. Και αν το ψιλοβελονιάσουμε περισσότερο, ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει η σκλαβιά: για να το επιβεβαιώσουμε ας ρωτήσουμε έναν Εβραίο αν μπορεί να παντρευτεί ελεύθερα με μια χριστιανή, ή αν ένα μέλος ευγενικής οικογένειας μπορεί να παντρευτεί με μια μανάβισα. Αν ένας μουσουλμάνος του Ιράν μπορεί να πάψει να είναι τέτοιος εθελοντικά, ή αν ένας λευκός μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος σε μια μαύρη φυλή ή αντίθετα.

Στο παιχνίδι του ρατσισμού που έρχεται, όλα είναι ακόμα πολύ θολά, γιατί δεν υπάρχουν πραγματικά Εκπολιτιστικά Ιδανικά. Και στην καταστροφή που κυλάει πάνω μας, έρχονται αναμειγμένα χιλιόχρονα στοιχεία με άλλα σύγχρονα και ακόμα φουτουριστικά. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι μπροστά στην αποτυχία των συστημάτων, το μισό κόσμο πεινασμένο, την επιστροφή του ψευδοθρησκευτικού φανατισμού, αναζητούνται απεγνωσμένα "αποδιοπομπαίοι τράγοι".

Υπάρχει μια αύρα ομαδικής τρέλλας και ακόμα έχει ειπωθεί ότι ο ιός του AIDS είχε κατασκευαστεί επίτηδες σε εργαστήρια των ΗΠΑ, όταν οι ΗΠΑ είναι το μεγαλύτερο θύμα αυτής της ασθένειας, που έχει αφρικάνικη προέλευση, από αντιφυσικές σεξουαλικές επαφές ανάμεσα σε πιθήκους και αφρικανικές φυλές πριν από εκατοντάδες χρόνια. Οπως και η σύφιλη του ανθρώπου έχει την προέλευση της σε σεξουαλικές πράξεις ανάμεσα σε καμηλοειδή των Ανδεων, τύπου λάμας και ιθαγενείς της Νοτιοαμερικής.

Οι αφροδίσιοι νόσοι δεν είναι "μάστιγες του θεού", αλλά αποτελέσματα λαθών και κτηνωδιών των ίδιων των ανθρώπων, μερικές από τις οποίες είναι της μόδας να θεοποιηθούν, όπως έγινε στον 18ο αιώνα με τον "καλό άγριο" ο οποίος, αν και ποτέ δεν υπήρξε, έδωσε λάδι για πολλά λογοτεχνικά και παιδαγωγικά λυχνάρια της εποχής. Θα ήταν πολύ θετικό να δοθεί στον καθένα αυτό που πραγματικά του αντιστοιχεί και να μην επιχειρήσουμε να μας κάνουν μαθήματα ηθικής, τέχνης, πολιτικής και συμπεριφοράς ομάδες που ακόμα δεν έχουν βγει από την Κάτω Παλαιολιθική Εποχή.

Γιατί ένα από τα χαρακτηριστικά του νέου ρατσισμού είναι να πιστέψει ότι το να έχει κανείς το δέρμα λευκό, να είναι ευρωπαίος και μορφωμένος είναι μια λόξα που πρέπει να αποκρύβεται πίσω από κάποια αφρικανοειδή μασκαράτα με τις μουσικές και τις ενδυμασίες της. Τίποτε πιο λανθασμένο.

Αν παραχωρήσουμε το φυσικό δικαίωμα ενός ιθαγενή της ζούγκλας της Βραζιλίας ή της Νταριέν, ή ενός Εσκιμώου ή ενός Πολυνήσιου, ο τρόπος ζωής του να είναι σεβαστός και να μην υπάρχει το ενδεχόμενο οι λευκοί ευρωπαικής ρίζας ν'αναμειγνύονται μαζί τους, παρεμβάλλοντας στα έθιμά τους αποσταθεροποιητικά στοιχεία, τότε πρέπει επίσης να εφαρμόσουμε το ίδιο μέτρο στον λευκό που απαρτίζει ένα ευρωπαικό έθνος, δηλαδή: να του επιτρέψουμε το δικαίωμα του για απομόνωση και προστασία όλων εκείνων που γι'αυτόν είναι οι τρόποι ζωής του, έθιμα, ήθη και γλώσσες.

Σπρωγμένη από την ανικανότητά της να διατηρεί ένα τρόπο ζωής ανεβασμένο οικονομικά, υπάρχει μια μεταναστευτική τάση που κατευθύνεται, συνήθως, από Νότο σε Βορρά και υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν, βέβαια με καλή διάθεση αν και με ανθρωπολογική άγνοια, ότι οι κάτοικοι της Ευρώπης ή των ΗΠΑ είναι αναγκασμένοι να τους αποδεχθούν αδιάκριτα, να τους φιλοξενήσουν και να τους ταϊσουν. Εκτός του ότι αυτά είναι υλικά αδύνατα, γιατί ακόμα και στις πιο πλούσιες χώρες υπάρχει ένας δείκτης ανεργίας και προβλήματα υπερπληθυσμού σε συνεχή αύξηση που καθρεπτίζονται σε άγχος που οδηγεί στην εγκληματικότητα και την κατανάλωση ναρκωτικών, στον αλκοολισμό και τον ταμπακισμό, η ένταξη αυτών των μεταναστατών μονάχα θα προκαλούσε τις αντιδράσεις που δείχνει η πρόβλεψη, με αλληλένδετη βία και απόκρουση, πάντα θλιβερές.

Πρέπει ν'αποφευχθεί κάθε κινητήρας του ρατσισμού, γιατί φτάνουμε σε γελοίες καταστάσεις. Για παράδειγμα, στα μικρά πράγματα. Σήμερα στα αεροπλάνα, τραίνα, ρεστωράν και σαλόνια αναμονής, διαιρούνται με τέτοιο τρόπο οι περιοχές για καπνιστές και μη καπνιστές, ώστε ήδη οι δυο "ομάδες" αλληλοπαρατηρούνται με μισό μάτι. Αν αυτά συνεχίζουν έτσι, μήπως δεν θα δούμε επίσης κάποια μέρα να γίνονται χωριστά τμήματα για τους πότες και τους μη, για αυτούς της 1ης, 2ης και 3ης ηλικίας, γι'αυτούς με σακκάκι και γι'αυτούς με πουκάμισο; Μήπως υπερβάλλουμε;

Ανάμεσα στα πολλαπλά κακά της ανθρωπότητας, έχει τόση σημασία η χρήση του καπνού, που σήμερα έχει φιλτραριστεί και ραφιναριστεί πόσο πολύ; Είναι περίεργο ότι χώρες που κάνουν τεράστιες καμπάνιες ενάντια στον καπνό, δεν τις κάνουν ενάντια στα όπλα, που βέβαια σκοτώνουν περισσότερο.

Ο συγγραφέας έχει την γνώμη ότι η ελευθερία, για την οποία όλοι όσοι θέλουν να διακριθούν ως "μια ζωή δημοκράτες" κακορεύονται τόσο πολύ, αν δίνεται, πρέπει να εφαρμοστεί σε όλους. Αν δεν υπάρχει μια Ενότητα και μια Δύναμη πραγματικές σε διεθνές επίπεδο, τότε γιατί χρησιμεύει να καταδικάσουμε ορισμένους τρόπους ζωής, χώνοντας τη μύτη στις ευσεβείς ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων; Είναι ελευθερία ο περιορισμός της;

Αν μας φαίνεται λογικό το ότι ο καθένας στο σπίτι του ή στο μαγαζί του κρατάει το δικαίωμα του δέχεσθαι, πάνω στη βάση της ιδιοκτησίας αναγκαίας για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τότε, γιατί να μην εφαρμόσουμε το ίδιο στις χώρες, και να τις αφήσουμε ήσυχες, ώστε η κάθε μία να έχει την κυβέρνηση και τα έθιμα που θα θελήσει και που μπορεί; Οπως και να είναι, στην πράξη είναι αυτό που γίνεται, κυρίως σε χώρες με ισχυρό στρατό.

Πιστεύω ότι έχουμε κάνει με τον Κόσμο ένα κουβάρι τρομερής σύγχυσης και ότι πικραίνουμε τη ζωή μας άσκοπα. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και να αφήνουμε τους άλλους να ζήσουν. Στο μικρό μας φιλοσοφικό "εργαστήριο" του Διεθνή Οργανισμού "Νέα Ακρόπολη", με έδρες σε πενήντα χώρες, μπορέσαμε να δώσουμε πρόσβαση σε θέσεις υψηλής ευθύνης σε ανθρώπους χριστιανικής προέλευσης, από όλες τις διάφορες αιρέσεις, εβραικής, μουσουλαμνικής και σιντοϊστικής προέλευσης. Οι επιδερμίδες τους είναι -αν και η αλήθεια είναι ότι σχεδόν δεν το έχω προσέξει- λευκές, κίτρινες, μαυριδερές.

Πού βρίσκεται το μυστικό αυτής της επιτυχίας;

Είναι πολύ απλό. Βάλαμε τον Ανθρωπο πάνω από τον άνθρωπο, δηλαδή το πνευματικό και ευγενές μέρος κυριαρχώντας πάνω στο υλικό και τραχύ. Δεν μαζικοποιήθηκε. Ενας άνθρωπος αξίζει γι'αυτό που πραγματικά είναι ως ον, και όχι για το χρώμα του δέρματός του ή για τον τόπο όπου η Μοίρα τον οδήγησε να γεννηθεί. Και αυτός ο τόπος γέννησης είναι πολύ σημαντικός, γιατί ένα παιδί που για παράδειγμα γεννιέται στην Ισπανία, θα το πάνε για βάπτισμα στην καθολική κολυμβήθρα χωρίς να διαλέξει και να εκθέσει γνώμη. Αν είκοσι χρόνια αργότερα, με λογική και μόρφωση, προτιμούσε άλλη θρησκεία ή καμμία, θα ήταν ένας αποστάτης, ένας παραβάτης. Και το ίδιο συμβαίνει με τις άλλες θρησκείες. Γιατί; Γιατί δεν σέβεται η ελευθερία του ατόμου, το οποίο θεωρείται ένα απλό μηχανικό μέρος μιας "Κοινωνίας Εθίμων". Είναι κατά βάθος, μια μορφή φόβου, ένας πνευματικός ρατσισμός. ~Πίσω από κάθε ρατσισμό υπάρχει φόβος. Αν έρχεται καταπάνω μας ένας νέος ρατσισμός είναι γιατί έχουμε στήσει βωμό στον φόβο, στην αδυναμία. Εκατομμύρια παιδιά δεν παίζουν πλέον με τα σώματά τους, παίρνοντας και δίνοντας υγιεινά χαστούκια και χάδια, αλλά παραμένουν στατικά, αποβλακωμένα μπροστά σε μια συσκευή TV, βλέποντας αυτά που κάνουν άλλοι. Φτιάχνουμε μια κουλτούρα θεατών, απλών παρατηρητών ανίκανων να σκέπτονται και να αισθάνονται από μόνοι τους.

Από αυτό το κρέας χωρίς φωτιά, από αυτές τις Ψυχές χωρίς ζωή, θα τροφοδοτείται ο ρατσισμός που έρχεται, γιατί, ας μην το ξεχάσουμε, ρατσισμός σημαίνει φόβος, είναι να ζήσει κανείς προς τα έξω, είναι επιφανειακότητα. Αν εσωτερικοποιηθούμε και αναγνωρίσουμε την φυσική ύπαρξη των δύο φύλων, των φυλών, των εθνών, των διαφορετικών γνωμών, θα φτάσουμε στην αληθινή ελευθερία. Και όπου υπάρχει αληθινή ελευθερία δεν χωράει ο ρατσισμός ούτε καμία φανατική μορφή αντιμετώπισης της ύπαρξης.

Συγγραφέας: J.A.Livraga, Ιδρυτή της "Νέας Ακρόπολης"

Πηγή: nea-acropoli.gr