Τον Μάρτιο του 1925 το δικαστήριο του Tennessee απαγόρεψε τη διδασκαλία οποιουδήποτε δόγματος αρνείται τη θεία δημιουργία του ανθρώπου, όπως αυτή περιγράφεται στη Βίβλο. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, ένας δάσκαλος του γυμνασίου οδηγήθηκε στο δικαστήριο για παραβίαση κρατικού νόμου, επειδή δίδασκε στα παιδιά την θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου. Η δίκη που ακολούθησε έδωσε παγκόσμια διάσταση στην φαινομενικά αδιάλλακτη σύγκρουση μεταξύ του δόγματος της Θεικής Δημιουργίας και της θεωρίας της Εξέλιξης. Ο δάσκαλος κρίθηκε ένοχος και του επιβλήθηκε πρόστημο 100$. Η συγκεκριμένη νομοθεσία καταργήθηκε το 1967, αλλά η συζήτηση γιά την καταγωγή του ανθρώπου συνεχίζεται ένθερμα.
Οι υποστηριχτές της Εξέλιξης θεωρούν απαράδεκτο το γεγονός ότι η άλλη πλευρά αγνοεί τα αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η ζωή στον πλανήτη ξεκίνησε δισεκατομμύρια χρόνια πριν, και όχι μέσα σε έξι μέρες θεικής δημιουργίας. Οι υποστηριχτές της Θεικής Δημιουργίας αντιθέτως επιχειρηματολογούν ότι αν η κατασκευή έστω και ενός απλού ρολογιού χρειάζεται την ύπαρξη ενός δημιουργού, πόσο μάλλον η εμφάνιση του ανθρώπινου όντος, ενός δημιουργήματος εκατομύρια φορές πιό πολυσύνθετου.
Πρόσφατα η συζήτηση έχει αναζοπυρωθεί σθεναρά, όχι μόνο στα αποκαλούμενα «κράτη της Βιβλικής ζώνης», αλλά και σε φορείς / σημεία, όπου κανείς δε θα περίμενε έναν θρησκευτικό φανατισμό. Η βουλή του Michigan, ο εκπαιδευτικός οργανισμός της Pennsylvania και τελευταία ο εκπαιδευτικός οργανισμός του Ohio, έχουν ταχθεί με το μέρος της Θεικής Δημιουργίας.
Παρ’ όλ’ αυτά, τα διάφορα δημοσιεύματα στον ελεύθερο τύπο δεν σημαίνουν συναγερμό γιά τις πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με την αναβίωση του θρησκευτικού δογματισμού στην εκπαίδευση. Αυτό συμβαίνει διότι οι διάφορες επιθέσεις ενάντια στη Δαρβινική θεωρία της Εξέλιξης δεν προέρχονται τώρα από την εκκλησία, δηλαδή άμεσα από τους υποστηριχτές της Θεικής Δημιουργίας, αλλά από ομάδες που προβάλλουν μιά νέα θεωρία, η οποία αν και στην ουσία είναι «μιά καλή μεταμφίεση του βιβλικού δόγματος», ωστόσο παρουσιάζεται ως σύγχρονη υπόθεση.
Η «μεταμφίεση» καλείται «ευφυές σχέδιο», με τα αρχικά I.D. που σημαίνουν “Intelligent Design”, αλλά ταυτόχρονα είναι και η συντομογραφία της λέξης «ταυτότητα» -identity. Οι υποστηριχτές της I.D. δεν εμπλέκονται στο φλέγον ζήτημα της καταγωγής –θεικής ή όχι– του ανθρώπου, αλλά αρνούνται ότι η φυσική επιλογή από μόνη της θα μπορούσε να φέρει τον άνθρωπο στο εξελικτικό σημείο που βρίσκεται σήμερα, χωρίς την παρέμβαση ενός ευφυούς σχεδιαστή.
Αυτό που ανησυχεί την επιστημονική κοινότητα, είναι ότι οι υποστηριχτές της I.D. δεν είναι συντηρητικοί χριστιανοί και «θρησκόληπτες γριούλες με μπαστούνια», αλλά διανοούμενοι και ακαδημαικοί από διάφορα επιστημονικά πεδία των θετικών επιστημών, της φιλοσοφίας και της σύγχρονης θεολογίας. Η εμφάνιση αυτής της θεωρίας αποκαλείται «μελετημένη στρατηγική με σκοπό την αποκατάσταση της Θεικής Δημιουργίας σε μεταμφίεση».
Στην κεντρική σελίδα του περιοδικού New York Times Puzzler τον Απρίλιο αναφέρεται ότι στην περίπτωση των εκπαιδευτικών οργανισμών της Pennsylvania και αλλού, οι υποστηριχτές της θεωρίας της Εξέλιξης ουσιαστικά «παγιδεύτηκαν» από κεί που δεν το περίμεναν. Όχι δηλαδή από θρησκευτικό συντηρητισμό, αλλά αντίθετα από επιστημονικό φιλελευθερισμό. Από έναν «ορισμό», ικανό να δημιουργήσει αίσθηση και να γίνει «αγαπητός» από πολλούς: «η ευφυής θεωρία του σχεδίου»!
Μα ποιός είναι ο ευφυής σχεδιαστής;
Οι υπερασπιστές της ανανεωμένης έκδοσης της Θεικής Δημιουργίας βρίσκουν ευκολότερο και δραστικότερο να διαπραγματεύονται με επιχειρήματα την ύπαρξη ενός ευφυούς σχεδίου, παρά να απαντούν σε ερωτήσεις / παγίδες, σχετικά με την ταυτότητα του τελικού ή πρωταρχικού «ηθίνοντος νού». Αναφέρονται σε μιά αφηρημένη έννοια του «Θεού – Δημιουργού», του οποίου προσδίδουν διάφορα «σοφιστικέ», αλλά αόριστα χαρακτηριστικά και ιδιότητες. Σε ερωτήματα σχετικά με την εξέλιξη απαντούν με φράσεις του τύπου: «Κανένας δεν μπορεί ουσιαστικά να ξέρει πως έφτασε ο κόσμος στο σημερινό σημείο εξέλιξης, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε!»
Έτσι, ανοίγονται πολλοί δρόμοι στην «έρευνα»...
Ο Θεός θα μπορούσε να ταυτίζεται με τον Θεό της βίβλου, αλλά υπάρχουν και άλλες πιθανότητες. Η ζωή σπάρθηκε από έναν μετεωρίτη που έπεσε στη γη. Η θεωρία αυτή θυμίζει κάπως την Σουμεριακή μυθολογική παράδοση σχετικά με τον πλανήτη Nibiru, που κατά τη διάρκει μιάς «ουράνιας σύγκρουσης» εκατομμύρια χρόνια πριν, έφερε στον κόσμο μας το σπόρο της ζωής. Υπάρχει ακόμη η φιλοσοφία του New Age, που υποστηρίζει ότι το σύμπαν υπόκειται στους νόμους μιάς μυστηριώδους ζωικής ενέργειας.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που διαφαίνεται ως μιά σύγχρονη κλίση είναι μιά γενικότερη τάση συνδυασμού των δύο αρχικά αντίθετων δογμάτων, της Θεικής Δημιουργίας και της Θεωρίας της Εξέλιξης των Ειδών. Από τη μία πλευρά οι διανοούμενοι και επιστήμονες, οι παλιότεροι υποστηριχτές της θεωρίας της Εξέλιξης, σταδιακά «παραχωρούν» το κομμάτι που αναφέρεται στην απόλυτη τυχαιότητα της εξέλιξης, θέτοντας ως πιθανότητα την ύπαρξη κάποιου είδους παρέμβασης –θεικής ή εξωγήινης δεν έχει και πολύ σημασία. Η θεωρία της εξέλιξης σε μιά νέα μορφή θα μπορούσε δηλαδή να κρατήσει τις βασικές αρχές της, δεχόμενη την περίπτωση κάποιων «εξωτερικών ρυθμιστικών παραγόντων». Από την άλλη πλευρά, η Θεική Δημιουργία «παραχωρεί» το κομμάτι που προσδιορίζει τον χρόνο εξέλιξης της δημιουργίας σε έξι ημέρες και την συγκεκριμένη ταυτότητα του Θεού. Ο δρόμος πιά είναι ανοιχτός σε νέες προοπτικές. Οι διάφορες μυθολογικές αναφορές σε Θεούς / δημιουργούς και αποκαλυπτικές θεωρίες της εμφάνισης του ανθρώπου επανεξετάζονται και συνδυάζονται με σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες...
Πηγή: esoterica.gr
