Σχολιάζοντας το τελευταίο βιβλίο του, Η Επιστροφή του Μέρλιν, ο Deepak Chopra παρατήρησε πρόσφατα ότι η ιστορία καταγράφεται από τα μάτια του νικητή. Ο Chopra μίλησε για την ιστορία της ψυχής σε αντιπαραβολή με την ποικιλία των συγγραμμάτων. Και ενώ τον συγγραφέα δεν τον ενδιέφερε να παραθέσει παραδείγματα, είναι ασφαλές να ειπωθεί ότι η ιστορική ακρίβεια έχει συχνά αφήσει τη θέση της στην πολιτική ορθότητα, στο μυαλό μας έρχεται η πρώην Σοβιετική Ένωση.
Στις ημέρες του Γαλιλαίου, ήταν η εκκλησία που όριζε την πραγματικότητα. Επανακαθόριζε ακόμα και τους παραδείσους, δηλώνοντας ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από τη γη και όχι το αντίστροφο. Όταν οι αιρέσεις την περιστοίχισαν, εξέλειψε όχι μόνο τους άπιστους αλλά και την γραπτή τους μαρτυρία, όπως ήταν η περίπτωση των Καθαρών στη Νότια Ευρώπη. Επτά αιώνες αργότερα, κείμενα των Καθαρών που βρέθηκαν σε εγκυκλοπαίδειες αντανακλούν το γεωκεντρισμό της εκκλησίας, λες και όλα περιστρέφονται γύρω από τη Ρώμη. Όμως, την τελευταία φορά που ελέγξαμε, η γη κινείται γύρω από τον ήλιο, που με τη σειρά του περιστρέφεται μέσα σε ένα σπειροειδή γαλαξία που στριφογυρίζει στο άπειρο.
Και η αλήθεια πίσω από τις μεσαιωνικές αιρέσεις ίσως να έχει παρόμοια τροχιά, η ατελείωτη αναζήτηση των μυστικιστών, Ναϊτών και Καθαρών για την απόλυτη γνώση. Αυτή η αναζήτηση, που θεωρήθηκε από τους σκεπτικιστές σαν δονκιχωτική φαντασιοπληξία, έχει λίγη σχέση με την ιστορία των εγχειριδίων, όμως έχει τα πάντα από την μυστική ιστορία, την ιστορία της ψυχής.
To Braveheart, η επανεκδομένη ταινία για το Σκοτσέζο μαχητή της ελευθερίας Sir William Wallace, ανοίγει ένα κεφάλαιο στο βιβλίο της μυστικής ιστορίας. Η ταινία ασχολείται με τον πόλεμο για την Σκοτσέζικη ανεξαρτησία στα τέλη του 13ου αιώνα, αλλά αγνοεί ένα σπάνια συζητούμενο στοιχείο για τον αγώνα που έχει επηρεάσει τα ανθρώπινα συμβάντα μέχρι και σήμερα. Σαν χρυσή κλωστή, αυτό το στοιχείο κλειδί διαπερνά την Σκοτσέζικη και την Αμερικάνικη ιστορία. Διαπερνά το Μεσαίωνα και την ιερά εξέταση ως το αρχαίο Ισραήλ, το ναό του Σολομώντα, ακόμα και την αρχαία Αίγυπτο. Συνδέει όλα τα παραπάνω, περιελισσόμενο περαιτέρω, πιο βαθιά και πιο μυστικά απ' όσο οι πολιτικά σωστοί καταγραφείς των χρονικών τολμούν να αντιληφθούν. Είναι το νήμα που οι στρατιές του Βατικανού προσπάθησαν να καταστρέψουν, το σύστημα των αρχαίων μυστηρίων, και τους απογόνους του, του Ιππότες του Αγίου Τάφου. Braveheart και πέραν των εκτιμήσεων των εγχειριδίων...
Στα τέλη του 13ου αιώνα, ο William Wallace συσπείρωσε τη Σκοτία εναντίων του Αγγλικού Βασιλείου. Όταν το έκανε, πολλοί Σκοτσέζοι ευγενείς υποστήριξαν με μισή καρδιά το γεγονός, και μερικές φορές καθόλου. Ακόμα και έτσι, ο Wallace νίκησε τον Άγγλο κυβερνήτη John de Warenne κοντά στο Stirling το 1297. Όπως το Braveheart δηκτικά δείχνει, ο Robert the Bruce τελικά υπεράσπισε το σκοπό του Wallace. Αλλά το 1305, ο Εδουάρδος II βρήκε στο δρόμο του τον Wallace. Συνέλαβε το χαρισματικό επαναστάτη και τον καταδίκασε για προδοσία. Ο Wallace τότε βασανίστηκε απαίσια και εκτελέστηκε.
Αλλά η ιστορία συνεχίζεται. Τον καιρό της μάχης του Bannockburn, τον Ιούνιο του 1314, οι Σκοτσέζοι είχαν αναγκάσει τις Βασιλικές δυνάμεις σε οπισθοχώρηση πίσω στην Αγγλία. Το κάστρο του Sterling, η πύλη για τα Highlands, το τελευταίο οχυρό του Βασιλιά Εδουάρδου ήταν κάτω από πολιορκία. Ο αποκαμωμένος κυβερνήτης του κάστρου ορκίστηκε να παραδοθεί αν ο στρατός του Βασιλιά δεν τον ανακούφιζε μέχρι τα μισά του καλοκαιριού. Αντιμετωπίζοντας την πρόκληση, ο Εδουάρδος συγκέντρωσε μια βαριά οπλισμένη μαχητική δύναμη, πιθανώς τόσο μεγάλη όσο 100.000 άνδρες, αλλά μάλλον πιο κοντά στους 20.000 άνδρες. Αυτό το έκανε όχι μόνο για να σώσει το Sterling αλλά και για να εξολοθρεύσει τον Robert the Bruce και να καταλάβει τη Σκοτία. Για να αντιμετωπίσει τον Αγγλικό στρατό, ο Robert συγκέντρωσε μια μικρότερη και λιγότερο οπλισμένη δύναμη από μόνο 8.000 άνδρες. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν στο Bannockburn, όπου, παρά την ανισότητα, οι Σκοτσέζοι νίκησαν τους Άγγλους. Η δραματική νίκη προετοίμασε το δρόμο για μια ελεύθερη Σκοτία με τον Robert the Bruce Βασιλιά.
Τι γίνεται με τη μυστική ιστορία; Η μάχη του Bannockburn έγινε την ημέρα του Αγίου Ιωάννη, στις 24 Ιουνίου, μια μέρα με ιδιαίτερη σημασία για τους Ναΐτες Ιππότες, τους αινιγματικούς καλόγερους πολεμιστές του Μεσαίωνα. Αλλά η έκβαση της μάχης αφήνει πολλά ερωτηματικά. Οι ιστορικοί, ωστόσο, συμφωνούν στο ότι οι Άγγλοι υπερείχαν αριθμητικά των Σκοτσέζων, και ότι ο Σκοτσέζικος στρατός αποτελούνταν κυρίως από στρατιώτες με δόρατα, με ελάχιστους ιππείς. Επιπλέον, αυτοί οι ιππείς δεν ήταν αρκετοί για τους βαριά οπλισμένους στρατιώτες του Βασιλιά Εδουάρδου.
Κατά τη διάρκεια της μάχης, με τις Σκοτσέζικες μονάδες απασχολημένες μεταξύ του Bannockburn και του ποταμιού εμπρός τους, κάτι παράξενο συνέβη. Μια μανιώδης αντεπίθεση με λάβαρα σηκωμένα στον αέρα ξέσπασε από τα Σκοτσέζικα μετόπισθεν. Οι ιστορικοί περιγράφουν το ξέσπασμα να αποτελείται από μια μάζα πολιτών, ακόμα και παιδιών που οι Άγγλοι νόμισαν για μανιασμένη μαχητική μονάδα. Το ξέσπασμα, η ιστορία μας λέει, ξεπήδησε αυθόρμητα από τους στρατιωτικούς συνοδούς που έφτιαξαν λάβαρα από σεντόνια και μάζεψαν όπλα από τους τραυματίες και τους σκοτωμένους. Απίστευτα, αυτό το ξέσπασμα προκάλεσε τόσο φόβο ανάμεσα στους οπλισμένους Άγγλους ιππότες, που εξαπατήθηκαν, που οπισθοχώρησαν ατάκτως. Αυτή η σχεδόν ρομαντική ιστορία έχει να κάνει με το Σκοτσέζικο πατριωτισμό. Είναι κομμάτι των θρύλων ή του Braveheart II. Η ιδέα, όμως, των πεζών χωρικών που εκτοπίζουν μια μεγάλη μάζα του Αγγλικού στρατού δεν είναι αποδεκτή από τον κοινό νου. Το ότι όμως το ξέσπασμα προκάλεσε πανικό στις τάξεις του Αγγλικού στρατού φαίνεται ξεκάθαρο. Ο Βασιλιάς Εδουάρδος και 500 από τους ιππότες του απομακρύνθηκαν από το πεδίο της μάχης ακολουθούμενοι από τους πεζικάριους. Και ενώ μερικές αναφορές μιλούν για μακελειό, οι απώλειες για τους Άγγλους είναι ελάχιστες κατά τους χρονογράφους. Η κατατρόπωση εμφανίζεται να έχει προκληθεί από πλήρη πανικό μόνο.
Οι Michael Baigent και Richard Leigh καταδεικνύουν πειστικά τους Ναΐτες ιππότες να είναι οι μυστηριώδεις επιτεθείς στο Bannockburn, εύκολα αναγνωριζόμενοι από τα λάβαρα και τους λοξούς σταυρούς τους, όντας η μόνη μαχητική δύναμη της εποχής που θα μπορούσε να προκαλέσει τόσο φόβο και αναστάτωση. Οι συγγραφείς δηλώνουν ότι πολλοί Ναΐτες έσπευσαν στη Σκοτία ενώ η ιερά εξέταση τους κυνηγούσε σε όλη την Ευρώπη. Και στο Bannockburn, όπου μια οργανωμένη σκοτσέζικη επίθεση είναι γνωστό ότι συνέβη, οι νικητές Σκοτσέζοι παρέλασαν πίσω από ένα κλωβό σε σχήμα κιβωτού, γνωστό ως Λειψανοθήκη ένα μοντέλο του ναού του Σολομώντα που εμφανίζεται πολύ στην παράδοση των Ναϊτών.
Μια πλούσια και ισχυρή αδελφότητα, οι Ναΐτες, αποδείχθηκε δύσκολο να εξολοθρευτούν από την εκκλησία και το Βασιλιά τα Γαλλίας. Ο Βασιλιάς Φίλιππος ο δίκαιος, που συμμάχησε με τον Πάπα Clement V, παρεμπόδισε αδυσώπητα την αδελφότητα σε όλη την Ευρώπη, με Μεσαιωνικό τρόπο, με συλλήψεις, βασανισμούς και εκτελέσεις. Πολλοί Ναΐτες, όμως, γλύτωσαν επιδέξια την σύλληψη και βρήκαν καταφύγιο στο εξωτερικό. Ολόκληρο το σύνολο της αδελφότητας, στην πραγματικότητα, δραπέτευσε με μια τεράστια περιουσία, που η τύχη της παραμένει ένα μυστήριο ως τις μέρες μας. Οι πρόσφυγες Ναΐτες, δείχνουν κάποιες ενδείξεις, βρήκαν καταφύγιο στη Σκοτία, όπου οι τάφοι τους μαρτυρούν ότι έζησαν και πέθαναν κατά την διάρκεια του 14ου αιώνα. Ο Βασιλιάς Robert the Bruce προφανώς δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να διώξει την αδελφότητα, παρά το διάταγμα του Πάπα να δράσει ακριβώς έτσι. Αντιθέτως, πρέπει να επωφελήθηκε από την κατάσταση προσφυγιάς τους, δίνοντας τους άσυλο αν τον βοηθούσαν να πολεμήσει τους Άγγλους.
Ποιοι ήταν στ' αλήθεια οι Ναΐτες ιππότες; Ο Hugh de Payens και οκτώ άλλοι ιππότες ορκίστηκαν στις 12 Ιουνίου, το 1118 στο Arginy castle κοντά στη Lyon στη Γαλλία. Οι εννέα ιδρυτές έδωσαν υπόσχεση στο Χριστό για την προστασία των προσκυνητών που ταξίδευαν στα ιερά εδάφη, μας λένε οι ιστορικές πηγές. Ο βασιλιάς Baudouin της Ιερουσαλήμ, του οποίου ο αδερφός, Godfroi de Bouillon, είχε καταλάβει την ιερή πόλη για τον Χριστιανισμό 19 χρόνια νωρίτερα, τους υποδέχτηκε σαν ιππότες στο παλάτι του με ανοιχτές αγκάλες, ένα γεγονός που ακολουθήθηκε από όλους τους βασιλιάδες σε όλο τον κόσμο. 1126, ο έχων μεγάλη επιρροή άγιος Βερνάρδος του Clairvaux, κέρδισε την εκκλησιαστική νομιμότητα για τους Ναίτες ιππότες στο συμβούλιο των Troyes. Από τότε και έπειτα, ο πληθυσμός της αδελφότητας αυξήθηκε με μεγάλους ρυθμούς, όπως έγινε και με τις γνώσεις και τα υπάρχοντα τους. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα οι Ναίτες κατείχαν εδάφη στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Σκοτία. Στα μέσα του δωδέκατου αιώνα είχαν εδραιωθεί σαν δεύτεροι μετά το Παπικό καθεστώς σε πλούτο, δύναμη και κύρος, μια ένδειξη για το ότι η επιτυχία τους εξαρτήθηκε, όπως η παράδοση λέει, από κάποια μυστική γνώση.
Οι Ναίτες απέδειξαν ότι έχουν πολύ επιρροή, και παρά την κακομεταχείριση των μετέπειτα χρόνων, ότι ήταν συνεπείς ιδεαλιστές. Γνώστες της δύναμης τους, και κατά καιρούς επιδοκιμάζοντας τα ιδανικά τους, οι βασιλείς συμπαρατάσσονταν με τους ιππότες. Η αδελφότητα από την πλευρά της επηρέασε τους βασιλείς, κερδίζοντας τους, για παράδειγμα, προσπαθώντας να συμφιλιώσουν τον βασιλιά της Αγγλίας Henry ΙΙ με τον Tomas Becket. Και ο γιος του Henry II, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, ήταν πιθανώς ένας τιμημένος Ναίτης ιππότης. Έκανε παρέα με τους ιππότες, κατέλυσε στα μέρη τους, ταξίδευσε με τα πλοία τους και τους πούλησε το νησί της Κύπρου, που έγινε η επίσημη έδρα της αδελφότητας για ένα χρονικό διάστημα. Ο αδελφός του Ριχάρδου και αντίζηλος του, βασιλιάς Ιωάννης, είχε σαν έμπιστο συμβουλάτορα του Aymeric de St. Maur, αρχηγό της αδελφότητας στην Αγγλία. Χάρη στην καθοδήγηση του Aymeric, ο βασιλιάς Ιωάννης, μη υπέρμαχος της ελευθερίας, απρόθυμα υπέγραψε την Magna Carta το 1215, ένα έγγραφο που εγκωμιάστηκε κατά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας και του συντάγματος των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής, σαν θεμελιακό για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Έχοντας γίνει εκπληκτικά δυνατοί, οι Ναίτες κατόρθωναν σχεδόν ότι επιθυμούσαν σε μεγάλη κλίμακα, με μια φύση που δήλωνε μια σχεδόν υπερφυσική ικανότητα. Ο ρόλος τους στον σχεδιασμό και το χτίσιμο των μεγαλοπρεπών, γοτθικού ρυθμού, μητροπόλεων της Ευρώπης, για παράδειγμα, ένας ρόλος που συχνά δεν τους χρεώνεται, πιστοποιεί μια εσωτερική γνώση της αρχιτεκτονικής, που υπερέβη τα πάντα στο δυτικό πολιτισμό. Όπως με τις πυραμίδες της Αιγύπτου, οι Γοτθικοί καθεδρικοί ναοί συγχύζουν τους ιστορικούς, βγαίνοντας παρομοίως από το πουθενά σε σχέση με τις προϋπάρχουσες τεχνικές του Μεσαίωνα. Η Γοτθική αρχιτεκτονική ξεπήδησε, στην πραγματικότητα, από τους Ναίτες και την αφοσίωση στην ιερή γεωμετρία, την μυστική επιστήμη των αριθμών και των αναλογιών που συχνά αναγνωρίζεται στις Αιγυπτιακές πυραμίδες και το ναό του Σολόμωντα.
Πηγή: nea-acropoli-athens.gr
