Λέγεται ότι αν το goth δεν υπήρχε από παλιά, κάποιος θα το είχε επινοήσει. Η αλήθεια είναι ότι το goth ανέκαθεν υφίστατο στους περισσότερους πολιτισμούς... Πως όμως ξεκίνησε και πως κατέληξε στην εποχή μας; Τι συμβόλιζε στην αρχή και τι συμβολίζει σήμερα;
Η ιδεολογία των Goth, στην πραγματικότητα, είναι κάτι περισσότερο από ένα σύνολο χαρακτηριστικών και ανάλογα ποιον ρωτάς, θα βρεις ένα παραπλανητικό αριθμό αντικρουόμενων απαντήσεων, πολλές από τις οποίες ισχύουν και μάλιστα εντάσσονται σε μία μεγαλύτερη υποκουλτούρα. Ξεπερνά ακόμη και τα όρια μιας απλής τυποποίησης ή περιγραφής. Τα gοthic είναι ένας τρόπος ζωής και μια φιλοσοφία που απλώνει τις ρίζες του τόσο στο ιστορικό παρελθόν όσο και στο μέλλον
Τι σημαίνει ο όρος «goth»;
Αρχικά ο όρος goth αναφερόταν σε γερμανικές φυλές, οι οποίες επικράτησαν και ήλεγχαν το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης τα μεσαιωνικά χρόνια. Ήταν το όνομα των Οστρογότθων και των Βησιγότθων οι οποίοι έζησαν κοντά στα σύνορα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και στη συνέχεια τα διαπέρασαν. Οι Βησιγότθοι πέρασαν από τη Ρώμη και εγκαταστάθηκαν στην Ισπανία και Γαλλία, ενώ οι Οστρογότθοι εγκαταστάθηκαν στην ανατολική αυτοκρατορία αλλά αργότερα εισέβαλαν στην Ιταλία. Έτσι ο όρος goth έγινε συνώνυμος με τη λέξη βάρβαρος.
Όπως συνέβη με τις περισσότερες γερμανικές φυλές που έζησαν κοντά στα ρωμαϊκά σύνορα, έτσι και οι Γότθοι προσηλυτίστηκαν από τον παγανισμό στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ενώ η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ασπάστηκε τον Καθολικό Χριστιανισμό. Οι δεύτεροι θεωρούσαν τους πρώτους αιρετικούς και ότι η λέξη goth δεν εναρμονιζόταν πλέον με τη βαρβαρότητα...
Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης στην Ευρώπη, η μεσαιωνική αρχιτεκτονική ονομάστηκε gothic, καθώς θεωρήθηκε «βάρβαρη» σε σχέση με τη μόδα που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Η λέξη δηλαδή αναφερόταν σε ένα είδος τέχνης και αρχιτεκτονικής, και ήταν αρχικά μία ορολογία που χρησιμοποιούταν από ανθρώπους στη διάρκεια της Αναγέννησης, για να δείξουν την περιφρόνησή τους για το «κακόγουστο» και το «σκοτεινό» πολιτισμό των Γότθων, συγκρίνοντάς τον με το δικό τους. Η γοτθική μεσαιωνική αρχιτεκτονική είχε συχνά σκοτεινές και ανατριχιαστικές φιγούρες, οι οποίες απεικόνιζαν gargoyles και άλλες δαιμονικές μορφές.
Ο Μεσαίωνας ήταν σε κάποιο βαθμό «gothic». Υπήρχε μια γοητεία – σχεδόν εμμονή- με τη σύγκριση του καλού και του κακού, με το θάνατο και με τη μάχη ανάμεσα στην αγνότητα και τη διαφθορά. Τα θέματα αυτά προωθήθηκαν ακόμη μέσα από τη λογοτεχνία και την τέχνη κατά την περίοδο αυτή, και όλα αυτά ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένας παράγοντας βάση του οποίου οι ρομαντικοί εκτίμησαν αυτή την ιστορική εποχή.
Στις αρχές του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε ένα νέο καλλιτεχνικό κίνημα, ο Ρομαντισμός, το οποίο εστιαζόταν σε θέματα φανταστικά, την επερχόμενη μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, στην ευαισθησία, ακόμη και στο θάνατο μερικές φορές. Από αυτό το κίνημα αναπτύχθηκε ένα μικρότερο, το οποίο προσωποποιούταν από τον Byron και Shelley, το οποίο ήταν αυξανόμενα καταχθόνιο και διεφθαρμένο. Αυτό το πιο καταχθόνιο στυλ έγινε γνωστό ως Gothic, ως μέρος της εκτίμησης των καθοδηγητών του για το «Gothic» στυλ του Μεσαίωνα.
Οι Βικτοριανοί υιοθέτησαν τον αισθησιασμό του ρομαντισμού και του Gothic, αλλά διατήρησαν τη διχοτομία ανάμεσα στο καλό και το κακό, και την εμμονή με το θάνατο.
Καθώς χάραζε ο 20ος αιώνας και η τεχνολογία άρχισε να κάνει τα πρώτα της βήματα, άρχισε και η απόρριψη των περισσότερων από τους Βικτοριανούς. Ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος έφερε περισσότερη θλίψη και θάνατο στους ανθρώπους, περισσότερη απ’ όσο οι ίδιοι φαντάζονταν, και η αφύπνισή τους έφερε και το σκοπό για μία ζωή με περισσότερα αγαθά και απολαύσεις...
Αγνοώντας λοιπόν τις ιστορικές αναφορές σε ευρωπαϊκές βάρβαρες φυλές, αρχιτεκτονική και λογοτεχνία, ας πάμε στην έννοια που έχει πάρει σήμερα το Goth...
Το goth ως αυθεντικότητα
Το Goth είναι μία «υποκουλτούρα». Εμφανίστηκε στα τέλη του 1970, συγχρόνως και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, έ ξ ω από τον χώρο της μουσικής σκηνής. Ο πολιτισμός αυτός απαρτίστηκε από ανθρώπους με μικρές μεταξύ τους ομοιότητες, καθοδηγούμενοι όμως από την ανάγκη τους και τη δίψα τους να εκφράσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, οι οποίες ήταν εξτρεμιστικές και μη αποδεκτές από την κοινωνία. Με δυο λόγια, το Goth μοιάζει λίγο-πολύ με το Punk της δεκαετίας του ’70, μόνο που έχει καλούς τρόπους και περισσότερο μυαλό (με άλλα λόγια μοιράζεται το συναίσθημα της απέχθειας και της διαφορετικότητας από το φυσιολογικό πολιτισμό, το οποίο οι Punk ενστερνίστηκαν, αλλά το εκφράζουν με πιο έξυπνο τρόπο.). Εμφανίστηκαν λοιπόν ως μέρος του πολιτισμού των punk, οι οποίοι ήταν ήδη περιθωριοποιημένοι και θεωρούνταν ως μη φυσιολογικοί..
Η κεντρική ιδέα που χαρακτηρίζει το gothic είναι σχεδόν η διέξοδος της δημιουργικότητας και της προσωπικής έκφρασης που αναζητά να φτάσει και να παγιδεύσει το κοινό χρησιμοποιώντας το συγκαλυμμένο αλλά βαθιά ριζωμένο θαυμασμό που το κοινωνικό σύνολο νιώθει με όλα τα πράγματα που σχετίζονται με το σκότος και τον τρόμο. Η εκδήλωση αυτών μπορεί να είναι περίπλοκη και αποπλανητική ή εφιαλτικά τρομακτική, έχει να κάνει όμως με τη δυικότητα της κοινωνίας, κάτι που η ίδια η κοινωνία το ξέρει αλλά δεν το αποκαλύπτει και στον εαυτό της. Το μέσο προσωπικής έκφρασης και δημιουργίας μπορεί να είναι οτιδήποτε, από έναν τρόπο ενδυμασίας, μέχρι ένα μυθιστόρημα ή ένα είδος μουσικής. Φαντασία και αυθεντικότητα ωστόσο παραμένουν τα βασικά στοιχεία των goth.
Σαν τρόπος ζωής, το gothic έχει διαφοροποιήσεις, όπως ακριβώς και οι οπαδοί του. Δεν υπάρχει πλέον ένα κοινό στερεότυπο ή τρόπος ένδυσης όπως υπήρχε. Και ούτε όλοι οι Goths είναι καταθλιπτικοί, ούτε όλοι τους ντύνονται στα μαύρα, ακούνε την ίδια μουσική ή υιοθετούν τους ίδιους τρόπους προσωπικής έκφρασης. Αυτό κάνει την ανίχνευσή του goth κάπως δύσκολη και μας μπερδεύει, μη ξέροντας από πού να ξεκινήσουμε, αλλά αυτές οι διαφοροποιήσεις είναι καθοριστικός παράγοντας.
Πως λοιπόν κάποιος αναγνωρίζει έναν αυθεντικό Goth αν όλοι διαφέρουν τόσο; Αγγίζουμε έτσι μέρος της καρδιάς αυτής της «υποκουλτούρας». Όπως προαναφέρθηκε ένα καθοριστικό στοιχείο του Goth είναι η ανάγκη να παίρνουν την σκοτεινή φύση που βρίσκεται μέσα σε όλους μας και να την βγάζουμε στο φως έτσι ώστε να την αναγνωρίζουμε και να την κάνουμε αναπόσπαστο κομμάτι μας, είτε για το καλύτερο είτε για το χειρότερο.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα το Goth είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε από πού προήλθε. Υπάρχει πριν από την χρονική στιγμή που το ονομάσαμε. Ήταν μία υποκουλτούρα που είχε εμφανιστεί, άνθησε και πέθανε, για να ξαναγεννηθεί σε πολλές εποχές και κοινωνίες. Οι οπαδοί του ήταν πάντα απογοητευμένοι και ανικανοποίητοι από την κουλτούρα που είχαν κληρονομήσει. Οι κουλτούρες των προγόνων μας είναι συνήθως συντηρητικές και υπερβολικά δομημένες σε κάστες και μη δεκτικές σε οποιεσδήποτε σχολές τέχνης και πνευματικής καλλιέργειας. Εξαιτίας αυτού, σχεδόν κάθε εκδήλωση αυτού του συγκεκριμένου τύπου αντικουλτούρας αντιμετωπίστηκε με καχυποψία και εχθρότητα. Σε σπάνιες περιπτώσει αυτή η υποκουλτούρα ήταν ευπρόσδεκτη να ανθίσει, όπως συνέβη στην Ιταλική Αναγέννηση.
Το Goth όπως είναι γνωστό στις μέρες μας έχει χρονικά της ρίζες του στη Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική στα τέλη του ’70 και αρχές του ’80. Κυρίαρχοι της υποκουλτούρας αυτής είναι δυσαρεστημένοι νέοι που προέρχονται από τις μεσαίες κοινωνικές τάξεις που το ’70 περνούσε μία περίοδο σταθερότητας και ευπορίας. Τα παιδιά των τάξεων αυτών, νεόπλουτα σε σχέση με τους γονείς τους, έμειναν με ένα αίσθημα αστάθειας και έλλειψης ταυτότητας. Ήταν ανίκανα να συμφιλιωθούν με τις νέες αξίες που η ίδια η κοινωνία προσπαθούσε να θέσει πάνω στους εύθραυστους εαυτούς τους. Οι σφιχτές γραμμές των νέων κοινωνικών δομών τους διαχωρίζουν από τους συνηθισμένους συνομήλικους τους των υψηλών και χαμηλών τάξεων.
Σαν αντίδραση στην έλλειψη ταυτότητας, λίγα από τα παιδιά –τα πιο έξυπνα και δημιουργικά- των μόλις εύπορων μεσαίων οικογενειών άρχισαν να δημιουργούν τη δική τους κοινωνική δομή. Πρόκειται για μία αντίθετη κουλτούρα βασισμένη σε μια σύνθεση ιστορικών στοιχείων, που παρεκκλίνει σε δραματικές παραδόσεις , φιλοσοφίες και σχολές πνευματικής καλλιέργειας, παρόμοιες με εκείνες της Αγγλίας του Byron, της Γερμανίας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και της Αμερικής του Beat. Διανύοντας ένα διάστημα χωρίς ονομασία, αρκετοί βάφτισαν τους εαυτούς τους «Νέους Ρομαντικούς», ενώ άλλοι «Θανάτιους» και τελικά κατέληξαν σε «Gothic» καθώς η αντικουλτούρα αυτή μεγάλωνε και γινόταν πιο σταθερή.
Καθώς πάντα το Goth ήταν λίγο διπολικό, χωρίστηκε σε δύο διακριτές φατρίες, η μία ήταν η Απολλώνια και η άλλη η Διονυσιακή. Κάθε φατρία ήταν η προσωποποίηση του συγκεχυμένου φόβου και δέους που οι Goths ένιωθαν για τη σκοτεινή πλευρά της πατρικής κληρονομιάς του υλισμού, της ελίτ, της ψεύτικης αίσθησης ηθικής ανωτερότητας. Η διαφορά μεταξύ τους εναπόκειται στο πώς εκφράζουν το αίσθημα της αποξένωσης και της εγκατάλειψής τους.
Η Απολλώνια φατρία ενδιαφερόταν κυρίως για την καλλιτεχνική και φιλοσοφική φύση του Goth. Είχαν στο σύνολό τους κοινό τρόπο προσωπικής έκφρασης. Στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν όλοι πωρωμένοι με τη δημιουργία και την αναγνώρισης της λογοτεχνίας, της τέχνης , της μουσικής. Ορισμένοι από αυτούς προσπάθησαν μάλιστα να νομιμοποιήσουν την υποκουλτούρα τους στα μάτια των προγόνων τους, αλλά με πολύ λίγη επιτυχία. Θεωρούνταν ακίνδυνοι, ως παθολογικά ονειροπόλοι, και κοινωνικά ανεκτοί.
Η Διονυσιακή φατρία του Goth αγκάλιασε με πάθος την πιο ηδονική και αυτοκαταστροφική, καμιά φορά, φύση αυτού του κινήματος. Η συνεισφορά τους στο Goth ήταν πιο εφήμερη και λιγότερο εύκολη να καθοριστεί με παραδοσιακούς όρους. Παρ’ όλα αυτά έμεινε ζωντανή, δεμένη με το στοιχειωμένο πνεύμα της αντικουλτούρας. Μερικοί από τους πιο φανατικούς Goths μουσικούς και σκεπτικιστές ανήκαν σε αυτή τη φατρία. Καθώς ήταν πιο έντονοι στο πως εξέφραζαν την προσωπικότητά τους, θεωρούνταν επικίνδυνοι και ανεπιθύμητοι από τους προγόνους τους.
Το πρόσφατο στερεότυπο του Goth είναι μία διαστρεβλωμένη καρικατούρα της Διονυσιακής φατρίας που ενσαρκώνει την κατάπτωση και την τάση προς την αυτοκαταστροφή, ενώ παράλληλα του λείπει η καλλιτεχνία και το βάθος και πόσο μάλλον η ουσία του Goth στο σύνολο.
Το 1987 και οι δύο φατρίες του Goth είχαν σχεδόν εξαφανιστεί τελείως, είχαν απορροφηθεί από την κουλτούρα των προγόνων τους καθώς τα μέλη αναγκάστηκαν να δεχθούν τον κομφορμισμό για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους όντας ενήλικες.. Μόνο ένα οριακό ποσοστό της Goth κοινότητα κατάφερε να μείνει πιστό ως ενήλικες ενώ έβγαζαν εισόδημα απαραίτητο για να συνεχίσουν τον ακριβό τρόπο ζωής που είχαν συνηθίσει καθώς το κόστος ζωής μεγάλωνε.
Το ίδιο διάστημα, η νέα Goth γενιά είχε ήδη να μιμείται ότι είχε αντιληφθεί από τα απομεινάρια των Διονυσιακών Goth. Αποδέχτηκαν τον σκούρο και προκλητικό τρόπο ενδυμασίας και πίστευαν πως η μοναχική και αλαζονική μουσική είχε γραφτεί ακριβώς για τους ίδιους. Ο συνηθισμένος τρόπος ζωής τους ήταν περιπετειώδης και αρκετά τολμηρός για να φωτίσει τις βαρετές και φθαρμένες φαντασιώσεις που είχαν για τον κόσμο. Ωστόσο, τα «Goth νήπια» αποδοκιμάστηκαν χωρίς καμία εξαίρεση από την προηγούμενη γενιά και τους τελευταίους Goths. Κάποιοι λίγοι αυθεντικοί Goths που προσπάθησαν να αγκαλιάσουν το νέο γκρουπ, αντιμετωπίστηκαν με θυμό και εχθρότητα από αυτούς που είχαν αποδοκιμαστεί ή ήταν γνώστες αυτής της αποδοκιμασίας. Το σχίσμα μεταξύ των παλιών και των νέων είχε μεγαλώσει και ονομασίες δόθηκαν στις δύο πλευρές αντίστοιχα «Poseur» και «Faux Goth».
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η συμπεριφορά, η στάση και το ντύσιμο καθόριζε το Goth αφού κατόρθωσαν α αντικαταστήσουν την καλλιτεχνία και την φιλοσοφία που συνόδευε την Goth κουλτούρα.. Οι τελευταίοι της «Παλιάς σχολής Goth» και οι προστατευόμενοί τους έκαναν πίσω και δεν αποτέλεσαν μέρος των «ανερχόμενων» Goth, αρνήθηκαν να συσχετιστούν μαζί με αυτούς που θεωρούσαν ρηχούς πρωτεργάτες του Goth, που τα ΜΜΕ προέβαλλαν. Έβλεπαν τους νέους Goth σαν μία ομάδα που είχε να κάνει με τα ναρκωτικά και που δεν είχαν κάτι καλύτερο να προσφέρουν από έναν τρόπο ενδυμασίας και μία άσχημη συμπεριφορά. Η γνώμη των νέων για τους παλιούς δεν ήταν καθόλου καλύτερη...
Τελικά το Goth έχει γίνει μόδα;
Η φράση Goth καθιερώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 από το μάνατζερ του συγκροτήματος Joy Division, Anthony H. Wilson, ο οποίος χαρακτήρισε το συγκρότημα ως «Gothic συγκρινόμενο με το pop ρεύμα». Η ορολογία αυτή έμεινε. Η χρήση της μαύρης ενδυμασίας ήταν αρχικά ένα είδος αντίδρασης στην πολύχρωμη disco μουσική του ’70. Και αυτό έμεινε... Και καθώς το punk πέθαινε, το Goth επέζησε φτιάχνοντας το δικό του «πολιτισμό». Το punk χτένισμα και ενδυμασία αλλοιώθηκαν και η συνήθεια της κοινωνίας να έχει κάποια κατηγορία ανθρώπων στο περιθώριο μεταφέρθηκε πάνω στους Goths.
Ταινίες όπως το Crow και συγκροτήματα όπως οι Bauhaus βοήθησαν να εδραιωθεί το gothic image ως σκοτεινό, καταθλιπτικό και – μερικές φορές- ως σατανικό. Όσο έβγαινα περισσότερες σκοτεινές ταινίες, ο αριθμός των Goths μεγάλωνε όλο και περισσότερο, έκαναν την εμφάνισή τους σχεδόν σε κάθε μεγάλη πόλη του κόσμο, και κάθε πόλη είχε τη δική της αντιπροσωπευτική ομάδα. Στη σημερινή εποχή υπάρχουν gothic συγκροτήματα περισσότερα από ποτέ, και το... φαινόμενο του 80’ μετατράπηκε τη δεκαετία του ’90 σε τρόπο ζωής για πολλούς ανθρώπους –ίσως και σε μόδα.
~~~
Ποια είναι λοιπόν η σημερινή Gothic κουλτούρα; Αυτό βασικά είναι εξίσου κάτι το απροσδιόριστο, καθώς ο όρος «Goth» σημαίνει κάτι το διαφορετικό, αναλόγως με τον κάθε υποστηρικτή. Πολλοί υιοθετούν κάποια ασυνήθιστη μόδα, με σκοπό να ξεχωρίσουν από το κοινωνικό σύνολο. Άλλοι δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην καλλιέργεια του εσωτερικού τους κόσμου, στη μόρφωσή τους και στην ενασχόλησή τους με τη λογοτεχνία, την ποίηση και τον κινηματογράφο (με θέματα που αφορούν το γοτθικό ρεύμα).
Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που είναι κοινά για κάθε άποψη...
Εξωτερική εμφάνιση
• Οτιδήποτε μαύρο (επίσης το άσπρο ή οποιοδήποτε σκούρο χρώμα όπως το μοβ ή το σκούρο κόκκινο χρησιμοποιείται επίσης αλλά όχι και τόσο συχνά)
• Ασημένια κοσμήματα
• Ανοιχτό χρώμα δέρματος ( ίσως επειδή πολλοί από τους Goths θέλουν να έχουν όψη νεκρού. Ή θέλουν να υιοθετήσουν τη βικτοριανή αισθητική που λέει ότι το χλωμό δέρμα είναι σημάδι αριστοκρατίας. Ή επειδή πιστεύουν ότι το ηλιοκαμένο δέρμα προκαλεί καρκίνο. Γενικά τους Goths τους ευχαριστεί αισθητικά πιο πολύ να δείχνουν χλωμοί παρά μαυρισμένοι – είτε έχουν είτε δεν έχουν κάποιο λόγο)
• Βαμμένα μαλλιά (μαύρο, πλατινέ, κόκκινα ή ακόμη και μοβ)
• Μαύρο και άσπρο μακιγιάζ – άσπρη πούδρα, μαύρες σκιές και μαύρο κραγιόν)
• Λεπτά φρύδια ( είτε τα βγάζουν με τσιμπιδάκι είτε τα ξυρίζουν και ζωγραφίζουν λεπτά φρύδια)
• Ρούχα από βελούδο ή από δέρμα, κορσέδες ή ρούχα από δαντέλα και τούλι
• Περιλαίμια –συνήθως με καρφιά
• Το αιγυπτιακό ankh
• Το μάτι του Ρα (το σύμβολο αυτό έγινε περισσότερο της μόδας επειδή ήταν εξώφυλλο στο CD των sisters of mercy, Vision Thing)
• Πεντάλφα (το παγανιστικό σύμβολο που συμβολίζει το πνεύμα και τα τέσσερα στοιχεία της φύσης –φωτιά, γη, αέρας, νερό. Από τότε όμως που μερικοί πιστεύουν ότι το σύμβολο συσχετίζεται με τη σατανιστική πεντάλφα, πολλοί Goths μπορεί να τη φοράνε για να σοκάρουν αυτούς τους ανθρώπους)
• Σταυρός (χριστιανικό σύμβολο)
• Αλυσίδες (είτε ως αξεσουάρ των ρούχων τους είτε πάνω στο σώμα τους)
• Παπούτσια με ψιλό και μονοκόμματο τακούνι, μπότες στρατιωτικές ή Doc Martens
• Tattoos και body – piercing (συνήθως όχι σε τέτοιο μεγάλο βαθμό που έχουν οι Punks)
• Μερικοί Goths τείνουν να μοιάσουν με τους: Robert Smith (τον τραγουδιστή των The Cure, μαύρο μακιγιάζ στα μάτια, κόκκινο μουτζουρωμένο κραγιόν), Death (χαρακτήρας του κόμικ the Sandman, σχέδια γύρω από τα μάτια, μαύρα μαλλιά και πάντα φοράει ankh), Eric Draven (χαρακτήρας του κόμικ και της ταινίας The Crow, άσπρο πρόσωπο με ζωγραφισμένες κάθετες μαύρες γραμμές πάνω και κάτω από τα μάτια, μαύρο κραγιόν που εκτείνεται και πέρα από τα χείλη, μαύρη καμπαρτίνα), Andrew Eldrich (τραγουδιστής των Sisters of Mercy, πάντα με μαύρα γυαλιά ηλίου, μαύρα μακριά μαλλιά, δερμάτινο παντελόνι και μπουφάν)
Λογοτεχνικά Βιβλία
Είναι δύσκολο να πούμε τι είδος βιβλίων αρέσουν στους Goths γιατί το φάσμα είναι μεγάλο. Πολλοί Goths γοητεύονται από την κλασσική λογοτεχνία, διαβάζουν βιβλία με θρησκευτικό, φιλοσοφικό, ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο. Εξαρτάται από την κλίση κάθε άτομο.
Μυθιστορήματα με βαμπίρ, τρόμου, φαντασίας:
• Anne Rice, ιδιαίτερα τα: Interview with the Vampire, The Vampire Lestat, Queen of the Damned, The Tale of the Body Thief κλπ
• Poppy Z. Brite: Lost Souls κλπ
• H. P. Lovecraft, Ray Bradbury
Κλασσικά μυθιστορήματα:
• Dostoyevsky – Notes from the underground
• Dante – The Inferno
• Orwell – 1984
• Stocker – Dracula
• Mary Shelley – Frankenstein
• Ότιδήποτε από Edgar Allen Poe
Κόμικ
• Sandman ( ιδιαίτερα το «Death: the High Cost of Living»)
• The Crow
• Johnny the Homicidal Maniac
Ταινίες
Βασικά θα ήταν ενδιαφέρουσα πληροφορία να πούμε ότι ο Tim Burton είναι σκηνοθέτης πολλών από τις παρακάτω ταινίες. Φαίνεται ότι έχει το χάρισμα να δημιουργεί ταινίες gothic αισθητικής
• The Hunger
• Rocky Horror Picture Show
• Hellraiser (και όλα τα sequels)
• Dracula (από Bela Lugosi’s και Francis Ford Coppola στη συνέχεια, τείνει να γίνει από τα πλέον κλασσικά –όπως και το βιβλίο)
• Heathers
• The Crow
• Edward Scissorhands
• The Nightmare Before Christmas
• Beetlejuice
• Batman Returns
• The Craft
• Gothic
• The Lost Boys
• A Clockwork Orange
Είτε λοιπόν ως φιλοσοφία είτε ως μόδα, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα τα οποία θεωρούμε δεδομένα για τους Goths... πιο συγκεκριμένα εννιά πραγματάκια:
1. Όλοι οι Goths πρέπει να φοράνε μαύρα. Αν φοράς χρώμα δεν είσαι Goth
Από τη μια πλευρά είναι φυσιολογικότατο να πιστεύεται κάτι τέτοιο από τους ανθρώπους καθώς υπάρχουν πάρα πολλοί Goths οι οποίοι ντύνονται συνέχεια στα μαύρα. Δε σκέφτονται όμως το ενδεχόμενο ότι μπορεί να υπάρχουν μερικοί-μερικοί που προσπαθούν να «πουλήσουν μούρη» και να δείξουν ότι είναι μάγκες με το να ντύνονται με αυτό τον τρόπο. Στην πραγματικότητα αυτός που πραγματικά ασπάζεται την gothic φιλοσοφία δε κοιτάζει την εξωτερική του εμφάνιση μόνο, αλλά κοιτάζει πρωτίστως να καλλιεργήσει τον εσωτερικό του κόσμο.
2. Οι Goths είναι μια υποκουλτούρα βασισμένη σε ένα είδος μουσικής
Και σε αυτή την περίπτωση είναι δικαιολογημένη αυτή η γνώμη καθώς η πρόσφατη ιστορία των Goths επιβεβαιώνει αυτό το μύθο. Αυτό μάλιστα μπορεί να ισχύει και για ορισμένους Goths, ότι είναι αυτό που είναι επειδή ακούνε τη μουσική που ακούνε. Το όλο σκηνικό όμως και η όλη αντίληψη δημιουργήθηκε από τα ΜΜΕ. Είναι γνωστό ότι το Gothic υπήρχε πολύ πριν δημιουργηθεί αυτό το είδος της μουσικής...
3. Όλοι οι Goths ακούνε την ίδια μουσική
Δεν ισχύει... Άνθρωποι είναι και αυτοί, θα ακούσουν και κάτι το διαφορετικό... Ακόμη και οι «επιφανειακοί» Goths δεν ακούνε συνέχεια αυτή τη μουσική –κι ας μην έχουν τα κότσια να το παραδεχθούν.
4. Όλοι οι Goths είναι γοητευμένοι με το θάνατο
Να το τονίσουμε: Το Gothic δεν έχει να κάνει με το θάνατο, με το θάνατο του σώματος. Στη φιλοσοφία των Goths ο θάνατος συμβολίζει την αλλαγή και την γνώση. Γνώση ότι τα πάντα είναι εφήμερα, ότι η χαρά και ο πόνος είναι μέρος της ζωής. Οι Goths είναι περισσότερο γοητευμένοι με την έννοια της ομορφιάς, ως έννοια αφηρημένη. Είναι γοητευμένοι με την ισορροπία του σκοτεινού και του φωτεινού, της ζωής και του θανάτου. Δεν απαρνούνται τίποτα και ζουν δίχως να φοβούνται τίποτα...
5. Όλοι οι Goths είναι σατανιστές
Εδώ τι να πω;; Αυτό είναι για γέλια! Ο καθένας πιστεύει σε αυτό που θέλει να πιστεύει. Υπάρχουν πάρα πολύ Goths οι οποίοι είναι Παγανιστές. Πάρα πολλοί οι οποίοι είναι Χριστιανοί. Άλλοι είναι Άθεοι, Αγνωστικιστές, Νεοπαγάνιστές, Σαμάνοι... Υπάρχουν βέβαια μερικοί που είναι σατανιστές αλλά αυτό είναι πολύ σπάνιο.
6. Όλοι οι Goths κάνουν χρήση ναρκωτικών
Είναι αντιληπτή και δικαιολογημένη αυτή η άποψη. Δε λέω ότι όλοι οι Goths είναι καθαροί. Υπάρχουν μερικοί που κάνουν χρήση απαγορευμένων ουσιών αλλά όχι όλοι. Είναι άδικο από ένα μέρος του συνόλου να κρίνεται όλο το σύνολο.
7. Οι Goths δε γελάνε παρά μόνο για να χλευάσουν τους άλλους
Αυτό είναι τόσο προσποιητό.... Οι περισσότεροι Goths έχουν ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση του χιούμορ. Βέβαια δε γελάνε όλοι με τα ίδια πράγματα ή δε λένε όλοι τα ίδια ανέκδοτα! Υπάρχουν πολλοί Goths που ισχυρίζονται ότι δε μοιράζονται τα ίδια «κοινά» συναισθήματα με τους «κοινούς» ανθρώπους, οι οποίοι είναι «ωμοί» και ζουν για να γελάνε με τις ατυχίες των άλλων. Πολλοί όμως στην κοινωνία που ζούμε δεν προσπαθούν να είναι κάποιοι που στην πραγματικότητα δεν είναι;
8. Οι Goths έχουν τατουάζ και piercing
Τα τατουάζ και τα piercing έχουν γίνει πολύ της μόδας τον τελευταίο καιρό. Βασικά και οι Goths έχουν γίνει πολύ της μόδας... Γι’ αυτό με μια ματιά γύρω μας βλέπουμε πολλούς Goths με πολλά τατουάζ και piercing σε όλο τους το σώμα. Βλέπουμε και πολλούς άλλους ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τη Goth να έιναι γεμάτοι τατουάζ και piercing! Το ξαναλέω: οι Goths είναι άνθρωποι και θα κάνουν ότι νομίζουν ότι τους ταιριάζει, ότι είναι ωραίο πάνω τους...
9. Οι Goths βάφονται πάντα με παράξενο και τρομακτικό τρόπο
Όχι όλοι! Εδώ θα πω ότι είπα και προηγουμένως: Οι Goths είναι άνθρωποι και έχουν τη δική τους κρίση να κάνουν ότι θέλουν πάνω στο σώμα τους, ότι τους αρέσει
Πηγές:
blood-dance.net/goth
www.religioustolerance.org/goth.htm
www.goth.net
www.cephasministry.com/goth_what_is_the_goth_culture.html
www.waningmoon.com/gothica/
www.yotor.com/wiki/en/go/Goth.htm
Συγγραφέας: Sabrina
Πηγή: www.artofwise.gr
