Tuesday 4 June 2013

Ο Βασιλιάς Αρθούρος (Μέρος 1ο)

H επιστροφή του Βασιλιά Αρθούρου


Η πυκνή ομίχλη είχε πέσει από νωρίς, σκεπάζοντας το καταπράσινο λιβάδι με ένα αδιαπέραστο πέπλο, εμποδίζοντας την ορατότητα σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Από κάπου μακριά έρχονταν ένας αχνός ήχος σαν από ποδοβολητό αλόγου που πλησίαζε όλο και πιο κοντά . Παρόλο που η πανσέληνος είχε βγει από ώρα και δεν υπήρχε ίχνος σύννεφου να σκεπάζει τον σκούρο μπλε ουρανό , δεν μπορούσες να δεις περισσότερο από ένα μέτρο μπροστά λόγω της εξαιρετικής πυκνότητας της ομίχλης. Το ποδοβολητό του αλόγου πλησίαζε όλο και πιο πολύ τώρα , δίνοντας την αίσθηση ενός επερχόμενου κινδύνου που δεν μπορούσες να αποφύγεις , παρά μόνο αν το έβαζες στα πόδια , τρέχοντας με όλη σου τη δύναμη προς την αντίθετη κατεύθυνση..Ξάφνου , ένας καβαλάρης εμφανίστηκε μέσα απ’ την ομίχλη καλπάζοντας πάνω σε ένα κατάμαυρο άτι . Η μαύρη ματ πανοπλία που φορούσε, έκρυβε τα χαρακτηριστικά του και τον έκανε να φαντάζει απόκοσμος μέσα στην ομιχλώδη νύχτα . Ο σιδερόφραχτος αναβάτης τράβηξε με δύναμη τα χαλινάρια του αλόγου του , υποχρεώνοντας το να βγάλει ένα αγριεμένο και παραπονιάρικο ταυτόχρονα χλιμίντρισμα . Το άλογο σταμάτησε τον καλπασμό του απότομα και σηκώθηκε στα δύο του πόδια ρουθουνίζοντας και βγάζοντας την καυτή του ανάσα μ’ έναν απότομο τρόπο που παραλίγο να ρίξει τον αναβάτη του απ’ την ασημοκέντητη σέλα του. Με μια απότομη κίνηση ξεπέζεψε από το άλογο του. Σήκωσε τα γαντοφορεμένα χέρια του και έβγαλε το κράνος του . Μύρισε τον αέρα και μια έκφραση ικανοποίησης φώτισε το σκληρό γενειοφόρο πρόσωπο του . Κατόπιν , πάλι με αργές κινήσεις τράβηξε το μεγάλο , αστραφτερό σπαθί του και το κάρφωσε μπροστά του στο χώμα. Γονατίζοντας πρώτα το ένα του πόδι και μετά το άλλο , έσκυψε και πήρε στάση προσευχής μπροστά στο σπαθί …



Όλοι οι μύθοι που κατά καιρούς έχουν γραφτεί για τον έναν και μοναδικό Βασιλιά Αρθούρο , έχουν αφήσει στον αναγνώστη , αυτή ακριβώς την αίσθηση .Ότι είναι μύθοι. Τόνοι βιβλίων έχουν τυπωθεί και αμέτρητα συγγράμματα. Κανείς , όμως , δεν κατάφερε να αποδείξει μέχρι στιγμής , πως ο Βασιλιάς Αρθούρος υπήρξε στην πραγματικότητα.  Ποιος όμως ήταν ο περιβόητος αυτός Βασιλιάς ; Σε αυτό εδώ το άρθρο θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε κάποιες σκοτεινές πτυχές αυτής της ιστορίας και να εξερευνήσουμε την μυστηριώδη προσωπικότητα του Βασιλιά Αρθούρου την θεϊκή(;) καταγωγή του και ίσως , να μπορέσουμε και να μιλήσουμε μαζί του , εάν φυσικά μας το επιτρέψει η Μεγαλειότητα του.


Ποιος ήταν ο βασιλιάς Αρθούρος;

Αυτή η απλή ερώτηση, δυστυχώς δεν έχει απλή απάντηση . Ιστορικώς , δεν υπάρχει περιγραφή του Βασιλιά Αρθούρου , ούτε καν η απλή αναφορά στο όνομα του . Πιστεύεται πως έζησε γύρω στον 5ο αιώνα (μ.χ.) στην Μεσαιωνική Βρετανία , αλλά ούτε γι’ αυτό υπάρχουν αποδείξεις .Μια περιγραφή του , υπάρχει στο βιβλίο «Η Εγκυκλοπαίδεια των Μύθων του Αρθούρου» (The Encyclopedia of Arthurian Legend) του Ronan Coghlan. Αυτό όμως που είναι σίγουρο , είναι πως ο Αρθούρος δεν υπήρξε βασιλιάς στον Μεσαίωνα ποτέ ! Οι εικόνες με τις πανοπλίες και το ιστορικό Κάμελοτ , στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύουν εικόνες της εποχής του Αρθούρου. Ίσως , το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά σχετική , είναι πως ο Αρθούρος ήταν κάποιος μεγάλος πολεμιστής του Μεσαίωνα που είχε τη φήμη του προστάτη των ανθρώπων που έμεναν μαζί του . Όμως , το λιγότερο που θα μπορούσε να απασχολήσει το σημερινό άρθρο είναι η ιστορική τεκμηρίωση του μύθου του Βασιλιά Αρθούρου. Μια πιο μοντέρνα προσέγγιση στην ερώτηση «ποιος ήταν ο Βασιλιάς Αρθούρος» θα μπορούσε να ήταν η απάντηση πως όποιος και να ήταν αυτό που έχει σημασία ,είναι τι συμβολίζει για τους Βρετανούς ο μύθος του. ’λλωστε, είναι πια γνωστό τοις πάση πως η μυθολογία πολλές φορές κρύβει τα μυστικά της Ιστορίας με τόσο περίτεχνο τρόπο ,που είναι σχεδόν αδιανόητη η κάθε προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της. Οι απαντήσεις γύρω απ’ αυτόν τον μύθο , μπλέκουν μεταξύ τους με έναν περίεργο τρόπο σαν τα μέταλλα που μπλέκουν μεταξύ τους για να φτιάξουν ένα καλό σπαθί. Ο Βασιλιάς Αρθούρος ξεκίνησε σαν Κέλτης Βασιλιάς (Celtic King) κατέληξε να περιγράφεται σαν ένας Μονάρχης του Μεσαίωνα , σαν σύμβολο , και τελικά στις μέρες μας , σαν ένας δυναμικός, αλλά συνηθισμένος άντρας με μια δύσκολη αποστολή. Παρόλα αυτά , υπάρχει μια αναφορά στον Αρθούρο, στο ποίημα Gododdin που γράφτηκε γύρω στον 7ο αιώνα , καθώς και στην Historia Brittonum που γράφτηκε στα 800 μ.χ. Η ιστορική περίοδος από εκείνη την εποχή έως και τις μέρες μας , τροφοδότησε την φαντασία και αλλοίωσε τις όποιες ιστορικές αλήθειες πιθανώς υπήρχαν γύρω από τον Βασιλιά Αρθούρο. Εμείς , όμως με οδηγό κάποια γεγονότα και την πίστη παραμάσχαλα, θα εξιχνιάσουμε κάποιες τρομερές υποθέσεις γύρω απ’ αυτόν τον μύθο.


Ο μύθος του βασιλιά Αρθούρου

Ο μύθος του Αρθούρου , όπως τον ξέρουμε σήμερα , γράφτηκε πρώτη φορά , από τον Ουαλλό σερ Τζέφρευ του Μονμάουθ (sir Geoffrey of Monmouth) στα 1135 μ.χ. στην λατινική γλώσσα , με τον τίτλο Historia Regum Brittaniae (Η Ιστορία των Βρετανών Βασιλέων) , όπου εμφανίζονται και τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας , ο Μέρλιν , ο Λάνσελοτ ,η Λαίδη Γκουινεβίρ ,ο Μόρντρεντ , η Μοργκάνα λε φευ . Ακόμη , ο σερ Τόμας Μάλλορυ (sir Thomas Mallory), στο βιβλίο του , Le Morte d’ Arthur (Ο Θάνατος του Αρθούρου) αναφέρει την εξής ιστορία :

Ο Βασιλιάς Ούθερ Πέντραγκον (Uther Pendragon), ερωτεύθηκε την Ιγκρέην (Igrane) γυναίκα του Δούκα του Κόρνγουολ (Duke of Cornwall) και έκανε πόλεμο μαζί του ώστε να την αποκτήσει. Τόσο μεγάλο ήταν το πάθος του δε , ώστε υποχρέωσε τον Μέρλιν να τον βοηθήσει με μαγεία. Ο Μέρλιν ,όμως , του ζήτησε πρώτα να ορκιστεί στον Εξκάλιμπερ , πως το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο η Ιγκρέην , θα του το έδινε να το μεγαλώσει αυτός. Έτσι και έγινε.. Ο Ούθερ παντρεύτηκε την Ιγκρέην και αυτή γέννησε τον Αρθούρο . Κατόπιν ο Μέρλιν παρέδωσε το παιδί σε έναν πιστό ιππότη του Ούθερ , τον Έκτωρ , που το μεγάλωσε σαν δικό του , μαζί με τον νόμιμο γιο του , τον Κέι .Όταν ο Αρθούρος μεγάλωσε , απέδειξε το δικαίωμα του στον Θρόνο , τραβώντας το Εξκάλιμπερ απ’ τον βράχο που το είχε καρφώσει λίγο πριν πεθάνει , ο πατέρας του Ούθερ Πέντραγκον. Αναγκάστηκε βέβαια να πολεμήσει σε πολλές μάχες με τους υπόλοιπους ανεξάρτητους Βασιλείς , προκειμένου να καταφέρει να ενώσει την χώρα που τόσα χρόνια σπάραζε απ’ τους εμφύλιους πολέμους , την πείνα , τις αρρώστιες .Όταν τελικά τα κατάφερε , αποφάσισε να παντρευτεί με την Γκουινεβίρ (Guynevere) , κόρη του Βασιλιά Λεόντεγκρανς (Leodegrance) , o οποίος του έκανε γαμήλιο δώρο την Στρογγυλή Τράπεζα και 100 επιπλέον ιππότες ! Γύρω απ’ αυτήν την Στρογγυλή Τράπεζα , έχτισε μια τεράστια αίθουσα και γύρω απ’ την αίθουσα έχτισε ένα υπέροχο κάστρο , ώστε να μαζεύεται εκεί με το επιτελείο του ,και να κάνουν πολεμικά συμβούλια , να γλεντούν , αλλά και να διηγούνται τα κατορθώματα τους. Αυτό το κάστρο το ονόμασε Κάμελοτ και οι ιππότες του ονομάστηκαν Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης .Λίγο αργότερα , η ετεροθαλής αδελφή του η Μοργκάνα λε φευ , με μάγια που του έκανε , του απέσπασε τον Εξκάλιμπερ και τον έδωσε στον ακόλουθο της σερ ’κκολον ( sir Accolon) . Στην μάχη που ακολούθησε ο Αρθούρος κατάφερε να ξαναπάρει το Σπαθί και με αυτό σκότωσε τον ’κκολον. Ο Βασιλιάς Λούσιος της Ρώμης , απαίτησε φόρους από τον Αρθούρο , αλλά αυτός κάλεσε τους ιππότες του και τους ζήτησε να τον βοηθήσουν ενάντια στον Βασιλιά της Ρώμης . Αυτοί του ορκίστηκαν πίστη , και τότε ο Αρθούρος εισέβαλλε στην Γερμανία και στην Ιταλία , και τις κατέκτησε .Έτσι, στέφθηκε Αυτοκράτορας της Ρώμης (αυτή η ιστορία , περιγράφεται και απ’ τον σερ Τζέφρευ του Μόνμαουθ)! Εντωμεταξύ , πίσω στην Βρετανία , ο σερ Λάνσελοτ ,ο αγαπημένος της Βασίλισσας Γκουινεβίρ , αναζητούσε την περιπέτεια , την Τιμή και την Δόξα που άρμοζε σε έναν πολεμιστή του κύρους του. Αφού πολέμησε σε πολλές μάχες , γύρισε στο Κάμελοτ και ανακηρύχθηκε Πρώτος Ιππότης της Χριστιανοσύνης. Ένας γέρος ερημίτης είχε προβλέψει πώς , όποιος ιππότης κάθονταν στην κενή θέση που υπήρχε στην Στρογγυλή Τράπεζα , αυτός και θα κέρδιζε το Ιερό Δισκοπότηρο. Ο ιππότης αυτός , ήταν ο σερ Γκάλαχαντ (Galahad) , που στην πραγματικότητα ήταν γιος του Λάνσελοτ , ο οποίος είχε ξεγελαστεί απ ‘ την υπηρέτρια της Γκουινεβίρ ,Ιλέιν , με αποτέλεσμα να κοιμηθεί μαζί της .Ο Λάνσελοτ έψαξε μαζί με τους άλλους ιππότες να βρει το Ιερό Δισκοπότηρο , αλλά δεν κρίθηκε ικανός να το αποκτήσει , γιατί καταδικάστηκε σε 24 μέρες εξαγνισμό για τις αμαρτίες του(αμαρτίες , όπως ας πούμε που κοιμόνταν με την γυναίκα του Βασιλιά) .Ο Γκάλαχαντ ήταν αυτός που βρήκε το Δισκοπότηρο , το παρέδωσε στον νόμιμο κάτοχο του , τον Αρθούρο και αυτός έγινε Βασιλιάς σε κάποια πόλη της κεντρικής Αγγλίας , όπου και πέθανε σε μεγάλη ηλικία , έχοντας αποκτήσει φήμη για την αγιοσύνη του. Όταν οι ιππότες επέστρεψαν στο Κάμελοτ , ο Λάνσελοτ φαίνεται πως δεν πήρε το μάθημα του από το Δισκοπότηρο ,γιατί άρχισε πάλι να ερωτοτροπεί με την Βασίλισσα .Ένας προδότης ιππότης , ο σερ Μελαιαγκράνς (sir Meliagrance) απήγαγε την Γκουινεβίρ και ο Λάνσελοτ την έσωσε από τα χέρια του. Όμως οι εχθροί του , είπαν στον Βασιλιά για την αγάπη του Λάνσελοτ και της Γκουινεβίρ . Όσοι ιππότες του Αρθούρου πολέμησαν για να σώσουν την τιμή του Βασιλιά τους σκοτώθηκαν όλοι , εκτός του νόθου γιου του Αρθούρου και της ετεροθαλής αδελφής του Μοργκάνα ντε λα φευ , του Μόρντρεντ .Η Γκουινεβίρ καταδικάστηκε στην πυρά , αλλά ο Λάνσελοτ την έσωσε για ακόμη μια φορά και την πήρε μαζί του σε ένα κάστρο. Ο Αρθούρος πολιόρκησε αυτό το κάστρο , γυρεύοντας εκδίκηση , αλλά ο Πάπας Γρηγόριος ο Α΄ ζήτησε ανακωχή. Τότε ο Λάνσελοτ αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του , την Γαλλία , αλλά ο Αρθούρος εισέβαλλε και εκεί .Όσον καιρό όμως ο Βασιλιάς βρίσκονταν έξω από την Αγγλία, ο Μόρντρεντ άρπαξε τον θρόνο και προσπάθησε να κάνει την Γκουινεβίρ βασίλισσα του. Αυτή τότε , το έσκασε και πήγε στον περιβόητο Πύργο του Λονδίνου . Όταν τα έμαθε αυτά ο Αρθούρος , γύρισε εσπευσμένα στην Βρετανία , προκειμένου να διεκδικήσει εκ νέου τον θρόνο του .Μεγάλος Εμφύλιος ξέσπασε . Σε μια προσωρινή ανακωχή , ένα φίδι(;) ανάγκασε έναν ιππότη να τραβήξει το σπαθί του και αυτή ήταν η αφορμή για την τελική μάχη. Σ’ αυτήν την μάχη , ο Μόρντρεντ σκοτώθηκε και ο Αρθούρος τραυματίστηκε θανάσιμα.. Στα τελευταία του ζήτησε από τον ιππότη Μπεντιβίρ (Bedivere) να πετάξει τον Εξκάλιμπερ σε μια λίμνη με ήσυχα νερά που θα έβρισκε στον δρόμο του . Ο Μπεντιβίρ προσποιήθηκε 2 φορές πως το πέταξε , αλλά δεν το έκανε . Ο Βασιλιάς τότε , επέμεινε , και τελικά , ο Εξκάλιμπερ βρέθηκε στα χέρια της νόμιμου ιδιοκτήτη του , της Κυράς της Λίμνης. Το σώμα του Αρθούρου, λένε , μεταφέρθηκε πάνω σε σχεδία , στο μυστικό μέρος που θάβονται οι Βασιλιάδες απ’ την αρχή του χρόνου, στο μυστηριώδες νησί ,, ’βαλον. ’λλοι , πάλι, λένε πως ο Βασιλιάς περιμένει μαρμαρωμένος σε μια σπηλιά, την μέρα που θα τον χρειαστεί το έθνος , να ξυπνήσει και να τους οδηγήσει ξανά.(τι σας θυμίζει αυτό;). Ο Κωνσταντίνος του Κόρνγουολ έγινε ο αντικαταστάτης του στον θρόνο της Βρετανίας.


Εξερευνώντας τον μύθο

Όμως , αυτό που εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος, διαβάζοντας αυτήν την ιστορία , είναι , για ποιο λόγο μονάχα ο Αρθούρος θεωρούνταν ικανός να αναλάβει την Βασιλεία της Βρετανίας ,μέσα από τόσους άξιους ιππότες ; Γιατί , μόνο ο Αρθούρος μπορούσε να κραδαίνει τον Εξκάλιμπερ ; Ποιο ήταν το μυστικό του ; H απάντηση βρίσκεται μόνο αν εξετάσουμε διεξοδικά την καταγωγή του .Ο πατέρας του Αρθούρου ήταν ο φημισμένος πολεμιστής Ούθερ Πέντραγκον, που κατάφερε να γίνει Βασιλιάς , χάρη στην γενναιότητα του και τον Εξκάλιμπερ . Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να βρούμε το μυστικό που χαρακτηρίζει την οικογένεια Πέντραγκον . Ο πιο γνωστός πρόγονος , λοιπόν , του Ούθερ και του Αρθούρου , είναι ο Λίνος ο Α΄ , επίσκοπος της Ρώμης κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους . Ο Λίνος , όπως γράφουν και οι βιογραφίες των επισκόπων της Ρώμης , από στοιχεία που πήραμε από τα αρχεία του Βατικανού , ήταν γιος του Καράτακους του Πέντραγκον , Πρίγκιπα της Βρετανίας, τίτλο που έφερε και ο ίδιος ο Λίνος , πριν τοποθετηθεί επίσκοπος Ρώμης , απ ‘τον ίδιο τον Άγιο Πέτρο ! Μάλιστα , τον αναφέρει και ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή προς Τιμόθεο Β΄ (στ.21,παρ.4) «Ασπάζεταί σε Εύβουλος και Πούδης και Λίνος και Κλαυδία και οι αδελφοί πάντες» δηλ. Σε χαιρετούν ο Εύβουλος και ο Πούδης και ο Λίνος και η Κλαυδία και όλοι οι αδελφοί. Ο Πάπας Ειρηναίος ,στο βιβλίο του για τις αιρέσεις , λέει για τον Λίνο : «Αφού οι ’γιοι Απόστολοι (Πέτρος και Παύλος) ίδρυσαν και έθεσαν σε λειτουργία την πρώτη Εκκλησία στην Ρώμη, έδωσαν το πρώτο επισκοπικό αξίωμα στον Λίνο. Αυτόν τον διαδέχτηκε ο Ανάκλητος.»

Ο Λίνος κράτησε αυτό το αξίωμα γύρω στα 12 χρόνια , περίπου μέχρι τον θάνατο του , το 79 μ.χ. Όταν πέθανε , λένε πως τον έθαψαν δίπλα από τον Άγιο Πέτρο δηλαδή στο Βατικανό. Όμως , λένε πως σε κάποιες εργασίες που έκαναν στον λόφο του Βατικανού το 1615 μ.χ. ανακάλυψαν κάποιες σαρκοφάγους μαρτύρων , πιθανότατα και επισκόπων . Ανάμεσα τους , βρέθηκε και κάποια σαρκοφάγος που έφερε το όνομα Λίνος. Από ένα χειρόγραφο του Τορίγκιου , όμως , μαθαίνουμε πως δίπλα από το όνομα Λίνος υπήρχαν και άλλα γράμματα , οπότε το πιο πιθανό , είναι το όνομα που επιγράφεται στην σαρκοφάγο να είναι Ακιλλίνος η Ανουλίνος .Το μέρος , εξάλλου που βρέθηκε , αποκλείει από μόνο του την πιθανότητα να είναι ο πραγματικός τάφος του Λίνου.(De Rossi , «Inscriptiones christaniae urbis Romae» , II, 23-7) Η γιορτή του Αγίου Λίνου είναι στις 23 Σεπτεμβρίου . Αυτή εξάλλου , είναι και η ημερομηνία που δίνει και το «Liber Pontificalis». Μια επιστολή Μαρτυρίας του Πέτρου και του Παύλου , ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Λίνο και μάλλον την έστειλε ο ίδιος στην Ανατολική Εκκλησία. Είναι αποκρυφιστική και η ημερομηνία της είναι αρκετά αργότερα από την Μαρτυρία των Αποστόλων. Δυστυχώς , ενώ έχει αναφερθεί αυτή η επιστολή δεν έχει παραδοθεί ακόμα στην δημοσιότητα …


Πέντραγκον: «Ιερή» γραμμή αίματος

Όμως , η πραγματική ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου , έχει παραμείνει κρυφή μέσα στους αιώνες , πολύ απλά , γιατί , κανείς δεν σκέφτηκε ίσως να ψάξει στην πραγματική Ιστορία της Βρετανίας. Βλέπετε , σχεδόν όλοι μας , όταν ακούμε Βρετανία το μυαλό μας πάει αμέσως στην Αγγλία .Ξεχνάμε ίσως πως το όνομα Βρετανία συμπεριλαμβάνει την Σκωτία , την Ουαλία και την Ιρλανδία. Αν λοιπόν ψάξουμε στα Κέλτικα «κιτάπια» της Ιστορίας θα ανακαλύψουμε αναφορές στο όνομα του σαν τον «Βασιλιά των Βασιλέων»(King of the Kings) η τον «Μέγα Βασιλιά των Κελτικών Νήσων» (High King of Celtic Isle).Η πραγματική ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου-σύμφωνα με αυτές τις πηγές-έχει λοιπόν ως εξής:

Ο Αρθούρος γεννήθηκε το 559 μ.χ. και πέθανε σε μάχη το 603 μ.χ.. Η μητέρα του ήταν η Ιγκέρνα ντελ Ακς (Ygerna del Acqs) , κόρη της Βασίλισσας Βίβιαν του ’βαλον (Queen Vivian of Avalon) που είχε συγγένεια με δύο πρόσωπα που θα μας απασχολήσουν περισσότερο στην συνέχεια του άρθρου, τον Ιησού και την Μαρία την Μαγδαληνή ! Πατέρας του , ήταν ο Μέγας Βασιλιάς Αιντάν της Νταλριάντα (High King Aedάn of Dalriada) που βρίσκεται στα Δυτικά Χάιλάντς (Highlands) της Σκωτίας και σήμερα ονομάζεται Αργκάιλ (Argyll) . Ο Αιντάν ήταν ο Βρετανός Πέντραγκον (British Pendragon) δηλαδή , ο Πρώτος των Δράκων (Head Pendragon) από συγγένεια με ένα άλλο πρόσωπο που τα γεγονότα μας οδηγούν , τον αδερφό του Ιησού , τον Ιάκωβο. Ένα άλλο πρόσωπο που θα μας απασχολήσει , είναι και ο γνωστός από την Καινή Διαθήκη , Ιωσήφ της Αριμαθέας ,που αναφέρεται σαν αυτός που ζήτησε το σώμα του Ιησού για να το πάρει στην οικογένεια του να το θάψουν.

Και πραγματικά, τα βασιλικά αρχεία του Βασιλιά Κέννεθ Μακ ’λπιν (King Kenneth MacAlpin) συγγενούς του Αιντάν Πέντραγκον , αναφέρουν την βασιλική καταγωγή των από την Δυναστεία των ’βαλον. Η πατρική κληρονομιά του Βασιλιά Αιντάν προέρχεται απευθείας από τον αρχαιότερο Οίκο του Κάμουλοτ ( House of Camulot- England’s Royal Court of Colchester) της Βασιλικής Αυλής του Κόλτσεστερ με απευθείας γραμμή αίματος από τον πρώτο Πέντραγκον , τον αρχαίο Βασιλιά Συμπελίνο (King Cymbeline) , που ίσως να τον γνωρίζετε μέσω του Σαίξπηρ. Ο πατέρας του Αρθούρου, ο Αιντάν ,Βασιλιάς των Σκώτων , ήταν ο πρώτος Βρετανός Μονάρχης που διορίστηκε στον θρόνο του από τον ’γιο Κολόμπα της Κέλτικης Εκκλησίας, γι’ αυτό προκάλεσε την οργή του Πάπα που ισχυρίζονταν πως ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να διορίζει βασιλιάδες. Γι’ αυτόν , άλλωστε τον λόγο έστειλε και τον Άγιο Αυγουστίνο να επαναφέρει στην τάξη τους άφρονες Σκώτους, χωρίς ευτυχή κατάληξη , όμως.

Μια αναφορά στον Βασιλιά Συμπελίνο μας έρχεται από την Ιστορία της Βρετανίας , όπου ο Συμπελίνος παρουσιάζεται σαν ένας Βασιλιάς που βρισκόταν στον θρόνο της Βρετανίας , από το 26 π.χ. έως και το 17 μ.χ. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι πέθανε το 43 μ.χ. Λίγα πράγματα είναι γνωστά γι’ αυτόν, αλλά τα πιο σημαντικά είναι αυτά:

5 π.χ. Η Ρώμη δεν αναγνωρίζει τον Συμπελίνο, Βασιλιά της Κατουβελλάνι (King of Catuvellauni) σαν νόμιμο Μονάρχη της Βρετανίας.

43 π.χ. Ο Κλαύδιος εισβάλλει στην Βρετανία. Ο Καράτακους ,γιος του Συμπελίνου και άξιος στρατηγός ηγείται των Βρετανικών στρατευμάτων , ενάντια στους Ρωμαίους εισβολείς, αλλά τελικά ηττάται από τον πανίσχυρο Ρωμαϊκό Στρατό στα 51 μ.χ. Ο ίδιος Καράτακους ήταν και ο πατέρας του Πάπα Λίνου του Α΄, που αναφέραμε πιο πάνω. Ποια σχέση έχουν , όμως , όλα αυτά με τον Ιησού , την Μαρία την Μαγδαληνή και τον Ιωσήφ από την Αριμαθέα; Μεγάλη, αν σκεφτούμε τον τίτλο που έφεραν όλοι οι Πέντραγκον. Βασιλιάς όλων των Βασιλέων. Το αίμα που έτρεχε στις φλέβες τους δεν ήταν το αίμα κοινών θνητών , αλλά το αίμα του ίδιου του Χριστού και των απογόνων αυτού. Όχι, δεν βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα από απλές αναφορές που βρίσκουμε σε παλιά βιβλία, αλλά ούτε και προβοκάτορες κατά του Χριστιανισμού είμαστε. Απλά , πιστεύουμε πως η αλήθεια κάποτε πρέπει να ειπωθεί ,έστω και αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να παλέψουμε με το κατεστημένο και τους νόμους της Εκκλησίας, με αρνητικές ίσως επιπτώσεις προς τον υπογράφοντα. Μπορούμε , όμως να πούμε την αλήθεια έξω απ’ τα δόντια η μήπως πρέπει να την «κωδικοποιήσουμε» , όπως έκαναν οι Απόστολοι , οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης; Η γνώμη μου, είναι, πως η γνώση δεν πρέπει να εμποδίζεται από κανόνες και σκοπιμότητες, ούτε να αλλοιώνεται για να γίνεται πιο «εύπεπτη». Όλοι έχουν δικαίωμα στην γνώση και αυτή πρέπει να παρέχεται ελεύθερα και αυτούσια , χωρίς αλλοιώσεις «προς κοινό όφελος». Αυτήν την αλήθεια , όμως, μπορούμε να την δεχτούμε; Ξέρω πως είναι κομματάκι δύσκολο για κάθε χριστιανό να δεχτεί την άποψη που θα παραθέσω στην συνέχεια , γι’ αυτό παρακαλώ όποιον πιστεύει στις διδαχές της Εκκλησίας αυτολεξεί και δεν δέχεται κανένα σχόλιο έπ’ αυτού, να μην διαβάσει το παρακάτω άρθρο. Κάνω αυτήν την έκκληση, για να αποφύγω τις τυχόν αντιπαραθέσεις με άτομα που δικαιολογημένα -κατά την άποψη τους- θα προσβληθούν από τα γραφόμενα μου. Όσον αφορά τους υπόλοιπους από εσάς που ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα, σας προειδοποιώ πως το κείμενο που ακολουθεί , αν το λάβετε σοβαρά υπόψη σας και διαδώσετε τις απόψεις του , κινδυνεύετε να θεωρηθείτε αιρετικοί από την Εκκλησία. Αν παρόλα αυτά προχωρήσετε στην ανάγνωση του, τότε να ξέρετε πως πιθανόν τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο για σας. Οι μυημένοι, πάλι, ίσως βρουν εδώ κάποια στοιχεία που αγνοούσαν…


Συγγραφέας: Βασίλης Σάιτ 
Πηγή: metafysiko.gr

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...