Αποκάλυψη
Ίσως το πιο παρεξηγημένο βιβλίο της Καινής Διαθήκης είναι η Αποκάλυψις του Ιωάννου, που διαστρέβλωσε το νόημα του η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτό το βιβλίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Είναι γεμάτο με υπερφυσικές αναφορές, με φρικιαστικές λεπτομέρειες και, εν ολίγοις, δεν έχει το νόημα που προσπάθησε να του δώσει η εκκλησία. Δεν είναι κάποιο εσχατολογικό κείμενο η ένα προφητικό βιβλίο. Το κείμενο δεν ονομάζεται «Η Προφητεία» η «Η Προειδοποίηση». Ονομάζεται «Η Αποκάλυψη».
Ίσως το πιο παρεξηγημένο βιβλίο της Καινής Διαθήκης είναι η Αποκάλυψις του Ιωάννου, που διαστρέβλωσε το νόημα του η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτό το βιβλίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Είναι γεμάτο με υπερφυσικές αναφορές, με φρικιαστικές λεπτομέρειες και, εν ολίγοις, δεν έχει το νόημα που προσπάθησε να του δώσει η εκκλησία. Δεν είναι κάποιο εσχατολογικό κείμενο η ένα προφητικό βιβλίο. Το κείμενο δεν ονομάζεται «Η Προφητεία» η «Η Προειδοποίηση». Ονομάζεται «Η Αποκάλυψη».
Λοιπόν τι μας αποκαλύπτει το βιβλίο; Χρονολογικά, η ιστορία του ακολουθεί τις Πράξεις των Αποστόλων και η Αποκάλυψη του Ιωάννη είναι στην πραγματικότητα η συνεχιζόμενη ιστορία του Ιησού και της Μαγδαληνής και των γιων τους, ειδικά του μεγαλύτερου γιου τους του Ιησού Ιούστου. Ακολουθεί την ζωή του και μιλάει λεπτομερώς για τον γάμο του, μαζί με την γέννηση του δικού του γιου. Αυτό το βιβλίο δεν είναι τελικά ένα προειδοποιητικό μήνυμα η ένα εσχατολογικό κείμενο, όπως μας το παρουσιάζει η εκκλησία, αλλά είναι αυτό που μας λέει και ο τίτλος του: Αποκάλυψη!
Όπως είδαμε νωρίτερα, οι επίσημοι ιερείς έφεραν το όνομα «ψαράδες», οι βοηθοί τους «αλιείς» και οι δοκιμαζόμενοι στην πίστη υποψήφιοι, «ψάρια». Ο Ιησούς απέκτησε τον τίτλο «ψαράς» όταν εισήλθε στην Βασιλεία των Ουρανών, μα μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε κανένα απολύτως ιερατικό αξίωμα. Οι ιερατικοί κανόνες των Λευιτών ιερέων καθόριζαν πως στους υποψηφίους έπρεπε να δοθούν 5 κομμάτια ψωμιού και 2 ψάρια, αλλά μόνο σε αυτούς που ήταν κατά συνθήκην Ιουδαίοι. Σαμαρείτες και λοιποί δεν είχαν δικαίωμα στην λήψη αυτής της τροφής και επομένως δεν μπορούσαν να κρατήσουν ιερατικό η άλλο αξίωμα. Πράγματι, αυτό το ιεροτελεστικό ήταν που εκτέλεσε ο Ιησούς στον περίφημο «χορτασμό των 5 χιλιάδων», γιατί διεκδικούσε το δικαίωμα να εισαχθεί στα ιερατικά αξιώματα. Προσφέροντας, αυτήν την τροφή σε όλο αυτόν τον κόσμο που προφανώς δεν είχε τα δικαιώματα των Ιουδαίων μια και υπήρχαν και άλλες φυλές ,εισήγαγε μια καινοτομία στους ιερούς κανόνες. Εκτός του ότι λέγονταν «ψαράς» πλέον ο Ιησούς, επίσης αναφέρεται με το όνομα Χριστός. Η λέξη Χριστός στα ελληνικά σημαίνει χρισμένος (Βασιλιάς δηλαδή) η χρήσιμος. Αλλά τότε θα ονομάζονταν Χρηστός (δηλαδή χρήσιμος. Οπότε υποθέτουμε πως το Χριστός μάλλον σημαίνει αυτός που είναι χρισμένος σε κάποια εξουσία, ίσως Βασιλιάς. Οπότε λέγοντας το όνομα Ιησούς Χριστός εννοούμε τον Βασιλιά Ιησού.και η Βασιλική του κληρονομιά προερχόταν από τον Βασιλικό Οίκο του Ιούδα (Οίκος του Δαυίδ) όπως αναφέρθηκε τόσες φορές στα ευαγγέλια και στις επιστολές του Απόστολου Παύλου.
Επομένως, από το 33 μ.χ. έφερε τον τίτλο του Ιερέα Χριστού, η όπως πολύ συχνά έχει αναφερθεί του Βασιλιά Ψαρά. Αυτός ο ορισμός, όπως θα δούμε, έμελλε να γίνει ένα κληρονομικό και δυναστειακό αξίωμα για τους απογόνους του, που αργότερα όλοι ονομάστηκαν Βασιλιάς Ψαράς και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον μύθο του ’γιου Δισκοπότηρου.
Πριν την γέννηση του δεύτερου γιου της το 44 μ.χ. η Μαρία η Μαγδαληνή εξορίστηκε από την Ιουδαία ακολουθώντας έναν πολιτικό ξεσηκωμό στον οποίο ενεπλάκη. Μαζί με τον Φίλιππο, τον Λάζαρο και μερικούς πιστούς, ταξίδεψε (με την συγκατάθεση του Βασιλιά Ηρώδη-Αγρίππα ΙΙ) για να ζήσει σε μια επαρχία κοντά στην Λυών της Γαλλίας.
Από εκείνους τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, μέσα από την Μεσαιωνική Εποχή και έως την Αναγέννηση, η πορεία της Μαγδαληνής σημαδεύτηκε από απαστράπτοντα χειρόγραφα και υπέροχα κείμενα, ειδικά στην Προβηγκία και το Λανγκουεντόκ, κάτι που φαίνεται όχι μόνο στα σκοτεινά αρχεία κάποιων βιβλιοθηκών, αλλά και στην Ρωμαιοκαθολική λογοτεχνία-μέχρι που η ιστορία της «φιμώθηκε» από το Βατικανό.
Η εξορία της Μαγδαληνής φαίνεται και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, που αναφέρεται πως ήταν και έγκυος εκείνη την περίοδο. Επίσης λέει πως η Μαγδαληνή, οι γιοι της και οι κληρονόμοι της καταδιώχθηκαν από τις Ρωμαϊκές αρχές: «Ήτο έγκυος και εφώναζε από τους πόνους και την αγωνίαν να γεννήσει. Εφάνηκε τότε ένα άλλο σημείον εις τον ουρανόν. Ιδού, ένας μεγάλος κόκκινος δράκος με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Εις τα κεφάλια του ήσαν επτά στέμματα. Και η ουρά του έσυρε το τρίτον των αστέρων του ουρανού και τους έρριξε εις την γην. Ύστερα εστάθηκε ο δράκος εμπρός εις την γυναίκα, που ήτο ετοιμόγεννη, δια να καταφάγει το παιδί της, μόλις θα το εγεννούσε. Και εγέννησε παιδί αρσενικό, εκείνον ο οποίος μέλλει να ποιμάνει όλα τα έθνη με σιδερένια ράβδον. Αλλά το παιδί της αρπάχτηκε προς τον Θεόν και προς τον θρόνον του. Και η γυναίκα έφυγε εις την έρημον, όπου έχει τόπον ετοιμασμένον δι’ αυτήν από τον Θεόν δια να την τρέφουν εκεί χίλιες διακόσια εξήντα ημέρες.» Και παρακάτω αποκαλύπτει ότι αφού πετάχτηκε ο δράκος στην γη, μετά την μάχη του με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τους αγγέλους του, «κατεδίωξε την γυναίκα που εγέννησε το αρσενικό παιδί. Αλλ’ εδόθηκαν εις την γυναίκα δυο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, δια να πετάξει εις τον τόπον της εις την έρημον, όπου θα τρέφεται έναν καιρόν, δυο καιρούς και μισόν καιρόν, μακρυά από το φίδι. Τότε το φίδι έχυσε από το στόμα του νερό σαν ποτάμι, πίσω από την γυναίκα, δια να την παρασύρει. Αλλ’ η γη εβοήθησε την γυναίκα και άνοιξε η γη το στόμα της και κατάπιε το ποτάμι που έχυσε ο δράκος από το στόμα του. Και ωργίσθηκε ο δράκος εναντίον της γυναίκας και έφυγε δια να πολεμήσει εναντίον των λοιπών παιδιών της, εκείνων που τηρούν τας εντολάς του Θεού και δίνουν μαρτυρία δια τον Ιησουν».
Ήταν στην Γαλλία η Μαγδαληνή που μετέφερε το Sangrèal (το Βασιλικό Αίμα, το ’γιο Δισκοπότηρο) και εκεί που έζησαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους για περισσότερα από 300 χρόνια. Οι απόγονοι τους απέκτησαν εκεί τον τίτλο Βασιλιάς Ψαράς (Fisher King) για πρώτη φορά. Το αιώνιο σύνθημα όλων αυτών των Βασιλιάδων, ήταν «Στην Δύναμη» και ήταν εμπνευσμένο από το όνομα του προγόνου τους του Βοόζ που ήταν προπάππους του Δαυίδ και το όνομα του σήμαινε «Στην Δύναμη». Όταν μεταφράσθηκε στα λατινικά, έγινε «Ιn Fortis» και σε μια παράφραση του, «Αnfortas» που είναι το κλασικό πλέον όνομα του Fisher King στο μύθο του Δισκοπότηρου. Μπορούμε τώρα να γυρίσουμε στον παραδοσιακό συμβολισμό του Δισκοπότηρου σαν ένα δοχείο που περιέχει το Αίμα του Ιησού. Επίσης αν αναλογιστούμε την ευρύτερη έννοια του δοχείου αυτού θα δούμε πως γύρω στο 3500 π.χ. το δοχείο συμβόλιζε το θηλυκό στοιχείο. Αυτό που εννοούσε συγκεκριμένα ήταν πως το δοχείο συμβόλιζε την γυναικεία μήτρα και την ικανότητα της στην γέννηση της ζωής. Αυτονόητα πράγματα, δηλαδή, έστω και για την σημερινή εποχή.
Και έτσι, η Μαγδαληνή πήγε στην Γαλλία ( η Γαλατία όπως λέγονταν τότε) κουβαλώντας μαζί της το Sangrèal μέσα στο Ιερό Δοχείο που συμβόλιζε όπως είπαμε, η μήτρα της και όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη. Και το όνομα του δεύτερου γιου της ήταν Ιωσήφ.
Το παραδοσιακό εσωτερικό σύμβολο του άνδρα ήταν η λεπίδα η το κέρατο ( καμία σχέση με τον προβλεπόμενο συνειρμό) και συνήθως αναπαρίστονταν με ένα σπαθί η ένα μονόκερο. Στην Παλαιά Διαθήκη, στους Ύμνους του Σολομώντα και στους Ψαλμούς του Δαυίδ ο μονόκερως σχετίζονταν με την βασιλική οικογένεια του Ιούδα και γι αυτόν τον λόγο οι Καθαροί της Προβηγκίας χρησιμοποιούσαν αυτό το μυθικό τέρας για να συμβολίσουν το ’γιο Δισκοπότηρο.
Η Μαρία η Μαγδαληνή πέθανε στην Προβηγκία το 63 μ.χ. Την ίδια χρονιά έχτισε και ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία το διάσημο παρεκκλήσι στο Γκλαστονμπέρυ της Αγγλίας, σαν ένα μνημείο στην Μεσσιανική Βασίλισσα. Αυτή ήταν η πρώτη «ισόγεια» χριστιανική εκκλησία(λόγω των διωγμών των χριστιανών οι εκκλησίες ήταν συνήθως σε κατακόμβες η σε υπόγεια) στον κόσμο και την επόμενη χρονιά, ο γιος της Μαγδαληνής, ο Ιησούς Ιούστος την αφιέρωσε στην μνήμη της. Ο Ιησούς ο Νεώτερος είχε ξαναβρεθεί στην Αγγλία και άλλη φορά στην ηλικία των 12 ετών μαζί με τον Ιωσήφ, το 49 μ.χ. Αυτό το γεγονός ήταν που ενέπνευσε και τον γνωστό William Blake να γράψει το εξαίσιο ποίημα του Ιερουσαλήμ «…και αυτά τα πόδια σ’ εκείνους τους αρχαίους καιρούς, περπάτησαν στης Αγγλίας την βουνίσια πρασινάδα…».
Αλλά ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο άνθρωπος που χειρίστηκε εν λευκώ τα θέματα ταφής του Ιησού εκ μέρους της οικογένειας του; Και γιατί η μητέρα του Ιησού, η γυναίκα του και το λοιπό σοι επέτρεψαν στον Ιωσήφ κάτι τέτοιο;
Γύρω στο 900 μ.χ. ( αρκετά αργά, δεν νομίζετε;) η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αποφάσισε να ανακοινώσει πως ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας ήταν ο θείος της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού. Και από εκείνη την ανακοίνωση και μετά, τα πορτραίτα που τον αφορούν τον δείχνουν αρκετά γερασμένο κατά την ώρα της Σταύρωσης, όταν ήδη η Μαρία ήταν γύρω στα 50. Προ της ανακοινώσεως βέβαια, τα αρχεία έδειχναν πως ο Ιωσήφ ήταν πολύ νεώτερος. Έχει καταγραφεί πως πέθανε στις 27 Ιουλίου του 82 μ.χ. σε ηλικία μόλις 80 χρονών! Οπότε θα πρέπει να ήταν 31 κατά την διάρκεια της Σταύρωσης.
Για την ακρίβεια, ο Ιωσήφ ήταν ο αδερφός του Ιησού, ο Ιάκωβος, και ο τίτλος του δεν σήμαινε κάποιο τόπο. Πολύ απλά, η Αριμαθαία δεν υπήρξε ποτέ! Οπότε σίγουρα δεν μας είναι άγνωστο πια, γιατί αυτός διαπραγματεύτηκε την ταφή του Ιησού με τον Πιλάτο.
Ο τίτλος Αριμαθαία όμως τι μπορεί να σημαίνει αφού δεν ήταν ονομασία τοποθεσίας; Μάλλον είναι παραφθορά της Ελληνο-εβραϊκής φράσης « χα-Ράμα-Θεο » που σημαίνει «της Θεϊκής Υψηλότητας» η «της Βασιλικής Υψηλότητας». Εφόσον ο Ιησούς ήταν ο κύριος εκφραστής της Μεσσιανικής Δυναστείας, ο Χριστός, δηλαδή ο Βασιλιάς, ο αδελφός του ο Ιάκωβος θα έπρεπε να ήταν ο Εστεμμένος Πρίγκιπας, ο χα-Ράμα-Θεο. Στην Ναζαρηνή ιεραρχία ο Εστεμμένος Πρίγκιπας πάντα κρατούσε τον τίτλο του «Ιωσήφ», όπως ο Ιησούς κρατούσε τον τίτλο «Δαυίδ» και η γυναίκα του ήταν «Μαρία».
Συγγραφέας: Βασίλης Σάιτ
Πηγή: metafysiko.gr
