Ντίον Φόρτσιουν
Γεννήθηκε το 1891. Το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε είχε χριστιανικές επιδράσεις. Η βαθιά ενασχόλησή της με την ψυχολογία την οδήγησε στα απόκρυφα μυστήρια.
Υπήρξε μέλος του Τάγματος της Χρυσής Αυγής για τέσσερα χρόνια περίπου, από το 1919 μέχρι το 1922. Το πραγματικό της όνομα είναι Βάιολετ Μαίρη Φερθ, αλλά διατήρησε το όνομα που έλαβε στη μύησή της στο Τάγμα της Χρυσής Αυγής, "Deo non Fortuna". Ο Κρόουλι υπήρξε δάσκαλός της, αλλά από ένα σημείο και μετά οι δρόμοι τους χώρισαν. Το 1920 γίνεται μέλος του παραρτήματος της Χρυσής Αυγής, της Stella Maturina.
Το 1922 ιδρύει τη Χριστιανική Μυστικιστική Στοά της Θεοσοφικής Εταιρείας ή αλλιώς την Εταιρεία ή Οργάνωση του Εσωτερικού Φωτός, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα. Λέγεται ότι αυτή η ομάδα εργάστηκε το 1940 σε ψυχικό και πνευματικό επίπεδο, για να προστατεύσει τη Βρετανία από τη γερμανική εισβολή.
Η Ντίον Φόρτσιουν ασχολήθηκε επίσης με τη μυθιστοριογραφία, επειδή ήξερε ότι μ' αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να μεταδώσει αλήθειες που κάποιοι άνθρωποι δε θα μπορούσαν να τις δεχτούν με διαφορετικό τρόπο.
Μέσα από τα γραπτά της συνιστά σε όσους ασχολούνται με τον αποκρυφισμό να είναι πολύ προσεκτικοί στη χρήση των δυνάμεων που μπορεί να αποκτήσει όποιος ασχολείται με αυτόν, καθώς οι πειραματισμοί με αυτές τις δυνάμεις μπορεί να οδηγήσουν στην καταστροφή όποιον δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο.
Με το έργο της επηρέασε πολύ το σύγχρονο γυναικείο κίνημα της μαγείας, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία γύρω στη δεκαετία του 1950. Είναι από τις πρώτες γυναίκες που μελέτησαν και έγραψαν για τη θηλυκή θεϊκή δύναμη. Στόχος της ήταν η αναβίωση της μυστηριακής παράδοσης της Δύσης.
Πέθανε το 1946.
Έργα της: "Η εκπαίδευση και το έργο ενός μυημένου", "Εφαρμοσμένη μαγεία", "Κοσμικό Δόγμα", "Τα εσωτερικά τάγματα και το έργο τους", "Όψεις του Αποκρυφισμού", "Μυστική Καββάλα", "Πρακτικός αποκρυφισμός στην καθημερινή ζωή", "Η εσωτερική φιλοσοφία του έρωτα και του γάμου", "Ψυχική αυτοάμυνα", "Υγιής Αποκρυφισμός", "Μέσα από τις πύλες του θανάτου".
Μυθιστορήματα: "Ο φτερωτός ταύρος", "Η ιέρεια της θάλασσας", "Ο δαιμονικός εραστής", "Σεληνιακή μαγεία", "Ο τραγοπόδαρος θεός".
Βιβλιογραφία:
α) Ν. Φόρτσιουν, Τα εσωτερικά τάγματα και το έργο τους, Εκδ. Ιάμβλιχος, 1987
β) Ν. Φόρτσιουν, Η εκπαίδευση και το έργο ενός μυημένου, Εκδ. Ιάμβλιχος, 1983.
γ) Μυστικές Εταιρίες, Εκδ. Αρχέτυπο, 2001.
Αλίκη Μπέιλι
Γεννήθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας το 1880, σε μια εύπορη οικογένεια. Από πολύ μικρή είχε έντονες εσωτερικές ανησυχίες, τις οποίες προσπάθησε να καλύψει μέσα από το χριστιανισμό και έγινε μια φανατική χριστιανή. Είχε την πρώτη της επαφή με έναν από τους Δασκάλους Σοφίας, τον Κουτ Χούμι, το όνομα του οποίου θα μάθαινε μετά από πολλά χρόνια, όταν ήταν 15 χρονών.
Οι έντονες ανησυχίες της την οδήγησαν να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στο "Σπίτι του Στρατιώτη", αρχικά στην Ιρλανδία και αργότερα στην Ινδία, εξυπηρετώντας χιλιάδες στρατιώτες. Ωστόσο, οι ανησυχίες της δεν καλύπτονταν με την τετριμμένη θεολογία.
Έκανε ένα αποτυχημένο γάμο, από τον οποίο απέκτησε τρία κορίτσια, που αγωνίστηκε σκληρά για να τα μεγαλώσει. Όταν οι κόρες της έφτασαν στην εφηβική ηλικία, αποφάσισε να ασχοληθεί περισσότερο με τα πνευματικά της ενδιαφέροντα, χωρίς όμως να τις εγκαταλείψει ποτέ.
Το 1915 γνώρισε τη Θεοσοφική Εταιρία από δύο μαθήτριες της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ. Μετά από λίγο καιρό άρχισε να διδάσκει εκεί, όπου και ανακάλυψε ποιος ήταν ο Δάσκαλος που της είχε παρουσιαστεί στα 15 της χρόνια.
Το 1919 γνωρίζεται με τον Φόστερ Μπέιλι, με τον οποίο παντρεύεται μετά από λίγο καιρό. Και οι δύο εργάστηκαν αρκετά στη Θεοσοφική Εταιρία, αλλά όταν κατάλαβαν ότι αυτή είχε αρχίσει να απομακρύνεται από το στόχο της, αποχώρισαν.
Το 1920 η Αλίκη και ο Φόστερ Μπέιλι ιδρύουν τη Σχολή Αρκέην, η οποία λειτουργεί από το 1923 μέχρι σήμερα στην Αμερική, την Αγγλία και τη Σουηδία και έχει σαν βασικό σκοπό της την εξυπηρέτηση στην ανθρωπότητα, που βασίζεται στην αγάπη γι' αυτήν.
Η Αλίκη Μπέιλι έγραψε για 30 χρόνια πάρα πολλά έργα υπό την καθοδήγηση, καθώς ισχυρίστηκε, του Θιβετανού Δασκάλου. Πολλές φορές δεν καταλάβαινε τι της υπαγόρευε ούτε και συμφωνούσε πάντα, αλλά κατέγραφε όσο πιο πιστά μπορούσε αυτά που άκουγε μέσα στο νου της. Είχε μια πολύ καλή επικοινωνία με αυτό τον αόρατο δάσκαλο, που είχε σαν στόχο του μέσω της Μπέιλι να περάσει κάποιες σημαντικές διδασκαλίες στην ανθρωπότητα.
Έργα που γράφτηκαν με αυτό τον τρόπο είναι: "Μύηση Ανθρώπινη και Ηλιακή", "Επιστολαί επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού", "Η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός", "Το Φως της Ψυχής", "Πραγματεία για τη Λευκή Μαγεία", "Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων", "Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας", "Εσωτέρα Θεραπευτική", "Τηλεπάθεια και Αιθερικός Φορέας", "Ο Δρόμος του Μαθητή", "Μαθητεία στη Νέα Εποχή", "Το Χρυσό Νήμα", "Το Πεπρωμένο των Εθνών", "Θυμαπάτη", "Ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα".
Βιβλία που έγραψε η ίδια χωρίς την υπαγόρευση του Θιβετανού Δασκάλου είναι: "Η Συνείδηση του Ατόμου", "Η Ψυχή και ο Μηχανισμός της", "Από τη Διανόηση στην Ενόραση", "Από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά", "Οι Άθλοι του Ηρακλή".
Πέθανε το 1949 στη Νέα Υόρκη.
Βιβλιογραφία:
Γυναίκες και Ιερό, Εκδ. Αρχέτυπο, 2001.
Γκουρτζίεφ
Ο Γκουρτζίεφ εμφανίζεται στη Ρωσία λίγα χρόνια πριν από την έναρξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Το πατρικό του σπίτι βρισκόταν στην Αλεξανδρούπολη της Ρωσίας. Ο άνθρωπος αυτός, που είχε αρμενο-ελληνική καταγωγή, είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου και είχε γνώσεις εσωτερισμού, έγινε γνωστός στον κόσμο από τον Ουσπένσκυ, με τον οποίο ήρθε σε επαφή τον Απρίλιο του 1915. Ένα σημαντικό έργο του Ουσπένσκυ, από το οποίο παίρνουμε πολλές πληροφορίες για τον Γκουρτζίεφ έχει τίτλο "Στην αναζήτηση του κόσμου των εκπλήξεων και των θαυμάτων". Ο Ουπσένσκυ είχε δημιουργήσει ομάδες με σκοπό να μελετήσουν αυτά που ο ίδιος είχε μάθει από τον Γκουρτζίεφ. Από κάποια στιγμή όμως και μετά δεν μπορούσε να καταλάβει τη μέθοδο που χρησιμοποιούσε και αποστασιοποιήθηκε. Γενικά πάντως, η προσωπικότητα του Γκουρτζίεφ καλύπτεται από το μυστήριο και από το θρύλο. Το ποιος ήταν πραγματικά ο Γκουρτζίεφ είναι ένα αίνιγμα.
Γνωρίζουμε ότι ίδρυσε το "Ινστιτούτο για την Αρμονική Ανάπτυξη του Ανθρώπου". Επίσης δημιούργησε κέντρα σπουδών στην Κωνσταντινούπολη, στο Βερολίνο και στο Λονδίνο. Το 1922 τον βρίσκουμε εγκατεστημένο στο Αβόν, κοντά στο Φοντενεμπλώ, στον πύργο ντυ Πριέρ.
Ο Γκουρτζίεφ έχει χαρακτηριστεί ως "Ο Καλλιόστρο του 20ου αιώνα" και ως "Ο Διδάσκαλος". Εκτός από τον Ουσπένσκυ, άλλα γνωστά ονόματα που είχαν επηρεαστεί από τον Γκουρτζίεφ ήταν ο Μωρίς Νικόλ, ο Κέννεθ Γουώκερ, ο Οράζ, ο Φρανκ Λόυντ Ράιτ.
Η διδασκαλία του φαίνεται βαθιά επηρεασμένη από τη διδασκαλία του Πυθαγόρα για την παγκόσμια αρμονία, καθώς και από την ανατολική τελετουργία. Η σχέση του με τους Δερβίσηδες είναι ξεκάθαρη. Στις διάφορες πόλεις που πήγαινε παρουσίαζε ρυθμικούς και συμβολικούς χορούς που ακολουθούσαν το σύστημα των Μωαμεθανών Δερβίσηδων και Ινδών, καθώς και άλλους ασιατικούς χορούς που είχε μάθει ο ίδιος και δίδασκε στους μαθητές του. Κεντρική ιδέα της διδασκαλίας του ήταν ότι μέσα στο άνθρωπο συνυπάρχουν διάφορα εγώ, τα οποία πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Σκοπός της ζωής και της αρμονικής ανάπτυξης του ανθρώπου είναι να κυριαρχήσει το εσωτερικό εγώ, που αντιστοιχεί στο πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό μέρος του ανθρώπου, πάνω στα άλλα, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει ένα και μοναδικό εγώ που κατευθύνει τη ζωή και τις πράξεις του. Μόνο έτσι θα υπάρξει αρμονία. Μέσα στη διδασκαλία του βρίσκουμε επίσης στοιχεία από την Καβάλα, το Νεοπλατωνισμό, την Αίγυπτο, το Βουδισμό.
Ένα πολύ σημαντικό έργο του Γκουρτζίεφ, του οποίου η συγγραφή διήρκεσε 6 χρόνια είναι αυτό που έχει τίτλο "Το παν και το καθετί" ή "Παν το επιστητό". Ένα μέρος του εκδόθηκε το 1950, ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Στο έργο του μας δίνει πληροφορίες για τις διάφορες μορφές πολιτισμού που εμφανίστηκαν στη γη από την εποχή της Ατλαντίδας. Επίσης αναφέρεται στη διδασκαλία όλων των θρησκειών.
Από διάφορους δασκάλους στην Ανατολή ο Γκουρτζίεφ είχε μάθει την ύφανση των χαλιών, την καλλιγραφία, την τέχνη του χαλκού, την τέχνη της αναπνοής, την επιστήμη της φαρμακευτικής και της φαρμακολογίας, μουσική και χορό. Είχε παραμείνει για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε πολλά μοναστήρια της Ανατολής και της Δύσης.
Φαίνεται ότι είχε έρθει με μια συγκεκριμένη αποστολή, για να διδάξει στους ανθρώπους κάποια πράγματα. Λένε ότι τα τελευταία λόγια του Γκουρτζίεφ στους μαθητές του ήταν: "Σας αφήνω όλους σε ένα τέλειο χάος". Μετά το θάνατό του η διδασκαλία του νοθεύτηκε και δημιουργήθηκε μια σύγχυση γύρω από αυτήν. Λέγεται ότι είχε σταλεί στη Δύση για να μεταφέρει εκεί τη Σουφική σκέψη και ότι η φάση της διδασκαλίας του είχε τελειώσει πριν το θάνατό του. Πέθανε το 1949.
Βιβλιογραφία:
α) Ραφαήλ Λεφόρ "Οι διδάσκαλοι του Γκουρτζίεφ", Εκδ. Πύρινος Κόσμος, 1976
β) Αντωνίου Χαλά "Γκουρτζίεφ", 1960
Συγγραφέας: Γ. Πετρακάκης
