Κάθε φορά που θέλουμε να φτάσουμε σ' ένα μέρος, θέλουμε ένα χάρτη με συγκεκριμένα και καθαρά σημεία αναφοράς, για να μη χαθούμε. Δεν μπορούμε να βρούμε τίποτα χωρίς τη βοήθεια του χάρτη. Αυτό που συμβαίνει τελικά είναι ότι το μόνο πράγμα που βλέπουμε είναι ο χάρτης. Αντί να δούμε αυτό που υπάρχει για να δούμε, εγκαταλείπουμε κοιτώντας το χάρτη που μεταφέρουμε μέσα μας. Άρα η ύστατη διδασκαλία του Δον Χουάν είναι να σπάσουμε αυτή τη βεβαιότητα που μας παρέχει ο χάρτης, να κόψουμε επισταμένα τα δεσμά που μας κρατούν στα γνωστά σημεία αναφοράς...
Το βιβλίο που κρατούσε η μορφή που στεκόταν απέναντι μου, έκλεισε με δύναμη κι ο κόσμος γύρω μας τρεμούλιασε ελαφρά. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου κι άρχισα να περπατώ στο δωμάτιο, καταμετρώντας σιωπηλά μέσα μου όλα τα αντικείμενα που για μια στιγμή θέλησαν να θρυμματιστούν.
Η μορφή που κρατούσε το βιβλίο -την είχα δει φευγαλέα θεωρώντας την σαν ένα κομμάτι του δωματίου- μού ζήτησε να της μιλήσω για τον Καστανέντα. Τι να πει όμως κανείς για τον παράξενο αυτόν άνθρωπο, αυτό το ζωντανό μυστήριο που ακόμα και η πρώην γυναίκα του παραδεχόταν πως ούτε κι οι πιο στενοί του φίλοι δεν ήταν σίγουρα για το ποιος πραγματικά ήταν;
Τι μπορεί να πει κανείς για έναν άνθρωπο που μπορούσες να συναντήσεις, να μιλήσεις μαζί του για μια στιγμή και να τον ξεχάσεις μετά, χωρίς να καταλάβεις πως συνάντησες τον παράξενο Κάρλος; Τι μπορείς να πεις για έναν άνθρωπο που απαρνήθηκε τα πάντα για να γίνει ένα με τα πάντα; Τι μπορεί να πει κανείς, που να μην είναι φτωχό και ανάξιο μπροστά σ' αυτόν το χαοτικό κόσμο που άφησε πίσω του;
Το μόνο που έχω στα χέρια μου γι' αυτόν είναι τα βιβλία που άφησε πίσω του και μια ανακοίνωση από την εταιρία Cleargreen, σύμφωνα με την οποία «ο Κάρλος Καστανέντα άφησε αυτόν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που το έκανε ία ο Δάσκαλος του, ο Δον Χουάν Μάτους: σε πλήρη και ολική συνειδητότητα. Η αντίληψη του κόσμου της καθημερινής πραγματικότητας και ζωής δεν παρέχει μια περιγραφή για ένα φαινόμενο σαν κι αυτό»!!!
Οπότε μένω και πάλι μόνος με τα βιβλία του.
Αισθάνομαι μάλιστα καλύτερα έτσι, μια και γνώρισα για πρώτη φορά τον Καστανέντα, σαν συγγραφέα. Ένα συγγραφέα που έγραφε για το ακατανόητο που πλανιέται γύρω μας και είναι η αρχή και το τέλος αυτής της «κατασκευής», που ονομάζουμε «ζωή» και που κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει το αίνιγμά της.
Διαβάζοντας τα βιβλία του, είχα πάντοτε την εντύπωση πως, αν μπορούσε κανείς να συγκεντρώσει και να ανακατέψει όλες τις λέξεις των βιβλίων του σ' ένα σεντόνι και τίναζε το σεντόνι αυτό από το μπαλκόνι του, θα σχηματιζόταν ξαφνικά μπροστά του η λεπτομερής κατασκευή του κόσμου και των ονείρων του -ένα αραβούργημα όπου εκτός από αυτό που ονομάζουμε και αναγνωρίζουμε ως κόσμο, θα περιείχε τη μαγική διδασκαλία των Τολτέκων μάγων, το σκληρό κι αποτρόπαιο ενεργειακό σύμπαν που μας περιβάλλει, τους Βολαδόρες, τις Γρήγορες Σκιές, τον Δον Χουάν, τον Αετό, την Τέχνη του Ονειρέματος, το Τονάλ, το Ναγκουάλ, την Τέχνη της Απόδρασης, τη Σιωπή...
Και μη σας περάσει από το μυαλό, πως όλο αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μια συγγραφική ιδέα. Αν αναλογιστεί κανείς εκείνο το «Εν αρχή ην ο Λόγος» της Γενέσεως, μπορεί να νιώσει πως κάτι περίεργο θα συνέβαινε γύρω μας, αν κατάφερνε κανείς να δημιουργήσει τους κατάλληλους συσχετισμούς και συνδέσεις ανάμεσα στις λέξεις (αλήθεια, τι ακριβώς είναι οι λέξεις;) και τα περιεχόμενά τους.
Κι αν ένοιωθε κανείς αυτό το περίεργο «κάτι», δεν θα είχε φοβερό ενδιαφέρον, αν μάθαινε πως όλοι αυτοί οι σχηματισμοί και οι συνδέσεις των λέξεων και των εννοιών, που μπορούν να δημιουργήσουν κόσμους και κόσμους γύρω μας, συμβαίνει ήδη αυτήν τη στιγμή που μιλάμε; Και πως όλοι μας είμαστε μάγοι, που συνθέτουμε αυτό που λέμε «πραγματικότητα» μέσα μας: εκεί που δημιουργείται ο κόσμος.
Δεν ξεχνάω πως γνώρισα τον Καστανέντα σαν συγγραφέα που έγραφε για κάποια παράξενη μαγική παράδοση αιώνων, δεν ξεχνάω όμως επίσης πως εκείνος αρνιόταν πεισματικά το χαρακτηρισμό του συγγραφέα μέχρι το τέλος της «ζωής» του.
«Κι όταν δεν ξέρεις τίποτα για κάποια μαγική παράδοση», ψιθύρισε η μορφή που κρατούσε το βιβλίο, «πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για τις δυνατότητές της, την αλήθεια ή το ψέμα της;»
ΟΙ ΤΟΛΤΕΚΟΙ ΚΑΙ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥΣ- Σύμφωνα με τον Καστανέντα, η λέξη Τολτέκος δεν αναφέρεται απλά στους δημιουργούς του αρχαίου εκείνου πολιτισμού που αναπτύχθηκε στην κεντρική Αμερική, αλλά δηλώνει συνάμα κι ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό της φυλής αυτής, όπως δημοκράτης ή φιλόσοφος.
Οι Τολτέκοι αντιπροσωπεύουν φυσικά τον πολιτισμό των ιθαγενών του κεντρικού και νότιου Μεξικού, αλλά ο ίδιος ο Καστανέντα προσθέτει πως υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα, οι ιθαγενείς αυτοί να ήταν φορείς μιας πολύ παλαιότερης -και άγνωστης πια- παράδοσης που έφτασε στην Αμερική με τη μετανάστευσή τους δια μέσου του Βερίγγειου Πορθμού πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια. Γράφει λοιπόν:
Τολτέκος είναι αυτός που γνωρίζει τα μυστικά της Δεύτερης Όρασης και του Ονειρέματος. Σχετίζεται με μια μικρή ομάδα ανθρώπων που γνώριζαν πώς να διατηρούν ζωντανή μια παράδοση πιο παλιά από το 3000 π.Χ. Το έθνος των Τολτέκων συντηρεί μια παράδοση, που χωρίς αμφιβολία είναι πολύ παράδοξη για το σημερινό δυτικό κόσμο. Ο Δον Χουάν μου έχει διηγηθεί επανειλημμένα για τους παλιούς μάγους, εκείνους τους Ανθρώπους της Γνώσης που οι Ισπανοί κατακτητές δεν μπόρεσαν να καταστρέψουν, διότι δεν ήξεραν τίποτα για την ύπαρξη τους, ούτε γνώριζαν για τις αδιανόητες ιδέες του κόσμου τους. Υπάρχει ακόμη μια ομάδα στην περιοχή Chiapas στο νότιο Μεξικό. Αποτελείται από 14 μέλη. Αν και ο βασικός πυρήνας είναι οκτώ άτομα, είναι όλοι τους αναντικατάστατοι στο έργο που κάνει ο καθένας τους. Αν ο καθένας τους είναι αρκετά άψογος, ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων μπορούν να βοηθηθούν. Το «8» είναι μαγικός αριθμός...
Ο Δον Χουάν Μάτους, έλεγε πως οι Ναγκουάλ -οι Τολτέκοι μάγοι που επέζησαν από τις αναταραχές που προκάλεσαν οι Ισπανοί κονκισταδόρες- απομονώθηκαν από τον κόσμο και από τους μαθητές τους χρησιμοποιώντας τις μαγικές τους τεχνικές, στα τέλη του 16ου αιώνα. Οι μάγοι που επιβίωσαν, ήταν αυτοί που είδαν την ευκαιρία να «κρυφτούν» (με την τεχνική της παραφύλαξης) από τους κατακτητές σαν μια μαγική πρόκληση: «Ξέρουμε πως τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει περισσότερο με πάθος το πνεύμα ενός Πολεμιστή, όσο η πρόκληση να αντιμετωπίσει απίθανους ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας».
Οι καινούριοι σοφοί, συνεχίζει ο Δον Χουάν, δεν ενδιαφέρονται τόσο για Δύναμη όσο για τη Γνώση που μπορούν να κερδίσουν για τον κόσμο γύρω τους: ο λόγος ύπαρξης όλων των ευαίσθητων ανθρώπων είναι να γοητευτούν από τη Γνώση.
Κατά κάποιο τρόπο, οι σοφοί αυτοί άνθρωποι έχουν τη δύναμη να σβήσουν πολλές από τις μνήμες της εκπαίδευσης των μαθητών τους ή -για να το πούμε καλύτερα- να τους απελευθερώσουν από την εκπαίδευσή τους, όταν οι μαθητές βρίσκονται σ' ένα πολύ υψηλό επίπεδο γνώσης. Οι μνήμες που παράγονται σ' αυτό το υψηλό επίπεδο, δεν είναι συνήθως διαθέσιμες από τη συνείδηση.
Αυτή η ανικανότητα του να θυμηθεί κανείς, υψώνει μπροστά στον Πολεμιστή ένα ανυπέρβλητο φράγμα και του δημιουργεί την ανάγκη να προσπαθήσει να θυμηθεί και να
θέλει να συνεχίσει παραπέρα. Μόνο μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών και πειθαρχίας, μπορούν οι Πολεμιστές να θυμηθούν ξανά την εκπαίδευση τους. Μέχρι τότε οι σκέψεις και οι διαδικασίες, που είχαν διδαχθεί, έχουν αποκτήσει μια υποκειμενικότητα, που σημαίνει πως ο αρχικός σκοπός των σοφών έχει επιτευχθεί.
ΤΟΝΑΛ ΚΑΙ ΝΑΓΚΟΥΑΛ: ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ
Είμαστε φωτεινά όντα. Είμαστε δέκτες αντιλήψεων. Είμαστε μια συνείδηση. Δεν είμαστε αντικείμενα. Είμαστε απεριόριστοι.
Δον Χουάν
Οι έννοιες του Τονάλ και του Ναγκουάλ αποτελούν τη βασική έκφραση του δυϊσμού στη μυστική παράδοση των Τολτέκων μάγων και η σύνθεσή τους -ή μάλλον η επίγνωση της σύνθεσής τους- αποτελούν τα Πάντα.
Το Ναγκουάλ είναι πέρα και έξω από τις λέξεις. Όλες οι πιθανές αισθήσεις, οντότητες και εαυτοί, επιπλέουν μέσα του αιώνια σαν βαρκούλες, ειρηνικά και αναλλοίωτα. Μετά η ενοποιητική δύναμη της ζωής συνδέει κάποια από αυτά και δημιουργεί έτσι ένα πλάσμα, μια ύπαρξη. Η ύπαρξη αυτή χάνει τις αισθήσεις της και τυφλώνεται από τη λάμψη και τις φωνές του Τονάλ, εκεί που υφίστανται όλοι οι ενοποιημένοι οργανισμοί.
Αυτή η ενοποίηση είναι η Φυσαλίδα της Αντίληψης. Το μυστικό του διπλού βρίσκεται μέσα στη φυσαλίδα αυτήν. Μέσω του Ναγκουάλ η ενότητα των αισθήσεων μπορεί να επαναπροσδιοριστεί σε οποιαδήποτε μορφή και να συναρμολογηθεί αυτόματα οπουδήποτε. Με άλλα λόγια, κάποιος μπορεί να αντιλαμβάνεται το «εδώ» και το «εκεί» ταυτόχρονα. Το Ναγκουάλ επιβεβαιώνεται με τη Θέληση και το Τονάλ με τη Λογική.
Το Τονάλ δεν είναι παρά μια αντανάκλαση αυτού του απερίγραπτου αγνώστου που διακρίνεται από την τάξη, ενώ το Ναγκουάλ δεν είναι παρά η αντανάκλαση αυτού του απερίγραπτου κενού που περιέχει τα πάντα.
Ο Καστανέντα περιγράφει στα βιβλία του ένα σύμπαν πολωμένο ανάμεσα σε δυο άκρα: τη Δεξιά Πλευρά και την Αριστερή Πλευρά. Η Δεξιά αντιστοιχεί ο αυτό που ο Δον Χουάν ονόμαζε Τονάλ και η Αριστερή στο Ναγκουάλ. Αναφερόμαστε σ' ένα «μικροκοσμικό» και σ' ένα «μακροκοσμικό» σχήμα.
Ακολουθούν τα δυο ημισφαίρια της Φυσαλίδας της Αντίληψης, που αντιστοιχούν στο ενεργειακό σώμα. Ο μάγος «καθαρίζει» από τα «σκουπίδια» ένα μέρος της Φυσαλίδας και έπειτα αναδιοργανώνει ό,τι απομένει, στην άλλη πλευρά. Εργάζεται «χωρίς οίκτο» και μαθαίνει, ώσπου όλο το όραμα του κόσμου γι' αυτόν να απομείνει στο ένα ημισφαίριο.
Το καθαρό ημισφαίριο αναμορφώνεται από κάτι που οι μάγοι ονομάζουν Θέληση. Η μεγάλη δυσκολία είναι πως από το σημείο αυτό και μετά, η γλώσσα δεν μπορεί να μας βοηθήσει καθόλου. Από το σημείο αυτό και μετά είναι το ίδιο το σώμα που πρέπει να δράσει, να πάρει την κατάσταση στα «χέρια» του, το μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει τίποτε πέρα από εκεί.
Είναι φανερό πια, νομίζω, πως κάθε φορά που γίνεται λόγος για το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου δεν αναφερόμαστε στο ανθρώπινο σώμα που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, αλλά σ' ένα άλλο: στο πραγματικό μας σώμα σύμφωνα με τους μάγους.
Αυτό το πραγματικό ανθρώπινο σώμα είναι ένα φωτεινό αυγό, που η συνοχή του κρατιέται από ένα σημείο συναρμολόγησης. Ένα σημείο που συναρμολογεί τη στατική πραγματικότητα γύρω από τον ένοικο αυτού του φωτεινού αυγού. Το σημείο αυτό είναι κλειδωμένο και δεν κινείται. Όταν κινείσαι μέσα στο φωτεινό αυτό αυγό, είναι σαν να πεθαίνεις, γιατί ο κόσμος θα πάψει να σε βλέπει όπως σε είχε συνηθίσει. Θα είσαι νεκρός γι' αυτούς.
Οι μάγοι της γραμμής των Τολτέκων δεν πεθαίνουν στην πραγματικότητα -ό,τι κι αν σημαίνει «πραγματικότητα»- μετατοπίζουν απλώς τη θέση τους μέσα στο φωτεινό αυγό κι αντιμετωπίζουν μια άλλη πραγματικότητα. Το κυριότερο μέλημά τους είναι να Ανακεφαλαιώσουν τη ζωή τους και να προσφέρουν την Ανακεφαλαίωση αυτήν ως υποκατάστατο αντί για τη συνείδησή τους στον Αετό.
Μια σημαντική πρακτική εξάσκηση των μάγων λοιπόν είναι η εξάσκηση της μνήμης που βοηθάει στο να μπορούν να είναι σε θέση, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, να κάνουν μια πλήρη και απόλυτη Ανακεφαλαίωση της ζωής τους. Να ξεγελάσουν τον Αετό, να του προσφέρουν ένα υποκατάστατο της συνείδησης τους και να γλιστρήσουν προς την αριστερή του πλευρά.
Η διδασκαλία του Δον Χουάν προσπαθεί να μεταμορφώσει το σώμα σ' ένα ζωντανό σκάνερ, που θα ανιχνεύει τους παράξενους σχηματισμούς ύλης που περιφέρονται στο μαγικό σύμπαν. Εκτός από τον Αετό, στο σύμπαν περιφέρονται και οι μυστηριώδεις Γρήγορες Σκιές, οντότητες που η σύλληψή τους μπορεί να γίνει μόνο με τη βοήθεια της ανθρώπινης ανατομίας, οντότητες που μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες να γίνουν Σύμμαχοι μας.
Πρόκειται για Ανιχνευτές-Εισβολείς από αδιανόητους κόσμους που χρησιμοποιούν τη συνειδητότητα σαν θάλασσα για τις εξερευνήσεις τους. Τα ανθρώπινα όνειρα -όπου μπορούν να γίνουν αντιληπτά τα ανόργανα αυτά πλάσματα- θα πρέπει να μοιάζουν σαν νησάκι στο πέλαγος για αυτούς. Από τη στιγμή που βρίσκεις μια τέτοια οντότητα μέσα σε κάποιο όνειρο, μπορείς να την πείσεις να σε ταξιδέψει στον κόσμο της, χρησιμοποιώντας με τον τρόπο αυτόν την ενέργειά της. Αυτός είναι ο τρόπος για να ταξιδέψει κανείς σ' ένα δίδυμο με το δικό μας σύμπαν. Μαγικό, αδιανόητο κι άφατο.
Εκτός από τις Γρήγορες Σκιές όμως στο μαγικό αυτό σύμπαν, μπορεί να βρει κανείς και πς τρομερές οντότητες που λέγονται Βολαδόρες και είναι οι συνοδοί του Αετού.
Οι Βολαδόρες είναι ένα είδος ανόργανων οντοτήτων του σύμπαντος, που τρέφονται με την ανθρώπινη συνείδηση. Οι ακόλουθοι αυτοί του Αετού, τρέφονται με την καθημερινή ανθρώπινη εγωιστική αναπόληση και την ανθρώπινη μεμψιμοιρία. Παρ' όλα αυτά ο άνθρωπος μπορεί να τους διώξει, αν αναπτύξει ένα συγκεκριμένο είδος επίγνωσης μέσω της πειθαρχίας, που για τους Βολαδόρες είναι γευστικά αδιάφορη.
Η επίγνωση που κατάφερε να αναπτύξει ο Καστανέντα κάλυπτε ολόκληρο το σώμα του, ενώ η επίγνωση της Τάισα Αμπελάρ -που ανήκε στην ομάδα του- που απλωνόταν από τα πόδια μέχρι την κνήμη της, επέτρεπε να αντιλαμβάνεται φανταστικούς κόσμους.
Οι Βολαδόρες είναι ουσιαστικά, σχηματισμοί απρόσωπης ενέργειας και εξαιρετικά αρπακτικοί όπως όλα τα πλάσματα του σύμπαντος. Το σημαντικό είναι πως η ιστορία με τους Βολαδόρες δεν αποτελεί κάποιο είδος μεταφοράς: πρόκειται -όπως υποστηρίζει και η ίδια η Αμπελάρ- για ένα πραγματικό γεγονός. Έχει μάλιστα στην κατοχή της τρεις φωτογραφίες (οι δυο αποτελούν μεγεθύνσεις της πρώτης), όπου απεικονίζεται ένα από τα αρπακτικά αυτά πλάσματα να αιωρείται σαν μαύρη σκιά πάνω από τα βουνά του Μεξικού.
Η σκιά της φωτογραφίας τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια ενός ανοιξιάτικου φεστιβάλ, όπου πήραν μέρος χιλιάδες Θιβετιανοί Βουδιστές και Χριστιανοί κι έδειχνε να ανήκει σε άνθρωπο, με τα χέρια ενωμένα και τα γόνατα λυγισμένα στη στάση της προσευχής. Φαίνεται πως η ποσότητα της επίγνωσης που δημιουργήθηκε στο χώρο εκείνο, ήταν τόσο μεγάλη που το αρπακτικό εκείνο πλάσμα έγινε ορατό στο φωτογραφικό φιλμ.
Πηγή: ikanlis.com
