Υπάρχει μια εσφαλμένη άποψη, κατά την γνώμη μου, που λέει ότι το να κοιτάμε τον εαυτό μας είναι εγωισμός. Νομίζω όμως ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, διότι όποιος δεν φροντίζει τον εαυτό του δεν μπορεί να φροντίσει και τους άλλους. Μπορούμε να δώσουμε μόνο ότι έχουμε. Αυτό που έχουμε πρέπει όμως να το αποκτήσουμε. Και για να το αποκτήσουμε πρέπει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, με την πρόοδό μας και με τις ανάγκες μας.
Είναι ζήτημα ισορροπιών. Να προσφέρουμε στους άλλους, που είναι η φιλανθρωπική μας δραστηριότητα, και να προσφέρουμε στον εαυτό μας, που είναι η εσωτερική εργασία με την στενή έννοια του όρου. Πράγματι η προσφορά στους άλλους είναι ταυτόχρονα μεταμόρφωση του εαυτού μας και η εργασία με τον εαυτό μας είναι έμμεση προσφορά, διότι αυτό που δίνουμε κατά βάθος είναι αυτό που είμαστε.
Όταν δίνουμε αλλάζουμε γιατί συνηθίζουμε σε μια δραστηριότητα κεντρόφυγο, μεταβάλλεται η νοοτροπία μας και τα αισθήματά μας. Συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να προσφέρουμε χωρίς να ζημιώνεται η προσωπική μας ζωή, χωρίς να θίγονται τα "συμφέροντά" μας, που τόσο πολύ αγαπάμε και που τόσο πολύ τα χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία.
Με την εσωτερική εργασία αποβάλλουμε όλα εκείνα τα ξένα στοιχεία που η κοινωνική ζωή, η οικογένεια και η ίδια μας η φύση, έχουν βάλει μέσα μας με την μορφή κάποιου προσωπείου, ή εξάρτησης, που μας εμποδίζει να είμαστε ο εαυτός μας. Ποιος όμως είναι ο εαυτός μας; Θα ακουστεί τετριμμένο αλλά ο εαυτός μας είναι ένας καλός, αυθεντικός και ελεύθερος άνθρωπος. Η καλοσύνη αυτή εμποδίζεται από τα προσωπεία. Όταν όμως αυτά καταρρεύσουν η έμφυτη σε όλους ανεξαιρέτως καλοσύνη ξεπροβάλλει και εκδηλώνεται με την μορφή της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο.
Έχουμε λοιπόν σε ταυτόχρονο συνδυασμό την ΜΑΘΗΤΕΙΑ και την ΥΠΗΡΕΣΙΑ. Αυτά τα δύο αποτελούν τον λεγόμενο εσωτερισμό. Και πρέπει να λήξει επιτέλους η παρεξήγηση ότι ο εσωτερισμός είναι μόνο η μαθητεία, η μελέτη θεωριών και ιστορικών στοιχείων παραδόσεων, η μεταφυσική, οι τελετουργίες και οι ασκήσεις. Ο εσωτερισμός είναι η σύνθεση της μαθητείας (κοινώς γνωστή σαν εσωτερική εργασία, αυτό που τώρα θεωρούμε σαν τον εσωτερισμό) και της υπηρεσίας (γνωστή σαν φιλανθρωπική δραστηριότητα, που εσφαλμένα πιστεύουμε ότι είναι κάτι ξέχωρο).
Αυτός που ασχολείται μόνο με ένα από τα δύο βαδίζει σε επικίνδυνα μονοπάτια γιατί μπορεί να αναπτύξει την αλαζονεία, ή να γίνει ένας αφελής που πιστεύοντας ότι βοηθάει τον συνάνθρωπο στην πραγματικότητα τον ζημιώνει, γιατί δεν χρησιμοποιεί τους ορθούς τρόπους προσφοράς με διάκριση.
Οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνται με τον εσωτερισμό πιστεύουν ότι αυτό που ονομάσαμε μαθητεία, είναι ολόκληρος ο εσωτερισμός. Στην πραγματικότητα είναι μόνο η μια πλευρά και συνεπώς κάτι το ημιτελές και εν δυνάμει επικίνδυνο. Η φιλανθρωπική δραστηριότητα, η εθελοντική προσφορά στον συνάνθρωπο, συμπληρώνει και μετουσιώνει την μαθητεία σε κάτι το ολοκληρωμένο και βαθύ. Σε κάτι που δεν έχει μεγάλη σχέση με αυτό που τώρα εμείς θεωρούμε σαν εσωτερική εργασία. Σκεφθείτε την εικόνα που έχει για την ζωή ένα παιδάκι του δημοτικού και ένας ενήλικας. Η διαφορά είναι τεράστια. Το παιδάκι ζει απλώς στον κόσμο του, έχοντας ελάχιστη επαφή με την σκληρή πραγματικότητα. Αυτή είναι η αναλογική σχέση του καλούμενου εσωτερισμού και του πραγματικού εσωτερισμού, αυτού που προκύπτει από την συγχώνευση της μαθητείας με την υπηρεσία.
Οι ορίζοντες του πνεύματός μας θα διευρυνθούν με αυτή την ολοκληρωμένη εργασία και θα μπορέσουμε να εισχωρήσουμε στα βάθη του εαυτού μας. Διαφορετικά πέρα από τις καλές μας προθέσεις, μας περιμένει στην καλύτερη περίπτωση η θλιβερή στασιμότητα και η απογοήτευση. Την στασιμότητα αυτή προσπαθούμε να την αναπληρώσουμε με θεωρία, ή με συμμετοχή σε διάφορες οργανώσεις. Διαβάζουμε και αποστηθίζουμε διδασκαλίες που δεν τις ζούμε παρά μόνο στην φαντασία μας, απομνημονεύουμε απόψεις και θεωρίες, ξεγελιόμαστε με φανταχτερές ασκήσεις, χωρίς όμως να έχουμε την πραγματική σχέση με αυτά που ισχυριζόμαστε ότι πιστεύουμε, και έτσι ο βαθύτερος εαυτός μας δεν θα μας αποκαλυφθεί ποτέ και το εσωτερικό κενό δεν θα γεμίσει, όσο και αν εμείς παραγεμίζουμε τον νου μας με αυτά που είπαν οι άλλοι.
Με τον συνδυασμό της μαθητείας με την υπηρεσία αλλάζει τρόπον τινά η συχνότητά μας και αποκτά βάθος ο χαρακτήρας μας. Διαφορετικά θα κινηθούμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και ενδέχεται ο εγωκεντρισμός μας να αυξηθεί. Όταν η μαθητεία λειτουργεί μόνη της δεν φέρνει τις ποθητές μεταμορφώσεις και καταφεύγουμε, όπως είπαμε, σε διαδικασίες αναπλήρωσης με θεωρία και φαντασιώσεις.
Γνωρίζω ότι οι σημερινοί "εσωτεριστές" είναι δύσκολο να αποδεχθούν αυτές τις απόψεις, αλλά γιατί όμως; Γιατί δεν μας απασχολεί ο ανθρώπινος πόνος, παρά μόνο θεωρητικά και με στείρους συναισθηματισμούς; Γιατί δεν υπάρχει από μέρους μας πρακτική δράση, παρά μόνο συζητήσεις;
Η πραγματική διεύρυνση της συνειδητότητας δεν είναι μόνο η καλούμενη διαίσθηση, να επικοινωνούμε με άλλα επίπεδα, να βλέπουμε οράματα, αλλά κυρίως να μπορούμε να μπαίνουμε κυριολεκτικά στην θέση του άλλου. Από εκεί προκύπτει η αληθινή συμπόνια. Χρειάζεται λοιπόν και η μαθητεία και η υπηρεσία. Διαφορετικά αυταπατόμαστε. Και όπως είχε πει κάποιος, είμαστε: "Χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζων…"
Πηγή: innerwork.gr
