Tuesday 17 September 2013

Βιβλίο: Το ημερολόγιο ενος Μάγου - Πάολο Κοέλο





Περιγραφή
«Πάνε δέκα χρόνια από τότε που μπήκα σ' ένα σπιτάκι, στο Σεν-Ζαν-Πιε-ντε-Πορ, σίγουρος πως έχανα το χρόνο μου. με την ιδέα πως υπήρχαν μυστικά, μυστηριώδεις δρόμοι άνθρωποι ικανοί να καταλάβουν και να ελέγξουν πράγματα απαγορευμένα στην πλειονότητα των θνητών. Έτσι το να διανήσεις το δρόμο των κοινώνανθρώπων φαινόταν ένα σχέδιο χωρίς ενδιαφέρον.»
Σε αυτή τη φλογερή αφήγηση, ο Πάουλο Κοέλο περιγράφει τις περιπέτειες που έζησε διασχίζοντας το δρόμο του Αγίου Ιακώβου- ένα ταξίδι γεμάτο υπερφυσικά φαινόμενα και διδάγματα που βασίζονται στο στοιχείο της υπαρξιακής κάθαρσης.
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Ερμής ο Τρισμέγιστος





Μόλις το 15ο αιώνα έγινε γνωστό το έργο του Ερμή του Τρισμέγιστου στη Δύση. Στα χρόνια, δηλαδή, της Αναγέννησης. Μεταφράστηκαν, τότε, από τον Μαρτσίλιο Φιτσίνο -από τα ελληνικά στα λατινικά- αποσπάσματα από το έργο του φιλοσόφου των φιλοσόφων ως “Hermetica Corpus Hermeticum” . Αυτή η μετάφραση αποτέλεσε το έναυσμα.

Το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων διογκώθηκε ξαφνικά και από τότε έχουν γίνει αμέτρητες εκδόσεις ενσωματώνοντας στο έργο όλες τις μυστικιστικές και αλχημικές θεωρήσεις των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Ακολούθησαν από τότε έως σήμερα, πάρα πολλές εκδόσεις σε τουλάχιστον εκατό γλώσσες.
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Τα σπασμένα φτερά - Χαλίλ Γκιμπράν





ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ
Θερμός και ανυπόκριτος αγωνιστής για τα δικαιώματα του ανθρώπου ηταν ο Γκιμπράν, απο τους πιο ξεχωριστούς στην ιστορία των ανθρώπων. Έδωσε μάχη μακρόχρονη και σκληρή, για ν’ αναγνωριστούν τα δικαιώματα των νεων, αντρών και γυναικών, στο ζήτημα του έρωτα και του γάμου. Αγωνίστηκε ιδιαίτερα για την κατάργηση των δυναστικών εθίμων και συνηθειών του γάμου που επικρατούσαν απο αιώνες στην κοινωνική δομή των χωρών της Μέσης Ανατολής.

Το πιο άδικο απο τα έθιμα αυτα ήταν να αρραβωνιάζουν οι γονείς τα παιδιά τους και να κανονίζουν το γάμο τους χωρίς αυτα να έχουν γνώμη, αλλα και ούτε γνώση πολλές φορές, γιατί τα αρραβώνιαζαν απο πολύ μικρή ηλικία. Η ατομική ελευθερία χτυπιόταν ετσι στο πιο ζωτικό σημείοτης…
Συνέχεια. . . »

Wednesday 11 September 2013

Οι μυστικές γνώσεις του Θιβέτ

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι εκείνοι που στο άκουσμα και μόνο του ονόματος αυτής της «χώρας των χιονιών» δεν μένουν ασυγκίνητοι, ίσως γιατί ακούν ένα κάλεσμα, σαν να θυμούνται κάτι σημαντικό που έχουν λησμονήσει και ξαφνικά έλκει το βλέμμα του νου, το κάνει να υψώνεται και να προσπερνά τη μικρότητα και καθημερινότητα για να εστιαστεί σε κάτι πραγματικό υψηλό, άγνωστο και γνώριμο συγχρόνως κάτι περίεργο και μυστικιστικό αυτό το όνομα είναι: Θιβέτ!


Αναζητώντας κανείς τη «Στέγη του Κόσμου», όπως αποκαλείται το Θιβέτ, θα βρεθεί σε δρόμους που ανεβαίνουν μέχρι και τα 6.000 μέτρα ύψος για να φτάσει σε μια πραγματικά μοναδική στον κόσμο περιοχή, η οποία περιβάλλεται από οροσειρές που φτάνουν τα 9.000 μέτρα ύψος και που μονίμως είναι καρφωμένες στον ουρανό, όπου το λευκό του χιονιού ενώνεται με το λευκό των σύννεφων, κάτι πολύ δύσκολο να κατανοηθεί για κάποιον που δεν έχει πάει σε ψηλές χιονοσκέπαστες κορφές.

Το εκπληκτικότερο είναι ότι, σύμφωνα με κάποιους γεωλόγους, το υψίπεδο του Θιβέτ κάποτε ήταν θάλασσα!

Οι άνθρωποι αυτού του τόπου - περίπου δύο εκατομμύρια- από τη στιγμή της γέννησής τους βρίσκονται στο έλεος των δυνάμεων της φύσης, μιας Φύσης σκληρής και απρόβλεπτης στις απότομες αλλαγές ήλιου-βροχής, χιονοθυελλών, παγοθυελλών ή κατολισθήσεων. Έτσι σε γενικές γραμμές, η καθημερινή ζωή αυτών των ανθρώπων ακολουθεί τους ρυθμούς της φύσης που έχουν μάθει να τη διαβάζουν και να προβλέπουν τις αλλαγές της.

Δεν πρόκειται σε αυτό το μικρό άρθρο να περιγράψουμε το κοσμικό Θιβέτ, αλλά να εισχωρήσουμε στο εσωτερικό Θιβέτ, όπως εισχώρησαν τα στοιχεία αυτής της έντονης Φύσης στην καθημερινή ζωή αυτών των ανθρώπων και που χωρίς αυτήν την εισχώρηση, εμείς δε θα μπορούσαμε να καταλάβουμε το φαινομενικό παραλογισμό της επιλογής αυτού του τόπου για ανθρώπινη κατοικία, αν δεν υπήρχε μια εσωτερική φιλοσοφία, δηλαδή μια ανώτερη δικαιολογία. Αυτοί οι άνθρωποι δε θα μπορούσαν και δε θα ήθελαν να ζήσουν σε έναν τέτοιο αφιλόξενο τόπο, εκτός κι αν δεν είναι κοινοί θνητοί. Το σίγουρο πάντως είναι ότι, τουλάχιστον, δεν είναι κοινοί επειδή μοιάζουν με τους καλύτερους αθλητές μας, με τη διαφορά ότι οι θιβετανοί καθημερινά διατηρούν τις καλύτερες επιδόσεις τους, καθώς επίσης ότι δεν υπάρχει κανείς για να τους ζητωκραυγάζει: «Αποτραβήξου από τον ήλιο στη σκιά, για να αφήσεις θέση περισσότερη στους άλλους».

Και το σημαντικότερο... δεν το κάνουν για τον εαυτό τους, δεν ζουν για τον εαυτό τους!

«Ο Ουρανός είναι αιώνιος και η Γη διαρκής. Γιατί; Δεν ζουν για τον εαυτό τους κι έτσι ζουν για πολύ».

Όπως συμβαίνει δηλαδή με τους αγωνιστές, γράφουν και γράφονται στην Ιστορία.

Εμβαθύνοντας λοιπόν στη Θιβετιανή δοξασία, καταλαβαίνουμε πως χωρίς αυτήν την ανώτερη Φιλοσοφία Ζωής, (θεωρητική και πρακτική) σε τέτοιες συνθήκες διαβίωσης, δεν θα μπορούσε να υπερνικηθεί η ανθρώπινη ύπαρξη και χωρίς αυτήν τη νίκη στον κατώτερο εαυτό, το πνευματικό Άτομο δεν αφυπνίζεται.

Το φιλοσοφικό μυστικό του Θιβέτ λοιπόν βρίσκεται σε εκείνη την Διδασκαλία που μιλά για τρεις θεμελιώδεις Αρχές που εκδηλώνεται η Φύση σε όλη της την μεγαλοπρέπεια και που αυτές οι ίδιες Αρχές, με διαφορετικά ονόματα, συναντώνται στη φιλοσοφία όλων των μυητικών φιλοσόφων και Πολιτισμών.

Αυτές οι τρεις Αρχές είναι: ο Μακρόκοσμος (Ουρανός), ο Μικρόκοσμος (Γη) και ο Άνθρωπος. Οι έννοιες Κι, Σάρα και Μπάντγκαν σύμφωνα με την μετάφραση του Κόρβιν - Κρασίνσκι:

Κι, είναι «η Λογική (ΛΟΓΟΣ) που διαπερνά και στηρίζει το Σύμπαν».
Σάρα, είναι «η Αρχή που κατέχει τον κόσμο και κινεί κάθε δραστηριότητα»

Μπάντγκαν είναι «η Αρχή της Παθητικότητας», είναι η Ύλη. Η ιστορία πλέκεται από ηρωικές πράξεις όπως ήδη είπαμε, και καθώς οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις γίνονταν πάντοτε από πραγματικά μεγάλους ανθρώπους, έτσι η μεγαλύτερη αυθεντία των τελευταίων αιώνων στον χώρο του Εσωτερισμού, η Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ, στο διάστημα 1856 - 1870 επισκέφθηκε (με τα μέσα της εποχής) το Θιβέτ τρεις φορές και μέσω αυτής της τότε νεαρής Φιλοσόφου, ανακαλύφθηκε το πιο απόκρυφο Θιβέτ καθώς σε αυτόν τον τόπο, όχι τυχαία, φυλασσόταν ένας θησαυρός, ίσως το πιο αρχαίο Βιβλίο στο οποίο κρύβονταν τρομερά μυστικά.

Στη «Μυστική Δοξασία» η Μπλαβάτσκυ εξηγεί:

«Η αποκαλυμμένη Ίσιδα» αρχίζει με την αναφορά σε ένα «αρχαίο βιβλίο». Αυτό το βιβλίο είναι η πρώτη πηγή, το αυθεντικό πρωτότυπο βάσει του οποίου δημιουργήθηκαν πολλοί από τους τόμους του Κιου-τι ...

Είναι γραμμένο σε Σενζάρ, τη μυστική μυητική γλώσσα. Οι θεϊκές υπάρξεις το υπαγόρευσαν στους Γιους του Φωτός στην κεντρική Ασία, κατά ΄την αρχή της δικής μας πέμπτης φυλής. Υπήρχαν καιροί που τη Σενζάρ την γνώριζαν όλοι οι μύστες και που οι πρόγονοι των Τολτέκων την καταλάβαιναν τόσο καλά, όπως και οι χαμένοι κάτοικοι της Ατλαντίδας (Τέταρτη Φυλή), οι οποίοι με την σειρά τους την πήραν από τους σοφούς της τρίτης φυλής. Οι Μανού την κληρονόμησαν από τους Ντέβα της δεύτερης και πρώτης φυλής».

Απομνημόνευσε με ακρίβεια δύο βιβλία από τη «Στάντζα των Ντζιάν» (Στάντζα: Λόγοι των Ντζιάν: από την σανσκριτική λέξη «Ντιάνα» που σημαίνει Στοχασμός). Αργότερα κατέγραψε αυτά τα βιβλία, που αποτελούν τον κεντρικό κορμό του τεράστιου έργου της «Μυστική Δοξασία» και τα έκδωσε χωριστά.

Οι «Στάντζα των Ντζιάν» που μετέφρασε η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, αποτελούν ένα πολύ μικρό μέρος μιας σειράς βιβλίων με τον τίτλο «Κιού-τι», τα οποία είναι γραμμένα πάνω σε φύλλα φοινικιάς, που με κάποια άγνωστη τεχνική (αλχημική;) έχουν γίνει άφθαρτα και καμιά γνωστή δύναμη (νερό, οξέα, αέρας, φωτιά, κλπ) δεν μπορεί να τα καταστρέψει. Είναι γραμμένα σε μια πολύ αρχαία γλώσσα, την Σενζάρ. Πρόκειται για μια ιερογλυφική γλώσσα που διατηρείται ακόμα σε μερικές αδελφότητες.

Αν συνειδητοποιούμε την αυθεντικότητα αλλά και το βάθος αυτών των γραπτών, τότε, μόνο και μόνο με την σκέψη ότι έχουμε τη δυνατότητα να διαβάσουμε αυτά τα έργα που τόσο γενναιόδωρα μας προσέφεραν τον καρπό τόσο μεγάλων μόχθων, δεν θα φανεί έξυπνο να αφήσουμε να πάνε χαμένα .

Το πρώτο βιβλίο από την «Στάντζα των Ντζιάν» αναφέρεται στην Κοσμογένεση. Θυμίζει την Αριθμοσοφία του Πυθαγόρα, μεταξύ άλλων αρχαίων Δοξασιών και, όπως προαναφέραμε, οι ίδιες Γνώσεις ήταν κοινές σε όλους τους μεγάλους Μύστες.

Η πρώτη Στάντζα, μας περιγράφει (με συμβολικές εικόνες) τη διαδικασία εκδήλωσης (Μανβάνταρα) της πανταχού παρούσας, αιώνιας, απεριόριστης και αμετάβλητης ΑΡΧΗΣ (ΜΑΧΑΠΟΥΡΟΥΣΑ = ΠΑΤΕΡΑΣ) που εισχωρεί μέσα στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ (ΜΟΥΛΑΠΡΑΚΡΙΤΙ = ΜΗΤΕΡΑ) και από την ένωση αυτών των Απόλυτων Αρχών, γεννιέται το Σύμπαν (το Σώμα του ΠΑΝΤΟΣ). Μετά από μια μεγάλη διάρκεια ΖΩΗΣ, θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για να επιστρέψει στην πρωταρχική, ανεκδήλωτη κατάσταση (ΠΡΑΛΑΓΙΑ =ΥΠΝΟΣ).

Το δεύτερο, ασχολείται με την Ανθρωπογένεση. Σχετικά με την εξέλιξη του ανθρώπου, οι θέσεις της Μυστικής Δοξασίας συγκρούονται τόσο με τη σύγχρονη επιστήμη όσο και με τα σύγχρονα θρησκευτικά δόγματα. Ο «μεταφυσικός» ή υπερβολικός ίσως χαρακτήρας αυτών των διδασκαλιών, αν και συμβολικός, είναι τόσο πολύ αντίθετος με το κενό γράμμα της Βίβλου ή με τις θέσεις της επίσημης Επιστήμης, ώστε να προκαλεί μια σκανδαλώδη άρνηση εκ μέρους των σημερινών «Ειδημόνων-Αρχόντων». Από την άλλη πλευρά, οι σχετικοί με τον Εσωτερισμό, γνωρίζουν ότι αυτές οι Διδασκαλίες πρέπει να είναι σωστές γιατί πρώτον είναι οι πιο λογικές και δεύτερον διευθετούν όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν, δίνοντας πραγματικές απαντήσεις.

1η θέση: μας λέει ότι ο άνθρωπος πρώτα είναι Πνεύμα και μετά Ύλη και ότι στο σύνολό του είναι επταπλός, δηλαδή ότι εκτός από το υλικό σώμα έχει άλλα έξι «σώματα».

Ότι στη διαδικασία της γέννησής του, πρώτα αποκτά ψυχή (αστρικό σώμα) και μετά ντύνεται με υλικό σώμα, το οποίο είναι αντίγραφο του αστρικού.

Ότι η ψυχή περνάει από διαδοχικές ενσαρκώσεις - εκσαρκώσεις (μετενσάρκωση) με σκοπό την ατομικοποίηση τής κάθε ανθρώπινης ψυχής, που συνεπάγεται και την απελευθέρωσή της από το Κάρμα.

2η θέση: μας μιλάει για την ταυτόχρονη εξέλιξη επτά ανθρώπινων φυλών, στις επτά περιοχές (Μπαλόνια) των τεσσάρων επιπέδων του πλανήτη (στα μάτια του αμύητου, όπως τα σώματα του ανθρώπου, έτσι και τα επίπεδα της Γης είναι αόρατα).

3η θέση: ότι ο άνθρωπος από την εμφάνισή του πάνω στον πλανήτη, είναι προγενέστερος από κάθε άλλο θηλαστικό. (*Σε αυτό συμφωνούν οι τελευταίες μετρήσεις χρονολόγησης του ανθρώπινου DNA και δηλώνουν ότι είναι προγενέστερο από αυτό των ανθρωποειδών πιθήκων)
Επίσης, ότι η «ηλικία» του ανθρώπου είναι κατά πολύ αρχαιότερη (18.000.000 χρόνια πριν) και ο πολιτισμένος άνθρωπος επίσης είναι κατά πολύ αρχαιότερος.

4η θέση: Ότι οι πρώτοι Οδηγοί - βασιλιάδες των ανθρώπων ήταν ενσαρκωμένοι Θεοί. Φεύγοντας από αυτήν τη σύντομη αναφορά των «Στάντζα των Ντζιάν» θα καταπιαστούμε με το «Βιβλίο των Χρυσών Κανόνων», τα πρωτότυπα των οποίων είναι χαραγμένα πάνω σε ορθογώνιες πλάκες, ενώ αντίγραφά τους βρίσκονται πάνω σε δίσκους. Όμως, πρωτότυπα και αντίγραφα φυλάσσονται μέσα στους Ναούς. Η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ μας λέει ότι αυτοί οι κανόνες έχουν ίδια προέλευση με το μεγάλο μυστικιστικό έργο που λέγεται Paramartha το οποίο είχε δοθεί στον Nagarjouna από τους Μύστες (Nagas). Η γραφή είναι συχνά στη θιβετανική γλώσσα αλλά και στην ιερατική (Σενζάρ). Λίγοι από αυτούς τους κανόνες είναι πριν από την εποχή του γνωστού Βούδα (Σιντάρτα Γκωτάμα) και οι υπόλοιποι μετά από αυτόν. Στο σύνολο είναι 90 μικρές πραγματείες από τις οποίες και πάλι η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ είχε αποστηθίσει τις 39 και κάποιες από αυτές γνωστοποίησε στους αναζητητές της Δύσης.

Τα κείμενα αυτά έχουν εκδοθεί σε ενότητες όπως:
«Η Φωνή της Σιγής», «Οι Δύο Ατραποί», «Οι Επτά Πύλες», «Φως στην Ατραπό».

«Γιατί το νοητικό όμοιο είναι με καθρέφτη; Σκόνη μαζεύοντας, τη σκόνη καθρεφτίζει. Χρειάζεται η γλυκιά αύρα της Σοφίας της ψυχής να σκουπίσει τη σκόνη από τις πλάνες μας. Προσπάθησε, ω αρχάριε, να συγχωνέψεις το νοητικό με την ψυχή σου».

Αυτήν τη Διδασκαλία, αν και ίσως δεν τη γνωρίζουν θεωρητικά οι απλοί άνθρωποι, όπως και εμείς δεν ξέρουμε πολλά από τα πράγματα που χρησιμοποιούμε, εν τούτοις, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι ζωτικά συνδεδεμένοι με αυτές τις Αρχές, αρχές που επιβεβαιώνονται τη στιγμή του θανάτου τους, καθώς δεν φοβούνται να πεθάνουν, επειδή έζησαν με αυτές και θα αμειφθούν για αυτήν την στάση. «Στο θάνατο φαίνεται η πραγματική σχέση του ανθρώπου με τη ζωή».

Αν μιλάμε λοιπόν για μια πραγματική Φιλοσοφία Ζωής, τότε μέσα σε αυτήν έχει θέση και ο θάνατος, τον οποίο τόσο πολύ φοβούνται οι Δυτικοί.

«Να είσαι καρτερικός ω υποψήφιε, σαν κάποιος που διαρκεί αιώνια. Οι ίσκιοι ζουν και αφανίζονται. Αυτό που μέσα σου είναι, θα ζει παντοτινά. Αυτό που μέσα σου είναι, γνωρίζει γιατί είναι η ίδια η Γνώση».

Το «Μπάρντο-Τέντολ» είναι η Βίβλος-Οδηγός, που κατανοώντας τη φιλοσοφία του κατά την διάρκεια της ζωής, ο άνθρωπος ετοιμάζεται κατάλληλα ώστε να είναι έτοιμος και άφοβος στην παρουσία του θανάτου. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνει να Ζει ουσιαστικά και ελεύθερα χωρίς το φόβο του θανάτου.

«Δείχνε τον δρόμο, έστω και αμυδρά και χαμένος μες στο πλήθος, όπως κάνει το βραδινό άστρο για εκείνους που πορεύονται μες στο σκοτάδι».
«Να ΄σαι υπομονετικός ω υποψήφιε, σαν κάποιος που ούτε την αποτυχία φοβάται, ούτε και την επιτυχία χαϊδεύει.

Κάρφωσε το βλέμμα της ψυχής σου πάνω στο αστέρι που είσαι η αχτίδα του, το φεγγοβόλο αστέρι, που λάμπει μέσα στα σκοτάδια της αιώνιας ύπαρξης, μες στις ασύνορες πεδιάδες του αγνώστου».

Βιβλιογραφία:

* «Η Φωνής της Σιγής», Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, «Θεοσοφικές Εκδόσεις»
* «Στάντζα των Ντζιάν» Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, «Ερμητική Βιβλιοθήκη»
* «Θιβέτ» Ηelmut Uhlig, Εκδόσεις «ΚΟΝΙΔΑΡΗ»
* « Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Απομνημονεύματα» Mary K. Neff Εκδόσεις «Νέα Ακρόπολη»
* «Η Μύηση στο Θιβέτ», Αλεξάνδρα Ντάβιντ Νελ, Εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος»
* «Τα τρία Κ΄έντρα του Μυστηρίου» Γ.Α. Πλάνας Εκδόσεις «Νέα Ακρόπολη»
* «Η Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών» Εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος»
* «Φως στην Ατραπό» Μ. Κόλλινς Εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος»


Άρθρο από το περιοδικό "Νέα Ακρόπολη" (Τεύχος : 114)



Συνέχεια. . . »

Αναζήτηση της Ουτοπίας ή Ουτοπία της Αναζήτησης;

Την Περασμένη Κυριακή η “Καθημερινή” έγγραφε μεταξύ άλλων …
H απόκρυφη ιστορία του δυτικού κόσμου σε μορφή θρίλερ, η αναζήτηση στις σελίδες μυστικών κωδίκων, που ξετυλίγουν το κουβάρι ξεχασμένων ιστοριών που πάντα γοητεύουν, κέρδισε την προτίμηση του κοινού, εντός του οποίου προφανώς περιλαμβάνονται οι λάτρεις των αστυνομικών αλλά και των ιστορικών μυθιστορημάτων. H επιτυχία ήρθε και στην Eλλάδα, κατέκτησε -στόμα με στόμα στην αρχή- τους Eλληνες αναγνώστες, αναρριχήθηκε στις λίστες των μπεστ σέλερ και ο δρόμος άνοιξε.


Oποιο βιβλίο του Nταν Mπράουν κυκλοφόρησε μετά, π.χ. ο «Aρκτικός Kύκλος» (αλλά και όποιο είχε προηγηθεί του «Kώδικα», όπως Illuminati – Oι πεφωτισμένοι», όλα από τις εκδόσεις «Λιβάνης») παρασύρθηκαν σε ρυθμούς όχι συνήθεις για τα ελληνικά δεδομένα. Oπως, όμως, δείχνουν τα νούμερα, οι πλέον αδιάψευστοι μάρτυρες, ο Nταν Mπράουν ακούμπησε με το μαγικό του ραβδί και άλλα βιβλία, και άλλους εκδότες που σκέφτηκαν -ευφυώς- να συμμετάσχουν στον παροξυσμό «Nτα Bίντσι».

Tο βιβλίο του Σίμον Kοξ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Eσοπτρον» με τον τίτλο «Σπάζοντας τον κώδικα Nτα Bίντσι» από τις 8 Δεκεμβρίου, οπότε κυκλοφόρησε, μέχρι σήμερα έχει πουλήσει, ακριβώς, 16.201 αντίτυπα. Θέμα του, μια επεξήγηση των ονομάτων, των εννοιών και των θρύλων που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Nταν Mπράουν, το οποίο επιχειρεί να λειτουργήσει ως συμπληρωματική πηγή γνώσεων και πληροφοριών.

Παράλληλα θέματα πραγματεύεται και το πλέον πρόσφατο στην εκδοτική παραγωγή, το βιβλίο του Nταν Mπερστάιν «Tα απόκρυφα του Kώδικα Nτα Bίντσι», με υπότιτλο «O μόνος πλήρης και τεκμηριωμένος οδηγός των μυστηρίων του κώδικα που έγινε επίσης μπεστ σέλερ», σε μετάφραση Iλάειρας Διονυσοπούλου και Kώστα Kαλογρούλη (εκδ. Kαστανιώτης) μέσα σε μία εβδομάδα εξάντλησε την πρώτη έκδοση των 4 χιλιάδων αντιτύπων και έκανε ανατύπωση με έξι χιλιάδες αντίτυπα.

Το ιερό δισκοπότηρο για τους αμυήτους είναι μια έννοια ασαφής συγκεχυμένη και ακατανόητη. Το Δισκοπότηρο πολλές φορές εικονίζεται σαν πέτρα, σαν ένα ανθρώπινο κεφάλι και τέλος σαν το κύπελο που χρησιμοποίησε ο Ιησούς στο Μυστικό Δείπνο και που μέσα φυλάχτηκε το αίμα του όταν σταυρώθηκε. Μαζί με την λόγχη που ο εκατόνταρχος τρύπησε την πλευρά του Ιησού, το GRAAL μεταφέρθηκε στην Αγγλία από τον Ιωσήφ της Αριμαθαίας.

Στις ρομαντικές ιστορίες του Βασιλιά Αρθούρου το Ιερό Δισκοπότηρο συνοδευόταν από μια σειρά φύλακες, απογόνους του Ιωσήφ οι οποίοι είχαν αναλάβει την φυλαξη του σε ένα μυστηριώδες Κάστρο. Εχουν γραφτεί πάρα πολλά για το Ιερό Δισκοπότηρο και για τη σημασία του στο κύκλο των ιστοριών του Αρθούρου και των κελτικών μύθων.

Στο βιβλίο του ο Νταν Μπράουν δίνει μεγάλη έμφαση στην Ταύτιση του Ιερού Δισκοπότηρου με την Μαρία Μαγδαληνή ή οποία φέρεται και ως σύζυγος του Ιησού (παλαιά δοξασία) στην οποία δεν στέκεται ο αληθινός ερευνητής παρά μόνο στον συμβολισμό του ιερού Θυλικού που δεν μπορεί να είναι άλλη από την Σοφία. Την Σοφί Νεβώ. Στην Σόφι της οποίας το όνομα αποτελεί και ένα μέρος του ίδιου του Κώδικα. Αλλά για ποιά Σοφία ομιλούμε; πρόκειται άραγε μόνο για την σοφία-σοφρωσύνη, δηλαδή την Μήτις των Αρχαίων Ελλήνων ή η έννοια «Σοφία» εδώ εκτινάσσεται σ’ ένα κύκλο μυσταγωγικής δημιουργίας, όντας η θηλυκή θεότητα του ταξειδιού μας προς την Γνώση; Είναι, η σοφή σύζυγος του Βασιλεά Σολομώντα, αυτή που τον καθοδήγησε στην κατασκεύη του Ναού, είναι η Chokmah των Εβραίων, η Sapientia των λατίνων.., πρόκειται για την ενσάρκωση όλων των σοφρώνων πραγμάτων, πρόκειται για την Σοφία των γνωστικών.

Για τον Πλάτωνα η πραγματική προέλευση της ψυχής είναι από τα άστρα, και το αντικείμενο της ανθρώπινης εμπειρίας είναι να ανυψωθεί μέσα από τις πλανητικές σφαίρες και να επιστρέψει στους ουρανούς. Με βάση λοιπόν την γνωστική θεωρία η Σοφία είναι η είκονα της anima, της ψυχής, ως θεότητα της γονιμότητας ή ως μητέρα-τροφός ή ως παθητική δεκτικότητα του αρσενικού Λόγου. Μέσα από τα ζεύγη των αντιθέτων, Yahweh και Shekinah, Βάθος και Σιγή, Πνεύμα και Αλήθεια, Λόγος και Ζωή… αναδύεται η συμφιλίωση αυτών των αντιθέτων, από την δημιουργική ένωση της του Θεού Σοφίας και του Λόγου του Θεού, που οδηγούν στην δημιουργία όλων των εκδηλωμένων μορφών ζωής! Πρόκειται για την αρχέγονη ένωση του ενεργητικού αρσενικού με το παθητικό θηλυκό στοιχείο. Πρόκειται για το μέγα μυστήριο του Ιερού Γάμου που δημιουργεί το Θείο Ζεύγος…, κατά τον τρόπο που η θεογονία του Ησίοδου φέρνει σε συνεχή συνουσία την Γαία με τον Ουρανό και γεννούν όλα τα όντα… Στην πραγματικότητα το Σύμπαν υφίσταται προκειμένου να εκπαιδεύσει το Πνεύμα. Το Πνεύμα χρειάζεται να διέλθει μέσα από μεγάλο αριθμό ηθικών, θρησκευτικών, και υλικών ασκήσεων προκειμένου να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του και ο κόσμος θα υφίσταται εως όλα τα όντα να αποκτήσουν απόλυτη συναίσθηση της θεϊκότητά τους. Έτσι η του θεού Σοφία, το ιερό κύπελλο, το Άγιο Δισκοπότηρο που τόσοι αναζήτησαν, το απόλυτο γνωστικό θηλυκό στοιχείο, γίνεται το όχημα υποδοχής του Λόγου.

Πάντως οι μύθοι αυτοί ζωντανεύουν στη συνείδηση τα ανώτερα ιδανικά των Ιπποτών, μεταμορφώνοντας τον άνθρωπο σε έναν ιππότη που ξεκινάει ο ίδιος για την αναζήτηση και ενώνει όλα τα τμήματα του εαυτού του γύρω απο την δική του στρογγυλή τράπεζα και γίνεται ένας γενναίος ιππότης, που μπαίνει στην υπηρεσία της δικής του ψυχής προς χάριν της οποίας αναλαμβάνει τις πιό επικίνδυνες περιπέτειες. Γίνεται τελικά αυτός που αναλαμβάνει την περιπέτεια της αναζήτησης του Δισκοπότηρου μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, κι’αυτή η αναζήτηση θα επισφραγίσει τον ανοδικό του δρόμο. Τότε ό ανώτερος άνθρωπος, μετατρέπεται σε τέλειο ιππότη στον ιππότη που δεν είναι άλλος από την νέα ενσάρκωση του Ιωσήφ της Αριμαθαίας.

Ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας είναι ένα σχετικά δευτερεύον πρόσωπο της Καινής Διαθήκης. Είναι ένας πλούσιος Εβραίος και μαθητής του Ιησού, κρυφά όμως για τον φόβο των Ιουδαίων (κατά Ιωάννη 19.3 και στο κενοτάφιο του τοποθετήθηκετο σώμα του Χριστού μετά την Αποκαθήλωση. Ο ρόλος του Ιωσήφ, όμως συνεχίζεται και στην Αποκάλυψη που λέει ότι οι Ιουδαίοι έγιναν έξω φρενών με την γενναιοδωρία του Ιωσήφ και τον κλείδωσαν σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, με σκοπό να τον θανατώσουν αργότερα . Πριν όμως προλάβουν ο Ιωσήφ κατάφερε με τη βοήθεια του Ιησού να εξαφανισθεί.Την ίδια μάλιστα ημέρα ο Ιησούς έδωσε στον Ιωσήφ το Δισκοπότηρο και τον πληροφόρησε ότι υπάρχουν άλλοι δύο φύλακες εκτός από τον ιδιο. Μετά την φυγή του ο Ιωσήφ μαζύ με μια ομάδα Χριστιανών ανεχώρησε για μια περιοχή της Αγγλίας με το όνομα Αβαλον όπου και συναντήθηκε με τους άλλους δύο φύλακες τον Πέτρο και τον Μπρόν.

Η ιστορία του Δισκοπότηρου αρχίζει από την Ιερουσαλήμ και τα πρώτα χέρια που κράτησαν αυτό το Σκεύος ήταν εκείνα του Γλυκύ Ναζωραίου. Μέσα από αυτό πραγματοποιείται η λυτρωτική πράξη της μυστηριακής Θείας Κοινωνίας και εκεί μέσα ενσταλάζει το αίμα που xύθηκε από τον Θεάνθρωπο πάνω στο Σταυρό της Θυσίας. Εν ολίγοις ο Αρτος και ο Οίνος της Θείας Κοινωνίας συμβολίζουν τον τη θεϊκή θυσία που λυτρώνει τον κατώτερο άνθρωπο κι’ απελευθερώνει τον αγωγό που σχηματίζει το πόδι του graal ώστε να επιτυγχάνεται η ανεμπόδιστη επικοινωνία του κατώτερου ανθρώπου με τον ανώτερο του εαυτό. Γι’αυτό ακόμα και από τη θρησκευτική άποψη το Δισκοπότηρο θεωρείται σκεύος ιδιαίτερης πνευματικης δυνάμεως.

Η δύναμη του Δισκοπότηρου είναι αβάσταχτη και καταστροφική για τα χέρια ανθρώπων που συμβολίζονται από τις προσωπικότητες του Ιούδα και Πιλάτου Μόνο ενα χέρι αγνό θα μπορούσε να το διαφυλάξει, το χέρι ενός ανθρώπου που πολωμένου στο πνευματικό πεδίο,το χέρι του Ιωσήφ που είχε συλλάβει την εσωτερική διδασκαλία του χριστιανισμού. Ηταν ο μόνος αξιος να κατεβάσει το σώμα του Ιησού από το Σταυρό και να συλλέξει το αίμα του μέσα στο Δισκοπότρο, επισφραγίζοντας έτσι τη πράξη της τελικής θυσίας. Οταν οι εκπρόσωποι της υλης που δεν ήσαν άλλοι από τους ρωμαίους στρατιώτες, συνέλαβαν τον Ιωσήφ στάθηκε αδύνατο να τον κρατήσουν φυλακισμένο, μέσα στον συμβολισμό του Ιωσήφ δεν υπάρχει τίποτε το υλικό ώστε να κρατηθεί δέσμιος, οι τέσερεις γωνιές της φυλακής τα τέσσερα στοιχεία που συνθέτουν τον υλικό άνθρωπο ανυψώνονται και ελευθερώνουν τον ανώτερο άνθρωπο τον Ιωσήφ ο οποίος ταυτίζεται πλέον με το ίδιο το Δισκοπότηρο, και είναι έτοιμος πλέον να αναλάβει την μεγάλη αποστολή τη διαφύλαξη του GRAAL. H δεύτερη αλλά ίσως σημαντικότερη αποστολή του Ιωσήφ είναι η μεταφορά του Δισκοπότηρου από την Ανατολή στη Δύση.

Η πορεία του Graal είναι λίγο πολύ γνωστή και συνυφασμένη με τη πορεία των Ιπποτών του Ναού, η συνοδεία τελικά κατέληξε στο Γκλαστόνσμπερυ σε μια εκκλησία αρκετά περίεργη, υπάρχει μαλιστα η άποψη ότι η εκκλησία αυτή ήταν χτισμενη σύμφωνα με τα πρότυπα της Νέας Ιερουσαλήμ που περιγράφει ο Ιωάννης στη Αποκάλυψη. Η κάθοδος του Δισκοπότηρου στο υλικό πεδίο χωρίς την απώλεια της πνευματικής του φύσεως κατέστησε αυτό αόρατο από τα όμματα των αμυήτων.

Η χαμηλή ύλη είναι αδύνατο να δεί την πνευματική πηγή. Το Δισκοπότηρο χάθηκε, γνωρίζουμε την υπαρξή του αλλά δεν το βλέπουμε δεν γνωρίζουμε που ακριβώς είναι εδώ αρχίζει η αναζήτηση αρχίζει το ανοδικό ταξίδι ενός εκάστου εξ’ημών. Ειναι ενα εργο που στην συμβολική σημασία του εισέρχεται για πρώτη φορά ο Μέρλιν. Ο Δρυίδης που κληρονόμησε τη Βιβλο μέσα στη οποία καθορίζεται, η επιστροφή του Δισκοπότηρου, καθορίζεται ότι η ουτοπία της αναζήτησης γίνεται αναζήτηση της ουτοπίας για κείνους που κατόρθωσαν να γίνουν διαδοχοι του Ιωσήφ.

Με άλλα λόγια η αναζήτηση του Δισκοπότηρου μπορεί να ερμηνευθεί σαν την αναζήτηση του ανώτερου μας εαυτού. Πολλές φορές ο άνθρωπος δεν κατανόησε την σημασία της εποχής που ζούσε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολύ σημαντικά ιστορικά γεγονότα να τον αφήνουν πότε αδιάφορο και πότε αλώβητο.

Η κοινωνία έπαιξε πολλές φορές το ρόλο του κομπάρσου σε στιγμές μάλιστα που ήταν αναγκαία η έντονη η παρουσία της ,πάντα όμως υπήρχαν κάποιοι επαναστατες, άνθρωποι με βαθύτερες σκέψεις και ανησυχίες , κάποιοι που συνδίαζαν την γνώση ,την τόλμη και την αρετή. Κάποιοι που κατάφεραν να εναρμονίσουν την παγκόσμια συνείδηση με την ατομική τους συνείδηση. Κάποιοι που είδαν και αναγνώρισαν τα σημεία των καιρών παρατηρούντες την φυση και τα διάφoρα φαινόμενα ,αυτοί που κατάφεραν να εναρμονισθούν με τον παγκόσμιο ρυθμό αφού πρώτα εξασφάλισαν δια των φιλοσοφικών τους αναζητήσεων την μοναχική και μοναδικη κάθοδο στο βάθος της συνειδήσεως. Αυτοί οι Ιππότες της Αναζήτησης της Ουτοπίας με τη μορφή του Δισκοπότηρου.

Η σύγχρονη εποχή χαρακτηρίζεται από την μετριότητα των μελών της κοινωνίας που την ακολουθεί ,εμείς ζουμε την εποχή της εξάρτησης του ανθρώπου από τις συσκευές που ο ίδιος κατασκεύασε.Στη σύγχρονη εποχή ο άνθρωπος ζητάει να μάθει περισσότερο από κάθε άλλη φορά . Η γνώση και η προσοχή του έχουν στραφεί σε διαφορους τομείς στο περιβάλλον του και είναι αλήθεια ότι έχει προχωρήσει σε σημαντικές κατακτήσεις.

Που βρίσκεται σήμερα αναζητητής σήμερα , ποιά είναι η θέση του στην σημερινή εποχή ; Που βαδίζει προς πια αναζήτηση ; Ποιό Δισκοπότηρο ; Ποιά Ουτοπία ; Μήπως βλέπει σαν ουτοπία την Αναζήτησης;

Ο άνθρωπος ,μέσα στον αγώνα του για έρευνα ,στρέφεται όλο και περισσότερο πρός τον εαυτό του.Ζούμε σε μια εποχή που γεννάει καινούργιους τρόπους αντίληψης και κατανόησης. Η διαφορά της με τις προηγούμενες έγκειται στό ότι η εποχή μας είναι οριακή όσον αφορά μια βαθύτερη αλλαγή στην συνείδηση του ανθρώπου.

Ο παλιός κόσμος αργοσβύνει τόσο γύρω μας όσο και μέσα μας. Οι άνθρωποι αναζητούν καινούργιο καταφύγιο για τις σκέψεις τους,καινούργια οράματα ,καινούργιους στόχους πιό ζωντανά και πιό οικουμενικά ιδανικά.

Στην αναζήτηση του πλέον ο άνθρωπος βλέπει με μελαγχολία το φιλοσοφικό του παρόν και παρατηρεί ότι παρόλο που η τεχνολογική εξέλιξη τον υποστηρίζει όσο ποτέ άλλοτε, η ανθρωπότητα υποφέρει από έλειψη εσωτερικότητας.

Ετσι εκείνο που σήμερα διαδραματίζει ιδιαίτερη σημασία είναι ,ότι πια ο άνθρωπος δεν αναζητά την ανύψωση του μακρυά από την υλική ζωή και τους περιορισμούς της , αλλά αντίθετα αγωνίζεται να αναβαθμιστεί εσωτερικά χωρίς να απαρνιέται το φυσικό φορέα του. Ισως γι’αυτό το λογο ,το ανέβασμα να είναι πιό δύσκολο.Το προπερασμένο αιώνα μπήκαμε σε μια εποχή της βιομηχανικής επανάστασης , σήμερα ζούμε τα συμπτώματα της μεταβιομηχανικής εποχής κατά την οποία ο άνθρωπος δεν είναι διατεθειμένος να μονάσει και να στερηθεί προκειμένου να βρεί τον εσωτερικό του εαυτό.

Από την αλλη πλευρά η απροβλημάτιστη κοινωνία, πορευεται σαν κουρασμένος ταξιδιώτης ο σύγχρονος άνθρωπος , ταλαιπωρημένος αλλά και εκπαιδευμένος από τις εμπειρίες της αναζήτησης που πλούτισαν την γνώση και την καρδιά του , ειναι έτοιμος να διαβεί ένα εσωτερικό κατώφλι , που θα κάνει την ζωή του πιό πλήρη , πιό λαμπερή πιό ολοκληρωμένη, πιό φωτεινή. Βλέπει πιά τις ακτίνες του Δισκοπότηρου.

Ίσως ετσι εξηγείται και αυτή η σημερινή Νταβινσιακή φρενίτιδα.



Συγγραφέας: Δημήτρης – Οναρ
Πηγή: www.metafysiko.gr
Συνέχεια. . . »

Εισαγωγή στον Δυτικό Εσωτερισμό

Τον Νοέμβριο του 2009 διοργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο της Ινδιανάπολης στην Αθήνα το πρώτο διεθνές συνέδριο Phoenix Rising με θέμα Ο Θάνατος και η Αναγέννηση στην Φιλοσοφία, την Τέχνη, και την Λογοτεχνία: Μια Κοινωνία που πεθαίνει, ή μια Αναγέννηση για τον 21ο Αιώνα;
Ήταν το πρώτο ακαδημαϊκό συνέδριο στην Ελλάδα που ασχολήθηκε αποκλειστικά με θέματα που ανήκουν στον γενικότερο χώρο του Δυτικού Εσωτερισμού. Οι ομιλητές ήταν όλοι καταξιωμένοι ακαδημαϊκοί από εξωτερικό κι Ελλάδα, μεταξύ τους πρωτοπόροι του χώρου όπως ο Nicholas Gοodrick-Clarke, διευθυντής του Κέντρου Δυτικού Εσωτερισμού που προσφέρει μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ, ο Arthur Versluis, Διευθυντής τμήματος Θρησκειολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν στις ΗΠΑ, και πολλοί ακόμη.


Συγκεντρώθηκαν εδώ με αφορμή την πρωτοβουλία του Phoenix Rising (εκπαιδευτικός οργανισμός ολιστικής μάθησης) ώστε να παρουσιαστεί στο κοινό το επίπεδο και τον χαρακτήρα των σπουδών στο Δυτικό Εσωτερισμό, και για να ανοίξει ο διάλογος αυτός και στην Ελλάδα, όπου ναι μεν υπάρχει πολύ ενδιαφέρον σε πολλούς τομείς, αλλά ακόμη η θεματολογία αυτή αντιμετωπίζεται ως κάτι το «παράξενο», ενώ απέχει μακράν από τους ακαδημαϊκούς χώρους. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου δημιουργήθηκε καρποφόρα συζήτηση και τέθηκαν καίρια ερωτήματα.

Ένα ερώτημα που προέκυψε σχεδόν από την αρχή και που επαναλήφθηκε αρκετές φορές, αφορούσε την ακαδημαϊκή μελέτη του Δυτικού Εσωτερισμού. Τι είναι, σε τι χρησιμεύει, τι σχέση έχει με τις έννοιες της μεταφυσικής, της φιλοσοφίας, του μυστικισμού, ή της θρησκείας. Είναι πολύ εύκολο αυτοί οι όροι να συγχέονται, και η παραπληροφόρηση είναι πολύ μεγάλη. Οπότε, ως διοργανώτρια του συνεδρίου και ως κάτοχος του ΜΑ Δυτικού Εσωτερισμού από το πανεπιστήμιο του Έξετερ, θεώρησα καλό εδώ να συνοψίσω κάποιες απαντήσεις στα πιο συχνά ερωτήματα ώστε να επεξηγηθούν κάποιοι όροι, να οριοθετηθούν κάποιες έννοιες, και να διευκολυνθούν όλοι όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα.


Τι είναι ο Δυτικός Εσωτερισμός;

Ο ορισμός του όρου «Δυτικός Εσωτερισμός»  έχει οριστεί από τον καθ. Σορβόννης Antoine Faivre ως εξής, ορισμός που επικρατεί σε ακαδημαϊκούς κύκλους της Ευρώπης. Περιγράφει όλα τα «ρεύματα σκέψης» τα οποία εμφανίζουν 6 χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Παρ’ότι είναι ευρύτατη έννοια, είναι ακαδημαϊκά αποδεκτό ότι όλα τα εσωτερικά ρεύματα εμφανίζουν τουλάχιστον τα πρώτα 4 γνωρίσματα, και αρκετά, αν όχι όλα από αυτά, συχνά εμφανίζουν και τα άλλα 2. Σημειώνουμε ότι με τη λέξη «Δυτικός» αναφερόμαστε γεωγραφικά στο «Ελληνο-Ρωμαϊκό σύνολο παραδόσεων» από περίπου την εποχή του Μεγ. Αλεξάνδρου και μετέπειτα (δηλαδή την γεωγραφική σφαίρα επιρροής που περιλαμβάνει τα εδάφη που κατέκτησε τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος προς την Ανατολή, όσο και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία προς το Νότο και τη Δύση), συν τις συγγενείς παραδόσεις που κατάγονται από Τευτονικές και Σκανδιναβικές πηγές.

Ας σημειωθεί ότι αυτές οι οριοθετήσεις δεν είναι αλάνθαστες και δεν είναι απόλυτες. Αλλά είναι πολύ χρήσιμα εργαλεία για να ξέρουμε τι συζητάμε, και αναλογιζόμενοι την υπάρχουσα βιβλιογραφία υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα μελλοντικής αναθεώρησης.


Τα 4 +2  γνωρίσματα του Δυτικού Εσωτερισμού:

1. Αντιστοιχίες: Συμβολικές και αληθινές, μικρόκοσμος-μακρόκοσμος και συμπαντική αλληλεπίδραση
2. Ζωντανή Φύση: Πολυεπίπεδη, ζωντανή, γεμάτη εν δυνάμει αποκαλύψεις, διέπεται  από μια κρυφή Θεία «φλόγα»
3. Φαντασία και Μεσολάβηση: Μέσω της ενεργής φαντασίας, η Γνώση των ενδιάμεσων μεταξύ της Φύσης και του πνευματικού πεδίου.
4. Μεταστοιχείωση: Η απόλυτη εσώτερική ένωση μεταξύ Γνώσης και εσωτερικής εμπειρίας, των λειτουργιών του νου και της ενεργής φαντασίας.
5. Συνταύτιση Παραδόσεων: Η πεποίθηση της ύπαρξης της Αιώνιας Φιλοσοφίας – της αδιάσπαστης
αλύσου γνώσης και παράδοσης παρά τις ιστορικές ανακρίβειες.
6. Μετάδοση: Η έμφαση στην μεταλαμπάδευση της γνώσης από Δάσκαλο σε Μαθητή.
Antoine Faivre, Accés de l’ésotérisme occidental, pp. 10-15

Με λίγα λόγια λοιπόν, μια παράδοση, ένα «ρεύμα σκέψης» (όπως μπορεί να είναι ο Πνευματισμός, το κίνημα Gurdjieff, η Αλχημεία, η θεοσοφία, και άλλα πολλά) εφόσον εμφανίζει τουλάχιστον τα πρώτα 4 γνωρίσματα αυτόματα εμπίπτει στο γενικότερο σύνολο του «Δυτικού Εσωτερισμού.


Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των όρων «εσωτερισμός», «μυστικισμός», «αποκρυφισμός» και «μεταφυσικής»;

Ο εσωτερισμός περιλαμβάνει τις παραδόσεις αυτές που εμπεριέχουν (1) τις έννοιες των αντιστοιχιών, και (2) των ενδιάμεσων. Δηλαδή, στις κατ’εξοχήν εσωτερικές παραδόσεις, (που εμπίπτουν στις παραδόσεις συμπαθητικής μαγείας) παρατηρούμε την πεποίθηση ότι με τη χρήση των αντιστοιχιών μεταξύ, λόγου χάρη, χαλκού και Αφροδίτης, μπορεί κανείς με τη χρήση χάλκινου αντικειμένου με χαραγμένο το πλανητικό σύμβολο της Αφροδίτης, είτε σε μια τελετή, είτε σαν προσωπικό αντικείμενο, να εστιάσει και να «μαγνητίσει» την επιρροή της Αφροδίτης στη ζωή του. Σε μια διαφορετική παράδοση, με την επίκληση ή προσευχή στον άγγελο που σχετίζεται με μια συγκεκριμένη ιδιότητα (λ.χ. ο άγγελος Ραφαήλ σχετίζεται με την ίαση και την υγεία), ο άγγελος αυτός θεωρείται «ενδιάμεσος» μεταξύ των ανθρώπων και της θείας δύναμης που εκείνη τη στιγμή καλούμε για να θεραπεύσει. Εξίσου, σε μια θρησκεία όπως η Ορθόδοξη, η χρήση εικονισμάτων για να εστιάσουμε σε μια έκφανση του Θείου μπορεί επίσης να θεωρηθεί «χρήση ενδιάμεσου».

Ο μυστικισμός, αντιθέτως, θεωρείται ένας πιο άμεσος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ ατόμου και Θείου, χωρίς την χρήση ενδιαμέσων. Ακολουθώντας μια συχνά πολύχρονη διαδικασία καθαρμών, εξάγνισμού, και προσευχής ή και διαλογισμού, ο μυστικιστής αναζητά μια κατάσταση ανεπτυγμένης συνειδητότητας που θα του επιτρέψει να πλησιάσει τον Θεό του, και μέσω αυτής να του φανερωθεί η ίδια Γνώση που στον εσωτεριστή φανερώνεται μέσα από την ενασχόληση με τους ενδιάμεσους και την χρήση αντιστοιχιών. Το αποτέλεσμα συχνά είναι το ίδιο καθώς και οι δύο μέθοδοι απαιτούν αυτοπειθαρχία, μελέτη στην πρώτη και συγκέντρωση στη δεύτερη, και πολλές παραδόσεις επιδεικνύουν τόσο εσωτερικά όσο και μυστικιστικά χαρακτηριστικά.

Ο αποκρυφισμός (occult) είναι ένας γενικός και λίγο εσφαλμένος όρος που αφορά στην ενασχόληση με τη λεγόμενη «απόκρυφη» ή «απαγορευμένη» γνώση. Ουσιαστικά όμως, σαν όρος έχει προσαρτηθεί ετεροχρονισμένα σε πολλές παραδόσεις (όπως είναι η συγκριτική συγχώνευση Καμπαλά, Αστρολογίας και Αλχημείας που κάνει ο Αγκρίπα μέχρι τη γριμοριακή μαγεία κ.ο.κ) ενώ ουσιαστικά περιλαμβάνει όλες τις μορφές εσωτερισμού που, πάλι με χρήση ενδιαμέσων όπως είναι τα σύμβολα, οι τελετές και οι επικλήσεις, διεισδύει σε τεχνικές που έχουν χαρακτηριστεί «μαγικές» και που στο παρελθόν θεωρήθηκαν αιρετικές.

Η μεταφυσική, όπως αποκαλύπτει και η ετυμολογία της λέξης είναι το σύνολο αυτών των φαινομένων που ουσιαστικά χαρακτηρίζονται «μετά» ή πέρα των φυσικών νόμων που αναγνωρίζει η επιστήμη. Χρησιμοποιείται (όχι πάντα ορθά) σαν πολύ γενικευμένος όρος που περιλαμβάνει όλες τις έννοιες που είναι είτε δυσεξήγητες, είτε που συγγενεύουν/συνδέονται με την παραψυχολογία ή και με κάποιες εσωτερικές έννοιες όπως τις γνωρίζουμε. Περιλαμβάνει έννοιες όπως η τηλεπάθεια, η τηλεκίνηση, αλλά και κοσμολογικές έννοιες (κοσμογένεση κλπ). Παρ’ότι χρησιμοποιείται ως «όρος-ομπρέλα» ουσιαστικά τα θέματα που καλύπτει συνδέονται άμεσα με εσωτερικές παραδόσεις σε μια ή άλλη μορφή τους. Είναι βασικό να το κατανοήσουμε αυτό το σημείο, γιατί φαινόμενα που συχνά παρουσιάζονται ως «δυσεξήγητα», «ανεξήγητα», ή «παράξενα», όλα έχουν τις ρίζες τους στα γενικότερα ρεύματα του εσωτερισμού, κι ενώ ίσως να μην υπάρχει ορθολογική εξήγηση για το καθένα, είναι βέβαιο ότι αν κανείς κατέχει την ιστορία και τη φαινομενολογία (από τι αποτελείται) του Δυτικού εσωτερισμού, γρήγορα θα ανακαλύψει και τι ακριβώς είναι οι «δυσεξήγητες» αυτές έννοιες.


Γιατί «Ακαδημαϊκή» προσέγγιση; Δεν είναι εσωτερική διαδικασία που ακολουθεί  συγκεκριμένη παράδοση/διδασκαλία;

Το Phoenix Rising δεν σχετίζεται με, δεν χρηματοδοτείται και δεν υποκινείται από καμία «εσωτερική σχολή». Εσωτερικές σχολές είναι αυτές που μεταδίδουν μια συγκεκριμένη διδασκαλία, όπως είναι ο Ροδοσταυρισμός, ο Τεκτονισμός, και πλήθος άλλων. Η ακαδημαϊκή προσέγγιση προσφέρει αμερόληπτη ιστορική, φαινομενολογική και τεκμηριωμένη γνώση γύρω από αυτές και όλων των υπολοίπων εσωτερικών διδασκαλιών, τοποθετώντας τες μέσα στο ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που τις γέννησαν. Όπως εξηγήσαμε παραπάνω, σκοπό έχει να «βάλει τα πράγματα στη θέση τους» και να διαλευκάνει ένα τοπίο που σφύζει από παραπληροφόρηση. Η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο «μαγική» από την φαντασία που περιβάλλει τις έννοιες αυτές. Η ενασχόληση με την ακαδημαϊκή μελέτη του εσωτερισμού μόνο γνώση μπορεί να προσφέρει. Σαφώς δεν αποκλείει την προσωπική ενασχόληση στις περιπτώσεις που το επιθυμεί κανείς, ενώ υπάρχουν και ακαδημαϊκοί που ασχολούνται ενεργά με κάποια εσωτερική παράδοση, αλλά βέβαια και άλλοι που επέλεξαν να μην ασχοληθούν παρά μόνο να καταγράψουν. Και στις δύο περιπτώσεις η τεκμηριωμένη μελέτη του Δυτικού Εσωτερισμού προσφέρει καλύτερη κατάρτιση σχετικά με το μονοπάτι που μπορεί να επιλέγει ο καθένας.


Τι μπορεί να προσφέρει η ακαδημαϊκή προσέγγιση στην προσωπική ενασχόληση με τον εσωτερισμό;

Εάν κάποιος έχει διαλέξει, ή θέλει να διαλέξει, μια εσωτερική οδό για την πνευματική του ανάπτυξη, η ακαδημαϊκή προσέγγιση μπορεί να τον βοηθήσει να καταλάβει που εντάσσεται η παράδοση που έχει επιλέξει σε σχέση με το ρουν της ιστορίας και τον πολιτισμό στον οποίο ανήκει, τις ρίζες της παράδοσης και τους στόχους της. Πολύ συχνά σε εσωτερικές σχολές και τάγματα, υπάρχει η τάση τα μέλη να διαβάζουν και να συζητούν μοναχά γύρω από τις διδασκαλίες ή τα συγγράμματα μελών ή ιδρυτών αυτής της παράδοσης. Αν όμως, λ.χ., κάποιος είναι Τέκτονας, και θέλει να καταλάβει για πιο λόγο έχει επιλεγεί ο συμβολισμός του Τεκτονισμού, τότε θα τον βοηθούσε να μάθει πως λειτουργεί ο συμβολισμός σε συνειδησιακά επίπεδα, ή γιατί χρησιμοποιούνται ορισμένα σύμβολα και που αλλού έχουν χρησιμοποιηθεί, παρά να αρκεστεί σε καθαρά Τεκτονικές (και όχι πάντα αμερόληπτες) επεξηγήσεις. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει για τη Wicca, ή για το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής, θα επωφεληθεί αν μάθει τόσο για την καταγωγή της παράδοσης/του τάγματος όσο και για την αρχαία καταγωγή των τελετών του, αλλά και τις συγκριτικές αλλαγές που υπέστησαν τα στοιχεία αυτών των τελετών με το πέρασμα του χρόνου. Ίσως να γνωρίζει για το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής  λόγου χάρη, ότι στο συγκεκριμένο μυητικό σύστημα χρησιμοποιούνται καμπαλιστικές αναφορές. Αν όμως δεν γνωρίζει τι ακριβώς είναι η Καμπαλά (και δεν εννοούμε να γνωρίζει απλά ότι κάτι έχει να κάνει με τον Εβραϊκό μυστικισμό – είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο και με πολλαπλές επιρροές και προεκτάσεις) τότε ουσιαστικά θα ακολουθεί τυφλά μια σειρά διδασκαλιών χωρίς να γνωρίζει το γιατί. Εφόσον έχει διαλέξει κάτι που είναι κατ’εξοχήν εσωτερικό μονοπάτι, αυτομάτως ακυρώνει κάθε νόημα της συμμετοχής του αφού δεν εργάζεται με πλήρη εσωτερική συναίσθηση του τι κάνει. Για να αναλάβει κανείς υπεύθυνα την πνευματική του πορεία, πόσο μάλλον να αναλάβει την τεράστια ευθύνη του να κατευθύνει άλλους,  τότε οφείλει στον εαυτό του να γνωρίζει τις προεκτάσεις και το περιεχόμενο της πορείας που πρόκειται να διανύσει, κάτι που μόνο η ακαδημαϊκή προσέγγιση μπορεί να προσφέρει αμερόληπτα.

Για όσους δεν ενδιαφέρονται τόσο να ακολουθήσουν μια τέτοια οδό και απλά ενδιαφέρονται να μάθουν γενικότερα, τα ρεύματα του Δυτικόυ Εσωτερισμού περιλαμβάνουν έναν τεράστιο όγκο γνώσης που αφορά άμεσα στην ανάπτυξη του πολιτισμού μας τα τελευταία 2000 χρόνια – γνώση που όμως μέχρι τώρα είχε παραμεληθεί, αποσιωπηθεί, και παρεξηγηθεί, λόγω  θρησκευτικών και πολιτικών συνθηκών του  παρελθόντος. Τα τελευταία 20-25 χρόνια πανεπιστημιακοί στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν εργαστεί ώστε να συγκεντρωθούν μελέτες και έρευνες που μπορούν να αναπτύξουν τη γνώση μας γύρω από τα ρεύματα αυτά. Όπως, για να κατανοήσουμε την σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η χώρα μας υπέστη 400 χρόνια Τουρκοκρατίας, είναι εξίσου σημαντικό να κατανοούμε την επιρροή αυτών των παραδόσεων στην ευρύτερη Δυτική ιστορία για να κατανοήσουμε την σύγχρονη κοινωνικοπολιτική και πολιτισμική κατάσταση. Η ιστορία που έχουμε διδαχθεί παραλείπει την τεράστια επιρροή που άσκησε ο Δυτικός Εσωτερισμό στις ιστορικές εξελίξεις – δεν θα είχε υπάρξει Αναγέννηση χωρις τις παραδόσεις αυτές. Αν λοιπόν, για να μάθουμε «που πάμε» πρέπει να ξέρουμε πρώτα από πού ήρθαμε, τότε οφείλουμε να επανεξετάσουμε τον πολιτισμό μας λαμβάνοντας υπόψη όλες τις σφαίρες επιρροής και όχι μόνο αυτές που επικράτησαν λόγω διάφορων συμφερόντων.


Τι μελετά κανείς αν αποφασίσει να σπουδάσει «Δυτικό Εσωτερισμό»;

Ουσιαστικά η μελέτη του Δυτικού Εσωτερισμού μπορεί να χωριστεί χονδρικά σε τρία βασικά μέρη
(1) Την ιστορία της εξέλιξης των παραδόσεων από τον Πυθαγόρα, τον Πλάτωνα, τους Νεοπλατωνικούς, μέσα από την Αναγέννηση μέχρι τις μέρες μας και τα γνωστά μας εσωτερικά τάγματα. Αυτό περιλαμβάνει λεπτομερείς αναφορές σε παραδόσεις όπως είναι η θεουργία, η αλχημεία, η Καμπαλά, ο Γνωστικισμός, η θεοσοφία, η μαγεία, και όλα τα παρακλάδια και τις προεκτάσεις τους όπως είναι τα μυητικά τάγματα και σχολές. Αυτά περιλαμβάνουν τον Ροδοσταυρισμό και τους προκατόχους του, τον Τεκτονσιμό και τους προκατόχους του, τον Μαρτινισμό, το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής, την Θεοσοφική Εταιρεία, το Τάγμα του Ναού της Ανατολής (Ο.Τ.Ο), κ.ο.κ. 

(2) Την φαινομενολογία των εσωτερικών ρευμάτων. Ποια δίνουν βάση στην αλχημεία λ.χ., και γιατί, πως αυτό μπορεί να λειτουργήσει στη ζωή κάποιου, που έχει εμφανιστεί και χρησιμοποιηθεί και με τι σκοπούς, συν όλη τη βιβλιογραφική ύλη γύρω από κάποιο τάδε ή δείνα ρεύμα. 

(3) Την βιωματική πλευρά του Δυτικού Εσωτερισμού, λόγου χάρη η μύηση, τα οράματα, οι «μεταφυσικές» ικανότητες. Πολλά έντυπα και πολλές ομάδες ισχυρίζονται πως μπορούν να επεξηγήσουν τέτοιου είδους φαινόμενα, αλλά συχνά υποπίπτουν σε αναξιόπιστες πηγές και παρερμηνευμένες επεξηγήσεις που μόνο την ημιμάθεια και την παραπληροφόρηση ενισχύουν. Υπάρχουν στοιχεία τόσο από την Δυτική Εσωτερική Παράδοση όσο και από την σύγχρονη επιστήμη που μπορούν να επεξηγήσουν και να προσφέρουν τρόπους ανάπτυξης και εξερεύνησης τέτοιου είδους φαινομένων χωρίς να αποτελούν ούτε απομυθοποίηση, ούτε όμως να υπόσχονται θαυματουργές λύσεις χωρίς πολλή προσωπική εργασία.


Ποια είναι η χρησιμότητά του;

Όπως με οποιοδήποτε είδος γνώσης, η μελέτη του Δυτικού Εσωτερισμού μας δίνει πολύτιμη γνώση για τον ίδιο μας τον πολιτισμό. Εάν κι εφόσον επιλέγουμε να ακολουθούμε σε προσωπικό επίπεδο κάποια τάδε ή δείνα εσωτερική παράδοση βεβαίως, όπως αναφέρουμε στο (4), μας δίνει μια ολοκληρωμένη γνώση γύρω από αυτό που ακολουθούμε. Σε εκπαιδευτικό/ακαδημαϊκό καθαρά επίπεδο έχει την ίδια αξία με οποιαδήποτε από τις ανθρωπιστικές επιστήμες και συμπληρώνει ιδιαίτερα πολύτιμα σπουδές όπως είναι οι Πολιτικές Επιστήμες, η Κοινωνιολογία, η Ιστορία, η Ψυχολογία, η Φιλοσοφία, και η Φιλολογία καθώς παραθέτει παραμελημένο μέρος του πολιτισμικού υπόβαθρου που αφορά άμεσα όλες αυτές τις θεματολογίες. Σε προσωπικό και ανθρώπινο επίπεδο συμβάλλει στην συνειδητοποίηση ότι ο σημερινός άνθρωπος και η σημερινή κοινωνία αποτελούν το αποτέλεσμα όλων αυτών των ζυμώσεων, και ότι για όποιον πραγματικά επιθυμεί να ασχοληθεί με την εσωτερική αναζήτηση, υπάρχει ένας κορμός γνώσης που, με τη σωστή προσέγγιση, μπορεί να του προσφέρει πολλές απαντήσεις στα «δύσκολα» ερωτήματα αυτής της ζωής.


Τι σχέση έχει με τη θρησκεία;

Η πρακτική ενασχόληση με τον εσωτερισμό είναι εναλλακτική πνευματική οδός που διαφέρει από τις θρησκείες από την άποψη ότι παροτρύνει τον άνθρωπο να αναζητήσει μόνος του και μέσα του απαντήσεις ακολουθώντας κάποια διδασκαλία και την ίδια του την ψυχή, αντί να δέχεται θέματα πίστης και δόγματος χωρίς να τα ερευνήσει. Όμως οι περισσότερες θρησκείες εμπεριέχουν κάποια εσωτερική ή μυστικιστική παράδοση όπως είναι στον Χριστιανισμό και ειδικότερα στην Ορθοδοξία ο Ησυχασμός, στον Ιουδαισμό οι δύο μορφές της Καμπαλά, στο Ισλάμ ο Σουφισμός, κ.ο.κ.

Η ακαδημαϊκή μελέτη του Δ. Εσωτερισμού κάνει ό,τι κάνει η θρησκειολογία για τις θρησκείες, μελετά, κατανοεί, συγκρίνει, ενώ συμπληρώνει την Θρησκειολογία όπως στην περίπτωση που αναφέρεται στο (6). Η ακαδημαϊκή μελέτη του Δ. Εσωτερισμού ΔΕΝ προτείνει, ούτε προσηλυτίζει κανέναν να ακολουθήσει κανένα μονοπάτι, παρά μόνο παρουσιάζει κι επεξηγεί.

Σε εκπαιδευτικό επίπεδο γενικότερα, ο εσωτερισμός έχει την μοναδική ιδιότητα να συνδυάζει πτυχές φιλοσοφίας κι επιστήμης καθώς είναι ρεύμα παραδόσεων που ουδέποτε δέχτηκε τον διαχωρισμό αυτόν που προήλθε από τον τρόπο σκέψης του Διαφωτισμού.

Δεδομένου ότι στις μέρες μας η επιστημονική έρευνα τείνει ξανά να πλησιάζει οντολογικές φιλοσοφικές έννοιες ενώ η φιλοσοφία καταπιάνεται με εσχατολογικά θέματα που μόνο από την επιστήμη μπορούν να απαντηθούν, προσφέρει έναν τρόπο κατανόησης και των δύο δίχως τον τεχνητό και προβληματικό αυτόν διαχωρισμό.


Τι σχέση έχει με την φιλοσοφία;

Απόλυτη. Οι ιστορικές ρίζες του Δ. Εσωτερισμού πηγάζουν απ’ευθείας από τον Πυθαγόρα, τους προ-Σωκρατικούς φιλοσόφους και τον Πλάτωνα, περνούν από τους Νεοπλατωνιστές (λ.χ. Πλωτίνος, Ιάμβλιχος) και καθ’όλη τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, ιδιαίτερα μετά την Αναγέννηση, σχετίζονται και με την νεώτερη φιλοσοφία. Ας μην ξεχνούμε ότι στην αρχαιότητα, δεν υπήρχε ιδιαίτερος διαχωρισμός μεταξύ φιλοσοφίας και θρησκείας, ούτε μεταξύ επιστημών και φιλοσοφίας, όπως αναφέρουμε και παραπάνω (7).


Που μπορώ να σπουδάσω Δυτικό Εσωτερισμό;

Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη τρία πανεπιστήμα παρέχουν μεταπτυχιακές σπουδές στον Δυτικό Εσωτερισμό: Η Σορβόννη στη Γαλλία, το Πανεπιστήμιο του Αμστερνταμ στην Ολλανδία: http://www.studeren.uva.nl/ma-mysticism-and-western-esotericism, και το Πανεπιστήμιο του Έξετερ στην Αγγλία:  http://huss.exeter.ac.uk/research/exeseso/.

Πατώντας επάνω στους συνδέσμους μπορείτε να πάτε απ’ευθείας στις ιστοσελίδες των εν λόγω πανεπιστημίων και να μάθετε περισσότερα. Σημειωτέων ότι το πρόγραμμα στο Εξετερ της Αγγλίας είναι το μόνο που διατίθεται και εξ’αποστάσεως, και είναι ανοιχτό σε όποιον πληρεί τις προϋποθέσεις, ανεξάρτητα από τον τόπο διαμονής του. Υπάρχουν μερικά ακόμη πανεπιστήμια που παρέχουν διδακτορική παρακολούθηση σε θέματα που εμπίπτουν στον Δυτικό Εσωτερισμό.

Μπορείτε επίσης να απευθυνθείτε στον Σύλλογο για την Ακαδημαϊκή Μελέτη του Δυτικού Εσωτερισμού (ESSWE) (http://esswe.org) για περισσότερες πληροφορίες. Από το φθινόπωρο του 2010 και σε συνεργασία με καθηγητές από την Αγγλία και τις ΗΠΑ, το Κέντρο Phoenix Rising θα ξεκινήσει κύκλους εισαγωγικών μαθημάτων, σεμιναρίων, εμπειρικών εργαστηρίων και άλλων εκδηλώσεων σε Αθήνα και Κέρκυρα με επίκεντρο την καλύτερη κατανόηση και διάδοση της σημασίας των Δυτικών Εσωτερικών και με στόχο την θεσμοθέτηση της ακαδημαϊκής (δηλαδή αμερόληπτης και επιστημονικά τεκμηριωμένης) έρευνας κι επιμόρφωσης σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα και τις διεθνείς εξελίξεις, ενώ θα διατίθενται και μέσω διαδικτύου με σύστημα distance-learning. Επί του παρόντος η ιστοσελίδα είναι υπό κατασκευή, αλλά μπορείτε να ενημερώνεστε από εδώ: http://sashanonserviat.net/PhoenixRising.html. Θα λειτουργήσει σύστημα μελών που θα έχουν πρόσβαση σε διάφορα προνόμια όπως ενημερωτικό δελτίο (newsletter), πλούσιο ενημερωτικό υλικό, και πολλά ακόμη.



Συγγραφέας: Σάσσα Τσέϊτοου
Πηγή: www.metafysiko.gr
Συνέχεια. . . »

Υπατία η Αλεξανδρινή

Η Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα μ.Χ. ήταν ο χώρος μιας μικρής επιστημονικής αναγέννησης και αυτή φωτίστηκε από την πιο διάσημη ανάμεσα στις γυναίκες επιστήμονες και φιλοσόφους. Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία. Ακόμα και σήμερα συχνά είναι η μόνη γυναίκα που αναφέρεται στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας. Αυτή η ευγενής γυναίκα ξεχωρίζει στις σελίδες της ιστορίας σαν η μεγαλύτερη από τους μάρτυρες παγανιστές.



 "Η Υπατία ήταν ένα πρόσωπο που χώριζε την κοινωνία σε δύο μέρη:
αυτούς που την θεωρούσαν θαύμα του φωτός
και αυτούς που την έβλεπαν σαν απόστολο του σκότους." 
                                                                        Elbert Hunnard

Η Ζωή της

Όταν γεννήθηκε η Υπατία το 370 μ.Χ., η διανοητική ζωή της Αλεξάνδρειας βρισκόταν σε κατάσταση επικίνδυνης σύγχυσης. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γινόταν χριστιανική και όλο και πιο συχνά δεν ήταν μόνο ο χριστιανός ζηλωτής που έβλεπε αιρέσεις και σατανισμό στα μαθηματικά και στην επιστήμη: "οι μαθηματικοί έπρεπε να κατασπαραχθούν από θηρία ή να καούν ζωντανοί" (McCabe). Μερικοί από τους χριστιανούς Πατέρες αναβίωσαν τις θεωρίες της επίπεδης γης και του σύμπαντος ως στερέωμα. Στην Αλεξάνδρεια ο Θεόφιλος, Πατριάρχης Αλεξάνδρειας, υποκινούσε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ παγανιστών, Εβραίων και Χριστιανών. Δεν ήταν μια και τόσο ευμενής εποχή για να είναι κανείς επιστήμονας, ή φιλόσοφος.

Ο πατέρας της Υπατίας, ο Θέων, ήταν μαθηματικός και αστρονόμος στο Μουσείο. Επέβλεπε από κοντά κάθε πλευρά της εκπαίδευσης της κόρης του. Σύμφωνα με το μύθο, ήταν αποφασισμένος να γίνει η κόρη του ένα 'τέλειο ανθρώπινο ον' - ήταν η εποχή που οι γυναίκες θεωρούνταν κάτι παρακάτω από άνθρωποι! Ήταν προσωπική μαθήτρια του μάγου Πλούταρχου και ανατράφηκε στις θεμελιώδεις αρχές της Πλατωνικής Σχολής. Η Υπατία ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή νέα. Ταξίδεψε στην Αθήνα και την Ιταλία και εντυπωσίαζε όσους συναντούσε με την εξυπνάδα και την ομορφιά της.

Σπούδασε στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου και της κόρης του Ασκληπιγένειας στην Αθήνα. Την εποχή εκείνη υπήρχε διάκριση μεταξύ των νεοπλατωνικών σχολών της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας. Η σχολή της Αθήνας τόνιζε περισσότερο τη μαγεία και την απόκρυφη επιστήμη. Αλλά για τους Χριστιανούς, όλοι οι Πλατωνιστές ήταν επικίνδυνοι αιρετικοί.

Όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια έγινε δασκάλα των μαθηματικών και της φιλοσοφίας. Το Μουσείο είχε χάσει την υπεροχή του και η Αλεξάνδρεια τώρα είχε ξεχωριστά σχολεία για παγανιστές, για Εβραίους και για Χριστιανούς. Ωστόσο, η Υπατία δίδασκε σε ανθρώπους κάθε θρησκείας και μετά τον πατέρα της ανέλαβε μια Έδρα Φιλοσοφίας στην πόλη. Σύμφωνα με τον βυζαντινό εγκυκλοπαιδιστή Σουίδα, 'ήταν επίσημα διορισμένη να ερμηνεύει το δόγμα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη κ.ά.". Πολλοί μαθητές ερχόταν στην Αλεξάνδρεια ειδικά για να παρακολουθήσουν τις διαλέξεις της για τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη φιλοσοφία και τη μηχανική. Το σπίτι της έγινε κέντρο διανοουμένων και συγκέντρωνε σχολαστικιστές που συζητήσουν επιστημονικά και φιλοσοφικά ερωτήματα.

Ο Elbert Hubbard δίνει ένα φαιδρό πορτραίτο για την Υπατία. Ακολουθώντας τον Ιωάννη το Νίκιο, ένα κόπτη Επίσκοπο που διαστρέβλωνε την ιστορία για να την ταιριάσει με το χριστιανισμό, ο Hubbard βεβαιώνει ότι η Υπατία υπνώτιζε τους μαθητές της με σατανικές μεθόδους. Άλλοι συγγραφείς την ανέφεραν σαν αλχημίστρια.

Ο Charles Kingsley, γνωστός μυθιστοριογράφος του 19ου αιώνα, σκιαγράφησε φανταστικά τη ζωή της Υπατίας. Ο Kingsley την βάζει να σκοτώνεται στην ηλικία των 25 αντί των 45 και την φαντάστηκε σαν φανατική νεοπλατωνική που ανακατεύτηκε σε πολιτικές διαμάχες. Η Υπατία δεν παντρεύτηκε ποτέ και για αιώνες οι ιστορικοί αναρωτιόταν για την αγνότητά της.

Χωρίς εξαίρεση, οι ελάχιστες ιστορικές αναφορές σε αυτή την παρθένο φιλόσοφο βεβαιώνουν την αρετή της, την ακεραιότητά της και την απόλυτη αφοσίωσή της στα ιδεώδη της Αλήθειας και του Δίκαιου. 



Τα Έργα της

Με επιχειρήματα και δημόσια αναγνώριση και σεβασμό η Υπατία επισκίαζε κάθε αντίπαλο των Χριστιανικών δογμάτων της Βόρειας Αιγύπτου. Ήταν φημισμένη για το βάθος της γνώσης της και τη γοητεία της προσωπικότητάς της και αγαπημένη των πολιτών της Αλεξάνδρειας. Συχνά την καλούσα ως σύμβουλο οι άρχοντες της πόλης.

Αν και τα γραπτά της καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, μπορούμε να σχηματίσουμε μια εικόνα του περιεχομένου τους από τα σχόλια σύγχρονών της συγγραφέων. Η Υπατία έγραψε σχόλια για την Αριθμητική του Διόφαντου, επίσης για τον Αστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου και ακόμα για τις Κωνικές Τομές του Απολλώνιου της Πέργα.

Τα περισσότερα από τα γραπτά της Υπατίας ξεκίνησαν σαν σημειώσεις για τους μαθητές της. Κανένα δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο, αν και είναι πιθανό τμήματα του έργου της να έχουν ενσωματωθεί στις εκτενείς πραγματείες του Θέωνα. Μερικές πληροφορίες για τα επιτεύγματά της προέρχονται από δασωμένα γράμματα του μαθητή και φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, που αργότερα έγινε ο πλούσιος και ισχυρός Επίσκοπος της Πτολεμαϊδας. Κάποτε ο Συνέσιος, Επίσκοπος και γνωστός για τη μόρφωσή του, της έγραψε ζητώντας τη βοήθειά της στην κατασκευή ενός αστρολάβου και ενός υδροσκοπίου, αναγνωρίζοντας τη μοναδική υπεροχή του νου της.

Το σημαντικότερο έργο της Υπατίας ήταν στην άλγεβρα. Έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ο Διόφαντος έζησε και εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο αιώνα και έχει ονομασθεί 'πατέρας της άλγεβρας'. Ανέπτυξε τις απροσδιόριστες (ή Διοφαντικές) εξισώσεις, δηλαδή εξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. (Ένα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων αυτού του τύπου είναι το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε ένα κατοστάρικο σε νομίσματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.). Εργάσθηκε επίσης με δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Τα σχόλια της Υπατίας περιελάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα που προέκυπταν σαν συνέπεια στα χειρόγραφα του Διόφαντου.

Η Υπατία έγραψε επίσης μια διατριβή Περί των Κωνικών του Απολλώνιου σε οκτώ βιβλία. Ο Απολλώνιος ο Πέργας ήταν ένας αλεξανδρινός γεωμέτρης του 3ου π.Χ. αιώνα, που προσπάθησε να εξηγήσει τις ασυνήθιστες τροχιές των πλανητών. Το κείμενο της Υπατίας ήταν μια εκλαΐκευση της εργασίας του. Όπως οι έλληνες πρόγονοί της, η Υπατία γοητευόταν από τις κωνικές τομές (τα γεωμετρικά σχήματα που σχηματίζονται όταν ένα επίπεδο τέμνει ένα κώνο). Μετά το θάνατό της, οι κωνικές τομές αγνοήθηκαν μέχρι την αρχή του 17ου αιώνα όταν οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι πολλά φυσικά φαινόμενα, όπως οι τροχιές πλανητών, περιγραφόταν με τον καλύτερο τρόπο με τις καμπύλες που προκύπτουν από κωνικές τομές.

Ο Θέων, ο πατέρας της Υπατίας, αναθεώρησε και εξέλιξε τα Στοιχεία της γεωμετρίας του Ευκλείδη και είναι η δική του έκδοση που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Πιθανότατα η Υπατία εργάσθηκε μαζί του σε αυτή την αναθεώρηση. Αργότερα έγραψε μαζί του τουλάχιστον μία διατριβή για τον Ευκλείδη. Η Υπατία επίσης έγραψε τουλάχιστον ένα βιβλίο από την εργασία του Θέωνα για τον Πτολεμαίο. Ο Πτολεμαίος είχε συστηματοποιήσει όλη τη σύγχρονη μαθηματική και αστρονομική γνώση σε ένα έργο 13 βιβλίων, το οποίο μετριόφρονα ονόμασε Μαθηματική Πραγματεία. Άραβες Σχολαστικιστές το μετονόμασαν σε Almagest ('Μέγα Βιβλίο"). Το σύστημα του Πτολεμαίου παρέμεινε το κυρίαρχο αστρονομικό έργο μέχρι τον Κοπέρνικο τον 16ο αιώνα. Οι πίνακες της Υπατίας για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, ο Αστρονομικός Κανών, ίσως ήταν μέρος των σχολίων του Θέωνα στον Πτολεμαίο, ή ήταν ξεχωριστό έργο.

Εκτός από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά, η Υπατία είχε ενδιαφέρον για τη μηχανική και την πρακτική τεχνολογία. Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια για αρκετά επιστημονικά όργανα περιλαμβάνοντας έναν αστρολάβο (Ο αστρολάβος χρησιμοποιούταν για τη μέτρηση των θέσεων του άστρων, πλανητών και του ήλιου και για τον υπολογισμό της ώρας και του ανερχόμενου ζωδίου του ζωδιακού).

Η Υπατία ανέπτυξε ακόμα μια συσκευή για τη διύλιση του νερού, ένα όργανο για τη μέτρηση της στάθμης του νερού και ένα διαβαθμισμένο υδρόμετρο από μπρούτζο για τη μέτρηση της ειδικής βαρύτητας (πυκνότητας) ενός υγρού.

Η Υπατία ήταν ο τελευταίος παγανιστής επιστήμονας του δυτικού κόσμου και ο θάνατός της συνέπεσε με τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και αφού από τότε δεν υπήρξαν σημαντικές πρόοδοι στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη φυσική σε όλο τη Δύση για άλλα 1000 χρόνια, η Υπατία έγινε σύμβολο του τέλους της αρχαίας επιστήμης. Μετά την Υπατία ήρθε το χάος και ο βαρβαρισμός των Σκοτεινών Χρόνων.

Αρκετοί συγγραφείς μνημονεύουν τις διδασκαλίες της Υπατίας σαν Χριστιανικές στο πνεύμα. Πραγματικά, η Υπατία αφαίρεσε το πέπλο μυστηρίου με το οποίο είχε καλυφθεί αυτή η νέα θρησκεία, συζητώντας με τέτοια ευκρίνεια για τις πιο πολύπλοκες αρχές της ώστε πολλοί νεοφώτιστοι στη Χριστιανική πίστη εγκατέλειψαν το Χριστιανισμό για να γίνουν μαθητές της. Η Υπατία αποδείκνυε λογικά την παγανιστική καταγωγή της Χριστιανικής πίστης, αλλά και εξέθετε τα υποτιθέμενα θαύματα που οι Χριστιανοί πρόβαλαν σαν σημάδια "θείας προτίμησης", αναλύοντας τους φυσικούς νόμους που διέπουν τα φαινόμενα.



Ο Θάνατος της

Το ότι η Υπατία ανακατεύτηκε στα πολιτικά θέματα της Αλεξάνδρειας είναι αδιαμφισβήτητο. Ο μαθητής της Ησύχιος ο Εβραίος έγραφε:

΄Κρατώντας το μανδύα του φιλοσόφου και περπατώντας μέσα στην πόλη, εξηγούσε δημόσια τα γραπτά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και άλλων φιλοσόφων σε όλους όσους ήθελαν να ακούσουν... Οι ήθελαν να συμβουλευθούν αυτήν πρώτα για τα θέματα διοίκησης της πόλης.'

Σαν παγανίστρια, που ασπάστηκε την ελληνική επιστημονική σκέψη και σαν πολιτικό πρόσωπο με επιρροή, η Υπατία βρέθηκε σε πολύ επικίνδυνη θέση σε μια όλο και πιο χριστιανική πόλη. Το 412 ο Κύριλλος, ένας φανατικός χριστιανός, έγινε Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας και μεγάλη εχθρότητα αναπτύχθηκε μεταξύ του Κυρίλλου και του Ορέστη, του Ρωμαίου Κυβερνήτη της Αιγύπτου, ενός παλιού μαθητή και καλού φίλου της Υπατίας. Αμέσως μόλις πήρε την εξουσία, ο Κύριλλος άρχισε να διώκει τους εβραίους, διώχνοντας χιλιάδες από αυτούς από την πόλη. Έπειτα, παρά τη σφοδρή αντίθεση του Ορέστη, έστρεψε την προσοχή του στο να καθαρίσει την πόλη από του νεοπλατωνιστές. Αγνοώντας τις εκκλήσεις του Ορέστη, η Υπατία αρνήθηκε να απαρνηθεί τις ιδέες της και να ασπασθεί το Χριστιανισμό.

Ο Κύριλλος, ο οποίος αργότερα αναγορεύτηκε ο πατέρας τους δόγματος της Χριστιανικής Τριάδας και αγιοποιήθηκε για το ζήλο του έβλεπε στην Υπατία μια συνεχή απειλή για τη διάδοση της Χριστιανικής πίστης, ο Κύριλλος, τουλάχιστον έμμεσα, ήταν η αιτία του τραγικού της θανάτου. Παρά κάθε επόμενη προσπάθεια να τον απαλλάξουν από το στίγμα του δολοφόνου, το αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποτρέψει το αποτρόπαιο και βίαιο έγκλημα. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορεί κανείς να προσφέρει σαν υπεράσπισή του είναι το ότι, τυφλωμένος από τη μανία του φανατισμού, ο Κύριλλος θεωρούσε την Υπατία ως μάγισσα εκπρόσωπο του Κακού.

Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του χριστιανού ιστορικού του 5ου αιώνα Σωκράτη του Σχολαστικού:

"Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γινόταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν."

Οι δολοφόνοι της Υπατίας ήταν Παραβολικοί, φανατικοί μοναχοί της Εκκλησίας του Αγ. Κυρίλλου της Ιερουσαλήμ, πιθανώς υποβοηθούμενοι από Νιτριανούς μοναχούς. Το αν ο Κύριλλος διέταξε ο ίδιος το φόνο παραμένει ανοικτό ερώτημα. Πάντως, δημιούργησε το λιγότερο το πολιτικό κλίμα που επέτρεψε μια τέτοια θηριωδία. Ο Κύριλλος αργότερα ονομάστηκε άγιος.

Ο Ορέστης ανέφερε τη δολοφονία και ζήτησε από τη Ρώμη να ξεκινήσει έρευνες. Αργότερα παραιτήθηκε και έφυγε από την Αλεξάνδρεια. Η έρευνα αναβλήθηκε πολλές φορές λόγω 'έλλειψης μαρτύρων' και τελικά ο Κύριλλος ισχυρίσθηκε ότι η Υπατία ήταν ζωντανή και ζούσε στην Αθήνα.

Έτσι χάθηκε το 415 η μεγαλύτερη γυναίκα μύστης του αρχαίου κόσμου και μαζί της έπεσε και η Νεοπλατωνική Σχολή της Αλεξάνδρειας. Η μνήμη της Υπατίας πιθανώς τιμάται από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στο πρόσωπο της Αγ. Αικατερίνης της Αλεξάνδρειας. Κατά άλλους αυτή είναι διαφορετικό πρόσωπο, μια άλλη χριστιανή Αλεξανδρινή διανοούμενη που δολοφονήθηκε ένα μήνα πριν την Υπατία.

Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού, η έρευνα έδωσε τη θέση της στην εμφάνιση πολλών θρησκευτικών λατρειών και μεγάλο θρησκευτικό χάος και ενδιαφέρον για την αστρολογία και το μυστικισμό. Το 640 εισέβαλαν οι Άραβες στην Αλεξάνδρεια και ό,τι είχε απομείνει από το Μουσείο καταστράφηκε. Αλλά αν και η Ευρώπη είχε μπει στους σκοτεινούς χρόνους του Μεσαίωνα, η ελληνική επιστήμη επρόκειτο να επιβιώσει στο Βυζάντιο και να ανθίσει στον Αραβικό κόσμο.


Πηγή: www.esoterica.gr
Συνέχεια. . . »

Πορτραίτα σύγχρονων Εσωτεριστών (Ντ. Φόρτσιουν - Α. Μπέιλι - Γκουρτζίεφ)

Ντίον Φόρτσιουν

Γεννήθηκε το 1891. Το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε είχε χριστιανικές επιδράσεις. Η βαθιά ενασχόλησή της με την ψυχολογία την οδήγησε στα απόκρυφα μυστήρια.



Υπήρξε μέλος του Τάγματος της Χρυσής Αυγής για τέσσερα χρόνια περίπου, από το 1919 μέχρι το 1922. Το πραγματικό της όνομα είναι Βάιολετ Μαίρη Φερθ, αλλά διατήρησε το όνομα που έλαβε στη μύησή της στο Τάγμα της Χρυσής Αυγής, "Deo non Fortuna". Ο Κρόουλι υπήρξε δάσκαλός της, αλλά από ένα σημείο και μετά οι δρόμοι τους χώρισαν. Το 1920 γίνεται μέλος του παραρτήματος της Χρυσής Αυγής, της Stella Maturina.

Το 1922 ιδρύει τη Χριστιανική Μυστικιστική Στοά της Θεοσοφικής Εταιρείας ή αλλιώς την Εταιρεία ή Οργάνωση του Εσωτερικού Φωτός, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα. Λέγεται ότι αυτή η ομάδα εργάστηκε το 1940 σε ψυχικό και πνευματικό επίπεδο, για να προστατεύσει τη Βρετανία από τη γερμανική εισβολή.

Η Ντίον Φόρτσιουν ασχολήθηκε επίσης με τη μυθιστοριογραφία, επειδή ήξερε ότι μ' αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να μεταδώσει αλήθειες που κάποιοι άνθρωποι δε θα μπορούσαν να τις δεχτούν με διαφορετικό τρόπο.

Μέσα από τα γραπτά της συνιστά σε όσους ασχολούνται με τον αποκρυφισμό να είναι πολύ προσεκτικοί στη χρήση των δυνάμεων που μπορεί να αποκτήσει όποιος ασχολείται με αυτόν, καθώς οι πειραματισμοί με αυτές τις δυνάμεις μπορεί να οδηγήσουν στην καταστροφή όποιον δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο.

Με το έργο της επηρέασε πολύ το σύγχρονο γυναικείο κίνημα της μαγείας, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία γύρω στη δεκαετία του 1950. Είναι από τις πρώτες γυναίκες που μελέτησαν και έγραψαν για τη θηλυκή θεϊκή δύναμη. Στόχος της ήταν η αναβίωση της μυστηριακής παράδοσης της Δύσης.

Πέθανε το 1946.

Έργα της: "Η εκπαίδευση και το έργο ενός μυημένου", "Εφαρμοσμένη μαγεία", "Κοσμικό Δόγμα", "Τα εσωτερικά τάγματα και το έργο τους", "Όψεις του Αποκρυφισμού", "Μυστική Καββάλα", "Πρακτικός αποκρυφισμός στην καθημερινή ζωή", "Η εσωτερική φιλοσοφία του έρωτα και του γάμου", "Ψυχική αυτοάμυνα", "Υγιής Αποκρυφισμός", "Μέσα από τις πύλες του θανάτου".
Μυθιστορήματα: "Ο φτερωτός ταύρος", "Η ιέρεια της θάλασσας", "Ο δαιμονικός εραστής", "Σεληνιακή μαγεία", "Ο τραγοπόδαρος θεός".


Βιβλιογραφία:
α) Ν. Φόρτσιουν, Τα εσωτερικά τάγματα και το έργο τους, Εκδ. Ιάμβλιχος, 1987
β) Ν. Φόρτσιουν, Η εκπαίδευση και το έργο ενός μυημένου, Εκδ. Ιάμβλιχος, 1983.
γ) Μυστικές Εταιρίες, Εκδ. Αρχέτυπο, 2001.



Αλίκη Μπέιλι

Γεννήθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας το 1880, σε μια εύπορη οικογένεια. Από πολύ μικρή είχε έντονες εσωτερικές ανησυχίες, τις οποίες προσπάθησε να καλύψει μέσα από το χριστιανισμό και έγινε μια φανατική χριστιανή. Είχε την πρώτη της επαφή με έναν από τους Δασκάλους Σοφίας, τον Κουτ Χούμι, το όνομα του οποίου θα μάθαινε μετά από πολλά χρόνια, όταν ήταν 15 χρονών.

Οι έντονες ανησυχίες της την οδήγησαν να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στο "Σπίτι του Στρατιώτη", αρχικά στην Ιρλανδία και αργότερα στην Ινδία, εξυπηρετώντας χιλιάδες στρατιώτες. Ωστόσο, οι ανησυχίες της δεν καλύπτονταν με την τετριμμένη θεολογία.

Έκανε ένα αποτυχημένο γάμο, από τον οποίο απέκτησε τρία κορίτσια, που αγωνίστηκε σκληρά για να τα μεγαλώσει. Όταν οι κόρες της έφτασαν στην εφηβική ηλικία, αποφάσισε να ασχοληθεί περισσότερο με τα πνευματικά της ενδιαφέροντα, χωρίς όμως να τις εγκαταλείψει ποτέ.

Το 1915 γνώρισε τη Θεοσοφική Εταιρία από δύο μαθήτριες της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ. Μετά από λίγο καιρό άρχισε να διδάσκει εκεί, όπου και ανακάλυψε ποιος ήταν ο Δάσκαλος που της είχε παρουσιαστεί στα 15 της χρόνια.

Το 1919 γνωρίζεται με τον Φόστερ Μπέιλι, με τον οποίο παντρεύεται μετά από λίγο καιρό. Και οι δύο εργάστηκαν αρκετά στη Θεοσοφική Εταιρία, αλλά όταν κατάλαβαν ότι αυτή είχε αρχίσει να απομακρύνεται από το στόχο της, αποχώρισαν.

Το 1920 η Αλίκη και ο Φόστερ Μπέιλι ιδρύουν τη Σχολή Αρκέην, η οποία λειτουργεί από το 1923 μέχρι σήμερα στην Αμερική, την Αγγλία και τη Σουηδία και έχει σαν βασικό σκοπό της την εξυπηρέτηση στην ανθρωπότητα, που βασίζεται στην αγάπη γι' αυτήν.

Η Αλίκη Μπέιλι έγραψε για 30 χρόνια πάρα πολλά έργα υπό την καθοδήγηση, καθώς ισχυρίστηκε, του Θιβετανού Δασκάλου. Πολλές φορές δεν καταλάβαινε τι της υπαγόρευε ούτε και συμφωνούσε πάντα, αλλά κατέγραφε όσο πιο πιστά μπορούσε αυτά που άκουγε μέσα στο νου της. Είχε μια πολύ καλή επικοινωνία με αυτό τον αόρατο δάσκαλο, που είχε σαν στόχο του μέσω της Μπέιλι να περάσει κάποιες σημαντικές διδασκαλίες στην ανθρωπότητα.

Έργα που γράφτηκαν με αυτό τον τρόπο είναι: "Μύηση Ανθρώπινη και Ηλιακή", "Επιστολαί επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού", "Η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός", "Το Φως της Ψυχής", "Πραγματεία για τη Λευκή Μαγεία", "Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων", "Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας", "Εσωτέρα Θεραπευτική", "Τηλεπάθεια και Αιθερικός Φορέας", "Ο Δρόμος του Μαθητή", "Μαθητεία στη Νέα Εποχή", "Το Χρυσό Νήμα", "Το Πεπρωμένο των Εθνών", "Θυμαπάτη", "Ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα".

Βιβλία που έγραψε η ίδια χωρίς την υπαγόρευση του Θιβετανού Δασκάλου είναι: "Η Συνείδηση του Ατόμου", "Η Ψυχή και ο Μηχανισμός της", "Από τη Διανόηση στην Ενόραση", "Από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά", "Οι Άθλοι του Ηρακλή".

Πέθανε το 1949 στη Νέα Υόρκη.

Βιβλιογραφία:
Γυναίκες και Ιερό, Εκδ. Αρχέτυπο, 2001.


Γκουρτζίεφ

Ο Γκουρτζίεφ εμφανίζεται στη Ρωσία λίγα χρόνια πριν από την έναρξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Το πατρικό του σπίτι βρισκόταν στην Αλεξανδρούπολη της Ρωσίας. Ο άνθρωπος αυτός, που είχε αρμενο-ελληνική καταγωγή, είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου και είχε γνώσεις εσωτερισμού, έγινε γνωστός στον κόσμο από τον Ουσπένσκυ, με τον οποίο ήρθε σε επαφή τον Απρίλιο του 1915. Ένα σημαντικό έργο του Ουσπένσκυ, από το οποίο παίρνουμε πολλές πληροφορίες για τον Γκουρτζίεφ έχει τίτλο "Στην αναζήτηση του κόσμου των εκπλήξεων και των θαυμάτων". Ο Ουπσένσκυ είχε δημιουργήσει ομάδες με σκοπό να μελετήσουν αυτά που ο ίδιος είχε μάθει από τον Γκουρτζίεφ. Από κάποια στιγμή όμως και μετά δεν μπορούσε να καταλάβει τη μέθοδο που χρησιμοποιούσε και αποστασιοποιήθηκε. Γενικά πάντως, η προσωπικότητα του Γκουρτζίεφ καλύπτεται από το μυστήριο και από το θρύλο. Το ποιος ήταν πραγματικά ο Γκουρτζίεφ είναι ένα αίνιγμα.

Γνωρίζουμε ότι ίδρυσε το "Ινστιτούτο για την Αρμονική Ανάπτυξη του Ανθρώπου". Επίσης δημιούργησε κέντρα σπουδών στην Κωνσταντινούπολη, στο Βερολίνο και στο Λονδίνο. Το 1922 τον βρίσκουμε εγκατεστημένο στο Αβόν, κοντά στο Φοντενεμπλώ, στον πύργο ντυ Πριέρ.

Ο Γκουρτζίεφ έχει χαρακτηριστεί ως "Ο Καλλιόστρο του 20ου αιώνα" και ως "Ο Διδάσκαλος". Εκτός από τον Ουσπένσκυ, άλλα γνωστά ονόματα που είχαν επηρεαστεί από τον Γκουρτζίεφ ήταν ο Μωρίς Νικόλ, ο Κέννεθ Γουώκερ, ο Οράζ, ο Φρανκ Λόυντ Ράιτ.

Η διδασκαλία του φαίνεται βαθιά επηρεασμένη από τη διδασκαλία του Πυθαγόρα για την παγκόσμια αρμονία, καθώς και από την ανατολική τελετουργία. Η σχέση του με τους Δερβίσηδες είναι ξεκάθαρη. Στις διάφορες πόλεις που πήγαινε παρουσίαζε ρυθμικούς και συμβολικούς χορούς που ακολουθούσαν το σύστημα των Μωαμεθανών Δερβίσηδων και Ινδών, καθώς και άλλους ασιατικούς χορούς που είχε μάθει ο ίδιος και δίδασκε στους μαθητές του. Κεντρική ιδέα της διδασκαλίας του ήταν ότι μέσα στο άνθρωπο συνυπάρχουν διάφορα εγώ, τα οποία πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Σκοπός της ζωής και της αρμονικής ανάπτυξης του ανθρώπου είναι να κυριαρχήσει το εσωτερικό εγώ, που αντιστοιχεί στο πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό μέρος του ανθρώπου, πάνω στα άλλα, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει ένα και μοναδικό εγώ που κατευθύνει τη ζωή και τις πράξεις του. Μόνο έτσι θα υπάρξει αρμονία. Μέσα στη διδασκαλία του βρίσκουμε επίσης στοιχεία από την Καβάλα, το Νεοπλατωνισμό, την Αίγυπτο, το Βουδισμό.

Ένα πολύ σημαντικό έργο του Γκουρτζίεφ, του οποίου η συγγραφή διήρκεσε 6 χρόνια είναι αυτό που έχει τίτλο "Το παν και το καθετί" ή "Παν το επιστητό". Ένα μέρος του εκδόθηκε το 1950, ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Στο έργο του μας δίνει πληροφορίες για τις διάφορες μορφές πολιτισμού που εμφανίστηκαν στη γη από την εποχή της Ατλαντίδας. Επίσης αναφέρεται στη διδασκαλία όλων των θρησκειών.

Από διάφορους δασκάλους στην Ανατολή ο Γκουρτζίεφ είχε μάθει την ύφανση των χαλιών, την καλλιγραφία, την τέχνη του χαλκού, την τέχνη της αναπνοής, την επιστήμη της φαρμακευτικής και της φαρμακολογίας, μουσική και χορό. Είχε παραμείνει για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε πολλά μοναστήρια της Ανατολής και της Δύσης.

Φαίνεται ότι είχε έρθει με μια συγκεκριμένη αποστολή, για να διδάξει στους ανθρώπους κάποια πράγματα. Λένε ότι τα τελευταία λόγια του Γκουρτζίεφ στους μαθητές του ήταν: "Σας αφήνω όλους σε ένα τέλειο χάος". Μετά το θάνατό του η διδασκαλία του νοθεύτηκε και δημιουργήθηκε μια σύγχυση γύρω από αυτήν. Λέγεται ότι είχε σταλεί στη Δύση για να μεταφέρει εκεί τη Σουφική σκέψη και ότι η φάση της διδασκαλίας του είχε τελειώσει πριν το θάνατό του. Πέθανε το 1949.

Βιβλιογραφία:
α) Ραφαήλ Λεφόρ "Οι διδάσκαλοι του Γκουρτζίεφ", Εκδ. Πύρινος Κόσμος, 1976
β) Αντωνίου Χαλά "Γκουρτζίεφ", 1960


Συγγραφέας: Γ. Πετρακάκης

Πηγή: www.esoterica.gr


Συνέχεια. . . »

Πορτραίτα σύγχρονων Εσωτεριστών (Μ. Μάθερς - Α. Κρόουλι - Κρισναμούρτι)

ΜακΓκρέγκορ Μάθερς

Γεννήθηκε το 1854. Το πραγματικό του όνομα ήταν Σάμιουελ Λ. Μάθερς. Ήταν μέλος των Ροδοσταύρων. Επίσης, είχε μυηθεί στους Ελευθεροτέκτονες. Είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη ενός αγγλικού αποκρυφιστικού τάγματος, της Χρυσής Αυγής.


Το Φεβρουάριο του 1888, ο Μάθερς υπογράφει όρκους πίστης μαζί με τον Τέκτονα και Ροδόσταυρο Γουίν Γ. Γουέστκοτ και τον Ανώτατο Μάγο του Ροδοσταυρικού Κύκλου της S.R.I.A. Γουίλλιαμ Ρ. Γούντμαν, και το Μάρτιο του 1888 ιδρύεται το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής. Οι τρεις παραπάνω θεωρούσαν τους εαυτούς του ως τους Μυστικούς Αρχηγούς του Ουράνιου Ναού της Ίσιδας, που θεωρείται το Εξωτερικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής.

Η Χρυσή Αυγή δίνει πολύ μεγάλη σημασία στην πρακτική της μαγείας. Το σύστημα τελετουργικής μαγείας που αναπτύσσει βασίζεται σε 4 άξονες: τη δύναμη της θέλησης, το αστρικό, τη θεωρία των αναλογιών και την κατευθυνόμενη φαντασία. Οι τρεις πρώτοι άξονες είναι οι νόμοι της μαγείας του Ελιφάς Λεβί. Τον τέταρτο άξονα τον προσθέτει το Τάγμα της Χρυσής Αυγής. Ο ΜακΓκρέγκορ Μάθερς και ο Άλιστερ Κρόουλυ ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την ιδέα των αναλογιών.

Το Τάγμα της Χρυσής Αυγής δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη μαγεία, την αλχημεία και την αστρολογία. Οι τελετουργίες μύησης, οι τίτλοι των τελεταρχών και το ιεραρχικό σύστημα μοιάζουν πολύ με τα αντίστοιχα στοιχεία του Τεκτονισμού και του Ροδοσταυρισμού. Οπωσδήποτε όμως το Τάγμα συνδέεται στενά με την εβραϊκή εσωτερική παράδοση της Καβάλα. Ήδη το 1887 ο Μάθερς είχε δημοσιεύει το βιβλίο "Καβαλά χωρίς πέπλο". Πρόκειται για μια μετάφραση των τριών κύριων βιβλίων του Σεφέρ Γιεζιράχ και του Ζοχάρ.

Άλλα έργα του Μάθερς είναι: "Το κλειδί του Σολομώντα" και "Οι ιερές τελετουργίες του μάγου Αμπραμελίν".

Μέσα στο Τάγμα της Χρυσής Αυγής αρχίζουν να παρουσιάζονται διαφωνίες και σχίσματα. Ο Μάθερς διαφωνεί με την πρακτική του Τάγματος, πιστεύοντας ότι παραμελείται η διδασκαλία της καθαρής πρακτικής μαγείας, ενώ δίνεται μεγάλη βαρύτητα σε τελετές εντυπωσιασμού και στον παραδοσιακό συμβολισμό. Έτσι ιδρύει στο Παρίσι ένα καινούργιο τάγμα, το Δεύτερο Τάγμα της Rosae Rubeae et Aureae Crucis. Η σχέση του με το Ροδοσταυρισμό είναι εμφανής. Το μυητικό τελετουργικό που αναπτύσσει ο Μάθερς στηρίζεται στο μύθο του Χριστιανού Ροδόσταυρου. Σ' αυτό το δεύτερο τάγμα πήγαν πολλά μέλη της Χρυσής Αυγής. Οι αναταραχές όμως και σε αυτό το Δεύτερο Τάγμα δεν αργούν να φανούν. Το 1896 ο Μάθερς κυκλοφορεί ένα Μανιφέστο, με το οποίο προσπαθεί να αποδείξει ότι ο ίδιος είναι ο αρχηγός του Τάγματος.

Το 1898 ο Μάθερς μεσολαβεί για να γίνει μέλος του Τάγματος της Χρυσής Αυγής ο Άλιστερ Κρόουλυ, τον οποίο δέχεται στο Δεύτερο Τάγμα το 1900. Σύντομα ξεσπούν διάφορες αναταραχές και το Δεύτερο Τάγμα της R.R. et A.C. αποβάλλει τον Μάθερς και τον Κρόουλυ. Από εκεί και πέρα ο Μάθερς επιδίδεται σε διάφορες ενέργειες που στρέφονται εναντίον των μελών του Τάγματος που τον είχε αποβάλει. Οι διαμάχες έχουν φουντώσει τόσο πολύ μέσα στο Τάγμα της Χρυσής Αυγής, που την οδηγούν στο τέλος της. Διασπάται σε τρεις ομάδες, μία από τις οποίες με το όνομα Alpha-Omega, παραμένει πιστή στο Μάθερς.

Ο Μάθερς πέθανε το 1918.

Βιβλιογραφία:
Μυστικές Εταιρίες, Εκδ. Αρχέτυπο, 2001.


Άλιστερ Κρόουλυ

Γεννήθηκε το 1875. Οι σχέσεις του με το χριστιανισμό δεν ήταν καλές. Είχε ασχοληθεί με σεξουαλικές τελετές μαγείας, που πίστευε ότι θα τον βοηθήσουν στην εσωτερική του εξέλιξη. Στην εφηβική του ηλικία είχε έρθει σε επαφή με γραπτά του Μάθερς και του Γουίν Γ. Γουέστκοτ.

Το 1898, με τη μεσολάβηση του Μάθερς, γίνεται μέλος της Χρυσής Αυγής, ενώ το 1900 περνάει στο Δεύτερο Τάγμα της Rosae Rubeae et Aureae Crucis. Έρχεται σε ρήξη με το Τάγμα, προβαίνει σε ενέργειες που οδηγούν σε μεγάλες αναταραχές τα μέλη, αποβάλλεται από το Τάγμα και εμπλέκεται σε συγκρούσεις με τον Μάθερς, με τον οποίο αρχικά είχε συμμαχήσει.

Το 1907 ιδρύει το Τάγμα του Αργυρού Άστρου, που είχε ως πρότυπό του το κρυφό Τρίτο Τάγμα της Χρυσής Αυγής, στους δύο ανώτατους βαθμούς του οποίου είχε μυηθεί από μόνος του. Αργότερα δημοσίευσε πολλά από τα μυστικά της Χρυσής Αυγής.

Το 1912 τίθεται επικεφαλής στο Ordo Templi Orientis (Ο.Τ.Ο.). Πρόκειται για μια μυστική οργάνωση που αποτελείται από υψηλά μυημένους, οι οποίοι συγκεντρώνουν τη σοφία από διάφορα τάγματα που είχαν προηγηθεί στην Ανατολή και στη Δύση. Μετά από μια εισβολή της αστυνομίας στο Ο.Τ.Ο. της Αγγλίας που βρισκόταν υπό την ηγεσία του Κρόουλυ το 1917, με αιτία τις κατηγορίες για εξαπάτηση κάποιων πολιτών από μέλη του Ο.Τ.Ο., ο Κρόουλυ εγκαταλείπει την αρχηγία. Από εκεί και ύστερα, τα δύο επίσημα κέντρα του Ο.Τ.Ο. βρίσκονται το ένα στη Νέα Υόρκη με αρχηγό τον Κρόουλυ, και το άλλο στην Ασκόνα με αρχηγό τον Ρόις, που ήταν ένας από τους ιδρυτές του Ο.Τ.Ο.

Το 1920 ο Κρόουλυ ιδρύει στη Σικελία το Αβαείο του Θελήματος.

Ο Ρόις είχε εντυπωσιαστεί από τον Κρόουλυ και τη θεωρία του για το Θέλημα. Σιγά-σιγά το Ο.Τ.Ο. γίνεται ένα Τάγμα του Θελήματος. Ο Κρόουλυ ισχυριζόταν ότι ξεκίνησε αυτή τη διδασκαλία του Θελήματος, όταν πήρε το μήνυμα του Βιβλίου του Νόμου στη Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπα από κάποια οντότητα που ο ίδιος ονόμαζε "Αϊβάζ". Είναι γνωστή η φράση του Κρόουλυ: "Ολόκληρος ο νόμος θα είναι να κάνεις ό,τι θέλεις".

Από κάποια στιγμή και μετά ο Κρόουλυ άρχισε να συνωμοτεί εναντίον του Ρόις, προκειμένου να πάρει στα χέρια του ολόκληρη την εξουσία του Ο.Τ.Ο. , πράγμα το οποίο έγινε, και ο Κρόουλυ θεωρήθηκε ως μοναδικός αρχηγός του Ο.Τ.Ο. από το 1922 μέχρι το θάνατό του, το 1947.

Το 1925 ανακοινώνει ότι ηγείται του Ροδοσταυρικού κινήματος της Γερμανίας. Οι διαφορετικές αντιλήψεις που υπήρχαν για το πρόσωπό του διασπούν τους Γερμανούς Ροδόσταυρους. Γενικά, οι απόψεις για τον Κρόουλυ διίστανται. Άλλοι πιστεύουν ότι ήταν ένας τσαρλατάνος και άλλοι θεωρούν ότι επρόκειτο για ένα πολύ μεγάλο μάγο. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, είναι αλήθεια ότι ο Κρόουλυ είναι ο πρώτος που έδειξε με πολύ ξεκάθαρο τρόπο ότι υπάρχει πολύ στενή σχέση ανάμεσα στην ανθρώπινη θέληση και τη μαγεία. Γεγονός είναι επίσης ότι πρόκειται για μια έντονη προσωπικότητα που άσκησε μεγάλη επίδραση στην εποχή της. Οι απόψεις του έχουν ασκήσει μεγάλη επίδραση στην Εκκλησία της Σαηεντολογίας.

Είναι γνωστός με τα ονόματα: "Το Μέγα Θηρίον 666", "Μπαφομέτ", Frater Perdurabo, Ο Αδελφός που διαιωνίζεται.

Έργα του "Το βιβλίο του Νόμου" (1904), "Το Παιδί της Σελήνης" (1929). Έγραψε εκατοντάδες βιβλία.

Βιβλιογραφία:
"Μυστικές Εταιρίες", εκδ. Αρχέτυπο, 2001


Κρισναμούρτι

Γεννήθηκε στο Μανταναπάλ, κοντά στο Μαντράς των Ινδιών, το 1895 ή 1896. Η οικογένειά του ανήκε στην τάξη των βραχμάνων. Σε ηλικία 12-13 χρονών τον γνώρισε η Άννα Μπέζαντ, που τότε ήταν πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας. Τον εκτίμησε για τις πνευματικές του ικανότητες και φρόντισε για τη διαμόρφωσή του. Ήδη στα 13 του ο Κρισναμούρτι έγραψε το πρώτο του βιβλίο, "Στα πόδια του Διδασκάλου", το οποίο γνώρισε παγκόσμια επιτυχία.

Στους κόλπους της Θεοσοφικής Εταιρείας υπήρχε η πίστη ότι στα τέλη του 19ου θα εμφανιζόταν ένας Παγκόσμιος Διδάσκαλος, ενσάρκωση του ίδιου του Χριστού ή, σύμφωνα με άλλη άποψη, του Μαϊτρέγια, που για τους Βουδιστές θεωρείται ο επερχόμενος Βούδας Μαϊτρέγια. Σύμφωνα με τις διάφορες ενδείξεις που υπήρχαν, ο Κρισναμούρτι θεωρήθηκε η ενσάρκωση αυτού του Μεγάλου Διδασκάλου. Μεταφέρθηκε λοιπόν στην Αγγλία για να εκπαιδευτεί γι' αυτό το σκοπό. Συγχρόνως, το 1911, η Άννη Μπέζαντ ίδρυσε το "Τάγμα του Αστέρα", για να μεταδοθεί μέσω αυτού το κήρυγμα του Κρισναμούρτι. Πολύ σύντομα το "Τάγμα του Αστέρα" απέκτησε μια τεράστια περιουσία από τις δωρεές των μελών του. Αλλά το 1929, ο Κρισναμούρτι, σε μια ομιλία που έκανε στην Ολλανδία και στην οποία συμμετείχαν 3000 πιστοί, διέλυσε το "Τάγμα του Αστέρα" και επέστρεψε την περιουσία του στους δωρητές. Συγχρόνως δήλωσε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν οργανισμοί που να καθοδηγούν μέσα από κάποια συστήματα τους ανθρώπους στην ανακάλυψη της αλήθειας. Για την κατανόηση της αλήθειας δε χρειάζονται ερμηνευτές. Κάθε άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί μόνος του σ' αυτήν. Πιστεύεται ότι σ' αυτή τη μεταστροφή του έπαιξαν σημαντικό ρόλο μια παράξενη εμπειρία που είχε το 1922 και ο θάνατος του αδελφού του το 1925.

Από το 1929 έκανε ταξίδια σε ολόκληρο τον κόσμο, με σκοπό να βοηθήσει τους ανθρώπους να κατακτήσουν την απόλυτη ελευθερία τους. Ίδρυσε σχολεία για τα παιδιά στις Ινδίες, στην Αγγλία και στην Αμερική. Έκανε συχνά ομιλίες, που ο ίδιος τις χαρακτήριζε κουβέντες ανάμεσα σε φίλους ή "φιλοσοφία της πραγματικότητας". Απέτρεπε τους ανθρώπους που τις άκουγαν να θεωρούν τους εαυτούς τους μαθητές του, καθώς πίστευε ότι ο δάσκαλος καταστρέφει τους μαθητές και οι μαθητές το δάσκαλο.

Οι απόψεις του Κρισναμούρτι δεν αποτελούν ένα οργανωμένο φιλοσοφικό σύστημα, καθώς ο ίδιος ποτέ δε συστηματοποίησε τη φιλοσοφία του. Ο ίδιος έγραψε κάποια βιβλία, αλλά υπάρχουν και πολλά ακόμα βιβλία που αποτελούν απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του. Βασικά του έργα είναι: "Στα πόδια του Διδασκάλου", "Η Ατραπός", "Το βασίλειο της Ευδαιμονίας", "Η πηγή της σοφίας", "Ο άνθρωπος και το εγώ" κ.α. Πέθανε το 1986 στην Καλιφόρνια.

Βιβλιογραφία:
α) Μυστικές Εταιρίες, Εκδ. Αρχέτυπο, 2001
β) Κρισναμούρτι Η απελευθέρωση από το γνωστό, Εκδ. Καστανιώτη, 1986
γ) Φιλοσοφικό Κοινωνιολογικό Λεξικό, Εκδ. Κ. Καπόπουλος, τόμος 3, 1995




Συγγραφέας: Γ. Πετρακάκης
Πηγή: www.esoterica.gr
Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...