Thursday 29 November 2012

Βιβλίο: Εγχειρίδιο Ιστορίας της Φιλοσοφίας Τόμος Α' : Η φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων. Η φιλοσοφία των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων




   Σε αυτό το κλασικό εισαγωγικό φιλοσοφικό σύγγραμμα εκτίθεται με μοναδική σαφήνεια η εξέλιξη της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας από την απώτατη Αρχαιότητα ως τη σύγχρονη εποχή και γίνεται φανερό μέσα από ποιές διαδικασίες της σκέψης διαμορφώθηκαν οι θελελιακές αρχές με τις οποίες σήμερα εννοούμε επιστημονικά και κρίνουμε τον κόσμο και τη ζωή. Το κέντρο βάρους του βιβλίο εντοπίζεται σε αυτό που από φιλοσοφική άποψη είναι το πιο σημαντικό: στην ιστορία των προβλημάτων και των εννοιών, που οι συγγραφείς τη συλλαμβάνουν ως ένα συνεχές όλον. 

   Ο πρώτος τόμος αρχίζει με ένα εισαγωγικό κεφάλαιο, όπου εξετάζεται η έννοια της Φιλοσοφίας και διασαφηνίζονται βασικά μεθοδολογικά προβλήματα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας. Ακολουθεί η έκθεση της αρχαίας ελληνικής Φιλοσοφίας, που κορυφώνεται στην ανάλυση των τριών μεγάλων φιλοσοφικών συστημάτων: του υλισμού (Δημόκριτος), του ιδεαλισμού (Πλάτων) και της ανέλιξης (Αριστοτέλης). Ο τόμος ολοκληρώνεται με την παρουσίαση των δύο κύριων περιόδων της Φιλοσοφίας των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων: της ηθικής (Επίκουρος, Στοά) και της θρησκευτικής (Πλωτίνος).

Πατήστε εδώ για τον Β΄ τόμο

Συνέχεια. . . »

Wednesday 28 November 2012

Βιβλίο:Εγχειρίδιο Ιστορίας της Φιλοσοφίας Τόμος Β' : Η μεσαιωνική Φιλοσοφία, Η φιλοσοφία της Αναγέννησης, Η φιλοσοφία του Διαφωτισμού




   Σε αυτό το κλασικό εισαγωγικό φιλοσοφικό σύγγραμμα εκτίθεται με μοναδικήσαφήνεια η εξέλιξη της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας από την απώτατη Αρχαιότηταως τη σύγχρονη εποχή και γίνεται φανερό μέσα από ποιές διαδικασίες τηςσκέψης διαμορφώθηκαν οι θελελιακές αρχές με τις οποίες σήμερα εννοούμεεπιστημονικά και κρίνουμε τον κόσμο και τη ζωή. Το κέντρο βάρους τουβιβλίο εντοπίζεται σε αυτό που από φιλοσοφική άποψη είναι το πιοσημαντικό: στην ιστορία των προβλημάτων και των εννοιών, που οισυγγραφείς τη συλλαμβάνουν ως ένα συνεχές όλον.

   Ο τόμος αυτός ξεκινά με την εξέταση της μεσαιωνικής Φιλοσοφίας, από τις απαρχές της (Ιερός Αυγουστίνος, έριδα για τις γενικές έννοιες) ώς τον γερμανικό μυστικισμό του Έκκαρτ, συνεχίζει με την έκθεση των δύο περιόδων της Φιλοσοφίας της Αναγέννησης, της ανθρωπιστικής και της φυσιογνωστικής (Καρτέσιος, Σπινόζα, Λάιμπνιτς), και κλείνει με την παρουσίαση των θεωρητικών και πρακτικών-ηθικών προβλημάτων που έθεσε η Φιλοσοφία του Διαφωτισμού, ώς τα μέσα περίπου του 18ου αιώνα.

Πατήστε εδώ για τον Α΄ τόμο

Πατήστε εδώ για τον Γ΄ τόμο
Συνέχεια. . . »

Βιβλία: Εγχειρίδιο Ιστορίας της Φιλοσοφίας Τόμος Γ' : Η γερμανική φιλοσοφία, η φιλοσοφία του 19ου και του 20ου αιώνα




    Σε αυτό το κλασικό εισαγωγικό φιλοσοφικό σύγγραμμα εκτίθεται με μοναδικήσαφήνεια η εξέλιξη της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας από την απώτατη Αρχαιότηταως τη σύγχρονη εποχή και γίνεται φανερό μέσα από ποιές διαδικασίες τηςσκέψης διαμορφώθηκαν οι θελελιακές αρχές με τις οποίες σήμερα εννοούμεεπιστημονικά και κρίνουμε τον κόσμο και τη ζωή. Το κέντρο βάρους τουβιβλίο εντοπίζεται σε αυτό που από φιλοσοφική άποψη είναι το πιοσημαντικό: στην ιστορία των προβλημάτων και των εννοιών, που οισυγγραφείς τη συλλαμβάνουν ως ένα συνεχές όλον.

    Στον τόμο αυτόν εξετάζεται η γερμανική Φιλοσοφία, η οποία στην καμπή του 18ου πρός τον 19ο αιώνα γνώρισε μοναδική άνθηση: καταρχάς ο Κάντ, σε ιδιαίτερο κεφάλαιο («Η καντιανή κριτική του λόγου»), και εν συνεχεία η εξέλιξη του ιδεαλισμού (Σίλλερ, Φίχτε, Σέλλινγκ, Χέγκελ, Σλάιερμαχερ, Χέρμπαρτ, Σοπεγχάουερ). Γίνεται επίσης μια επισκόπηση της Φιλοσοφίας του 19ου αιώνα (ανάπτυξη της ψυχολογίας, φυσιογνωστική και ιστορική μέθοδος σκέψης, άτομο και κοινωνία, το πρόβλημα των αξιών) και του 20ού αιώνα, και ο τόμος κλείνει με εκτεταμένο πίνακα των φιλοσοφικών εννοιών που περιέχονται στο τρίτομο έργο.

Πατήστε εδώ για τον Β΄ τόμο
Συνέχεια. . . »

Monday 26 November 2012

Βιβλίο: Δοκίμια: 99 μικρά κείμενα για την τέχνη




Η ηθική, όντας αξία απαραίτητη για την επιβίωση και την κοινωνική ανάπτυξη, δεν μπορούσε να μην αποτελέσει συστατικό στοιχείο της τέχνης κάθε τόπου και χρόνου. Είναι αυτονόητο, ότι η λογική και η ηθική έβαλαν μια νέα τάξη στην ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα στην κοινωνική ομάδα. Χαλιναγωγώντας το ανεξέλεγκτο ένστικτο, έφεραν μια ισορροπία και μια αρμονία στην συλλογική συμβίωση.

Η ηθική ποιότητα της τέχνης στάθηκε πάντα ο καθρέφτης της κοινωνικής ηθικής, σε τόπους και εποχές όπου ο άνθρωπος έκανε αποφασιστικά βήματα για το μέλλον και την πρόοδο. Η ηθική στάθηκε ένα από τα κύρια γνωρίσματα της τέχνης. Αντίθετα, σ’ εποχές οπισθοδρόμησης, η τέχνη και η ηθική της υπόσταση γνώρισαν περιόδους εκφυλισμού.

Φυσικά, εδώ μιλάμε για την ηθική με την πλατιά της έννοια. Την ηθική της κοινωνικής συμπεριφοράς. Η θρησκευτική ηθική στενεύει τον όρο και τον περιορίζει αποκλειστικά σ’ ότι έχει σχέση με το θεό και το υπερπέραν.

Πολλοί αρνούνται στην τέχνη το δικαίωμα να διδάσκει και να νουθετεί. Να εμπνέει και να οδηγεί τον κοινωνικό άνθρωπο σε ανώτερες σφαίρες αξιών. Και αυτό με το επιχείρημα ότι για τη δουλειά αυτή υπάρχουν άλλοι, αρμοδιότεροι. Οι ρήτορες, οι κήρυκες, οι πολιτικοί, οι κοινωνιολόγοι, οι παιδαγωγοί, το ιερατείο. Γιατί αυτοί και όχι η τέχνη; Γιατί όχι, και αυτοί και η τέχνη; Τι τους φοβίζει;
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Τα ίχνη των ονείρων




   Στην αρχή υπήρχε μόνο σκοτάδι. Ατελείωτο, απέραντο, πυκνό, σχεδόν πηχτό σκοτάδι… Ή τουλάχιστον αυτό έβλεπε. Όταν άρχισαν να συνηθίζουν λίγο τα μάτια του μπόρεσε να διακρίνει κάτι σαν οάσεις φωτός. Και πάλι το σκοτάδι ήταν που κυριαρχούσε, επιβλητικό, σχεδόν δεσποτικό, μην επιτρέποντας σε τίποτα ούτε καν να αμφισβητήσει, πόσο μάλλον να διεκδικήσει την παντοδυναμία του. Απλά διακοπτόταν στιγμιαία από αυτές τις δέσμες φωτός. Τόσο απειροελάχιστα σύντομες που ούτε δέσμες δεν ήταν…μάλλον εκρήξεις φωτός θα τις έλεγε.
Συνέχεια. . . »

Saturday 24 November 2012

Βιβλίο: Ηλέκτρα - Σοφοκλής



Η Ηλέκτρα ζει θρηνώντας τον πατέρα της Αγαμέμνονα και κατηγορώντας ανοιχτά τη μητέρα της Κλυταιμνήστρα και τον άντρα της Αίγισθο για τη δολοφονία του.

Η αδελφή της, Χρυσόθεμις συμμερίζεται τη στενοχώρια της Ηλέκτρας και εύχεται και αυτή να επιστρέψει ο αδελφός τους Ορέστης και να εκδικηθεί, αλλά φέρεται με πολύ πιο συμβατικό τρόπο, αποδεχόμενη την κατάσταση, βλέποντας ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Ο Ορέστης, με σύμβουλο τον παιδαγωγό του και βοηθό του το φίλο του Πυλάδη, επιστρέφει από τη Φωκίδα (όπου τον μεγάλωσε ο παιδαγωγός του για να τον σώσει από τους δολοφόνους του πατέρα του) με σκοπό να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του και να πάρει τη θέση του ως Βασιλιάς.

Προκειμένου να πλησιάσουν στο παλάτι χωρίς να κινδυνέψουν, εμφανίζεται πρώτα ο παιδαγωγός για να αναγγείλλει στην Κλυταιμνήστρα ότι ο Ορέστης έχασε τη ζωή του σε ιππικό αγώνα και έπειτα ο ίδιος ο Ορέστης με τον Πυλάδη, κουβαλώντας ένα αγγείο που υποτίθεται πως περιείχε τις στάχτες του Ορέστη.

Στο άκουσμα του θανάτου του αδερφού της και έχοντας χάσει πια κάθε ελπίδα η Ηλέκτρα θρηνεί τόσο σπαρακτικά ώστε ο Ορέστης συγκινημένος από το θρήνο της, να αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα. Στη συνέχεια μπαίνει στο σπίτι και σφάζει τη μητέρα του, την Κλυταιμνήστρα.

Βγάζει το σώμα της έξω σκεπασμένο με ένα σεντόνι και όταν έρχεται ο Αίγισθος, του δείχνει το σώμα, λέγοντάς του ότι είναι το σώμα του Ορέστη. Όταν αυτός το αποκαλύπτει και αντιλαμβάνεται ότι είναι το σώμα της Κλυταιμνήστρας ο Ορέστης του λέει ότι ήλθε να εκδικηθεί και τον οδηγεί μαζί με τον Πυλάδη στο ανάκτορο για να τον σκοτώσει.
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Μήδεια - Ευριπίδης

Ψηφιακό βιβλίο του Θοδωρή Βοριά με  21 αποσπάσματα από το έργο του Ευριπίδη “Μήδεια” σε ελεύθερη απόδοση. 
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Φιλοκτήτης - Σοφοκλής



   Η τραγωδία Φιλοκτήτης του Σοφοκλή αφηγείται την προσπάθεια του Νεοπτολέμου και του Οδυσσέα να παρασύρουν τον τραυματία Φιλοκτήτη να έρθει και να πολεμήσει στην Τροία.

  Παρουσιάστηκε στα Διονύσια το 409 π.Χ. και κέρδισε το πρώτο βραβείο. Ο Φιλοκτήτης εκστρατεύει μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες εναντίον των Τρώων, επικεφαλής επτά πλοίων με Θεσσαλούς πολεμιστές. Στη Λήμνο, όπου κάνουν στάση, ο Φιλοκτήτης πλησιάζει πολύ κοντά σε ένα ναό της Αθηνάς και μια ύδρα, δηλητηριώδες ερπετό, τον δαγκώνει στο πόδι.

    Η πληγή του δε θεραπευόταν και ο ίδιος υπέφερε φοβίζοντας το στρατό, οπότε με προτροπή του Οδυσσέα και των Ατρειδών τον εγκαταλείπουν στο νησί. Εκεί, παραμένει δέκα χρόνια, καθ’ όλη τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου.
Συνέχεια. . . »

Monday 19 November 2012

Βιβλίο: Προμηθεύς Δεσμώτης - Αισχύλος




Στην τραγωδία «Προμηθεύς Δεσμώτης» ο Αισχύλος πραγματεύεται την ηρωική αντίσταση του αλυσοδεμένου στον Καύκασο Προμηθέα να υποκύψει στο θέλημα του Δία.

Ο Προμηθέας υφίσταται βουβός ένα ταπεινωτικό μαρτύριο. Η σιγή συνδέεται με την τιμωρία του και αποτελεί έκφραση μιας ανυποχώρητης υπερηφάνειας του. Όταν μένει μόνος στην ερημιά του σκυθικού βράχου υψώνει κραυγή και επικαλείται τη μαρτυρία των στοιχείων της φύσης. Αυτή η διαμαρτυρία, καθώς ηχεί, προκαλεί έντεχνα το δραματικό αποτέλεσμα, χάριν της δραματουργικής τέχνης του ποιητή, ακριβώς επειδή διακόπτει τη μακρά σιωπή του Τιτάνα.
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Ευμενίδες - Αισχύλος




     Το σκηνικό της τραγωδίας Ευμενίδες τοποθετείται στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς. Εκεί ο ιερέας βρίσκει τον Ορέστη, ικέτη στον βωμό, να ζητά τη βοήθεια του θεού για να απαλλαγεί από τις Ερινύες, που κουρασμένες από την καταδίωξη του φυγά έχουν αποκοιμηθεί.
  Τότε εμφανίζεται το φάντασμα της βασίλισσας Κλυταιμνήστρας, ξυπνά τις Ερινύες, γιατί παραμέλησαν το έργο της καταδίωξης και της τιμωρίας του Ορέστη, και κατηγορεί το θεό ότι έδωσε άσυλο σε μιασμένο άνθρωπο.Η σκηνή μεταφέρεται στην Αθήνα, όπου, σύμφωνα με την υπόσχεση του Απόλλωνα, ο Ορέστης θα δικαστεί για τ’ αμαρτήματά του.

   Ο ήρωας μετά από συμβουλή του θεού φτάνει εκεί κι αγκαλιάζει το άγαλμα της Παλλάδας παρακαλώντας την να τον προστατέψει απ’ τις Ερινύες, που συνεχίζουν να τον καταδιώκουν. Οι εκδικητικές θεότητες φτάνοντας τραγουδούν έναν ύμνο, που τρελαίνει τον νου του θύματός τους. Σε απάντηση της παράκλησης του Ορέστη η Αθηνά εμφανίζεται, για ν’ αναλάβει τη δίκη με τη βοήθεια ορισμένων επίλεκτων πολιτών ως ενόρκων.
Συνέχεια. . . »

Thursday 15 November 2012

Νεκρομαντεία

   Νεκρομαντεία (όπως προσδίδει και η ονομασία >νεκρός-μαντεία) είναι η μαγεία επικοινωνίας με τις ψυχές των νεκρών με σκοπό την συλλογή χρήσιμων πληροφοριών. Είναι μία από τις αρχαιότερες τέχνες μαγείας. Ένα μεγάλο κομμάτι του πρώιμου Σαμανισμού, όπως και του Αρχαίου Δρυιδισμού, ήταν (και ακόμα είναι) η επικοινωνία με τα πνεύματα αρχαίων προγόνων.  Το συναντάμε στο σύγχρονο Βουντού, η οποία είναι ουσιαστικά μια θρησκεία προγονικής λατρείας, η οπoία εξέλιξε ένα Πάνθεο Θεοτήτων, που πληρούν τους ρόλους των αρχαίων προγόνων της.



   Αυτό που απεξαρτοποιεί την Νεκρομαντεία από την προγονική λατρεία είναι η στάση που τηρεί απέναντι στους νεκρούς. Ο νεκρομάντης επικοινωνεί με ένα εύκολα προσβάσιμο πνεύμα που μπορεί να κατέχει πληροφορίες που αυτός χρειάζεται και που δεν εναντιώνεται της θέλησης του νεκρού. Νεκρομάντες πολλές φορές ανάγκαζαν τις ψυχές να αποκαλήψουν τα μυστικά τους ενάντια στη θέλησή τους, το οποίο είχε αποδειχθεί πολύ επικίνδυνο.

   Η Παραδοσιακή Νεκρομαντεία βασιζόταν πάνω στη χρήση των λειψάνων του νεκρού ως γέφυρα επικοινωνίας με την "σκιά" του νεκρού ατόμου. Τέτοια λείψανα ήταν κόκαλα  δέρμα, μαλλιά και νύχια του πτώματος, και μέλη του σώματος όπως χέρια, δόντια και μάτια. Το κρανίο θεωρούσαν πως ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο, μιας και "στέγαζε" τα όργανα των αισθήσεων της όρασης και ακοής, τις αισθήσεις με τις οποίες ο νεκρός αποκτούσε μυστικά. Σήμερα οι γνώσεις πάνω στην χρήση λείψανων έχει χαθεί, λόγω της έντονης διαμαρτυρίας που προκαλούσε η βεβήλωση των νεκρών, οπότε και η «παραδοσιακή» επίκληση νεκρών δεν είναι πλέον εφικτή. 

  Η αποθανούσα ψυχή πίστευαν πως είναι πιθανό να κατέχει σημαντικές πληροφορίες μέσω δύο περιόδων: τι έχει δει ή ακούσει ενώ ζούσε και τι έχει δει ή κάνει μεταθάνατον  Συχνά Νεκρομάντες κάλεσαν μία "σκιά" για να ανακαλύψουν το κρυφό μέρος/τόπο ενός θησαυρού που το άτομο φημολογείται πως κατείχε εν ζωή. Πίστευαν ακόμα πως οι νεκροί είχαν πρόσβαση σε μυστικιστική γνώση και κάποιες φορές τους καλούσαν για να διδάξουν τον Νεκρομάντη τέχνες μαγείας πλέον μη διαθέσιμες μέσω κάποιου άλλου παράγοντα, τέχνες που μαθεύτηκαν κατά την μεταθάνατο περίοδο.

  Υπήρχε επίσης η πίστη πως οι "σκιές" των νεκρών ελκύονταν από φρεσκοχυμένο αίμα, διότι το αίμα ήταν ένα από τα κυριότερα "δοχεία" ζωτικής ενέργειας του σώματος. Αφού από τους νεκρούς έλειπαν σάρκινα σώματα, η σκέψη ήταν πως θα έπρεπε να τους λείπει ζωτικότητα οπότε και ήταν αδύναμα. Εξού και το χλωμό παρουσιαστικό τους όταν τους έβλεπαν ως φαντάσματα.

    Η κοινή εικόνα του Νεκρομάντη τον/την δείχνει να αντιμετωπίζει το ίδιο το ανεστραμμένο σώμα, που είχε σταθεί και περπατούσε μέσω της δύναμης της μαγείας. Αυτό, ασφαλώς, είναι απλά φαντασία, μα στις ρίζες αυτού κείτονται τα χαμένα στοιχεία της αληθινής πρακτικής της Νεκρομαντείας. Εξάλλου, "όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά". Το πτώμα, στην πραγματικότητα, δεν το έκαναν να περπατά και να μιλά. Απλά χρησιμοποιόταν ως εστίαση για το επικαλούμενο πνεύμα, προσελκυμένο από τον Νεκρομάντη. Ήταν αναγκαίο ο Νεκρομάντης να κατέχει αρκετά ανεπτυγμένες τις μυστικιστικές του αισθήσεις ώστε να μπορεί να ακούσει πνευματικά και φυσικά τα λόγια του πνεύματος, ή/και να αποκτήσει τις πληροφορίες που χρειαζόταν μέσω άλλων μέσων επικοινωνίας. Συχνά η "σκιά" του νεκρού απλά έδειχνε την κατεύθυνση του σημείου όπου το αντικείμενο/θησαυρός ήταν κριμένος ή τον οδηγούσε σιωπηλά ως εκεί.

   Υπάρχουν δύο αναγκαία στοιχεία στην Νεκρομαντεία. Η επίκληση της "σκιάς" και ο αποκλεισμός της "σκιάς" των νεκρών. Στις αρχαίες εποχές αυτά συνδυάζονταν  Για παράδειγμα... Βλέπουμε τον Οδυσσέα από την Ομήρου Οδύσσεια να καλεί τις σκιές των νεκρών κατά την "επίσκεψή" του στον Κάτω Κόσμο με σκοπό να βρει την "σκιά" του τυφλού Μάντη (πληροφορίες που η ιδιότητα του Μάντη τις έκαναν σημαντικές) χύνοντας αίμα θυσιασμένων αγριμιών, και παράλληλα αποτρέποντας τις άλλες "σκιές" με το σπαθί του για να μην απορροφήσουν την ζωτική ενέργεια του χυμένου αίματος. Η αποτροπή τους εξηγείται στο ότι τα πνεύματα είναι ευάλωτα στο ατσάλι.

  Μπορεί να πει κανείς πως η Οδύσσεια είναι απλά μια φανταστική ιστορία. Ίσως, μα την τότε εποχή υπήρχαν αρκετοί Νεκρομάντες στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Όμηρος ήταν ένας ευφυέστατος και καλά ενημερωμένος άνθρωπος. Η περιγραφή του στην Νεκρομαντεία είναι κατά πάσα πιθανότητα βασισμένη στην πρακτική των Ελλήνων Νεκρομάντων.

  Τέλος η Νεκρομαντεία δεν ήταν αποκλειστικά για τους άντρες. Οι γυναίκες Νεκρομάντισσες ήταν το ίδιο σύνηθες με τους άντρες στην Αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Ακόμα, η Νεκρομαντεία ήταν μία ιδιαίτερη πρακτική μαγείας και δεν χρησιμοποιόταν απαραίτητα για σκοτεινούς σκοπούς και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συσχετιστεί με την οποιαδήποτε Σατανική λατρεία. Σήμερα η πρακτική της περιορίζεται στις επικλήσεις του Νεκρομάντη και δεν χρησιμοποιούνται πλέον τα λείψανα των νεκρών. Αν μη τι άλλο, η βεβήλωση πτωμάτων ανέκαθεν διωκόταν και διώκεται ποινικά. 

Συντακτική ομάδα Dark World    
Πηγή: darkworld.gr 
Συνέχεια. . . »

Το Σύντομο Τεστ Αυτογνωσίας του Dr Phil


Οι απαντήσεις είναι για το ποιος είστε τώρα και όχι αυτός που ήσαστε κατά το παρελθόν. Πάρτε στυλό και χαρτί για να σημειώσετε τις απαντήσεις σας.


1. Πότε νιώθεις ότι είσαι στα καλύτερά σου;
α) το πρωί
β) μεταξύ απογεύματος και νωρίς το βράδυ
γ) αργά τη νύχτα

2. Συνήθως περπατάς.. .
α) αρκετά γρήγορα, με μεγάλα βήματα
β) αρκετά γρήγορα, με μικρά βήματα
γ) λιγότερο γρήγορα με το κεφάλι ψηλά, κοιτώντας τον κόσμο στο πρόσωπο
δ) λιγότερο γρήγορα, με το κεφάλι χαμηλά
ε) πολύ αργά

3. Όταν μιλάς στους ανθρώπους, εσύ…
α) κάθεσαι με τους αγκώνες αναδιπλωμένους
β ) έχεις τα χέρια σου πιασμένα σαν παλαμάκια
γ) έχεις το ένα ή και τα δύο χέρια στους γοφούς ή στις τσέπες
δ) ακουμπάς ή σπρώχνεις το πρόσωπο που μιλάς
ε) παίζεις με τα αυτιά σου, τρίβεις το πιγούνι σου ή φτιάχνεις τα μαλλιά σου

4. Όταν είσαι χαλαρός κάθεσαι…
α) με τα πόδια ελεύθερα δίπλα δίπλα
β) με τα πόδια σταυρωμένα
γ) με τα γόνατα τεντωμένα και ίσια
δ) με το ένα πόδι κάτω από σένα

5. Όταν κάτι σε συναρπάζει, αντιδράς…
α) με ένα δυνατό χαμόγελο
β) με ένα γέλιο, αλλά όχι δυνατό
γ) με ένα ήσυχο γελάκι
δ) με ένα ανόητο γέλιο

6. Όταν πηγαίνεις σε ένα πάρτι ή σε μια εκδήλωση κάνεις την εμφάνιση σου…
α) με μια μεγαλειώδη είσοδο έτσι ώστε όλοι να σε προσέξουν
β) με μια ήσυχη είσοδο, ψάχνοντας γύρω για κάποιον που γνωρίζεις
γ) μπαίνεις ήσυχα χωρίς να κάνεις αισθητή την παρουσία σου

7. Όταν δουλεύεις ή είσαι πολύ συγκεντρωμένος, και διακόπτεσαι...
α) ξεκινάς ένα διάλειμμα
β) εκνευρίζεσαι αφάνταστα
γ) και τα δυο παραπάνω

8. Ποια από τα παρακάτω χρώματα σε εκφράζουν περισσότερο;
α) Κόκκινο/πορτοκαλί
β) Μαύρο
γ) Κίτρινο/γαλάζιο
δ) Πράσινο
ε) Σκούρο μπλε/πορφυρό
ζ) Ασπρο
η) Καφέ/γκρι

9. Όταν είσαι στο κρεβάτι τη νύχτα, τις τελευταίες στιγμές πριν σε πάρει ο ύπνος, ξαπλώνεις…
α) ανάποδα απλωμένος
β) παρατεντωμένος μπρούμυτα με το πρόσωπο σου να κοιτάζει το στομάχι σου
γ) στην πλευρά σου ελαφρά κουλουριασμένος
δ) με το κεφάλι σου στο μπράτσο σου
ε) με το κεφάλι σου κάτω από τα σκεπάσματα

10. Συνήθως ονειρεύεσαι ότι…
α) ξαπλώνεις
β) μαλώνεις ή φωνάζεις
γ) ψάχνεις για κάτι η κάποιον
δ) πετάς η επιπλέεις
ε) συνήθως δε βλέπεις όνειρα
ζ) τα όνειρα σου είναι συνήθως ευχάριστα

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

1. (α ) 2 (β) 4 (γ ) 6
2. (α ) 6 (β) 4 (γ ) 7 (δ) 2 (ε) 1
3. (α ) 4 (β) 2 (γ ) 5 (δ) 7 (ε) 6
4. (α ) 4 (β) 6 (γ ) 2 (δ) 1
5. (α ) 6 (β) 4 (γ ) 3 (δ) 5 (ε) 2
6. (α ) 6 (β) 4 (γ ) 2
7. (α ) 6 (β) 2 (γ ) 4
8. (α ) 6 (β) 7 (γ ) 5 (δ) 4 (ε) 3 (ζ)2 (η)1
9. (α ) 7  (β) 6 (γ ) 4 (δ)2 (ε) 1
10.(α) 4  (β) 2 (γ ) 3 (δ)5 (ε) 6 (ζ)1

Τώρα πρόσθεσε την τελική σου βαθμολογία.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Πάνω από 60 βαθμούς
Οι άλλοι σε βλέπουν σαν κάποιον που πρέπει "να τα έχουν καλά μαζί του και να τον προσέχουν". Φαίνεσαι σαν ματαιόδοξος, εγωκεντρικός και κάποιος που είναι εξαιρετικά δικτατορικός. Οι άλλοι μπορεί να σε θαυμάζουν, ευχόμενοι να σου μοιάσουν, αλλά χωρίς να μπορούν να σε εμπιστευτούν ποτέ ενώ διστάζουν να έχουν στενότερη επαφή μαζί σου.

Από 51 έως 60 βαθμούς
Οι άλλοι σε βρίσκουν συναρπαστικό, ιδιαίτερα άστατο, και κάπως αδιάλλακτη προσωπικότητα. Ένας φυσικός ηγέτης, κάποιος που παίρνει γρήγορες αποφάσεις, χωρίς να σκέφτεται πάντα το σωστό. Σε βρίσκουν έντονο και περιπετειώδη, κάποιον που θα τα δοκίμαζε όλα. Κάποιον ο οποίος αρπάζει τις ευκαιρίες και απολαμβάνει την περιπέτεια. Χαίρονται να είναι στην παρέα σου λόγω του ενθουσιασμού που εκπέμπεις.

Από 41 έως 50 βαθμούς
Οι άλλοι σε βρίσκουν φρέσκο, ζωντανό, γοητευτικό, συναρπαστικό, πρακτικό και πάντα ενδιαφέρων. Κάποιος που είναι σταθερά στο κέντρο της προσοχής, αλλά αρκετά ισορροπημένο χωρίς να τους κάθεσαι στο σβέρκο. Συχνά σε χαρακτηρίζουν ως ευγενή, διακριτικό και κατανοητό. Κάποιος που θα τους ανεβάσει πάντα και θα τους βοηθήσει.

Από 31 έως 40 βαθμούς
Οι άλλοι σε βλέπουν σαν λογικό, σοβαρό, προσεκτικό και πρακτικό. Σε θεωρούν έξυπνο, χαρισματικό, ή ταλαντούχο, αλλά μετριοπαθή. Όχι ένα άτομο που κάνει φίλους γρήγορα ή εύκολα, αλλά κάποιος που είσαι εξαιρετικά πιστός σε φίλους που τελικά κάνεις και περιμένεις να κάνουν το ίδιο και αυτοί. Άνθρωπος που δεν κλονίζεται εύκολα η φιλία του, αλλά εξίσου δύσκολα επανέρχεται όταν μια φιλία σπάσει.

Από 21 έως 30 βαθμούς
Οι φίλοι σου σε θεωρούν προσεκτικό  και ιδιότροπο. Επιμελή και προχωρώντας αργά και σταθερά σε κάποια πράγματα. Θα ήταν μεγάλη έκπληξη αν έκανες κάτι από παρόρμηση ή από μια στιγμή παρακίνησης, από οποιαδήποτε γωνία και μετά να αποφασίσεις για την συνέχεια. Πιστεύουν ότι αυτή η αντίδραση οφείλεται από την καχύποπτη και προσεκτική φύση σου περιμένοντας από εσένα να εξετάσεις τα πάντα προσεκτικά.

Κάτω από 21 βαθμούς
Οι άνθρωποι πιστεύουν πως είσαι ντροπαλός, νευρικός, και αναποφάσιστος, κάποιος που χρειάζεται φροντίδα, που πάντα χρειάζεται κάποιον άλλον να παίρνει τις αποφάσεις και που δεν θέλει να αναμιγνύεται με κανέναν και με τίποτα! Σε θεωρούν στενάχωρο διότι βλέπεις προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Κάποιοι σε θεωρούν βαρετό. Μόνο αυτοί που σε ξέρουν πραγματικά γνωρίζουν ότι δεν είσαι καθόλου.

Πηγή: to-ergastiri-tis-aftognosias.blogspot.gr
Συγγραφέας: Dr. Phil
Συνέχεια. . . »

Δημόκριτος-Λεύκιππος: Οι πατέρες της Πληθωριστικής Κοσμολογίας

Οι ατομικοί φιλόσοφοι Λεύκιππος και Δημόκριτος θεωρούνται από όλους πατέρες της Ατομικής Φυσικής. Λίγοι γνωρίζουν όμως ότι η Κοσμολογία τους αποτελεί μια θεωρία ταυτόσημη με τη σύγχρονη Πληθωριστική Κοσμολογία. Το Σύμπαν για τους μεγάλους Έλληνες διανοητές αποτελείται από έναν άπειρο αριθμό κόσμων που σαν φυσαλίδες το γεμίζουν. Ας ταξιδέψουμε λοιπόν στα άδυτα του Σύμπαντος με οδηγούς τον Λεύκιππο και τον Δημόκριτο.



Όλοι στην εποχή μας στεκόμαστε εντυπωσιασμένοι μπροστά στα επιτεύγματα της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας. Το περίεργο όμως είναι πολλοί επιστήμονες έχουν την εσφαλμένη εντύπωση πως όλα αυτά τα επιτεύγματα στηρίχτηκαν σε γνώσεις και φαινόμενα τα οποία για πρώτη φορά ανακαλύφθηκαν και διατυπώθηκαν την περίοδο της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης των 16ου, 17ου και 18ου αιώνων.

Η άποψη αυτή δεν είναι αληθινή και ως απόδειξη θα αναφερθούμε στην επιστημονική σκέψη δύο πολύ μεγάλων Ελλήνων θετικών επιστημόνων της αρχαιότητας, του Λεύκιππου και του Δημόκριτου.

Βασικά θα αναφερθούμε στην Κοσμολογία την οποία ανέπτυξαν οι δύο μεγάλοι θετικοί φιλόσοφοι, η οποία υπήρξε εντελώς διαφορετική από τις κοσμολογίες όλων των άλλων προσωκρατικών φιλοσόφων. Γι’ αυτόν το λόγο θα αναφέρουμε μια σειρά επιστημονικών θέσεών τους που επαναδιατυπώθηκαν στη Δύση έπειτα από πολλούς αιώνες, ως κάτι καινούργιο, από επιστήμονες οι οποίοι κατά τεκμήριο υπήρξαν αναγνώστες των κειμένων τους.

Οι σύγχρονες παλαιές γνώσεις

Η ταύτιση των απόψεων της σύγχρονης Φυσικής και Κοσμολογίας με τις απόψεις των δύο ατομικών φιλοσόφων πολλές φορές είναι εκπληκτική. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τη γνώση του τι είναι ένας Γαλαξίας. Όπως διαβάζουμε στα περισσότερα βιβλία, ο Γαλιλαίος χρησιμοποιώντας ένα μικρό τηλεσκόπιο ανακάλυψε ότι ένας γαλαξίας αποτελείται από πολλά αστέρια τα οποία λόγω της απόστασής τους φαίνονται σαν ένα ενιαίο σύνολο. Αυτό δεν είναι αλήθεια, αφού πολλούς αιώνες πριν ο Δημόκριτος [Αχιλλεύς Τάτιος Των Αράτου φαινομένων προς εισαγωγήν εκ του Αχχιλλέως περί του παντός 24, εκδ. Maas, 55, 24 (Περί του γαλαξίου)] έγραφε: «… Λένε ότι ο Γαλαξίας αποτελείται από πολύ μικρά και πυκνά αστέρια, που σ’ εμάς φαίνονται ενωμένα λόγω του μεγάλου διαστήματος από τον Ουρανό μέχρι τη Γη, όπως ένα αντικείμενο που πασπαλίζεται με πολλούς κόκκους αλατιού…»

Ένα άλλο, που κινεί το ενδιαφέρον κάθε επιστήμονα, είναι ότι ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος είχαν κατανοήσει και διατυπώσει την πλάνη των ανθρωπίνων αισθήσεων, η οποία, μολονότι αποτελεί το σκληρό πυρήνα της σύγχρονης επιστημονικής σκέψης, δεν γίνεται κατανοητή από πολλούς. Όπως αναφέρει ο Σέξτος ο Εμπειρικός στο έργο του «Προς Μαθηματικούς» (Δημόκριτος, απόσπ. 11, Σέξτος, Προς Μαθηματικούς VII, 138): «ο Δημόκριτος στους Κανόνες λέγει ότι υπάρχους δύο μορφές γνώσης, μια γνήσια και μια νόθα. Στη νόθα ανήκουν όλα τα παρακάτω, η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση, η αφή. Η άλλη μορφή γνώσης είναι γνήσια, που είναι ξέχωρη από αυτή».
Ένα δεύτερο φαινόμενο το οποίο πολλοί θεωρούν επίτευγμα της σύγχρονης επιστήμης είναι το γεγονός ότι η εντύπωση της επαφής δύο υλικών αντικειμένων είναι μια πλάνη των αισθήσεων. Αυτό πιστεύαμε ότι είναι μια σχετικά νέα ανακάλυψη. Ωστόσο, για το θέμα αυτό ο Ιωάννης ο Φιλόπονος, στο έργο του «Υπόμνημα εις τα Αριστοτέλους – Περί γενέσεως και φθοράς» (Φιλόπονος, Υπόμνημα εις τα Αριστοτέλους Περί γενέσεως και φθοράς, σ. 158,26) αναφέρει: «όταν έλεγε ο Δημόκριτος ότι τα άτομα εφάπτονται αμοιβαία, δεν εννοούσε την επαφή με το καθαυτό νόημα της λέξης…Πράγματι αυτός ονομάζει επαφή το αμοιβαίο πλησίασμα των ατόμων και τη μικρή απόσταση ανάμεσα τους. Το κενό τα χωρίζει από όλες τις πλευρές».

Ο Δημόκριτος, όμως, πού πριν από την μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα είχε συνειδητοποιήσει διαισθητικά την έννοια της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που είναι το αίτιο της όρασης. Ο Αλέξανδρος ο Αφροδισιεύς στο «Σχόλιο στον Αριστοτέλη –Περί Αισθήσεως και Αισθητών» (Αλέξανδρος Αφροδισιεύς, Σχόλιο στον Αριστοτέλη, Περί Αισθήσεως και Αισθητών, σ. 24, 14) λέει: «ο Δημόκριτος πιστεύει, και πριν αυτόν ο Λεύκιππος και ύστερα από αυτόν οι οπαδοί του Επίκουρου, ότι κάποια ομοιώματα που ξεκολλούν από τα αντικείμενα έχοντας σχήμα όμοιο με αυτά πάνε και πέφτουν πάνω στα μάτια αυτών που βλέπουν κι έτσι παράγεται η αίσθηση της όρασης».
Εκτός όμως όλων των προηγούμενων και η διατύπωση της αρχής «δράσης-αντίδρασης» που μαθαίνουμε ότι αποτελεί ανακάλυψη των μεγάλων επιστημόνων της Δύσης, διατυπώθηκε από τον Δημόκριτο. Γι’ αυτό ακριβώς το θέμα ο Αριστοτέλης στο έργο του «Περί γενέσεως και φθοράς» (Αριστοτέλης, Περί γενέσεως και φθοράς Α7.323b10.Δ.) αναφέρει: «ο Δημόκριτος διατύπωσε μια προσωπική θεωρία. Λέει πράγματι ότι αυτό που ενεργεί και αυτό που υφίσταται μιαν ενέργεια είναι το ίδιο και το όμοιο. Διότι (όντα) διαφορετικά και με άλλα γνωρίσματα δεν μπορούν να υποστούν το καθένα τις ενέργειες των άλλων, κι ακόμα κι αν διαφορετικά όντα ενεργούν κατά κάποιο τρόπο το καθένα πάνω στα άλλα, αυτό συμβαίνει όχι επειδή είναι διαφορετικά, αλλά επειδή έχουν κάτι όμοιο».
Θα ολοκληρώσουμε τη σύντομη αναφορά μας στα θέματα τα οποία ανέλυσε ο Δημόκριτος αναφερόμενοι στην πλήρη κατανόηση της ψευδαίσθησης από τον σπουδαίο αυτόν σοφό, της έννοιας που ονομάζουμε ανθρώπινο χρόνο. Συγκεκριμένα, ο Σέξτος ο Εμπειρικός [Σέξτος X 181 (Δημόκριτος Α72)] γράφει: «Στους φυσικούς που ήταν οπαδοί του Επίκουρου και του Δημόκριτου αποδίδουν μια τέτοια επινόηση για τον χρόνο: “χρόνος (ο ανθρωπίνως μετρούμενος) είναι ένα φάντασμα όμοιο με την ημέρα και τη νύχτα”».
Απλώς για τη σύγκριση αναφέρουμε την άποψη του Αϊνστάιν στο θέμα αυτό: «Για μας τους ορκισμένους φυσικούς, η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση, ακόμη κι αν είναι τόσο επίμονη».

Η κοσμολογία των Λεύκιππου και Δημόκριτου



Μεγάλο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει η κοσμολογική άποψη που διατυπώθηκε από τον Λεύκιππο και τον Δημόκριτο [Διογένης, Φιλοσόφων βίων και δογμάτων συναγωγή ΙΧ 30 (Λεύκ. Α1)] που θεωρούν ότι τα τρία βήματα της κοσμικής δημιουργίας είναι τα επόμενα:
Στην αρχή υπήρχε ένα μη αισθητό υλικό, ανάλογο του χάους και του ερέβους, το οποίο οι Λεύκιππος και Δημόκριτος ανέφεραν ότι αποτελούνταν από δύο οντότητες, το Ον και το Μη Ον.

Το ενδιαφέρον είναι ότι στην περίπτωση αυτή οι δύο προσωκρατικοί φιλόσοφοι συγκεκριμενοποιούσαν το υλικό αυτό εφ’ όσον με τη έννοια Μη Ον αναφέρονταν σ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε μαθηματικό χώρο, ενώ με την έννοια Ον στα άτομα.
Επαναλαμβάνουμε ότι –σύμφωνα με τη καταγεγραμμένη άποψή τους- τα άτομα και ο χώρος είναι αληθινές και αντικειμενικές πραγματικότητες οι οποίες όμως βρίσκονται έξω από το πεδίο των ανθρωπίνων αισθήσεων. Ο Κόσμος μας, λοιπόν, γεννήθηκε από ένα μη αισθητό υλικό το οποίο προϋπήρχε, όπως ακριβώς έψαλλε η κοσμολογία του ποιητή Αλκμάνα (7ος αι. π.Χ.).

Η άποψη αυτή βρίσκει σύμφωνη τη σύγχρονη κοσμολογική άποψη που υποστηρίζει ότι το Σύμπαν γεννήθηκε από ένα μη αισθητό υλικό το οποίο ονομάζει «ψευδοκενό».

Ο σχηματισμός των μεγάλων κενών



Μέσα στο μη αισθητό αυτό υλικό του χώρου και των ατόμων –με κάποιον αδιευκρίνιστο τρόπο- σχηματίστηκαν πολλά μεγάλα κενά. Η άποψη αυτή ταυτίζεται με την άποψη της σύγχρονης Πληθωριστικής Κοσμολογίας, που διατυπώνει ομοίως την άποψη της δημιουργίας μεγάλων κενών (φυσαλίδες πραγματικού κενού) μέσα στο αρχικό μη αισθητό υλικό του ψευδοκενού. Βεβαίως, στην περίπτωση αυτή η δημιουργία των μεγάλων κενών αποδίδεται στην ύπαρξη ενός πεδίου, του «πεδίου πληθωρισμού», ενώ ένα άλλο αναπτυσσόμενο πεδίο, το «πεδίο Χιγκς» είναι το αίτιο της δημιουργίας των συγκεκριμένων φυσικών νόμων μέσα στα διαστελλόμενα μεγάλα κενά.

Όπως είναι φανερό, τόσο η σύγχρονη Πληθωριστική Κοσμολογία όσο και οι ατομικοί φιλόσοφοι συμφωνούν ότι αρχικά δημιουργήθηκαν μεγάλα κενά μέσα στα οποία, στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν Κόσμοι όπως αυτός που βλέπουμε γύρω μας και λανθασμένα ονομάζουμε Σύμπαν.


Ειδικότερα, όπως καταγράφεται στην αρχαία Ελληνική Γραμματεία [Ελ. Ι. 13, 2 (DK 68a 40)]: «ο Δημόκριτος υποστηρίζει τα ίδια με τον Λεύκιππο, ότι υπάρχουν άπειροι κόσμοι με διαφορετικά μεγέθη. Σε μερικούς απ’ αυτούς δεν υπάρχει ούτε Ήλιος ούτε Σελήνη, σε άλλους τα δύο αυτά ουράνια αντικείμενα είναι μεγαλύτερα απ’ όσο στο δικό μας κόσμο, και σε άλλους περισσότερα. Τα διαστήματα μεταξύ των κόσμων είναι άνισα, σε μερικά μέρη υπάρχουν περισσότεροι κόσμοι, σε άλλα λιγότεροι, μερικοί αναπτύσσονται, μερικοί είναι στο αποκορύφωμα της ανάπτυξής τους και μερικοί παρακμάζουν. Αλλού οι κόσμοι γίνονται και αλλού αποσυντίθενται. Η καταστροφή τους οφείλεται στην αμοιβαία τους σύγκρουση».

Η δημιουργία της υλικής σφαιρικής συμπύκνωσης



Η συνέχεια της κοσμικής δημιουργίας του Λεύκιππου και του Δημόκριτου θεωρεί ότι αφού ανοίξουν μέσα στο μη αισθητό υλικό τα μεγάλα κενά, σώματα από το πρωταρχικό μη αισθητό υλικό αποσπώμενα από το άπειρο οδηγούνται στα μεγάλα κενά μέσω μιας αντίστοιχης δίνης. Στην άκρη της δίνης –λόγω της περιστροφής της- το υλικό που εξέρχεται γίνεται αισθητό, τακτοποιείται, ενώ στη συνέχεια σταματά η περιστροφή της δίνης και παύει να υφίσταται.

Όταν σταματά η περιστροφή της γενεσιουργού δίνης το αισθητό υλικό έχει χωριστεί σε δύο ειδών σώματα, τα «λεπτά» και τα «αδρά» . Από αυτά, τα λεπτά εκτοξεύονται προς τα έξω, ενώ τα αδρά σχηματίζουν ένα «σφαιρικό συμπύκνωμα». Εδώ πλέον είναι σαφής η περιγραφή του πρωτοατόμου της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης της σύγχρονης Κοσμολογίας και όχι μόνον. Η σύγχρονη Κοσμολογία δέχεται ότι μετά τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης υπήρξαν δύο φάσεις κατά την διάρκεια των οποίων δημιουργήθηκαν αντιστοίχως δύο είδη υποατομικών σωματιδίων, τα «αδρόνια» και τα «λεπτόνια». Οι αντίστοιχες κοσμολογικές φάσεις δημιουργίας πήραν το όνομα αυτών των σωματιδίων. Η αντιστοιχία των σύγχρονων ονομάτων των προηγούμενων στοιχειωδών σωματιδίων με την ορολογία των ατομικών φιλοσόφων είναι χαρακτηριστική.

Οι Λεύκιππος και Δημόκριτος αναφέρουν ακόμη ότι η εκτόξευση του «λεπτού» υλικού δεν είναι αποτέλεσμα της έκρηξης του σφαιροειδούς συστήματος που σχηματίζουν τα «μη λεπτά» υλικά, άρα δεν ταυτίζεται με το φαινόμενο της Μεγάλης Έκρηξης. Συνεπώς, υποστηρίζουν ότι από ένα μίγμα «λεπτών» και «μη λεπτών» που ισορροπεί και δεν περιστρέφεται, η εκτόξευση των λεπτών προς τα έξω δημιουργεί μια αντίθετη κίνηση –συστολή- των «αδρών», τα οποία τείνουν να σχηματίσουν μια μικρή σε διαστάσεις, αλλά πυκνή, σφαιροειδή συγκρότηση ύλης.

Η έκρηξη υπερκαινοφανούς



Όπως αναφέραμε προηγουμένως, η εκτόξευση των λεπτών προς τα έξω δημιουργεί μια αντίθετη κίνηση –συστολή- των «αδρών» που τείνουν να σχηματίσουν μια μικρή σε διαστάσεις, αλλά πυκνή, σφαιροειδή συγκρότηση ύλης. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό σήμερα και αιτιολογεί σε επιστημονικό επίπεδο τα φαινόμενα που σύμφωνα με τους μεγάλους φιλοσόφους ακολούθησαν.

Όπως πλέον γνωρίζουμε, μια έντονη συστολή της αρχικής σφαιρικής συμπύκνωσης ενός τόσο μεγάλου υλικού, όπως αυτή που περιγράφουν οι Λεύκιππος και Δημόκριτος, οδηγεί σε μια βίαιη έκρηξη ενός επιφανειακού στρώματος υλικού της σφαιρικής συμπύκνωσης. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται στην περίπτωση του σχηματισμού ενός υπερκαινοφανούς.
Το περίεργο είναι ότι αυτό ακριβώς το φαινόμενο –το οποίο πιστεύαμε ότι ανακαλύφθηκε πριν λίγα χρόνια- περιγράφει ο Δημόκριτος, που αναφέρει ότι μετά την εκτόξευση των λεπτών προς τα έξω και τη συστολή της σφαιρικής συμπύκνωσης των αδρών: «Από την σφαιρική συμπύκνωση αποσπάται και κινείται προς τα έξω ένας λεπτός υμένας, ενώ η υπόλοιπη σφαίρα αρχίζει να περιστρέφεται εκ νέου και να συστέλλεται».

Στο σημείο αυτό οι δύο σοφοί μας εκπλήττουν εκ νέου, εφ’ όσον αναφέρουν ένα φυσικό φαινόμενο που πιστεύαμε ότι ανακαλύψαμε σχετικά πρόσφατα. Αναφέρουν, λοιπόν, ότι η βίαιη εκτόξευση του λεπτού υμένα επιταχύνει τη συστολή του εναπομένοντος υλικού της σφαιρικής συμπύκνωσης και μάλιστα το αναγκάζει να περιστραφεί βιαίως.


Το Σύμπαν σαν μια μελανή οπή

Οι απόψεις τους συνεχίζονται και ολοκληρώνονται με την περιγραφή ενός φαινομένου το οποίο λογικά δεν θα έπρεπε να γνωρίζουν. Αναφέρουν, λοιπόν, ότι η βίαιη συστολή και περιστροφή της εναπομένουσας κεντρικής σφαιρικής συμπύκνωσης οδηγεί στη δημιουργία μιας νέας γιγάντιας δίνης, που τείνει εκ νέου να συγκεντρώσει το διασκορπισμένο υλικό προς το σημείο της σφαιρικής συμπύκνωσης.
Με λίγα λόγια περιγράφουν ολόκληρο τον μηχανισμό δημιουργίας μιας μελανής οπής, εισηγούμενοι ότι το Σύμπαν μας εξελίσσεται στο πλαίσιο μιας γιγαντιαίας μελανής οπής… Αυτό είναι κάτι το εκπληκτικό, που το προτείνει πλέον μια σειρά σύγχρονων αστροφυσικών.

Κάποιες σκέψεις



Φτάνοντας στο τέλος των σκέψεών μας δεν μπορούμε παρά να διατυπώσουμε και τη δική μας έκπληξη για όσα διατυπώνουν οι προσωκρατικοί θετικοί φιλόσοφοι Λεύκιππος και Δημόκριτος τον 5ο αι. π.Χ.

Το Σύμπαν, σύμφωνα με τις απόψεις τους, γεννήθηκε μέσω των διαδικασιών μιας λευκής οπής, ενώ μετά τη γέννησή του εξελίσσεται στο πλαίσιο μιας μελανής οπής, στη σημειακή ιδιομορφία της οποίας συνθλιβόμενο, κάποια στιγμή, θα διαλυθεί.

Για να καταλήξουν στο συμπέρασμα αυτό, οι Λεύκιππος και Δημόκριτος, περιγράφουν έναν τεράστιο αριθμό φαινομένων τα οποία πιστεύαμε ότι είναι σύγχρονες ανακαλύψεις.
Τι σημαίνει αυτό; Ασφαλώς στην ερώτηση αυτή καταθέτουμε την επιστημονική μας άγνοια. Δεν έχουμε στη διάθεσή μας κανένα επιστημονικό στοιχείο προκειμένου να λύσουμε μια σειρά από απορίες μας.

Το βέβαιο είναι ένα. Ήλθε πλέον ο καιρός οι θετικοί επιστήμονες να σκύψουν με αγάπη, επιμονή και υπομονή πάνω από τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Η μελέτη αυτών των κειμένων δεν έχει πια στόχο της την διερεύνηση ξεπερασμένων θεωριών και απόψεων που αποτελούν απλώς τις ρίζες της γνώσης της σύγχρονης θετικής επιστήμης.

Η μελέτη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ίσως μας βοηθήσει, όπως στην περίπτωση της Κοσμολογίας του Λεύκιππου και του Δημόκριτου, να βρούμε λύσεις για πολλά ανοιχτά θέματα του σύγχρονου επιστημονικού προβληματισμού.
Ας ανακαλύψουμε εκ νέου τη γνώση του παρελθόντος με στόχο τη λύση των επιστημονικών προβλημάτων του μέλλοντός μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ


● Μ. Δανέζης και Σ. Θεοδοσίου, «Η Κοσμολογία της Νόησης» εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2003.
● Danezis E., Theodossiou E., Manimanis V., Grammenos Th. and Stathopoulou M.: «The Cosmological views of Democritous and modern physics» JENAM 2000, May 29~June 3, 2000, Moscow, Russia.
● Danezis E., Theodossiou E., Manimanis V., Grammenos Th. and Stathopoulou M.: «The Cosmological views of Democritous and modern physics» The Greek Australian on line magazine, Monday, February 21, 2000.

Κείμενο: Μάνος Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου Τμήμα Φυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Σχέδια: Μάνος Δανέζης
Από το «γεωτρόπιο» της «Ελευθεροτυπίας» του Σαββάτου, 22 Μαρτίου 2008.
Πηγή: ypeppas.blogspot.gr

Συνέχεια. . . »

Πλωτίνου: Περί Αιώνος και Χρόνου

Το θαυμάσιο βιβλίο του Πλωτίνου με τίτλο: "ΠΕΡΙ ΑΙΩΝΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ" εστιάζει στο φαινόμενο του χρόνου. Πρόκειται για μία από τις δύο σωζόμενες μαρτυρίες που σχετίζονται με τον χρόνο, μαζί με αυτή του Αριστοτέλους στα "Φυσικά".


Ο Πλωτίνος υπήρξε ο σπουδαιότερος νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ο οποίος έδωσε μιαν άλλη ώθηση στην πλατωνική διδασκαλία, τόσο με την εγκόλπωση στοιχείων από άλλα φιλοσοφικά ρεύματα όσο και με την δημιουργία ενός ιδιόμορφου φιλοσοφικού συστήματος το οποίο, εν πολλοίς, δάνεισε αρκετά στοιχεία στον διαμορφούμενο χριστιανισμό των πρώτων αιώνων.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ

Γεννήθηκε το 204 μ.Χ στην Αίγυπτο. Ήταν μαθητής του Αμμωνίου Σακκά, μαζί με τον Ωριγένη, τον χριστιανό πλατωνικό. Στην φιλοσοφία του δεσπόζει η Τριαδολογία των Τριών Υποστάσεων – Απορροών. Σύμφωνα με τον Πλωτίνο το υλικό σύμπαν (ο αισθητός κόσμος) είναι μία σκεπτομορφή η οποία προβάλλεται από την «νοητή φύση». Η νοητή φύση, με την σειρά της, ακτινοβολείται από την καθολική Ψυχή του Κόσμου. Αλλά και η ίδια εκπορεύεται από τον Νου,  ο οποίος ακτινοβολείται από το Εν Αγαθό , το οποίο αποτελεί την κορωνίδα της Πλωτινικής μεταφυσικής ιεραρχίας. 

Οι Τρεις Υποστάσεις, Εν Αγαθό – Νους – Ψυχή, δημιουργούν τις κατώτερες πραγματικότητες σε μια διαρκή δημιουργία. Το ανώτερο ακτινοβολεί στο κατώτερο ως μία απόλυτα φυσική συνέπεια της ίδιας του της ύπαρξης. Αυτή η Τριαδικότητα υπήρξε ο πυρήνας της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Είναι αλήθεια ότι οι έννοιες του Χρόνου και της αιωνιότητος, λόγωι της αινιγματικότητος των, ασκούσαν, ασκούν και θα ασκούν τη γοητεία τους στον άνθρωπο. Ενσαρκούται με διάφορες μορφές στα λατρευτικά έθιμα όλων σχεδόν των λαών. Οι Αρχαίοι Έλληνες ταύτιζαν τον Χρόνο με τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του. Βρίσκουμε αναφορές του Χρόνου τόσο στα Έπη του Ομήρου, όσο και στις  περιγραφές των Άθλων του Ηρακλέους, καθώς και στην  ιστορία του Προμηθέως. Στα ορφικά δηλούται ως κοσμική οντότητα όπου η εκδήλωσή του αποτελεί έκφραση της γέννησης του Σύμπαντος. Αργότερα, ο Φερεκύδης κατά τον 6ο αιώνα επιχειρεί να ερμηνεύσει αποσπασματικά τη φύση του χρόνου. Ο Ζήνων θέτει το γνωστό "παράδοξό" του, ο Πλάτων τον ορίζει ως την: "κινητή εικόνα της ακινήτου αιωνιότητος", ενώ ο Αριστοτέλης είναι προσανοτολισμένος στη γραμμική θεώρησή του. Ο Πλωτίνος, έχοντας υπ΄ όψιν του όλες τις παραπάνω θεωρήσεις, επιλέγει να βρεθεί πιο κοντά στην Πλατωνική, βάζοντας ταυτόχρονα τη δική του πνευματική σφραγίδα.

"Επομένως, θα πρέπει να αναγάγουμε το κινούμενο σώμα σε ωρισμένο χρόνο στην κίνηση της ίδιας ωρισμένης εκτάσεως -γιατί αυτή είναι ο αιτιατός λόγος της σωματικής κίνησης- και της χρονικής διάρκειας, και αυτήν με την σειρά της πρέπει να την αναγάγουμε στην κίνηση της Ψυχής που διαρκεί εξίσου. Την κίνηση, όμως, της ψυχής σε τι θα την αναγάγουμε; Όπου και να θελήσουμε να την αναγάγουμε θα είναι ήδη αδιάστατο. Με αυτόν τον τρόπο η κίνηση της Ψυχής είναι πρωταρχική και μέσα της υπάρχουν όλα τα άλλα, χωρίς η ίδια να περιέχεται πουθενά. Το ίδιο ισχύει και με την Ψυχή του σύμπαντος. Άρα είναι και μέσα μας ο χρόνος; Είναι σε κάθε ατομική ψυχή, και ομοειδώς σε όλες, και όλες είναι μία. Με αυτόν τον τρόπο δεν πρόκειται ο χρόνος να διασπασθή, όπως δεν διασπάται η αιωνιότητα, η οποία ενυπάρχει σε όλα τα ομοειδή της."

(Σε ερμηνευτική απόδοση μετά σχολίων του Ιωάννη Σταματέλλου από τις εκδόσεις Γεωργιάδη)

Πηγή: lalei-kairia.blogspot.gr
Συνέχεια. . . »

Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος


Έζησε τον 5ο αιώνα. Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο (DK Α1) και τον Σιμπλίκιο (DK Α7), θα πρέπει να γεννήθηκε περίπου το 495 π.Χ. στον Ακράγαντα της Σικελίας. Ως γόνος αριστοκρατικής οικογένειας έλαβε σημαντική μόρφωση και εξάσκησε, κυρίως, τη ρητορική τέχνη. Μάλιστα, ο Αριστοτέλης τον θεωρεί ως θεμελιωτή της ρητορικής και ο Γοργίας θεωρείται μαθητής του.


Συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της πατρίδας του και υπήρξε υποστηρικτής της δημοκρατικής παράταξης στον αγώνα για την ανατροπή του τυραννικού καθεστώτος. Λόγω των δημοκρατικών του φρονημάτων αρνήθηκε την πρόταση που του έγινε να αναλάβει το βασιλικό θρόνο της πατρίδας του. Αργότερα, πολιτικές αναταραχές οδήγησαν στην αλλαγή του καθεστώτος και στην εξορία του κατά τη διάρκεια της οποίας περιόδευσε στη Σικελία. Εκεί άσκησε σημαντική επίδραση ως ρήτορας, φιλόσοφος, ιατρός, ρήτορας, ερευνητής της φύσης. Ωστόσο, δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι επέστρεψε από την τελευταία του περιοδεία στην Πελοπόννησο. Ο θάνατός του χρονολογείται μεταξύ του 435 και 430 π.Χ.

Η έλλειψη σαφών βιογραφικών πληροφοριών οδήγησε στην ανάπτυξη ενός μεγάλου αριθμού θρύλων γύρω από τη ζωή του Εμπεδοκλή, όπως αυτόν που φέρει τον φιλόσοφο να πεθαίνει μετά από πήδημα στο ηφαίστειο της Αίτνας προκειμένου να αποδείξει την θεϊκή του προέλευση. Ωστόσο, από τα ίδια τα λεγόμενά του και από μαρτυρίες αποκομίζομε την εικόνα ενός αποτελεσματικού θαυματοποιού, ο οποίος θεωρούσε τον εαυτό του επικεφαλής ενός λατρευτικού θιάσου με εξουσία πάνω στα φυσικά φαινόμενα και απόλυτη γνώση της αλήθειας. Έτσι, οι κάτοικοι του Σελινούντα τον λάτρευαν ως θεό γιατί τους είχε απαλλάξει από μια μεγάλης διάρκειας επιδημία. Στην πραγματικότητα, ο Εμπεδοκλής είχε απολυμάνει έναν μολυσμένο ποταμό ρίχνοντας την κοίτη του σε έναν άλλο καθαρό ποταμό.

Η Σικελία του 5ου αιώνα κλυδωνίζεται από βίαιες κοινωνικές αναταραχές και επίκειται η εξωτερική απειλή από την Καρχηδόνα. Ο Εμπεδοκλής, ως νοσταλγός ενός ειρηνικού παρελθόντος, αναζητά με την φιλοσοφία του μια αιτιολογημένη ερμηνεία της πραγματικότητας, της φύσης, της ύλης. Ανατρέχει στους προκατόχους του και τελικά στον στοχασμό του επιχειρείται μια σύνθεση των απόψεων παλαιότερων φυσικών φιλοσόφων: η στατική θεώρηση ενός αμετάβλητου, παρμενίδειου, όντος και η αναγωγή των πάντων σε ένα αέναο γίγνεσθαι συμπληρώνονται με την εισαγωγή δύο κινητήριων δυνάμεων, της Φιλίας και του Νείκους.

Ωστόσο, αν οι φυσικές του απόψεις εξεταστούν συγκριτικά με εκείνες τις θέσεις που διατυπώνονται στους Καθαρμούς, προκύπτουν πολλές αντιφάσεις. Ο μυστικιστικός χαρακτήρας των Καθαρμών παραπέμπει σε πυθαγορικές μεθόδους και ορφικές αντιλήψεις και απομακρύνεται από την ορθολογική θεώρηση του φυσικού γίγνεσθαι, στο Περί Φύσεως. Η ποιητική γλώσσα προσπαθεί να συμβιβάσει την ορθολογικότητα της φυσικής φιλοσοφίας με το μη ορθολογικό-μυστικιστικό στοιχείο.

Από τους μεταγενέστερους στοχαστές, ο Αριστοτέλης δέχεται την εμπεδόκλεια θεωρία περί των τεσσάρων στοιχείων, ενώ στον Πλάτωνα, τον Επίκουρο, τον Στωικισμό διακρίνουμε σπέρματα της φιλοσοφίας του, από την οποία επηρεάζεται και ο λατίνος Λουκρήτιος στο De Rerum Natura. Τον 1ο αιώνα π.Χ. κάποιος Σαλούστιος μετέφρασε στα λατινικά το έργο του και ο Πλούταρχος έγραψε 10 βιβλία γι αυτόν.

Η εμπεδόκλεια σκέψη αποτελεί μια προσπάθεια συνένωσης στοιχείων από το στοχασμό προγενεστέρων στοχαστών και εναρμόνισής τους με θρησκευτικές, μυστικιστικές πρακτικές. Έτσι, διατηρείται η παρμενίδεια θέση περί ύπαρξης ενός αιωνίου όντος, το οποίο δεν μεταβάλλεται γιατί από το μη ον είναι αδύνατον να γεννηθεί κάτι, να προέλθει το όν (DK Β12). Ωστόσο, αυτό το αιώνιο και αμετάβλητο όν λαμβάνει τέσσερις διαφορετικές μορφές και παρουσιάζονται τα τέσσερα στοιχεία: το νερό, η φωτιά, η γη, ο αέρας (DK Α37). Η εισαγωγή αυτών των τεσσάρων διαφορετικών στοιχείων δεν αποτελεί καινοτομία του Εμπεδοκλή· τα υιοθετεί από τις κρατούσες θρησκευτικές, μυθολογικές αντιλήψεις της εποχής του και μάλιστα τα ταυτίζει με τέσσερις αντίστοιχες θεότητες (DK 6). Τα τέσσερα αυτά στοιχεία επιτυχώς ονομάστηκαν ριζώματα, καθώς αποτελούν τα βασικά συστατικά της πραγματικότητας: από τον τρόπο συνένωσής τους, ανάλογα με το ποιο στοιχείο πλεονάζει ή ελλείπει, δημιουργούνται τα σύνθετα πράγματα και προκύπτουν όπως ακριβώς προκύπτει το δέντρο από τις ρίζες του.

Εφ’ όσον τα πάντα θεωρούνται ως αποτέλεσμα μίξης και αποχωρισμού αυτών των τεσσάρων ριζωμάτων, προκύπτει το συμπέρασμα ότι η χρήση των όρων της γέννησης και του θανάτου είναι συμβατική (DK 8 και 9). Και αυτό προκύπτει από το ότι είναι αδύνατον να δημιουργηθεί ζωή από το μη ον, αλλά και το ον να μετατραπεί σε μη όν. Η συνεχής ύπαρξη του όντος και η αδυναμία αναγωγής του στο μη όν φαίνεται να τεκμηριώνεται και μέσα από τους Καθαρμούς με την εισαγωγή του δόγματος της μετενσάρκωσης.

Προκειμένου να απαντηθεί το ενδεχόμενο ερώτημα που προκύπτει σχετικά με τον τρόπο συνένωσης και διάσπασης των ριζωμάτων για τη δημιουργία και διάλυση των πραγμάτων, εισάγονται δύο δυνάμεις: η Φιλότης και το Νείκος (DK 17). Όπως και τα τέσσερα ριζώματα, έτσι και αυτές οι δυνάμεις είναι αιώνιες και εναλλάσσονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργείται ένας κοσμικός κύκλος (DK 26). Πιο συγκεκριμένα, όταν επικρατεί η Φιλότητα τα τέσσερα στοιχεία συνέρχονται σε ένα, ενώ όταν επικρατεί το Νείκος αποχωρίζονται λόγω της έχθρας που προκύπτει από αυτό (DK 17).

O Εμπεδοκλής περιγράφει με λεπτομέρεια αυτήν τη διαδικασία: κατά την διάρκεια της απόλυτης επικράτησης της φιλότητος τα στοιχεία αυτά βρίσκονται σε απόλυτη ηρεμία και αποτελούν μια ολοστρόγγυλη σφαίρα, η οποία λαμβάνει χαρακτηριστικά θεότητας (DK 27 και 29). Tα τέσσερα ριζώματα δεν ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο και κυριαρχεί η γαλήνη, η οποία απορρέει από την αρμονική συνύπαρξη. Ωστόσο, η γαλήνη αυτή δεν διαρκεί, καθώς σταδιακά εισέρχεται στον Σφαίρο το Νείκος. Η δύναμη αυτή οδηγεί στην αποσύνδεση των μερών, στη διάσπασή τους, και αποτελεί την αρχή μιας στροβιλικής κίνησης, μιας δίνης. Εξαιτίας αυτής της δίνης ορισμένα στοιχεία συνενώνονται σε διαφορετικές αναλογίες, άλλα διασπώνται μέχρι να επέλθει η ολοκληρωτική επικράτηση του Νείκους και η δημιουργία μιας πλήρως χαοτικής κατάστασης. Τέλος, σε αυτή την κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης εισέρχεται η Φιλότητα και ξαναρχίζει η διαδικασία προς την απόλυτη επικράτηση της σφαιρώδους ηρεμίας (DK 35).

Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται επ’ αόριστον και εισάγεται για να ερμηνεύσει το κοσμικό γίγνεσθαι και να αποδείξει την ανυπαρξία αυτού που οι άνθρωποι αποκαλούν γένεση και θάνατο. Για να επιτευχθεί όμως αυτός ο σκοπός, ο Εμπεδοκλής έπρεπε, αφού υιοθετήσει την παρμενίδεια άποψη περί ενός αιώνιου και αμετάβλητου όντος και αφού ασπασθεί την ηρακλείτεια θέση περί ενός αιώνιου γίγνεσθαι, να τις συμπληρώσει εισάγοντας δύο κινητήριες δυνάμεις. Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και η συμβολή του Εμπεδοκλή.

Τα τέσσερα ριζώματα και οι δύο κινητήριες δυνάμεις εξηγούν όλα τα φυσικά φαινόμενα αλλά και την παραγωγή του εμπειρικού κόσμου. Με την εισβολή του Νείκους στον θεϊκά ειρηνικό και γαλήνιο Σφαίρο, τα στοιχεία διασκορπίζονται, συνενώνονται μεταξύ τους και μπαίνουν σε έναν διαρκή αγώνα επικράτησης του ενός στο άλλο κατά τη διάρκεια της δίνης (DK Α49) Ωστόσο, σε αυτή τη φάση της κοσμογονίας δεν υπάρχει ο ήλιος (DK 27) ούτε διάκριση μεταξύ ξηράς και θάλασσας. Ο κόσμος με τη μορφή που μας είναι γνωστός μέσω των αισθήσεων προκύπτει στη συνέχεια (DK 38): καθώς η δίνη συνεχίζεται, το υγρό στοιχείο εισβάλει στην περιοχή που μέχρι τότε επικρατούσε η φωτιά, και σχηματίζεται το νυκτερινό και ημερήσιο ημισφαίριο (DK Α30). Στη συνέχεια προκύπτει ο ήλιος ως αντανάκλαση της φωτιάς και ακολουθεί ο σχηματισμός της ξηράς και της θάλασσας.

Μετά την κοσμογονία έπεται η ζωογονία, η οποία αποδίδεται με μια αξιοσημείωτη εξελικτική θεωρία: αρχικά από τη σύμμειξη της γης με τα υπόλοιπα στοιχεία προκύπτει το αίμα, τα κόκαλα και η σάρκα (DK 98, 96), ενώ στη δεύτερη φάση της ζωογονίας σχηματίζονται μεμονωμένα μέλη, τα οποία περιπλανώνται και όταν συναντήσουν άλλα ομοιογενή με αυτά, συνενώνονται τυχαία και, έτσι, προκύπτουν τερατόμορφα όντα (DK Α72, 57, 59, 60, 61). Οι ολοφυείς μορφές, τα οργανικά αυτά σύνολα που προκύπτουν από αρμονική συνένωση των στοιχείων με τη συνδρομή της φιλότητος, προκύπτουν σε ένα τρίτο στάδιο ζωογονίας (DK 62, Α75).

Στη ζωογονία του Εμπεδοκλή, σημαντικό ρόλο φαίνεται να διαδραματίζει ο παράγοντας της Τύχης, καθώς συντελεί στην δημιουργία και εξέλιξη διαφόρων βιολογικών χαρακτηριστικών ορισμένων εμβίων όντων (DK 82, 83, 79).

O Εμπεδοκλής φαίνεται να αποδέχεται την αισθητηριακή λειτουργία ως το μοναδικό μέσον που διαθέτει ο άνθρωπος για την προσέγγιση της πραγματικής γνώσης και την κατανόηση και ερμηνεία του αέναου γίγνεσθαι. Αποδέχεται ότι η αισθητηριακή αντίληψη παρέχει μια περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων (DK 2), η οποία όμως είναι απαραίτητη και -αν χρησιμοποιηθεί σωστά- θα οδηγήσει στην πραγματική γνώση (DK 3). Ακόμα και στην περίπτωση του θεού ή του Σφαίρου, η αντίληψη των οποίων δεν είναι δυνατόν να στηριχθεί σε αισθητηριακά δεδομένα, ωστόσο τονίζεται ότι οι αισθήσεις είναι «ο κύριος δρόμος της πειθούς, που μπαίνει στον νου των ανθρώπων (DK 133).

Έτσι, ο ίδιος προβαίνει σε μια λεπτομερή περιγραφή της αισθητηριακής αντίληψης κυρίως της όρασης και της ακοής: Κατ’ αρχάς δέχεται ότι μόνο τα όμοια πράγματα μπορούν να έχουν συμμετρικούς πόρους και απορροές και για τον λόγο αυτό μπορούμε να αισθανθούμε κάτι μόνο όταν αυτό ταιριάζει απόλυτα στους πόρους κάθε αίσθησης (DK Α86). Έτσι, κάθε αίσθηση μπορεί να κρίνει μόνο τα αντικείμενα που απευθύνονται σε αυτήν, που ταιριάζουν με τους πόρους της, ενώ της διαφεύγουν αντικείμενα που δεν μπορούν να εισχωρήσουν στους πόρους της ή αντικείμενα που είναι κατά πολύ μικρότερα από αυτούς και τους περνούν ανεπαίσθητα.

Στη συνέχεια, τα αισθητηριακά δεδομένα μετατρέπονται σε αντικείμενα της νόησης. Σε αυτή την περίπτωση, η νόηση λειτουργεί όπως οι αισθήσεις και μπορεί να αντιληφθεί μόνο ό,τι αντιστοιχεί σε αυτήν. Η διαφορά σε σχέση με τις αισθήσεις έγκειται στο ότι η νόηση συντελείται στο αίμα, το οποίο απαρτίζεται από ανάμειξη όλων των επιμέρους στοιχείων που αποτελούν τις αισθήσεις (DK Α86) και συνεπώς απευθύνεται σε μεγαλύτερο φάσμα δεδομένων.

Το δόγμα περί διαδοχικών ενσαρκώσεων της ψυχής ανταποκρίνεται πλήρως στην διαδικασία του κοσμικού κύκλου και περιγράφεται με τους ίδιους όρους, οι οποίοι χρησιμοποιούνται στην ερμηνεία της σταδιακής αντικατάστασης της Φιλότητος από το Νείκος. Έτσι, οι ψυχές εγκαταλείπουν έναν απόλυτα γαλήνιο και ήρεμο κόσμο (DK 119) επειδή παραβιάζουν τους θεϊκούς νόμους (DK 115) με τις θυσίες, αιματηρές ή αναίμακτες που διεξάγουν και κατέρχονται σε έναν κόσμο δυστυχίας, μια σκεπαστή σπηλιά (DK 120), όπου βρίσκονται συγκεντρωμένοι και άλλοι δαίμονες ενδεδυμένοι με σαρκικούς χιτώνες (DK 126) και υποκείμενοι πλέον στους νόμους των θνητών, της αλλοίωσης και της φθοράς.

Στη συνέχεια, περνά από πολλά στάδια ενσαρκώσεων ανάλογα με το ποιο από τα τέσσερα στοιχεία κυριαρχεί: πρόκειται για μια περιπλάνηση-τιμωρία για το αμάρτημα που ο δαίμονας έχει διαπράξει· για το λόγο αυτό καταδικάζεται να είναι μισητός και αξιοθρήνητος καθώς «ο αέρας τον αποδιώχνει, η θάλασσα τον φτύνει» (DK 115). Μετά από αναρίθμητες διαδοχικές ενσαρκώσεις ο δαίμονας ενδύεται τους ανώτερους αξιολογικά σαρκικούς χιτώνες κάθε είδους. Έτσι, γίνεται λιοντάρι, δάφνη (DK 127) και τέλος λαμβάνει την ύψιστη μορφή του ανθρώπου (DK 146) και μάλιστα επιφανών ανθρώπων: προφητών, ραψωδών, ηγεμόνων, γιατρών.

Πρόκειται για το τελευταίο στάδιο της τιμωρίας και αν ο ενσαρκωμένος δαίμων ακολουθήσει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής (καθαρτικές διαδικασίες με νερό από πέντε πηγές και συγκεκριμένη διατροφική δίαιτα) θα έρθει η αποκατάσταση της θεϊκής του φύσης, καθώς ο δαίμων ανεβαίνει και πάλι στον γαλήνιο τόπο, από όπου εξέπεσε, «στην ίδια εστία με τους θεούς, στο ίδιο τραπέζι, μακριά από των ανθρώπων τις έγνοιες και τα βάσανα» (DK 147).

Ο Εμπεδοκλής δεν απορρίπτει την ύπαρξη των θεών, αν και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να εναρμονίζεται με την βασική του θέση περί θεώρησης των αισθήσεων ως πρωταρχικής και απαραίτητης πηγής γνώσης. Οι θεοί δεν υπόκεινται στην αισθητηριακή αντίληψη αλλά υπάρχουν (DK 133 και 134). Εξάλλου, την ύπαρξή τους μαρτυρούν τόσο τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται στη Φιλότητα ή στο Νείκος όσο και η τάση του ανθρώπου να κάνει θυσίες, αναίμακτες και αιματηρές (DK 135-139). Ωστόσο, οποιαδήποτε θυσία καταδικάζεται λόγω της συνεχούς ενσάρκωσης στην οποία υπόκειται ο δαίμων: ποτέ δεν μπορεί να είμαστε σίγουροι ότι το θύμα δεν αποτελεί ενσάρκωση κάποιου δαίμονος (DK 140, 117, 136, 141). Η θυσία δεν είναι τρόπος εξευμενισμού των θεών αλλά λόγος έκπτωσης του δαίμονος: εξάλλου, οι θεοί του Εμπεδοκλή εμφανίζονται παντελώς αδιάφοροι για τη δημιουργία και την εξέλιξη του κόσμου, των ζώων ή των ανθρώπων.

Εκτός από τους θεούς, ο Εμπεδοκλής δέχεται και την ύπαρξη δαιμόνων και κατά πάσα πιθανότητα με τον όρο δαίμων αποκαλεί την ψυχή (ενδεχομένως να είναι «η δαίμων»). Ο άνθρωπος αποτελεί ένα ανώτερο είδος δαίμονος, διότι έχει διέλθει όλα τα κατώτερα στάδια ενσαρκώσεων και βρίσκεται στην τελική φάση της πορείας προς την επάνοδο στους ομοτράπεζους θεούς.

Ο ίδιος ο Εμπεδοκλής φαίνεται να θεωρούσε τον εαυτό του δαίμονα στο τελευταίο επίπεδο ενσάρκωσης, λόγω των θεραπευτικών του ικανοτήτων (DK A1), των δυνατοτήτων του να άρχει των φυσικών φαινομένων (DK 111) κ.ά. Προτείνει έναν συγκεκριμένο τρόπο διατροφής και εξαγνισμού σε όσους επιθυμούν την επάνοδο στον τόπο των Μακάρων, και έχοντας επιτελέσει τον ρόλο του, σύμφωνα με την παράδοση, πηδά στον κρατήρα του ηφαιστείου της Αίτνας, ώστε να θέσει τέλος στο τελευταίο στάδιο της ενσάρκωσής του και να επιστρέψει στη γαλήνια συντροφιά των ομοτράπεζων θεών.

Πηγή: lalei-kairia.blogspot.gr
Συνέχεια. . . »

Wednesday 7 November 2012

Stonehedge

     Το Stonehenge είναι ένα μεγαλιθικό μνημείο στην πεδιάδα του Σαλίσμπερυ στη νότια Αγγλία, που αποτελείται κυρίως από τριάντα όρθιες πέτρες (κάθε μια πάνω από δέκα πόδια ψηλή και ζυγίζει 26 τόνους).



     Το Stonehenge βρίσκεται σε ένα σημαντικό σημείο σε αυτόν τον πλανήτη. Κατασκευασμένο και διαμορφωμένο από εργαλεία πετρών, το Stonehenge δημιουργήθηκε πολλά μίλια από το λατομείο εκ του οποίου οι πέτρες προήλθαν. Είναι ένας καταπληκτικός άθλος της εφαρμοσμένης μηχανικής. Η κατασκευή του Stonehenge απεικονίζεται συνήθως ως ένα μεγάλο πρόγραμμα που ανατέθηκε από το βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας. Εντούτοις, τα αρχαιολογικά στοιχεία δεν υποστηρίζουν αυτήν την άποψη. Οι αρχαιολόγοι τοποθετούν την κατασκευή του στις χρονολογίες μεταξύ 5.000 και 3.000 έτη πριν, όπου και κατασκευάστηκε σε 3 φάσεις όπου η κάθε μία απείχε από την άλλη περίπου 1000 χρόνια!

    Το μνημείο επίσης θεωρείται ως ένα αστρονομικό ημερολόγιο που χρησιμοποιούταν για τη χρονομέτρηση και την πρόβλεψη των εποχών. Επίσης μερικοί ερευνητές το συνδέουν με το φαινόμενο των Crop Cycles και τους επισκέπτες από άλλους κόσμους. Το καλοκαίρι του 1996, ο Colin Andrews, ανακάλυψε ένα ιερογλυφικό μήκους 7 ιντσών στο εσωτερικό δαχτυλίδι μιας πέτρας περίπου τέσσερα πόδια από το έδαφος. Το σχέδιο ταιριάζει απόλυτα με ένα από τους Crop Cycles! Το Stonehenge έχει μια μακροχρόνια ιστορία κατασκευής και αναδιαμόρφωσης, αλλά η ανασκαφή έχει αποκαλύψει ότι υπήρξαν 3 κύριες περίοδοι οικοδόμησης. Η πρώτη αρχίζει, περίπου το 3100 Π.Χ., και περιελάμβανε μια κυκλική τάφρο και ένα δαχτυλίδι 56 κοιλωμάτων που ονομαζόταν Aubrey. Στη δεύτερη περίοδο, περίπου 1.000 έτη αργότερα, οι ογκώδεις στυλοβάτες βράχου μεταφέρθηκαν κατά ανεξήγητο τρόπο από την Ουαλία, και τέθηκαν επάνω σε δύο ευδιάκριτα ομόκεντρα δαχτυλίδια γύρω από το κέντρο της περιοχής. Θεωρείται ότι αυτός ο διπλός κύκλος δεν υπήρξε ποτέ τελειωμένος και αποσυναρμολογήθηκε κατά τη διάρκεια της περιόδου ανακατασκευής. Επίσης μια πέτρα 35 τόνων θεωρείται ότι έχει τοποθετηθεί κατά τη διάρκεια αυτής της δεύτερης περιόδου. Αυτό παρέχει τα στοιχεία ότι οι άνθρωποι της εποχής αυτής χρησιμοποίησαν την αστρονομία επειδή εάν κάποιος στέκεται στο κέντρο του κύκλου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο ήλιος μπορεί να φανεί να σηκώνεται άμεσα επάνω από αυτήν την πέτρα. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι το Stonehenge, χρησιμοποιήθηκε συνεχώς και για χιλιάδες έτη επέτρεψε στους ανθρώπους της εποχής εκείνης να προβλέπουν τις εκλείψεις του ήλιου και του φεγγαριού εκεί όπου οι θέσεις των ουράνιων σωμάτων ήταν κοντά σε σχέση με αυτές τις πέτρες. Το Stonehenge έχει κληθεί ως αστρονομικό παρατηρητήριο για το χαρακτηρισμό των σημαντικών γεγονότων στο προϊστορικό ημερολόγιο. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν μια ιερή περιοχή για τον ενταφιασμό των υψηλόβαθμων πολιτών της εποχής αυτής. Περίπου το 2.000 Π.Χ., ο πρώτος κύκλος πετρών (που είναι τώρα ο εσωτερικός κύκλος), αποτελούταν από μπλε πέτρες, τοποθετήθηκαν, αλλά εγκαταλείφθηκαν πριν από την ολοκλήρωση. Οι πέτρες που χρησιμοποιούνται σε εκείνο τον πρώτο κύκλο θεωρούνται ότι είναι από τα βουνά Prescelly, που βρίσκονται κατά προσέγγιση 240 μίλια μακριά, στη νοτιοδυτική άκρη της Ουαλίας. Αυτές οι πέτρες ζυγίζουν μέχρι 4 τόνους η κάθε μία και περίπου 80 πέτρες χρησιμοποιήθηκαν. Λαμβάνοντας υπόψη την απόσταση που έπρεπε να ταξιδέψουν  αυτό είναι σχεδόν αδύνατον. Οι σύγχρονες θεωρίες μας λένε ότι οι πέτρες πρέπει να σύρθηκαν με έλκηθρο από τα εσωτερικά βουνά Ηeadwaters του λιμανιού Milford. Εκεί φορτώθηκαν επάνω σε βάρκες και έπλευσαν κατά μήκος της νότιας ακτής της Ουαλίας, έπειτα μέχρι τους ποταμούς Avon και Frome και από εκεί οι πέτρες μεταφέρθηκαν δια ξηράς και ύστερα ξανά πάλι με βάρκες μέσω της λίμνης. Όπου στο τέλος μια σύντομη διαδρομή ξηράς 2 μιλίων από τη δυτική Amesbury έφερε τις πέτρες στην περιοχή Stonehenge! Τέλος οι γιγάντιες πέτρες που διαμορφώνουν τον εξωτερικό κύκλο, ζυγίζουν τουλάχιστον 50 τόνους η κάθε μία. Το Stonehenge πιθανώς τελικά ολοκληρώθηκε περίπου το 1500 Π.Χ.. Ποιος έχτισε το Stonehenge; Το θέμα ποιος έχτισε Stonehenge είναι κατά ένα μεγάλο μέρος αναπάντητο, ακόμα και σήμερα. Η κατασκευή του μνημείου έχει αποδοθεί σε πολλούς αρχαίους λαούς καθ' όλη τη διάρκεια των ετών, αλλά η πιο δημοφιλής απόδοση ήταν για τους Druids. Αυτή η λανθασμένη σύνδεση έγινε 3 αιώνες πριν, από τον John Aubrey. Μερικοί σκέφτονται ότι μπορεί να ήταν μετανάστες από την ήπειρο, αλλά αυτός ο ισχυρισμός δεν υποστηρίζεται από τα αρχαιολογικά στοιχεία. Ποιος ξέρει ίσως να μην μάθουμε πότε ποιοι και γιατί έφτιαξαν αυτό το μεγάλο μνημείο, τι ήταν αυτό που τους έκανε να μεταφέρουν αυτό το μεγάλο αριθμό πετρών για τόση μεγάλη απόσταση και σε τι αποσκοπούσε αλλά μας επιτρέπει να θαυμάσουμε την δύναμη του τότε ανθρώπου να κατασκευάζει μνημεία τεράστια για λόγους που σήμερα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.

Πηγή: paraportal.gr
Συνέχεια. . . »

Monday 5 November 2012

Βιβλίο: Οδύσσεια - Όμηρος

H Οδύσσεια είναι το δεύτερο μεγάλο έπος της αρχαίας ελληνικής γραμματείας μετά την Ιλιάδα. Πραγματεύεται τον περιπετειώδη επαναπατρισμό του Οδυσσέα, του ήρωα του Τρωικού Πολέμου και βασιλιά της Ιθάκης, και το φόνο των μνηστήρων, που είχαν καταλάβει το παλάτι του και διεκδικούσαν τη γυναίκα του Πηνελόπη.

Το έπος έχει χωριστεί σε 24 ραψωδίες από τους Αλεξανδρινούς Γραμματικούς, οι οποίες έχουν αριθμηθεί με τα μικρά γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου.

Κατά ομάδες οι ραψωδίες συναπαρτίζουν την Τηλεμάχεια (α-δ), όπου βλέπουμε το γιο του Οδυσσέα Τηλέμαχο να αναζητά τον πατέρα του, τη Φαιακίδα (ζ-ν), όπου ακούμε τον ίδιο τον ήρωα να αφηγείται στους Φαίακες τις προηγούμενες περιπέτειες του και να φτάνει στην Ιθάκη, και τη Μνηστηροφονία (ξ-ω), την ιστορία την τιμωρίας των μνηστήρων.Η Οδύσσεια κυρίως μιλάει για τον νόστο του Οδυσσέα και τον γυρισμό του στην πατρίδα του, την Ιθάκη, καθώς και για την αναζήτηση του από τον γιο του, Τηλέμαχο.


Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Ιλιάδα - Όμηρος

Η μετάφραση της Ιλιάδας του Ομήρου από τους Νίκο Καζαντζάκη και Ι.Θ. Κακριδή, που ολοκληρώθηκε και κυκλοφόρησε το 1955 με δικά τους έξοδα.

Η Ιλιάδα περιγράφει κάποια γεγονότα του δέκατου και τελευταίου χρόνου της πολιορκίας της Τροίας από τους Αχαιούς. Αρκετό καιρό μετά την δημιουργία της, κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, χωρίστηκε σε 24 ραψωδίες και με μικρές αλλαγές έφτασε σε αυτή την μορφή στις μέρες μας.

Μετάφραση ποιητική, έμμετρη, σε δημοτική γλώσσα.
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Η Πολιτεία - Πλάτωνας


Ο Πλάτωνας κατέχει την πρώτη θέση στη δυτική φιλοσοφική παράδοση. Αυτός επινόησε  θεμελίωσε και τοποθέτησε τη φιλοσοφία επικεφαλής όλων των επιστημών. Ανάμεσα στην πλειάδα των δραματικών διαλόγων, που έγραψε ο Πλάτωνας, η "Πολιτεία" έρχεται πρώτη σε έκταση και περιεχόμενο. Οι ριζοσπαστικές αντιλήψεις που διατυπώνονται στην "Πολιτεία" σχετικά με την ανθρώπινη ζωή, και με την πολιτική κοινότητα συμπλέκονται αρμονικά με θέματα όπως η ηθική, η θρησκεία, η ψυχολογία, η ποίηση, η μίμηση, η γνώση, τα μαθηματικά, η διαλεκτική και η πολιτική πραγματικότητα. ΄

Οι νέοι αναγνώστες, μαθητές, σπουδαστές, πολίτες και πολιτικοί, μπορούν να πραγματοποιήσουν την πρώτη τους ευχάριστη και γόνιμη γνωριμία με το ιερό τέρας, τον θείο Πλάτωνα. Έτσι θα διαπιστώσουν πόσο κοντά μας στέκεται, ιδιαίτερα σήμερα, ο μεγάλος φιλόσοφος, και με πόση στοργή και πάθος αγκαλιάζει τα σύγχρονα προβλήματα. Την επιστημονική δομή του όλου έργου, τόσο στη σύνθεση όσο και στη διαπραγμάτευση, θα την εκτιμήσουν ιδιαίτερα οι ειδικοί. Αυτοί θα συναντήσουν, στην ερμηνευτική προσπάθεια και στα σχόλια, αρκετές σύγχρονες αντιλήψεις για τον Πλάτωνα.
Συνέχεια. . . »

Βιβλίο: Περί Ψυχής - Αριστοτέλης

    Ο Αριστοτέλης στο βιβλίο αυτό κάνει μια προσπάθεια να ερμηνεύσει την ψυχή. Εξηγεί τι είναι η ψυχή και ποιες οι δυνάμεις της. Ποια είναι η σχέση της ψυχής με το σώμα, ποια είναι η μεταφυσική έννοια της ουσίας της ψυχής; Υπάρχει μετεμψύχωση;

    Το αρχείο περιέχει τα τρία βιβλία του έργου περί Ψυχής του Αριστοτέλη, μεταφρασμένα από τον Παύλο Γρατσιάτο.



Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...