Tuesday 30 September 2014

Άδειασε..για να μάθεις

Ο Ναν Ιν, γνωστός δάσκαλος του ζεν, υποδέχτηκε έναν πανεπιστημιακό καθηγητή που ήρθε να γνωρίζει, τι είναι το ζεν. Ο Ναν Ιν κάλεσε τον καθηγητή να πιούνε τσάι, γέμισε το φλιτζάνι, όμως συνέχιζε να χύνει το τσάι. Ο καθηγητής τον παρακολουθούσε να γεμίζει το φλιτζάνι κι όταν είδε ότι ο δάσκαλος δεν σταματάει να χύνει, φώναξε:

- Το φλιτζάνι είναι γεμάτο. Δεν μπορεί να πάρει περισσότερο.
Και τότε ο Ναν Ιν είπε:

- Όπως κι αυτό το φλιτζάνι, είστε γεμάτος με τις δικές σας γνώμες και σκέψεις. Πώς μπορώ να σας δείξω, τι είναι Ζεν, αν δεν εκκενώσετε το φλιτζάνι σας.
Συνέχεια. . . »

Monday 29 September 2014

Ποιος είμαι;

Στην προσπάθεια να απαντήσουμε στο αιώνιο αυτό ερώτημα, συνήθως ξεκινάμε με τα πιο απτά εξωτερικά στοιχεία μας : φύλο, ονοματεπώνυμο, εθνικότητα, ράτσα, ηλικία, σωματικά χαρακτηριστικά κ.λ.π., για να προχωρήσουμε σε πιο εσωτερικά, όπως προσωπικότητα, διανοητική και συναισθηματική νοημοσύνη, μόρφωση, επαγγελματική κατάρτιση, δεξιότητες,ενδιαφέροντα,πεποιθήσεις, μνήμες, φιλοδοξίες και άλλα.


Οι περισσότεροι περιορίζονται σ’αυτά τα δύο επίπεδα γνώσης του εαυτού, με τα οποία και ταυτίζονται. Γι’αυτούς δεν έχει νόημα η αναζήτηση κάποιας βαθύτερης υπόστασης…

Υπάρχουν όμως και άλλοι, που δεν ικανοποιούνται από αυτές τις επιδερμικές απαντήσεις, γιατί νιώθουν τα σκιρτήματα κάποιου βαθύτερου εαυτού, κάτω από το προσωπείο που φορούν. Μπορούν να καταφύγουν σε έτοιμες απαντήσεις : επιστημονικές, θρησκευτικές, φιλοσοφικές και μεταφυσικές. Θα βρεθούν τότε μπροστά σε μια πληθώρα πολύπλοκων και συχνά αντικρουόμενων θεωριών, που θα τους δημιουργήσουν μεγαλύτερη σύγχιση.

Ποιός είναι τότε ο Δρόμος γι’αυτόν που εξακολουθεί να επιζητεί μια αυθεντική, άμεση και αναμφισβήτητη απάντηση;

Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Υπάρχουν , θεωρητικά τουλάχιστον, πολλά μονοπάτια που οδηγούν στην Αλήθεια. Πρακτικά όμως, υπάρχει μόνο ένα : το μονοπάτι της εμπειρικής γνώσης. Ο ορισμός για την εμπειρική γνώση μπορεί να διατυπωθεί ως η συνεχής μελέτη και παρατήρηση των αντιδράσεων του εαυτού, καθώς και η ανακάλυψη των αιτιών αυτών των αντιδράσεων. Αυτή η διεργασία, από ένα σημείο και μετά, συμβαίνει ανά πάσα στιγμή, όσο κι αν αυτό ακούγεται ακατόρθωτο. Όταν ο άνθρωπος συνεχίζει την μέθοδο της αυτοπαρατήρησης απελευθερώνεται σταδιακά από τα εμπόδια που δεν του επιτρέπουν να εκφράσει τον πραγματικό εαυτό του. Εναρμονίζει την συνειδητότητά του με δυνάμεις που γίνονται άμεσα αντιληπτές.

Εάν είναι τόσο απλό γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν “παρατηρούν”; Γιατί η συνείδησή τους κοιμάται και ονειρεύεται. Όπως λέει ο Ηράκλειτος :

<< Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο τους οι άνθρωποι ,όπως στον ύπνο τους. Οι ανόητοι, αν και ακούν είναι σαν τους κουφούς : σ’αυτούς ταιριάζει το γνωμικό πως και παρόντες απουσιάζουν. Δεν πρέπει να μιλά κανένας και να πράττει σαν να είναι κοιμισμένος.Ένας και κοινός είναι ο κόσμος για τους ξυπνητούς. Οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο. Θάνατος είναι ότι βλέπουμε στον ξύπνιο μας κι όνειρα ότι βλέπουμε στον ύπνο μας>>.

Πηγή: enallaktikidrasi.com


Συνέχεια. . . »

Sunday 28 September 2014

Βίντεο: Κάθε φορά που διστάζεις ... η λύση είναι ένα βήμα μπροστά

Αυτό που μας δεσμεύει είναι ο ΦΟΒΟΣ!

Ο φόβος να φανούμε διαφορετικοί, ο φόβος να φανούμε "λίγοι", ο φόβος να πληγωθούμε.. Χιλιάδες φόβοι που δεν είναι "εκεί έξω" .... ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ !!!

Το ίδιο και η λύση!  ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ και ο φόβος υποχωρεί και φαίνεται αυτό που είναι: μια ΣΚΙΑ!




Συνέχεια. . . »

Saturday 27 September 2014

Ταινία: Hero

Ήρωας αυτής της ταινίας είναι ένα σύμβολο, μια κινητήρια δύναμη που δίνει ώθηση στην εξέλιξη. Θυσιάζει τον ίδιο του τον εαυτό για να μεταλλάξει το περιβάλλον του και την ύπαρξή του σε κάτι διαφορετικό και ποιοτικά ανώτερο. Όμως δεν είναι μόνο ο ήρωας ένα σύμβολο σε αυτή την ταινία, όλη η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα ποίημα σε δράση.

Παρακολουθώντας την ο θεατής, θα νοιώσει να συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις του, για να καταφέρει να αντιληφθεί αυτό που νοιώθει η ψυχή και που ο νους είναι ανίκανος να το χωρέσει.

Για να υπάρχει ένας Ήρωας πρέπει λοιπόν να υπάρχει μια μάχη. Όμως η μάχη εδώ μοιάζει να είναι πέρα από τη μάχη του καλού με το κακό. Είναι πέρα από την προσπάθεια να θριαμβεύσει το καλό! Μέσα από τη δράση προκύπτει η ερώτηση: «ποιος και τι καθορίζει αυτό το καλό και τελικά μήπως η κάθε μάχη καλού-κακού, είναι ένα σφιχταγκάλιασμα δύο στοιχείων, που αποτελούν μια ενότητα και που γεννούν κάτι καινούριο;»


Εδώ ας θυμηθούμε το βασικότερο σύμβολο της κινέζικης φιλοσοφίας που είναι το Yin Yang. Μέσα στην κάθε πλευρά του υπάρχει μια σταγόνα του αντίθετου χρώματος, που γίνεται η αιτία να υπάρξει στροβιλισμός, άρα και εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι σπειροειδής, κυκλική. Αυτή η κυκλική κίνηση φαίνεται συνεχώς στην ταινία. Στο ρυθμό της μάχης των σπαθιών, όπου οι κινήσεις των πολεμιστών είναι κυκλικές, στα υφάσματα που αποτελούν τα ρούχα των πολεμιστών και στροβιλίζονται συνεχώς και ιδιαίτερα στη σκηνή με τα πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα, τα οποία ξεσηκώνονται με τον άνεμο σε έναν τρελό χορό μιας κυκλικής θύελλας, που είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια.

Σημαντικό ρόλο επίσης παίζουν τα χρώματα. Αρχικά το «κόκκινο». Στην εξωτερική όψη είναι το πάθος του ήρωα που τον κινεί να δράσει, ενώ στην πιο εσωτερική μπορούμε να μιλήσουμε για τη Βούληση.

Υπάρχει το «μπλε» που μέσα από τη δράση αφοσίωσης και αυτοθυσίας των πρωταγωνιστών παρουσιάζει την αρετή της Αγάπης και ακόμη υπάρχει το «λευκό» που συμβολίζει την αγνότητα, την αφοσίωση, την ένωση. (Χαρακτηριστική είναι η σκηνή του θανάτου των πρωταγωνιστών καθώς τους διαπερνά μαζί το ίδιο ξίφος σαν να είναι ένα σώμα ).

Όσον αφορά τώρα τα πρόσωπα της ταινίας, έχουμε τον κεντρικό ήρωα που προσπαθεί να πολεμήσει τον Μεγάλο Άρχοντα. Για να το καταφέρει αυτό, θα παρουσιαστεί ως φίλος του, αφού του ανακοινώσει ότι έχει ήδη σκοτώσει τους τρεις εχθρούς του Μεγάλου Άρχοντα και τώρα πλέον, εξαιτίας αυτής της νίκης του, αξιώνει να μπορεί να έρθει κοντά του. (Απαγορευόταν σε οποιονδήποτε να πλησιάσει τον Μεγάλο Άρχοντα).

Πάλι έχουμε τα σύμβολα της άχρονης ανατολικής διδασκαλίας, όπου το να σκοτώσεις, εσωτερικά σημαίνει να ελέγξεις, να κυριαρχήσεις. Η μάχη όπως είπαμε είναι μια εσωτερική μάχη και ο πολεμιστής είναι η συνείδηση, η οποία πρέπει να παλέψει με τα κατώτερα επίπεδα και να τα ελέγξει, να τα θέσει υπό την κυριαρχία της, για να μπορέσει ο άνθρωπος να έρθει σε επαφή με τον ανώτερο εαυτό του.

Για να κάνει αυτήν τη μάχη, θα πρέπει πρώτα να πατήσει στο σκαλοπάτι της δράσης προκειμένου να αναπτύξει μια εσωτερική όραση και πειθαρχία (στοιχεία που στην ταινία παρουσιάζονται στην πρώτη μάχη), μετά να αναπτύξει τη συμπόνια, κυριαρχώντας στις δικές του επιθυμίες και παρορμήσεις, και να φτάσει στην Αγάπη-Σοφία. (Βλέπουμε στη 2η μάχη να συνεργάζονται αρμονικά οι δύο πλευρές, έχοντας καταστρώσει ένα σοφό σχέδιο που στο τέλος του συμπληρώνεται με τη θυσία από αγάπη).

Η τελική δοκιμασία ακολουθεί. Τώρα πια, του επιτρέπεται να έρθει αντιμέτωπος με τον Μεγάλο Άρχοντα (που κατά κάποιο τρόπο είναι πάλι αυτός ο ίδιος, όπως και οι άλλοι σύντροφοι και πολεμιστές του ήταν μέρη του εαυτού του). Ο θάνατός του φέρνει μια αλλαγή. Αυτός και ο Μεγάλος Άρχοντας είναι ένας, έχει μεταλλαχθεί σε σοφό βασιλιά. Ο κύκλος έχει κλείσει. Ο εχθρός, που παρουσιάστηκε ως φίλος, έχει γίνει φίλος αφού θυσιάστηκε στο βωμό της αιώνιας εξέλιξης. Δεν υπάρχει πλέον ανώτερος και κατώτερος εαυτός, μόνο μια αγνή Βούληση.

Άλλωστε, όπως λέει ο Λάο Τσε στο Τάο Τε Κίνγκ, «η φύση χρησιμοποιεί τις μορφές και ύστερα τις απορρίπτει. Είναι λοιπόν άστοργη;

Πηγή: nea-acropoli-athens.gr

Συνέχεια. . . »

Friday 26 September 2014

Δώδεκα πράγματα για τη Δημιουργική Σκέψη που δε διδάχτηκες στο σχολείο



Απόψεις για τη δημιουργική σκέψη που, συνήθως, δε διδάσκονται.


1. Είσαι δημιουργικός. Ο καλλιτέχνης δεν είναι κάποιο ειδικό άτομο. Ο κάθε ένας από εμάς είναι ένα ξεχωριστό είδος καλλιτέχνη. Ο καθένας μας γεννήθηκε για να σκέπτεται δημιουργικά και αυθόρμητα. Η μόνη διαφορά μεταξύ ενός δημιουργικού ανθρώπου και ενός μη δημιουργικού είναι μια μικρή δοξασία: Οι δημιουργικοί πιστεύουν ότι όντως είναι δημιουργικοί. Αντίθετα, αυτοί που νομίζουν ότι δεν είναι δημιουργικοί, τελικά, δεν είναι δημιουργικοί. Από τη στιγμή που θα πιστέψεις στον εαυτό σου αρχίζεις να αναζητάς τις δεξιότητες που χρειάζεσαι ώστε να εκφράσεις την ταυτότητά σου και τα πιστεύω σου. Να γιατί αυτοί που πιστεύουν ότι είναι δημιουργικοί, τελικά γίνονται δημιουργικοί. Αν όμως πιστεύεις ότι δεν είσαι δημιουργικός δεν υπάρχει λόγος να διδαχθείς και να μάθεις πώς θα γίνεις δημιουργικός, απλά γιατί δεν πρόκειται να γίνεις. Στην πραγματικότητα, πιστεύοντας ότι δεν είσαι δημιουργικός απαλλάσσεις τον εαυτό σου από την προσπάθεια ή τη δοκιμασία για κάτι καινούριο. Όταν κάποιος σου λέει ότι δεν είναι δημιουργικός, τότε μιλάς με κάποιον που δεν έχει ενδιαφέρον και ούτε θα κάνει κάποια προσπάθεια να γίνει.

2. Η δημιουργική σκέψη είναι (ήδη) έργο. Πρέπει να διακατέχεσαι από πάθος και αποφασιστικότητα για να βρεις τον τρόπο της πραγματοποίησης νέων και διαφορετικών ιδεών. Μετά πρέπει να έχεις υπομονή και εγκαρτέρηση απέναντι σε κάθε εναντιότητα. Όλες οι δημιουργικές μεγαλοφυΐες εργάζονται σκληρά και με πάθος για να πραγματοποιήσουν απίστευτο αριθμό ιδεών, οι περισσότερες από τις οποίες είναι κακές. Πράγματι, περισσότερα κακά ποιήματα γράφτηκαν από μεγάλους ποιητές, παρά από μικρούς. Ο Tomas Edison υλοποίησε 3,000 διαφορετικές ιδέες για συσκευές φωτισμού προτού τις αξιολογήσει για την πρακτικότητα και την ωφελιμότητά τους. Ο Wolfgang Amadeus Mozart συνέθεσε περισσότερα από 600 μουσικά έργα, μεταξύ των οποίων 41 συμφωνίες, και κάπου 40 όπερες και (θρησκευτικές) λειτουργίες, κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Ο Rembrandt παρήγαγε γύρο στους 650 πίνακες και 2,000 άλλα σχέδια και ο Picasso εκπόνησε περισσότερες από 20,000 δημιουργίες. Ο Shakespeare έγραψε 154 σονέτα. Μερικά ήταν αριστουργήματα, μερικά δεν ήταν καλύτερα από αυτά που οι σύγχρονοί του θα μπορούσαν να γράψουν, και μερικά ήταν απλώς κακά.


3. Πρέπει να κάνεις τις κινήσεις που θα σε κάνουν δημιουργό. Όταν παράγεις ιδέες ενεργοποιείς αδρανείς μέχρι την ώρα εκείνη νευρικές συνάψεις που γυρίζουν τον εγκέφαλό σου από το off στο on. Όταν συλλαμβάνεις ιδέες αναγκάζεις τον εγκέφαλό σου ώστε να αυξήσει την επικοινωνία μεταξύ των νευρώνων του. Όσο πιο πολύ προσπαθείς να συλλάβεις καινούριες ιδέες τόσο πιο δραστήριος γίνεται ο εγκέφαλός σου και τόσο πιο δραστήριος γίνεσαι κι εσύ. Αν θέλεις να γίνεις καλλιτέχνης και το μόνο που κάνεις είναι να ζωγραφίζεις έναν πίνακα κάθε μέρα, τελικά θα γίνεις καλλιτέχνης. Πιθανόν να μην γίνεις ένας Vincent Van Gogh, αλλά θα γίνεις σπουδαιότερος καλλιτέχνης από κάποιον που δεν προσπάθησε ποτέ.

4. Ο εγκέφαλός σου δεν είναι computer. Ο εγκέφαλός σου είναι ένα δυναμικό σύστημα το οποίο συνεχώς εξελίσσει τα πρωτόκολλα λειτουργίας του αντί να υπολογίζει, στατικά, όπως κάνει ο κομπιούτερ. Ο εγκέφαλός σου εξελίσσεται και ανατροφοδοτείται με την ενέργεια που παράγεται από τις εμπειρίες του, πραγματικές ή φανταστικές. Μπορείτε λοιπόν να αποκομίσετε εμπειρία, απλά δημιουργήστε την με την φαντασία σας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ μιας πραγματικής εμπειρίας και μιας εμπειρίας που φαντασιώθηκε ζωηρά και με λεπτομέρειες. Αυτή η ανακάλυψη είναι που κατέστησε ικανό τον Albert Einstein να επινοήσει, μέσα από πειράματα με σενάρια καθαρής φαντασίας, τις επαναστατικές θεωρίες σχετικά με το σύμπαν και το χρόνο. Κάποια ημέρα, για παράδειγμα, φαντασιώθηκε ότι είναι ερωτευμένος. Δύο εβδομάδες μετά φαντασιώθηκε μία συνάντηση με τη γυναίκα που ερωτεύτηκε. Αυτό τον οδήγησε στη σύλληψη της θεωρίας της αναιτιότητας, (ότι δηλ. δεν υπάρχει προφανής αιτία για κάθε τι που συμβαίνει). Η ίδια διαδικασία της επεξεργασίας των εμπειριών επέτρεψε στον Walt Disney να δώσει ζωή στις φαντασιώσεις του.

5. Δεν υπάρχει καμία σωστή απάντηση. Η πραγματικότητα είναι διφορούμενη. Ο Αριστοτέλης είπε ότι η πραγματικότητα είναι είτε Α, είτε Β. Δεν μπορεί να είναι και τα δύο. Ο ουρανός είτε είναι μπλε, είτε δεν είναι. Αυτός όμως ο τρόπος σκέψης, μαύρο-άσπρο, δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα αφού ο ουρανός έχει ένα δισεκατομμύριο διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε. Οι φυσικοί ανακάλυψαν ότι το φως μπορεί να είναι είτε σωματίδιο, είτε κύμα ανάλογα με τον παρατηρητή. Το μόνο βέβαιο στη ζωή είναι η αβεβαιότητά της. Όταν προσπαθείτε να βρείτε ιδέες, καλό είναι να μην τις κρίνετε όταν αυτές έρχονται. Τίποτα δεν σκοτώνει την δημιουργικότητα πιο γρήγορα από την αυτοκριτική των ιδεών τη στιγμή της δημιουργίας τους. Σκεφτείτε ότι όλες τις ιδέες σας είναι πραγματοποιήσιμες και φτιάξτε όσες περισσότερες μπορείτε προτού να αποφασίσετε ποια θα διαλέξετε. Ο κόσμος δεν είναι ούτε λευκό ούτε μαύρο. Είναι γκρι.

 

6. Ποτέ μην αρκείσαι στην την πρώτη σου καλή ιδέα. Να προσπαθείς συνεχώς να βρεις μία καλύτερη. Ύστερα συνέχισε μέχρις ότου βρεις μία ακόμη πιο καλή. Το 1862, ο Phillip Reis παρουσίασε την εφεύρεσή του η οποία μπορούσε να διαβιβάσει μουσική δια μέσου σύρματος. Και ήθελε λίγες μέρες μόνο για να την βελτιώσει σε τηλέφωνο, που θα μπορούσε να διαβιβάσει ομιλία. Στη Γερμανία, οι ειδικοί στην επικοινωνία προσπάθησαν να τον αποτρέψουν να κάνει τις απαραίτητες βελτιώσεις, ισχυριζόμενοι ότι ο τηλέγραφος είναι ήδη πολύ καλός (και επομένως δεν χρειαζόμαστε τηλέφωνα). Έτσι κανένας δεν θα αγοράσει ούτε θα χρησιμοποιήσει ποτέ τηλέφωνο. Δέκα χρόνια μετά, ο Alexander Graham Bell κατοχύρωσε την ευρεσιτεχνία του τηλεφώνου. Ο Spenser Silver τελειοποίησε μια νέα κόλλα για την εταιρία 3Μ η οποία κολλά χαρτιά που όμως μπορούν εύκολα να αποκολληθούν. Αρχικά πωλήθηκε σαν κόλλα χαρτιού αλλά δεν είχε εμπορική επιτυχία. Ο Silver όμως δεν πτοήθηκε. Κάποια μέρα ο Arthur Fry, υπάλληλος επίσης της 3M, έψελνε με την εκκλησιαστική χορωδία όταν ο σελιδοδείκτης του έπεσε από το υμνολόγιο. Ο Fry επικάλυψε τον σελιδοδείκτη με την κόλλα του Silver και ανακάλυψε ότι ο σελιδοδείκτης παρέμενε στη θέση του αλλά και απομακρυνόταν εύκολα χωρίς να καταστρέφει τη σελίδα. Έτσι γεννήθηκαν τα αυτοκόλλητα χαρτάκια που γράφουμε τις σημειώσεις μας. Ο Thomas Edison, στη δουλειά του, αδιάλειπτα προσπαθούσε να γεφυρώσει μία ιδέα του με μία άλλη. Έτσι γεφύρωσε την μεταφορά του ήχου με την καταγραφή του ήχου. Γεφύρωσε δηλαδή το τηλέφωνο με τον φωνογράφο και τις κινούμενες εικόνες, επινοώντας τον κινηματογράφο.

7. Να το περιμένεις ότι οι ειδικοί είναι αρνητικοί. Όσο πιο ειδικός και σπεσιαλίστας γίνεται κάποιος τόσο ο νους του στενεύει και τόσο παγιώνεται η πεποίθησή του ότι είναι ο απόλυτος. Συνεπώς, όταν έρχονται αντιμέτωποι με διαφορετικές ιδέες, θα πρέπει να τις ασπάζονται. Συμπίπτει αυτό με ότι οι ίδιοι νομίζουν σωστό; Εάν δεν συμπίπτει, οι ειδικοί θα ξοδέψουν όλο τους το χρόνο για να αποδείξουν και να εξηγήσουν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλά και αν γίνει δεν θα λειτουργήσει. Δεν θα ψάξουν για τρόπους που θα το κάνουν να δουλέψει διότι αν τελικά δουλέψει θα αποκαλύψει ότι αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν ως απόλυτο τελικά δεν είναι απόλυτο. Για τον ίδιο λόγο όταν ο Fred Smith δημιούργησε την Federal Express (σημ. ταχυμεταφορές), κάδε ειδήμων στις κατ΄ οίκον παραδώσεις προφήτεψε ότι είναι μια καταδικασμένη επιχείρηση. Διότι τελικά, λένε, αν αυτός ο τρόπος παράδοσης είναι βιώσιμος, η κρατική ταχυδρομική υπηρεσία θα το είχε κάνει από καιρό.

8. Εμπιστέψου το ένστικτό σου. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να χάσει το κουράγιο του. Ο Albert Einstein είχε αποβληθεί από το σχολείο του διότι η συμπεριφορά του είχε αρνητική επίδραση στους συμμαθητές του. Αργότερα, απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και έπρεπε, για ένα χρόνο, να παρακολουθήσει φροντιστήριο ώστε να γίνει τελικά αποδεκτός και ήταν ο μόνος στην τάξη του που δεν πήρε βοηθητική, σε καθηγητή θέση, διότι κανένας καθηγητής δεν τον ήθελε. Ένας μάλιστα καθηγητής είπε ότι ο Einstein είναι το «πιο τεμπέλικο σκυλί» που είχε ποτέ το πανεπιστήμιο. Του Beethoven οι γονείς είχαν πει ότι ήταν υπερβολικά χαζός για να γίνει συνθέτης μουσικής. Οι συνάδελφοι του Charles Darwin (Δαρβίνος) τον αποκαλούσαν τρελό. Όταν τελειοποιούσε τη θεωρία της Εξέλιξης των Ειδών, έλεγαν ότι αυτά που κάνει δεν είναι παρά πειράματα ενός τρελού. Ο Walt Disney απολύθηκε από την πρώτη του δουλειά, σε μια εφημερίδα, με τη δικαιολογία ότι «στερείται φαντασίας». Ο Thomas Edison, που έλαβε μόνο δύο έτη τυπικής εκπαίδευσης, ήταν τελείως κωφός από το ένα του αυτί και βαρήκοος από το άλλο. Απολύθηκε από την πρώτη του δουλειά ως παιδί που μοιράζει εφημερίδες. Αργότερα απολύθηκε από τη δουλειά του ως τηλεγραφητής, παρόλα αυτά έγινε ο μεγαλύτερος εφευρέτης στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.


9. Δεν υπάρχει κάτι όμοιο με την αποτυχία. Όποτε προσπαθείς να κάνεις κάτι και δεν πετυχαίνει δεν αποτυγχάνεις, διότι έχεις ήδη εντοπίσει αυτό που δεν δουλεύει. Να διερωτάσαι πάντα: τι έχω διδαχτεί από κάτι που δεν λειτουργεί; Μπορεί αυτό να εξηγήσει κάτι που ακόμα δεν άρχισα να εξηγώ; Και τι ήδη ανακάλυψα πριν ακόμα αρχίσω να ανακαλύπτω; Κάθε φορά που κάποιος σου λέει ότι «δεν έκανε ποτέ λάθος» να ξέρεις ότι μιλάς με κάποιον που δεν προσπάθησε ποτέ για κάτι καινούριο.

10. Δεν βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Τα βλέπεις όπως εσύ είσαι. Διερμήνευσε τις εμπειρίες σου. Όλες οι εμπειρίες είναι ουδέτερες. Δεν έχουν νόημα. Εσύ τις δίνεις νόημα ανάλογα με τον τρόπο που τις διερμηνεύεις. Αν είσαι παπάς, βλέπεις την μαρτυρία του Θεού παντού. Αν είσαι άθεος βλέπεις τη απουσία του Θεού από παντού. Η ΙΒΜ κάποτε παρατήρησε ότι κανείς στον κόσμο δεν θα έχει προσωπικό υπολογιστή. Η ΙΒΜ επεξήγησε ότι δεν θα υπάρχει αγοραστικό ενδιαφέρον. Οι Bill Gates και Steve Jobs που εγκατέλειψαν τις σπουδές τους, διείδαν την απουσία των ηλεκτρονικών υπολογιστών σαν μία τεράστια ευκαιρία. Κάποτε ο Thomas Edison προσεγγίστηκε από έναν βοηθό του τη στιγμή που ήταν απασχολημένος με το νήμα ενός λαμπτήρα. Ο βοηθός τον ρώτησε γιατί δεν τα παρατά, αφού στο κάτω κάτω, όπως του είπε «έχεις αποτύχει 5,000 φορές». Ο Edison τον κοίταξε στα μάτια και τον απάντησε ότι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με τη λέξη αποτυχία διότι «εγώ επινόησα 5,000 πράγματα που δεν λειτουργούν». Δομούμε την πραγματικότητά μας με το πώς επιλέγουμε να ερμηνεύσουμε τις εμπειρίες μας.

11. Να προσεγγίζεις το πρόβλημα με τους δικούς του όρους. Μην εμπιστεύεσαι την πρώτη σου προσέγγιση σε ένα πρόβλημα, αν είναι διαποτισμένη με τον συνήθη τρόπο που σκέπτεσαι. Πάντα να βλέπεις το πρόβλημά με πολλαπλές προοπτικές. Να θυμάσαι πάντα ότι το ζητούμενο είναι η εύρεση μιας προοπτικής που άλλος δεν βρήκε. Ψάξε για εναλλακτικές λύσεις. Γράψε την ουσία του προβλήματος με διάφορους τρόπους και με διαφορετικές λέξεις. Παίξε έναν άλλο ρόλο, για παράδειγμα, πως θα το έβλεπε κάποιος άλλος, πως θα το έβλεπε ο Jay Leno, ο Pablo Picasso ή ο George Patton. Ζωγράφισε μία εικόνα του προβλήματος, κάνε ένα μοντέλο, ένα καλούπι. Κάνε έναν περίπατο και ψάξε για πράγματα που, μεταφορικά, υποδύονται το πρόβλημα και ρίξε γέφυρες ανάμεσα στα πράγματα αυτά και το πρόβλημα. Ζήτησε από φίλους και ξένους να σου πουν πώς αυτοί βλέπουν το πρόβλημα. Ρώτησε ένα παιδί. Πως θα μπορούσε ένα δεκάχρονο να το λύσει; Ρώτησε έναν γέροντα. Φαντάσου ότι εσύ είσαι το πρόβλημα. Όταν αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, τα πράγματα που βλέπεις αλλάζουν.

12. Μάθε να σκέπτεσαι αντισυμβατικά. Οι δημιουργικές ιδιοφυίες δεν σκέφτονται αναλυτικά και λογικά. Οι συμβατικοί, λογικοί, αναλυτικοί σκεπτικιστές αποκλείουν όλες τις πληροφορίες που δεν έχουν σχέση με το πρόβλημα. Επιδιώκουν μεθόδους που περιορίζουν τις δυνατότητες. Οι δημιουργικές ιδιοφυίες είναι σκεπτικιστές χωρίς περιορισμούς, πράγμα που σημαίνει ότι ψάχνουν για μεθόδους που περιλαμβάνουν τα πάντα ακόμη και πράγματα που μοιάζουν αντικρουόμενα και τελείως άσχετα. Η δημιουργία σχέσεων και δεσμών μεταξύ άσχετων και ανόμοιων θεμάτων είναι μια απόδειξη του πως τα μυαλά μπορούν και γεννούν ποικίλα πρότυπα σκέψης. Στη συνέχεια, τα νέα πρότυπα οδηγούν σε νέους δεσμούς, ικανούς με διαφορετική μέθοδο εστίασης στην πληροφορία και διαφορετικές δυνατότητες να διακρίνουν επάνω σε τι ακριβώς εστίασαν. Να πως δημιουργούνται πρωτότυπες και αληθινά μυθιστορηματικές ιδέες. Ο Albert Einstein κάποτε έκανε την περίφημη παρατήρηση: Η φαντασία είναι πιο σπουδαία από τη γνώση. Και ενώ η γνώση περιορίζεται σε όλα όσα γνωρίζουμε και κατανοούμε, η φαντασία αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο και όλα που κάποτε θα γνωρίσουμε και θα κατανοήσουμε.

Πηγή: antikleidi.com

Συνέχεια. . . »

Thursday 25 September 2014

Νίκος Καζαντζάκης: Για Την Ελευθερία


Το έργο του Νίκου Καζαντζάκη αν έχει σημειώσει τόσο ευρεία διάδοση, αν έχει βρει τόσο βαθιά απήχηση στις ψυχές ανθρώπων διαφόρων εθνικοτήτων και ανόμοιων πολιτικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων, αν επιβλήθηκε και καταξιώθηκε στα χρόνια μας, αν απέκτησε παγκόσμια φήμη και κέρδισε μεγάλες πιθανότητες να παραμείνει κλασικό στη ροή των αιώνων, ένα έργο δηλαδή πάντα επίκαιρο, αυτό ίσως οφείλεται περισσότερο στο στέρεο φιλοσοφικό του υπόβαθρο και λιγότερο στην απλή και περίτεχνη λογοτεχνική του μορφή και πλοκή που κρατά πάντα σταθερά ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου, της αθανασίας της ψυχής και της ύπαρξης του Θεού απετέλεσαν αναμφίβολα τα βασικότερα μεταφυσικά εντρυφήματα της σκέψης του Καζαντζάκη. Αυτά αποτελούν τα τρία μεγάλα θέματα της μεταφυσικής κατά τον Kant. Ο πόθος της ελευθερίας, είναι το κυρίαρχο πάθος του ήρωα της Οδύσσειας, που είναι μια αναζήτηση και μια «εξερεύνηση του νοήματος της ελευθερίας». Ο ίδιος ο Καζαντζάκης σ’ ένα σημείο της Αναφοράς του, που κατά τον Πρεβελάκη περιέχει τη σύνοψη της κοσμοθεωρίας του, θέτει σε πρώτη γραμμή τον αγώνα για τη λευτεριά. Λέγει:



«Ένας αγωνιζόμενος ανηφορίζει από την ύλη στα φυτά, από τα φυτά στα ζώα, από τα ζώα στους ανθρώπους και μάχεται για λευτεριά. Σε κάθε κρίσιμη εποχή ο Αγωνιζόμενος παίρνει νέα όψη_ σήμερα η όψη του είναι ετούτη: είναι ο αρχηγός της προλετάρικης τάξης που ανεβαίνει. Φωνάζει, δίνει συνθήματα. Δικαιοσύνη, ευτυχία, λευτεριά».



Ελευθερία και άνθρωπος ταυτίζονται στον Καζαντζάκη όπως και στο Γάλλο υπαρξιστή φιλόσοφο Σαρτρ, κατά τον οποίο η ανθρώπινη ελευθερία προηγείται από την ουσία του ανθρώπου, την οποία και καθιστά δυνατή. Η ελευθερία είναι αδύνατο να διακριθεί από το είναι της ανθρώπινης πραγματικότητας. Ο άνθρωπος δεν υπάρχει πρώτα και μετά γίνεται ελεύθερος, αλλά τόσο στο Σαρτρ όσο και στον Καζαντζάκη δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο είναι του ανθρώπου και στο να είναι ελεύθερος.

Η ελευθερία στον Καζαντζάκη παίρνει διαφορές μορφές: ελευθερία είναι η απουσία φόβου και ελπίδας, είναι η αυτάρκεια, είναι η αναγωγή της ανάγκης σε βούληση και τέλος ελευθερία είναι η λύτρωση από τη λευτεριά όλες αυτές οι μορφές ελευθερίας εκφράζουν κατά βάθος το ίδιο νόημα. Απαραίτητη δηλαδή προϋπόθεση της ελευθερίας για όλες τις μορφές είναι η απουσία φόβου και ελπίδας, και κυρίως της ελπίδας, αφού αυτή είναι προϋπόθεση και αιτία του φόβου.


Αυτές οι μορφές αφορούν τη μεταφυσική και όχι την πολιτική έννοια της ελευθερίας που τον απασχόλησε εξίσου ζωηρά. Επειδή μάλιστα η πατρίδα του η Κρήτη ήταν Τουρκοκρατούμενη και ο ίδιος έζησε τις πίκρες και τις στενοχώριες της σκλαβιάς, ετοποθέτησε την ελευθερία στην πρώτη γραμμή των αξιών και της έδωσε τόση βαρύτητα, ώστε τη θεώρησε ανώτερη ακόμη και από την ευτυχία.

Ελευθερία με την πολιτική έννοια εννοεί ο Καζαντζάκης την ελευθερία που έχει κάθε πολίτης να ζει σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δηλαδή να κάνει ό,τι θέλει και μπορεί πάντα μέσα στα νομικά και ηθικά πλαίσια, δηλαδή σ’ αυτά που υπαγορεύει ο ορθός λόγος. Πιστεύει στη διακυβέρνηση της χώρας με δημοκρατικές διαδικασίες και με βάση τη λαϊκή κυριαρχία που εκφράζεται με τη «γενική θέληση» κατά το πρότυπο του Ρουσώ. Ελεύθερος είναι αυτός που είναι αφέντης του εαυτού του «α το νεκα κα μ λλου ν» κατά την έκφραση του Αριστοτέλη (Μ.τ.φ. 982 b 26).

Το ότι όλες οι μορφές ελευθερίας με τη μεταφυσική έννοια του όρου ανάγονται σε μια, δηλαδή στην απουσία φόβου και ελπίδας και ότι η ελευθερία ήταν το κεντρικό φιλοσοφικό πρόβλημα και το υψηλότερο αγώνισμα της ψυχής του προκύπτει και από το ότι οι φράσεις: «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λεύτερος», έχουν σφραγίσει κατά τρόπο επιγραμματικό τον απλό και απέριττο τάφο του. Οι φράσεις αυτές υπάρχουν βέβαια στην Ασκητική του. Είναι οι φράσεις που ο ίδιος είχε παραγγείλει να γραφούν πάνω στον τάφο του.

Το να κοιτάζει κανείς την Άβυσσο χωρίς ελπίδα και χωρίς φόβο όρθιος στην άκρα του γκρεμού το αποκαλεί ο Καζαντζάκης Κρητική ματιά. Η παρομοίωση αυτή είναι εμπνευσμένη από τη «στορισμένη στους τοίχους προαιώνια πάλη του ανθρώπου και του ταύρου που σήμερα τον λέμε θεό». Η ζωή φαίνεται στον Καζαντζάκη, όπως στον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο, να είναι μια διαρκής ανάβαση.

Όσον αφορά την πρώτη μορφή ελευθερίας: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λεύτερος», τη βρίσκουμε σχεδόν αυτολεξεί στον Κύπριο κυνικό φιλόσοφο Δημώνακτα, που ζούσε στην Αθήνα το δεύτερο αιώνα μ.Χ. Γνωστή είναι η προσπάθειά του για μια εσωτερική ανεξαρτησία. Κατά το Δημώνακτα ελεύθερος είναι αυτός που δεν ελπίζει τίποτε και δεν φοβάται τίποτε.

To ίδιο πράγμα επαναλαμβάνεται επίσης σχεδόν αυτολεξεί τον αιώνα του νεοελληνικού διαφωτισμού από τον ανώνυμο συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας. Ο ανώνυμος λέγει: «Ο μεν ελεύθερος λοιπόν ούτε ελπίζει ούτε φοβάται εις ό,τι μέλει να πράξη». Ο ίδιος ορισμός υπάρχει παράλληλα και στις Ινδίες που διατυπώνεται μ’ ένα μύθο. Ο Βιργίλιος λέει ότι η μόνη ελπίδα που απομένει στον άνθρωπο είναι να μην έχει καμιά. Η έννοια αυτή της ελευθερίας δεσπόζει στη λατινική λογοτεχνία. Υπάρχει συγκεκριμένα στη Φαίδρα του Σενέκα, στη Συνωμοσία του Κατιλίνα του Σαλλούστιου και στα Χρονικά του Τάκιτου.

Η δεύτερη μορφή ελευθερίας, δηλαδή η αναγωγή της ανάγκης σε βούληση απαντά στον Έγελο, Μαρξ κ. ά. Στους δυο αυτούς φιλοσόφους ελευθερία είναι «η κατανόηση της αναγκαιότητας». Παράλληλη άποψη συναντάμε στον Πίνδαρο: «Ω ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις».

Όμοια άποψη είναι αυτή που υποστηρίζει πως ελευθερία δεν είναι δύναμη, όπως ο Ντεκάρτ: «Ελευθερία δεν είναι να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά να θέλεις ότι μπορείς». Αυτό έχει ως συνέπεια να περιορίζει κανείς τις επιθυμίες του σε ό,τι μπορεί, όπως δέχονται ο Σαρτρ και ο Γιάσπερς.

Την τρίτη μορφή ελευθερίας, δηλαδή την ελευθερία ως αυτάρκεια τη συναντούμε στον Αριστοτέλη και γενικότερα στην αρχαία ελληνική διανόηση, όπως και στον Επίκουρο που λέγει: «Της αυταρκείας καρπούς μέγιστος ελευθερία». Η αυτάρκεια, όσο και να το κάνει κανείς βούληση του την ανάγκη, απαντά επίσης στην Ινδική φιλοσοφία.Η τέταρτη τέλος μορφή, δηλαδή η λύτρωση από την ελευθερία, απαντά στο Βούδα, όπως μαρτυρεί ο ίδιος ο Καζαντζάκης, που μυήθηκε στο Βουδισμό από το Νίτσε. Η Βουδική σκέψη επηρέασε Γερμανούς, φιλοσόφους και προπάντων τον Σοπενχάουερ και το Νίτσε.

To έργο του Καζαντζάκη είναι γεμάτο αντιθέσεις, όχι όμως οπωσδήποτε και αντιφάσεις. Κάθε φορά που νόμιζα ότι εντόπισα μια αντίφαση, μια βαθύτερη κατανόηση του νοήματος μ’ έπειθε ότι δεν επρόκειτο για γνήσιες αντιφάσεις, αλλ’ απλώς για φαινομενικές που λύνονται. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι δεν υπάρχουν γνήσιες αντιφάσεις στο έργο του. Είναι πιθανό και εύλογο να υπάρχουν, όπως υπάρχουν και σε άλλους στοχαστές.

Εξ άλλου ο ίδιος ο Καζαντζάκης –όσο τουλάχιστο εγώ μπόρεσα να διαπιστώσω δεν μιλάει ρητά για αντιφάσεις, αλλά για αντιθέσεις και για εναρμόνιση αντικρουόμενων κοσμοθεωριών:


«Μια δύναμη κατηφορίζει και θέλει να σκορπίσει, ν’ ακινητήσει, να πεθάνει. Μια δύναμη ανηφορίζει και ζητάει ελευτερία κι αθανασία. Αιώνια τα δυο τούτα στρατέματα, τα σκοτεινά και φωτερά, τα στρατέματα της ζωής και του θανάτου συγκρούονται. Τα ορατά για μας χνάρια της σύγκρουσης τούτης είναι τα πράματα, τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι. Αιώνια οι αντίθετες δυνάμεις συγκρούονται, σμίγουν, παλεύουν, νικούν και νικούνται, συμβιβάζουνται και ξαναρχίζουν πάλι να πολεμούν σε όλο το Σύμπαντο από τον αόρατο στρόβιλο σε μια στάλα νερό ως τον απέραντο αστροκατακλυσμό του Γαλαξία».


Το ίδιο περίπου νόημα εκφράζουν και τα παρακάτω λόγια του: «στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα, τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος προς τη σύνθεση, προς τη ζωή. προς την αθανασία β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο .... Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια. Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ’ όραμα που χωράει και εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες ορμές με τ’ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό και την πράξη». «Δυο σφοδροί αντίθετοι άνεμοι...συναντήθηκαν και συγκρούονται σ’ ένα σταυροδρόμι. Σοζυγιάστηκαν μια στιγμή, πύκνωσαν, γεννήκαν ορατοί».

Ευτυχία θα πει «να ζεις όλες τις δυστυχίες» και φως θα πει «να κοιτάς μ’ αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια». Ο Καζαντζάκης πιστεύει στην ενότητα των αντιθέτων. «Εγώ και συ είμαστε ένα», και το ένα αυτό τελικά δεν υπάρχει.

Η ευτυχία φέρεται πολλές φορές να έχει άμεση σχέση με τη γαλήνη και την ηρεμία της ψυχής, την ευζωΐα και την ασφάλεια. Αυτή η αταραξία ήταν το ιδεώδες της ζωής κατά την επικούρεια και στωϊκή φιλοσοφία. Ο πρώτος όμως, που ανήγαγε την αταραξία σε ευτυχία, είναι ο Δημόκριτος.

Αυτό σημαίνει ότι εκείνο που αξίζει περισσότερο δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα της ζωής, το ευ ζην. Αυτό καταφαίνεται από το εξής: «Ο άρτιος άνθρωπος δε νιώθει χαρά ζώντας πολύ μήτε λυπάται πεθαίνοντας πρόωρα». Δεν μπορεί όμως να υπάρξει ευτυχία σ’ έναν κόσμο άδικο. Γι’ αυτό λέγει:


«Ο άνθρωπος κι αυτό είναι το οικόσημο της οικογένειας του θα μάχεται αιώνια ν’ αντικαταστήσει τους απάνθρωπους φυσικούς νόμους με τους νόμους της καρδιάς του. Έπλασε ιδανικά καθαρά ανθρώπινα, πλάσματα κατ’ εικόνα και ομοίωση του τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την ευτυχία».


Ευτυχία είναι να σμίγει η επιθυμία του ανθρώπου με την επιθυμία του Θεού, δηλαδή η θέωσή του.



Συνέχεια. . . »

Wednesday 24 September 2014

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Περί Ανδρείας ( Γενναιότητος)

Μέση διάθεση ανάμεσα στην δειλία και στην θρασύτητα είναι η ανδρεία κι αυτή είναι η καλύτερη. Τα φοβερά πραγματα της ζωης ειναι προϊόντα του φόβου του καθενός που τα θεωρεί φοβερα, αν για παραδειγμα του φαινονται υπερβολικα φοβερα, τοτε ο φοβος θα ειναι μεγαλος,αν του φαινονται λιγότερο φοβερά τοτε κι φοβος του θα ειναι μικρός. Εκεινα όμως που ειναι φοβερα για τους περισσότερους και φοβερά για την ανθρώπινη φύση τα ονομάζουμε απολυτως φοβερα. Επομενως οι φοβοι του ανδρείου ειναι μεγάλοι και πολλοί. Η ανδρεία ως αρετή ακολουθει πάντα την λογικη και η  λογική επιτάσσει να επιλέξουμε το καλο. Εκείνος που αψηφά τα φοβερά πέρα απο καθε λογική ειναι τρελλός ή θρασύς και μόνο εκείνος που τα αψηφά με κίνητρο το καλό  είναι ανδρείος. Ετσι ο δειλός φοβαται και πράγματα που δεν θα πρεπε, οπως και ο θρασύς αψηφά εκείνα που δεν πρέπει. Μόνο ο ανδρείος κάνει και τα δυο όπως πρέπει και μ αυτη την έννοια βρίσκεται στην μέση, γιατι αψηφά αλλά και φοβάται εκείνα που επιτάσσει η λογική.


Ο ανδρείος αναγνωρίζει τον κίνδυνο εκεί που υπάρχει. Γι αυτό δεν θεωρείται ανδρείος κάποιος που αψηφά τα φοβερά απο άγνοια, όπως για παράδειγμα, αν σε παροξυσμό τρέλλας αψηφά τους κεραυνούς, ούτε κι όταν γνωρίζει σ όλη του την έκταση τον κινδυνο και αφηνεται να παρασυρθει σ'  αυτόν απο ενα είδος λύσσας,οπως οι Κέλτες που έπαιρναν τα όπλα για να βαδισουν ενάντια στα κύματα, κι οπως γενικα η ανδρεία των βαρβαρων που συνοδεύεται απο παραφορά. Καθε αρετη ειναι θεμα επιλογης, δηλαδη η αρετη παρακινεί τον ανθρωπο όσα επιλέγει να τα επιλεγει για καποιο λογο κι αυτος ο λογος ειναι παντοτε το καλο. Ειναι φανερο λοιπον πως και η ανδρεία ως αρετη κανει τον ανθρωπο να αντιμετωπιζει τα φοβερα με κινητρο μόνο το καλό. Ο γενναιος λοιπόν καθοριζεται με βαση τον ανθρωπινο φοβο και το ανθρωπινο θαρρος δηλαδη αν καποιος δείχνει θάρρος εκει που οι περισσότεροι ή όλοι φοβούνται, είναι τοτε γενναιος. Επίσης επειδή το θεωρεί καλο και μπορεί να ενεργεί ετσι ακομα κι αν δεν ειναι κανένας παρων. Δεν πρεπει να χαρακτηρισουμε γενναίο εκείνον που έχει θαρρος χαρη στην πείρα του πχ. Οπως οι επαγγελματιες στρατιωτες γιατι χαρη στην πειρα τους ξερουν οτι σε τουτο τον τοπο ή ή τον χρονο ή κατω απ τις συγκεκριμενες συνθήκες δεν μπορουν να παθουν κακό.

Επισης ούτε, και όσοι δεν εχουν πείρα σχετικά με τις ενδεχομενες συνέπειες, πρεπει να χαρακτηριστουν γενναίοι γιατι ειναι απελευθερωμενοι απο τον φοβο της απειρίας τους. Υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρουνται γενναίοι εξ αιτίας των παθών τους πχ. Οι ερωτευμενοι ή οι θρησκευόμενοι(πχ.μαρτυρες αυτοκτονιας). Ούτε αυτους τους λεμε γενναιους. Γιατι αν τους στερήσουμε το παθος τους, παύουν να ειναι γενναίοι.Ουτε ειναι ανδρεία οταν οι ανθρωποι υπομενουν τον κινδυνο απο ντροπη μπροστα στους συμπολίτες τους. Οχι πως η ανδρεία εμφανιζεται σε καποιον χωρίς καθόλου πάθος και ορμή. Αλλά η ορμή πρέπει να προέρχεται απο τη λογική και να κατευθύνεται προς το καλό. Οποιος λοιπόν ωθείται απο λογική ορμή και αντιμετωπίζει τον κίνδυνο για χάρη του καλου, ειναι γενναίος. Δεν σημαινει ομως επειδη δείχνει παθος και ορμη την ωρα της ανδρείας πράξης, ότι ο γενναίος άνθρωπος δεν φοβάται καθόλου. Γιατι δεν είναι γενναίος ενας ανθρωπος που δεν φοβαται τίποτα. Τοτε και οι πέτρες και τα άλλα άψυχα θα ήταν γενναία. Είναι αναγκαίο να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, παρα το ότι νιώθει τον φόβο διαφορετικά, αν τον αντιμετωπίζει χωρίς να νιώθει φόβο, δεν ειναι γενναίος.
Συνέχεια. . . »

Tuesday 23 September 2014

Oι νύχτες της ψυχής


Υπήρξαν κάτι σκοτεινές νύχτες της ψυχής μου, που μου έφερναν σκέψεις στο μυαλό, όπως
«ο έρωτας δεν μπορεί να διαρκεί για πάντα»
«η αγάπη είναι μια τσιχλόφουσκα , μια πιπίλα, για όσους δεν μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια»
«η ευτυχία είναι παραμύθι για την παραπλάνηση του πλήθους» και
«η ζωή, αχ αυτή η ζωή είναι μόνο για να ταλαιπωρούμαστε! Μόνο δυσκολίες, μόνο πίκρα. Τίποτα δεν είναι δικό μου, όλα ανήκουν σε άλλους, κι αυτό το λένε ζωή! Αυτό είναι μαυρίλα. Ο θάνατος φαντάζει πιο απολαυστικός από αυτή τη διαρκή ταλαιπωρία».
Εκείνες τις δύσκολες ώρες, που ένιωθα πως πεθαίνω, τελικά, ΑΦΕΘΗΚΑ!

Γιατί, πρώτα πρέπει να πεθάνεις, για να ξαναγεννηθείς σε μια υπέροχη ζωή, που όλα φαντάζουν υπέροχα, γιατί έτσι έχεις μάθει πλέον να βλέπεις τα πάντα γύρω σου.
Εκεί που το λίγο είναι πολύ γιατί το εκτιμάς που το έχεις και το αγαπάς επειδή σου έχει δοθεί.
Εκεί που η αγάπη είναι αιώνιο αγαθό κι εσύ το μοιράζεσαι απλόχερα με όλους!
Εκεί που ο έρωτας κρατάει, για όσο εμείς θέλουμε να τον τρέφουμε, εκεί που ο έρωτας υπάρχει παντού, ακόμη και σε εκείνα τα ελαττώματα μας, που μας κάνουν τόσο ξεχωριστούς.
Εκεί που η συντροφικότητα γίνεται μια αγκαλιά που ανοίγει για να σε δεχτεί, για να τη θρέψεις με την παρουσία σου.
Εκεί που το χέρι απλώνεται με στοργή και γλυκύτητα για να σε σηκώσει όταν πέφτεις.
Εκεί που το δέσιμο της ψυχής, σε κάνει να μοιράζεσαι τα πάντα, με την ίδια άνεση που οι σκέψεις ξεπροβάλουν μέσα από το υποσυνείδητό σου, με μορφή ερωτήσεων.

Αλλά……….
Αλλά πρώτα, πρέπει να πεθάνεις!
Κι αφού πεθάνεις και ξαναγεννηθείς, τότε μπορείς να εκπαιδευτείς, να βλέπεις την αγάπη παντού γύρω σου.
Τότε, μπορείς να δεις ότι, τίποτα δεν έχει αρχή ούτε τέλος και ότι, όλα είναι άπειρα και αιώνια, όπως είσαι κι εσύ.
Και τότε, είπα στον εαυτό μου
«Μόλις ξημέρωσε μια καινούργια μέρα για σένα! Απόλαυσε την καινούργια σου ζωή, γιατί κάθε στιγμή της είναι απλά, ΥΠΕΡΟΧΗ!!!»

Συγγραφέας: Βασίλης Τσιρακίδης
Συνέχεια. . . »

Monday 22 September 2014

Ο Πόλεμος των Άστρων: Επεισόδιο 3 - Η Εκδίκηση των Σιθ

Η ταινία διαδραματίζεται τρία χρόνια μετά τα γεγονότα της Επίθεσης των Κλώνων. Οι Ιππότες Τζεντάι βρίσκονται σκορπισμένοι στον γαλαξία για να ηγηθούν τον στρατό των κλώνων στον πόλεμο με τους Αποσχιστές. Το Συμβούλιο των Τζεντάι στέλνει τον Όμπι-Ουάν Κενόμπι να εξοντώσει τον μοχθηρό Στρατηγό Grievous, διοικητή του Στρατού των Αποσχιστών. Την ίδια ώρα, ο Ιππότης Τζεντάι Άνακιν Σκαϊγουώκερ, μακριά από τον Κενόμπι, τον πρώην δάσκαλο του, πλησιάζει όλο και περισσότερο τον Πάλπατιν, τον Καγκελάριο της Γαλαξιακής Δημοκρατίας και, χωρίς να το ξέρει κανείς, Σκοτεινό Άρχοντα των Σιθ. Η όλο και αυξανόμενη φιλία ανάμεσα τους αποδεικνύεται επικίνδυνη για το Τάγμα των Τζεντάι, την Δημοκρατία, και τον ίδιο τον Άνακιν ο οποίος μοιραία υποκύπτει στην Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης και γίνεται ο Νταρθ Βέιντερ, αλλάζοντας για πάντα την μοίρα του γαλαξία.
Συνέχεια. . . »

Sunday 21 September 2014

Βίντεο: Η δύναμη που έρχεται από μέσα

Ο άνθρωπος έχει μια δύναμη μέσα του που μπορεί να γκρεμίσει όλα τα εμπόδια ... ας την πούμε ΒΟΥΛΗΣΗ.
Είναι μια δύναμη που μπορεί να μεταμορφώσει την κόλαση σε παράδεισο, μια δύναμη πίστης στον εαυτό του.

Μια δύναμη που αν την βγάλει από μέσα του θα γίνει ένας μαγνήτης που θα έλξει και άλλους. Επειδή η δύναμη, η πίστη στον εαυτό μας, η γενναιοδωρία είναι πράγματα "κολλητικά"! (δείτε το βίντεο ως το τέλος για να δείτε γιατί)



Συνέχεια. . . »

Saturday 20 September 2014

Οι δύο λύκοι


Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και του είπε: 

- Γιέ μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας. 

Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία. 

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: 

- Και ποιος λύκος νικάει;

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:

- Αυτός που ταΐζεις.
Συνέχεια. . . »

Friday 19 September 2014

Η Δύναμη των Συμβόλων

Είναι γεγονός η ισχυρή έλξη που ασκούν τα σύμβολα πάνω στους ανθρώπους. Ακόμη και σήμερα - σε μια εποχή κατά την οποία οι υλιστικές απόψεις κυριαρχούν στην ανθρώπινη λογική  - πολλά αρχαία σύμβολα όπως το ανκ, το γιν/γιανγκ, τα σχέδια των βορειοαμερικανών Ινδιάνων, οι πυραμίδες, οι μορφές της Ανατολής, κλπ. είναι τόσο δημοφιλή που ο κατάλογος των κοσμηματοπωλείων τα έχει ανάμεσα σ΄αυτά που πωλούνται περισσότερο και οι διακοσμητές ανάμεσα στα φαβορί τους. Ποια είναι η κρυφή δύναμη ορισμένων στοιχείων των παλιών πολιτισμών που ακόμη εξακολουθούν να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της δικής μας καθημερινής κοινωνίας; Αυτό είναι ένα άρθρο πάνω στο μεταφυσικό περιεχόμενο των συμβόλων και στους λόγους για τους οποίους συνεχίζουν να ασκούν τόσο βαθειά έλξη.


Η Συμβολολογία - η μελέτη δηλ. των συμβόλων - φαίνεται να είναι μια ύλη πολύ περίπλοκη. Ωστόσο είναι ενδιαφέρον ότι κατά κάποιο τρόπο, όλοι έχουμε κάποια γνώση γύρω από αυτή, και, χωρίς να το ξέρουμε, χρησιμοποιούμε λίγη διαίσθηση όταν καθημερινά περιτριγυριζόμαστε από σύμβολα, με το να τα χρησιμοποιούμε και να τα φοράμε επάνω μας. 

Η λέξη σύμβολο σημαίνει «αυτό που περιέχει κάτι περισσότερο». Ένα σύμβολο μεταβιβάζει, αντανακλά, και έχει ειπωθεί ότι το καλύτερο σύμβολο είναι «αυτό που μεταβιβάζει στην πιο καθαρή μορφή εκείνο το οποίο αντανακλά και εκείνο που δεν κρατάει σχεδόν τίποτα για τον εαυτό του...

Υπάρχει μια ιδέα που είναι βασική για την κατανόηση των συμβόλων. Είναι το ότι αυτό που βλέπουμε στον υλικό κόσμο έχει το αντίστοιχο του στον αόρατο κόσμο. Δεν πρόκειται για μια νέα θεωρία. Αυτή η αντίληψη είναι παρούσα σ΄ όλους τους αρχαίους πολιτισμούς.

Ο δυτικός φιλόσοφος που την περιγράφει με τον σαφέστερο τρόπο είναι ο μεγάλος Πλάτων, ο οποίος έζησε τον 4ο και 5ο αιώνα π.Χ. στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο Πλάτων μιλούσε για τα ονομαζόμενα «Αρχέτυπα». Η έννοια των αρχετύπων είναι κάτι που μερικές φορές ονομάζεται «μορφές» - πράγμα το οποίο είναι κακή μετάφραση από τα ελληνικά - ή «Ιδέες» - που είναι μια πολύ καλύτερη μετάφραση. Αυτή η έννοια λέει ότι τα «αρχέτυπα» ή οι «ιδέες» βρίσκονται πολύ πιο πέρα από τον υλικό κόσμο που καθημερινά βλέπουμε, αγγίζουμε, μυρίζουμε, γευόμαστε ή ακούμε. Όλα όσα βρίσκονται γύρω μας σ΄ αυτή τη γη είναι η αντανάκλαση της «ιδέας» του εν λόγω πράγματος.

Για παράδειγμα, όταν βλέπουμε μια σφαίρα, αυτή είναι η εκδήλωση της ιδέας της εν λόγω σφαίρας. Εχετε δει καμμιά φορά ένα τέλειο ισόπλευρο τρίγωνο; Ή ένα ακριβές τετράγωνο; Ή ένα κύκλο χωρίς την παραμικρή απόκλιση; Οχι, δεν τα έχετε δει, αφού δεν μπορούν να δημιουργηθούν στον εκδηλωμένο κόσμο. Δεν έχει σημασία ο κύκλος, το ισόπλευρο τρίγωνο, το τετράγωνο ή το ορθογώνιο που μου δείχνετε, πάντοτε μπορούμε να ανακαλύψουμε κάποια ατέλεια. Δεν έχει σημασία με πόση ακρίβεια τα κατασκευάζετε, πάντα θα έχουν κάποιο λάθος.

Οι τέλειες γεωμετρικές μορφές δεν υπάρχουν σ΄ αυτό τον κόσμο. Οι ιδέες αυτών των γεωμετρικών μορφών υπάρχουν (και είναι τέλειες), αλλά όχι τα φυσικά αντικείμενα. Η μαθηματική περιγραφή (ακόμη μια φορά, τέλεια) του ισόπλευρου τριγώνου είναι πραγματική. Η μαθηματική περιγραφή του τέλειου κύκλου, ναι, υπάρχει. Η ιδέα υπάρχει, αλλά η ενσάρκωση αυτής της ιδέας σ΄ αυτό τον κόσμο είναι ατελής. 

Αυτή η έννοια της ενσαρκωμένης ιδέας αποτελεί τη βάση για να καταλάβουμε τι είναι ένα σύμβολο. Το σύμβολο είναι «μεταφυσικό». Υπερβαίνει το φυσικό επίπεδο.

Αν παρατηρήσουμε το Σύμπαν, θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το ίδιο είναι ένα σύμβολο. Σ΄αυτό υπάρχει μια απίστευτη Ομορφιά την οποία όταν αρχίζουμε να εξετάζουμε και προσπαθούμε να καταλάβουμε, θα ανακαλύψουμε ότι είναι η απεικόνιση ενός Κάτι που βρίσκεται πολύ μακριά. 

Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να καταλάβουμε τα σύμβολα, είναι να βγάλουμε τη συνείδησή μας από αυτό τον κόσμο - έστω για λίγο. Πρέπει να ανυψωθούμε εξίσου, όπως όταν θέλουμε να δούμε αυτό που μας περιβάλλει, πρέπει να ανεβούμε σ΄ ένα δένδρο, μια πυραμίδα ή ένα βουνό για να μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ό,τι βρίσκεται μακριά. 

Αν λιμνάσουμε στη δική μας πολιτιστική άποψη, ή για να το πούμε με άλλο τρόπο,  αν η μοναδική άποψη που μπορούμε να αντιληφθούμε, είναι η δική μας - η οποία σφυρηλατήθηκε από την κοινωνία, την κουλτούρα, τη θρησκεία ή την πολιτική μέσα στις οποίες διαμορφωθήκαμε - τότε όλα θα μας φανούν παράξενα. Δεν θα μπορέσουμε να δούμε ή να κατανοήσουμε τα σύμβολα, μόνο πράγματα που θα μας φανούν παράξενα. Ετσι, ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε με ειλικρίνεια. Αυτό απαιτεί να πάμε λίγο ψηλότερα και να έχουμε ανώτερη προοπτική, μια κατανόηση λίγο πιο διεισδυτική, λίγο βαθύτερη. 

Για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτή τη παλιά επιστήμη που είναι γνωστή ως Συμβολολογία, ας φέρουμε το παράδειγμα ενός αρκετά δημοφιλούς συμβόλου της εποχής μας: του Ανκ. Διακρίνεται σαν κύκλος ή οβάλ τοποθετημένος πάνω σ΄ ένα «Τ» κεφαλαίο. Γιατί το Ανκ, το οποίο δεν συνδέεται με καμιά ζωντανή θρησκεία για δυο χιλιάδες χρόνια, είναι ένα αγαπητό και πολυφορεμένο κομμάτι στη βιομηχανία του κοσμήματος; 

Το ανκ προέρχεται από την αρχαία Αίγυπτο. Σε όλους τους ναούς κατά μήκος του Νείλου βρίσκεται στα χέρια των Θεών και αντιπροσωπεύει την Αιώνια ζωή. Το ονόμαζαν Κλειδί της Ζωής, κλειδί των Μυστηρίων της Φύσης. Το χρησιμοποιούσαν για να ανοίγουν πόρτες ανάμεσα στον ορατό και τον αόρατο κόσμο. Οσο για το εξατομικευμένο ανθρώπινο ον, αναφέρεται στη διαφορά ανάμεσα στη φυσική και την πνευματική ύπαρξη. 

Σύμφωνα με τους αρχαίους Αιγύπτιους, σκοπός της ζωής είναι η Πνευματική Εξέλιξη. Η ενσαρκωμένη ύπαρξη αντιπροσωπεύει μια διαδικασία μαθητείας, μια τεράστια σχολική αίθουσα. Το ανκ σχετίζεται με το άνοιγμα της πόρτας ανάμεσα στη φυσική ζωή και την πνευματική ζωή. Ωστόσο, η είσοδος σ΄ αυτό τον κόσμο απαιτεί εξαγνισμό και εκπαίδευση. Εξαγνισμό για να καταστρέψει κανείς τις λανθασμένες και τις κακώς εννοούμενες συμπεριφορές που μας εμποδίζουν να αναπτύξουμε πλήρως το δυναμικό μας, και εκπαίδευση για να φέρουμε στο φως τις αρετές και τα χαρίσματα που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση. Αναλύοντας τα στοιχεία που συνθέτουν το ανκ, βλέπουμε ότι είναι ο συνδυασμός δύο συμβόλων: ενός κύκλου και ενός «Τ» ή σταυρού Ταυ. 

Ο κύκλος αντιπροσωπεύει την τελειότητα, τον πνευματικό κόσμο ή την Αιωνιότητα.

Ο σταυρός αντιπροσωπεύει το ενσαρκωμένο Πνεύμα ή τον Εκδηλωμένο Κόσμο. 

Ο σταυρός είναι ο συνδυασμός μιας κάθετης και μια οριζόντιας γραμμής. Η οριζόντια γραμμή είναι το γιν. Το γιν είναι ο τόπος όπου μπορεί να αναδυθεί η ζωή. Η κάθετη γραμμή είναι Γιανγκ, όπως μια Ηλιακή ακτίνα που κατεβαίνει. Για να μπορέσει να υπάρξει ζωή, είναι απαραίτητη η παρουσία και των δύο πραγμάτων, χρειάζεται μια μήτρα, η Μητέρα Γη, από την οποία μπορεί να αναδυθεί η ζωή, και είναι αναγκαίο να έχει τη ώθηση της ζωής. Η οριζόντια γραμμή είναι σαν την επιφάνεια του ωκεανού και η κάθετη γραμμή είναι σαν την αστραπή. Και οι δύο συνδυάζονται για να σχηματίσουν το σταυρό ή, στην περίπτωση του ανκ, το Ταυ πάνω στο οποίο τοποθετείται ο κύκλος. Από τεχνική άποψη, το γεγονός ότι το ανκ είναι συνδυασμός δύο ιερών συμβόλων το μετατρέπει σε έμβλημα. 


Το να μελετά κανείς τη γλώσσα των συμβόλων, σημαίνει να μαθαίνει για τη Φύση, για τους νόμους που διέπουν το Σύμπαν. Το ανκ είναι ένα από τα τόσα σύμβολα που προορίζονται για να διδάξουν και να βοηθήσουν στη πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου ή για να καταγράψουν κάποιο ιστορικό μάθημα με εκπαιδευτικούς σκοπούς. 

Εκτός από αυτά, υπάρχουν σύμβολα πέρα από τα συνηθισμένα και εμβλήματα που αντιπροσωπεύουν σχολές σκέψης ή θρησκείες. Τα ιερογλυφικά και τα ιδεογράμματα όλων των αρχαίων πολιτισμών είναι επίσης σύμβολα. 

Η ίδια η φύση είναι γεμάτη σύμβολα. Το λουλούδι, τα αποτυπώματα στις φλέβες ενός φύλλου, τα σημάδια σ΄ ένα ζώο ή ένα έντομο, οι αστερισμοί στο νυκτερινό ουρανό, είναι όλα σύμβολα. Και τι να πούμε για τα όνειρά σας, τα οράματά σας και το έργο που πραγματοποιείται στη διάρκεια της ζωής σας, δεν θα μπορούσαν ίσως να είναι και αυτά σύμβολα; Ναι είναι. Ζούμε σ΄ ένα κόσμο συμβόλων. 

Μπορούν να μας βοηθήσουν τα ιερά σύμβολα; Ναι, μπορούν να μας θυμίσουν την αόρατη πλευρά μας. Μπορούν να μας θυμίσουν ότι έχουμε μια αθάνατη ψυχή. Και σε πολλές περιπτώσεις, αν απεικονίζονται ωραία, μπορούν να μας εμπνεύσουν. Αλλά η σοφία είναι πολύ πιο ισχυρή από οποιοδήποτε σύμβολο  ή φυλαχτό. Η σοφία είναι το αληθινό ανκ, το κλειδί προς τις αόρατες διαστάσεις, το κλειδί που ανοίγει πολλές πόρτες.

Ο καλύτερος τρόπος για να φθάσει κανείς στα μυστικά των συμβόλων είναι να ακολουθήσει την ελληνική σύσταση του «γνώθι σ΄ αυτόν», που ισούται με το να ανακαλύψει το μυστήριο πίσω από ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα: το Ανθρώπινο Ον, το οποίο είναι ένα Σύμβολο της Αθάνατης Ψυχής και ένα Σύμβολο του Σύμπαντος. 


Συνέχεια. . . »

Thursday 18 September 2014

Μάνος Δανέζης: Ζούμε σε ένα Matrix… η ανατροπή είναι θέμα χρόνου (ΜΕΡΟΣ Β')


Ποια είναι κατά τη γνώμη σας, η επίδραση όλων των σύγχρονων επιστημονικών θεωριών στη νέα δομική συγκρότηση των δυτικών κοινωνιών;

Μια κοινωνία, η οποία έχει συνειδητοποιήσει τους προηγούμενους φυσικούς  κανόνες, αναγνωρίζει ως βασική αξία της την «ελευθερία» στo πλαίσιo της ενότητας. Μέσο κατάκτησης της ελευθερίας αποτελεί η πνευματικότητα.

Αποτέλεσμα της προηγούμενης διαπίστωσης είναι ότι πρώτη και βασική επιδίωξη του ανθρώπου πρέπει να είναι η διασφάλιση και επέκταση της πνευματικότητάς του. Αυτό όμως που θα πρέπει να διευκρινιστεί είναι ότι το πνεύμα δεν αποτελεί ένα ανεξάρτητο φιλοσοφικό κατηγόρημα, αλλά μια άλλη έκφραση της έννοιας της ελευθερίας.

Πνευματικός άνθρωπος είναι ο ελεύθερος και κοινωνικοποιημένος άνθρωπος. Πνευματικότητα δεν σημαίνει εξαΰλωση αλλά απελευθέρωση

Η επιστήμη δίνει τα όπλα προκειμένου να συγκροτήσουμε έναν νέο ουμανιστικό πολιτισμό. Όμως οι κοινωνικές εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί προς μια στρεβλή κατεύθυνση Ως εκ τούτου δεν υπάρχει παρά μόνο μια διέξοδος από την κρίση, η συνειδητοποίηση της ανάγκης μιας εσωτερικής προσωπικής μας αναμόρφωσης, Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει ως βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα την αναμόρφωση των καθιερωμένων θεσμών και μακροπρόθεσμα την κατάρρευση της σημερινής οικονομίστικης λογικής και την ανάπτυξη ενός νέου Ουμανιστικού Πολιτισμού.

Έτσι είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι, η επανάσταση η οποία ήδη συντελείται στους τομείς της ενέργειας, της τεχνολογίας, της οικογενειακής ζωής, τις σχέσεις των δύο φύλων, του τομέα της επικοινωνίας, θα έχει ως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, μια πολιτική και πολιτιστική έκρηξη, για την οποία πρέπει όλοι να είμαστε προετοιμασμένοι. Η προετοιμασία όμως αυτή δεν είναι εύκολη εφόσον προσκρούει σε μια στρεβλά και εγωιστικά αναπτυγμένη αίσθηση του «δημόσιου και οικονομικού συμφέροντος»

Παρόλα αυτά, όσο δύσκολο και αν είναι, το πρώτο βήμα του Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος πρέπει να γίνει τώρα. Είναι επιτακτική ανάγκη, το συντομότερο δυνατόν, να αντικατασταθεί ο πολιτισμός του Homo Sapiens, του σοφού ανθρώπου των πολέμων του αίματος και των καταστροφών, από τον ουμανιστικό πολιτισμό του Homo Universalis, του Συμπαντικού ανθρώπου, που τόσο έχουμε ανάγκη.

Οι νέες επιστημονικές ανακαλύψεις ή διαπιστώσεις παραμένουν στο περιθώριο του εκπαιδευτικού συστήματος και γιατί;

Είναι θέμα των δυτικών «εκπαιδευτικών συστημάτων». Τα συστήματα αυτά  προωθούν μόνο τις γνώσεις που αποβλέπουν στην θεοποίηση της ύλης και της ατομικότητας, ως παραγόντων της οικονομικής ανάπτυξης. Η λογική των εκπαιδευτικών αυτών συστημάτων θεωρεί, αλλά δεν ομολογεί, ότι η οικονομική ευμάρεια είναι ο μόνος παράγοντας που οδηγεί στην ευτυχία της κοινωνίας και του ανθρώπου.

Όλα είναι ένα, όλα είναι τώρα;

Όπως αναφέρει ο Αϊνστάιν: «Για εμάς τους ορκισμένους φυσικούς  η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση ακόμα και αν είναι τόσο επίμονη»

Η έννοια του «χρόνου» στη σύγχρονη Φυσική τροποποιείται ριζικά έτσι ώστε, έννοιες όπως αυτές του «παρόντος», του «μέλλοντος» και του «παρελθόντος» δεν έχουν πλέον επιστημονικό νόημα. Ομοίως, δεν έχουν νόημα έννοιες όπως αυτές, του «εδώ» και του «εκεί», του «πάνω» ή του «κάτω». Στο Σύμπαν της σύγχρονης επιστημονικής πραγματικότητας το «εδώ» είναι «παντού» και το «τώρα» ταυτίζεται με το «χθες» και το «αύριο».

Υπάρχουν άλλοι επιστήμονες ή φιλόσοφοι εντός ή εκτός Ελλάδας με τους οποίους συμφωνείτε στην αναγκαιότητα του νέου αυτού πολιτισμικού ρεύματος;

Όπως πλέον διαφαίνεται, το μηχανιστικό και υλιστικό κοσμοείδωλο, που θεμελιώθηκε κατά τον 16ο-17οαιώνα, έχει σχεδόν κλείσει τον ιστορικό του κύκλο αφήνοντας πίσω του τα συντρίμμια ενός καταρρέοντος δυτικού πολιτισμού σε κοινωνικό, οικονομικό και θεολογικό επίπεδο.

Η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου δυτικού πολιτισμικού ρεύματος είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Το πρόβλημα όμως είναι η αναζήτηση των αξιακών και ηθικών βάσεων της ανάπτυξης του νέου αυτού ανθρωπιστικού πολιτισμικού ρεύματος

Την ανάγκη αυτή έχουν επισημάνει, προτείνοντας λύσεις, μεγάλοι διανοητές σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους Τόφλερ, Μαρκούζε και Νέγκρι.

Εκτός αυτών όμως, τόσο η διάσημη Λέσχη της Ρώμης, όσο και η Ομάδα Φουτουριστών στο Stanford Research Institute, μελετώντας τα πολύ επικίνδυνα μελλοντικά προβλήματα της ανθρωπότητας, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η τρέχουσα κοσμοθεωρία και οι τεχνολογίες που αυτή υποστηρίζει, έχουν μεν δημιουργήσει τεράστια οφέλη σε ένα επίπεδο, αλλά συγχρόνως είναι απαρχαιωμένες και υπεύθυνες για τη δημιουργία του παγκόσμιου μεγάλου προβλήματος. Οι συγγραφείς αυτών των μελετών διατύπωσαν μια πρότασή εξόδου από την κρίση που δεν είχε να κάνει με την οικονομία, την τεχνολογία ή την πολιτική. Περισσότερο εξαρτιόταν από την επανάκτηση αυτού που ο Άλντους Χάξλεϊ όρισε ως προαιώνια φιλοσοφία: Μια κατανόηση της σχέσης μεταξύ του εαυτού μας και του κόσμου που βρίσκεται στη ρίζα κάθε μεγάλου κοινωνικού, θρησκευτικού ή φιλοσοφικού κινήματος.

Όπως επισημαίνουν οι διανοητές Hugh Kearney, Βuckminster Fullet, John Strohmeier και Peter Westbrook, οι βάσεις μιας νέας πολιτισμικής συγκρότησης απορρέει μόνο μέσα από ένα σύστημα σκέψης, το οποίο πήγασε από την αρχαία Ελληνική διανόηση.

Ποιος όμως τους άκουσε και ποιος τους ακούει ακόμα και σήμερα;

Πέρα από την ακαδημαϊκή σας δράση πως αλλιώς οργανώνεστε και προωθείτε τις ιδέες σας;

Οι ιδέες δεν έχουν ατομική, αλλά συλλογική πατρότητα, ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να προωθούνται συγκεκριμένα από κάποιον. Η γνώση της αλήθειας των όντων δεν αποτελεί κτήση κανενός. Όλοι μας αποτελούμε μετόχους της συμπαντικής γνώσης στο επίπεδο των δυνατοτήτων μας. Η γνώση είναι δύναμη και η συνολική δύναμη του σύμπαντος μερίζεται στους ανθρώπους δίχως να διαμερίζεται και δεν αποτελεί αποκλειστικό κτήμα κανενός.

Η σχέση της γνώσης με τον άνθρωπο είναι ερωτική και όπως αναφέρει και ο καθηγητής της θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μ. Μπέγζος: «Η κτητική γνώση μένει ανέραστη, αλλά η μετοχική γνώση γίνεται ερωτική πράξη. Η αλήθεια δεν είναι καρπός στεγνού λογισμού των φυσικομαθηματικών επιστημών και στυγνού υπολογισμού κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, αλλά αποτελεί γέννημα θρέμμα του ερωτικού λόγου. Μόνο στον έρωτα ενώνεται η ζωή με τη σκέψη, η γνώση με την πράξη, η θεωρία με την εφαρμογή. Και μόνο σε ένα τέτοιο ορίζοντα σχεσιακού, υπαρξιακού διαλόγου, συμβιωτικού και ερωτικού λόγου βρίσκει η ζωή το νόημα της, παίρνει ξανά πάλι σημασία και αποκτά όντως αξία».

Πηγή: enallaktikidrasi.com




Συνέχεια. . . »

Wednesday 17 September 2014

Μάνος Δανέζης: Ζούμε σε ένα Matrix… η ανατροπή είναι θέμα χρόνου (ΜΕΡΟΣ Α')

Συνέντευξη της Μαριάνθη Πελεβάνη

Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα στον Τύπο, εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες, διαθέτει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο βιβλίων Φυσικής, Αστροφυσικής Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θετικών Επιστημών αλλά και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Τα τελευταία χρόνια οι ρηξικέλευθες απόψεις του γίνανε γνωστότερες από τις τηλεοπτικές σειρές «Το Σύμπαν που αγάπησα» και «Έτσι βλέπω τον κόσμο» στην ΕΤ3, όπου υπήρξε (μαζί με τον Δρ Ε. Θεοδοσίου) παρουσιαστής και επιστημονικός υπεύθυνος. Παρακολουθώντας τον, δεν ξέρω να σας πω αν είναι «ταπεινο-εκκεντρικός», «φευγάτος», ή και υπερ-ευφυής ως επιστήμονας αλλά σίγουρα βαδίζει στον δικό του ρυθμό, προσπαθώντας να μας αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο λόγος για τον Μάνο Δανέζη.



Κύριε Δανέζη πιστεύετε ότι ο δυτικός κόσμος καταρρέει;

Σήμερα, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, οι δυτικές κοινωνίες διέρχονται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τη διεθνή οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα. Όπως είναι φανερό η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών. Πίσω από την καταρρέουσα οικονομική δομή, σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, βρίσκεται ένας καταρρέον πολιτισμός και ομάδες ανθρώπων που την υπηρετούν. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αυτής της κατάρρευσης είναι η εγκατάλειψη των αρχών της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος, δηλαδή των βασικών στοιχείων δόμησης του πολιτισμού μας.
Η συλλογικότητα έχει αντικατασταθεί από την ιδιώτευση, την υποκειμενικότητα, την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό. Με τον τρόπο αυτό η κοινωνία χάνει τη συνοχή της και αυτοδιαλύεται σε ένα σύνολο συγκρουόμενων ατόμων. Το εγώ αντικαθιστά το εμείς. Το είμαι αντικαθίσταται από το έχω. Με τον τρόπο αυτό ο δυτικός πολιτισμός από κοινωνικός, μετατρέπεται σε εξατομικευμένο, υστερόβουλο, ωφελιμιστικό και συν τω χρόνω φθείρεται, διαφθείρεται, και καταρρέει.

Δυστυχώς, η ιστορία διδάσκει ότι όλοι οι πολιτισμοί του παρελθόντος κατέρρευσαν, μέσα σε τραγικές ωδίνες, χωρίς οι διεφθαρμένες κοινωνικές δομές να το αντιλαμβάνονται και χωρίς να είναι έτοιμες να τους αντικαταστήσουν με κάτι καλύτερο

Την πολιτισμικά μεταβατική περίοδο που διανύουμε, ελπίδα και προσπάθειά μας πρέπει να είναι η δημιουργία όλων των αναγκαίων συνθηκών προκειμένου η ιστορία να μην επαναληφθεί και η πολιτισμική μετάβαση, η οποία είναι ήδη δρομολογημένη, να γίνει ομαλά χωρίς τις τραυματικές εμπειρίες άλλων ιστορικών περιόδων.

Όπως διαπιστώνετε, ένα πολιτισμικό ρεύμα εκφράζει βασικά την εκάστοτε προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει και να ελέγξει τους φόβους του. Τι φοβόμαστε σήμερα και πως μπορούμε να το ξεπεράσουμε;

Ένα βασικό και επιτακτικό ανθρώπινο συναίσθημα είναι ο «φόβος», ο οποίος δημιουργείται από την έννοια της «ανάγκης». Σκοπός και αίτιο της ανάπτυξης ενός πολιτισμικού ρεύματος είναι η προσπάθεια μιας κοινωνίας να ξεπεράσει και να ελέγξει συλλογικά τρεις βασικές ομάδες φόβων, οι οποίοι βρίσκονται σε άμεση σχέση και συνάρτηση με τριών ειδών πραγματικά και πρακτικά γεγονότα. Ο πρώτος φόβος είναι ο φόβος της φυσικής ανθρώπινης επιβίωσης, ο δεύτερος είναι ο φόβος της βίαιης δράσης του φυσικού περιβάλλοντος και τέλος ο μεταφυσικός φόβος, δηλαδή ο φόβος που προκαλούν κάποια γεγονότα τα οποία ξεφεύγουν από το πλαίσιο μιας λογικής ερμηνείας, η οποία θα είχε τη βάση της στην εμπειρία των ανθρώπινων αισθήσεων, όπως ο θάνατος.

Προκειμένου ο άνθρωπος να κατασιγάσει αυτές τις τρεις ομάδες φόβων δημιούργησε αντίστοιχα, τα «κοινωνικά συστήματα» από τα οποία προήλθαν τα «πολιτικά συστήματα», την «επιστήμη» η οποία σε κάποιες περιπτώσεις μετασχηματίζεται σε «τεχνολογία». και τέλος τη «θεολογία», η οποία αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η δημιουργία της έννοιας της «θρησκείας». Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκαν οι βασικοί τρεις πυλώνες ενός πολιτισμικού ρεύματος. Στο πλαίσιο αυτών των τριών πολιτισμικών πυλώνων αναπτύσσονται  ανθρώπινες διοικητικές δομές οι οποίες, όλες μαζί, αποτελούν αυτό το οποίο ονομάζουμε «κοσμική εξουσία». Όπως γίνεται φανερό, αυτό που οδηγεί σε κατάρρευση έναν πολιτισμό δεν είναι η φιλοσοφική βάση τους, αλλά οι φιλοδοξίες, ο δογματισμός και η διαφθορά, των ανθρώπων που συγκροτούν τις διοικητικές δομές τους.

Όμως, όταν οι διοικητικές δομές των πολιτισμικών πυλώνων διαφθαρούν, οι πολιτισμικοί πυλώνες και ο πολιτισμός γενικότερα καταρρέουν, αφήνοντας τους ανθρώπινους φόβους να γιγαντωθούν εκ νέου. Τότε δημιουργείται η αναγκαιότητα δημιουργίας ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος το οποίο θα πρέπει να είναι ικανό να κατασιγάσει τους νέους ανθρώπινους φόβους.

Όμως μια κοινωνία που κυριαρχείται από υπέρμετρους φόβους, είναι μια υποταγμένη κοινωνία, ανίκανη να αντιδράσει λογικά και ήρεμα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της. Μια φοβισμένη κοινωνία κυριαρχείται από την αίσθηση του πανικού, της οργής, της ανεξέλεγκτης βίας. Μια φοβισμένη κοινωνία είναι μια εύκολα χειραγωγούμενη κοινωνία. Το γιγάντωμα των αναγκών και των φόβων μας, μας στερεί το υπέρτατο ανθρώπινο αγαθό, την ελευθερία μας.

Σήμερα πλέον κατανοούμε γιατί ο δυτικός πολιτισμός, μας δημιούργησε έναν καταιγισμό πλαστών και άχρηστων αναγκών. Όχι για να μας κάνει πιο ευχάριστη τη ζωή. αλλά επειδή αυξάνοντας τις ανάγκες μας, γιγάντωνε πλαστά τους φόβους μας. Μας έκανε υποταγμένους και εύκολα χειραγωγούμενους

Ας αντιδράσουμε από σήμερα. Ας ελαχιστοποιήσουμε τους φόβους μας ελαχιστοποιώντας τις πλαστές ανάγκες μας, αντικαθιστώντας τις έννοιες του «αμοιβαίου συμφέροντος» και της περιστασιακής «ελεημοσύνης» με το μόνιμο αίσθημα της ανθρώπινης αλληλεγγύης

Η αλλαγή της πολιτισμικής συγκρότησης θα επιτευχθεί ειρηνικά και αναίμακτα, αν και όταν αντιληφθούμε την αναγκαιότητα μιας εσωτερικής μας αναμόρφωσης. Η πνευματική και συνειδησιακή συγκρότηση των πολιτών καθορίζει την ποιότητα της Πολιτείας και η ποιότητα της Πολιτείας, τον πολιτισμό που αυτή θα συγκροτήσει.

Η μεγάλη πολιτισμική αλλαγή θα αρχίσει να γίνεται μια ειρηνική πραγματικότητα μόνο όταν κάνουμε την αγωνία μας, τον δικαιολογημένο κοινωνικό θυμό μας και το αίσθημα της εκδίκησης, αξιοπρέπεια, δουλειά, γνώση, υπευθυνότητα, συλλογικότητα.

Μιλάτε για μια επιστημονική επανάσταση συνδεδεμένη με ένα καινούργιο πολιτισμικό ρεύμα, το οποίο μπορεί να αλλάξει το σύγχρονο κόσμο. Τι «ευαγγελίζεται» το ρεύμα αυτό και που συνίσταται η νεωτερικότητά του, το καινούργιο;

Ένα θεμελιώδες ερώτημα είναι το με ποιόν τρόπο επιδρά το περιεχόμενο της επιστημονικής σκέψης στις δομές ενός πολιτισμικού ρεύματος;

Αρχικά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι θετικές επιστήμες και σε προέκταση ο πυλώνας της επιστήμης, δεν θεμελιώνονται πάνω σε πειραματικά αποδεδειγμένες έννοιες, όπως αφήνουμε πολλές φορές να εννοηθεί

Οι βάσεις των θετικών επιστημών είναι οι έννοιες της «ύλης», του «χρόνου», και του «χώρου». Όμως οι έννοιες αυτές, όπως γνωρίζουμε, δεν είναι ούτε χειροπιαστές ούτε αντικειμενικά προσδιορισμένες αλλά, φιλοσοφικά κατηγορούμενα προσδιοριζόμενα με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικές εποχές από διαφορετικούς πολιτισμούς.

Το πολύ σημαντικό όμως είναι ότι, οι έννοιες αυτές δεν αποτελούν τη βάση μόνο του πυλώνα της επιστήμης ενός πολιτισμικού ρεύματος αλλά και των άλλων δύο πυλώνων του, εκείνων της θρησκευτικότητας και της κοινωνικής φιλοσοφίας.

Επακόλουθο αυτού του γεγονότος είναι ότι, αν ανατραπεί το εννοιολογικό περιεχόμενο των εννοιών της «ύλης», του «χρόνου» και του «χώρου» καταρρέει ολόκληρο το πολιτισμικό οικοδόμημα μιας κοινωνίας. Η ανατροπή αυτή είναι προνόμιο των θετικών επιστημών και έχει επιτευχθεί από την σύγχρονη επιστημονική σκέψη. Ως εκ τούτου, η ανατροπή και η αλλαγή του δυτικού πολιτισμικού ρεύματος είναι ζήτημα χρόνου.

Η μεγάλη αυτή επιστημονική επανάσταση, που θα σχηματοποιήσει σε νέες βάσεις τις κοινωνικές διοικητικές δομές, στηρίζεται σε δύο νέες βασικές αλήθειες, επιστημονικά τεκμηριωμένες τόσο θεωρητικά όσο και πειραματικά.

Η πρώτη αλήθεια αναφέρεται στην αποκάλυψη του τι είναι στην ουσία αυτό το οποίο ονομάζουμε αντικειμενική πραγματικότητα και σε προέκταση, τι είναι αυτό το οποίο ονομάζουμε ύλη η οποία αποτελεί το θεό του καταρρέοντος πολιτισμικού ρεύματος, στον βωμό της οποίας αλλά και των παραγώγων της, πολλές φορές θυσιάζουμε ακόμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η σύγχρονη επιστημονική σκέψη, μέσω της πειραματικής διαδικασίας, γνωρίζει πλέον ότι η αισθητή υλική πραγματικότητα αποτελεί μια ψευδαίσθηση της ανθρώπινης φυσιολογίας, η οποία δημιουργείται μέσα σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου με την βοήθεια των αισθητηρίων οργάνων μας. Η υλική πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα matrix.


Σύμφωνα με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας η υλική συμπαντική πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά «η προβολή (το είδωλο, το καθρέφτισμα) όσων υπάρχουν στο πραγματικό τετραδιάστατο μη Ευκλείδειο και αθέατο Σύμπαν πάνω σε έναν ψεύτικο τρισδιάστατο και Ευκλείδειο χώρο που φτιάχνουν πλαστά οι αισθήσεις μας». Τον χώρο αυτό η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας ονομάζει χώρο Minkowski

Η δεύτερη επιστημονική αλήθεια στην οποία θα στηριχθεί το νέο πολιτισμικό ρεύμα είναι ή έννοια της ολικότητας. Το Σύμπαν της σύγχρονης επιστήμης είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν μερίζεται, ούτε αποτελείται από μέρη. Η αίσθηση των εξατομικευμένων αντικειμένων και μορφών δεν αποτελεί παρά μια νέα πλάνη η οποία στηρίζεται σε μια ιδιομορφία, βασικά, της όρασής μας αλλά γενικότερα της εγκεφαλικής μας συγκρότησης.


Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι Ένα. Μια απέραντη ενιαία, και αδιαίρετη ενότητα. Μέσα σε αυτή την ενότητα χάνεται η έννοια της εξατομίκευσης της προσωπικής ύπαρξης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ευτυχή το μέρος, αν πάσχει το όλον

Η ευτυχία των μερών μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευτυχίας του συνόλου. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε μια κοινωνική φιλοσοφία του «εμείς» και του «είμαι» καταργώντας την κοινωνική φιλοσοφία του «εγώ» και του «έχω».

Συγχρόνως, το θεώρημα δράσης αντίδρασης μας διδάσκει ότι, μέσα σε ένα ενιαία και αδιάσπαστη συμπαντική ουσία, κάθε κακή δράση μας πάνω στο μέρος, δημιουργεί την ενστικτώδη αντίδραση του συνόλου πάνω σε μας. Με λίγα λόγια ότι κάνουμε το εισπράττουμε πολλαπλάσια από κάθε γωνιά της συμπαντικής ενότητας.

Τέλος η έννοια της συμπαντικής αδιαίρετης ενότητας δημιουργεί μια νέα περιβαλλοντική συνείδηση εφόσον, η φύση είναι ένα μέρος του όλου και κάθε δράση μας εναντίον της σημαίνει δράση ολόκληρης της δημιουργίας εναντίον μας.

Δηλαδή λέτε πως ο,τιδήποτε αντιλαμβανόμαστε γύρω μας είναι ψευδές; Είναι matrix; Ό,τι μάθαμε είναι λάθος;

Ότι μάθαμε μέχρι σήμερα μας βοήθησε να δημιουργήσουμε όλα όσα χρειάζονταν για να αναπτύξουμε τον σημερινό δυτικό πολιτισμό. Δεν ήταν λάθος αλλά περιορισμοί της αλήθειας μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ανθρώπινης φυσιολογίας και δογματικής.

Όπως ανέφερε και ο Δημόκριτος: «Yπάρχουν δύο είδη γνώσης, η μία μέσω των αισθήσεων και η άλλη μέσω της διάνοιας. Από αυτές, εκείνη που αποκτάται μέσω της διάνοιας την αποκαλεί γνήσια, αποδίδοντάς της αξιοπιστία για την εκφορά σωστής κρίσης, ενώ εκείνη που αποκτάται μέσω των αισθήσεων την ονομάζει νόθα, μην αναγνωρίζοντάς της το αλάθητο για τη διάγνωση του αληθινού. Λέγει κατά λέξη, «υπάρχουν δύο μορφές γνώσεις, μία γνήσια και μία νόθα. Στη νόθα ανήκουν όλα τα παρακάτω, η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση, η αφή. Η άλλη μορφή γνώσης είναι γνήσια, που είναι ξέχωρη από αυτή».

Η σύγχρονη επιστημονική γνώση έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη γνώση που αποκτάται μέσω της διάνοιας και πάνω σε αυτήν δομεί το Νέο Πολιτισμικό Ρεύμα.


Πηγή: enallaktikidrasi.com


Συνέχεια. . . »

Tuesday 16 September 2014

Οι πύλες του Παράδεισου



Ο σαμουράι Νομπισούγκε πήγε στον δάσκαλο Χακουήν και τον ρώτησε:

- Στ' αλήθεια υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση;

- Ποιος είσαι 'συ, ρώτησε ο Χακουήν.

- Είμαι σαμουράι, απάντησε ο Νομπισούγκε.

- Ψέματα, είσαι απλός στρατιώτης! φώναξε ο Χακουήν. Ποιος στρατάρχης σε κρατάει στο στρατό; Έχεις πρόσωπο ενός ζητιάνου.

Ο Νομπισούγκε έχασε την ψυχραιμία του και άρπαξε την λαβή του σπαθιού, ενώ ο Χακουήν συνέχισε.

- Έχεις και σπαθί; Νομίζω πως είναι πολύ στομωμένο και δεν μπορείς να με αποκεφαλίσεις.
Ο Νομπισούγκε δεν άντεξε την προσβολή και έβγαλε το σπαθί του. Τότε ο Χακουήν με ηρεμία ξεστόμισε:

- Εδώ ανοίγουν οι πύλες της Κόλασης.

Αυτά τα λόγια έκαναν τον σαμουράι να αισθανθεί τον εαυτό του μαθητή του ζεν και βάζοντας το σπαθί στη θήκη του, υποκλίθηκε.

- Εδώ ανοίγουν οι πύλες του Παράδεισου, είπε ο Χακουήν.


Συνέχεια. . . »

Monday 15 September 2014

Η ουσία της γνώσης

Κάποτε, ένας αυτοκράτορας ζήτησε από έναν άντρα, ο οποίος θεωρούνταν ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο, να γράψει ένα βιβλίο που θα περιείχε όλη την απαραίτητη γνώση.



Ο σοφός άρχισε να εργάζεται και 12 χρόνια αργότερα έδωσε στον αυτοκράτορα μια σειρά από βιβλία.

«Είναι πάρα πολλά», του είπε ο αυτοκράτορας. «Συγκέντρωσε μόνο όλη την απαραίτητη γνώση σε ένα βιβλίο».

Ο άνθρωπος υπάκουσε και επέστρεψε 4 χρόνια αργότερα με ένα βιβλίο.

«Και πάλι είναι πάρα πολύ», του είπε ο αυτοκράτορας. «Πρέπει να διοικήσω την αυτοκρατορία μου και έχω πολλές υποχρεώσεις. Γράψε σε μερικές σελίδες ό,τι θεωρείς εσύ ότι είναι πραγματικά σημαντικό και ξαναέλα».

Και πάλι ο σοφός στρώθηκε στη δουλειά. Μετά από 2 χρόνια είχε συνοψίσει την ουσία της γνώσης σε αρκετές σελίδες. Τις έδωσε στον αυτοκράτορα, ο οποίος όμως ήταν πολύ απασχολημένος εκείνη την ημέρα και του έδωσε μια τελευταία οδηγία: να γράψει τα πάντα σε ένα φύλλο χαρτί. Ο σοφός χρειάστηκε πολλά χρόνια για να χωρέσει όλη την απαραίτητη γνώση μόνο σε ένα φύλλο χαρτί.

Και πάλι ο αυτοκράτορας δεν έμεινε ευχαριστημένος. «Θα σου κάνω μια πρόταση: σταμάτα να γράφεις. Προσπάθησε να συγκεντρώσεις την ουσία της γνώσης σε μια λέξη και έλα να μου την πεις. Θα σε πληρώσω καλά».

Ο σοφός αποσύρθηκε σε ένα απομονωμένο μέρος και άρχισε να σκέφτεται βαθιά. Όταν τελικά βρήκε τη λέξη που συγκέντρωνε όλη την εμπειρία, τη γνώση και τη σοφία, ζήτησε να υπάρχει και ακροατήριο μαζί με τον αυτοκράτορα, ο οποίος πλέον ήταν γέρος.

«Βρήκες τη λέξη;», τον ρώτησε ο αυτοκράτορας.

«Μάλιστα, Μεγαλειότατε. Την έχω βρει».

«Έλα να μου την ψιθυρίσεις στο αυτί», είπε ο αυτοκράτορας.

Ο σοφός πλησίασε τον αυτοκράτορα, έσκυψε και του ψιθύρισε τη λέξη ώστε να την ακούσει μόνο αυτός.

Τότε ο αυτοκράτορας αναφώνησε: «Μα αυτό το ήξερα ήδη!».

Πηγή: enallaktikidrasi.com
Συνέχεια. . . »

Sunday 14 September 2014

Ταινία: Star Wars - Επεισόδιο 2 - Η Επίθεση των Κλώνων

Η ταινία εκτυλίσσεται 10 χρόνια μετά τα γεγονότα της Αόρατης Απειλής, σε ένα σημείο που ο γαλαξίας βρίσκεται στο χείλος του εμφύλιου πολέμου. Υπό την ηγεσία ενός αποστάτη Τζεντάι, του Κόμη Dooku, χιλιάδες πλανητικά συστήματα απειλούν ν' αποσχιστούν από την Γαλαξιακή Δημοκρατία. Όταν γίνεται μια δολοφονική απόπειρα εναντίον της Γερουσιαστή Πάντμε Αμιντάλα, της πρώην βασίλισσας του Ναμπού, ο μαθητευόμενος Τζεντάι Άνακιν Σκαϊγουώκερ διατάζεται να την προστατεύσει, ενώ ο δάσκαλος του, Όμπι-Ουάν Κενόμπι αναλαμβάνει να διερευνήσει την δολοφονική απόπειρα. Σύντομα ο Άνακιν, η Πάντμε και ο Όμπι-Ουάν θα βρεθούν στην καρδιά των Αυτονομιστικών περιοχών στην έναρξη μιας νέας απειλής για τον γαλαξία, τον Πόλεμο των Κλώνων.

Συνέχεια. . . »

Saturday 13 September 2014

Βίντεο: Η διαφορετικότητα πάντα προκαλεί!

Εγχειρίδιο οδηγιών για τη ζωή.

Πόσο εύκολα μπορούμε να μάθουμε μέσα στο ψέμα και τον περιορισμό κι όταν διαλέγουμε ένα διαφορετικό δρόμο από τον κατεστημένο γινόμαστε περίεργοι!


Συνέχεια. . . »

Friday 12 September 2014

Τα Όνειρα

Ο άνθρωπος έχει μαζί με ορισμένα άλλα εξελιγμένα θηλαστικά το περίεργο προνόμιο να είναι πολίτης δύο κόσμων. Απολαμβάνει με καθημερινή εναλλαγή δύο ξεχωριστά είδη εμπειρίας, το ύπαρ και το όναρ, καθώς τα αποκαλούσαν οι Έλληνες, όπου το καθένα έχει τη δική του λογική και τα δικά του όρια, και ούτε υπάρχει φανερός λόγος για να θεωρηθεί το ένα πιο σημαντικό από το άλλο. Αν και ο κόσμος της εγρήγορσης φαίνεται να παρουσιάζει μερικά πλεονεκτήματα από πλευράς παγιότητας και συνέχειας, ωστόσο οι κοινωνικές του δυνατότητες είναι τρομερά περιορισμένες γιατί στον κόσμο αυτό συναντούμε, κατά κανόνα, μονάχα τους γείτονες μας. Αντίθετα ο κόσμος του ονείρου προσφέρει την ευκαιρία μιας επικοινωνίας, έστω και φευγαλέας, με τους μακρινούς μας φίλους, τους νεκρούς μας, και τους Θεούς μας.


Για τους κανονικούς ανθρώπους, το όνειρο αποτελεί τη μοναδική εμπειρία της διαφυγής από τα δυσάρεστα και ακατανόητα δεσμά του χρόνου και του χώρου. Έτσι δεν είναι παράξενο που ο άνθρωπος «καθυστέρησε» να αποδώσειτα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πραγματικότητας στον ένα κόσμο, και να απορρίψει τον άλλο, τουλάχιστον επίσημα, ως καθαρή παραίσθηση. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί πρωτόγονοι λαοί που αποδίδουν σε ορισμένους τύπους ονειρικής εμπειρίας ένα κύρος ίσο με εκείνο της εγρήγορσης, μολονότι βέβαια διαφορετικού είδους,. Παράλληλα, στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι τα όνειρα είναι πολύ σημαδιακά. Ετσι η αρχαία τέχνη της ονειροκριτικής παρέχει για άλλη μια φορά στους έξυπνους έναν επικερδή τρόπο ζωής εφόσον πολλοί σύγχρονοι βαθύτατα μορφωμένοι συνάνθρωποι μας σπεύδουν να αναφέρουν τα όνειρα τους στους ειδικούς, με την ίδια σοβαρή ανησυχία όπως κι ο Δεισιδαίμονας του Θεόφραστου.

Στις περισσότερες περιγραφές ονείρων, οι Ομηρικοί ποιητές διαπραγματεύονται αυτό που βλέπουν σαν να ήταν «αντικειμενικό γεγονός». Το όνειρο συνήθως παίρνει τη φόρμα μιας επίσκεψης που κάνει μια μόνη ονειρική μορφή σ' ένα κοιμισμένο άνδρα ή γυναίκα ( η ίδια η λέξη όνειρος στον Όμηρο σχεδόν πάντοτε σημαίνει ονειρική μορφή και όχι ονειρική εμπειρία. Η ονειρική αυτή μορφή μπορεί να είναι ένας Θεός, ή ένα φάντασμα ή ένας προϋπάρχων ονειρικός αγγελιοφόρος, ή μια «εικόνα» ( είδωλον ), που δημιουργήθηκε ειδικά για την περίπτωση, αλλά οτιδήποτε κι αν είναι τούτο, υπάρχει αντικειμενικά στο χώρο, και είναι ανεξάρτητο από τον ονειρευόμενο.

Καταφέρνει να μπαίνει από την κλειδαρότρυπα ( τα ομηρικά υπνοδωμάτια δεν έχουν ούτε παράθυρα ούτε καπνοδόχο ), στυλώνεται στην κορυφή του κρεβατιού για να δώσει το μήνυμα της, κι όταν γίνει αυτό, αποσύρεται από τον ίδιο δρόμο. Στο μεταξύ, ο ονειρευόμενος είναι σχεδόν πάντα εντελώς παθητικός: βλέπει μία μορφή, ακούει μια φωνή κι αυτό είναι όλο. Σπανίως αποκρίνεται μέσα στον ύπνο του ή καμία φορά απλώνει τα χέρια να αγκαλιάσει την ονειρική μορφή. Όμως αυτές είναι αντικειμενικές, φυσικές πράξεις που βλέπουμε να εκτελούν άνθρωποι στον ύπνο τους. Ο ονειρευόμενος δεν φαντάζεται πως βρίσκεται πουθενά αλλού παρά στο κρεβάτι του και μάλιστα ξέρει πως είναι κοιμισμένος, αφού η ονειρική μορφή μπαίνει στον κόπο να του το δείξει καθαρά: «Κοιμάσαι, Ατρείδη», λέει το πονηρό όνειρο στο Β της Ιλιάδας, «Κοιμάσαι, Αχιλλέα», λέει το φάντασμα του Πατρόκλου, «Κοιμάσαι , Πηνελόπη», λέει η Αθηνά-είδωλο στην Οδύσσεια.

Οι αρχαίοι Έλληνες ουδέποτε λένε, όπως εμείς, πως έχουν ένα όνειρο, αλλά πάντοτε πως βλέπουν ένα όνειρο - «όναρ ιδείν, ενύπνιον ιδείν». Λέγεται ακόμη, πως το όνειρο όχι μόνο «επισκέπτεται» τον ονειρευόμενο (φοιτάν επισκοπείν, προσελθείν, κλπ.) αλλά επίσης πως «στέκει πάνω του» (επιστήναι). Η τελευταία χρήση είναι ιδιαίτερα κοινή στον Ηρόδοτο και θεωρήθηκε ως μια ανάμνηση του ομηρικού (στη δ' αρ' υπέρ κεφαλής, «στάθηκε πάνω από το κεφάλι του»).

Σύμφωνα με τους μύθους και τις θρησκευτικές παραδόσεις, τα όνειρα αποδεικνύουν την αντικειμενικότητα τους αφήνοντας πίσω τους ένα υλικό σημάδι, αυτό που οι πνευματιστές θέλουν να ονομάζουν «εισφορά». Ο Πίνδαρος δίνει το πιο γνωστό παράδειγμα, το όνειρο κατά την εγκοίμηση του Βελλεροφόντη, όπου η εισφορά είναι ένα χρυσό χαλινάρι. Επίσης ο Παυσανίας αναφέρει ότι η ονειρική μορφή του Ασκληπιού αφήνει πίσω της ένα γράμμα.



ΤΥΠΟΙ ΟΝΕΙΡΩΝ

Μέσα στην τάξη των σημαδιακών ονείρων μπορούμε να αναγνωρίσουμε μερικούς ξεχωριστούς τύπους. Σε μια κατάταξη που αναφέρεται από τον Αρτεμίδωρο, το Μακρόβιο κι άλλους μετέπειτα συγγραφείς , αλλά που η αρχή της μπορεί να βρίσκεται πάρα πολύ πίσω, διακρίνονται τρεις τέτοιοι τύποι: α) Ο πρώτος είναι το συμβολικό όνειρο, που «ντύνει μέσα σε μεταφορές, όπως κάποια αινίγματα, μια σημασία που δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς ερμηνεία». β) Ο δεύτερος είναι το όραμα, που είναι καθαρή προ-εκπλήρωση ενός μελλοντικού γεγονότος. γ) Ο τρίτος ονομάζεται χρηματισμός ή «χρησμός» και μπορεί να αναγνωρισθεί, «όταν ο πατέρας του ονειρευόμενου, ή κάποια άλλη σεβαστή και εντυπωσιακή προσωπικότητα (πιθανόν ένας ιερέας ή ακόμη ένας θεός) αποκαλύπτει στον ύπνο, χωρίς συμβολισμό, αυτό που πρόκειται ή δεν πρόκειται να συμβεί, ή δεν πρέπει να γίνει.

Χρησματικός τύπος ονείρου

Ο παλαιός ιατρικός συγγραφέας Ηρόφιλος (ενωρίς τον 3ο αιώνα π.Χ.) είχε πιθανόν τούτον τον τύπο υπόψη του, όταν διέκρινε τα «θεόπεμπτα» όνειρα από εκείνα που οφείλουν την αρχή τους είτε στη «φυσική» ενορατικότητα της ίδιας της ψυχής ή σε σύμπτωση ή σε ευσεβείς πόθους. Η αρχαία λογοτεχνία είναι γεμάτη από τέτοια «θεόπεμπτα» όνειρα στα οποία μία μόνη ονειρική μορφή παρουσιάζεται, όπως στον Όμηρο, στον κοιμώμενο και του παρέχει προφητεία, συμβουλή, ή προειδοποίηση. Έτσι ένας «όνειρος» στάθηκε πάνω από τον Κροίσο και τον προειδοποίησε για τις επερχόμενες καταστροφές. Ο Ίππαρχος είδε «ένα ψηλό και ωραίο άνδρα» που του έδωσε ένα στιχουργημένο χρησμό, ακριβώς όπως η «λαμπρή και ωραία γυναίκα», αποκάλυψε στο Σωκράτη την ημέρα του θανάτου του, με την παράθεση ομηρικών στίχων. Ο Αλέξανδρος είδε «έναν ασπρομάλλη άντρα με σεβάσμια εμφάνιση», που επίσης απάγγελνε Όμηρο και ο οποίος ήταν, κατά την γνώμη του Αλέξανδρου, πραγματικά ο ίδιος ο Όμηρος.

Ένας κοινός τύπος του θεόπεμπτου ονείρου, στην Ελλάδα και αλλού, είναι αυτό που απαγγέλνει μια αφιέρωση ή άλλη θρησκευτική πράξη. Έχουμε μάλιστα συγκεκριμένες μαρτυρίες της πραγματικής εμφάνισης του, από τις πολυάριθμες επιγραφές που αναφέρουν πως ο ονειρευόμενος κάνει μια αφιέρωση «σύμφωνα με όνειρο» ή «έχοντας δει ένα όνειρο». Λεπτομέρειες σπάνια δίνονται, όμως έχουμε μια επιγραφή όπου ένας ιερέας παίρνει εντολή στο όνειρο του από τον Σέραπη να του χτίσει ένα σπίτι εντελώς δικό του, επειδή ο θεός έχει βαρεθεί να ζει σε καταλύματα. Επίσης μιά άλλη επιγραφή δίνει κανονισμούς για τη διοίκηση ενός οίκου προσευχής και αναφέρεται πως δόθηκαν σε κοιμώμενο από τον Δία. Σχεδόν όλες οι επιγραφικές μαρτυρίες είναι ελληνιστικής ή ρωμαϊκής εποχής, πιθανόν όμως αυτό να είναι τυχαίο, επειδή ο Πλάτωνας μιλεί στους Νόμους για αφιερώσεις που προέρχονται από όνειρα ή οράματα κατά την εγρήγορση, «από γυναίκες κι από άνδρες που είναι άρρωστοι, ή βρίσκονται σε κάποιο κίνδυνο ή δυσκολία ή είχαν μια αναπάντεχη τύχη», ενώ ξανά μαθαίνουμε από την «Επινομίδα» πως πολλές θρησκευτικές τελετές πολλών θεών προήλθαν και προέρχονται από τις ονειρικές συναντήσεις με υπερφυσικά όντα, από τους οιωνούς, τους χρησμούς, ακόμα και από τα οράματα της επιθανάτιας κλίνης.

Τεχνικές εγκοίμησης

Τεχνικές για την πρόκληση επιθυμητών θεϊκών ονείρων, εφαρμόζονται μέχρι και σήμερα σε πολλές κοινωνίες. Περιλαμβάνουν απομόνωση, προσευχή, νηστεία, αυτό-ακρωτηριασμό, κοίμισμα πάνω στο δέρμα ενός θυσιασμένου ζώου, ή κράτημα κάποιου ιερού αντικειμένου και εγκοίμηση (δηλ. ύπνο σε ιερό χώρο), ή κάποιο συνδυασμό όλων αυτών. Ο αρχαίος κόσμος βασιζόταν στην εγκοίμηση , όπως κάνουν και σήμερα οι Έλληνες χωρικοί.

Η νηστεία ήταν απαραίτητη σε ορισμένα ονειρομαντεία, όπως το σπήλαιο του Χάρωνα στην μικρά Ασία και στο ηρώο του Αμφιάραου στον Ωρωπό, όπου αναφέρεται ότι κάποιος κοιμήθηκε πάνω σε δέρμα θυσιασμένου κριού. Στην εποχή του Επιμενίδη και του Πυθαγόρα εμφανίζεται η αναχώρηση σε ιερό σπήλαιο για την αναζήτηση της οραματικής σοφίας. Ακόμη στους ερυθρόδερμους επικρατεί η συνήθεια να κόβουν μια άρθρωση του δακτύλου για να προκαλέσουν ένα όνειρο. ʼλλη τεχνική που συνιστούσαν στην αρχαιότητα οι ονειροκρίτες στους ανθρώπους ήταν το να κοιμούνται με ένα κλαδί δάφνης κάτω από το μαξιλάρι.

Ο Όμηρος δεν αναφέρει καμία από αυτές τις τεχνικές, ούτε και την εγκοίμηση. Η εγκοίμηση εφαρμοζόταν στην Αίγυπτο και σίγουρα την ήξερε ο Όμηρος και οι Μινωϊτες. Αναφέρεται ή εγκοίμηση σε ναό από τον Αμένοφη ΙΙ και τον Τούθμωση IV για να πετύχουν την δοκιμασία του Θεού όταν ανέβηκαν στο θρόνο. Η παράδοση λέει πως το αρχικά χθόνιο μαντείο των Δελφών ήταν ένα ονειρομαντείο.

Στους ιστορικούς χρόνους οι άνθρωποι ασκούσαν την εγκοίμηση στους βωμούς των ηρώων και σε ορισμένα χάσματα που πίστευαν πως είναι η είσοδος στον κόσμο των νεκρών (νεκρομαντεία).

Η χρήση της εγκοίμησης γινόταν είτε για να πετύχουν μαντικά όνειρα, είτε για ιατρικούς σκοπούς.

Την ιατρική εγκοίμηση την συναντάμε στην λατρεία του Ασκληπιού. Τα όνειρα που ο θεός έστελνε στους ασθενείς του συζητιούνται από τότε (1883) που δημοσιεύτηκε η επιγραφή της Επιδαύρου, την οποία οι πρώτοι σχολιαστές απέρριψαν ως μια εσκεμμένη ιερατική πλαστογραφία. Επίσης υπέθεταν ότι οι ασθενείς ήταν κάτω από την επήρεια ναρκωτικών ή ήταν υπνωτισμένοι, μπερδεύοντας ετσι την εγρήγορση με τον ύπνο και έναν ιερέα παράξενα ντυμένο με τον θείο θεραπευτή. Ο Edelstein αντίθετα, δέχεται πως η επιγραφή αποτελεί μια πιστή αναπαράσταση της εμπειρίας του ασθενή.
Ο Αριστείδης είχε, όπως πίστευε, την εμπειρία της προσωπικής παρουσίας του θεού, και την περιέγραφε μ' ένα τρόπο που αξίζει να τον παραθέσουμε. «Έμοιαζε», λέει, «σα να μ άγγιζε και είχα τη διαίσθηση πως ο θεός ήταν παρών προσωπικά και συγχρόνως πως βρισκόμουν ανάμεσα στον ύπνο και στην εγρήγορση και ποθούσα να βλέπω το θεό, και είχα την αγωνία μήπως τον χάσω πρόωρα, και είχα στυλώσει τα αυτιά και άκουγα, άλλα σα μέσα στο όνειρο, κι άλλα σα σε οπτασία., κι είχαν σηκωθεί οι τρίχες μου και έρρεαν δάκρυα χαράς και το βάρος της ψυχής δεν ήταν ενοχλητικό».

Διαβάζουμε στην επιγραφή της Επιδαύρου για κάποιον άνθρωπο που κοιμήθηκε έξω από το ναό κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν ξαφνικά ένα από τα ήμερα φίδια του θεού ήρθε και του έγλυψε τα πληγωμένα δάχτυλα του ποδιού. Ξύπνησε «γιατρεμένος» και είπε πως είχε ονειρευτεί έναν ωραίο νεαρό που του έβαλε μιαν αλοιφή πάνω στα δάχτυλα. Αυτό θυμίζει τη σκηνή στον Πλούτο του Αριστοφάνη, όπου τα φίδια είναι αυτά που ενέργησαν στην θεραπευτική αγωγή, αφού οι ασθενείς είδαν πρώτα το όραμα του θεού. Διαβάζουμε επίσης για τις θεραπείες που πέτυχαν τα σκυλιά του ναού καθώς έρχονταν και έγλυφαν το άρρωστο μέρος του κορμιού, την ώρα που ο ασθενής ήταν τελείως ξύπνιος.

Το πρωί, όσοι είχαν ευνοηθεί με τη νυχτερινή επίσκεψη του θεού, ανακοίνωναν τις εμπειρίες τους. Κι εδώ πρέπει να λάβουμε σημαντικά υπόψη αυτό που ο Φρόϋντ ονόμασε «δευτερογενή επεξεργασία». Αυτή έχει ως αποτέλεσμα, όπως ακριβώς λέει ο Φρόϋντ, «ότι το όνειρο αποβάλλει τη μορφή του παραλογισμού και της ασυναρτησίας και προσεγγίζει το πρότυπο μιας κατανοήσιμης εμπειρίας»

Αρκετές φορές η φαρμακοποιία του θεού είναι καθαρά μαγική. Βάζει τους ασθενείς του να καταπίνουν δηλητήριο φιδιού, στάχτες απ' τον βωμό, ή να πασαλείβουν τα μάτια τους με το αίμα ενός άσπρου κόκορα.

Η επίδραση που έχει η ασυνείδητη στάση του ονειρευόμενου μπορεί να φανεί σε πολλές ονειρικές συνταγές που ο Αριστείδης έχει καταγράψει. Όπως λέει ο ίδιος, «οι συνταγές αυτές αποτελούν ακριβώς το αντίθετο αυτού που θα περιμέναμε, και στην ουσία είναι τα πράγματα που κάποιος πολύ φυσιολογικά θα απέφευγε». Το κοινότερο χαρακτηριστικό που έχουν , είναι ότι προκαλούν πόνο: αρχίζουν από τα εμετικά, τα ποταμίσια λουτρά το καταχείμωνο, το τρέξιμο πάνω στον πάγο με γυμνά πόδια, φτάνοντας μέχρι τα εκούσια ναυάγια και την απαίτηση να θυσιαστεί ένα δάχτυλο του ασθενή, γεγονός του οποίου τη συμβολική σημασία έχει εξηγήσει ο Φρόϋντ λέγοντας πως τα όνειρα αυτά φαίνεται να είναι η έκφραση μιας βαθειά ριζωμένης επιθυμίας αυτοτιμωρίας.

Οράματα της εγρήγορσης ή ψευδαισθησίες

Τα φαινόμενα αυτά πιθανόν να ήταν παλαιότερα πιο συνηθισμένα απ' όσο σήμερα, αφού φαίνεται πως συνέβαιναν σχετικά συχνότερα στους πρωτόγονους. Ακόμη και σε εμάς είναι λιγότερο σπάνια απ' όσο συνήθως πιστεύεται. Ο κοινότερος τύπος για τους Έλληνες είναι η «επιφάνεια» ενός θεού ή το άκουσμα μιας θείας φωνής που εντέλλεται ή απαγορεύει την εκτέλεση ορισμένων πράξεων. Ο τύπος αυτός παρουσιάζεται με το όνομα «spectaculum» στην κατάταξη των ονείρων και των οραμάτων που κάνει ο Χαλκίδιος. Ως παράδειγμα φέρνει το δαιμόνιον του Σωκράτη. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι η επίδραση της λογοτεχνικής παράδοσης μπορεί να δημιουργήσει μια στερεότυπη μορφή, μπορούμε πιθανόν να συμπεράνουμε πως τέτοιου είδους εμπειρίες, ήταν κάποτε συχνές και ακόμα πως παρουσιάζονταν κατά διαστήματα στους ιστορικούς χρόνους. Oταν λέει ο Ησίοδος πως οι Μούσες του μίλησαν στον Ελικώνα, δεν είναι αλληγορία ή ποιητικός στολισμός αλλά μια προσπάθεια του ποιητή να εκφράσει μια πραγματική εμπειρία με λογοτεχνικούς όρους. Έτσι μπορούμε λογικά να δεχτούμε ως ιστορικό γεγονός το όραμα του Πάνα, που ο Φιλιππίδης είδε πριν απ' την μάχη του Μαραθώνα και που είχε σαν αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση μιας λατρείας του Πάνα στην Αθήνα. Το ίδιο πιθανόν ισχύει για το δράμα που είδε ο Πίνδαρος, δηλαδή τη Μητέρα των Θεών με τη μορφή ενός πήλινου αγάλματος. Λέγεται δε πως κατά τον ίδιο τρόπο έγινε η αιτία να αρχίσει μια λατρεία, μολονότι η μαρτυρία του γεγονότος στην περίπτωση αυτή δεν είναι σύγχρονη. Οι τρεις αυτές εμπειρίες έχουν ένα ενδιαφέρον κοινό σημείο: όλα συνέβησαν σε ερημικές ορεινές τοποθεσίες, του Ησίοδου στον Ελικώνα, του Φιλιππίδη σ' ένα άγριο πέρασμα στο βουνό Παρθένιο, του Πινδάρου κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας στο βουνό. Πιθανόν αυτό να μην είναι τυχαίο. Εξερευνητές, ορειβάτες και αεροπόροι συμβαίνει να έχουν τέτοιου είδους περίεργες εμπειρίες ακόμη και σήμερα: ένα πολύ γνωστό παράδειγμα είναι η μορφή που κυνηγούσε τον Shackleton και τους συντρόφους του στην Ανταρκτική ενώ αναφέρεται και ένας αρχαίος Έλληνας γιατρός που περιγράφει όντως την παθολογική κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί κάποιος «αν ταξιδεύει σ' ένα έρημο δρόμο και τον καταλάβει τρόμος από την εμφάνιση φαντάσματος.


Ονειροκριτική

Είναι η τέχνη της ερμηνείας του συμβολικού ονείρου. Η πραγματεία του Ιπποκράτη «Περί διαίτης» προσπαθεί να βάλει την ονειροκριτική σε ορθολογιστικά πλαίσια και συσχετίζει μεγάλες κατηγορίες ονείρων με την φυσιολογική κατάσταση του ονειρευόμενου και θεωρεί τα όνειρα σημαντικά συμπτώματα για τον γιατρό. Επίσης ο Ιπποκράτης παραδέχεται τα «θεία» όνειρα, καθώς επίσης αναγνωρίζει ότι πολλά όνειρα είναι συγκαλυμμένοι ευσεβείς πόθοι. Τα όνειρα που τον ενδιαφέρουν όμως είναι αυτά που εκφράζουν σε συμβολική μορφή νοσηρές οργανικές καταστάσεις, οι οποίες πιστεύει ότι οφείλονται στην ιατρική διορατικότητα της ψυχής.

Ο Πλάτωνας στον Τίμαιο δίνει εξήγηση για τα μαντικά όνειρα λέγοντας ότι προέρχονται από την ενόραση του λογικού μέρους της ψυχής , αλλά συλλαμβάνονται από το άλογο μέρος.

Ο Μάρκος Αυρήλιος ευχαριστούσε τους θεούς για τις ιατρικές οδηγίες που του έστελναν στον ύπνο του. Ο Πλούταρχος απέφευγε να τρώει αυγά εξαιτίας κάποιων ονείρων και ο Γαληνός ήταν έτοιμος να κάνει μια εγχείρηση με την προσταγή ενός ονείρου.

Μέσα στον ύπνο λέει ο Ξενοφώντας είναι που η ψυχή δείχνει καλύτερα την θεϊκή της φύση και τότε μπορεί να προβλέπει κάτι από το μέλλον. Διότι τότε καθώς φαίνεται είναι εντελώς ελεύθερη.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Ιλιάδα Ομήρου
• Ομήρου Οδύσσεια
• Οι Έλληνες και το παράλογο E.R. Dodds
• Τίμαιος του Πλάτωνα
• Πλούτος του Αριστοφάνη
• Περί Ενυπνίων του Αριστοτάλη
• Θεογονία Ησιόδου

Πηγή: nea-acropoli-athens.gr
Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...