Friday 28 June 2013

Σειρά: Ρώμη - Ισχύς και δόξα

2000 χρόνια πριν μια αυτοκρατορία κρατούσε στα χέρια της όλο τον τότε γνωστό δυτικό κόσμο. Από τη Βόρεια Ευρώπη μέχρι την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, επέβαλε νόμους, ιδέες και μία και μόνη γλώσσα. Για 2 χιλιετίες ονειρευτήκαμε τις πόλεις και τους θριάμβους της, την ιδεολογία και την παρακμή της.
Στο δεύτερο επεισόδιο, αυτό που ξεκίνησε ως ένας ερασιτεχνικός στρατός των πολιτών γίνεται η τρομερή λεγεώνα, που κατέκτησε τον δυτικό κόσμο και πέρα. Αυτές είναι οι συναρπαστικές ιστορίες πίσω από τις μεγαλειώδεις εκστρατείες.







Συνέχεια. . . »

Monday 24 June 2013

Βίντεο: Η Θεά Αθηνά των Μεγάλων Ζωγράφων

Η Αθηνά, κατά την Ελληνική μυθολογία, ήταν η θεά της σοφίας, της στρατηγικής και του πολέμου. Παλαιότεροι τύποι του ονόματος της θεάς ήταν οι τύποι Ἀθάνα (δωρικός) και Ἀθήνη, το δε όνομα Ἀθηνᾶ, που τελικά επικράτησε, προέκυψε από το επίθετο Ἀθαναία, που συναιρέθηκε σε Ἀθηνάα > Ἀθηνᾶ. Στον πλατωνικό Κρατύλο το όνομα Αθηνά ετυμολογείται από το Α-θεο-νόα ή Η-θεο-νόα, δηλαδή η νόηση του Θεού (Κρατυλ. 407b), αλλά η εξήγηση αυτή είναι παρετυμολογική. Η επιστημονική βιβλιογραφία θεωρεί το θεωνύμιο προελληνικό και αγνώστου ετύμου.

Συσχετίζεται από τους Ετρούσκους με τη θεά τους Μένρβα και αργότερα από τους Ρωμαίους ως Μινέρβα, συμβολίζεται από μια κουκουβάγια, έφερε μια ασπίδα από δέρμα κατσίκας, ονομαζόμενη Αιγίς που της είχε δοθεί από τον πατέρα της και συνοδεύεται από τη θεά Νίκη. Η Αθηνά συχνά βοήθησε ήρωες. Είναι οπλισμένη, ποτέ ως παιδί, πάντα παρθένος. Ο Παρθενώνας στην Αθήνα είναι ο πιο διάσημος ναός αφιερωμένος σ' αυτήν. Ποτέ δεν είχε σύντροφο ή εραστή, αν και μια φορά ο Ήφαιστος προσπάθησε και απέτυχε.




Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Ελευσίνια Μυστήρια

Τα Ελευσίνια ήταν γιορτή και μυστηριακή τελετή που πραγματοποιούνταν στην Ελευσίνα της Αττικής προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και της Περσεφόνης. Κατά κοινή παραδοχή, επρόκειτο για την ιερότερη και πιο σεβαστή τελετή από όλες τις γιορτές της αρχαίας Ελλάδας: έχοντας ξεκινήσει από τη Σαμοθράκη και τα Καβείρια Μυστήρια μεταφέρθηκαν στην Ελευσίνα από Θράκες αποίκους.Άρχισαν να αποκτούν μεγάλη φήμη κατά τον καιρό του Πεισίστρατου και έφτασαν στο απόγειο της ακμής τους κατά το χρυσό Αιώνα του Περικλή.




Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Επίκουρος

Η Επικούρεια φιλοσοφία στη σύγχρονη εποχή 

Κατά τη διάρκεια του διαφωτισμού, υπήρξαν προσωπικότητες που ακολούθησαν τις αρχές του Επίκουρου και τις διέδωσαν ανά τον κόσμο. Μια μεγάλη μορφή της παγκόσμιας ιστορίας, ο Τόμας Τζέφερσον (αγγλ. Thomas Jefferson, 13 Απριλίου 1743 - 4 Ιουλίου 1826), ο τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. (1801-1809) και κύριος συγγραφέας της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, είχε γράψει σε επιστολή προς το φίλο του, Γουίλιαμ Σορτ, (γραμμένη στο Μοντιτσέλο της Βιρτζίνια στις 19 Οκτωβρίου 1819), τα εξής:

"Όπως λες για τον εαυτό σου, έτσι κι εγώ είμαι Επικούρειος. Θεωρώ ότι η αυθεντική (όχι η πλαστή) διδασκαλία του Επίκουρου περιέχει καθετί λογικό από την πρακτική φιλοσοφία που μας άφησαν η Ελλάδα και η Ρώμη."

Σήμερα τόσο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, το φιλοσοφικό αυτό ρεύμα έχει υποστηρικτές που συνεχίζουν την παράδοση των επικούρειων της αρχαιότητας στον σύγχρονο κόσμο μας, ακολουθώντας την τελευταία φράση του Επίκουρου:

«ΧΑΙΡΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕΜΝΗΣΘΕ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ». Στη σύγχρονη Ελλάδα διοργανώνεται στο Πολιτιστικό Κέντρο Γέρακα Αττικής ένα ετήσιο πανελλήνιο συμπόσιο Επικούρειας φιλοσοφίας τον Φεβρουάριο προς τιμή του Επίκουρου στο χώρο καταγωγής του, τον αρχαίο Γαργηττό. Διοργανώνεται από τους φίλους της Επικούρειας φιλοσοφίας "Κήπος Αθηνών" και "Κήπος Θεσσαλονίκης" υπό την αιγίδα του Δήμου Παλλήνης.


Επιδράσεις της Επικούρειας φιλοσοφίας

Η φιλοσοφία του Επίκουρου αποτέλεσε τη βάση της ατομιστικής αντίληψης για το σύμπαν και της υλιστικής μεταφυσικής. Κατά τον 19ο αιώνα, η φιλοσοφία του Επίκουρου εντυπωσίασε τον Κάρολο Μαρξ, ο οποίος το 1841 έγραψε διατριβή υπό τον τίτλο: «Διαφορά μεταξύ της φυσικής φιλοσοφίας του Δημόκριτου και του Επίκουρου», την οποία υπέβαλε στην Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου της Ιέννας στη Γερμανία, και με αυτήν έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα. Αργότερα όμως, ο Μαρξ ασπάστηκε τις στωικές ιδέες του Χέγκελ για το "Πνεύμα της (προδιαγεγραμμένης) Ιστορίας". Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι μαρξιστικές κοινωνίες να έχουν ως στόχο την εκπαίδευση των ανθρώπων να κάνουν το καθήκον τους στο πλαίσιο του πεπρωμένου τους, σύμφωνα με τη στωική φιλοσοφία. Και βέβαια δεν είχαν στόχο την εκπαίδευση των ανθρώπων να είναι ευδαίμονες βιώνοντας τη φρόνηση, την αταραξία και τη φιλία σύμφωνα με την επικούρεια φιλοσοφία. Εκτός από τον Μαρξ και ο Λένιν ασπάσθηκε την περί ειδώλων γνωσιολογική αντίληψη του Επίκουρου. Οι Σκανδιναβικές χώρες με τα σοσιαλδημοκρατικά συστήματα, που ενδιαφέρθηκαν για την ευδαιμονία των περισσοτέρων ανθρώπων, εφάρμοσαν σε μεγαλύτερο βαθμό τις αρχές του Επίκουρου.





Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Ο Επίκουρος και η φιλοσοφία του (Μέρος 1ο)

Κατά την Ελληνιστική εποχή, την περίοδο δηλαδή που αρχίζει με το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) και τελειώνει συμβατικά με τη ναυμαχία στο Άκτιο, το 31 π.Χ., κυρίαρχη θέση στην αρχαία φιλοσοφία κατέχουν οι σχολές των Στωικών και των Επικούρειων, παράλληλα βέβαια με εκείνες των Πλατωνικών, Αριστοτελικών, Σκεπτικιστών, Κυνικών κ.α.

Ο Επίκουρος και η θεωρία του στρέφονται σε έναν ηθικολογικό χαρακτήρα της φιλοσοφίας. Στόχος του ήταν η αναζήτηση των αιτιών της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών που την προκαλούν, όπως για παράδειγμα η δεισιδαιμονία, ώστε να υπάρξει η αντιπρόταση για την προοπτική μιας ευχάριστης ζωής (ΖΗΝ ΗΔΕΩΣ), που για την επίτευξή της ο Επίκουρος προσέφερε ξεκάθαρες φιλοσοφικές συμβουλές. Το ζην ηδέως επιτυγχάνεται με την απουσία του πόνου και φόβου και με τη βίωση μιας ζωής αυτάρκους περιβαλλόμενης από φίλους.

Ο Επίκουρος δίδαξε ότι η ηδονή (ή αλλιώς, ευχαρίστηση) και ο πόνος είναι το μέτρο για το τι πρέπει να προτιμούμε και τι να αποφεύγουμε. Μια ηδονή, για τον Επίκουρο, είναι ηθικώς θεμιτή και πρέπει να την επιδιώκουμε, εφόσον αποτελεί μέσο διασφάλισης της κορυφαίας ηδονικής κατάστασής μας, που δεν είναι άλλη από την ψυχική μας ηρεμία. Ακόμα και ο πόνος, εάν ορισμένες φορές μας βοηθάει στην κατάκτηση της ψυχικής μας ηρεμίας, αποκτά θετική σημασία. Στο πλαίσιο της μετριοπαθούς μορφής του ηδονισμού, το κριτήριο επιλογής μεταξύ των ηδονών δεν είναι πλέον ποσοτικό, δηλαδή η έντασή τους, αλλά ποιοτικό. Ο Επίκουρος διακρίνει τις καταστηματικές από τις κατά κίνησιν ηδονές, θεωρώντας τις πρώτες ανώτερες από τις δεύτερες. Οι κατά κίνησιν ηδονές είναι δυναμικές ηδονές, με την έννοια ότι όταν καρποφορούν, κάποιος εκπληρώνει μια επιθυμία του που όσο δεν την ικανοποιούσε ένιωθε δυσφορία. Η ικανοποίηση της πείνας, λοιπόν, κατά το χρονικό διάστημα που συντελείται, είναι μια κατά κίνησιν ηδονή. Η κατάσταση της ηρεμίας που ακολουθεί όταν ο άνθρωπος πλέον έχει χορτάσει, κατά τον Επίκουρο, είναι μια καταστηματική μορφή ηδονής. Αν όμως παρασυρθεί, φάει κατά τρόπο ανεξέλεγκτο και βαρυστομαχιάσει, θα έχει εκπληρώσει μια κατά κίνησιν ηδονή του, αλλά μη έχοντας αποκτήσει την καταστηματική ηδονή της ηρεμίας και της γαλήνης θα είναι δυστυχισμένος.





Δείτε εδώ το δεύτερο μέρος
Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Ο Επίκουρος και η φιλοσοφία του (Μέρος 2ο)

Ο Επίκουρος (341 π.Χ. - 270 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή, εν ονόματι Κήπος του Επίκουρου, η οποία θεωρείται από τις πιο γνωστές σχολές της ελληνικής φιλοσοφίας.
Ήταν Αθηναίος πολίτης, γιος του Νεοκλή και της Χαιρεστράτης. Ο πατέρας του, Αθηναίος πολίτης από τον δήμο Γαργηττού με καταγωγή από το παλιό επιφανές Αθηναϊκό γένος των Φιλαϊδών, συμμετείχε στον αποικισμό της Σάμου, όπου ο Επίκουρος ανατράφηκε ("Επίκουρος Νεοκλέους και Χαιρεστράτης, Αθηναίος, των δήμων Γαργήττιος, γένους του των Φιλαϊδών... κληρουχησάντων Αθηναίων την Σάμον εκείθι τραφήναι" - Διογένης Λαέρτιος 10,1). Ο Επίκουρος άρχισε να έρχεται από νωρίς σε έντονη επαφή με τη φιλοσοφία του Ναυσιφάνη στο γειτονικό νησί Τέως, γεγονός που τον απομάκρυνε από κάθε πλατωνική δοξασία και τον έστρεψε στις θεωρίες του Δημόκριτου. Σε ηλικία 18 ετών μετέβη στην Αθήνα για την στρατιωτική και πολιτική του θητεία μαζί με τον κωμικό Μένανδρο. Για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια της ζωής του δεν έχουν διασωθεί αρκετές πληροφορίες. Αργότερα, δημιούργησε το δικό του Φιλοσοφικό Κύκλο στη Μυτιλήνη και μετά στη Λάμψακο. Επέστρεψε στην Αθήνα το 307/6 π.Χ. σε ηλικία 34 ετών, και αγόρασε μια έκταση στην Αθήνα ανάμεσα στο Δύπιλον και την Ακαδημία, όπου στέγασε τη φιλοσοφική του σχολή - τον Κήπο του Επίκουρου. Δίδαξε για 35 χρόνια ακολουθώντας ήσυχη και λιτή ζωή. Περιστοιχίζονταν από άνδρες, γυναίκες, εταίρες και δούλους, που μετείχαν ισάξια στον επικούρειο Κήπο. Ο Επίκουρος πέθανε το 270 π.Χ., σε ηλικία 72 χρόνων.




Δείτε εδώ το πρώτο μέρος
Συνέχεια. . . »

Βίντεο: Παρθενώνας

Ο Παρθενώνας, ναός χτισμένος προς τιμήν της Αθηνάς, προστάτιδας της πόλης της Αθήνας, υπήρξε το αποτέλεσμα της συνεργασίας σημαντικών αρχιτεκτόνων και γλυπτών στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα. Η εποχή της κατασκευής του συνταυτίζεται με τα φιλόδοξα επεκτατικά σχέδια της Αθήνας και της πολιτικής κύρους που ακολούθησε έναντι των συμμάχων της κατά την περίοδο της αθηναϊκής ηγεμονίας στην Αρχαία Ελλάδα .







Συνέχεια. . . »

Monday 17 June 2013

Ντοκιμαντέρ: Η ζωή του Βούδα

Η λέξη Βούδας στην αρχαία Ινδική γλώσσα, που περιλαμβάνει την διάλεκτο Πάλι και τη Σανσκριτική, σημαίνει ο «Αφυπνισμένος» ή «Φωτισμένος». Προέρχεται από τη ρίζα του ρήματος μπουντχ, που σημαίνει αφυπνίζω, φωτίζομαι και κατανοώ.
Η λέξη βούδας, συνεπώς, δεν αφορά στον συγκεκριμένο θρησκευτικό δάσκαλο που έζησε στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά ένα τύπο ανθρώπου που έφθασε σε σημείο πνευματικής επίτευξης. Ο ιστορικός Σιντάρτα Γκοτάμα είναι απλά ένας σε μια μεγάλη ακολουθία από Βούδες, η οποία κατευθύνεται είτε προς το άχρονο παρελθόν είτε στους μακρινούς ορίζοντες του μέλλοντος. Εντούτοις ξεχώρισε —και έγινε τελικά η ηγετική μορφή του Βουδισμού— καθώς δίδαξε και σε άλλους τον τρόπο για να ακολουθήσουν την πορεία του. Μερικοί πιστεύουν ότι δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος που βρήκε το μονοπάτι που τον οδήγησε τελικά στη φώτισή του και το δίδαξε στους μαθητές του. Άλλοι τον θεωρούν ως τον τελευταίο μιας σειράς από Βούδες που ήρθαν στον κόσμο για να κηρύξουν ή να αναβιώσουν την ντάρμα (στην παλική, Ντάμα), η οποία αποτελεί την διδασκαλία ή την οδό του Βούδα. Κάποιοι άλλοι τον θεωρούν μποντισάτβα, έναν άνθρωπο που πέτυχε τη φώτιση αλλά ανέβαλε την είσοδό του στη Νιρβάνα για να βοηθήσει κι άλλους που αναζητούσαν τη φώτιση.
Ο Γκοτάμα, που αναφέρεται από τους Βουδιστές ως Σακυαμούνι Βούδας δεν διεκδίκησε τη θειότητα, ούτε επιβεβαίωσε ότι ήταν ένθεος. Βούδας μπορεί να είναι ή να γίνει όποιος αφυπνίζεται πλήρως στην αληθινή φύση της ύπαρξης και απελευθερώνεται από τον κύκλο της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης και επιτυγχάνει την κατάσταση της παντογνωσίας. Οι Βούδες δεν είναι παντοδύναμοι όπως ο Θεός του Ιουδαϊσμού ή του Χριστιανισμού. Οποιοσδήποτε μπορεί να απελευθερωθεί από την οδύνη όπως ο Γκοτάμα, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, ή κοινωνικής τάξης.
Οι αρχές με τις οποίες μπορεί να επιτύχει κανείς τη φώτιση ονομάζονται Μπουντχαντχάρμα ή απλά Ντχάρμα (Ντάρμα), που στο εννοιολογικό πλαίσιο του Βουδισμού σημαίνει νόμος, δόγμα ή αλήθεια.



Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Η Ιστορία του Σπαθιού των Σαμουράι

Οι σαμουράι, όπως τουλάχιστον παρουσιάζονται στην ιαπωνική ιστορία, ήταν μια τάξη άφοβων και βίαιων πολεμιστών, που ουσιαστικά κυριάρχησε στην Ιαπωνία για περισσότερα από 600 χρόνια, από τα μέσα του 12ου αιώνα. Η θέση τους στο κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο της ιαπωνικής φεουδαρχίας υπήρξε σημαντική, καθώς λειτούργησαν αρκετές φορές ως ρυθμιστές της ροής των ιστορικών γεγονότων. Απέκτησαν παγκόσμια φήμη για τις ικανότητές τους στο χειρισμό των όπλων, ιδιαίτερα στο ξίφος, και τα κατορθώματά τους έγιναν θρύλοι της ενδοχώρας.
Η λέξη σαμουράι προέρχεται από το ιαπωνικό ρήμα σαμoρό ή σαμπουρό και χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περιγράψει τους προσωπικούς υπηρέτες των πλούσιων και πανίσχυρων γαιοκτημόνων του 8ου αιώνα στην Ιαπωνία. Ορισμένοι από αυτούς του γαιοκτήμονες ήταν αριστοκράτες, ευγενείς που είχαν εγκαταλείψει τη βασιλική αυλή του Κιότο, την πρωτεύουσα, προκειμένου να αναζητήσουν την τύχη τους. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε σταδιακά ένα δίκτυο φυλών ή «οικογενειών» με τη διευρυμένη έννοια. Έτσι, όμως, η κεντρική διακυβέρνηση της χώρας έχασε τη δύναμή της, ενώ ο νόμος και η τάξη ετηρείτο πλέον από τις διαφορετικές οικογένειες. Οι οικογένειες εξοπλίστηκαν με την πάροδο του χρόνου, ώστε να μπορούν να προστατέψουν τη γη τους και τους ανθρώπους τους. Τούτο ήταν και το έναυσμα για την ανάπτυξη της τάξης των σαμουράι, πάνω σε έναν αρχαιότερο κώδικα που ήδη είχαν αναπτύξει οι πολεμιστές Γιαγιόι.




Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Ο πολιτισμός των Ίνκας

Οι Ίνκας ήταν πολιτισμός και αυτοκρατορία της Νότιας Αμερικής, η οποία έπεσε με την κατάκτηση του Νέου Κόσμου από τους Ισπανούς. Πρωτεύουσα ήταν το Κούσκο στο σημερινό Περού. Σε μια έκταση από τον Ισημερινός μέχρι τη Χιλή και Αργεντινή ζούσανε πάνω από 200 έθνη. Τα σημαντικότερα ευρήματα βρίσκονται στους αρχαιολογικούς τόπους Κούσκο, Μάτσου Πίτσου, καθώς και στη λίμνη Τιτικάκα. Η ονομασία Ίνκα προέρχεται από το έθνος Ίνκα και ερμηνευόταν ότι είναι από την ονομασία του θεού Ήλιου (Ίντι). Αργότερα, το ίδιο όνομα το έδωσαν και στους λαούς που υποτάχθηκαν στους Ίνκα. Η αυτοκρατορία των Ίνκα αρχίζει περίπου από το 1200 π.Χ. και φτάνει μέχρι τον 15ο αιώνα, όταν καταλύεται από τον Ισπανό Φρανσίσκο Πισάρρο.
Σύμφωνα με τη μυθολογία των Ίνκας, ο βασιλιάς των Ίνκας Μάνκο Κάπακ ίδρυσε την αυτοκρατορία και είχε τον τίτλο του Αγιάρ. Το ίδιο όνομα είχε και ο τελευταίος βασιλιάς των Ίνκα, Μάνκο Κάπακ ο Β΄ (1533- 1537). Το πρόσωπο του βασιλιά το θεωρούσαν ιερό, αφού με την ονομασία Ίνκα ονόμαζαν τον θρησκευτικό τους αρχηγό όπως είπαμε τον ήλιο. Ο Ίνκα εθεωρείτο γιος του Ήλιου και ήταν υποχρεωμένος να παντρευτεί τη μεγαλύτερη αδελφή (αν δεν ειχε την μικρότερη)του για να εξασφαλίσει την καθαρότητα του βασιλικού γένους. Κάτι τέτοιο και ήταν επιτρεπτό αλλά και επιβαλλόταν από τη θρησκεία τους, που ήταν η λατρεία του Ήλιου.
Η επέκταση και η σταθεροποίηση της Αυτοκρατορίας Παραδοσιακά ο διάδοχος του θρόνου ήταν και αρχηγός του στρατού. Ο διάδοχος Τούπακ Ίνκα Γιουπάνκι ήταν ο γιος του Πατσακούτι Ίνκα: άρχισε τις κατακτήσεις στο Βορρά το 1463 και τις συνέχισε ως αυτοκράτορας μετά από το θάνατο του Πατσακούτι το 1471. Η σημαντικότερη κατάκτησή του ήταν το βασίλειο Chimor, ο μόνος σοβαρός ανταγωνιστής του Ίνκα στην ακτή του Περού.
Η αυτοκρατορία επεκτάθηκε στο Βορρά μέχρι το σημερινό Ισημερινό και την Κολομβία. Ο γιος Ουάινα Κάπακ πρόσθεσε σημαντικό έδαφος στο Νότο. Οι Ίνκας κατέκτησαν το Περού, τη Βολιβία, το μεγαλύτερο μέρος του Ισημερινού και μια μεγάλη μερίδα της Χιλής βόρεια του ποταμού Μάουλε, όπου συνάντησαν την ισχυρή αντίσταση από τις φυλές Μαπούτσε. Η αυτοκρατορία επεκτάθηκε επίσης στην Αργεντινή και την Κολομβία. Τα εδάφη της αυτοκρατορίας και οι τοπικοί πολιτισμοί δεν ενσωματώθηκαν πλήρως.


Συνέχεια. . . »

Tuesday 11 June 2013

Ντοκιμαντέρ: Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας

Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας, συνεχίζει να εξάπτει τη φαντασία και την περιέργεια του κοινού για σχεδόν 50 χρόνια από τις πρώτες αναφορές σε αυτή την παράξενη ιστορία.
Προϊόν της φαντασίας ενός ανθρώπου, ή πραγματικότητα που ξεπερνά τα όρια της επιστημονικής φαντασίας; Ακόμα και σήμερα είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς με βεβαιότητα.

Ας δούμε όμως τα γεγονότα.




Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Zeitgeist - Moving Forward

Το Zeitgeist: Moving Forward είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας του Peter Joseph's. Το Ντοκιμαντέρ προβλήθηκε για πρώτη φορά στο internet στις 26 Ιανουαρίου του 2011. Τον Μάρτιο του 2013, είχε πάνω από 20 εκατομμύρια προβολές στο YouTube.

Το Ντοκιμαντέρ είναι χωρισμένο σε τέσσερα διαδοχικά μέρη. Σε κάθε μέρος υπάρχει ένα αμάλγαμα από συνεντεύξεις, αφήγηση και κινούμενες ακολουθίες.





(Δυστυχώς δεν είναι ακόμα έτοιμο για προβολή το τρίτο μέρος απ το blog μας. Σύντομα θα είναι στη διάθεσή σας.)

Δείτε εδώ το πρώτο και το δεύτερο zetgeist.
Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Zeitgeist - Addendum



Η ταινία Zeitgeist Addendum λειτούργησε ως ανάλυση του τρίτου μέρους της πρώτης ταινίας, επιχειρώντας να εντοπίσει τις ρίζες της κοινωνικής διαφθοράς μέσα στο υπάρχον νομισματικό σύστημα. Όμως, δεν έμεινε εκεί, αφού πρότεινε παράλληλα ένα εναλλακτικό κοινωνικό μοντέλο, το οποίο βασίζεται στην αρχή της ισότητας των ανθρώπων και λειτουργεί με μια οικολογική οικονομία, θεμελιωμένη στους φυσικούς πόρους. Η πρόταση είναι ήδη γνωστή με τον όρο «Venus Project» και φέρει την υπογραφή του επιστήμονα και εφευρέτη Ζακ Φρέσκο. Μέσα σε μόλις δύο μήνες από την online διάθεση του Addendum, η μέση ημερήσια θέαση έφτασε τους 50.000 χρήστες διαδικτύου, οδηγώντας τον Πίτερ Τζόζεφ στην ίδρυση του «Zeitgeist, the movement», μιας ιστοσελίδας ακτιβιστών που μέχρι στιγμής αριθμεί περισσότερα από 250.000 μέλη.Δεκέμβριος 2008: το κίνημα του Zeitgeist αποκτά και ελληνικό πρόσωπο με τη δημιουργία του αντίστοιχου φόρουμ. Μέσα στους πρώτους δύο μήνες λειτουργίας του ξεπερνά τα 600 μέλη και μέσα σε μόλις τρεις μήνες κατορθώνει να οργανώσει την ελληνική Ζ-DAY, την ημέρα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης του κοινού. Επικοινωνήσαμε με τα μέλη του φόρουμ και τους ζητήσαμε να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε περισσότερα για το «Πνεύμα της Εποχής».







Δείτε εδώ το πρώτο zetgeist.

Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Zeitgeist - The Movie

Εδώ και μήνες γίνεται ένας ντόρος για το ντοκιμαντέρ Zeitgeist, μια ταινία που ασχολείται -και συνδέει- τρία βασικά θέμα. Στο 1ο μέρος θα δείτε μια ανάλυση πάνω στο θέμα “Χριστιανισμός” που έχει δανειστεί  στοιχεία από τον Ελληνικό, τον Αιγυπτιακό και τον Ινδικό Πολιτισμό και στηρίζει την δύναμή του στον φόβο και την ανασφάλεια, με φαινομενικά σωστή επιχειρηματολογία. Το 2ο μέρος περιγράφει την προπαγάνδα την οποία χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ (ειδικά στην Αμερική) με κεντρικό σημείο αναφοράς τις 9/11 και τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας. Το 3ο μέρος περιγράφει την στρατηγική για την κυριαρχία των τραπεζιτικών καρτέλ επί της πολιτικής με στόχο την παγκοσμιοποίηση, την Μια και Μοναδική Κυβέρνηση και συνδέεται άμεσα με τα δύο πρώτα μέρη. Δείτε το με Ελληνικού υπότιτλους.





                                                        Δείτε εδώ το δεύτερο zetgeist.
Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Ατλαντίδα

Η Ατλαντίδα (στα Αρχαία Ελληνικά: Ἀτλαντὶς νῆσος) είναι ένα μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας».
Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λυβικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».                                                           Επειδή είναι μια ιστορία που ενσωματώνεται στους διαλόγους του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα θεωρείται γενικά ως παραβολή που κατασκευάστηκε από τον Πλάτωνα για να εξηγήσει τις πολιτικές του θεωρίες. Αν και η ιστορία του Πλάτωνα φαίνεται σαφής στους περισσότερους μελετητές, μερικοί προτείνουν ότι η περιγραφή του είναι εμπνευσμένη από παλαιότερες παραδόσεις. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Πλάτωνας βασίστηκε σε προηγούμενα γεγονότα, όπως την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης ή τον Τρωικό πόλεμο, ενώ άλλοι επιμένουν ότι έλαβε έμπνευση από πιο σύγχρονα γεγονότα όπως την καταστροφή της Ελίκης το 373 π.Χ. και την αποτυχημένη εισβολή της Σικελίας το 415-413 π.Χ. Ωστόσο καινούργιες έρευνες αποδεικνύουν ότι υπάρχει πιθανότητα να υπήρξε η Ατλαντίδα στον Ατλαντικό ωκεανό και ο Πλάτωνας να έλεγε αλήθεια.



Συνέχεια. . . »

Ντοκιμαντέρ: Πλάτων (Μεγάλοι Έλληνες)


Ο Πλάτων (427 π.Χ.–347 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος από την Αθήνα, ο πιο γνωστός μαθητής του Σωκράτη και δάσκαλος του Αριστοτέλη. Το έργο του με τη μορφή φιλοσοφικών διαλόγων έχει σωθεί ολόκληρο (του αποδίδονται ακόμα και μερικά νόθα έργα)· άσκησε τεράστια επιρροή στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και γενικότερα στη δυτική φιλοσοφική παράδοση μέχρι τις ημέρες μας. Κύριος οικοδόμος της φιλοσοφίας, οδηγητής είτε προάγγελος μεταγενεστέρων προβάσεών της, εμπνευστής άμεσα ή έμμεσα των σπουδαιότερων κοινωνικοπολιτικών οραματισμών. Ο Πλάτων, μεταξύ άλλων, έγραψε την Απολογία του Σωκράτους, η οποία θεωρείται ως μια σχετικά ακριβής καταγραφή της απολογίας του Σωκράτη στη δίκη που τον καταδίκασε σε θάνατο, το Συμπόσιο όπου μιλά για τη φύση του έρωτα, τον «Πρωταγόρα» όπου μεταξύ άλλων θεμελιώνεται θεωρητικά η αρχή της «πρόληψης» που δεν λαμβάνει την ποινή ως απολύτως «ανταποδοτική» τον Παρμενίδη και τον Θεαίτητο, όπου θεμελιώνει την αντικειμενικότητα του λόγου και της ιδέας, ενώ σε δύο μακρούς διαλόγους, την Πολιτεία και τους Νόμους περιέγραψε την ιδανική πολιτεία.



Συνέχεια. . . »

Tuesday 4 June 2013

Ο Σπαρτιάτης Πολεμιστής

Μέσα στo πλαίσιo των Φιλοσοφικών Πολεμικών Τεχνών και σε σχέση με την Αρχαία Ελλάδα, το Σπαρτιάτικο πολεμικό Πνεύμα αποτελεί ένα πρότυπο που αξίζει να μελετήσει κανείς πολύ διεξοδικά για να βγάλει ένα φιλοσοφικό απόσταγμα. Το πρώτο που πρέπει να αναφερθεί, είναι ότι όλος ο Σπαρτιατικός Πολιτισμός στηρίχθηκε στους νόμους του Λυκούργου.


Ο Σπαρτιάτης πολεμιστής ήταν αποτέλεσμα της εφαρμογής των νόμων του Λυκούργου σε καθημερινή βάση.

Το μοναδικό μέλημα του Σπαρτιάτη πολεμιστή ήταν το πώς να εκφράσει με τον πιο σωστό τρόπο την «Σπαρτιάτικη Αρετή». Ένας τρόπος ζωής που ξεπερνά κατά πολύ τα μικροαστικά σημερινά ιδανικά και οδηγεί τον Άνθρωπο στο να ελέγχει τον εαυτό του και να ξεπερνά κατά πολύ τα φαινομενικά του όρια, καλλιεργώντας έναν Ηρωικό τρόπο ζωής.

Η εκπαίδευση άρχιζε από την παιδική ηλικία και αφορούσε τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια. Ο στόχος ήταν τα κορίτσια να γίνουν «καλές μητέρες πολεμιστών» και τα αγόρια να γίνουν «αήττητοι πολεμιστές». Σε ηλικία 7 ετών αναλάμβανε την εκπαίδευση των παιδιών το κράτος και ειδικοί παιδαγωγοί (Παιδοτρίβες) καλλιεργούσαν στο νεαρό Σπαρτιάτη πρώτα ένα Ηρωικό πνεύμα, μια ενάρετη ψυχή που είχε ως αποτέλεσμα ένα δυνατό και υγιές σώμα που θα μπορούσε να αντεπεξέλθει σε οποιαδήποτε δυσκολία.

Η τέχνη, η μουσική, τα παιχνίδια και οι εργασίες ομαδικού χαρακτήρα, οι πολεμικοί χοροί και η επιβίωση στην άγρια φύση χωρίς καμιά βοήθεια, σφυρηλατούσαν ένα χαρακτήρα με κύρια χαρακτηριστικά την Ανδρεία και την Αυτοθυσία.

Οι αγώνες δρόμου, τα άλματα, οι αγώνες πάλης, το ρίξιμο του ακοντίου και του δίσκου συμπλήρωναν την εκπαίδευση του νέου, έτσι ώστε να γεννηθεί ένας πραγματικός πολεμιστής τόσο στο Πνεύμα όσο και στο Σώμα.

Αποτελέσματα αυτής της διαπαιδαγώγησης ήταν μια βαθιά αγάπη στην πατρίδα σε τέτοιο σημείο που ο Σπαρτιάτης πολεμιστής δεν δίσταζε να προσφέρει τη ζωή του για την υπεράσπισή της. Το θάρρος, η αυτοθυσία, η ανδρεία, η δύναμη, η ταπεινότητα, η τόλμη, ο σεβασμός στους θεούς ήταν φυσικά αποτελέσματα της σπαρτιάτικης εκπαίδευσης.

Η αρχαία Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από ηρωικές πράξεις των Σπαρτιατών με αποκορύφωμα τις Θερμοπύλες, όπου 300 Σπαρτιάτες με τον Βασιλιά τους τον Λεωνίδα έδωσαν στην Ανθρωπότητα ένα πρότυπο Πολεμιστή με Φιλοσοφική στάση Ζωής και Θανάτου.

Για το Σπαρτιάτη Πολεμιστή, η εκτέλεση του καθήκοντος, ο σεβασμός στον εχθρό, η μάχη με τιμή και αξιοπρέπεια, ο πόλεμος χωρίς πάθος, φόβο και βία, να αφιέρωση της νίκης στο θεό, η ανδρεία, η τόλμη, η αυτοθυσία αποτελούσαν μέσα για την εκπλήρωση και ενσάρκωση του σπαρτιατικού ιδεώδους.

Ένα σπαρτιατικό ιδεώδες που μπορεί να εκφραστεί με πολύ λίγα λόγια, σαν αυτά που έμειναν αναλλοίωτα μετά από χιλιάδες χρόνια.

Όταν οι Πέρσες ζήτησαν από τους Σπαρτιάτες να τους παραδώσουν τα όπλα τους αυτοί απάντησαν :

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ

Όταν η μάνα αποχαιρετούσε το παιδί της που πήγαινε για πόλεμο του έλεγε:

Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

MICHEL ECHENIQUE,
Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ,
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ



Συνέχεια. . . »

Η Ιδανική Πολιτεία

«Αν οι φιλόσοφοι δεν γίνουν βασιλείς στις πόλεις ή αυτοί που ονομάζονται σήμερα βασιλείς και δυνάστες, δεν φιλοσοφήσουν γνήσια κι όσο χρειάζεται, σε τρόπο που να συμπέσει στο ίδιο πρόσωπο και δύναμη και φιλοσοφία και δεν αποκλειστούν αναγκαστικά οι πολλές και διάφορες φύσεις ανθρώπων, που τραβούν σήμερα χωριστά τον ένα ή τον άλλο απ’ αυτούς τους δύο δρόμους, είναι αδύνατο φίλε μου Γλαύκων, να σταματήσει το κακό στις πόλεις και σ’ όλο νομίζω το ανθρώπινο γένος.......»  



Πολιτεία Πλάτωνος, 473 d

..... 4ος αιώνας π.Χ. Στην αγορά της Αθήνας ο Σωκράτης συνομιλεί, όπως συνήθιζε, με τους νέους, εφαρμόζοντας την περίφημη διαλεκτική μέθοδό του για να εκμαιεύσει την αλήθεια που, δικαίως, πίστευε ότι κρύβεται στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης. Ξαφνικά το βλέμμα του εστιάζεται σ’ ένα νέο που πλησιάζει, ενώ ταυτόχρονα στο νου του ζωντανεύει ένα όνειρο που είχε δει: ανάμεσα από του νέους στην αγορά που τον άκουγαν να μιλάει βγαίνει ένας κατάλευκος κύκνος που τον πλησιάζει και κάθεται στα πόδια του... Ήξερε πως πρόκειται να έρθει κάποιος που θα γίνει μαθητής του και ο νέος αυτός που ονομαζόταν Πλάτωνας δεν τον διέψευσε.

Ίσως κάπως έτσι γεννήθηκε αυτή η σχέση Δασκάλου-Μαθητή που έμελλε να μείνει στην Ιστορία. Ο Πλάτωνας μετά το θάνατο του Σωκράτη, σοκαρισμένος με το πόσο εύκολα η πολιτική της πατρίδας του καταδίκασε το Δάσκαλό του, φεύγει για να γνωρίσει ένα μεγάλο κομμάτι του γνωστού τότε κόσμου και να μυηθεί στα Μυστήρια των Πυραμίδων και σε άλλα που δεν αναφέρονται ίσως στη βιογραφία του. Το σίγουρο είναι πως το πνευματικό του ύψος ήταν τέτοιο ώστε να του δοθεί το προσωνύμιο «θείος».

Από το πλούσιο συγγραφικό έργο του εκείνο που έχει κάνει ίσως τη μεγαλύτερη αίσθηση και εντύπωση είναι η γνωστή «Πολιτεία», ένας διάλογος μεταξύ 6 προσώπων με κεντρικό ήρωα το Σωκράτη, που αναζητούν να ορίσουν τι είναι η Δικαιοσύνη, πώς αυτή εφαρμόζεται, σε τι ωφελεί αυτόν που την εφαρμόζει και ποιος γνωρίζει ευδαιμονία, ο δίκαιος ή ο άδικος άνθρωπος.

Για να γίνει πιο εύκολη η έρευνα αυτή, ο Σωκράτης προτείνει να μεγεθύνουν την αναζήτηση στο επίπεδο της οργανικής κοινωνίας μιας πόλης στην οποία κάθε μέλος θα έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο μέσα από τον οποίο θα προσφέρει στο σύνολο σύμφωνα με τα δικά του χαρακτηριστικά και τις ικανότητες. Έτσι κάθε άτομο θα λειτουργεί με φυσικό τρόπο, ισορροπημένα, χωρίς να διχάζεται προσπαθώντας μάταια να ενσαρκώσει ρόλους που δεν υποστηρίζονται από τις δυνατότητες ή τις ικανότητες που διαθέτει.

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε μια τέτοια κοινωνία με την εικόνα ενός υγιή ανθρώπινου οργανισμού που κάθε όργανο επιτελεί τη λειτουργία του σωστά. Σε αντίθετη περίπτωση μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν κάποιο όργανο ξαφνικά άλλαζε ρόλο! Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το κύτταρο που αποκτά δική του βούληση, τείνοντας να «παρακούσει» τις επιταγές του εγκεφάλου, αποτελεί το λεγόμενο καρκίνο προσβάλλοντας τον οργανισμό με θανατηφόρο αποτέλεσμα. Έτσι συμβαίνει σε μεγέθυνση στον οργανισμό της κοινωνίας, όταν κάποια μέλη επιλέγουν μια δράση που δεν συμβαδίζει με το συμφέρον του συνόλου.

Ο Πλάτωνας, διαμέσου του στόματος του Σωκράτη, προτείνει ένα μοντέλο οργάνωσης που διακρίνει τους πολίτες σε τάξεις, η έννοια των «καστών» της αρχαίας Ινδίας, όχι με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου π.χ. εξωτερική εμφάνιση, οικονομική επιφάνεια, θρησκευτικές πεποιθήσεις, φύλο κ.τ.λ., αλλά με γνώμονα τα χαρακτηριστικά της ψυχής του καθενός σε έκφραση κάποιων αρετών, όπως ανδρεία, σωφροσύνη και σοφία με κορωνίδα αυτών τη δικαιοσύνη που θα πρέπει να τα εναρμονίζει. Αναφέρεται με αυτόν τον τρόπο στην τάξη των γεωργών-τεχνιτών, στην τάξη των επίκουρων (φυλάκων) και στην τάξη των αρχόντων, αντιστοιχώντας ένα μέταλλο σε κάθε τάξη που συμβολίζει το επίπεδο εξέλιξης όσων ανήκουν σ’ αυτές. Τα μέταλλα είναι αντίστοιχα χαλκός, ασήμι και χρυσός.

Το οργανωτικό σύστημα που προτείνει και περιγράφει ο Πλάτωνας στο έργο του, είναι το Πυραμιδικό που λέγεται έτσι, επειδή το σχήμα του είναι μια πυραμίδα. Δεν ήταν κάτι καινούργιο ακόμα και στην εποχή του φιλόσοφου. Στο πυραμιδικό σύστημα βασίστηκαν πολλές κοινωνίες όπως η αρχαία Ατλαντίδα, η Ποσειδωνία και η Αίγυπτος σύμφωνα με μαρτυρίες του Σόλωνα, που μυήθηκε κι αυτός στην Αίγυπτο και εκεί έμαθε από τους ιερείς για τις πολιτείες αυτές. Επίσης οι λαοί της νότιας Αμερικής (Μάγια, Τολτέκοι, Αζτέκοι κ.λ.π.) εφάρμοσαν το σύστημα αυτό, βρίσκοντας μια αρμονία και ισορροπία που όμοια υπάρχει στη φύση, μιας και το σύστημα είναι δανεισμένο από εκεί. Βέβαια στην εφαρμογή του, αναλογικά στις κοινωνίες, υπήρξαν κάποιες διαφορές σε ό,τι αφορά τάξεις και λειτουργικά αξιώματα, αλλά στο βασικό σκελετό πρόκειται για πυραμιδική δομή.

Με βάση αυτό λοιπόν, θέτει στην κορυφή-πυραμίωνα τον κυβερνήτη, που ταυτόχρονα είναι ιερέας-μύστης-βασιλιάς (βασιλιάς = βάση + λας-λαός) και ο ρόλος του είναι να επιτελεί τον ενδιάμεσο μεταξύ ανθρώπων και θεών, ώστε να διοχετεύει τη θεία βούληση που εκφράζεται με τους κοσμικούς νόμους, οι οποίοι αν εφαρμοστούν από τους ανθρώπους θα επιτευχθεί αυτό που ονομάζεται σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς «ιερογαμία» μεταξύ ουρανού και γης. Αυτός πλαισιώνεται από ένα συμβούλιο μυστών και όλη η ομάδα έχει ταχθεί στην υπηρεσία του λαού με μοναδική μέριμνα την εξέλιξη των πολιτών σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Η τάξη των φυλάκων αποτελείται από εκπροσώπους και των δύο φύλων και σκοπό έχει να διασφαλίζει την ευημερία της πολιτείας από επίδοξους αντιπάλους. Η εκπαίδευσή τους έχει μεγάλη σημασία και συνοψίζεται στη μουσική για την ψυχή και γυμναστική για το σώμα. Η τρίτη τάξη των γεωργών-τεχνιτών διασφαλίζει τα απαραίτητα αγαθά για την κάλυψη των αναγκών επιβίωσης. Σημαντικό στο σύστημα αυτό είναι πως ανάλογα με τις ικανότητες είναι δυνατόν να περάσει κάποιος από μια τάξη στην αμέσως ψηλότερη, όπως ομοίως από μια ψηλότερη σε μια χαμηλότερη χωρίς το σύστημα να χάσει τη δομή και λειτουργικότητά του.

Το αλτρουιστικό πνεύμα που ενσαρκώνεται μεταξύ άλλων σε μια τέτοια κοινωνία όπως περιγράφεται από τον Πλάτωνα, ενέπνευσε κι άλλους οραματιστές που είτε προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν μια πολιτεία σύμφωνα με τα πρότυπα αυτά, όπως π.χ. ο Πλωτίνος που προσπάθησε να ιδρύσει στην Καμπανία την «Πλατωνόπολη» με τη βοήθεια του αυτοκράτορα Γαλλιηνού, είτε αποτύπωσαν μια ιδανική πολιτεία στις σελίδες ενός βιβλίου προσπαθώντας να εγείρουν με τη συνδρομή τους αυτή το ανθρωπιστικό αίσθημα για την ανάγκη να υπάρξει μια τέτοια πολιτεία προς όφελος όλης της ανθρωπότητας.

Εξαίρεση ανάμεσα στους συγγραφείς αποτελεί ο Παύλος Αμαντέους Ντήναχ, Ελβετός, που περιγράφει τα γεγονότα που βίωσε, έχοντας καταλάβει το σώμα μιας μελλοντικής ενσάρκωσής του στο 3904 μ.Χ. Αναφέρει μια πολιτεία με το όνομα «Κοιλάδα των Ρόδων» που βρίσκεται σε επίπεδο ιδανικής πολιτείας, μια οικουμενική πολιτεία που επεκτείνεται σε όλον τον πλανήτη με το κέντρο της στην κοιλάδα που φέρει το όνομα αυτό. Κάνει λόγο για τάξεις ανθρώπων που εξυπηρετούν τη λειτουργία της κοινωνίας, καθώς και για νόμους που δεν τιμωρούν, απλώς ορίζουν τη «ραχοκοκαλιά» του συστήματος, αφού η αγωγή που λαμβάνουν οι νέοι εστιάζεται στο συμφέρον του συνόλου, αποτρέποντας έτσι κάθε εγωιστική επιθυμία που θα είχε τέτοια φύση ή έκταση ώστε να βλάψει το κοινό καλό. Επίσης οι νέοι από 17 ως 19 ετών κάνουν μια θητεία εθελοντικής εργασίας σε διάφορα έργα, προσφέροντας σε όλον τον πληθυσμό. Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι συνυφασμένο με μια βαθιά μεταφυσική αντίληψη που εστιάζεται στο «Σάμιθ» που είναι το σύνολο όσων υπάρχουν. Δίνεται μεγάλη έμφαση στις επιστήμες, στις τέχνες, στη φιλοσοφία και στο πάνθεό τους συμπεριλαμβάνονται αγάλματα από τους μεγάλους του πνεύματος.

Ο Θωμάς Καμπανέλα είναι ο συγγραφέας του έργου «Η Πολιτεία του Ήλιου», που η κατασκευή της θυμίζει εκείνη της Ατλαντίδας. Αποτελείται από ένα σύστημα 7 ομόκεντρων κύκλων με θάλασσα ενδιάμεσα. Το σύστημα διακυβέρνησης είναι πυραμιδικό-αριστοκρατικό με τον Βασιλιά-Ιερέα-Ήλιο στην κορυφή που θα πρέπει να είναι φιλόσοφος και να γνωρίζει όλες τις επιστήμες με έμφαση στη μεταφυσική και τη θεολογία. Το ζευγάρωμα θα πρέπει να είναι ελεγχόμενο και κάτω από προϋποθέσεις και θα υπάρχουν φύλακες άνδρες και γυναίκες, στοιχεία που βρίσκουμε και στην Πλατωνική πολιτεία. Επίσης η διοίκηση χωρίζεται σε 3 εσωτερικούς κύκλους με ονομασίες: Δύναμη, Σοφία, Αγάπη.

Μια άλλη ιδανική πολιτεία συναντούμε στο βιβλίο του Thomas Moore, «Ουτοπία» με ιδρυτή τον Ούτοπο που την κυρίευσε και την οργάνωσε σε ένα πολιτισμένο έθνος. Το όνομα Ουτοπία φαίνεται να προέρχεται από τη σύνθεση ου–τόπος που παραπέμπει στο μεταφυσικό χαρακτηρισμό μη-ον, χαρακτηρισμό που αποδίδεται στη διάνοια-κατασκευαστή του σύμπαντος θέλοντας να τονιστεί η υπερβατικότητά της σε σχέση με το φυσικό κόσμο. Ίσως το όνομα που επέλεξε ο Moore να συμβολίζει την υπερβατική πολιτεία σε αντιστοιχία με τον άνθρωπο, αφού και η πολιτεία του Πλάτωνα αντικατοπτρίζει στην ουσία την πλήρη ανθρώπινη ύπαρξη.

Το σύστημα διακυβέρνησης είναι δημοκρατικό αλλά με πυραμιδική δομή με το δήμαρχο στην κορυφή και διάφορους λειτουργικούς και διοικητικούς τομείς πιο κάτω. Στη ρυμοτομία της πολιτείας διακρίνουμε στοιχεία ιερής γεωγραφίας, που αγγίζουν μανταλικές δομές. Το θρησκευτικό στοιχείο είναι έντονο με καθορισμένες γιορτές και τελετές. Η εργασία προς το κοινό όφελος είναι ζωτικής σημασίας αλλά δίνεται ιδιαίτερη σημασία στη σωστή κατανομή, ώστε να υπάρχει αρκετός ελεύθερος χρόνος για την πνευματική καλλιέργεια των πολιτών.

Ο Άγιος Αυγουστίνος ήταν άλλος ένας που έκανε λόγο για ιδανική πολιτεία που ονόμασε «Πνευματική Γήινη Πόλη» ή «Πόλη του Θεού πάνω στη Γη». Είναι μια αντανάκλαση της «Ουράνιας Πόλης». Στη διδασκαλία του Πλάτωνα πρόκειται για τον κόσμο των εικόνων των Ιδεών που βρίσκεται στη σφαίρα της ψυχής. Συνεπώς δεν είναι κάτι φυσικό, χειροπιαστό αλλά μια ιδανική κατάσταση που όμως είναι δυνατόν να ενσαρκωθεί και στο φυσικό πεδίο. Απλά απαιτεί έτοιμους ανθρώπους.

Μια ματιά στις παραπάνω αναφορές και σε όσες δεν μπορούμε να συμπεριλάβουμε σε λίγες γραμμές, θα μας δείξει ότι ανάμεσα στα ανθρώπινα ένστικτα βρίσκεται και εκείνο της αιωνιότητας που αντιλαμβάνεται τον κόσμο με διαστάσεις πέραν του φυσικού πεδίου. Ομοίως συμβαίνει και στον άνθρωπο, αφού και η Ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα, όπως προαναφέραμε, αφορά στον ολοκληρωμένο άνθρωπο που είναι κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπουμε με τα φυσικά μάτια. Αυτό το ένστικτο είναι που αναπόφευκτα μας οδηγεί στην πορεία της εξέλιξης με στόχο την ένωση στα ανώτερα επίπεδα της δημιουργίας.

Η Ιδανική Πολιτεία με άλλα λόγια είναι ο επίγειος παράδεισος, η εφαρμογή των κοσμικών νόμων, η αρμονία σε εκδήλωση, η κοιτίδα του κάθε μυητικού πολιτισμού που έδωσε μια τεράστια ώθηση στην ανθρωπότητα όποτε έγινε δυνατή η ύπαρξή της. Όμως όπως λέει και ο Πλάτωνας, κάθε κοινωνία θα γίνει καλύτερη, συνεπώς ιδανική, όταν κάθε άτομο βελτιωθεί. Άρα ιδανικά άτομα για ιδανικές πολιτείες.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ,  Εκδόσεις ΔΑΙΔΑΛΟΣ
ΘΩΜΑΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΑ, Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, Εκδόσεις ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗ
ΠΑΥΛΟΣ ΑΜΑΝΤΕΟΥΣ ΝΤΗΝΑΧ, Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΩΝ ΡΟΔΩΝ, 
Εκδόσεις  ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ,
ΤΟΜΑΣ ΜΟΥΡ, ΟΥΤΟΠΙΑ



Συνέχεια. . . »

Τζορντάνο Μπρούνο, ο μάρτυρας της ελεύθερης σκέψης

"Μέσα στον σκοτεινό Μεσαίωνα ένας μυστηριώδης φιλόσοφος ήξερε να ζει και να πεθάνει για τις ιδέες του. Γίνεται ξανά ένας φάρος που οδηγεί όσους αναζητούν την αλήθεια  μπρος σ' ένα νέο μεσαίωνα που έρχεται γοργά καταπάνω μας." Από διάλεξη του Ιδρυτή της Νέας Ακρόπολης διεθνώς J.A.LIVRAGA


Στη Νέα Ακρόπολη δεν πιστεύουμε ότι τα πανεπιστήμια είναι που κάνουνε τους φιλοσόφους. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται φιλόσοφοι. Γιατί αν φιλόσοφος είναι αυτός που αναζητεί την αλήθεια, τότε όλοι είμαστε φιλόσοφοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ακόμη και ένα μικρό παιδί, όταν κάνει βασικές ερωτήσεις στους γονείς του, κάνει χωρίς να το ξέρει, φιλοσοφία. Αναζητά την αλήθεια. Αν και δεν έχει βέβαια το φιλοσοφικό λεξιλόγιο. Και αυτό είναι που συνέβη στην ανθρωπότητα όταν μπήκε στον Μεσαίωνα. Αναφερόμαστε στον μεσαίωνα που επηρέασε τις δυτικές χώρες στην κοιλάδα της Μεσογείου.

Δεν είναι ότι με το γκρέμισμα του δυτικού πολιτισμού ο άνθρωπος έπαψε να είναι φιλόσοφος. Όχι, ο άνθρωπος έχασε απλώς το φιλοσοφικό λεξιλόγιο, για να μπορεί να έχει επαφή με την φιλοσοφία. Κάθε Μεσαίωνας, όπως και αυτός στον οποίο αναφερόμαστε, είναι ένας από τόσους που υπήρξαν στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Κάθε Μεσαίωνας χαρακτηρίζεται από μία πρώτη φάση η οποία είναι φάση χάους, όπου λείπουν νοητικές δομές για να μπορούν να εκφράζουν όλα αυτά που υπάρχουν μέσα στον Πολιτισμό και μέσα στον άνθρωπο. Αυτό συνέβη με τον Ελληνικό Πολιτισμό. Πολύ λίγα κομμάτια και αποσπάσματα από τον Πλάτωνα, τον Σενέκα είχαν μείνει απομονωμένα σε ορισμένα μέρη της Ευρώπης.

Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γκρεμίστηκαν οι διάφορες αξίες θρησκευτικού, πολιτιστικού, ηθικού και πολιτικού χαρακτήρα. Άρχισαν να γίνονται εισβολές από την Ανατολή που διεισδύουν μέσα στα σύνορα και αρχίζουν να διαβρώνουν αυτό τον Δυτικό Πολιτισμό με την πτώση της Ρώμης.

Εξαιτίας ενός παράδοξου της Ιστορίας, οι Δυτικοί άνθρωποι , που βυθίζονται στο σκοτάδι, θα βρουν πολλά στοιχεία του παλιού Πολιτισμού, του Κλασσικού, στους γύρω λαούς, στις γύρω περιοχές του Αραβικού κόσμου που περιτριγυρίζουν την Ευρώπη. Γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία κυρίως η πρώτη Σταυροφορία, η οποία θα δημιουργήσει ορισμένα φαινόμενα, όχι μόνο Φιλοσοφικού  και Πολιτιστικού χαρακτήρα, αλλά και Εσωτερικού, όπως είναι η δημιουργία του Τάγματος των Ναϊτών και διαφόρων άλλων Ταγμάτων που μετά θα έχουν μεγάλη επίδραση στη Δύση.

Από εκεί ξεκινάει μια διαδικασία μεγάλων αλλαγών, που γίνονται ταυτόχρονα στη Δύση και στην Ανατολή. Αυτή την περίοδο μπορούμε να την τοποθετήσουμε ανάμεσα στον 10ο αιώνα, που αρχίζει αυτή η διαδικασία και τον 15ο  αιώνα που πέφτει η Κων/πολη. Μερικοί σύγχρονοι Ιταλοί ιστοριογράφοι, πιστεύουν ότι κατά κάποιο τρόπο αυτός ο Μεσαίωνας δεν είχε καθολική εμβέλεια,γιατί μερικά Τάγματα, κυρίως Ισλαμικά Αραβικού τύπου είχαν κρατήσει μία πολύ υψηλή νοητική και πολιτιστική στάθμη. Οπως π.χ.στα πανεπιστήμια της Κόρντοδα, Τολέδο, Σαλαμάγκα και επίσης στο Βυζάντιο, στην Κωνσταντινούπολη, είχε συνεχιστεί κατά κάποιο τρόπο χωρίς διακοπή ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος. Όμως αρχίζουν να εμφανίζονται και στους δύο κόσμους, Δυτικό και τον Ανατολικό, μια σειρά αντιφάσεων. Οι αντιφάσεις αυτές εντοπίζονται ανάμεσα στους κλασσικούς νέα φιλοσόφους που αρχίζουν να μεταφράζονται για μελέτη και ανάμεσα στις θρησκείες, κυρίως στην χριστιανική και την ισλαμική. Δημιουργούνται μεγάλα σχίσματα ανάμεσα στις ομάδες τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση.Είναι πολύ ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς, για παράδειγμα την εποχή του Ομάρ Καγιάν, και να παρατηρήσει πως στον πρώτον αυτόν αιώνα που αρχίζει μετά τον 10ο , αρχίζουν και δημιουργούνται διάφορες αιρέσεις στον ισλαμικό κόσμο, που η κάθε μία από αυτές αποσπάται από τον κεντρικό κορμό. Και η έρευνα των κλασσικών συγγραφέων, των κλασσικών φιλοσόφων κάνει να ταρακουνιέται η πίστη αυτών των ισλαμιστών στο κοράνι επειδή δεν μπορούν να την συμβιβάσουν με τις διδασκαλίες των αρχαίων φιλοσόφων. Ετσι εμφανίζονται μεγάλοι άντρες οι οποίοι παίζουν τον ρόλο του «μεντεσέ» που συνδέουν το ένα μέρος με το άλλο, δηλαδή την πίστη με την κλασσική φιλοσοφία, όπως για παράδειγμα ο Αβικένο.

Στα Ρουμπαγιάρ του Oμάρ Καγιάν θα δούμε πως πνέει ένα πνεύμα συμβιβασμού αναμεσα στα  δύο αυτά στοιχεία για την ζωή και για τον θάνατο και με ένα πνεύμα διονυσιακού χαρακτήρα θα λέγαμε, επειδή δίνουν μεγάλη αξία στην φυσική, γήινη ζωή, τη στιγμή που η επίσημη ισλαμική θρησκεία, της αρνιόταν αυτό το χαρακτηριστικό. Επίσης στην Δύση από τον 12ο-13ο αιώνα και μετά δημιουργείται αυτό το φαινόμενο που θα εκδηλωθεί στην αναγέννηση και συγκεκριμένα στο φαινόμενο του Ιταλικού 14ου-15ου κυρίως αιώνα. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης θα κόψει τον δρόμο των μπαχαρικών που ένωνε ως τώρα την Ανατολή με την Δύση.Σήμερα, από την δική μας σύγχρονη άποψη, είναι δύσκολο να καταλάβουμε τί σημασία είχαν τότε για τους Ευρωπαίους τα μπαχαρικά. Η κάθε ιστορική στιγμή έχει την δική της αλλοτρίωση. Εμείς σήμερα δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ίσως χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή χωρίς air condition. Και ακόμη, υποσυνείδητα, πιστέυω ότι είναι απαραίτητο για την ύπαρξη της ζωής το να έχουμε ηλεκτρισμό και διάφορα άλλα ευεργετήματα του τεχνολογικού πολιτισμού. Και όμως η ανθρωπότητα στο παρελθόν έζησε τόσες χιλιετηρίδες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς τα τεχνολογικά ευρήματα.Αυτοί που έκαναν τα θαύματα του Παρθενώνα και άλλων μεγάλων διαφόρων μνημείων δεν είχαν ηλεκτρικό ρεύμα ούτε καν παρόμοια στοιχεία. Και με το ίδιο σκεφτικό, ο άνθρωπος της αναγέννησης πιστεύει, είναι αλλοτριωμένος, ότι χωρίς τα μπαχαρικά της Ανατολής δεν μπορεί να χωνέψει καλά την τροφή του και κυριαρχεί πραγματικός πανικός. Χάρις σ' αυτόν τον πανικό, είναι που γίνεται η ανακάλυψη της Αμερικής.Αν και πράγματι ο Κολόμβος ποτέ δεν ήξερε ότι είχε ανακαλύψει την Αμερική. Αυτό που πραγματικά ήθελε να ανακαλύψει, ήταν άλλη πορεία προς τις Ινδίες για να μπορούν πιο εύκολα να έχουν τα μπαχαρικά. Τα Πορτογαλικά πλοία θα κάνουν το ίδιο για να μπορούν να φτάσουν στην Αραβία.

Θα ήταν χρονοβόρο το να αναλύσουμε όλη αυτή την διαδικασία. Απλώς πρέπει να καταλάβουμε ότι ήταν μια μεγάλη κρίση για την ανθρωπότητα τότε και ήθελαν να την ξεπεράσουν. Αυτή η ανάγκη αλλαγής, τους οδηγεί να αναζητήσουν στα κλασσικά πρότυπα της φιλοσοφίας,νέα στοιχεία για να μπορούν να δημιουργήσουν έναν νέο και καλύτερο κόσμο. Και από κει και η λέξη «αναγέννηση». Ολοι θέλουν να αναγεννήσουν τον κλασσικό κόσμο, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Αλλά υπάρχουν ορισμένοι πυρήνες μέσα στην κοινωνία που έχουν σταματήσει να λειτουργούν και κατά κάποιο τρόπο εμποδίζουν το πέρασμα αυτών των νέων ρευμάτων προς αλλαγή. Τότε αρχίζουν να εμφανίζονται πραγματικές συγκρούσεις ανάμεσα σ' αυτούς τους αναγεννησιακούς  στοχαστές -φιλοσόφους και στις επίσημες θρησκείες και συγκεκριμένα στη Δύση με τον Χριστιανισμό. Το ίδιο συμβαίνει και στον Ισλαμικό κόσμο. Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι απόλυτο. Είναι πράγματα που εξαρτώνται από την ιστορική στιγμή, την πολιτική, από την διακυβέρνηση. Μερικές φορές αυτές οι δυνάμεις, φαινομενικά συγκρουόμενες, θα συμμαχήσουν μεταξύ τους για να αλλάξουν κάποια στιγμή την πορεία του κόσμου.

Στην Δύση η γραμμή του Ακινάτη θα κρυσταλλοποιηθεί  με τον ίδιο τον Θωμά τον Ακινάτη που πιστεύει ότι έχει βρει την φόρμουλα για να μπορεί να παντρέψει τον κλασσικό -φιλοσοφικό κόσμο με την μορφή της χριστιανικής θρησκείας. Κι έτσι θα χρησιμοποιηθούν αυτή την εποχή τα έργα του Αριστοτέλη που ήταν τότε τα πιο γνωστά φιλοσοφικά κείμενα. Επίσης θα χρησιμοποιηθεί ο Πλάτωνας, θα βασιλέψει όμως η γραμμή του Αριστοτέλη.

Βρέθηκαν και μερικά αποσπάσματα από Προσωκρατικούς φιλοσόφους που θεωρούνταν χαμένα ως τότε και υπάρχει μια μανία για να βρουν και να πάρουν πίσω, αυτοί οι αναγεννησιακοί στοχαστές, εκείνα τα χαμένα αποσπάσματα των κλασσικών φιλοσόφων. Αυτό, μακρόχρονα θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην Δύση. Ένα από τα προβλήματα αυτά, είναι το σχίσμα στην καθολική εκκλησία με τον Καλβίνο και τους Διαμαρτυρόμενους, η απομάκρυνση της Καθολικής εκκλησίας από την Ορθόδοξη και η δημιουργία δυνατών συγκρούσεων.

Από όλα αυτά τα πρόσωπα που ήταν πρωταγωνιστές της τόσο τρομερής αλλά και ενδιαφέρουσας εκείνης ιστορικής εποχής, διαλέξαμε το πρόσωπο του Τζορντάνο Μπρούνο.ίσως  επειδή είναι ο πιο συμβολικός άνθρωπος της εποχής αυτής και ταυτόχρονα ο λιγότερο γνωστός. Ακόμα και σήμερα δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε ποιός ακριβώς ήταν ο Τζορντάνο Μπρούνο, λόγω του ότι ήταν ένας άνθρωπος πολύπλευρος και θυμίζει πολύ εκείνον τον  Ομάρ Καγιάν που προηγούμενος ανέφερα. Ενδιαφερόταν για την αστρονομία, τα φυτά, τα ορυκτά, την φιλοσοφία, την τέχνη, την επιστήμη. Ήταν ένας κοσμοπολίτης - φιλόσοφος με τον πλατωνικό τρόπο, με τα κλασσικά πρότυπα.

Γεννιέται στην τελευταία φάση αυτού του Δυτικού προβληματισμού, το έτος 1548 σ' ένα χωριό κοντά στην Νάπολη, την Νόλλα. Λένε ότι μπαίνει καλόγερος σαν Δομινικανός, όπως και άλλα πρόσωπα της εποχής του.

Την εποχή εκείνη, οι εκκλησίες και τα μοναστήρια ήταν κάτοχοι μεγάλων βιβλιοθηκών. Όποιος έχει δει μια μεσαιωνική βιβλιοθήκη, καταλαβαίνει τί εννοώ. Τα βιβλία ήταν τοποθετημένα σ' ένα είδος βιβλιοθήκης και ήταν αλυσοδεμένα. Όποιος ήθελε να διαβάσει, να γνωρίσει τα βιβλία δεν μπορούσε να τα αγοράσει, όπως σήμερα. Έπρεπε να πάει στην εκκλησία η στο μοναστήρι όπου βρισκόταν το βιβλίο και να το αντιγράψει με το χέρι για να το μελετήσει, όταν του το επέτρεπαν βέβαια. Ήταν στη διάθεση του βιβλιοθηκάριου το αν μερικά βιβλία δανείζονταν και άλλα αποκρύπτονταν. Ο Τζορντάνο Μπρούνο μέ πολύ περιορισμένες πηγές γνώσεων βιβλιογραφίας φαινομενικά, ξέρει τέλεια τους κλασσικούς συγγραφείς και αυτό είναι το πρώτο που μας εκπλήσσει στην βιογραφία του. Φανταζόμαστε ακόμα ότι ήρθε σε επαφή με πρωτότυπα ή αντίγραφα που αργότερα χάθηκαν και δεν φτάσανε ως εμάς, γιατί για έναν σημερινό, πλήρως καταρτισμένο φιλόσοφο, θα ήταν πολύ δύσκολο να μιλήσει πάνω από μια ώρα για την Προσωκρατική φιλοσοφία. Κι αυτό συμβαίνει επειδή από τους Προσωκρατικούς μας έχουν μείνει πολύ λίγα και μικρά αποσπάσματα.

Όπως συμβαίνει και με τα κλασσικά θεατρικά έργα από τον Αισχύλο και μετά, υπάρχουν πάρα πολλά έργα που χάθηκαν. Είναι άλλα για τα οποία έχουμε λίγα αποσπάσματα, άλλα για τα οποία έχουμε μερικές διατριβές η αντίγραφα από μεταγενέστερους και γι' αυτό τα γνωρίζουμε. Αναφέρεται ότι ο Τζορντάνο Μπρούνο είχε κάποια δυνατότητα, κάποιες πηγές στην Νάπολη, απ' όπου μπορούσε να αντλήσει πληροφορίες για την κλασσική αρχαία φιλοσοφία που πραγματικά μας εκπλήσσουν ακόμη και σήμερα. Πόσο μάλλον την εποχή εκείνη!

Σχετικά με αυτό το γεγονός, έχουν κατασκευαστεί πολλές θεωρίες και υποθέσεις σχετικά με το ότι υπήρχαν βιβλιοθήκες απόκρυφες σε στοές απόκρυφες και ότι ο Μπρούνο ανήκε σε μυστικές οργανώσεις εσωτερικού χαρακτήρα.

Ο Μπρούνο έχει τον κλασσικό χαρακτήρα των ανθρώπων της Νάπολης , που διατηρείται ακόμη και σήμερα. Είναι πολύ δύσκολο να συγκρατηθούν, από πολιτική άποψη και αμέσως μιλούν, τα λένε «έξω από τα δόντια». Σ' εκείνη την ιστορική εποχή, το να μιλάει και να δρα κανείς ανοικτά, ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο. Και ο Τζ. Μπρούνο αρχίζει να μιλά και να γράφει για τα κλασσικά θέματα. Αντλεί από εκείνα τα φιλοσοφικά κλασσικά κείμενα, έννοιες και αντιλήψεις που ήταν εντελώς ξένες προς την χριστιανική θρησκεία. Για παράδειγμα, ισχυρίζεται στα γραπτά του, ότι όλα τα άστρα στον ουρανό και η γη ακόμα είναι σαν ζωντανοί οργανισμοί. Γράφει για την ύπαρξη ευφυΐας σε άστρα του ουρανού και ότι πολλά άστρα μπορεί να κατοικούνται από νοήμονα όντα.

Στον γεωμετρικό τομέα προοδεύει πάρα πολύ και προπορεύεται της εποχής του, ισχυριζόμενος ότι δεν υπάρχει ο τέλειος κύκλος και ότι ο χώρος ο ίδιος είναι καμπυλοειδούς μορφής.

Το άθροισμα όλων αυτών των ιδεών είναι πραγματικά εκρηκτικό για την εποχή που ζούσε. Να έχουμε υπόψην ότι δεν ήταν διπλωμάτης και πολιτικός στις εκφράσεις του, αλλά εκφραζόταν με αυθορμητισμό. Έτσι αναγκάζεται να φύγει από την Νάπολη και από τηv Εκκλησία, Σκέφτεται ότι ίσως οι Διαμαρτυρόμενοι, οι καλβινιστές, να είναι πιο ανοιχτοί σε τέτοιες ιδέες. Πηγαίνει στην σημερινή Ελβετία, αλλά βρίσκει ότι είναι τόσο κλειστοί όσο και οι καθολικοί και μόλις που απέφυγε την πυρά. Φεύγει και από κει. Για κάποιο χρονικό διάστημα χάνουμε τα ίχνη του. Μερικοί λένε πως ταξίδευσε στην Ανατολή. Αλλά τί εννοούμε λέγοντας Ανατολή; Ανατολή μπορεί να είναι η Αίγυπτος, η Τουρκία, η Ινδία, n Κίνα. Δεν έχει διευκρινισθεί αυτό. Απλώς για 5-6 χρόνια εξαφανίζεται από την Ευρώπη. Όταν επιστρέφει του προσφέρουν έδρες σε διάφορα πανεπιστήμια της Ευρώπης, στην Πράγα, το Λονδίνο, το Παρίσι κλπ. Αλλά τώρα ο Μπρούνο γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνος από πριν διότι στις διάφορες θεωρίες ελληνιστικού τύπου που είχε μάθει τώρα έχει προσθέσει και την παλιά παραδοσιακή μαγεία. Ο ορισμός του για την μαγεία είναι αυτός που θα μπορούσε να δώσει οποιοσδήποτε κλασσικός φιλόσοφος. Λέει ότι n μαγεία δεν είναι τίποτα το υπερφυσικό. Είναι απλώς ένα φαινόμενο που n επιστήμη στην σημερινή της φάση εξέλιξης δεν μπορεί να αναλύσει ούτε να εξηγήσει. Κάτι το οποίο είναι εντελώς ορθολογιστικό. Σήμερα αυτό δεν φοβίζει κανέναν. Δεν τρομάζει κανέναν και γίνονται πολλές μελέτες για παραψυχολογία ή για τις μαγικές - μυητικές τελετές που έχουν οι παραδοσιακοί λαοί στην Αφρική, στην Ωκεανία, στην Ασία και σε άλλα μέρη. Αν π.χ. ένας άνθρωπος μιλάει από ένα μικρόφωνο και n ένταση της φωνής του πολλαπλασιάζεται και μοιάζει σαν γίγαντας, θα θεωρείτο σαν ένα μαγικό φαινόμενο στην αρχαία Σουμερία 5000 χρόνια πριν. Για μας αυτό δεν είναι ούτε θαύμα ούτε μαγεία. Είναι ένα φαινόμενο τεχνολογικό με βάση τον ηλεκτρισμό. Αλλά βέβαια, ακόμη δεν είμαστε σε θέση να ορίσουμε πραγματικά τί είναι ο ηλεκτρισμός. Με τον τρόπο ζωής που κάνουμε όμως, αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μπορούμε να κάνουμε χρήση των πραγμάτων κι ας μην ξέρουμε τί ακριβώς είναι τα πράγματα.

Δεν ξέρουμε ακριβώς τί είναι το φως. Ο σημερινός άνθρωπος δεν αναρωτιέται τι είναι το φως αλλά για την συμπεριφορά του φωτός. Σήμερα έχουμε τηv αλλοτρίωση των συμπεριφορών. Δεν αναρωτιόμαστε για την ουσία των πραγμάτων. Σε κείνη την εποχή όμως ο Μπρούνο επηρεαζόμενος από τους Προσωκρατικούς και από την κλασσική φιλοσοφία θα αναρωτηθεί για την ουσία και την πραγματικότητα όλων των φαινομένων. Και ακόμα, φαίνεται ότι ήταν κάτοχος του περιεχομένου ορισμένων απόκρυφων, άγνωστων κειμένων από την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ή της Περγάμου και ήταν σε θέση να μπορεί να κατασκευάσει ένα είδος υπολογιστή. Θα το παρουσιάσει σαν μια μηχανική συσκευή μνημοτεχνίας. Φαίνεται όμως ότι η απόδοση αυτής της συσκευής βρισκόταν σε άμεση σχέση με την ικανότητα του χειριστή, στο να μπορεί να συγκρατεί ορισμένες έννοιες, να μπορεί να έχει μια ικανότητα μνήμης. Δεν είμαστε βέβαιοι. αν ήταν μια μηχανή, αν και επρόκειτο για τέτοια.

Ο Τζορντάνο Μπρούνο θα μιλήσει για τον άνθρωπο σαν μέρος ενός ζωντανού σύμπαντος, ενός ζωντανού όλου. Γι' αυτό μπορούσε να ενεργοποιήσει αυτό το σύστημα ειδικής μνημοτεχνίας. Μπορεί για παράδειγμα να διαβάσει ένα ολόκληρο βιβλίο μόνο μια φορά και μετά να το θυμάται απ' έξω τέλεια. Σήμερα θα αποδίδαμε αυτό το φαινόμενο σε μια υπερφυσική μνήμη ή σε 'κάποιο ειδικό σύστημα υπολογιστή. Αλλά εκείνη την εποχή το φαινόμενο αυτό το θεώρησαν αμέσως σαν δαιμονική μαγεία. Και ίσως φαίνεται παράλογο ή ψέμα. αλλά αυτό ακριβώ το στοιχείο της συσκευής για την μνημοτεχνία, που ίσως το πήρε από αρχαία Αλεξανδρινά κείμενα, είναι που θα τον οδηγήσει σε ένα φριχτό θάνατο. Ο Μπρούνο θα θεωρήσει ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί να γνωρίζουν αυτό το σύστημα, αυτό το μυστικό, γιατί μερικοί ίσως το χρησιμοποιούσαν για κακούς σκοπούς. Πρώτα θα έπρεπε να δοκιμαστούν με ειδικές δοκιμασίες, πνευματικές, πριν να μπορούν να φτάσουν στο σημείο να κατέχουν αυτό το σύστημα μνημοτεχνίας.

Όπως μπορούμε να φανταστούμε, στα διάφορα πανεπιστήμια όπου δίδασκε του απαιτούσαν να διδάσκει αυτό το σύστημα, αλλά ο Μπρούνο αρνιόταν. Και τότε αρχίζει μια οδοιπορία που στην πραγματικότητα είναι μια καταδίωξη σε όλη την Ευρώπη, επειδή σε κάθε μέρος απαιτούσαν να διδάξει το σύστημα της μνημοτεχνίας και καθώς δεν δεχόταν αναγκαζόταν να φεύγει συνέχεια. Αντίθετα με τον Γαλιλαίο, δεν θέλει να ζητήσει συγνώμη για τις γνώσεις αυτές, επειδή θεωρεί ότι είναι αλήθειες και ότι δεν είναι αντίθετες αλλά συμβαδίζουν με την θρησκευτική πίστη που μπορεί να έχει ο καθένας. Φτάνει στο σημείο να πει ότι τα ιερά βιβλία της εποχής, όπως η Βίβλος και το Κοράνι του ισλαμισμού δεν μπορούν να παρθούν κατά γράμμα. Είναι βιβλία γραμμένα με συμβολικό τρόπο που απευθύνονται στον λαό και δεν έχουν εντελώς φιλοσοφικό περιεχόμενο, γιατί χρησιμοποιούν παραβολές με· σκοπό να εξηγήσουν τις αλήθειες με κατανοητό τρόπο στον λαό. Βέβαια ο πάπας της εποχής εκείνης, ο Πίος ο 5ος , ήταν αλχημιστής και ασχολιόταν με διάφορες τέχνες τέτοιου είδους. Παρ' όλα αυτά ο Μπρούνο είχε ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής.

Όταν πεθαίνει ο Πίος ο 5ος   ξεκινάει πραγματικό κυνηγητό για τον Μπρούνο και αρχίζει μια μεγάλη καταδίωξη σε όλη την Ευρώπη. Ανάμεσα στα ταξίδια του θα φτάσει κάποια στιγμή στην Βενετία όπου ένας μαθητής του, τον προδίδει και τον καταγγέλλει στην Ιερά Εξέταση.

Η Ιερά Εξέταση λειτουργούσε περίεργα. Ήταν .πάρα πολύ σκληρή και ωμή αλλά χρειαζόταν κάποιος να κάνει μια επίσημη καταγγελία. Φαινομενικά ήταν πολύ νομοταγής .Αν δεν υπήρχε εθιμοτυπική και νόμιμη καταγγελία δεν μπορούσε να δράσει. Ένας Ενετός ευγενής κάνει τότε την επίσημη καταγγελία. Ο-Μπρούνο φιλοξενούνταν στο σπίτι αυτού του ευγενή όταν κάποια στιγμή ήρθαν αξιωματούχοι της Ιεράς Εξέτασης και τον συνέλαβαν.

Οδηγείται στις φυλακές Πιόμπι στην Ρώμη με σκοπό να αρνηθεί τα λεγόμενά του και να ζητήσει συγνώμη για τις απόψεις του. Σύμφωνα με μερικές εκδοχές οι Πιόμπι ήταν στο ψηλό μέρος του ανακτόρου της Ιεράς Εξέτασης γιατί εκεί είναι το μολύβι στα ταβάνια. Τώρα η πιο αποδεκτή εκδοχή είναι ότι ήταν φυλακές υπόγειες και γι' αυτό ονομάστηκαν έτσι.

Αυτές οι υποβρύχιες φυλακές, ήταν φτιαγμένες με τέτοιο τρόπο ώστε όταν τα κύματα της θάλασσας χτυπούσαν πάνω στο ταβάνι να προκαλούν μεγάλη αντήχηση και μεγάλη δόνηση, που μπορεί να τρελάνει σε λίγο καιρό οποιονδήποτε άνθρωπο. Οι πόρτες δεν άνοιγαν, αλλά από κάτω είχαν μια εγκοπή απλά για να μπορεί να περάσει η τροφή. Δεν είχαν παράθυρα αφού ήταν κάτω 'από την θάλασσα. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο συνεχόμενος θόρυβος  των κυμάτων της θάλασσας. Ο συνεχής θόρυβος και n υγρασία, δίνουν μια τρομερή αίσθηση πίεσης και αιχμαλωσίας.

Ο Μπρούνο κάθισε επτά χρόνια σ' αυτή την φυλακή. Έχασε την ομιλία του και μετατράπηκε σ' ένα είδος κτήνους με μακριά μαλλιά και νύχια, επειδή κανένας ποτέ δεν τον είχε επισκεφθεί και περιποιηθεί. Το σχέδιο της Ιεράς Εξέτασης ήταν να τον παρουσιάσει στη Ρώμη στο δικαστήριο σαν ένα είδος τρελού ή κτήνους που βέβαια δεν μπορούσε να μιλήσει και να εκφραστεί.

Σύμφωνα με μάρτυρες, όταν βγήκε από την φυλακή στην Βενετία ήταν πραγματικά ένας υπάνθρωπος που ούτε καν μπορούσε να κρατηθεί όρθιος και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Αλλά τότε n Ι. Εξέταση έκανε ένα λάθος. Του έδωσε περιθώριο οκτώ μέρες για να παρουσιαστεί στο δικαστήριο στη Ρώμη και να γίνει n ανάκριση. Η πνευματική δύναμη του Τζορντάνο Μπρούνο ήταν τόσο μεγάλη που σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα απέκτησε πάλι ανθρώπινο παρουσιαστικό. Ξαναβρήκε την ομιλία του και είπε στο δικαστήριο «εσείς τρέμετε περισσότερο που με δικάζετε παρά εγώ που ακούω.» Αυτή η αντίδρασε θεωρήθηκε σαν ένα είδος σατανικής πράξης και καταδικάστηκε να καεί στην πυρά ζωντανός. Στις 17 Φεβρουαρίου του έτους 1600, ανάμεσα στις γιορτές που γίνονταν για τον διορισμό του καινούριου Πάπα, ο Τζ. Μπρούνο θα καεί στην πυρά ζωντανός στο «Κόμπο ντι φιόρυ στη Ρώμη, μαζί με πολλά από τα βιβλία του. Το Κάμπιο ντι Φιόρι είναι μια πλατεία που πουλάνε λουλούδια τις Κυριακές. Αφού τον κάψανε ζωντανό, το βράδυ σκόρπισαν τις στάχτες του στις τέσσερις κατευθύνσεις του ανέμου. Ο μηχανισμός εκφοβισμού ήταν πολύ δυνατός. Το όνομα του Μπρούνο δεν αναφέρεται σχεδόν πουθενά στα επόμενα 100-150 χρόνια. Πράγματι είναι τον περασμένο αιώνα, την εποχή του Γαριβάλδη, με την αναγέννηση του Ιταλικού εθνικισμού, που το πρόσωπο του Τζ. Μπρούνο θα ξαναεμφανιστεί σαν μάρτυρας της ελεύθερης σκέψης και του πνεύματος.

Στο μέρος που πέθανε σήμερα υψώνετε ένα μεγάλο μπρούτζινο άγαλμα. Υπήρξε ένας πολύ μυστηριώδης άνθρωπος που θα ήταν πολύ δύσκολο να τον ορίσουμε με λίγα λόγια, αλλά είχε κάτι που στους Ακροπολιτανούς φιλοσόφους είναι πολύ συμπαθητικό: Ήξερε να ζει και να πεθαίνει για τις ιδέες του. Δεν υποχώρησε μπροστά στο φόβο, ούτε των βασανιστηρίων ούτε του θανάτου. Χάρη στους διαλόγους του, μερικές φορές περίπλοκους όπως το δείπνο των σταχτών, αντιλαμβανόμαστε αυτή την βαθιά γνώση που είχε για τον αρχαίο κόσμο και κυρίως για τους Έλληνες φιλοσόφους. Γι' αυτό του αποδίδουμε ένα συμβολικό φόρο τιμής, σαν φιλόσοφο και σαν άνθρωπο.

Μπορεί κάποια μέρα, που ίσως δεν είναι πολύ μακρινή, να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μοιάζουν με τον Τζορντάνο Μπρούνο, που θα ζήσουν και θα πεθάνουν για τις ιδέες τους. Θα καταλάβουν ότι n Φιλοσοφία δεν είναι μια απλή ύλη σε ένα πανεπιστήμιο αλλά είναι μια στάση, ένας τρόπος ζωής, έτσι όπως ακριβώς το είχαν αντιλήφθη οι μεγάλοι κλασσικοί συγγραφείς. Ο Σωκράτης, για παράδειγμα, ενώ θα μπορούσε να. διαφύγει στην Αλεξάνδρεια προτίμησε να πάρει το κώνειο. Ο Τζ. Μπρούνο ενώ θα μπορούσε να είχε μείνει στην Ανατολή η σε κάποιο ασφαλές μέρος, προτίμησε να συνεχίσει, να διαδώσει τις ιδέες του και να κατευθυνθεί προς τον θάνατο. Υπάρχει μια μυστηριώδης ένωση ανάμεσα σ' αυτούς τους ανθρώπους που βάζουν τις ιδέες τους μπρος στον θάνατο. Και αυτό το μυστήριο αναπόφευκτα μας έλκει.




Συνέχεια. . . »

Ο Βασιλιάς Αρθούρος (Μέρος 1ο)

H επιστροφή του Βασιλιά Αρθούρου


Η πυκνή ομίχλη είχε πέσει από νωρίς, σκεπάζοντας το καταπράσινο λιβάδι με ένα αδιαπέραστο πέπλο, εμποδίζοντας την ορατότητα σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Από κάπου μακριά έρχονταν ένας αχνός ήχος σαν από ποδοβολητό αλόγου που πλησίαζε όλο και πιο κοντά . Παρόλο που η πανσέληνος είχε βγει από ώρα και δεν υπήρχε ίχνος σύννεφου να σκεπάζει τον σκούρο μπλε ουρανό , δεν μπορούσες να δεις περισσότερο από ένα μέτρο μπροστά λόγω της εξαιρετικής πυκνότητας της ομίχλης. Το ποδοβολητό του αλόγου πλησίαζε όλο και πιο πολύ τώρα , δίνοντας την αίσθηση ενός επερχόμενου κινδύνου που δεν μπορούσες να αποφύγεις , παρά μόνο αν το έβαζες στα πόδια , τρέχοντας με όλη σου τη δύναμη προς την αντίθετη κατεύθυνση..Ξάφνου , ένας καβαλάρης εμφανίστηκε μέσα απ’ την ομίχλη καλπάζοντας πάνω σε ένα κατάμαυρο άτι . Η μαύρη ματ πανοπλία που φορούσε, έκρυβε τα χαρακτηριστικά του και τον έκανε να φαντάζει απόκοσμος μέσα στην ομιχλώδη νύχτα . Ο σιδερόφραχτος αναβάτης τράβηξε με δύναμη τα χαλινάρια του αλόγου του , υποχρεώνοντας το να βγάλει ένα αγριεμένο και παραπονιάρικο ταυτόχρονα χλιμίντρισμα . Το άλογο σταμάτησε τον καλπασμό του απότομα και σηκώθηκε στα δύο του πόδια ρουθουνίζοντας και βγάζοντας την καυτή του ανάσα μ’ έναν απότομο τρόπο που παραλίγο να ρίξει τον αναβάτη του απ’ την ασημοκέντητη σέλα του. Με μια απότομη κίνηση ξεπέζεψε από το άλογο του. Σήκωσε τα γαντοφορεμένα χέρια του και έβγαλε το κράνος του . Μύρισε τον αέρα και μια έκφραση ικανοποίησης φώτισε το σκληρό γενειοφόρο πρόσωπο του . Κατόπιν , πάλι με αργές κινήσεις τράβηξε το μεγάλο , αστραφτερό σπαθί του και το κάρφωσε μπροστά του στο χώμα. Γονατίζοντας πρώτα το ένα του πόδι και μετά το άλλο , έσκυψε και πήρε στάση προσευχής μπροστά στο σπαθί …



Όλοι οι μύθοι που κατά καιρούς έχουν γραφτεί για τον έναν και μοναδικό Βασιλιά Αρθούρο , έχουν αφήσει στον αναγνώστη , αυτή ακριβώς την αίσθηση .Ότι είναι μύθοι. Τόνοι βιβλίων έχουν τυπωθεί και αμέτρητα συγγράμματα. Κανείς , όμως , δεν κατάφερε να αποδείξει μέχρι στιγμής , πως ο Βασιλιάς Αρθούρος υπήρξε στην πραγματικότητα.  Ποιος όμως ήταν ο περιβόητος αυτός Βασιλιάς ; Σε αυτό εδώ το άρθρο θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε κάποιες σκοτεινές πτυχές αυτής της ιστορίας και να εξερευνήσουμε την μυστηριώδη προσωπικότητα του Βασιλιά Αρθούρου την θεϊκή(;) καταγωγή του και ίσως , να μπορέσουμε και να μιλήσουμε μαζί του , εάν φυσικά μας το επιτρέψει η Μεγαλειότητα του.


Ποιος ήταν ο βασιλιάς Αρθούρος;

Αυτή η απλή ερώτηση, δυστυχώς δεν έχει απλή απάντηση . Ιστορικώς , δεν υπάρχει περιγραφή του Βασιλιά Αρθούρου , ούτε καν η απλή αναφορά στο όνομα του . Πιστεύεται πως έζησε γύρω στον 5ο αιώνα (μ.χ.) στην Μεσαιωνική Βρετανία , αλλά ούτε γι’ αυτό υπάρχουν αποδείξεις .Μια περιγραφή του , υπάρχει στο βιβλίο «Η Εγκυκλοπαίδεια των Μύθων του Αρθούρου» (The Encyclopedia of Arthurian Legend) του Ronan Coghlan. Αυτό όμως που είναι σίγουρο , είναι πως ο Αρθούρος δεν υπήρξε βασιλιάς στον Μεσαίωνα ποτέ ! Οι εικόνες με τις πανοπλίες και το ιστορικό Κάμελοτ , στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύουν εικόνες της εποχής του Αρθούρου. Ίσως , το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά σχετική , είναι πως ο Αρθούρος ήταν κάποιος μεγάλος πολεμιστής του Μεσαίωνα που είχε τη φήμη του προστάτη των ανθρώπων που έμεναν μαζί του . Όμως , το λιγότερο που θα μπορούσε να απασχολήσει το σημερινό άρθρο είναι η ιστορική τεκμηρίωση του μύθου του Βασιλιά Αρθούρου. Μια πιο μοντέρνα προσέγγιση στην ερώτηση «ποιος ήταν ο Βασιλιάς Αρθούρος» θα μπορούσε να ήταν η απάντηση πως όποιος και να ήταν αυτό που έχει σημασία ,είναι τι συμβολίζει για τους Βρετανούς ο μύθος του. ’λλωστε, είναι πια γνωστό τοις πάση πως η μυθολογία πολλές φορές κρύβει τα μυστικά της Ιστορίας με τόσο περίτεχνο τρόπο ,που είναι σχεδόν αδιανόητη η κάθε προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της. Οι απαντήσεις γύρω απ’ αυτόν τον μύθο , μπλέκουν μεταξύ τους με έναν περίεργο τρόπο σαν τα μέταλλα που μπλέκουν μεταξύ τους για να φτιάξουν ένα καλό σπαθί. Ο Βασιλιάς Αρθούρος ξεκίνησε σαν Κέλτης Βασιλιάς (Celtic King) κατέληξε να περιγράφεται σαν ένας Μονάρχης του Μεσαίωνα , σαν σύμβολο , και τελικά στις μέρες μας , σαν ένας δυναμικός, αλλά συνηθισμένος άντρας με μια δύσκολη αποστολή. Παρόλα αυτά , υπάρχει μια αναφορά στον Αρθούρο, στο ποίημα Gododdin που γράφτηκε γύρω στον 7ο αιώνα , καθώς και στην Historia Brittonum που γράφτηκε στα 800 μ.χ. Η ιστορική περίοδος από εκείνη την εποχή έως και τις μέρες μας , τροφοδότησε την φαντασία και αλλοίωσε τις όποιες ιστορικές αλήθειες πιθανώς υπήρχαν γύρω από τον Βασιλιά Αρθούρο. Εμείς , όμως με οδηγό κάποια γεγονότα και την πίστη παραμάσχαλα, θα εξιχνιάσουμε κάποιες τρομερές υποθέσεις γύρω απ’ αυτόν τον μύθο.


Ο μύθος του βασιλιά Αρθούρου

Ο μύθος του Αρθούρου , όπως τον ξέρουμε σήμερα , γράφτηκε πρώτη φορά , από τον Ουαλλό σερ Τζέφρευ του Μονμάουθ (sir Geoffrey of Monmouth) στα 1135 μ.χ. στην λατινική γλώσσα , με τον τίτλο Historia Regum Brittaniae (Η Ιστορία των Βρετανών Βασιλέων) , όπου εμφανίζονται και τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας , ο Μέρλιν , ο Λάνσελοτ ,η Λαίδη Γκουινεβίρ ,ο Μόρντρεντ , η Μοργκάνα λε φευ . Ακόμη , ο σερ Τόμας Μάλλορυ (sir Thomas Mallory), στο βιβλίο του , Le Morte d’ Arthur (Ο Θάνατος του Αρθούρου) αναφέρει την εξής ιστορία :

Ο Βασιλιάς Ούθερ Πέντραγκον (Uther Pendragon), ερωτεύθηκε την Ιγκρέην (Igrane) γυναίκα του Δούκα του Κόρνγουολ (Duke of Cornwall) και έκανε πόλεμο μαζί του ώστε να την αποκτήσει. Τόσο μεγάλο ήταν το πάθος του δε , ώστε υποχρέωσε τον Μέρλιν να τον βοηθήσει με μαγεία. Ο Μέρλιν ,όμως , του ζήτησε πρώτα να ορκιστεί στον Εξκάλιμπερ , πως το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο η Ιγκρέην , θα του το έδινε να το μεγαλώσει αυτός. Έτσι και έγινε.. Ο Ούθερ παντρεύτηκε την Ιγκρέην και αυτή γέννησε τον Αρθούρο . Κατόπιν ο Μέρλιν παρέδωσε το παιδί σε έναν πιστό ιππότη του Ούθερ , τον Έκτωρ , που το μεγάλωσε σαν δικό του , μαζί με τον νόμιμο γιο του , τον Κέι .Όταν ο Αρθούρος μεγάλωσε , απέδειξε το δικαίωμα του στον Θρόνο , τραβώντας το Εξκάλιμπερ απ’ τον βράχο που το είχε καρφώσει λίγο πριν πεθάνει , ο πατέρας του Ούθερ Πέντραγκον. Αναγκάστηκε βέβαια να πολεμήσει σε πολλές μάχες με τους υπόλοιπους ανεξάρτητους Βασιλείς , προκειμένου να καταφέρει να ενώσει την χώρα που τόσα χρόνια σπάραζε απ’ τους εμφύλιους πολέμους , την πείνα , τις αρρώστιες .Όταν τελικά τα κατάφερε , αποφάσισε να παντρευτεί με την Γκουινεβίρ (Guynevere) , κόρη του Βασιλιά Λεόντεγκρανς (Leodegrance) , o οποίος του έκανε γαμήλιο δώρο την Στρογγυλή Τράπεζα και 100 επιπλέον ιππότες ! Γύρω απ’ αυτήν την Στρογγυλή Τράπεζα , έχτισε μια τεράστια αίθουσα και γύρω απ’ την αίθουσα έχτισε ένα υπέροχο κάστρο , ώστε να μαζεύεται εκεί με το επιτελείο του ,και να κάνουν πολεμικά συμβούλια , να γλεντούν , αλλά και να διηγούνται τα κατορθώματα τους. Αυτό το κάστρο το ονόμασε Κάμελοτ και οι ιππότες του ονομάστηκαν Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης .Λίγο αργότερα , η ετεροθαλής αδελφή του η Μοργκάνα λε φευ , με μάγια που του έκανε , του απέσπασε τον Εξκάλιμπερ και τον έδωσε στον ακόλουθο της σερ ’κκολον ( sir Accolon) . Στην μάχη που ακολούθησε ο Αρθούρος κατάφερε να ξαναπάρει το Σπαθί και με αυτό σκότωσε τον ’κκολον. Ο Βασιλιάς Λούσιος της Ρώμης , απαίτησε φόρους από τον Αρθούρο , αλλά αυτός κάλεσε τους ιππότες του και τους ζήτησε να τον βοηθήσουν ενάντια στον Βασιλιά της Ρώμης . Αυτοί του ορκίστηκαν πίστη , και τότε ο Αρθούρος εισέβαλλε στην Γερμανία και στην Ιταλία , και τις κατέκτησε .Έτσι, στέφθηκε Αυτοκράτορας της Ρώμης (αυτή η ιστορία , περιγράφεται και απ’ τον σερ Τζέφρευ του Μόνμαουθ)! Εντωμεταξύ , πίσω στην Βρετανία , ο σερ Λάνσελοτ ,ο αγαπημένος της Βασίλισσας Γκουινεβίρ , αναζητούσε την περιπέτεια , την Τιμή και την Δόξα που άρμοζε σε έναν πολεμιστή του κύρους του. Αφού πολέμησε σε πολλές μάχες , γύρισε στο Κάμελοτ και ανακηρύχθηκε Πρώτος Ιππότης της Χριστιανοσύνης. Ένας γέρος ερημίτης είχε προβλέψει πώς , όποιος ιππότης κάθονταν στην κενή θέση που υπήρχε στην Στρογγυλή Τράπεζα , αυτός και θα κέρδιζε το Ιερό Δισκοπότηρο. Ο ιππότης αυτός , ήταν ο σερ Γκάλαχαντ (Galahad) , που στην πραγματικότητα ήταν γιος του Λάνσελοτ , ο οποίος είχε ξεγελαστεί απ ‘ την υπηρέτρια της Γκουινεβίρ ,Ιλέιν , με αποτέλεσμα να κοιμηθεί μαζί της .Ο Λάνσελοτ έψαξε μαζί με τους άλλους ιππότες να βρει το Ιερό Δισκοπότηρο , αλλά δεν κρίθηκε ικανός να το αποκτήσει , γιατί καταδικάστηκε σε 24 μέρες εξαγνισμό για τις αμαρτίες του(αμαρτίες , όπως ας πούμε που κοιμόνταν με την γυναίκα του Βασιλιά) .Ο Γκάλαχαντ ήταν αυτός που βρήκε το Δισκοπότηρο , το παρέδωσε στον νόμιμο κάτοχο του , τον Αρθούρο και αυτός έγινε Βασιλιάς σε κάποια πόλη της κεντρικής Αγγλίας , όπου και πέθανε σε μεγάλη ηλικία , έχοντας αποκτήσει φήμη για την αγιοσύνη του. Όταν οι ιππότες επέστρεψαν στο Κάμελοτ , ο Λάνσελοτ φαίνεται πως δεν πήρε το μάθημα του από το Δισκοπότηρο ,γιατί άρχισε πάλι να ερωτοτροπεί με την Βασίλισσα .Ένας προδότης ιππότης , ο σερ Μελαιαγκράνς (sir Meliagrance) απήγαγε την Γκουινεβίρ και ο Λάνσελοτ την έσωσε από τα χέρια του. Όμως οι εχθροί του , είπαν στον Βασιλιά για την αγάπη του Λάνσελοτ και της Γκουινεβίρ . Όσοι ιππότες του Αρθούρου πολέμησαν για να σώσουν την τιμή του Βασιλιά τους σκοτώθηκαν όλοι , εκτός του νόθου γιου του Αρθούρου και της ετεροθαλής αδελφής του Μοργκάνα ντε λα φευ , του Μόρντρεντ .Η Γκουινεβίρ καταδικάστηκε στην πυρά , αλλά ο Λάνσελοτ την έσωσε για ακόμη μια φορά και την πήρε μαζί του σε ένα κάστρο. Ο Αρθούρος πολιόρκησε αυτό το κάστρο , γυρεύοντας εκδίκηση , αλλά ο Πάπας Γρηγόριος ο Α΄ ζήτησε ανακωχή. Τότε ο Λάνσελοτ αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του , την Γαλλία , αλλά ο Αρθούρος εισέβαλλε και εκεί .Όσον καιρό όμως ο Βασιλιάς βρίσκονταν έξω από την Αγγλία, ο Μόρντρεντ άρπαξε τον θρόνο και προσπάθησε να κάνει την Γκουινεβίρ βασίλισσα του. Αυτή τότε , το έσκασε και πήγε στον περιβόητο Πύργο του Λονδίνου . Όταν τα έμαθε αυτά ο Αρθούρος , γύρισε εσπευσμένα στην Βρετανία , προκειμένου να διεκδικήσει εκ νέου τον θρόνο του .Μεγάλος Εμφύλιος ξέσπασε . Σε μια προσωρινή ανακωχή , ένα φίδι(;) ανάγκασε έναν ιππότη να τραβήξει το σπαθί του και αυτή ήταν η αφορμή για την τελική μάχη. Σ’ αυτήν την μάχη , ο Μόρντρεντ σκοτώθηκε και ο Αρθούρος τραυματίστηκε θανάσιμα.. Στα τελευταία του ζήτησε από τον ιππότη Μπεντιβίρ (Bedivere) να πετάξει τον Εξκάλιμπερ σε μια λίμνη με ήσυχα νερά που θα έβρισκε στον δρόμο του . Ο Μπεντιβίρ προσποιήθηκε 2 φορές πως το πέταξε , αλλά δεν το έκανε . Ο Βασιλιάς τότε , επέμεινε , και τελικά , ο Εξκάλιμπερ βρέθηκε στα χέρια της νόμιμου ιδιοκτήτη του , της Κυράς της Λίμνης. Το σώμα του Αρθούρου, λένε , μεταφέρθηκε πάνω σε σχεδία , στο μυστικό μέρος που θάβονται οι Βασιλιάδες απ’ την αρχή του χρόνου, στο μυστηριώδες νησί ,, ’βαλον. ’λλοι , πάλι, λένε πως ο Βασιλιάς περιμένει μαρμαρωμένος σε μια σπηλιά, την μέρα που θα τον χρειαστεί το έθνος , να ξυπνήσει και να τους οδηγήσει ξανά.(τι σας θυμίζει αυτό;). Ο Κωνσταντίνος του Κόρνγουολ έγινε ο αντικαταστάτης του στον θρόνο της Βρετανίας.


Εξερευνώντας τον μύθο

Όμως , αυτό που εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος, διαβάζοντας αυτήν την ιστορία , είναι , για ποιο λόγο μονάχα ο Αρθούρος θεωρούνταν ικανός να αναλάβει την Βασιλεία της Βρετανίας ,μέσα από τόσους άξιους ιππότες ; Γιατί , μόνο ο Αρθούρος μπορούσε να κραδαίνει τον Εξκάλιμπερ ; Ποιο ήταν το μυστικό του ; H απάντηση βρίσκεται μόνο αν εξετάσουμε διεξοδικά την καταγωγή του .Ο πατέρας του Αρθούρου ήταν ο φημισμένος πολεμιστής Ούθερ Πέντραγκον, που κατάφερε να γίνει Βασιλιάς , χάρη στην γενναιότητα του και τον Εξκάλιμπερ . Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να βρούμε το μυστικό που χαρακτηρίζει την οικογένεια Πέντραγκον . Ο πιο γνωστός πρόγονος , λοιπόν , του Ούθερ και του Αρθούρου , είναι ο Λίνος ο Α΄ , επίσκοπος της Ρώμης κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους . Ο Λίνος , όπως γράφουν και οι βιογραφίες των επισκόπων της Ρώμης , από στοιχεία που πήραμε από τα αρχεία του Βατικανού , ήταν γιος του Καράτακους του Πέντραγκον , Πρίγκιπα της Βρετανίας, τίτλο που έφερε και ο ίδιος ο Λίνος , πριν τοποθετηθεί επίσκοπος Ρώμης , απ ‘τον ίδιο τον Άγιο Πέτρο ! Μάλιστα , τον αναφέρει και ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή προς Τιμόθεο Β΄ (στ.21,παρ.4) «Ασπάζεταί σε Εύβουλος και Πούδης και Λίνος και Κλαυδία και οι αδελφοί πάντες» δηλ. Σε χαιρετούν ο Εύβουλος και ο Πούδης και ο Λίνος και η Κλαυδία και όλοι οι αδελφοί. Ο Πάπας Ειρηναίος ,στο βιβλίο του για τις αιρέσεις , λέει για τον Λίνο : «Αφού οι ’γιοι Απόστολοι (Πέτρος και Παύλος) ίδρυσαν και έθεσαν σε λειτουργία την πρώτη Εκκλησία στην Ρώμη, έδωσαν το πρώτο επισκοπικό αξίωμα στον Λίνο. Αυτόν τον διαδέχτηκε ο Ανάκλητος.»

Ο Λίνος κράτησε αυτό το αξίωμα γύρω στα 12 χρόνια , περίπου μέχρι τον θάνατο του , το 79 μ.χ. Όταν πέθανε , λένε πως τον έθαψαν δίπλα από τον Άγιο Πέτρο δηλαδή στο Βατικανό. Όμως , λένε πως σε κάποιες εργασίες που έκαναν στον λόφο του Βατικανού το 1615 μ.χ. ανακάλυψαν κάποιες σαρκοφάγους μαρτύρων , πιθανότατα και επισκόπων . Ανάμεσα τους , βρέθηκε και κάποια σαρκοφάγος που έφερε το όνομα Λίνος. Από ένα χειρόγραφο του Τορίγκιου , όμως , μαθαίνουμε πως δίπλα από το όνομα Λίνος υπήρχαν και άλλα γράμματα , οπότε το πιο πιθανό , είναι το όνομα που επιγράφεται στην σαρκοφάγο να είναι Ακιλλίνος η Ανουλίνος .Το μέρος , εξάλλου που βρέθηκε , αποκλείει από μόνο του την πιθανότητα να είναι ο πραγματικός τάφος του Λίνου.(De Rossi , «Inscriptiones christaniae urbis Romae» , II, 23-7) Η γιορτή του Αγίου Λίνου είναι στις 23 Σεπτεμβρίου . Αυτή εξάλλου , είναι και η ημερομηνία που δίνει και το «Liber Pontificalis». Μια επιστολή Μαρτυρίας του Πέτρου και του Παύλου , ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Λίνο και μάλλον την έστειλε ο ίδιος στην Ανατολική Εκκλησία. Είναι αποκρυφιστική και η ημερομηνία της είναι αρκετά αργότερα από την Μαρτυρία των Αποστόλων. Δυστυχώς , ενώ έχει αναφερθεί αυτή η επιστολή δεν έχει παραδοθεί ακόμα στην δημοσιότητα …


Πέντραγκον: «Ιερή» γραμμή αίματος

Όμως , η πραγματική ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου , έχει παραμείνει κρυφή μέσα στους αιώνες , πολύ απλά , γιατί , κανείς δεν σκέφτηκε ίσως να ψάξει στην πραγματική Ιστορία της Βρετανίας. Βλέπετε , σχεδόν όλοι μας , όταν ακούμε Βρετανία το μυαλό μας πάει αμέσως στην Αγγλία .Ξεχνάμε ίσως πως το όνομα Βρετανία συμπεριλαμβάνει την Σκωτία , την Ουαλία και την Ιρλανδία. Αν λοιπόν ψάξουμε στα Κέλτικα «κιτάπια» της Ιστορίας θα ανακαλύψουμε αναφορές στο όνομα του σαν τον «Βασιλιά των Βασιλέων»(King of the Kings) η τον «Μέγα Βασιλιά των Κελτικών Νήσων» (High King of Celtic Isle).Η πραγματική ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου-σύμφωνα με αυτές τις πηγές-έχει λοιπόν ως εξής:

Ο Αρθούρος γεννήθηκε το 559 μ.χ. και πέθανε σε μάχη το 603 μ.χ.. Η μητέρα του ήταν η Ιγκέρνα ντελ Ακς (Ygerna del Acqs) , κόρη της Βασίλισσας Βίβιαν του ’βαλον (Queen Vivian of Avalon) που είχε συγγένεια με δύο πρόσωπα που θα μας απασχολήσουν περισσότερο στην συνέχεια του άρθρου, τον Ιησού και την Μαρία την Μαγδαληνή ! Πατέρας του , ήταν ο Μέγας Βασιλιάς Αιντάν της Νταλριάντα (High King Aedάn of Dalriada) που βρίσκεται στα Δυτικά Χάιλάντς (Highlands) της Σκωτίας και σήμερα ονομάζεται Αργκάιλ (Argyll) . Ο Αιντάν ήταν ο Βρετανός Πέντραγκον (British Pendragon) δηλαδή , ο Πρώτος των Δράκων (Head Pendragon) από συγγένεια με ένα άλλο πρόσωπο που τα γεγονότα μας οδηγούν , τον αδερφό του Ιησού , τον Ιάκωβο. Ένα άλλο πρόσωπο που θα μας απασχολήσει , είναι και ο γνωστός από την Καινή Διαθήκη , Ιωσήφ της Αριμαθέας ,που αναφέρεται σαν αυτός που ζήτησε το σώμα του Ιησού για να το πάρει στην οικογένεια του να το θάψουν.

Και πραγματικά, τα βασιλικά αρχεία του Βασιλιά Κέννεθ Μακ ’λπιν (King Kenneth MacAlpin) συγγενούς του Αιντάν Πέντραγκον , αναφέρουν την βασιλική καταγωγή των από την Δυναστεία των ’βαλον. Η πατρική κληρονομιά του Βασιλιά Αιντάν προέρχεται απευθείας από τον αρχαιότερο Οίκο του Κάμουλοτ ( House of Camulot- England’s Royal Court of Colchester) της Βασιλικής Αυλής του Κόλτσεστερ με απευθείας γραμμή αίματος από τον πρώτο Πέντραγκον , τον αρχαίο Βασιλιά Συμπελίνο (King Cymbeline) , που ίσως να τον γνωρίζετε μέσω του Σαίξπηρ. Ο πατέρας του Αρθούρου, ο Αιντάν ,Βασιλιάς των Σκώτων , ήταν ο πρώτος Βρετανός Μονάρχης που διορίστηκε στον θρόνο του από τον ’γιο Κολόμπα της Κέλτικης Εκκλησίας, γι’ αυτό προκάλεσε την οργή του Πάπα που ισχυρίζονταν πως ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να διορίζει βασιλιάδες. Γι’ αυτόν , άλλωστε τον λόγο έστειλε και τον Άγιο Αυγουστίνο να επαναφέρει στην τάξη τους άφρονες Σκώτους, χωρίς ευτυχή κατάληξη , όμως.

Μια αναφορά στον Βασιλιά Συμπελίνο μας έρχεται από την Ιστορία της Βρετανίας , όπου ο Συμπελίνος παρουσιάζεται σαν ένας Βασιλιάς που βρισκόταν στον θρόνο της Βρετανίας , από το 26 π.χ. έως και το 17 μ.χ. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι πέθανε το 43 μ.χ. Λίγα πράγματα είναι γνωστά γι’ αυτόν, αλλά τα πιο σημαντικά είναι αυτά:

5 π.χ. Η Ρώμη δεν αναγνωρίζει τον Συμπελίνο, Βασιλιά της Κατουβελλάνι (King of Catuvellauni) σαν νόμιμο Μονάρχη της Βρετανίας.

43 π.χ. Ο Κλαύδιος εισβάλλει στην Βρετανία. Ο Καράτακους ,γιος του Συμπελίνου και άξιος στρατηγός ηγείται των Βρετανικών στρατευμάτων , ενάντια στους Ρωμαίους εισβολείς, αλλά τελικά ηττάται από τον πανίσχυρο Ρωμαϊκό Στρατό στα 51 μ.χ. Ο ίδιος Καράτακους ήταν και ο πατέρας του Πάπα Λίνου του Α΄, που αναφέραμε πιο πάνω. Ποια σχέση έχουν , όμως , όλα αυτά με τον Ιησού , την Μαρία την Μαγδαληνή και τον Ιωσήφ από την Αριμαθέα; Μεγάλη, αν σκεφτούμε τον τίτλο που έφεραν όλοι οι Πέντραγκον. Βασιλιάς όλων των Βασιλέων. Το αίμα που έτρεχε στις φλέβες τους δεν ήταν το αίμα κοινών θνητών , αλλά το αίμα του ίδιου του Χριστού και των απογόνων αυτού. Όχι, δεν βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα από απλές αναφορές που βρίσκουμε σε παλιά βιβλία, αλλά ούτε και προβοκάτορες κατά του Χριστιανισμού είμαστε. Απλά , πιστεύουμε πως η αλήθεια κάποτε πρέπει να ειπωθεί ,έστω και αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να παλέψουμε με το κατεστημένο και τους νόμους της Εκκλησίας, με αρνητικές ίσως επιπτώσεις προς τον υπογράφοντα. Μπορούμε , όμως να πούμε την αλήθεια έξω απ’ τα δόντια η μήπως πρέπει να την «κωδικοποιήσουμε» , όπως έκαναν οι Απόστολοι , οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης; Η γνώμη μου, είναι, πως η γνώση δεν πρέπει να εμποδίζεται από κανόνες και σκοπιμότητες, ούτε να αλλοιώνεται για να γίνεται πιο «εύπεπτη». Όλοι έχουν δικαίωμα στην γνώση και αυτή πρέπει να παρέχεται ελεύθερα και αυτούσια , χωρίς αλλοιώσεις «προς κοινό όφελος». Αυτήν την αλήθεια , όμως, μπορούμε να την δεχτούμε; Ξέρω πως είναι κομματάκι δύσκολο για κάθε χριστιανό να δεχτεί την άποψη που θα παραθέσω στην συνέχεια , γι’ αυτό παρακαλώ όποιον πιστεύει στις διδαχές της Εκκλησίας αυτολεξεί και δεν δέχεται κανένα σχόλιο έπ’ αυτού, να μην διαβάσει το παρακάτω άρθρο. Κάνω αυτήν την έκκληση, για να αποφύγω τις τυχόν αντιπαραθέσεις με άτομα που δικαιολογημένα -κατά την άποψη τους- θα προσβληθούν από τα γραφόμενα μου. Όσον αφορά τους υπόλοιπους από εσάς που ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα, σας προειδοποιώ πως το κείμενο που ακολουθεί , αν το λάβετε σοβαρά υπόψη σας και διαδώσετε τις απόψεις του , κινδυνεύετε να θεωρηθείτε αιρετικοί από την Εκκλησία. Αν παρόλα αυτά προχωρήσετε στην ανάγνωση του, τότε να ξέρετε πως πιθανόν τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο για σας. Οι μυημένοι, πάλι, ίσως βρουν εδώ κάποια στοιχεία που αγνοούσαν…


Συγγραφέας: Βασίλης Σάιτ 
Πηγή: metafysiko.gr
Συνέχεια. . . »

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...