Sunday 24 May 2015

Νεοπλατωνικές Σχολές

Η Νεοπλατωνική Σχολή της Ρώμης

Ο Πορφύριος είναι ο εκφραστής της Νεοπλατωνικής σχολής της Ρώμης. Κεντρικό στοιχείο της διδασκαλίας του Πορφύριου είναι η σωτηρία της ψυχής, που όπως λέει μπορεί να επιτευχθεί με έκσταση. Τέτοια εμπειρία έκστασης αναφέρεται πως είχε 4 φορές ο Πλωτίνος και μία φορά ο Πορφύριος σε βαθιά γεράματα.



Η έκσταση

Με την έννοια έκσταση ο Πορφύριος εννοούσε να είναι συγχρόνως κανείς ο εαυτός του και να μην είναι ο εαυτός του. Αυτό ακούγεται αντιφατικό και φαντάζει αδύνατο. Ο Πλωτίνος για να ξεπεράσει αυτή την αντίφαση, εφάρμοσε μια μέθοδο που αποτελεί έναν από τους βασικούς άξονες της διδασκαλίας του. Η μέθοδος λέει πως προκειμένου να γεφυρωθούν οι δύο διαφορετικές υποστάσεις του ανθρώπου δηλ. να είσαι ο εαυτός σου και να μην είσαι ο εαυτός σου, θα πρέπει να προστεθεί μια άλλη υπόσταση σαν συνδετικός κρίκος. Αυτό εκφράζει την διδασκαλία μιας τριαδικότητας που προαναφέραμε στα προηγούμενα κεφάλαια. Δηλ. Μεταξύ της Ψυχής και του Ενός παρεμβλήθηκε ο Νους. Όπως και μεταξύ του Νου και του αισθητού κόσμου παρεμβλήθηκε η Ψυχή. Και μεταξύ της Ψυχής και της ύλης παρεμβλήθηκε ο αισθητός κόσμος, μιας και η ύλη στερείται οποιασδήποτε αισθητής μορφής.


Ο διαχωρισμός της Ψυχής

Είχαμε πει πως η Ψυχή διακρίνεται σε δύο επίπεδα μέσα στον άνθρωπο την κατώτερη, που συνδέεται με το σώμα και την ανώτερη Ψυχή. Σύμφωνα λοιπόν με τον Πλωτίνο η κατάσταση της έκστασης υπερβαίνει το κατώτερο στοιχείο της Ψυχής. Με αυτήν την έννοια, μπορεί να βρεθεί κάποιος έξω από τον εαυτό του και συγχρόνως να βρίσκεται στο ανώτερο μέρος της Ψυχής, Δηλ. έξω από τον εαυτό του (κατώτερη ψυχή) και να είναι ο εαυτός του (ανώτερη ψυχή). Ο Πορφύριος αντικατέστησε την έννοια του Πλωτίνου περί ανώτερης και κατώτερης Ψυχής, με την διάκριση της Ψυχής σε:
(α) υπόσταση- ουσία και 
(β) σε ενέργεια ή σύνολο ενεργειών. 

Ο άνθρωπος με αυτόν τον διαχωρισμό μοιράζεται δύο μορφές ζωής
(α) την Ψυχή καθαυτή ως υπόσταση και
(β) την Ψυχή ως ενέργεια, που ενεργεί και είναι συνυφασμένη με το σώμα.

Έτσι η υπέρβαση και η εγκατάλειψη της ζωής του σώματος που διέπεται από την ενέργεια της ψυχής παύει να είναι ο εαυτός της, βιώνοντας την Ψυχή ως υπόσταση καθεαυτή, παραμένει στον εαυτό της.


Ερώτημα

Με ποιο τρόπο ο άνθρωπος μπορεί να φθάσει στην κατάσταση της έκστασης, είτε όπως την εξηγεί ο Πλωτίνος ή Πορφύριος; Όταν χωρίζει η ψυχή από το σώμα είναι δυνατό να επιτευχθεί ο έκσταση. (Σύμφωνα με αυτά που είπαμε ποιο πάνω). Όμως αυτό οδηγεί στον θάνατο. Αυτό είναι θάνατος.


Θάνατος και φιλοσοφία.

Κατά τον Πλάτωνα και πολλών γνωστών φιλοσόφων, η φιλοσοφία αναδεικνύεται σε μελέτη θανάτου. Όλοι οι φιλόσοφοι μιλούν για την προετοιμασία που θα πρέπει να έχει ο άνθρωπος να υποδεχθεί τον θάνατο με ανακούφιση, όποτε και αν έλθει αυτός. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η αναζήτηση της αλήθειας εμποδίζεται από το σώμα, τον αισθητό κόσμο. Οι αισθήσεις μας παραπλανούν και μας παρασύρουν σε παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις, έτσι μας αποκλείουν από την αλήθεια και τη γνώση της αρετής. Ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψεις την αλήθεια και την γνώση της αρετής, πετυχαίνεται με τον φυσικό θάνατο. Έτσι αποδεσμεύεται η ψυχή από το σώμα και την επιρροή των αισθήσεων. Οι φιλόσοφοι το γνώριζαν αυτό και προετοιμάζονταν για τον θάνατο τους και δεν έπαυαν ούτε στιγμή να μην το φέρνουν στο μυαλό τους. Η πλειοψηφία του κόσμου αντιμετωπίζει τον θάνατο ως συμφορά. Αυτό δεν σήμαινε φυσικά ότι θα πρέπει να επιδιώξουμε να αυτοκτονήσουμε όπως εισηγήθηκαν κάποιοι οπαδοί της στωικής φιλοσοφίας.


Ζωντανός (φιλοσοφικός) θάνατος ;

Όμως ο Πορφύριος και ο Πλωτίνος αναφέρθηκε και σε ένα άλλο είδος θανάτου, που υπάρχει εντός των ορίων της ζωής. Έτσι υπάρχουν δυο μορφές θανάτου: ο φυσικός θάνατος όπου αποδεσμεύεται το (1)σώμα από την (2) ψυχή. Και ο θάνατος των φιλοσόφων: όπου αποδεσμεύεται (2)η ψυχή από το (1) σώμα. «Ο ένας θάνατος δεν συνεπάγεται τον άλλον»

Σε κάθε μια από τις δύο περιπτώσεις θα πρέπει να επιδιώκει ο άνθρωπος αυτήν την κατάσταση. Όμως είναι διαφορετικός ο χειρισμός για τον κάθε θάνατο που αναφέραμε. Ο φιλοσοφικός θάνατος κατ' αρχήν είναι θέμα επιλογής και απαιτείται ειδική άσκηση και πάλι λίγοι θα τα καταφέρουν. Ο φυσικός θάνατος είναι μια κατάσταση φυσική. Κάθε ζωντανός οργανισμός υπόκειται στην διαδικασία του φυσικού θανάτου. Τόσο ο Πλωτίνος όσο και ο Πορφύριος συμφωνούν στα για τα δύο είδη θανάτου. Ο Πλωτίνος υποστήριξε λοιπόν πως αποκλειστικά από την άσκηση της φιλοσοφίας μπορεί κάποιος, ενώ βρίσκεται στην ζωή να εξασφαλίσει και να βιώσει την κατάσταση έκστασης. Για τον Πορφύριο όμως, και όπως λέει ο ίδιος μπορεί να συμβάλει η Θεουργία στην έκσταση.


Η θεουργία στην φιλοσοφία

Η θεουργία είναι συνυφασμένη με τους Χαλδαϊκούς χρησμούς, ή τα Χαλδαϊκά λόγια. Αυτά αποδίδονται σε κάποιον Ιουλιανό που για την ζωή του δεν υπάρχουν πολλές αναφορές. Έζησε στην εποχή του Μ. Αυρήλιου και ήταν γιος «Χαλδαίου φιλοσόφου» που λεγόταν και αυτός Ιουλιανός. Στους χρησμούς αυτούς εκτός από περιγραφές για την λατρεία προς τους Θεούς, υπάρχουν συνταγές μαγείας για την επίκληση των Θεών και άλλα. Ο Ιουλιανός υποστήριζε πως του παραδόθηκαν από τους Θεούς.

Η θεουργία βοηθάει στην επίτευξη των στόχων και του έδινε την δυνατότητα να ξεφύγει από την ειμαρμένη. Ακόμα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν ένα σύστημα μαντικής. Όλα αυτά επιτυγχάνονταν χάρη στην παρουσία των Θεών μέσα σε γήινα όντα. Διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:(α) η μία σε όντα που ανήκουν στο φυτικό, ζωικό βασίλειο και στο κόσμο των μετάλλων. Από εδώ βγαίνουν και οι διάφορες απεικονίσεις διαφόρων Θεών με συγκεκριμένα ζώα, φυτά και μέταλλα. (β) Η άλλη κατηγορία σε ανθρώπινα όντα. Η πρώτη ονομάζεται τελεστική διαδικασία και όπου συμπεριλαμβάνονται και ανθρώπινα κατασκευάσματα. Ενώ η δεύτερη πνευματική θεουργία.


Τελεστική

Με την βοήθεια βοτάνων, λίθων, αρωμάτων, φυλάκιζαν ψυχές δαιμόνων, ηρώων ή αγγέλων, που εξασφάλιζαν μέσω αυτών την παρουσία Θεών. Οι θεουργοί επικαλούνταν την θεϊκή δύναμη τους και μπορούσαν να προβλέπουν το μέλλον, να θεραπεύουν ή να προκαλούν ασθένειες και άλλα.


Πνευματική

Η δεύτερη διαδικασία κύριο χαρακτηριστικό της ήταν ο άνθρωπος σαν οντότητα που δεχόταν τον Θεό. Όπως συμβαίνει στην τελεστική διαδικασία. Η διαδικασία δεν ήταν εύκολη ούτε γινόταν αυτόματα. Απαιτούνταν η συνδρομή του θεουργού που ονομαζόταν «κλήτωρ», ο οποίος καλούσε η εξανάγκαζε τον Θεό να εισέλθει στο σώμα ενός ανθρώπου που γινόταν μέντιουμ, δηλ. γινόταν ο ενδιάμεσος μεταξύ Θεού και θεουργού. Πριν γίνει όμως αυτή η διαδικασία ο θεουργός και το μέντιουμ υποβαλλόταν σε καθαρμό με φωτιά και νερό.


Η ανάπτυξη της θεουργίας

Στην αρχή η θεουργία αναπτύχθηκε στους κόλπους της θρησκείας και αργότερα μέσα στην κοινωνία τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Ήταν τόσο πολύ διαδεδομένο που κυριαρχούσε σε κάθε σπίτι της εποχής εκείνης. Η θεουργία εισήχθηκε στην αρχή στην Ρώμη για να εδραιωθεί αργότερα στην Νεοπλατωνική σχολή της Συρίας. Ο Πλωτίνος υποστήριζε πως η θεουργία μπορεί να έχει εφαρμογή στον αισθητό κόσμο δηλ. στο σώμα και το κατώτερο μέρος της ψυχής. Ενώ το ανώτερο μέρος της Ψυχής μένει ανεπηρέαστο.


Η έκσταση

Η σωτηρία της Ψυχής για τον Πλωτίνο μπορεί να εξασφαλισθεί μέσα από την έκσταση. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται εσωτερική πειθαρχία και νοητική λειτουργία του ανώτερου μέρους της Ψυχής. Την ίδια άποψη έχει και ο Πορφύριος όσο καιρό ήταν κοντά στον δάσκαλο του. Ο Πορφύριος αμφισβητώντας την αποτελεσματικότητα της θεουργίας, παρατήρησε την ματαιότητα της επίκλησης στους Θεούς. Αργότερα ο Πορφύριος χωρίς να αποποιηθεί τις απόψεις του Πλωτίνου, προσπαθεί να την συνδυάσει με την θεουργία. Πίστευε πως οι τελετές μυσταγωγίας, καθάριζαν την ψυχή του ανθρώπου από ασχήμιες και μπορούν να τον προετοιμάσουν. Πάντως η θεουργία αποτελεί ένα στάδιο πριν την φιλοσοφία. Κύριος εκπρόσωπος της θεουργίας ήταν ο Ιάμβλιχος που πίστευε στην αποτελεσματικότητα της μαγείας και της θεουργίας.


Η ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ

Ιδρυτής της Συρίας είναι ο Ιάμβλιχος. Αγαπούσε πολύ τους μαθητές του και αυτοί του ήταν αφοσιωμένοι. Κάποτε συνέβη ένα περιστατικό στα Γάδαρα της Γαλιλαίας. Στην παρότρυνση των μαθητών του να τους δείξει τις θείες δυνάμεις του πήγε σε μια πηγή που λεγόταν πηγή του Έρωτα. Βάζοντας το χέρι του μέσα στο νερό τράβηξε έξω ένα ξανθό αγόρι με λευκή επιδερμίδα και γεμάτο λάμψη στην συνέχεια πήγε στην διπλανή πηγή του Αντέρωτα με τον ίδιο τρόπο βάζοντας το χέρι του στο νερό έβγαλε ένα μελαχρινό αγόρι με σκούρα επιδερμίδα που εξέπεμπε την ίδια φωτεινή ακτινοβολία με το άλλο αγόρι Και τα δύο αγόρια έτρεξαν και τον αγκάλιασαν σα πραγματικό τους πατέρα. Συμβολικά τα δύο αγόρια είναι οι δύο πλευρές του εαυτού μας. Το άφθαρτο και το φθαρτό μέρος του εαυτού μας. Η συνύπαρξη των δύο εαυτών μας συμβολίζει την αλληγορία του Έρωτα και του Αντέρωτα.


Η μόλυνση της Ψυχής

Ο Ιάμβλιχος έλεγε πως η πραγματικότητα δεν είναι μονοδιάστατη αλλά υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα επίπεδα που προήλθαν δια απορροής του ενός από το άλλο παράλληλα στις τρεις βασικές υπόστασεις Εν- Νους- Ψυχή που προσδιόρισε ο Πλωτίνος για την δημιουργία του σύμπαντος. Ο Ιάμβλιχος υπέθεσε μια ακόμη υπέρτατη αρχή πάνω από το Εν την αρχή: Άρρητον.
Ο Ιάμβλιχος αντιπαράθεσε την ύλη λέγοντας πως είναι η μόνιμη μόλυνση από αυτήν και τίποτα καλό δεν μπορεί να προέλθει από αυτήν. Ο ρόλος της ύλης όμως στην δημιουργία του αισθητού κόσμου παρόλα αυτά υπήρξε θετικός.

Η ύλη καθεαυτή δεν έχει καμιά μορφή είναι τελείως στερημένη και σκοτεινή. Με την είσοδο της Ψυχής η άμορφη μάζα της ύλης εξελίχθηκε στον κόσμο των αισθητών πραγμάτων. Η Ψυχή μετέφερε τις αγαθοεργές δυνάμεις του Νοητού κόσμου στην περιοχή της ύλης και βάση αυτών δημιουργήθηκε ο αισθητός κόσμος. Έτσι λοιπόν στην περίπτωση του ανθρώπου, η ένωση της ψυχής με το σώμα επιφέρει σε αυτήν «βαρύτητα και μιασμό», «ηδυπάθεια» και άλλα «νοσήματα». Αυτό είναι μια γενική θέση του νεοπλατωνισμού, μόνο που οι απόψεις του Ιάμβλιχου δεν συμπίπτουν πλήρως.


Τρία είδη ψυχών

Για τον Ιάμβλιχο υπάρχουν τρία είδη ψυχών: Οι καθαρές ψυχές, που είναι αυτές που προήλθαν με την διαδικασία της απορροής. Αυτές οι ψυχές όταν αισθάνονται την ανάγκη να κατέλθουν στο επίπεδο της ύλης, τότε εισέρχονται σε αντίστοιχα σώματα, για να βοηθήσουν με την παρουσία τους άλλες κατώτερες ψυχές. Οι άλλες δύο κατηγορίες ψυχών υφίστανται λόγω της ένωσης με την ύλη και η μόλυνση που τους προκαλεί αυτή. Αυτές είναι ψυχές που έρχονται στην περιοχή της ύλης γιατί έχουν την ανάγκη να ασκηθούν και να βελτιωθούν, είτε γιατί έχουν διαπράξει αμαρτήματα και επανέρχονται στην ζωή για ν δοκιμασθούν και να τιμωρηθούν.


Η επιστροφή

Και τα τρία είδη ψυχών έχουν κάποιο λόγο για να κατέλθουν στην ύλη, μόνο που οι καθαρές ψυχές αποφασίζουν αβίαστα και ελεύθερα να κατέλθουν στην ύλη. Πάντως σε κάθε περίπτωση κατηγορίας ψυχών μπορούν να επανέλθουν στο βασίλειο του νου και από εκεί να κατευθυνθούν στο Θείο. Για τον Ιάμβλιχο το ταξίδι αυτό της επιστροφής δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με τις νοητικές δυνάμεις τους, όπως έλεγε ο Πλωτίνος και ο Πορφύριος, αλλά με την θεουργία.


Οι διαφορές

Ο Πλωτίνος και ο Πορφύριος ισχυρίστηκαν πως η ψυχή εισέρχεται μόνο με ένα τμήμα της στο σώμα, ενώ ο Ιάμβλιχος ισχυριζόταν πως η ψυχή εισερχόταν ολοκληρωτικά στο σώμα. Επόμενο ήταν ο Πλωτίνος και ο Πορφύριος να εισηγηθούν από τη μια πλευρά έναν διαφορετικό τρόπο σωτηρίας της ψυχής και έναν άλλον τρόπο από την άλλη ο Ιάμβλιχος.


Συμπεράσματα για την σωτηρία της ψυχής από τους Πλωτίνο, Πορφύριο, Ιάμβλιχο.

Ο Πλωτίνος παρατήρησε πως το κατώτερο μέρος της ψυχής υπόκειται στις βλαβερές επιρροές της ψυχής, ενώ το ανώτερο μέρος μένει ανεπηρέαστο από τις υλικές επιδράσεις. Ο Πορφύριος θεώρησε ότι σε αντίθεση προς τις ενέργειες της ψυχής που είναι συνυφασμένες με το σώμα και την ύλη, η ουσία της παραμένει απρόσβλητη. Τόσο ο Πλωτίνος όσο και ο Πορφύριος υποστήριξαν της σωτηρία της ψυχής, μόνο αν αυτή αποκοπεί από το σώμα ή τον υλικό κόσμο. Για την απαγκίστρωση της ψυχής από την ύλη- σώμα, αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος. Αυτό για τον Πλωτίνο σημαίνει πως ο άνθρωπος υπερβαίνοντας τα όρια του κατώτερου τμήματος του, αποφασίζει να πειθαρχήσει στην νοητική λειτουργία του ανώτερου τμήματος του.

Ο Πορφύριος υιοθέτησε την άποψη του Πλωτίνου και υποστήριξε πως αν ο άνθρωπος υπερβεί τις ενέργειες της ψυχής του, που είναι συνυφασμένες με το σώμα ή την ύλη, και πειθαρχήσει στην νοητική λειτουργία της ουσίας της ψυχής, επέρχεται η σωτηρία της ψυχής. Αυτό για τον Πορφύριο σημαίνει πως η σωτηρία της ψυχής είναι έργο του φορέα της. Ποιο συγκεκριμένα είναι προϊόν της πειθαρχίας του στην νοητική λειτουργία της ουσία της ψυχής. Ο Πορφύριος αργότερα πείστηκε πως για να φτάσει ο άνθρωπος στην πειθαρχία στην νοητική λειτουργία της ουσία της ψυχής, μπορεί να προετοιμαστεί με την άσκηση της θεουργίας.

Ο Ιάμβλιχος προχωρώντας περισσότερο παρατήρησε, ότι η θεουργία δεν είναι μόνο ένα στάδιο προετοιμασίας αλλά είναι το κύριο και αποκλειστικό μέσο για την επίτευξη της επιστροφής της ψυχής στο Θείο. Ο Ιάμβλιχος αιτιολογεί αυτή του τη σκέψη δίνοντας μας μια εικόνα του σύμπαντος, όπου συνέδεε τον νοητό κόσμο με τον άνθρωπο και την ύλη. Σε αυτό τον κόσμο εδρεύουν ανώτερες οντότητες και τα κρείττονα γένη, που περιλαμβάνονται: Οι Θεοί, οι Αρχάγγελοι, οι Άγγελοι, οι Δαίμονες, οι Ήρωες και οι καθαρές ψυχές. Εισηγήθηκε ορισμένως την θεωρία των ενδιάμεσων όρων. Σύμφωνα με την οποία στους όρους που δηλώνουν δύο οντότητες ή δύο κόσμους, παρεμβάλλεται ως συνδετικός κρίκος ένας τρίτος όρος, ή οντότητα ή κόσμος. Έτσι υπάρχει μια μεγάλη αλυσίδα που ενώνει τα πάντα.


Η ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Έδρα της νεοπλατωνικής σχολής των Αθηνών ήταν η Ακαδημία που είχε ιδρύσει ο Πλάτωνας. Η ιστορία της Ακαδημίας του Πλάτωνα διακρίνεται σε 6 περιόδους. Στην τελευταία την 6η περίοδο στους κόλπους της σχολής ιδρύθηκε από τον Πλούταρχο τον Αθηναίο η νεοπλατωνική σχολή των Αθηνών. Πρωτεύοντα ρόλο σε αυτήν έπαιξε ο Πρόκλος.

Η ιδιαίτερη θέση που κατέχει στην ιστορία της φιλοσοφίας δεν οφείλεται μόνο από τις πρωτότυπες ιδέες που διαπνέεται το έργο του όσο και από τον τρόπο που παρουσιάζεται στα συγγράμματα του η διδασκαλία του νεοπλατωνισμού. Σύμφωνα με αυτήν η εξέλιξη και η ύπαρξη του κόσμου ερμηνεύεται κατά κυκλικό και τριαδικό τρόπο.


Η αμφισβήτηση

Ο Πρόκλος σχετικά αμφισβήτησε την υπόθεση του Ιάμβλιχου για την ύπαρξη μιας πέραν του ενός άρρητης αρχής. Αντί αυτής αντιπαρέβαλε την παραδεδομένη αρχή της διδασκαλίας του νεοπλατωνισμού, που σύμφωνα με αυτήν η ύψιστη αρχή είναι το Εν. 

Αν ο Πρόκλος αμφισβήτησε τον Ιάμβλιχο για την ύπαρξη μιας πέραν της μίας άρρητης αρχής, επηρεάστηκε σε πολλά άλλα σημεία της διδασκαλίας του από τον ιδρυτή της νεοπλατωνικής σχολής της Συρίας.


Η δημιουργία του κόσμου

Η δημιουργία του κόσμου ξεκίνησε από την κυκλική αναδίπλωση του Ενός και εκδηλώθηκε σε τρεις φάσεις. Την μονή, την πρόοδο και την επιστροφή. 

1) Στην πρώτη φάση την μονή, το Εν βρίσκεται συγκεντρωμένο στον εαυτό του.

2) Το Εν στο στάδιο της προόδου εγκαταλείπει την κατάσταση της απομόνωσης του, και δημιουργείται μια σειρά υπερευαίσθητων οντοτήτων, που είναι πηγές του αγαθού και της πρόνοιας.(Οι ενάδες).

3) Στην τρίτη φάση συντελείται η επιστροφή των ενάδων στην πηγή τους στο Εν.

Σύμφωνα με τον Πρόκλο, η θεότητα που υπάρχει στο Εν, και διαμέσου των διαφόρων υποστάσεων και των επιμέρους οντοτήτων τους, μεταφέρεται σε κάθε γήινη ύπαρξη. Αποτέλεσμα όλα τα πράγματα τα οποία συγκροτούν τον αισθητό κόσμο να είναι έμπλεα θεών. Αυτό σημαίνει την παρουσία των Θεών σε κάθε πτυχή του αισθητού κόσμου. Αυτό γίνεται κατανοητό από τον θεουργό που μέσω της χρήσης ορισμένων λίθων, βοτάνων, απόκρυφων συμβόλων να τελούν πράξεις μυσταγωγίας προκειμένου να πετύχουν την σωτηρία της ψυχής. 

Ο Πρόκλος ευθυγραμμίζεται με την θέση του Ιάμβλιχου και τον δάσκαλο του Συριανό σχετικά με την θεουργία.


Η ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Η σχολή της Αλεξάνδρειας αν και δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής, εν τούτοις έχει μια αξιοσέβαστη ιστορία. Σε αντίθεση με την σχολή της Αθήνας, η σχολή της Αλεξάνδρειας επικεντρώθηκε στην μελέτη της φιλοσοφίας, των μαθηματικών και άλλων επιστημών, αποφεύγοντας να ασχοληθεί με την θεουργία και μαγεία. Στους κόλπους της νεοπλατωνικής σχολής της Αλεξάνδρειας παράλληλα με τους εθνικούς εκπροσώπους της έδρασαν και πρόσωπα με χριστιανική πίστη. Το περίεργο ήταν πως εκείνη την εποχή οι ειδωλολάτρες διανοούμενοι αντιμετωπίζονταν θετικά από τους χριστιανούς ομολόγους τους. Παρά την εκτίμηση των χριστιανών διανοούμενων της εποχής, που έτρεφαν στους εθνικούς φιλοσόφους, ιδιαίτερα στο πρόσωπο της Υπατίας όπως ήταν ο χριστιανός Συνέσιος, η τελευταία βρήκε τραγικό θάνατο από όχλο χριστιανών, τυφλωμένο από θρησκευτικό φανατισμό διαμέλισε το σώμα της και στην συνέχεια την έριξε στη πυρά.


Συγγραφέας: Πελεγρίνη Θεοδόση
Πηγή: esoterica.gr

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...