Wednesday 9 April 2014

Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών

Παρακολουθώντας για πρώτη φορά τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών" στα εφτά μου μόλις, χρόνια, έζησα μια από τις σπουδαιότερες κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής μου. Αυτό δεν είναι περίεργο, άλλωστε η ταινία είναι αριστουργηματική από κάθε άποψη. Αλλά συνέβη και κάτι άλλο. Ήταν η πρώτη φορά που δάκρυσα μπροστά στην τηλεόραση και δεν ήξερα καλά καλά και γιατί. Είκοσι χρόνια μετά, έγινα μάρτυρας μιας ασυνήθιστης αλήθειας, μιας ξεχωριστής συνειδητότητας που μάλλον κουβαλούσα από τότε μέσα μου. Δεν πρόκειται να εξηγηθώ, κάποιοι από εσάς ίσως και να καταλάβατε... 



Ακαδημία Γουέλντον, σχολή για αγόρια, έτος 1959. Οι μαθητές γνωρίζονται με τον καινούριο καθηγητή τους, τον κύριο Kίτινγκ, και κάτι αρχίζει να συμβαίνει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο κύριος Κίτινγκ δεν δείχνει καθόλου να ενστερνίζεται τις μεσοαστικές αντιλήψεις των γονιών τους. Το σχολείο όμως θέλει να «μοιάζει» με τις αντιλήψεις αυτές. Οι έφηβοι μαθητές πρέπει να διαπαιδαγωγούνται με τέτοιο πνεύμα ώστε, χωρίς αντιστάσεις, να γίνουν υποδειγματικοί πολίτες ακολουθώντας το αδιαπραγμάτευτο τετράπτυχο «Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Διάκριση».

Ο κύριος Κίτινγκ είναι όμως ένας ενσυνείδητος εμπρηστής συνειδήσεων. Και γνωρίζει λίαν καλώς ότι εκείνο που σε τελευταία ανάλυση μετράει για έναν δάσκαλο, είναι το «πόσες πυρκαγιές θα καταφέρει να ανάψει στα τριαντατόσα χρόνια που θα είναι εκπαιδευτικός». Αγνοώντας λοιπόν ολοκληρωτικά το μεγάλο τετράπτυχο θα αρχίσει από την πρώτη κιόλα γνωριμία μαζί τους να τους προτρέπει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να τους παρακινεί να κάνουν αυτό που πιστεύουν, να τους ωθεί προς το να δημιουργούν αλλά και να αμφισβητούν την εκάστοτε ισχύουσα τάξη πραγμάτων.

Το βασικό του εργαλείο είναι η ποίηση. Και όχι μόνο η ποίηση που καταγράφεται με λέξεις στα έργα των δημιουργών αλλά και εκείνη που ενυπάρχει διάχυτη μέσα στον ιστό της καθημερινότητας, η άλλη εκείνη ποίηση που σαν καταφέρουμε να την ακούσουμε νιώθουμε να φλέγεται η λανθάνουσα επιθυμία μας για υπέρβαση και η ανάγκη μας να διασχίσουμε τα σύνορα της συμβατικότητας, φτερουγίζοντας προς άλλες περιοχές. Δεν είναι όμως μόνο η ποίηση το μοναδικό αντικλείδι του «Καπετάνιου» για το λουκέτο των εφηβικών συνειδήσεων. Είναι και η ανορθόδοξη διδακτική του αλλά και «κάτι» ακόμα που καθημερινά εκπέμπει, μια «ανθρωπομυρωδιά» την οποία αναβλύζουν τα κύτταρά του και μια αρμονία ανάμεσα στα λόγια του και την αντικομφορμιστική συμπεριφορά του.*

Έχοντας ως βάση αληθινές εμπειρίες από το σχολείο Montogomery Bell, ο σεναριογράφος Tom Schulman σκιαγράφησε τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου του στα πρότυπτα του αντικομφορμιστή Φιλόλογου Sam Pickering (τον ρόλο ερμηνεύει ο Robin Williams). Η εμπειρία της συνεργασίας των ηθοποιών, ιδιαίτερα των νεότερων (Ethan Hawk, Robert Sean Leonard, κ.α.) με τον σκηνοθέτη της ταινίας Peter Weir μνημονεύεται ως μια «μαγική εμπειρία» που υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία τους. Διανθισμένη με πολλά κομμάτια κλασικής μουσικής, η ταινία επίσης μνημονεύεται για το εξαίσιο soundtrack του Maurice Jarre.


Πρωταγωνιστές του έργου είναι όμως και οι ποιητές. Δε διαβάζουμε ποίηση επειδή είναι χαριτωμένη. Διαβάζουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στην ανθρώπινη φυλή. Η Ιατρική, η Νομική είναι ευγενικοί στόχοι απαραίτητοι για τη ζωή. Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, το ρομάντσο, η αγάπη... γι'αυτά ζούμε.


Πηγή: ramnousia.com

Κοινωνικά Δίκτυα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...