Συχνά μου λένε πως είμαι ιδεαλίστρια. Συνήθως συνοδεύεται από ένα ειρωνικό «τς» στην αρχή, κι ένα απαξιωτικό κούνημα του κεφαλιού του συνομιλητή μου. Έψαχνα τη ρίζα αυτού του τρομερού προβλήματος. Γιατί να είμαι έτσι; Μήπως είμαι εκτός πραγματικότητας; Φταίει ότι είμαι νέα; Ή ότι δεν έχω εισέλθει ακόμα στον αληθινό κόσμο; Διαβάζω τα νέα, βλέπω ειδήσεις. Πόλεμος στη Γάζα, βομβαρδισμοί στο Ιράκ, κυβερνήσεις πέφτουν, ισχυρές χώρες προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβληθούν σε αδύναμες. Ύστερα κοιτάω γύρω μου, τη χώρα που μεγάλωσα, την πατρίδα μου. Η οικονομία καταρρέει συνεχώς τα τελευταία έξι χρόνια. Από παντού ακούω πως δεν υπάρχει ελπίδα. Οι δικοί μου παλεύουν στα 60+ χρόνια τους έχοντας ήδη δουλέψει μια ζωή, να τα φέρουν βόλτα, να ζήσουν κι εμένα. Άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους. Άνθρωποι αυτοκτονούν, αρρωσταίνουν, τρελαίνονται. Μένουν στους δρόμους και ζουν από τους κάδους σκουπιδιών. Κι αυτοί που μας κυβερνούν; Ένα μάτσο ανήμποροι πολιτικάντες, χωρίς πάθος για τους ανθρώπους και την Ελλάδα που δεν μπορούν να βρουν ούτε τη δύναμη και τα κότσια να υπερασπιστούν έναν λαό που έχει χάσει την ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή. Σαν να μη φτάναν αυτά, βάλαμε στη Βουλή κι ανθρώπους των οποίων την «ιδεολογία» οι παππούδες μας πολέμησαν, μια «ιδεολογία» βασισμένη στο μίσος, τη βία, τη μη ανοχή του διαφορετικού που μετατρέπει ανθρώπους σε τέρατα, δολοφόνους και τα θύματά της μπορεί να είσαι εσύ, εγώ, ο μετανάστης και ο ντόπιος... Άλλωστε, γι' αυτούς η ζωή του άλλου δεν έχει καμιά αξία.
Δεν θέλω να πιστεύω πως οι αγώνες των παππούδων μας για να εξασφαλίσουν ελευθέρια και αξιοπρέπεια για εμάς πήγαν στράφι. Είμαι ιδεαλίστρια γιατί πιστεύω πως τα πράγματα θ' αλλάξουν και πως μια μέρα θα ξαναπάρουμε τη ζωή στα χέρια μας – όλοι μας. Μαζί και την αξιοπρέπειά μας. Ούτε πιστεύω πως όλοι είναι διεφθαρμένοι, πως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι λουφάρουν, πως κανείς μας δεν νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του και πως όλοι κοιτάμε την πάρτη μας.
Με λένε ιδεαλίστρια. Κι αν θες να με πεις κι εσύ, το καταλαβαίνω. Θα σου πω μάλιστα πως δεν πιστεύω σε Θεό. Πιστεύω, όμως, με όλο μου το είναι, στους ανθρώπους. Πιστεύω στον «αθάνατο ελληνάρα». Γιατί ο ελληνάρας είναι έτσι για κάποιον λόγο. Το κράτος δεν τον βοήθησε ποτέ, δεν τον εμπιστεύτηκε ποτέ και ποτέ, μα ποτέ δεν του έδωσε αυτά που του υποσχέθηκε. Μήπως όμως δεν είμαι ιδεαλίστρια; Η ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή θα έπρεπε να θεωρείται ιδεαλισμός; Θα έπρεπε να είναι τόσο εξωπραγματικό; Οι άνθρωποι πρέπει να πιστέψουμε στη δύναμή μας. Τη δύναμη να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να κάνουμε όλα αυτά που μας έχουν πείσει πως είναι αδύνατα.
Κλείνοντας, θέλω να σου πω πως εγώ πιστεύω σε σένα και σ' αυτόν τον τόπο. Νομίζεις ότι είναι ουτοπικό. Θα μου πεις: «Σιγά μην αλλάξω εγώ τον κόσμο»... ΝΑΙ, ΕΣΥ θα τον αλλάξεις! Μαζί θα τον αλλάξουμε. Απεγκλωβίσου από την αδράνεια που νομίζεις ότι είσαι καταδικασμένος. Την ιστορία τη γράφουν ένα μάτσο άνθρωποι που αγωνίζονται για κάτι καλύτερο. Άρχισε να ξυπνάς, γιατί έρχεται η ώρα μας... Θα τα ξαναπούμε...
*Η Έλλη Τσουγκράνη, 20 ετών, είναι φοιτήτρια Νομικής
ΠΗΓΗ: protagon.gr
